15 augustus 2011 MIJN ULTIEME TRIATLON UITDAGING...
3800 meter ZWEMMEN, 188 km FIETSEN OVER O.A. DE COL D'IZOARD EN 42,195 km LOPEN IN EN OM EMBRUN
16-08-2011
Embrunman 2011 - foto's
Hotel Les Chaumettes, bij Johan, Carine en Niels Buysen, gelegen aan het Lac des Serres-Poncon, en onze uitvalsbasis voor de Embrunman.
Dit zou je kunnen noemen: a room with a view. Het meer op enkele honderden meters afstand, aan de overkant zicht op skistation Réallon
Leuk tuintje en terras aan het hotel
Zichtje vanop het eerste lusje van het fietsparcours, waar we vertrekken op 800 m hoogte, en hier ca. 1100 m hoogte hebben bereikt.
Het fietsparcours: hier passeren we de "gorges de Giel", kloof van enkele kilometers lengte, onderweg naar de Col d'Izoard
De transitzone: merk ook de speciale manier van wegplaatsen van de fietsen (verplicht met zadelpen over nadarhek, en stuur tegen nadarhek). Dit systeem werkte tot mijn verbazing perfect, maar ingeval van storm denk ik dat er heel wat vehikels op verplaatsing zullen gaan.
Tijdens de briefing daags vooraf
Onderweg op het fietsparcours, en al na mijn val. Hier heb ik het al warm, en geef mijn armstukken aan mijn vrouwtje Maria.
Het triest einde van een toch wel superervaring ... genekt door knie-en kuitproblemen als gevolg van mijn val gaat het echt niet meer .... Opgave na km 18 tijdens de marathon.
Embrunman is voorbij - blessure strooit roet in het eten
Wat een lang gekoesterde droom was, is op enkele seconden tijd in rook opgegaan. Na onze aankomst op woensdag in hotel les Chaumettes, zijn we door Johan, Carinne en Niels zeer goed ontvangen en opgevangen. Geen moeite is hen te veel (jammer genoeg zal ik dat op de wedstrijddag ook nog eens moeten ondervinden, daarover verder in dit relaas). Ideale laatste dagen, schitterend zomerweer, goei laatste trainingskes afgewerkt, allee, het ziet er goed uit. Op zaterdag nog een farcke met mijn fiets: Niels merkt op dat de remkabelbescherming van mijn achterrem doorgebroken is ter hoogte van de doorgang in mijn fietskader. Gezien veiligheid maar geen risico nemen: Trek-dealer opgezocht via internet, en zaterdagnamiddag doorgebracht in Gap tot dit euvel hersteld was. Op zondagnamiddag fietske weggedaan en naar een briefing op zijn Frans geweest. Hoewel het al de 28ste editie van de Embrunman is, is een duidelijk briefing-draaiboek toch nog niet aan de orde. Iedere verantwoordelijke van een bepaald onderdeel krijgt het woord, maar links en rechts worden wel eens door elkaar gehaald. Maar OK, we snappen het toch.
Op de wedstrijddag: wekker op 3u40. Samen met het feit dat er sowieso al niet veel van slapen in huis komt is dat echt wel beestig vroeg. De verwachte verkeerschaos zijn we nog juist voor, zodat de auto op de parking vlakbij de start kan gezet worden. De weersverwachting: mooi zomerweer. Nadat om 5u50 de vrouwen en mensen met een handicap al te water zijn gegaan, weerklinkt om 6 uur het startschot voor ons. Toch wel een bijzondere omkadering:de duistere bergen wiens kruinen omkaderd worden door een heldere zomernachthemel, en waarvan je voelt dat ochtendlicht daarachter al moeite doet om door te kunnen breken. In het donker de meute volgen, hier eens een klop op je hoofd, dan eens een trap van een voet, ge weet hoe dat gaat in triatlon. Na een kwartiertje is dit gespartel echter voorbij. Ik heb me een plaatsje gezocht aan de zijkant, waar ik heel ontspannen en met aandacht voor techniek een goed gevoel heb. Dit gevoel wordt bevestigd als we uit het water komen: 1 uur 6 minuten !! Zo snel heb ik nog geen enkele Ironman gezwommen. Alvast een opsteker. Uit het water direct een tasje warme thee gekregen (da is echt wel lekker op dat moment). Rustig omgekleed en ingepapt met zonnecreme, extra check of ik alles bij heb, en hop, weg zijn we voor 188 km Alpen-fietsfestijn. De eeste 10 km zijn constant bergop van Embrun tot Les Means op 1360 m hoogte. Ik wordt langs alle kanten voorbijgevlamd, maar hoor wel aan hun ademhaling dat dit geen goed tempo is. Heel op mijn gemakske tot Les Means, en daarna aanvang van korte afdalingen afgewisseld met enkele tussenstukken door gehuchtjes. Dit parcours ken ik, ik heb het vorig jaar enkele keren gefietst, ik heb het donderdag nog gefietst. En toch .... hier gaat het mis. In de laatste haakse bocht met passage over een bruggetje moet ik waarschijnlijk iets te laat geremd hebben. Achterwiel blokkeert tijdens draaimanoever, ik verlies de juiste lijn, moet nog eens remmen maar ik duik dan vol met fiets en al in een soort betonnen waterafvoerkanaal van ca. 50 cm diep, bezaaid met rotsblokken. Ik weet nog dat ik een boenk voel op mijn voorwiel en dat ik met mijn voorhoofd vol tegen de rotswand ga. Daarna moet ik over kop gegaan zijn waarbij ik gelukkig genoeg niet op een of ander rotsblok terecht gekomen zijn. Wonder boven wonder: mijn fiets ligt ergens midden op de rijweg, mijn gellekes en repen liggen over meters verspreid in deze goot, en ik, ik mankeer NIETS op enkele builen en schrammen na (knie en enkel liggen open, mijn kuit doet wat pijn, op mijn voorhoofd wat schrammen), maar ik kan alles normaal bewegen en ik ben nog helder van geest. Controle van mijn fiets: lekke voorband, voorwiel een iestie pietsie uit center (mijn rem wat verder open en ik kan wel verder), rechter shifter iets opzij en opzetstuur wat naar omhoog. Ondertussen is er al een moto van de organisatie gestopt en gecontroleerd of mijn toestand OK is. Zij hebben dan daarna moto van de assistentie langs gestuurd, die bij mij gebleven is tot ik terug kon vertrekken. Binnenband vervangen - merde - er zit een scheur in mijn buitenband ! Bandendruk relatief laag gehouden, en zoetjes aan de op momenten gevaarlijke afdaling naar het meer aangevat. Onderweg zie ik in de voorlaatste bocht nog een fiets tegen de rotsen liggen, maar hier staat wel een ziekenwagen bij. Ik weet dat enkele kilometer verder Carine of Johan van het hotel mij staan op te wachten. Hier gestopt en hen gevraagd of zij een andere buitenband voor mij hebben. Met die beschadigde kan ik echt niet verder (binnenband komt nu al beetje piepen, en ik moet nog 150 kilometer hooggebergte trotseren). Gelukkig is dit geen probleem en 10 minuten later ben ik met ander voorwiel opnieuw op pad. Mijn knie zwelt wel op, mijn kuit speelt wat op, maar nu opgeven is niet aan de orde. In Embrun Maria langs de kant. Hier geef ik mijn fietsmouwtjes af, het is echt al lekker warm (het is nu iets na negen). En avant, ik vermoed dat ik nog wel voor tijdslimiet van 13u10 boven op de Izoard zal geraken, want door alle commotie ben ik toch wel dik een half uur kwijtgespeeld. Het stuk tot de top van de Izoard ken ik. Hoewel het al een jaar geleden is, kan ik me deze passage nog heel goed voor de geest halen. Uiteindelijk bereik ik rond 12 uur 15 de top. Hier is het wel koud. Mijn zakje met persoonlijke bevoorrading wordt vlotjes aangereikt en ik sla nog heel wat eten en drinken naar binnen. Na nog even gestrecht te hebben, windstopperke aan, maar jammer genoeg zonder armstukken aan de duik naar Briancon aangevat. Mijn knie en kuit spelen nu echt al wel op, maar eens in beweging valt het wel mee. Maar hier is een heel ander weertype van tel: dreigende donkere wolken, maar gelukkig droog. Klappertanden en bibberend van de kou zijn het toch lange 20 minuten alvorens we weer een duizendtal meter lager in Briancon aankomen. Hierna een voor mij onbekend stuk parcours: wind tegen (gelukkig is er niet veel wind), en shit: dit is echt een rotstuk. Nog 80 kilometer te gaan, het wordt hier wel heel warm, we moeten op enkele plaatsen de vallei uit aan de zonnekant om enkele gehuchtjes met een bezoekje te vereren (inclusief steile klimmetjes en lastige afdalingen). Vooral voor de "Pallon" ben ik nog beducht: nadat ik in Briancon af te rekenen had met krampen in mijn linkerbeen (compensatie voor pijn aan rechterbeen ?), ben ik als zot beginnen drinken en eten: alle bevoorradingen 2 drinkbussen aanpakken, gellekes op juiste tijd, tussendoor energierepen, gedroogde abrikozen, rozijnen, peperkoek, TUC-koekses, gezouten gekookte patatjes, gezouten tomaatpartjes, enfin, alles wat beschikbaar is wordt opgeslagen. Maar van hun zelfgemaakte energiedrank blijf ik al snel af: een combinatie van appelsien, citroen, suiker, zouten, en nog wat: dit smaakt veel te zuur, en moet vroeg of laat maagproblemen meebrengen. En die Pallon kan toch ook wel tellen: een praktisch recht stuk weg (links typische gemetste ballustrade tegen de afgrond en rechts rotspartijen) van kleine 2 kilometer tegen 15% stijgingspercentage na 138 km. Toch slaag ik er hier in goed stand te houden: een mooi egaal tempo, regelmatige ademhaling (links trappen = inademen, rechts trappen = uitademen). Na de Izoard is dit de tweede klim waar verschillende collega's passeer die op hun kousevoeten, fiets aan de hand, te voet moeten gaan. Nu niet dat ik veel sneller fiets, maar als je moet afstappen is er toch een probleem. Nog 40 lastige en hete kilometers (ik ben nu ongeveer 7 uur 15 aan 't fietsen), rustig blijven, goed drinken, klein verzetje, zorgen dat beentjes niet opgeblazen worden (al is dit niet altijd mogelijk). Eindelijk komt Embrun terug in zicht, en daar wacht nog die klote "Chalvet": de organisatie vind het leuk om na 180 km iedereen nog eens "sightseeing"-klim van goei 5 kilometer te laten doen, gevolgd door gevaarlijke, lastige, klote-afdaling tot in de binnenstad. Opnieuw passeer ik meerdere "te voet gestelden". Maar wat me intussen meer zorgen begint te baren: mijn kuit begint precies op te zwellen.
Om 16u25 (is na 10u25 wedstrijd) kom ik in de wisselzone aan. Maria vraagt hoe het gaat, maar zo hoort mijn antwoord niet al te best. Even assistentie gevraagd van de dokter om mijn wondjes te laten verzorgen, gevolgd door een massage voor mijn kuit. Dokter ziet geen bezwaar in verdere deelname, temeer ik mijn compressiekousen aan kan doen.
Alzo zou het geschieden. Met niet al te frisse benen (er zijn Ironmans geweest waar ik na 180 km afstapte met het gevoel van "heb ik al gefietst ?"), nogmaals ingepapt tegen de priemende zon, op voor het laatste marathonneke uit mijn triatloncarriere. Eerst een toereke van 3 km in de vlakke zon rond het "zwemmeer", en dan baf, omhoog naar de binnenstad. Dit moet ik te voet doen. Eens boven, rustig joggend tussen een enthoesiast publiek door de binnenstad. Tijdens de daaropvolgende afdaling begint mijn knie en kuit weer op te spelen en moet ik even wandelen. Na 6 kilometer even gedacht: ga ik die 15 kilometer weg van en terug naar Embrun nog aanvangen, of niet ? Toch maar doen, wie weet betert het nog wel. En ja, tussen kilometer 6 en 15 kom ik echt wel in mijn normaal marathonritme en raap ik heel wat collega-sukkelaars op. Hier lopen toch al heel wat halve lijken rond. Het is echt heet op dit moment van de dag. Maar dan komt de koude douche: mijn kuit weigert dienst, ik kan niet meer lopen. Terug stappen, even terug aanzetten in jogpas. Gaat niet, ook stappen wordt stilaan probleem.
Ik heb altijd gezegd: als ge van de fiets kunt stappen, kunt ge de marathon ook uitdoen, al is het stappend. Ja, maar dan moet je wel kunnen stappen. Enfin, tegen een sukkelgangetje pikkel ik verder naar km 18 punt waar ik weet dan mijn supporters me staan op te wachten. Onderweg wordt ik constant aangemoedigd door velen: "allez courage", "c'est dans la tëte, ce sont pas les jambes", ...
Want aan aanmoedigen heeft het mij vandaag niet ontbroken: de familie Pluym, Lisa Stes en haar mama, de familie Buysen, den Arno, mijn vrouwtje, dank je wel, dank je wel !!!
Wat een gevoel: moeten stoppen - dit heb ik nog maar één keer eerder meegemaakt (ook door spierscheurtje toen in een kwartje).
Toch ben ik niet te zeer ontgoocheld: ik weet dat ik niet gestopt ben omdat het op was (de dag later voel ik me echt prima deluxe, op uitzondering van een rechterkuit die precies op ontploffen staat).
Natuurlijk had ik mijn afscheid van de lange afstand anders voorgesteld maar je moet je kunnen neerleggen bij bepaalde feiten.
Hier eindigt dan ook het Embrun-verhaal. Een triatlon die nog wel het triatlonlabel kan dragen maar waarvan de inspanningsgraad toch tegen de limiet aanleunt. Ter info: de eerste finishte in 9 uur 34, terwijl hij de marathon binnen de 3 uur afhaspelde. Als je dan weet dat de meeste Ironmans (met vergelijkbare marathontijden) een eindtijd opleveren van rond de 8 uur 10, is alles gezegd. In ons hotelletje zat ook Marco (Zwitser) en Hawaii finisher in 10 uur en minuten vorig jaar. Hij finishte hier in 12 uur 24, ofte 2 uur langzamer.
Zo, ik zal nog enkele foto's posten waarna dit verhaal wordt afgesloten. Bedankt voor jullie interesse en steun. Ben je geïnteresseerd in de Embrunman: doen, maar zie dat je echt goed geprepareerd bent !!
Als ik aan deze tekst begin is het toch wel met een goed en een gerust gevoel. (situatie op vrijdag 5 augustus) Is het de wetenschap dat ik er toch niets meer aan kan veranderen ? Is het het vooruitzicht dat de komende dagen de fysieke inspanningen naar beneden zullen gaan ? Is het omdat er - hopelijk - aangename rustperioden zullen volgen de komende week, zonder fysieke kopzorgen ? Wat ik zeker weet is dat ik al uitkijk naar ons vertrek naar Hotel Les Chaumettes in Savines-le-Lac. Even gecheckt naar de weersvoorspellingen voor Embrun de komende dagen: vanaf onze aankomstdag tot het weekend alvast mooi en zonnig zomerweer met 27°C. Het weekend zou dan buien kunnen opleveren, met temperaturen tot 30°C. Maar uit ervaring weet ik dat deze temperaturen mij wel liggen, alleen hoop ik dat we gespaard zullen blijven van regen of onweer.
Wat heeft deze week nog gebracht ? Zwemmen: volume is al iets gezakt, het gevoel blijft OK. Ik verwacht ongeveer 1 uur 15 min. nodig te hebben om comfortabel uit het water te komen op de wedstrijddag.
Fietsen: vermits het op dinsdag nog eens een schitterende zomerdag was: laatste "klim"training afgewerkt in Nederlands-Limburg. Nogmaals de "Mergelland"-fietsroute gereden, met als extra enkele hellingen dubbel afgewerkt, en toch wel tegen degelijk tempo. Deze route is m.i. een aanrader voor elke fietsliefhebber die ook eens wat bergop wil rijden en niet "amused" is van kasseien. Goede wegen, niet al te ver om te vertrekken, en (voor de liefhebber) talrijke terrasjes onderweg. Ik heb deze wel gezien maar niet benut: de inhoud van mijn drinkbussen en suikerwafels hielden me weer 5 uur 20 op de fiets.
Lopen: woensdag 3 x20 minuutjes gelopen met 1 minuutje wandelen tussendoor. Het laatste part met 2x4 min. interval. Resultaat: geen specifieke hinder van de knie. Vrijdag: Nuchtere ochtendloop van iets meer dan een uur non-stop. Wel extra op gelet om tempo laag te houden (met af en toe een extra versnelling van 1 minuutje). Resultaat: geen specifieke hinder van de knie. Is dit de reden dat ik nu met een goed gevoel kan zitten ? Zondag: rustig loopje met 2 stevige versnellingen, non stop gedurende 1u 05min. Na het douchen speelt nu weer mijn linker-liesstreek serieus op (had al langer een wat zeurend gevoel op deze plaats van tijd tot tijd). Enfin, naast ijsleggen op de knie nu ook ijsleggen in de lies... Ouder worden he - er zijn nog wel eens goede dagen, maar ze worden wel schaars !! Mijn goed gevoel van 5 augustus heeft toch een deukje gekregen, maar deukjes kunnen uitgeblutst worden he.
Ik heb intussen ook heel wat lectuur geraadpleegd over het befaamde "tapering off" - ofte de laatste voorbereidingsfase na de zware trainingen naar de wedstrijddag toe. Daar wordt ne mens ook nie veel wijzer van: de ene bron zegt zus, de andere bron zo. Laat ik het dan maar houden bij mijn vertrouwde manier: aantal trainingen behouden, volume afbouwen maar intensiteit niet te veel terugschroeven, en zorgen voor VEEL koolhydraten en drinken tijdens de laatste dagen. En vooral: rustig proberen te blijven.
Een overzichtje van afgelopen week: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 8800 m 3 x = 300 km 3 x = 35 km 17 u 27 min 62,4 kg
Nog even mijn totale trainingsarbeid weergeven vanaf 1 januari tot vandaag 7 augustus: zwemmen : 284,45 kilometer fietsen : 9301,8 kilometer lopen : 1234,8 kilometer Dat moet volstaan.
Misschien dat ik nog iets laat weten VOOR de wedstrijddag. Indien niet wil ik nogmaals een bedankje sturen voor de steun die ik van zovelen mocht ondervinden in mijn voorbereiding!! Ik zal aan jullie denken op de 15de !!!
Nog 2 weken - het zwaarste werk is gedaan (behalve D-day)
Mijn planning was oorspronkelijk om nog tot volgende woensdag vollen bak door te gaan. Maar de afgelopen zware trainingsweek (waar het loopgedeelte dan nog maar ten dele uitgevoerd kon worden) hebben me wijselijk doen besluiten om vanaf nu stilletjesaan af te bouwen naar 15 augustus toe. Mijn lichaam vindt het eventjes welletjes denk ik. Nog wel blijven trainen, maar het volume wordt naar beneden gehaald en blijft zakken tot 0, zodat ik nog 2 (of misschien wel 3) ECHTE rustdagen zal hebben voor D-day.
Het zwemmen is deze week kwestie volume ietsje minder geweest (ik wou absoluut aanwezig zijn bij de terugkeer van schoonbroer Marcel en zijn maat Walter na hun wandeltocht vanuit Gooreind naar Santiago de Compostella). Daardoor heb ik op vrijdag maar 65 minuutjes gezwommen i.p.v. de geplande 90, maar de intensiteit lag deze week wel hoog. Het zwemmen boezemt me vertrouwen in - geen enkel fysiek ongemak, wat ik toch wel dank aan mijn voortdurende aandacht voor een juistere techniek (al is dat bij mij nog altijd rudimentair te noemen, vraag het anders maar eens aan onze trainster Patricia, met dank voor al haar inzet !).
Woensdag nog eens de Ardennen ingetrokken voor een voorlaatste "berg"training. Zot zijn doet niet zeer zeggen ze, en gelukkig maar. Wekker op kwart voor zes, 150 km autobollen, om 8u40 in de gietende regen vertrekken vanuit Tilff voor 6 uur 10 minuten fietslabeur. Gedurende 3 uur aanhoudende regen, daarna in de mist, onder dreigende grijze wolken, af en toe een korte regenbui - wauw, wat een Belgische zomer ! En toch heb ik er van genoten: afgepijlde (auto)route "La Buissonniere" gevolgd. Origineel 127 km (aangevuld met één keer verkeerd rijden en op het einde nog met enkele extra ingelaste lange hellingen aangevuld tot 145 km) langs godvergeten gehuchtjes, smalle weggeltjes, heel alleen op de wereld. Als ik (met uitzondering van de enkele kilometers waarop een grotere weg werd gevolgd) op heel deze route 20 rijdende auto's heb gezien en 20 mensen zal het veel zijn. Voor de rest: de absolute stilte, het roepen van een roofvogel, het loeien van een koe ergens in de wei, het kletteren van de regen op de helm en het spetsen van het water opgegooid door mijn wieltjes, het flapperen van mijn regenvestje in de afdalingen, een verzopen groep Vlaamse scouts op trektocht.... Joepie, wat ben ik blij dit op 55 jaar nog te kunnen doen... Zelfde gevoel op zaterdag: na 4 uur fietstraining werd ik in de polders voorbijgestoken door 4 jeugdige wielrenners uit Essen (ik schat ze 15 tot 17 jaar oud) - aanpikken en een half uurtje meerijden. Ze zeggen wel eens "de jeugd van tegenwoordig dit en dat ... " ja, dat zal soms wel waar zijn, maar hoedje af voor deze gasten, en bij uitbreiding ook voor onze youngsters in onze BRTC-club !!!
Het lopen aan de andere kant baart me toch nog wel zorgen. Deze week terug getracht looptrainingen wat te activeren. Op woensdag: 15 minuutjes joggen - 1 minuutje wandelen - 20 minuutjes joggen - 1 minuutje wandelen - 27 minuutjes joggen tot thuis. Oef, geen reactie gevoeld onderweg, maar het ritme is wel helemaal weg na 2 weken zonder lopen. Ik ben precies een "start to run" adept. Op vrijdag: 47 minuutjes gejogd - 1 minuutje wandelen - 25 minuutjes gejogd tot thuis. Op het laatst toch weer lichtjes last van rechterknie, terwijl ook andere knie wat opspeelt (compensatie ??). Allee, wel meer dan een uur gelopen, maar toch geen goed gevoel. Blijven ijs leggen, blijven soigneren, blijven hopen. Vandaag nog eens gelopen: 5 x 15 minuten redelijk tempo, elke keer onderbroken door 1 minuutje doorwandelen. Geen reactie in de knie. Dit zal dan ook de strategie zijn tot Embrun, om althans mentaal toch het idee te hebben nog looptrainingen te hebben afgewerkt.
Tot slot nog even het traditionele weekoverzichtje: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 8950 meter 3 x = 386 km 3 x = 39 km 21 u 34 min. 62,6 kg
Zo, tot de volgende week voor een laatste verslagje voor onze afreis naar hotel Les Chaumettes in Savines-le-Lac bij Johan, Carine en Niels Buysen !!
Wat een week .... ups en downs .... een lach en een traan .... of het echte leven .... Optimistisch blijven, dus goede nieuws eerst: vorige week was een rustige week ! Mijn planning was precies goed voorbereid , zo kon mijn knieke een beetje tot rust komen. Naar het einde van de week is er beterschap voelbaar, maar lopen doe ik pas ten vroegste morgen dinsdag 26 juli, en dan nog heel voorzichtig en zeker niet lang. Ook de geplande tuinwerken (aanleggen van tuintegels rond de aanbouw) is tot een goed einde gebracht, tot tevredenheid van Maria.
Op zondag nog goed nieuws gekregen van mijn zusje Myriam: hare vent Marcel is samen met zijn beste maat Walter behouden aangekomen in Santiago de Compostella. Daar doe ik nu mijn hoed eens voor af zie. Als prille zestigers vertrokken op 10 april, gepakt en gezakt, de meeste overnachtingen in hun tentje, zelf koken indien mogelijk, alle lichamelijke ongemakken overwonnen .... en dan 2500 wandelkilometers verder dat magische moment voor de katedraal in Compostella. Een ervaring van "Once in a Lifetime". Dikke chapeau !
De minder goede kanten van het leven .... Mijn schoonmoeder is weer opgenomen in het ziekenhuis wegens een nieuwe aanval van de "ziekte van Menière": een aandoening in het binnenoor waardoor evenwicht serieus wordt aangetast, met braakneigingen, hoofdpijn, oorsuizingen, enz. tot gevolg. Enkele jaren geleden was zij 4 weken gehospitaliseerd omdat het toen zeer lang duurde voor een juiste diagnose gesteld werd. Gelukkig zijn ze er nu wel op tijd bij zodat de opname hopelijk beperkt blijft tot enkele dagen. Dank zij de goede zorgen van de mensen van het servicehome, mijn vrouwtje en mijn schoonbroers, en extra opname in het dagverblijf van het RVT kan ook mijn schoonvader blijven waar hij is, wat toch een grote zorg wegneemt !
En dan natuurlijk HET slechte nieuws van de vorige week. Ik wens het niemand toe om al "triatlonnend" het leven te moeten laten zoals gisteren gebeurd is tijdens de halve Ironman in Antwerpen. Bij het ongeval van Wouter Wijlant stonden de gazetten vol, voor deze jongeman uit Antwerpen volstond een klein kadertje .... Niet te veel bij nadenken, dit moest het lot zijn zullen we maar denken....
Tot slot nog even overzichtje van mijn rustweek: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10900 m 2 x = 125 km 0 (kwestsuur) 10 u 20 min 62,2 kg
Zo, de komende week als blikvanger nog een Ardennentraining (hopelijk laat het weer dit toe) en stillekes aan de laatse aankopen gaan doen: fietsbandjes en enegeriegels en extra voeding moeten zeker nog aangeschaft worden.
Oh ja, een tijdje geleden heb ik op culinair vlak iets uitgetest, met positief resultaat. Op basis hiervan ben ik vanaf vandaag dan ook begonnen met een 3-weken kuur van "rode bietensap". Elke ochtend, middag en avond een glas van dit "grondsmaak-drankje" tot de dag voor de wedstrijd. Ik heb tijdens mijn proefperiode een positief effect mogen ervaren, vooral dan tijdens de lange duurtrainingen !!
(nu niet allemaal naar de winkel lopen hé, dit sapje is een schaars artikel). Allez, tot de volgende,
Eerst en vooral zou ik hier toch even een bedankje willen achterlaten aan iedereen die met mij meeleeft naar Embrun toe: bedankt voor de reacties in het gastenboek, bedankt voor de aanmoedigingen onderweg of via telefoon. Je kunt je niet voorstellen hoeveel deugd me dit doet en als bijkomende motivatie werkt ... Hierdoor doe ik het niet alleen voor mezelf, maar ook een beetje voor jullie .... ik zal er tijdens de moeilijke wedstrijdmomenten ongetwijfeld kracht uit kunnen putten !!!
De afgelopen week toch met donkere doemscenario's in mijn hoofd rondgelopen. Die verdomde peesontsteking (ilio-tibiale band) in mijn rechterknie heeft opnieuw serieuzer de kop opgestoken. Resultaat: onmiddellijk gestopt met looptrainingen, Voltaren gel, 's nachts ontstekingswerende pleister op pees, ijs leggen, extra stretchen, en resultaat binnen 2 weken afwachten. Als het dan niet betert toch nog trachten via dr. De Clercq noodoplossing uit de hoed te kunnen toveren onder vorm van kinesio-tapes of inspuiting. Ik ben niet zinnens om 8 maanden intensieve voorbereiding op het laatste moment te moeten afzeggen. No way José !
Tijdens fiets- en zwemtrainingen heb ik hier gelukkig geen noemenswaardige last van (ook niet tijdens klimmen waar ik schrik voor had). Deze week als extraatje de Mergellandroute in Nederlands Limburg afgefietst. De "best-bewegwijzerde fietsroute van Limburg" vermeldt de website ! Na 2 kilometer was ik het parcours al kwijt ! Deze route wordt aangeduid door ANWB borden voor auto's, en waar een extra lus voor fietsers voorzien is wordt extra fietsbordje geplaatst. Eerste bordje voor fietsers gevolgd: 1 kilometer verder T-kruispunt: NERGENS bewegwijzering te zien. Daarna aan Maastricht: opgebroken weg, geen extra vermelding. Later: 3 bordjes van andere routes keurig onder elkaar duidelijk zichtbaar schuin links voor U rechtdoor. Volgen dus. Merde, dit klopt niet: terugdraaien tot dit punt en jawel: aan de rechterkant, driekwart verscholen tussen ligusterhaag, slechts 30 cm boven de grond: Mergellandroute rechtsaf. Enfin: 140 km gefietst ipv 128 als voorzien, met praktisch alle heuveltjes van de Amstel Gold Race .... best pittig, constant op en af, draaien en keren ....weinig recuperatieruimte ! Maar deze omgeving is wel een toeristische aanrader. Gisteren zaterdag als afwisseling nog eens de mountainbike van stal gehaald, kwestie van kracht/duurtraining .... Ik moet dat beestje toch iets misdaan hebben want ik heb weer een frisse duik gemaakt in het militair domein. Wegens de vele plassen bochtje gemaakt door hoge gras. Jammer genoeg met verborgen hindernisje. Gevolg: overkop en perfecte duikrol midden door de plas (ca 30 cm diep), nat van mijn schedel (ik zou zeggen van mijn haar haha) tot mijn voetzolen. Truitje uitgedaan, slijk afgeklopt, uitgewrongen, en daarna nog bijna 2 uur verder geknoeft. Zou nog iets voor You Tube geweest zijn....
Het zwemmen loopt goed (wat een woordspeling) mocht ik nog eens ondervinden tijdens de laatste uithoudingstraining van de club: 1 uur snelle reekskes met korte recuptijd: ik ben geen goede zwemmer maar voor mijn doen ging het heel goed: kop getrokken in mijn baan, rest van de collega-baanzwemmers hingen zeker op de langere reeksen aan de rekker.
Volgende week een rustige week (waarin ik zinnens ben om rond onze nieuwe aanbouw natuursteentegels terug te kunnen plaatsen), en daarna nog 10 dagen stevig doortrekken. Daarna start de zogenaamde "taperen" periode (= afbouwen van zware trainingen, wel nog kortere trainingen waarin extra snelheidsprikkels worden ingebouwd), en de laatste dagen dan "carboloaden" ofte eten, eten, eten, drinken (geen alcohol he), drinken, drinken ....
Nog even het weekoverzicht: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 4 x = 11900 meter 3 x = 310,4 km 1 x = 16,5 km 19 u 22 min 62,3 kg
Zover zijn we dan weer, tot volgende week, geniet van je vakantie, van je werk, van je hobby, van elkaar, enfin, vul het zelf maar in ....
Over de sportactiviteiten kan ik kort zijn: het geplande trainingsvolume is deze week weer verwerkt zodat ik met een gerust gemoed naar de Tour en zijn capriolen heb gekeken deze namiddag. Die afdalingen op halfnat/halfdroog wegdek boezemen me toch altijd angst in. Ik ben niet zinnens ook maar het minste risico te nemen tijdens de afdalingen in Embrun, het zal op 5 minuutjes niet aankomen zeker ? Dan nog liever in het donker aankomen, dan niet te kunnen slapen (of erger) wegens een valpartij.
Sinds deze week ben ik intussen ook al weer een jaar thuis. Ik wil dan ook even mijn vrouwtje extra in de bloemetjes zetten. Naast de oppas over onze 3 kleindochters gedurende 3 weekdagen (best hectisch met momenten !) heeft zij ook nog eens de nodige besognes met een vent die meer weg dan thuis is. En als hij dan thuis is gebeurt het wel eens dat hij niet erg actief is wegens een zware training achter de rug. Daar bovenop ook nog eens het soms onregelmatig kook/eetpatroon (lange fietstraining = later eten, zwemtraining = soms vroeger eten, Ardennentraining = weg van 's ochtends tot bijna 's avonds). Kortom: waar ik een fysieke bijdrage lever in het uitvoeren van mijn "Embrun-missie", wil ik ook haar bijdrage hierin extra onderstrepen. Ik kan hiervoor niet dankbaar genoeg zijn, al laat ik haar dat veel te weinig blijken vrees ik !
Ook nog vandaag kreeg ik weer een berichtje binnen van een ex-collega met de melding dat opnieuw een oud-medewerker van onze GM-afdeling overleden is door kanker. 2011 is echt een "annus horibiles" op dit gebied: ik schat dat er sinds begin januari al circa 15 ex-collega's overleden zijn. En jammer genoeg NIET van ouderdom, maar meestal door ziekte op relatief jonge leeftijd (ik mag toch zeggen dat 60 jaar niet echt oud is hé).
Om af te sluiten nog even mijn trainingsoverzicht van afgelopen week: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10750 m. 3 x = 395,8 km 3 x = 62 km 23 uur 41 min. 62,2 kg
Vorig weekend vond de tweede Ironmanwedstrijd in Europa plaats in Nice. Onze clubleden Tycho Van Gerwen (3de volledige triatlon op zijn 23ste) en Anna Bertona (haar eerste volledige triatlon ooit) klaarden de klus meer dan behoorlijk ! Andere bekenden (Bart Schrooyen en zijn vader Jan) hebben echter de strijd gestaakt tijdens de afsluitende marathon. Niet dat zij geen ervaring hebben (Bart is echt wel een topper, getuige zijn overwinning in zijn age-group in de IM van Frankfurt, zijn aansluitende superprestatie in Hawaii 2009, en een topprestatie in Florida 2010). Als ik dan bedenk dat ook Kevin Vervoort eerder dit jaar de strijd staakte in Lanzarote, ondanks zijn ervaring, kan je toch wel concluderen dat elke wedstrijd anders is, hoeveel ervaring je ook al mag hebben.
Met nog 6 weken te gaan voor Embrun begin ik toch ook wel wat nerveus te worden. Het is precies of de bergen worden elke dag ietskes hoger, zowel in het fiets- als in het loopparcours. Niet dat ik er tot nu toe te weinig voor gedaan zou hebben: in vergelijking met vorige Ironmans heb ik toch bijna een kwart meer trainingsarbeid verzet. Daar zal het niet aan liggen. Maar mijn 55 levensjaren kan ik toch zomaar niet blijven wegcijferen: het heeft lang geduurd, maar zeker mijn pure loopsnelheid en loopsouplesse beginnen blijkbaar aan een neerwaartse curve. Het fietsen vlot nog behoorlijk en bij het zwemmen heb ik er op dit tijdstip echt wel een goed gevoel bij.
(mijn vrouwke zegt in de laatste weken voor een Ironman dikwijls: hij begint weer te klagen over van alles en nog wat, da's een goei teken !)
Dat goed gevoel had ik vorige maandag absoluut niet: extreme climatologische weersomstandigheden (heel warm, vochtig, weinig zuurstof, veel ozon) bezorgden me tijdens de lange fietstraining zelfs krampen in mijn benen ! (ik weet het - te weinig gedronken - maar ja, mijn drinkvoorraad stond op rantsoen om uiteindelijk nog harkend terug thuis te kunnen geraken). Alweer een lesje - nogmaals hetzelfde - geleerd: VEEEL drinken, VEEEL eten onderweg !! "Als ik dit tegenkom in Embrun binnen 7 weken, dan kan ik het fietsparcours nog niet volledig afleggen" - deze gedachte spookte wel 100 keer door mijn kop in mijn calvarietocht terug naar huis. Maar daar tegenover staan dan weer de resterende dagen van deze week: waarschijnlijk door het aangenamere weer, maar toch, ik krijg voor de eerste keer dit jaar een licht gevoel dat mijn betere vorm in aantocht is. Vingers kruisen dat er nu geen vervelende blessure meer optreed.
Nog even een overzicht van deze toch wel zware trainingsweek:
zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10000 m 3 x = 423,7 km 3 x = 59,5 km 24 uur 7 min. 62,8 kg
(ik ben kwestie voeding een beetje aan 't bufferen, ik vond mijn gewicht een beetje te licht, en een kilooke meer brengt me meer bij is de indruk).
Zonet ook nog vernomen dat "den Bink" ofte Marino Vanhoenacker een wereldbesttijd op de lange afstand heeft verbeterd tot 7u45'58". Bij mijn tweede deelname in Klagenfurt begon ik juist aan mijn marathon als de winnaar Peter Reid al binnenkwam !!! Wat een verschil is er toch tussen een prof en een amateurke zoals de meesten onder ons toch wel zijn. Maar dat is juist een sympatieke aan onze sport: aan de start en onderweg wordt iedereen gelijk behandeld en bejegend.
Na een redelijk zware 3-weken trainingsblok werd de voorbije week ingepland als "relatieve rustweek".
"Gelukkig" viel dit - voor mij en voor de talloze studenten - samen met een echte weerdip met veel regen en te lage temperaturen. Tegelijkertijd heeft onze aannemer Kris Van Looveren uit Wuustwezel deze week de verdere ruwbouw afgewerkt, en werd ook het dak grotendeels geplaatst (jammer genoeg moeten onderbreken wegens onophoudelijke regenvlagen).
Ook mocht ik getuige zijn van onze fiere oudste kleindochter Elise. Getooid met een hoofddeksel zoals de afgestudeerde USA-studenten, kwam zij vrijdag met een smile tot achter haar oren vol trots haar diploma van de kleuterschool tonen. Dat zijn van die momenten welke bij mij veel losmaken: een warm gevoel van geluk om zoveel jeugdige onschuldige en gemeende blijheid / fierheid.
Op sportief vlak echt het principe gehanteerd: niets moet, als er goesting is om iets te trainen, OK, maar op 't gemakske. Vandaar slechts 2 x 1 uurtje op de rollen gereden, en als het al eens goed weer was 2 uurtjes buiten op een heel klein verzetje, en tegen toeristentempo. Bij het lopen: 1 x 1 uurtje echt gejogd en op zaterdag toch gekozen voor een lange duurtraining (in de regen): kaap van 2 uur gerond, waarbij 24 kilometer werden verteerd. Ook slechts 2 keer gezwommen, maar wel tijdens de clubtrainingen zodat het hier toch niet echt kalmaan was.
Ten slotte op zondag met enkele burenkoppels een fietstochtje gedaan aan en rond het Donkmeer. Tempo: 6 km fietsen - terrasje - 14 km fietsen - etentje - 15 km fietsen - terrasje - 6 km fietsen - restaurantbezoek.
Deze recuperatieweek moet de inleiding geven tot de komende, en nog zwaardere, 3 weken trainingsblok. Tegen het einde van deze periode zal er echt wel een gevoel van diepe vermoeidheid optreden, hetwelk dan weer moet gecompenseerd worden door een relatieve rustperiode .... Wait and see ....
Overzichtje van deze rustweek op trainingsgebied: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 2 x = 6050 meter 3 x = 102,6 km 2 x = 34 km 9 uur 33 min 61,9 kg
Laat ons het deze week eens over het weer hebben ! Van begin 2011 tot/met 31 mei hebben we in totaal 17 dagen met neerslag gekend. Ideaal dus om te trainen in goede omstandigheden, en te meer nog meestal onder goede tot warme temperaturen. Van 1 juni tot vandaag 20 juni hebben we al 9 regendagen gehad, terwijl ook de temperatuur een serieuze duik genomen heeft. Vermits ik een echte "goed weer" mens ben, is dit voor mij geen goede evolutie. Ter illustratie: deze voormiddag lange duurlooptraining van 2 uur afgewerkt waarvan 1 uur 50 in de regen. En plezant dat dat is !
Maar niet zagen, door de slechtere weersomstandigheden heb ik enkele alternatieve fietstrainingen ingelast: deze week o.a. fietstraining op de Taxx: 2 uur gas geven, en gisteren 2 uur en half volle damp op de mountainbike. Deze trainingen kruipen zeker zo hard in de kleren als mijn woensdag fietstraining van meer dan 5 uur in goed weer.
Voor de rest een gewone trainingsweek gehad, einde van deze 3-weken trainingsblok. Nu volgt een weekje relatieve rust, waarna we weer kunnen opladen voor onze voorlaatste trainingsblok. Hierin moet ik zeker nog enkele Ardennentrainingen inlassen, terwijl ook de kaap van de 200 kilometer fietsen en de kaap van 2 uur 30 lopen nog moeten gerond worden. Hopelijk houdt de carrosserie en de onderdelen het, want nu nog in panne vallen is het laatste wat er mag gebeuren (vandaar inlassen van de relatieve rust-week)
Nog een overzichtje van deze week: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10700 m 3 x = 248,1 km 3 x = 56,4 km 18 u 40 min. 62,6 kg
(PS: hoe dichter de wedstrijddag nadert, hoe hoger de Alpen-cols en hoe langer de marathon lijken te worden)
(had al langer een wat zeurend gevoel op deze plaats van tijd tot tijd). Enfin, naast ijsleggen op de knie nu ook ijsleggen in de lies...
