Zondag 11 september 2011 omstreeks 14 uur heb ik samen met een goede vriend deelgenomen aan de activiteiten die in Halle ondernomen werden in het kader van Openmonumentendag. Zo kon ik de oude stadsmuren bezichtigen in het st Augustinus en een oorlogsbunker bezoeken. Ik heb deze activiteit gekozen omdat het ten eerste gratis was en omdat het kortbij huis was. Bovendien vind ik het leuk om elementen uit de geschiedenis te kunnen bezichtigen en zeker als ze maar zelden opengesteld worden. Ik vertrok met het gevoel dat ik veel zou bijleren en verwachte dus dat er hier en daar uitleg zou staan over de betrokken monumenten.
Ik had al enkele artikels gelezen over de activiteiten rond openmonumentendag en zocht de activiteiten in mijn buurt op hier kwam ik dan te weten waar deze zich precies bevonden. verder was deze activiteit in de klas aangeraden omdat het makkelijk te berijhken was en kregen we dus hier ook de basis informatie te horen. Spijtig genoeg is er over de activiteiten dat ik heb gedaan weinig te vinden op het internet, daarom koos ik voor een artikel over het algemene project en niet over de activiteiten in Halle.
Ook dit jaar zet Open Monumentendag het onroerend erfgoed in de bloemetjes en dit op zondag 11 september. Maar liefst 193 steden en gemeenten zetten hun deuren open om je kennis te laten maken met hun patrimonium. Het thema voor deze 23e editie is Conflict.
Wereldoorlog I en II lieten in onze streken talloze sporen en verhalen na. Maar ook daarvoor was Vlaanderen regelmatig een strijdtoneel. Stadspoorten, mottes, burchten, kastelen, versterkte hoeves, fortengordels zijn hiervan de stille getuigen. Ook zijn er monumenten van uiteenlopende omvang opgericht om conflicten te herdenken. Niet alleen militaire maar ook maatschappelijke twisten staan op het programma. Om het samenleven van mensen in goede banen te leiden, wordt de orde gehandhaafd, rechtgesproken en soms bestraft. Sporen hiervan zijn te vinden in lokalen van de schuttersgilden en politiekantoren, vredegerechten en justitiepaleizen, schandpalen en gevangenissen. Ook ideologische en sociale conflicten zijn van alle tijden, maar vooral die aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw, hebben erfgoedpareltjes nagelaten. Tot slot kan erfgoed ook de inzet zijn van een conflict. Denk maar aan de strijd om het behoud en beheer van waardevol patrimonium. Tijdens deze editie van Open Monumentendag wordt ook de (historische) strijd die voor bepaalde monumenten, sites en landschappen werd en wordt gevoerd, belicht.
Het programma kan je raadplegen via www.openmonumenten.be. De Monumentenkrant is te verkrijgen in de Standaard Boekhandels, Fnac-filialen, Lijn-winkels, gemeentehuizen, toeristische infokantoren, openbare bibliotheken of in De Standaard van zaterdag 10 september.
Soms hebben de themas van Open Monumentendag en Erfgoeddag ook raakvlakken. Naar verbanden tussen de themas Conflict en Helden hoef je niet lang te zoeken. Wie waren de mensen die bij een conflictsituatie het voortouw namen? Waren dit helden? Worden zij vandaag nog als held beschouwd of zijn zij van hun voetstuk gevallen?
Denk er dus zeker over na of jouw activiteit van Open Monumentendag, mits een kleine aanpassing, misschien niet perfect in het programma van Erfgoeddag kan opgenomen worden. Kortom, laat je inspanningen zo optimaal mogelijk renderen!
afbeelding: campagnebeeld Open Monumentendag 2011
Zoals ik al eerder zei ging ik vol goede moet op pat in Halle om kennis te maken met deze monumenten. We hadden de plaatsen opgezocht en afgesproken eerst naar de bunker te gaan kijken, deze moest iets hoger als stroppen gelegen zijn. Dit monument hebben we echter niet gevonden. Toen we aan een deur gingen bellen en vroegen of deze mensen de bunker wisten liggen kon echter niemand antwoorden. Dit was dus al de eerste teleurstelling van de namiddag. Na nog eens op en afrijden van de straat besloten we dus verder te gaan met de activiteiten en de laatste is te proberen. We gingen richting St. Augustinus waar we iets meer geluk hadden en het monument toch vonden. We werden naar binnen geleid door het plaatselijk personeel, niet echt met de volle overgave aangezien de organisatoren op zich lieten wachten en deze mensen door de toeschouwers van het werk gehouden werden. Eindelijk in de kelder geraakt zagen we een kleine kamer met de ruïnes van de oude stadsmuur, er was echter niemand van de organisatie te zien, deze waren immers al een uur te laat. Het enige wat we konden zien is enkele panelen met tekeningen van de oude stad en een minimum aan info. In het artikel dat ik las spreekt men over het thema conflict. Ik kan begrijpen dat de onvindbare bunker te maken heeft et de oorlogen, maar ik weet niet waar de oude stadsmuren in dit plaatje passen. Misschien komt dit doordat er geen uitleg gegeven werd en we dus de historie niet kenden.
Een beetje geërgerd gingen we weer naar buiten aangezien de moeite allemaal voor niets was. Het project Openmonumentendag is een groot initiatief en een goed idee. maar er is nog zeer veel werk aan. Van de organisatie was amper iets te merken en wegwijzers zou misschien ook heel handig zijn geweest. Ik zou de openmonumentendag niet aanraden aan een kennis aangezien dit bij mij een zware tegenvaller was. Misschien is dit echter enkel in Halle een probleem en zou ik eens naar de grote steden moeten gaan. Misschien is het hier beter georganiseerd.
Motivatie: Ik wou al heel erg lang naar dit circus gaan. Ik had
immers al vele filmpjes bekeken en vond het fantastisch wat de leden van het
circus allemaal konden. Dit jaar kreeg ik een ticket cadeau voor mijn verjaardag.
Ik ging er naartoe met een zeer grote verwachting. Ik kwam zeer tevreden
buiten, ik vond het nog geweldiger dan ik me kon voorstellen.
Voorkennis: Zoals ik eerder in dit document al aangaf had ik al
meerdere filmpjes van het cirque du soleilgezelschap gezien alvorens ik wat opzoekwerk deed. Ze komen elk jaar wel
een paar keer op TV o.a. op het nieuws en enkele andere programmas zoals telefacts.
Ik wist dus min of meer wat me te wachten stond. Ik wist wel nog niet hoe de
tent eruit zou zien.
Recensie Corteo,
wat processie betekent in het Italiaans, is een vrolijke stoet, een
feestelijke parade vanuit het perspectief van een clown. Mauro, de clown droomt
in zijn bed zijn eigen begrafenis in een carnavalssfeer, terwijl zorgzame
engelen stil de wacht houden. Tot 30 januari staat Cirque du Soleil met deze
productie in Groot-Bijgaarden. Daarna trekt het gezelschap naar Wenen. Hier en
daar wordt al gefluisterd dat Corteo in 2012 Antwerpen zou aandoen in de maand
augustus.
Jean Rabasse tekende voor
het decorontwerp van Corteo. Hij koos om een cirkelvormig podium met twee
draaischijven in het midden op te stellen dat de tent en het publiek in twee
verdeelt. De toeschouwers zitten aan de twee zijden van het Grand Chapiteau en kunnen
elkaar zien. Bovenaan hangt een metalen structuur met 2 rails waar telkens 4
karretjes scène of acrobatie-elementen vervoeren.
Traditiegetrouw warmt een
bont gezelschap het publiek op voor de voorstelling begint. Een meisje in
pyjama die een beer vasthoudt, weent erop los en maakt het publiek nat. Anderen
oefenen een salto vlak voor de neus van enkele toeschouwers. Corteo opent
immens sterk met een acrobatische act in drie kroonluchters boven Mauros
hoofd. De vier dames stellen zijn ex-geliefden voor die een intimistische maar
tegelijk ook zeer dynamische act neerzetten. Hoog in de lucht maken ze figuren,
trekken ze gebogen, dan weer rechte lijnen met hun lichaam terwijl de
kroonlusters op en neer gaan. Hangend met één voet aan zon luster, bengelt een
acrobate ondersteboven. Een adembenemende start.
Onze pyjama acrobate zien
we al snel terug wanneer twee reuzebedden de scène worden opgerold. Het blijken
trampolinebedden, wat zowat de droom van élk kind moet zijn. 5 Acrobaten en
zij, springen, maken saltos op bed om te landen op de bedrand. Daar is het een
zaak om het evenwicht te behouden. De speelsheid van deze act straalt
ontzettend af op het publiek. Wij zijn zeer benieuwd of dat de fantasie van
kinderen in het publiek niet te hard op hol zal doen slaan. Want na de
voorstelling denken we dat sommige kinderen die act s avonds in bed wel eens
zouden willen nabootsen. Ouders: u bent bij deze gewaarschuwd.
Mauro met bed en al naar de
hemel leiden, is geen sinecure voor de engelen. Hoog in de nok van de tent wil
die niet altijd mooi horizontaal blijven. Mauro zweeft dus met behoorlijk wat
angst. Ik ben al dood zegt ie om van die extra spanning af te zijn. Later zal
hij moeten leren vliegen als een engel. Maar dat blijkt, hoewel hij gezekerd
is, moeilijker dan verwacht en meermaals dreigt hij te pletter te storten. Met
vijf cirkelen acrobaten rond in een rhönrad op het cirkelvormige podium zonder
elkaar te raken. Ook met twee in zon grote hoepel rondcirkelen lukt. Wanneer
zon wiel stil lijkt te draaien op de grond, houdt een acrobaat die erin zit
het geheel toch nog in beweging en uiteindelijk terug recht. Kracht, sterke
techniek en dynamiek ontmoeten elkaar hier. Opnieuw beleven we een mooi
poëtisch moment met een koorddanser die ondersteboven van links naar rechts
wandelt.
Twee pantomimepaarden met
telkens 2 mensen in zullen het een kleine clown niet gemakkelijk maken. Heel
jonge kinderen vinden dit wellicht boeiend. Wij zien de act vooral als een
vullertje. Ook de daaropvolgende te feestelijke processie is dat. Leuk is de
golfbalact met de Grote Clown die het hoofd met wit mutsje van een meisje als
golfbal ziet.
Een gezekerde
koorddanseres valt op wanneer ze een steil omhooggaande koord bewandelt met een
hellingsgraad van meer dan 30 percent. Ook het duet, dat een mengvorm van dans
en acrobatie is tussen een man en een vrouw stippen we graag aan.
De clown ziet een potje
voetbal met een strandbal wel zitten tussen Inter Milan en Anderlecht. Zijn
tegenspeelster is een marionet-acrobate . Het geheel ademt een heerlijke
nostalgie uit van een strandspel dat je als klein jongetje of meisje nooit kan
winnen van de ander. Toch hangen de draden van de marionet ons iets te vaak met
elkaar in de knoop nadat ze tuimelde of sprong. Dat levert niet altijd even mooie
beelden op.
Mauro heeft Valentina, een
vrouwelijke dwerg, aan enkele heliumbalonnen bevestigd en laat haar in de
lucht. Aan het publiek vraagt hij om haar op te vangen en verder te duwen.
Leuke interactie. Zeker wanneer iemand iets te veel kracht zet en ze daardoor
behoorlijk hoog in de nok vliegt. Het eerste deel, dat meer dan een uur duurt
en beduidend langer is dan het kortere tweede deel, sluit af op de wip waar
aanvankelijk 3 rivaliserende acrobaten elkaar uiteindelijk toch vinden op de
Koreaanse wip. Een behoorlijk moeilijke techniek omdat een vliegende acrobaat
die soms in de lucht nog een salto doet, perfect op het juiste moment en op de
juiste plek van de wip moet landen. Gebeurt dat niet, dan moet er opnieuw van 0
gestart en hoogte gehaald worden. Snel en complex dus, maar de link met het
poëtische verhaal zijn we even kwijt.
Dat is ook zo bij de
Paradise-act die twee circustechnieken verenigt die nooit eerder werden
gecombineerd volgens Cirque du Soleil: de Koreaanse Wieg en het Tramponet (een
combinatie van trampoline en vangnet). De artiesten worden tussen drie
Koreaanse Wieg-posities gegooid, en veren op en neer op het 30 meter lange
Tramponet. Rond de middelste paal zullen enkele acrobaten met behulp van hun
collegas een grote looping maken om vervolgens naar een andere paal gegooid te
worden. Op het einde zien we iemand van links naar rechts over de middelste
gebracht worden. Indrukwekkend.
De scènewisseling neemt
uiteraard wat tijd in beslag. A 5 minute break stelt iemand van het gezelschap
voor. De ander gaat niet akkoord, in een droom kan je niet zomaar even halt
houden, vindt ie. The show must go on zegt de ander
waarop die ene The show must go home laconiek antwoordt. De circusdirecteur zet dan
maar al fluitend La Donna è mobile in uit Rigoletto. Ook de act met de
kristallen glazen en Tibetaanse klankschalen, vinden we wat bizar. De klank
komt nauwelijks door. Opnieuw beleven we een mooi poëtisch moment wanneer 2
dwergen in een verticale ring kruipen en ermee of met elkaar verschillende
artistieke poses aannemen terwijl een engel het laat sneeuwen. Daarna nemen
jongleurs het over die kegels en daarna hoepels de hoogte ingooien. Op het
einde mag een man aan een snel tempo hoepels die naar hem worden gegooid
opvangen en rond zijn hals leggen.
Met een enkele ladder
probeert een acrobaat een engel te bereiken. Hij stapt er naartoe, krijgt
handvaten om bovenaan de ladder te bevestigen en laat zijn voeten de lucht
ingaan terwijl hij de ladder stabiel probeert te houden. Later komt er een
groter exemplaar uit de hemel van maar liefst 4,5 meter. Ook die zal hij
beklimmen en stabiel houden. Adembenemend.
Het foute Romeo en
Julia-toneelstukje tussen twee dwergen en een acrobate die ook voor de charmes
van Romeo valt, kunnen we ook weer catalogeren onder de noemer vullertjes.
Zeer poëtisch is het duo
dat op een tedere manier met touwen in de lucht rondcirkelt en er poses
aanneemt. Zo zien we haar een grand écart in de lucht doen wat een sterk en
mooi beeld oplevert in het witte tegenlicht. Mauro zien we daarna in de lucht
fietsen begeleid door engelen die zich in een baljurk hebben gehesen.
De voorstelling eindigt met
8 acrobaten die op verticale rekstokken gymnastiek en acrobatie met elkaar
versmelten.
Corteo bewandelt met een
poëtisch verhaal waar het clowneske nooit ver weg is vooral de gymnastiek
en acrobatietechnieken. Dat levert soms prachtige momenten op waar het verhaal
verrijkt wordt. Maar soms is de link met Mauros begrafenisceremonie echter vér
zoek of zien we acts die danig aan niveau inboeten en te banaal voor woorden
zijn. Een wisselvallige voorstelling dus met extreme hoogtepunten maar ook
serieuze dipjes. Ook de lengte van deel 1 en deel 2 zijn niet in verhouding.
Wij onthouden de
kroonlusteract, de luchttouwact, het acro-duet, de trampolinebedden en de
acrobatische ladder.
< Bert Hertogs >
Corteo ging in 2005 in
première in Montréal. Sindsdien bezocht de show 34 steden in vier verschillende
landen over de hele wereld.
De cast en crew
vertegenwoordigen samen 28 nationaliteiten (de cast alleen al 21): Argentinië,
Armenië, Australië, Wit-Rusland, België, Brazilië, Canada, China, Finland,
Frankrijk, Duitsland, Ierland, Italië, Japan, Kazakstan, Moldavië, Nederland,
Polen, Portugal, Roemenië, Singapore, Slowakije, Zweden, Rusland, Oekraïne,
Oezbekistan, Verenigd Koninkrijk en Verenigde Staten.
Bespreking:
Ik ging vol
verwachting samen met mijn doormeter naar de voorstelling corteo van cirque du
soleil. Toen we aankwamen ging het parkeren vlot in tegenstelling tot de
voorafgaande recensie. Nadat we begeleid waren naar onze plaatsen begon zoals
de recensent het noemde de opwarming van het publiek.
De
openingsact was adembenemend en wees op het uiterste kunnen van de acrobaten,
zij voerden deze moeilijke act immers vlekkeloos uit. De vullertjes waar Bert
Hertogs over schreef waren misschien iets minder spectaculair maar zeker niet
cirque du soleil onwaardig. Ze waren vaak hilarisch en vormden een welkome
afwisseling met de imponerende acrobatische acts.
Zoals de
recensent zei waren de twee delen niet volledig in verhouding, maar dit had
volgens mij eerder te maken met de moeilijke opstelling van de eerste act van
het tweede deel dan met een fout dat het gezelschap maakte. Deze act heeft
namelijk de meeste indruk op mij gemaakt wegens de moeilijke acties die
veelvuldig werden getoond.
Ik vond de
link met het verhaal zeer duidelijk op elk moment van de show, hier valt dus
niet over te klagen als je het mij vraagt.
Ik vond dit
een geweldige voorstelling met veel afwisselende emoties, het ene moment kom je
niet bij van het lachen dan is er een droevig of vertederend moment en soms
houdt de hele tent zijn adem in voor de acrobatische acts. Ik ben alvast van
plan om nog heel veel naar dit gezelschap terug te keren.
-Naam: Symphonicity Sting: Performing with the Royal
Philharmonic Concert Orchestra
-Plaats:
Sportpaleis Antwerpen
-Datum
en tijdstip: 13/10/2010 vanaf 20:00 uur
-Met
wie: Elke Michiels en Christel Pé
-Motivatie:
Ik ging naar dit concert omdat mijn mama het mij heeft aangeraden, ik had ook
al enkele liedjes van The Police (Een ex-groep van Sting) gehoord en ik vond ze
wel leuk om naar te luisteren. Ik ging er naartoe met de verwachting een leuk
optreden te zien en enkele bekende liedjes te horen, maar de avond was beter
dan ik had gedacht. Ik kende meer liedjes dan ik eerst dacht en het orkest was
echt imponerend.
-Voorkennis:
Van The Police had ik al enkele voorkennis alvorens ik een beetje opzoekwerk
deed. Mijn mama kent immers al veel liedjes van The Police en bijgevolg had ik
al enkele Cds gehoord waardoor ik liedjes zoals: Englishman in New York,
Message is a Bottle, Roxanne en nog veel meer kende. Van het filharmonisch
orkest had ik echter nog geen voorkennis.
Recensie
Sting
Wie nu
nog durft te zeggen dat het Sportpaleis niet geschikt is om de subtiliteiten in
de muziek van een symfonisch optreden tot zijn volle recht te laten komen,
moeten we helaas tegenspreken. De geluidstechnicus van Stings Symphonicity
Tour deed er weliswaar 4 uur over om tijdens de technische repetitie het een en
ander juist in te stellen. Daarbij mat hij ook het geluid in de verschillende
bochten van het Sportpaleis, de dode hoeken. Wij namen plaats op de
linkerbocht, een dode hoek, van de eerste verdieping.
Het is
van 1993 geleden dat Sting met symfonisch orkest nog te horen was in de
Merksemse concerttempel. Toen stond ie op het programma van de Night of The
Proms. Zon 8000 toeschouwers maakten zijn Symphonicity optreden mee dat uit
twee delen bestond, met opvallend veel bekend werk helemaal vooraan in deel 1.
Na de pauze werd een menu voor fijnproevers opgediend. Een combinatie die
verrassend werkte.
Sting opende met If I ever lose my faith in you. Het zou echter geen stijf optreden
worden. Het publiek mocht i oho nazingen tijdens Every little thing she does
is magic terwijl hij zelf mee het ritme op beatring meesloeg. Sting vleide
zich neer aan de piano wanneer de klarinet een prachtige solo kreeg in
Englishman in New York waar het instrument net als op het album trouwens de
klankkleur bepaalt.Be yourself zong Sting terwijl het publiek de No matter
what they say voor zijn rekening nam.
Roxanne
wint aan tristesse met zijn cellobegeleiding en klinkt Zuiders met de Spaanse
gitaar die Sting bespeelt. Volgens de singer-songwriter zijn er twee manieren
om een liefdeslied te schrijven. Je kan schrijven: I love you and you love me. Of I love you and you love somebody
else. Dat laatste is volgens Sting veel interessanter want er gaat pijn mee gepaard.
De maat tikt gedisciplineerd mee tijdens het prachtige When we dance dat
ondanks de scherpe s-klanken van de zanger en de zang met de backing vocal die
hier maar in beperkte mate blendt, meer dan overeind blijft. Sting zong met een
zilverkleurige retro microfoon, waardoor scherpere klanken in zijn stem minder
gefilterd werden. Later zal de zang met zijn backing vocal oa in Whenever I
say your name een stuk beter blenden.
Russians
gaat over de Koude Oorlog en kreeg een dreigendere, militaristischer
arrangement met veel trom, strijkers en kopers die halfweg het nummer de sound
nog aanzwellen. Sting laat optekenen dat ie wel houdt van Westernseries uit de
jaren 50 en 60. Bonanza rekent hij tot zijn lievelingsseries van dat genre en
uit die tijd. I hung my head zet hij in op mondharmonica. De zanger zet het
nummer ook gedeeltelijk over in acteren. Hij doet alsof hij een jachtgeweer
vastneemt en richt het de lucht in. Shape of my heart is opnieuw een
hoogtepunt met gitaren, strijkers, kopers en piano die we daartussen zeer
zuiver kunnen horen. Met mondharmonica eindigt het nummer.
De
zanger vertelt honderduit over hoe sommige nummers ontstaan. Zo wist ie te zeggen dat zijn vader destijds weinig
spraakzaam was. Sting herinnerde zich echter wel een wandeling naar de rivier
met zijn pa. Die had m ooit eens gewezen op de boot die op de rivier voer. Ik
wil dat je naar de zee gaat. had hij toen gezegd. Later pas besefte de
songsmid wat zijn vader bedoelde: leef een opwindend leven.Natuurlijk heb ik
hem ontgoocheld grapte Sting die voorts liet weten dat hij ooit het advies van
zijn pa letterlijk heeft toegepast. Ik heb ooit op een cruiseschip opgetreden.
Ik haatte het. zei ie. Voor zijn dode vader schreef ie Why should I cry for
you.
We
work the black seam droeg Sting op aan de 33 Chileense mijnwerkers die
sinds 5 augustus vast kwamen te zitten onder de grond na een ontploffing in een
mijnschacht. Alle 33 kompels zagen de afgelopen en de komende uren opnieuw
daglicht nadat ze één voor één via een speciale lift naar boven werden gehaald.
Sting bewees dat ie goed van stem was. De strofe van het nummer is qua noten
behoorlijk sprongerig. De xylofoon was haarfijn te horen.
Het
enige nummer dat kant noch wal raakte was Next to you net voor de pauze
waarbij Sting een Elvis-effect op zijn stem kreeg, het orkest en de band
probeerden te rocken zoals in die tijd maar dit experiment draaide uit op een
chaotisch boeltje van klanken.
Na de
pauze vertelde Sting dat hij soms met de tekst begint, dan weer met de melodie
wanneer hij songs schrijft. Voor Tomorrow well see had hij alles
muzikaal al vastgelegd. Pas later legde hij de link dat het nummer over een
mannelijke transseksuele prostituee moest gaan. Al wou hij aanvankelijk niet toegeven
wat er op dat moment bij hem te binnen schoot. Pas later besefte ie dat je als
songschrijver soms ook in andermans schoenen moet stappen, om de wereld te zien
door andermans ogen. De man laat de rode voering van zijn vest zien en
zegt dat ie nog nooit een vampier gezien heeft. Maar op de Franse hoek in New
Orleans had hij wel eens het gevoel dat ie achtervolgd werd.
Visuals van een volle maan en een mysterieus aanvoelend arrangement
voor oa strijkers, hobo en piano Moon over Bourbon Street begeleiden.
Even wordt daarbij ook een effecttoestel gebruikt waarbij je door met de hand
in de lucht te trillen rond een zender, het verschillende frequenties kan laten
uitzenden. Het gaf de ganse al mysterieuze sfeer iets zeer beangstigends. Even
zong Sting ook a capella om het nummer te eindigen door een weerwolf na te
bootsen.
End
of the game leidde hij in door te vertellen dat een vos eens al zijn kippen
heeft doodgebeten terwijl You will be my ain true love geschreven werd voor
de film Cold mountain met Nicole Kidman en Jude Law. Opnieuw bewijst de
onberispelijke klank zich tijdens All would envy waar we de harp moeiteloos
door de rest van het symfonisch orkest horen. De Bijbel Samuël 2,Hoofdstuk 11
inspireerde Sting voor Mad about you. In het Bijbelverhaal ruimt David de
Hethiet Uria uit de weg door hem in het leger te laten opstellen op een zwakke
plek tegen de Ammonieten. David heeft immers met diens vrouw Batseba geslapen
en zij is zwanger van hem geworden. God is daar niet blij mee en straft David voor
deze moord. Klarinet en kopers laten dan weer van zich horen in de symfonische
versie van Mad about you.
Daarna
gaat het geluidsvolume de hoogte in en zorgen King of Pain en Every breath
you take voor voetgestamp en een terechte staande ovatie na een optreden dat
verdient om ingekaderd te worden. Sting zal dan nog 3 keer terugkomen voor het
Oosters aandoende Desert Rose waarbij we in onze notas: wat een
orkestratie! terugvinden. De klokken tikken als intro voor Shes too good for
me, begeleid door zwart-wit fotos van divas. De song is ons iets te
repetitief. Stings gitaar mag boven de strijkers uitklinken tijdens een
intimistische versie van Fragile. Jammer is het dat de koperblazers met witte
zaklampen meezwaaien. Als er een nummer niet gediend is als meezwaaimoment dan
is het Fragile wel. Het mature publiek doet dan ook niet mee: de gsms worden
gelukkig achterwege gelaten. Sting sluit het optreden a capella af met I was
brought to my senses.
Dit
was veruit het meest rijke klankpalet dat we ooit voorgeschoteld hebben
gekregen door een artiest in het Sportpaleis. Sting durfde risicos te
nemen door niet voor de handliggende orkestraties te kiezen. Sommige
melodielijnen werden herbekeken en eerder eigenzinnig geherinterpreteerd. Een
herontdekkingstocht van bestaande nummers werd het dus. Sting zong op het
perfecte af. Een drie sterrenoptreden? Reken maar! En een nominatie voor beste
live performance 2010-2011 er boven op. Hebben we trouwens al gezegd dat onze
lat dit seizoen nóg hoger ligt dan het vorige?
<
Bert Hertogs >
Reactie
Heel
onverwachts heb ik op 13 oktober 2010 het Philharmonic Concert Orchestra van
Sting kunnen bijwonen. Mijn mama had namelijk dit avondje gepland met 2
vriendinnen, maar omdat 1 vriendin had afgezegd, kon ik mee.
Toen ik naar het optreden vertrok, wist
ik dan ook niet wat i k kon verwachten, maar vanaf het eerste moment
was ik sterk onder de indruk van de muziek van het filharmonisch orkest en de
bezetting van het podium. Zoals de recensent al zei, heeft het Sportpaleis van
Antwerpen vaak te kampen met akoestische problemen, maar hiervan was bij het
optreden van Sting niets te merken. De zuivere tonen van de instrumenten en de
fantastische stem van Sting waren perfect in balans.
In het begin van het optreden kwam de
heel goede stem van de backing vocal niet voldoende tot haar recht, maar
naarmate het concert vorderde, kwam d aar verandering in. Ook hieruit blijkt weer
eens dat een wereldartiest als Sting zich door heel professionele mensen laat
omringen.
Ondanks
de sterke nummers die Sting gedurende het hele optreden heeft gebracht, had ik
toch het gevoel dat vele Police fans een beetje op hun honger bleven zitten en
toch iets meer oude Police-songs in hun oorspronkelijke rockversie hadden
willen horen. Misschien heb ik dit gevoel omdat deze liedjes voor mij vooral
gekend zijn in hun originele versie.
Naar
mijn mening was dit een zeer geslaagd optreden, er was veel interactie met het
publiek en vooral de nummers Moon over Bourbon Street en Fragile hebben een
enorme indruk op mij gemaakt. Ik keerde sterk onder de indruk naar huis terug.
-Naam: 32,
Rue Vandenbrande van het gezelschap Peeping Tom.
-Plaats: KVS
te Brussel
-Datum en
tijdstip: 29/09/2010 omstreeks 20:00 uur
-Met wie: De
hele klas
-Motivatie:
Ik koos deze activieteit omdat die mij werd aangeraden door Jeroen Degreef en
ik dacht dat het een leuke dag ging worden met de hele klas. Hij zei dat dit
een voorstelling was op onze maat en dat we dit zouden begrijpen. Ik ging er
nieuwsgierig naartoe omdat ik niet wist wat er zou komen. Toen de voorstelling
voorbij was, ging ik eerder teleurgesteld naar buiten, omdat ik niet veel van
dit verhaal begreep.
-Voorkennis:
Voordat we naar dit gezelschap waren gaan kijken had ik hier geen voorkennis
over. Peeping Tom was voor mij een volkomen onbekend begrip, ik had hier nog
nooit over gehoord. Tijdens het opzoekwerk kwam ik voor het eerst hiermee in
contact.
Recensie:
Handelsblad: Een baby
begraven onder een trailer.
32 rue Vandenbranden (2009) van het Brusselse
gezelschap Peeping Tom begint goed: met een babymoord. De vrouw die het kind
onder haar trailerwoning begraaft, draagt een volgend potentieel slachtoffertje
in haar buik. Aan de overkant, in een andere stacaravan, wisselen hartstocht en
mishandeling elkaar af en vinden twee immigranten een schamel onderkomen.
Gezellig is het niet aan rue Vandenbranden. Het achterdoek met besneeuwde
bergtoppen laat de vraag open waar dit oord is gesitueerd - in een dunbevolkt
berglandschap? Of een aso-containerdorp aan de rand van een stad?
In elk geval wil het gemeenschapje geen aansluiting met de
"beschaafde" wereld, een idee dat het regisseurs-choreografenduo
Franck Chatrier en Gabriella Garrizo ontleende aan de film The
Ballad of Narayama van
Shohei Imamura. Het zwangere hoertje (Marie Gyselbrecht) ontvangt haar pas
gearriveerde buitenlandse klant. Haar hospita (zangeres Eurudike De Beul)
koestert als een moederdier haar commensaal aan de borst en zingt even
makkelijk Bellini als Pink Floyd. De onderdrukte vrouw (Sabine Molenaar - een revelatie)
is zo murw geworden, dat haar lichaam in de meest bizarre knopen kan worden
gezet. De twee ontheemde Aziaten (Seoljin Kim en Hun-Mok Jun) zoeken met
pantomime, zelfbevlekking, acrobatiek en karaoke naar liefde.
Anders dan in de trilogie Le Jardin/Le Salon/Le Sous-Sol van Peeping Tom, waarin drie generaties van een familie werden geschilderd, zijn
de zes personages in 32 rue Vandenbranden vreemden voor elkaar. Daar
verandert in 80 minuten niets aan, ondanks pogingen tot toenadering en een
enkele dolle groepsontmoeting tussen hun trailers. Telkens als een gevoel van
saamhorigheid het groepje dreigt te bevangen, maken angst en achterdocht daar
korte metten mee. "Meisjes, naar binnen!" roept macho Jos Baker dan,
ingespannen turend richting publiek.
Soms steekt er onverhoeds een ijzige storm op of dreunt en trilt het
plotseling. Maar of dit verbeelding van de personages is of werkelijkheid, laten
Chatrier en Garizzo aan de toeschouwer over. In filmische beelden, meestal
traag en verstild, dan weer vol dynamiek, schetsen zij een wereld van verloren
zielen, misfits en uitgestotenen. Ook al versmelten de trucs en acrobatische
kunsten niet steeds even organisch in de handeling, ze scheppen wel lucht in
deze schets van een bestaan aan de rafelranden van het leven. 32 rue Vandenbranden wekt
huiver.
Door: NRC
Handelsblad, Francine van der Wiel
Datum:
17-08-2010
Reactie
Op 29
september 2010 ging ik met de hele klas naar het toneelstuk 32, Rue
Vandenbrande van Peeping Tom. Deze uitstap was gepland door mijn Titularis:
Jeroen Degreef.
Toen ik naar
dit toneelstuk vertrok wist ik niet wat mij te wachten stond omdat ik nog nooit
eerder met dit gezelschap in aanraking was gekomen. Ik had eigenlijk iets
totaal verschillends verwacht dan dat ik die avond te zien heb gekregen. In de
recensie laat Francine Van Der Wiel blijken dat zij het decor mooi vindt, maar
ik was hierover eerder teleurgesteld. Ze zegt ook dat de babymoord een goed begin was, maar ik vond dat
dit niet echt duidelijk te zien was, maar dat zou ook aan mijn zitplaats kunnen
liggen.
Over
de zangeres van het gezelschap: Eurudike
De Beul ben ik het echter wel eens met de recensent, deze had ondanks haar
eerder bizarre voorkomen wel een prachtige stem. Dit wijst dan weer op de
professionele aanpak van het gezelschap. Eveneens Sabine Molenaar liet een
indruk op mij na, door haar onnatuurlijke lichaamshoudingen.
Ondanks
de vele talenten van het gezelschap kwam ik eerder teleurgesteld naar buiten. Ik
ben er zelfs zeker van dat ik ooit meer naar dit soort toneel zal terug keren.
Ik denk dat ik gewoonweg niet vergenoeg kan denken voor hier iets uit te
begrijpen.
Kortom
dit genre is weggelegd voor andere mensen, maar zeker niet voor mij.