Ook Vincent heeft het zwaar te pakken want alvorens onze laatste rit aan te vatten, terug naar het startpunt San Francisco, moet er een Amerikaans vlaggetje worden gekocht om tegen de muur van zijn slaapkamer te hangen.

Het is een korte rit (165 miles) en volgen met opzet niet het geplande roadboek want willen zo weinig mogelijk afstand op de Interstates (autostrades) afleggen. We volgen de landelijke highways die voornamelijk de fruitstreek van California doorkruist. Noem het op en we hebben de onmetelijke boomgaarden op deze route van meloenen, over pruimen tot perziken en appelsienen etc etc gezien.

Op verzoek onderweg ook nog wat american trucks voor Mathijs getrokken (zie foto) en saloons tegen gekomen waar een pint beer 25 cent kost (ja Theo, Amerika is misschien toch nog iets voor u ? (zie foto)

We komen reeds ’s middags aan in het Red Roof Inn, Airport Boulvard 777 te San Francisco. De naam van de straat laat duidelijk verstaan dat het nu echt over & out is.

In totaal hebben we 4410 onvergetelijke miles (7056 km) afgelegd door 6 staten.  Slechts 1 keer op de 2^de dag bijna een serieuze patat gehad tijdens het invoegen omdat men in de USA op de snelwegen ook rechts mag inhalen. Voor de rest alles feilloos verlopen want zijn toch zo’n 52 keer van bij ons thuis naar Middelkerke gereden (Dat zeiden we elke dag tegen Vincent als we bijna op de eindbestemming waren : “nog één keer naar de zee rijden”.Dan kon hij inschatten wanneer we ongeveer aankwamen die dag….).

Inge heeft digitaal 6907 foto’s opgeslagen nadat ze elke avond al “het kaf van het koren” had gedeleted.

Twee bewolkte dagen op volle drie weken mogen we toch “grote onderscheiding” noemen.

Zou het aan de US Zuid-Oostkust in Florida en Orlando ook zo betoverend zijn in Augustus ?

We beginnen alvast te sparen…

Cheers

Jef G.

23-08-2008 om 08:33 geschreven door panda  

Zijn pas een heel stuk na middernacht gaan slapen want op het terras van je hotelkamer zitten midden in de woestijn, met bijna volle maan, heeft toch wel iets apart. Voor de eerste keer vinden we het jammer dat we hier niet een paar dagen langer blijven om te onthaasten (in tegenstelling tot wat ik in vorig verslag schreef dat deze plek voldoende was voor één dag). Hoe langer onze reis duurt hoe meer we eerlijk verlangen naar een VOLLE dag de lamzak uit te hangen.

Er is hier een zwembad met warm natuurlijk bronwater. Dit wil zegen dat deze swimming pool niet echt de nodige verkoeling geeft die je wenst en verwacht daar het eigenlijk meer een reuze jacuzzi is.

Om 6 am uit te veren omdat om 6.33 am de zon opkomt en we dit willen meemaken van op Zabriskie point in Death Valley. Ik op had op internet gelezen dat dit een intense belevenis was en wou dit dus niet missen. Inderdaad, van zodra de zon komt piepen over de heuvelrotsen wordt de hele omgeving in een mum van tijd in vuur en vlam gezet. Een weerkaatsend kleurenpallet dat ik in de natuur nog nooit heb gezien ! Ik vrees dat het op foto niet kan worden vertaald welke ervaring dit was. Als kleine mens in deze “grootse natuur” dit alledaags schouwspel meemaken. Magnifiek….

Het einde nadert en nog enkel het Yosemite National Park te gaan. De rit is lang (575 km). Gedurende de trip stelt Inge de vraag die ik al veel eerder had verwacht “wanneer komen we hier terug ?”. Ik voel me goed ik voel me goed (zoals Johan Verminnen het zingt).

Onderweg iets gaan “snacken” in een typische hamburgerkeet (één hamburger betalen en je mag zo veel koffie of frisdrank tappen als je wilt). Alleen is hier de tijd blijven stilstaan. Ze spelen niet alleen en enkel de muziek van de jaren 50 en 60,  ook de wanden en het plafond zijn bezaaid met platenhoezen van vervlogen oldies. (zie foto)

We moeten héél Yosemite doorkruisen via de Tioga Pass om naar ons volgend hotel in Mariposa (Spaans voor vlinder) te gaan. Weer zo’n 100 km door ongeziene landschappen.

Als Inge ’s avonds voor onze kamer buitenzit (Vincent & ik hangen binnen weer voor die onnozele Amerikaanse reclame-TV ), hoort en ziet ze plots een blikje bier van op het balkon van de 3de verdieping op onze auto vallen.

Uiteraard niemand meer te zien enkel een bluts in mijn autodak. Resoluut naar de lobby gestapt om “the cops” te bellen. Stond daar plots een 17 jarige Australiër met knikkende knieën om zich te verontschuldigen dat hij een Six-pack Budweiser droeg en plots het karton scheurde etc etc. Kopie van zijn paspoort en handgeschreven bekentenis moet volstaan als Hertz hier en zaak van maakt. Heb de knaap beloofd alles in het werk te stellen om het “zo’ te laten…     

23-08-2008 om 07:35 geschreven door panda  

Woensdag 20 augustus 6.25 pm

Locatie  :  Furnace Creek Ranch te midden van Death Valley (terug !! in California).

Kamer 625 – 2^de verdieping op terras met 45 °C, te windstil, weer geen wolken toch een uitzicht op een prachtig golfterrein (in de dessert…), palmbomen, rode heuvelrotsen en een verfrissend zwembad.

Het leven is toch al zo kort dat ik nog een weekje blijven wil….

Hier begint pas het verslag :

We verlaten Las Vegas met een volle tank en 4 liter water per persoon want vandaag rijden we naar het diepste punt onder de zeespiegel van het noordelijk halfrond, Death Valley (DV).

Het is na Yellowstone het 2^de grootste natuurpark in de USA. Deze vallei (of zoals de Amerikanen zeggen “basin”) kreeg de sinistere naam van DV  toen een pionier dit gebied zonder kleerscheuren was doorgekomen.

We zouden niet in de arme man zijn plaats geweest willen zijn want het is hier enorm uitgestrekt, verlaten maar vooral verschroeiend heet. Het is echt een streek van verschrikking (leuk om één dag te verblijven en dan weg) want in de zomer stijgt de temperatuur constant boven de 40 °C in de schaduw (als die er al is). De info aan het visitor center zegt dat het hier 3 à 4 dagen per jaar regent….

Het landschap is grandioos in zijn dorheid , soms lijkt het wel en maanlandschap. De motor van je wagen kan het hier erg te verduren krijgen door vooral oververhitting (want iedereen rijdt hier constant met vollen bak airco). Daarom vind je in DV langs de weg waterreservoirs waar je water vor je radiator kan bijvullen.

De hotspots van DV zijn :

Dantes view : 15 miles opwaartse aftakking van de hoofdweg met grandioos uitzicht over het gebied.

Zabriskie Point : (kent iemand de film van Antinioni ?) Maar morgen daar meer over want hier gan we de zonsopgang beleven. (als de zon schijnt hahahahaha)

Bad Water : Een poel met een heel kleine beetje troebel water dat het laagste punt van de USA aanduidt ( -86 m onder zeespiegel). Op de rotswanden rondom Bad Water heeft men de precieze hoogte van het zeeniveau aangeduid.

En nu ga ik zwemmen want hou het niet langer uit….

21-08-2008 om 05:14 geschreven door panda  

20-08-2008 om 02:24 geschreven door panda  

Goede morgen. Gisteren geen verslag want zijn al ’s middags in  Las Vegas aangekomen en toch was ‘t nogal laat dat we gingen slapen.

Maar eerst ’s morgens Springdale verlaten richting Nevada. De enige staat in de US waar men legaal kan gokken en prostitutie niet zo nauw neemt. Is wel grappig te weten dat Utah (tante nonneke) net naast Nevada (de rebel) ligt. Inge is gewonnen met tijdens het rijden “om ’t er vlugst een casino zien als we de grens over zijn”. Eigenlijk moet ze gediskwalificeerd worden want we waren de grens nog niet over toen we een reusachtige goktempel aan de horizon zagen verschjnen….

Voor de eerste keer zien we de temperatuur in de autothermometer stijgen tot 100 °F (= 38 °C). We krijgen een beetje schrik wat ons te wachten staat want Las Vegas is een woestijnstad. Om die reden duikt ze dan ook echt plots op uit een desolaat landschap. Je moet volgens de GPS nog 10 miles afleggen tot je je bestemming bereikt en pas dan, ineens, rijd je een stad vol kitch, glitter en glamour binnen.

Ons hotel “Circur Circus” ligt op de befaamde boulevard of Las Vegas, ook wel “The Srip” genaamd. Het is een typisch casino hotel met 3700 kamers. Eigenljk is het een vreemd allegaartje van casino, kermis en circus. Op de tussenverdieping boven de gokzalen kan je gratis circusnummers bijwonen. Helemaal aan de andere kant van het hotel, te midden van de winkelgalerijen werd een groot indoor pretpark aangelegd : The Adventuredome . Je kan je dus voorstellen hoe groot dit hotelleke is... Vincent heeft gisteren getimed om van de ingang tot onze kamer te komen duurt het 11 minuten. Voor mij zou het iets korter zijn want kan recht door de “zwaarste” gokdelen (poker, black jack en roulette) van de speelzalen stappen. Maar omdat hij nog geen 21 is moet hij een kort ommetje maken;

’S avonds de bus gepakt naar Fremont street gelegen in het oude downtown van de stad, ten noorden van de strip. Hier vind je nog de eerste originele casino’s en is vandaag eerder voor de bescheiden gokker; of voor wie al blut is na het spelen in de grote casino’s op de boulevard. Ik vermoed dat niet veel touristen dit gedeelte bezoeken want minder bekend. Spijtig want elk uur wordt er ‘s avonds  een gratis en verbazingwekkend klank- en lichtspektakel gegeven. Over de gehele lengte wordt de weg overdekt met een reusachtig mechanisch gewelf en heeft (echt waar) miljoenen ledlampjes. Op de muziek “American Pie” wordt gedurende 10 minuten 65000 motieven en combinaties op je los gelaten die bestuurd worden door 31 computers. (dit laatste stond op het infobord hé…). Een fabelachtige cybershow met de symbolische liftende Vegas cowboy op de achtergrond. Gisteren beleefde Vincent met de helikoptervlucht  zijn hoogtepunt van de reis. Ik twijfel nu….

We hopen de draad terug te pikken morgen in “Death Valley” (de naam alleen….) want vandaag gaan we heel de dag “strippen” en bovendien kost het hier voor de eerste keer geld om draadloos te kunnen surfen. (12 USD voor 24 uur). Dit kan er nog wel bij maar bewijst dat hier alles toch draait om de commerce….  

19-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Vincent heeft naar eigen zeggen deze morgen, onverwacht en als complete verassing, zijn hoogtepunt van onze Amerika reis beleefd.  We hebben stiekem voor ons drietjes een helikoptervlucht geboekt boven de canyons van het Bryce National Park.

Vanaf het bespreken van de prijs en route van de vlucht (om 10 uur ’s morgens, ja,  vandaag eens uitgeslapen want toch maar de kortste rit van allemaal voor de boeg, welgeteld 134 Km), tot de werkelijke take off met de heli duurde het slechts anderhalf uur. Tijd genoeg voor een lekker ontbijt dachten we. Alleen Vincent was zo zenuwachtig dat hem niets kon bekoren…

De vlucht heeft 40 minuten geduurd. Veertig minuten van ongeziene beelden en belevenissen. Ik waande mij in een opname van National Geographic TV. De enige zender die volgens mij geen ondertittels of uitleg behoeft…

Terug met beide voeten op de grond (letterlijk en figuurlijk) cruisen we verder met knappe panorama’s richting  National Park Zion. Onze volgende eindhalte en laatste slaapplaats in Utah alvorens we de grens van Nevada oversteken naar Las Vegas.

0ns hotel “The Pioneer Lodge” ligt net buiten het westen van het park Zion. Omdat we van het oosten komen moeten we dus dwars door het park. Deze parkroute kan met de wagen worden afgelegd uitgezonderd de spectaculaire 9 km noordelijke aftakking van “Junction” tot “Temple of Sinawava” (= doodlopend).

In het hoogseizoen reden er tot het jaar 2000 dagelijks zowat 5000 voertuigen door de canyon. De vervuiling nam echter zodanige vormen aan dat autoverkeer verboden werd. Langzamerhand beginnen de fauna en flora langs de bermen zich te herstellen. Alleen compleet achterlijk waarom de shuttlebussen geblindeerde ramen hebben die niet verticaal, met de 30 ° C hitte van vandaag, kunnen openschuiven maar slecht héél beperkt verticaal. Hoe moet ons Ingeske nu foto’s nemen ???

Al een geluk dat Vincent plots “busziek” werd en we 3^de  naar de 4^de halte (van de 7) de rivier door de woeste natuur op ons eentje hebben afgelegd. Deze keer wel geen ratelslang van 50 cm gezien zoals gisteren tijdens de Navajo Loop in Bryce. Enkel vlindertjes ter grote van een handpalm en enkele miezerige uitgedroogde watervalletjes (toch 50 meter vrije val) die volgens de waarschuwingsborden gevaarlijke vloedstromen kunnen worden bij onweer. Deze voettocht was, sorry, weeral betoverend mooi en …dorstig !

We verblijven in Springdale net buiten de westelijke ingang van het park en we vinden het een te toeristisch stadje omdat men er onder andere automatisch “de tip” in je diner aanrekent ten bedrage van 18%. 

Als je weet dat er volgens Amerikaanse wel gevoegde normen tussen 10 tot 15% fooi MOET betaald worden is het niet moeilijk te raden welke correcte tip wij hebben gegeven. Deze keer bij het verlaten plots geen “see you folks” gekregen. ... Echt jammer omdat na 2 weken een eerste negatieve ervaring met de Amerikaanse gastronomische cultuur werd ervaren en nu pas hun constante oppervlakkige gastvrije attitude wordt doorprikt. Business as usual zeker.

18-08-2008 om 08:41 geschreven door panda  

Zie verslag van gisteren. Dus vandaag in retard naar Capitol Reef. Het verschil met Grand Canyon is dat je deze niet bezoekt van op de ravijn maar van uit de diepe kloof zelf. Op de (rode) verharde wegen kan elke wagen uiteraard rijden maar de infobrochure, die ja aan elke ingang van een National Park krijgt, waarschuwt dat de witte onverharde wegen enkel met een 4x4 berijdbaar zijn. Die hebben we wel maar het Hertz huurcontract zegt dat we niet van de “paved ways” mogen afwijken. Als er dan iets gebeurd is het eigen risico.

Zijn wij nu blij dat we een risico hebben genomen !!! (Ja Danny hier kon jij je ook eens uitleven met uw Jeep). Beklemmende nauwe doorgangen tussen steile rotswanden en geen weg terug want zo smal dat je niet kan draaien. Inge heeft een stuk rechtstaand van op haar stoel door het open schuifdak gefilmd . We kunnen dit niet op de blog plaatsen wegens te veel mb’s. (voor de geïnteresseerden enkel een mailtje sturen en je krijgt als reply het filmpje).

Onderweg naar Bryce Canyon gestopt aan een “rock shop”. Zoals de meeste weten verzamelt Vincent stenen dus we konden niet anders dan halt te houden bij deze (naderhand) uiterst sympathieke hippie die zijn T shirt binnenstebuiten droeg en verdorie goed wist waar België ligt en dat we bestaan uit Vlamingen en Walen en dat Antwerpen bekend was om diamanten (eigenlijk niet moeilijk want hij is een stenenverzamelaar) en dat het bij ons meestal grijs weer is etc etc. Vincent heeft 4 stenen (één uit Brazilië) bij Scott gekocht en we moesten maar de helft betalen. (waarschijnlijk nog te veel maar het zonneke schijnt hé… ).

Daarna verder naar ons 2^de National Park vandaag. De beroemde  Bryce Canyon. Hier hebben we ons te voet aan de Navajo Trail gewaagd. Een rotsig en klauterend wandelpad van slechts 2,5 km, maar hebben er meer dan 1 uur over gedaan. Niet omdat Inge onderweg (zonder overdrijven) meer dan  200 foto’s heeft getrokken van dit overweldigend stukje natuur, maar omdat het zo steil was. Want eerst moet je in de canyon afzakken,  maar al wat je daalt moet ook terug naar boven. Gelukkig was het al 18.00 uur en scheen de zon niet meer recht in de canyon…..

17-08-2008 om 08:08 geschreven door panda  

We weten niet hoe het komt maar alle 3 slecht geslapen in Salt Lake City. Ik denk dat het komt door de hitte (in een stad koelt die dagtemperatuur van boven 30° blijkbaar niet af). Ja ja wij hadden wel airco op de kamer maar Vincent en Inge vonden die te luidruchtig en ‘k heb hem dan maar afgezet.  Ik had daar nochtans geen last van. Hoe zou dat nu komen ?

Verlaten dan maar vroeg ons hotel (ik sta in mijn congé eerder op dan wanneer ik naar den Agfa moet) voor een trip van 418 km naar Capitol Reef. Dit is ons volgend National Park en hebben er dus nog 5 te gaan. Als ik de landkaart bezie waar ik onze hele  route met een purpere markeerstift heb op afgetekend  is al duidelijk 2/3 afgelegd. Ik bereken volgens het roadbook nog 1661 km te gaan, m.a.w. toevallig juist nog 1000 miles !

Uiteraard worden dit er steevast meer want we rijden in de parken behoorlijk rond want willen geen enkel “viewpoint” of “scenic drive” missen. En ’s avonds gaan we op restaurant dan wordt er ook op geen mile gekeken.

Hoe dikwijls hebben we tegen elkaar al niet gezegd dat we blij zijn om in zo’n “beest” van een 4X4 te rijden. Zuipt wel 17,5 liter maar het comfort,  de ruimte (Vincent zit continu in first class want heeft 5 zitplaatsen die we kunnen omtoveren tot slaapbank als het wat te lang duurt) weegt niet op tegen de meerprijs. Zelfs Inge die toen we aankwamen in San Francisco een blokkage kreeg heeft vandaag 2 uur met onze GIANT gereden. Moest wel want ik kreeg voor de eerste keer een dipje en dit kan behoorlijk gevaarlijk zijn als je in de bergen op meer dan 9000 ft moet “haarspelbochten”….    

Onderweg zie ik in een boerengat een winkeltje waarvan de ramen helemaal met een soort aluminium folie zijn afgeplakt (zie foto) en wat vieze cactussen voor de vitrine staan. Hey dit is “a state liquor agency”. We zijn nog steeds in Utah weet je wel. Ik besluit eens uit te testen of ik hier een fles sterke kan kopen. Inge en Vincent blijven buitenstaan en hebben jammer genoeg iets gemist. Heb nochtans veel moeite gedaan om hen tijdens mijn choppen naar binnen te lokken maar ze begrepen niet waarom ik met mijn ogen stond te draaien om teken te doen vlug naar binnen te komen.  Ik kwam niet in een winkel maar in de woonkamer van een cowboy terecht. Daar stonden dan op een rek verschillende flessen die je kon kiezen. Alle flessen hadden een nummer en werd bij de verkoop grondig manueel genoteerd. Op zich is dit niet speciaal maar ik vermoed dat de staat Utah zulke winkels laat uitbaten door bijvoorbeeld oorlogsveteranen want deze arme kerel had een glazen oog en geen armen alleen 2 haken met grijpers zoals kapitein Hook. Maar hij kon er probleemloos mijn fles mee inpakken in de bekende bruine zak en zelfs mijn nikkel die ik op zijn livingtafel legde mee oppakken…. Heb op verzoek van Vincent  het verhaal nog eens meerdere malen moeten vertellen (en uitbeelden).

Zoals reeds eerder gezegd was het de bedoeling om na het inchecken van ons volgend hotel vandaag naar Capitol Reef te gaan (8 miles verderop), maar bij aankomst aan dit bijzonder charmant , rustig en mooi gelegen “Wonderland Inn Hotel” (de naam alleen al…) welke geklemd is tegen de heuvels van Capitol Reef  gooien we onze plannen stande pede om. Morgen Capitol Reef en vandaag verder de genietende zonneklopper uithangen op de prachtige ligweide met aanpalend zwembad en jacuzzi. Vincent is alweer ijs gaan halen want mijn fles Wodka komt meteen van pas….

Tegen de avond heb ik zo’n ‘ 4 uur tegen een wapperende  Amerikaanse vlag aangekeken. Ik moet eerlijk bekennen dat (en zeker tegen een straalblauwe hemel) zij mooier is dan onze driekleur. Of is dat met elk vakantielief ? 

17-08-2008 om 08:07 geschreven door panda  

Van de ongerepte natuur in Yellowstone rijden we vandaag naar de hoofdstad van de staat Utah, Salt Lake City.

We vertrekken om 5.45 uur bij 1°C (want ’s nachts is het hier “berenkoud” hé Vincent….) om tijdens onze 2 uur durende terugtocht uit het Park veel beesten te kunnen zien. Zoals je weet heb je het meeste kans wilde dieren te zien bij zonsop- en zonsondergang. En inderdaad ongeveer 30 wapitiherten gezien.

Het was een vermoeiende terugtocht uit het park omdat er een ochtendmist over de heuvels, meren, maar ongelukkig ook over de weg hing. Heel mysterieus en sprookjesachtig dat wel.

We rijden in één trek “op de kop” de 400,5 miles (inclusief de 35 km wegomlegging omdat er rotsen op de weg lagen…) naar Salt Lake City want temperatuur is ondertussen van bijna het vriespunt naar 32°C gestegen bij weer een stralende hemel . We snakken alledrie naar het buitenzwembad van ons hotel want dat was er niet in Yelloswtone. Trouwens er was daar weinig of geen comfort in onze lodge, dwz zelfs geen TV ! Waren we wel in de USA ? Oh ja gisteren was het jammer genoeg wat bewolkt, maar een aangename temperatuur.

Na een frisse duik en dito aperitief gaan we iets eten in de stad. Ons reisboek “den Trotter” beveelt het “all you can eat buffet restaurant” Chuckarama aan. Het moet gezegd voor 11 USD onze buiken goed gevuld. Alleen jammer dat ik er geen stevige pint bij kon bestellen want de lieftallige dienster zei letterljk : ‘Hey honey welcome in Utah I want but can not serve you a beer, that’s the law sorry”. Inderdaad in deze vrome staat en zeker in deze overdreven nette stad, waar meer dan de helft mormoon is, wordt geen alcohol geschonken in de restaurants. Je kan wel naar plaatselijke pubs, maar dan moet je een tijdelijk lidmaatschap aanschaffen.. Desnoods voor één avond en één dollar, en dan mag je alcohol drinken. Rara snuiters toch die Amerikanen.

We besluiten nog een avondwandeling door het centrum van de stad te maken. Nog nooit zo veel tempels, kerken en kathedralen op 1 km² gezien. Het is 21.30 uur, nog 29 °C en de vrouwen lopen hier rond met rokken tot onder de knie. Jezus toch ! (maar dat mag ik hier niet hardop zeggen want dan komen ze af als vliegen op een stront)    

15-08-2008 om 09:15 geschreven door panda  

Terwijl op de planning vandaag een rustdag in Yellowstone staat, dwz zeggen volgens ons roadbook geen km’s afleggen,  zullen we ’s avonds toch constateren dat we hier kriskras 230 km hebben afgemaald.

Dit kan niet anders als je in deze natuurpracht wilde dieren, spectaculaire watervallen, hoogopspuitende geisers, vulkanische warmwaterbronnen, onmetelijke meren en vooral adembenemende wouden wilt zien.

Het is verschrikkelijk te weten dat in 1988 een bosbrand 36% van dit park in de as heeft gelegd. De brand ontstond door vonken van 2000 bliksemschichten die tijdens zware zomeronweders de lucht in lichterlaaie zetten. Vandaag, 20 jaar later, kun je nog heel duidelijk de restanten van dit drama zien. Doch we vinden dat het wel iets devoot heeft. Tussen de lange dode en kale boomstammen groeien nu terug weelderig kleine dennenbomen. De natuur geeft gelukkig niet op !

We hebben al meteen prijs en zien bij onze eerste stop al een kanjer van een hert mooi en zéér dichtbij rustig voor ons poseren. (zie foto) Dat beest blijft fier voor ons staan tot WIJ weg gaan. Kun je dat voortstellen ? Als je dit wilt zien in onze Ardennen is dat een kans uit de duizend. Hier is dit blijkbaar schering en inslag want we zien vandaag nog vele herten, bizons, een eland, een coyote, witte pelikaan, een Amerikaanse zeearend (het embleem van de USA) en waarschijnlijk vergeet ik er een paar maar kan het nu niet vragen aan mijn huisgenoten want ze slapen al…

Het woord “beer” is vandaag wel het meeste gevallen. Vincent wil absoluut, en héél stoer, een beer zien terwijl we bij het binnengaan van dit park een pamflet kregen om uit de buurt van dit beest te blijven mocht je het tegenkomen. Tot vervelens toe moeten we stoppen aan de rivieren. Hij heeft uiteindelijk toch een duidelijk berenhol gevonden want de afgepeuzelde botten van één of ander dier lagen er nog in en in de buurt vele bomen gezien waar hij met zijn klauwen heeft ingezeten. Gelukkig was “bruintje” niet thuis. Hebben hem dan ’s avonds in de souvenierschop maar een beren T-shirt gekocht….

15-08-2008 om 08:34 geschreven door panda