Toen ik aankwam in zoersel en ik even bekomen was kwam er een lieve verpleegster met mij praten, ik weet nog goed dat ik al vrij snel vroeg, hoe lang blijven de meeste hier ?als antwoord kreeg ik dan dat is voor iedereen anders maar je zult zelf wel merken wanneer je klaar bent om te vertrekken, toen dach ik wat is da nu voor een antwoord. de eerste dagen in zoersel waren heel wazig voor me, ik heb vooral veel gerust. er was wel een goede kinderpsycholoog aan haar heb ik wel erg veel gehad. het eerste weekend moet je daar blijven en dat was bij mij dus ook zo,ons jelte kwam ook op bezoek maar toen ze naar huis ging vond ik het wel erg maar niet zoals in het ziekenhuis. Toen ik er een goede week verbleef begon ik mee te doen met therapiën, vooral de creatieve therapie heeft me erg goed geholpen, hoewel ik in het begin dacht dat het niets voor mij was, in de therapie kregen we opdrachten zoals bv, een fantasiedier tekenen, je moest dan een tekening maken van bestaande dieren waar je eigenschappen van had.
Met ons bailey was het op dat moment nog steeds moeilijk, ze huilde elke avond en was niet te troosten. maar het is mss raar om te zeggen maar hoemeer zij weende hoe meer ik naar haar toegroeide, de verpleegster zagen hoe ik altijd heel hard mijn best deed om haar te troosten hoewel ik soms zelf enorm moe was, toch wou ik niet dat ze haar overnamen, er werd mij al snel aangeraden om met haar naar de kinderarts te gaan, die vermoede dat ons bailey reflux had en schreef andere pap en medicatie voor, het hielp allemaal niets. 1 van de mama's die daar ook verbleef zei al vrij snel dat ze vermoede dat ons meisje lactose intolerant was, had ik maar sneller naar haar geluisterd. de kinderarts had hier eerst geen oren naar maar toen ik echt aandrong heeft ze uiteindelijk toch haar laten testen en de test was positief. in het begin was het voor ons bailey nog altijd moeilijk om pap te drinken maar het wenen hield wal geleidelijk aan op.
Stilaan leerde ik ook de mama's beter kennen, met hun heb ik een hele hecte band opgebouwd, ik heb er echt hele mooie vriendschappen aan over gehouden, met hun durfde ik ook over mijn verdriet en gevoelens te praten, door de therapiën heb ik ook veel leren praten over alles en dit heeft wel voor een ommekeer gezorgd.
Eigenlijk is het heel raar maar toen ik voor het eerst een weekend naar huis mocht was het net alsof de muren op mij afkwamen, en wou ik ook snel weer terug, het leek wel of ik een zoersel een soort van veiligheid had die ik thuis ni had. gelukkig heb ik altijd heel veel steun gehad en de mensen waar ik tegen vertelde dat ik in zoersel zat hebben mij nooit veroordeeld. was ik ook zo goed vond is dan mijn vriend en ouders ook met de psychiater en kinderpsycholoog gepraat hebben, dat heeft voor hun ook veel duidelijk gemaakt.
Als ik dit schrijf lijkt het alsof het een hele leuke tijd voor me was maar toch heb ik ook daar veel verdriet gekend. op het moment dat ik daar verbleef waren er ook mama's die alleen in dagtherapie kwamen, 1 van de mama's heeft toen iets gedaan waardoor ik echt het gevoel had van dit wil ik dus nooit doen, zover wil ik het niet laten komen, ik wil hier verder niet over uitwijden omdat dit over iemand anders gaat en wil niemand in discrediet brengen.
ik heb ook veel over mezelf geleerd in zoersel, daar heb ik pas ondekt hoe weinig zelfvertrouwen ik eigenlijk had. ben echt heel boos op mezelf geweest over hoe ik eigenlijk gedaan heb tegen ons bailey in het begin, tot op de dag van vandaag heb ik het hier nog geregeld lastig mee maar je kan de tijd natuurlijk niet terug draaien. Mandala's kleuren deed ik ook heel veel toen ik in zoersel was, het bracht me een soort van rust. ook relaxtie therapie heeft met geholpen.
Ik begin even bij mijn medicatie, ik neem het al even maar ondervind geen verbetering, dus terug naar de dokter, hij zegt me dat ik meer geduld moet hebben en dat het wel beter zal gaan. Maar het gaat dus nog steeds niet beter, ik krijg een breekpunt als mijn moeder op bezoek komt, ik ben bezig met ons bailey drinken te geven maar het lukt helemaal niet, mijn moeder vraagt of ze het moet overnemen omdat ze denk dat ik te zenuwachtig ben, om de een of andere redenen vlieg ik uit tegen haar en beschuldig haar ervan dat ze ons bailey van mij wil afnemen en dat ze vind dat ik geen goed moeder ben, ik barst in tranen uit, gelukkig begrijpt mijn moeder mijn reactie hoewel ze totaal onterecht is van mij. in paniek bel ik de vroedvrouw, zij raad me aan om zo weinig mogelijk alleen te zijn en vanaf dat moment zijn mijn ouders steeds bij mij als stijn er niet is. toch helpt dit allemaal niet. ik begin nu ook op internet te zoeken naar info, op het 9 maanden forum krijg ik een reactie van iemand die ook net als mij diep in de put gezeten heeft, ze raad me aan een afspraak te maken met dr.dox, zei is deskundige in postnatale depressie, eerst twijfel ik nog even maar uiteindelijk besluit ik haar toch te bellen, en ik mag al snel naar haar toe.
het gesprek met de psychiater ik ga samen met mijn ventje naar haar toe, ik doe heel mijn verhaal en ze luistert naar wat ik vertel, af en toe noteert ze iets, ze weet het niet maar ik heb al reeds gelezen over moeder en kind te zoersel, zei leid deze afdeling, als ik erover begin zegt ze me dat ik nog die zelfde avond eens mag gaan kijken naar de afdeling en dit doe ik dan ook
kijkje nemen in zoersel Even ter info --> de praktijk in zoersel is een heel groot domein, hier bevinden zich heel veel psychiatrische afdelingen. ik kom binnen in de afdeling moeder en kind, een vriendelijke verpleegster leid ons rond, ik zie ook verschillenden mama's en kindjes zitten bij elkaar. hoewel ik een goed gevoel heb bij de afdeling besluit ik hier toch nog niet naar toe te gaan, gewoon de afstand houd me enorm tegen.
Een week gaat voorbij, mijn ouders denken dat het iets beter met me gaat maar niets is minder waar, eind maart zit ik er helemaal door en geraak ik helemaal in paniek, mijn ouders komen langs en mijn vader raad me aan meteen naar de dokter te gaan, dit doe ik dan ook, ik vraag hem dat ik kan opgenomen worden in lier in de psychiatrie, omdat dit niet zo ver is als zoersel, hij stuurt me dan ook meteen door naar daar.
Wat ik nog even vergeten te vertellen was is dat mijn wonde van keizersnede zo goed als genezen is, alleen is het nu aan de andere kant beginnen ontsteken, de gyneacoloog heeft dit terug toe gemaakt en nu zou het opgelost moeten zijn.
Psychiatrie in lier ik kom aan in de psychiatrie, ik lig op een kamer van twee, een oudere dame ligt bij mij op de kamer, ze is meteen heel vriendelijk voor me. als stijn weg gaat vertel ik haar stilletjes waarom ik hier ben en ze begrijpt me. als ik ga slapen denk ik bij mezelf, zal ik hier eindelijk geholpen worden ? komt er eindelijk een einde aan de nachtmerrie ? Ik ben hier nog maar 2 dagen maar weet al dat ik hier niet op mijn plaats zit, iedereen is erg vriendelijk maar als de problemen die ik daar zie leunen helemaal niet aan bij de mijne, en ik besluit dr.dockx te bellen. ze vind het bijzonder raar dat ik hier zit en zegt me ook meteen dat ik hier echt ni goed zit, ik besluit dan maar om toch maar naar zoersel te gaan.
ik wil ook nog even zeggen dat tijdens heel deze periode die ik al beschreven heb heel veel steun heb gehad van mijn ouders, ze hebben alles gedaan om me te helpen, ben hun dan ook enorm dankbaar !!! ik zal nooit vergeten wat ze voor me gedaan hebben !
ok, nu weer even tijd om te stoppen, in mijn volgende deel vertel ik alles over mijn tijd in zoersel
Via mijn blog wil ik mijn verhaal doen over de geboorte van mijn 2de kindje en hoe ik van mijn roze wolk afdonderde.
11 februari 2010 Binnen gegaan in het hhz in lier, morgen zal mijn keizersnede plaatsvinden en zal mijn tweede kindje geboren worden, spannend word het een jongen of een meisje ?
12 februari 2010 Vandaag is de grote dag, mijn tweede spruit word ter wereld gebracht. Om 8 uur is het zover en komen ze me halen om naar de operatiezaal te gaan, er word epidurale aangebracht en daar lig ik dan, gelukkig mag mijn ventje bij me komen, het is zover ze gaan er aan beginnen, 20 minuten later is mijn tweede dochter geboren, het is een flinke meid van 50 cm en ze weegt 3k150. we noemen haar bailey. wat is ze mooi ! na haar even gezien te hebben moet ze alweer weg voor de standaard testen, ik word ondertussen weer dicht gemaakt en moet naar ontwaak tot ik mijn benen weer kan bewegen. 13uur : oef eidenlijk mag ik samen met mijn dochtertje naar de kamer, ik geef haar borstvoeding en ze drink meteen goed. s'avons komen mijn ouders op bezoek en ook de fiere meter. gelukkig is ook mijn ander dochtertje mee gekomen, jelte, oh wat zal ik haar de komende dagen missen als ik in het ziekenhuis ben, ze is wel meteen super fier op haar zusje. 20u : bezoek is weg en hier lig ik dan alleen met mijn dochter, ik bekijk haar eens goed en voel me vreemd, is dit mijn kind ????? waarom heb ik het gevoel dat dit gewoon een wezentje is waar ik moet voor zorgen en niet mijn eigen dochter ??? dit had ik toch niet bij mijn eerste spruit, ik besluit me hier geen zorgen over te maken en denk ik zal nog even moeten wennen.
13 februari 2010 De dag gaat traag voorbij, heb pijn van de keizersede en voel me enorm verdrietig dat ons jelte niet bij me is Waarom voel ik me toch zo ?
14 februari 2010 Vandaag voor de eerste keer uit bed, viel al bij al nog mee. de nachten vallen me zwaar en voel me niet gelukkig. s'avonds komt mijn ventje met mijn dochtertje, wat voel ik me plots wat beter als ik rozen krijg voor valentijn. Wanneer het bezoek weg is komen de tranen weer, ook maar ik koorts omdat ik me zo druk maak in alles.
15 februari 2010 Weer een dag waarin ik veel huil, toch kan ik al vrij goed uit bed en valt de pijn redelijk goed mee. Overdag krijg ik weer wat bezoek en ik houd de schijn op en doe alsof alles prima gaat. maar s'avonds komen de tranen weer, ik praat met de verpleegster over mijn verdriet, zij verteld me dat ik volgende dag naar huis wil als ik wil, ik kan mijn gelukig niet op, joepie morgen eindelijk terug thuis !!!!!
16 februari 2010 Wat voel ik me super gelukkig, ik mag naar huis, yes yes yes, ik voel me nog steeds niet blij maar denk dat wanneer ik thuis ben alles beter zal gaan, mijn thuiskomst verloopt goed, de eerste nacht is vermoeiend, er komt ook vocht uit de wonde van de keizersnede, morgen de vroedvrouw bellen.
Nu even een stukje zonder datum
Mijn ventje is nog twee weken thuis en tijdens die weken voel ik me sterk maar dan breekt de dag aan dat hij weer gaat werken, gelukkig gaat ons jelte wel drie dagen naar onthaalmoeder zodat ik rustig kan wennen aan ons bailey. de eerste dagen verlopen erg moeilijk en met veel verdriet. ik huil maar als er iemand langs kom doe ik of alles prima gaat. mijn ouders komen gelukkig veel. de thuisverpleging komt nu ook elke dat om mijn wonde te verzorgen. de vroedrvouw komt ook vaak. gelukkig komen mijn ouders ook heel vaak langs. toch doe ik nog steeds of alles prima gaat, alleen savonds in bed komen de tranen weer. ik besluit toch maar eens met mijn schatje erover te praten, we gaan samen naar de dokter en hij bevestigt wat ik eigenlijk al vermoede, ik heb een postnatale depressie. ik krijg medicatie en hoop dat het nu beter zal gaan. ik ben ook altijd heel moe, ons bailey eist elke moment aandacht, ze wil alleen op de schoot slapen en ook snacht slaapt ze slecht. mijn oudste dochter gaat nu elke dag naar de onthaalmoeder omdat ik het anders helemaal niet red. ondaks de medicatie blijf ik het heel moeilijk hebben. soms komen er ook heel rare gedachten ik mijn hoofd, wat als ik nu eens al mijn pillen tegelijk inneem, wat als ik nu eens van de trap spring, wat als ik uit het leven stap ? zal iemand me missen, is het niet beter voor ons bailey als ze een mama heeft die lief voor haar is. soms zeg ik heel erg dingen over haar, ik vraag me soms af waarom ik per se een tweede kind wou en verlang hevig naar de tijd dat ik nog alleen maar ons jelte had.
