Inleiding

Van mensen leerde ik vaak hoe ik hen beter kon begrijpen en zij mij.

Dat beschreef ik in stilte en ook over toevallige gebeurtenissen gaf ik beschouwingen weer.

Op mijn dertigste liet ik vele impressies los en toen ik onlangs zestig werd, kwam opnieuw die behoefte bovendrijven terwijl de vormverschijning een bocht maakte van poëzie naar cursiefjes.

Vanuit verwondering voor mensen en meningen, registreer ik welke gevoelige snaren bij mij trillen en klankenrijkdom produceren in mildheid en zorgvuldigheid.

Eens neergeschreven is het doel ruimschoots bereikt. Herkenning en misschien ook wel resonantie reik ik aan.

Ik toon vanuit mijn hart wie ik ben door me kwetsbaar op te stellen, soms resoluut, soms met enige aarzeling of twijfel.

Haast alles is fictie omdat enkel het nu-moment te vatten is als realiteit. Zowel het verleden als het heden zijn mistig. In een "levens-sleutel" van Luc Teuwen klinkt die verwoording zo: "Wanneer je werkelijk doorhebt dat gisteren en morgen geen enkel feitelijk bestaan kennen, is er maar één enkele mogelijkheid: je beleeft enkel NU-heid" (www.aandachtigoverleven.be).

Met mijn autobiografische impressies neem ik bodembedekking of restanten verleden weg, ik verwijder ze van mijn naakte eigendom, beschouwend, schaamteloos, met een mengeling van ironie, bitterheid en zelfs religiositeit die aarde, mensdom en kosmos verbinden.

Soms beweeg ik mij noodgedwongen in grensgebieden van onduidelijkheid, door een verscheidenheid van interpretaties.

Mijn impressies weerkaatsen tegen wat anderen hebben meegemaakt. Hun herkenbaarheid wekt veronderstellingen op, eigen invullingen, gekoppeld aan eigen moraal.

Een recent radio-interview met Anja Meulenbelt dat ik toevallig hoorde, stelt me gerust. Dertig jaar geleden schreef zij haar bestseller “De schaamte voorbij”, één en al erotiek en relatieverwondering. Nu is ze een heel eind opgeschoven in leeftijd en ze leeft met een partner in een ver ontwikkelingsland. Haar essentie kwam dààr bloot te liggen in een mondiaal bewustzijn en haar vroegere ervaringen waren een weldadige voedingsbodem.

Ik neem in mijn verhaal bodembedekking weg, laag na laag. Of het nu religieuze, creatieve of relationele ontwikkelingen waren, het is van minder belang als de voedingsbodem er vruchtbaar door gebleven of geworden is.

Ik raak mijn eigen gevoelige snaren en mijn verhalen vibreren als een klankschalenconcert.

Horen en proeven? Luisterfocus en smaken verschillen.
     

Bijlagen:
Stress verminderen...(Gewijzigde cursustekst).pdf (38.9 KB)   

Een vleugje nostalgie: start in 1993...

De dag voor Pinksteren: een vuurtje, van smeulend naar knetterend...

Zo zou ik het poëtisch willen uitdrukken: Gisteren is ook morgen...

Een waardevolle aanzet ten huize van Leo Cops aan de Sint-Truidersteenweg te Hasselt:

een eerste massagebijeenkomst met energie-uitwisseling ervaren als leerschool.

Een unieke plaats is dit: de allereerste radio-uitzendingen van Omroep Limburg vonden na de tweede wereldoorlog plaats in deze kamer, duidelijk zichtbaar dubbelwandig aangepast voor dat pionierswerk. Leo's vader stelde zijn huis ter beschikking. Toen bestond idealisme nog en hij was ook literair bezield: hij schreef het toneelstuk “Het wonder van de tuin”, over de rampzalige gevolgen van het alcoholisme in die jaren!

Terug naar de activiteit met een kort sfeerbeeld.

Wie aanwezig was kan in zijn of haar verbeelding wellicht een glimp van tederheid laten terugkeren, als een opborreling van pure gevoelstevredenheid.

Ook de volgende keer wordt het een uitgebreid gedicht dat we zullen schrijven op elkaars lichaam. Met onze vingers en handen vormen we de woorden van een symbolische tekst die we uitstrijken van lichaam op lichaam, als een eervol ritueel met veel respect en zonder taboes. Zo registreren we dat zachtheid fysiek materialiseerbaar en realiseerbaar is. Zodoende hanteren we het subliemste van onszelf. Het zijn onze handen die ook een aura-aanreiking, -aanraking en -vermenging toelaten en dat voelt goed...

Enkele natintelingen wou ik schrijven vanmorgen, vanuit de gevoelssfeer van gisteren. Maar ik zei het al zo-even: gisteren is ook morgen...

Ik las uit de dichtbundel van Stefan Maréchal een stukje poëzie over de afstand tussen hard en hart, want tien jaar vroeger was poëzie mijn passie.

Tussen hard en hart

een weg tussen twee werelden die wij van dag tot dag bewandelen

van moment naar moment

Tussen hard en hart

van machteloosheid naar zelfvertrouwen

van hulpeloosheid naar scheppend leven

Tussen hard en hart

op weg naar een duurzaam evenwicht om vanuit een diepe innerlijke vrede

jezelf en de ander gelukkig te maken

een uitdaging om ECHT mens te zijn

Twijfels sprokkelen en dialoog oogsten

Honger naar schrijven… Hij voelt die drang.

Hij kan het niet ontkennen: deze dubbele ontkenning bevestigt een behoefte die hij maandenlang op "pauze" zette.

Ik plaats me even in zijn aura en kijk hoe ik zelf beweeg en reageer.

Komt een dialoog op gang? Ik voel mijn adem vanuit een toeschouwersperspectief.

Ik verlang een dialoog te zien en wacht af of het lukt.

Hij wikt en weegt vrij veel, soms op de rand van twijfel. Hij heeft daar zijn redenen voor zoals iedereen die nauwkeurig tracht te leven. Het is bekend dat invloeden vanuit de omgeving, het verleden en de genen richtingen aangeven. Het hoort zo dat hij stuurt en het heft in eigen handen neemt.

Hij slaat geen alarm voor twijfel omdat hij ooit las dat ook kunst kan leiden tot onzekerheid. Confrontatie is immers nauw verbonden met bewustwording, transformatie en levensverdieping. Hij werpt zich op een bed met vering of op een waterbed om een kussengevecht aan te gaan met de twijfel.

Hij lokt dit uit! Hij trekt de twijfel in twijfel. Hij geeft veerkracht aan de twijfel om te voorkomen dat hij onverwacht en ongewild in vertwijfeling terecht komt. Zijn twijfel buigt hij om tot preventieve actie en daadkracht.

Hij splitst het woord in drie delen: ver-twijfel-ing. Hij ontrafelt het en kijkt ernaar van op comfortabele afstand. Hij merkt op dat als hij zijn twijfel wegneemt het woord "ve-ring" … "vering" overblijft.

Hij gaat een kussengevecht aan met zijn twijfel, hij stoeit ermee op een draagvlak van vering.

Hij ontmantelt en ontmijnt vertwijfeling door gerichte observatie en scanning. Waarnemen, liefst met alle zintuigen en door een combinatie van ernst en humor, geestelijk raderwerk en lichamelijke actie, eventueel met een dosering van religieuze spiritualiteit en natuurgetrouwe erotiek.

Hij merkt dat deze taalontdekking hormonen oproept: door terug te gaan naar de bron van een gelukzalige voldoening in de hart- en buikstreek. Een zucht van verlichting na deze taalbevrediging, zoals platonische liefde de deur opent naar mystieke bevrediging.

Door naast zichzelf zijn tenten op te slaan, kwamen woordspelingen hem gezelschap houden en genoot hij van een dialoog, ergens tussen absurditeit en mystiek, in een zielsbetrokken ver-innig-ing.