Lieve vrienden, 2016 is alweer gepasseerd, 2017 is aangetreden. Traditioneel een tijd van goede voornemens, beste wensen en zoveel meer clichézaken... Mensen die elkaar een goede gezondheid wensen, die elkaar vrede wensen, en die elkaar al het beste van de wereld wensen. Maar dan hoor je op het nieuws, dat Nieuwjaarsdag gestart is met een bloedbad in Turkije... en dan weet je, al je goede voornemens zijn niets waard als je er zelf niet aan werkt...
Ook ik heb dit jaar mijn lijstje met voornemens klaar. Vorig jaar had ik me voorgenomen alle Spartacus runs te lopen, 6 op 1 jaar, 64 km in totaal. Had ik me voorgenomen, om alle extra kilo's, die van mijn medicatie kwamen, weer weg te werken. Om me wat meer te focussen op de mensen die voor mij belangrijk zijn... Om elke dag weer ietsje gelukkiger te worden.
Een jaar later kan ik volgende balans maken... Alle Spartacussen zijn gelopen, sommige zelfs 2 keer in een nacht- en dageditie, alle 72 kms zijn binnen! Van de 13 kilo die ik bijgekomen was, zijn er reeds 15 weer weg... Ondertussen zullen er een paar terug bij zijn.. (goeie leven en de feestdagen... ) Maar de kilo's van de medicatie zijn weg, en ik heb er hard voor moeten werken. Nog 5 kilo, en ik zit zelfs op het gewicht dat ik had toen ik 18 was en nog geen kindjes had...! Ik heb me gefocust op de mensen die ik belangrijk vond, en ik heb er van genoten. Ik ben dit jaar meer te weten gekomen over echte en zogenaamde vrienden. Over mensen die ik dit jaar heb leren kennen, en ze koester, omdat ik denk dat ze toppers zijn. Ik heb me vergist in mensen, die ik al enkele jaren als heel goede vrienden beschouwde, die ik ongelooflijk graag zag. Waar ik enorm veel tijd, liefde en energie in heb gestoken, om uiteindelijk het mes in de rug te krijgen.
Ik heb me verwonderd in andere mensen, die toen dat ene mes in onze rug stak, die het hebben verwijderd, en het zachtjesaan verzorgd hebben. Ik beschouwde hen als vrienden, en ik weet nu dat ze dat vast en zeker zijn, dat ze zelfs goede vrienden zijn.
Ik ben elke dag weer wat gelukkiger geworden, met kleine stapjes, en af en toe een stapje terug. Er zijn een aantal mensen die stilletjes verdwenen zijn, in deze afgelopen 2 jaar... Maar, er waren veel meer mensen, die naast ons bleven staan en die ervoor gezorgd hebben dat we de kans niet kregen om uit elkaar te groeien.
En dus staan we nu op het punt dat ik officieel kan zeggen: het gaat beter met mij, ons. Ik ben weer wat gelukkig, nog steeds niet op het niveau van 3 jaar geleden, maar dat niveau heb ik bijna 30 jaar moeten opbouwen, dus dat is misschien wat hoog gegrepen voor 1 jaar... Ik kan alweer naar mijn kinderen kijken en denken: Verdekke, ik zie die klein mannen graag... En het beste is, ik voel het alweer... Niet in die allesoverheersende warmte, maar dat kleine kaarsje dat brandt, is voldoende om te weten dat het niet weg is. Ik kan alweer naar mijn ventje kijken en denken: Manneke, wat ben ik gelukkig met jou... Ik kan terug vlindertjes krijgen als hij iets liefs zegt... Ik kan terug uitkijken naar een date met vriendinnen, en gezellig een hele lunch lachen, gieren, brullen... En dus weet ik, ik ben aan de beterhand, en dat is positief
En dus heb ik dit jaar weer een lijstje met goede voornemens, want het geeft me een doel om aan te werken, en me ervoor in te zetten. Ik ga in 2017: Die overige 5 kilo's kwijtraken, om mezelf dan een volledig nieuwe garderobe aan te schaffen... Ik ga alweer gaan voor de SpartacusChallenge, en ze alle 6 lopen, met 2 extraatjes. Ik ga ervoor zorgen dat ik weer aan de slag kan, en mijn eigen centjes kan verdienen. Ik ga ervoor zorgen dat ik financieel weer wat sterker kan staan, en dat ons gezin weer wat kan sparen. En ik ga alle mensen die ik graag zie, nog liever zien. En nog wat gelukkiger worden, elke dag weer een beetje meer!
Daarom onze nieuwjaarswensen voor jullie:
2017 Gift Suggestions:
To your enemy, forgiveness To your opponent, tolerance To every child, a good example To your friend, your heart To all, charity, To yourself, respect
Omdat ik je heel vaak als vanzelfsprekend beschouw, en als doodnormaal. Je bent er voor mij wanneer ik je nodig heb, je bent er voor mij, wanneer ik je niet nodig heb. Je bent er altijd, in de goede en de slechte dagen. En weet, ik vind dat ongelooflijk fijn... We hebben het goed hé? Wij tweetjes... We hebben een huis gevuld met liefde, en er een echte thuis van gemaakt. We hebben 3 mooie kinderen, elks met hun eigen handleiding. We hebben alles wat we nodig hebben, binnen deze 4 muren van ons huisje, en ik heb niet meer nodig.
De afgelopen 2 jaar waren ongelooflijk zwaar. Voor mij, voor jou, voor de kindjes en voor onze familie... In tegenstelling tot mij, ben jij degene geweest, die nooit de moed heeft laten zakken. Jij was er altijd, van mijn eerste tot mijn laatste pilleke. Van de moment dat ik wakker werd, tot de moment dat ik ging slapen, voelde ik jouw steun, jouw liefde en jouw kracht. Jij bent degene geweest, die me erdoor heeft getrokken. Die me elke dag weer liet zien waarom mijn/ ons leven wel zin heeft. Die mij elke dag weer een doel gaf om weer op te staan. Die me ondersteunde wanneer het moeilijk ging. Die mee gelukkig was, toen het beter ging.
Ik heb aan jou getwijfeld, aan ons en aan ons huwelijk... Ik heb aan mezelf getwijfeld, en aan ons gezin. Ik heb gedacht dat jij en ik niet voor elkaar gemaakt waren. Dat we er te hard voor moesten werken. Dat ik het graag simpeler wou, met wat minder moeite.
En nu zijn we door de hel van de afgelopen jaren geraakt. sta ik hier, weer wat sterker. Misschien nog niet zo sterk als voorheen, maar toch sterk genoeg... En nu sta jij weer naast mij, om me te begeleiden, lief te hebben en me te volgen tot aan het einde van de wereld. Weet, ik sta ook naast jou... Om jou te begeleiden, om jou te steunen en jou te volgen tot het einde van de wereld. Om nog meer van jou te houden dan ik daarvoor al deed. Om jouw partner te zijn, in alle stappen van ons leven. Om jouw hand vast te houden, je tranen te vegen, je dat ene duwtje in de rug te geven.
Ik beschouw onze liefde niet als vanzelfsprekend. Ik beschouw het als een geschenk uit de hemel, en ik zal het koesteren, dag na dag!
2 weken geleden schreef ik over de scheiding van een bevriend koppel. Over hoe moeilijk het tussen hen ging, over hoe moeilijk ze het elkaar maakten... In de dagen die erop volgden, kreeg ik ongelooflijk veel steun van mensen. Ook van mensen waarvan ik het niet had verwacht, mensen die ik niet zo goed ken, of die uit een ver verleden komen.
Maar er was ook een keerzijde. De strijd om de kinderen werd nog gemener, nog erger, nog pijnlijker.
Om het verhaal wat makkelijker te maken, geef ik ze namen: Melanie en Leon, L en M Sloten werden veranderd, de andere ouder werd buitengesloten. Kinderen die hun moeder aan de ene kant van de deur horen brullen, terwijl de vader aan de andere kant, al even hard brult... Politie is momenteel vriend aan huis, want telkens opnieuw wordt voor elke akkefietje de politie verwittigd, wordt er klacht ingediend. En dan hoor je andere kanten, van mensen die de andere zijde steeds horen. en dus zijn we gaan samen zitten, en hebben we alles eens bijeen op een hoge stapel gegooid. Van elk verhaal dat ik hoorde van M, hadden zij een verhaal van L. En jammer genoeg staan ze haaks op elkaar, zijn er zelfs praktisch geen grote lijnen die overeen komen.
En dus weten we, dat we afstand moeten houden, want we vertrouwen het hele zaakje niet meer. Zoekgeschiedenissen op de computer worden uitgepluisd, en dan zien we de bewijzen zwart op wit. Nog voor er sprake was van een mogelijke scheiding, in de periode dat ze nog volop bezig waren aan een 3e kindje, zijn er zoekopdrachten gebeurd over scheidingen, over huiselijk geweld, over incest... Nog voor er sprake was van strubbelingen in hun huwelijk, werd er al gezocht over dringende maatregelingen voor echtscheidingen in de rechtbank. En dat houdt geen steek. We weten ondertussen dat er overspel is geweest, dat heeft M me bevestigd, dat ze een relatie heeft met hem. Hem, dat is de aannemer, die hun huisje tot een thuis moest maken, die het vertrouwen had van alle partijen, die in hun leven is gekomen. Een marrokaanse man, die M, met haar gemengde roots haar liefde voor de Arabische keuken laat opflakkeren. Die haar hart heeft veroverd. En dan heb je de zus, die me bevestigde dat M enkel een relatie be-eindigt, als ze een waardige vervanging heeft. Die met een andere man start, terwijl ze nog niet heeft afgesloten met de vorige relatie. Die me vertelde dat haar vorige relaties ook afsprongen, na overspel, na "huiselijk geweld" En de vriendin die me vertelde dat ze, 2 jaar geleden gehuwd is met L, in een kleed dat ze eigenlijk had gekocht m te trouwen met partner -1, maar dat ze op dat ogenblik al een reserve had. Dat zijn allemaal verhalen die ik niet wist, en die eigenlijk ook niets uitmaken aan mijn vriendschap met M.
Maar dan hoor ik dat ze, de man waarmee ze 2 kinderen heeft, beschuldigt van seksueel misbruik van deze 2 meisjes. Niet rechtstreeks, maar insinuaties, die naar de rechtbank gaan, en die dus verder onderzocht moeten worden. Waarop L, uit zijn huis wordt gezet door een gerechtsdeurwaarder, die hem ook doodleuk vertelt dat hij zijn dochters langere tijd niet zal kunnen zien, omdat er eerst een zaak zal voortvloeien uit de verklaringen die zij heeft geuit. Zaken, die we dus ook in haar zoekopdrachten hebben gevonden, opgezocht 2 maanden voordat ze aangegeven heeft te willen scheiden. Zaken, die zijn opgezocht geweest, op de moment dat ze aan het werken waren aan een derde kindje. Zaken waarvan ik walg...
Ik had geen contact meer met L., maar nu had ik wel mijn telefoon gepakt en even gebeld, om hem te zeggen dat ik weet dat hij recht in zijn schoenen staat, dat ik weet dat hij zijn prachtige meisjes nooit een haar zou krenken. en dat, indien nodig, ik zal verklaren in welke rechtbank dan ook, dat er zaken verteld zijn, waarvan ik walg. M is gevlucht, en had me verteld waar ze zat, met de kindjes, om mij daarna te bedreigen over het klikken van haar schuilplaats.
Nooit, maar dan ook nooit zou ik haar vertrouwen daarin geschaad hebben. Voor mij, en voor velen onder ons, gaat de veiligheid en gezondheid en welbevinden van de kindjes voor al de rest. En als ik de kindjes een heerlijk weekje vakantie kan gunnen door aan niemand te vertellen waar ze zitten, zal ik dat ook doen.
Het feit dat mijn "vriendin" daar aan twijfelt, wil zeggen dat ze geen vertrouwen heeft in mij, en dus geen vertrouwen in de vriendschap tout court. En dan ga ik nadenken, over alles wat ze tegen mij zegt en verklaard heeft. Hoe vaak ze niet aangedrongen heeft om te scheiden van mijn man, omdat hij me niet gelukkig zou kunnen maken. Omdat ik beter verdien, en omdat ik stress krijg van hem. Deze man, die ik liefheb, vanuit het diepste van mijn hart, was de boeman, en ik was zo beïnvloedbaar, dat ik het ging geloven. Dat ik thuis begon over het feit dat hij mij niet kon geven wat ik nodig heb. Dat ik effectief ging denken dat ik beter verdiende, en dat ik beter kon krijgen. Hoe vaak ze niet heeft verteld dat ik geen goede moeder ben, omdat mijn kinderen niet altijd luisteren. Of hoe mijn beste vriendin, geen goede vriendin is, omdat ze niet altijd op de verjaardagsfeestjes verscheen.
Of dat mijn "vriendin" onze vriendschap opblaast, omdat ik kritisch ben, omdat ik haar verhaal in twijfel trek, omdat ik het niet meer aankan. Omdat mijn hoofd tolt van alle onthullingen, die ineens uit de kast komen vallen. Omdat mijn hoofd tolt van de verrassingen, de ene al onaangenamer dan de andere, die ineens opdraven. Omdat ik geen partij meer wil kiezen. Omdat ik razend ben, dat je een man, die je zo graag hebt gezien, kan beschuldigen van incest op zijn eigen kinderen... Omdat ik furieus ben, dat je je kinderen blootstelt aan een sociaal onderzoek. Omdat ik gedegouteerd ben, dat je je eigen kinderen zomaar hun vader kan afpakken.
En omdat mijn vorige blogpost opgevat werd als "haar vuile was ophangen" en dat mijn man dat moet horen tijdens het balletuurtje van mijn dochter. Omdat ik geen echte vriendin zou zijn, want een echte vriendin hoort er altijd te staan, voor elkaar. en als mijn man haar probeert uit te leggen dat het een te zware belasting mentaal betekent voor mij, wordt dat weggelachen, want het gaat over Haar leven, Haar toekomst.
Mijn psycholoog ( waar ik dus nog steeds regelmatig heen ga, nu even wat meer dan anders) vertelde mij dat je mensen hebt die gevers zijn, en mensen die nemers zijn. Ik ben een duidelijke gever, ik ben gelukkig als de mensen rondom mij gelukkig zijn, als ik kan bijdragen in hun geluk, nog beter. Ik ben iemand die, als ik 5 euro heb, er 5 zou geven aan iemand anders, als die dat harder zou nodig hebben. Mijn hart smelt of loopt over van een gemeende knuffel van een vriend, vriendin of een kind. Ik geniet ongelooflijk van een frietje te steken met vrienden, even hard als van een 10gangenmenu, als het maar met de juiste mensen is. En nu ben ik dus al even zonder nemers rondom mij. 2 weken wat rust, en wat qualitytime met de mensen die evenveel geven als ik. Mensen die met mij mee naar de Efteling gaan, en zorgen voor een superrelaxte dag, en er even hard van genieten als ons. Mensen die in grote getallen aankomen voor het verjaardagsfeestje van mijn prinses, zonder stress. zonder kindjes die andere kindjes bijten, zonder kindjes die mijn zetel onderplassen. Mensen die tot het laatste moment blijven om mee op te ruimen, zodat ik om 10 u avonds uitgeput in mijn zetel kan ploffen, met een perfect opgeruimd huis, zonder resterende afwas. Mensen, mijn prachtige schoonfamilie waar we heerlijk kunnen pannenkoeken eten. Nadientje, die een verlaat verjaardagsfeestje inlast, omdat ze er niet bij kon zijn. Fientje, die een extra dagje qualitytime inlast, om, ondanks wat lichamelijke klachten, een leuke dag te hebben bij ons.
En eerlijk? het doet me deugd... Ik heb meer rust in mijn hoofd, op deze laatste week, dan het afgelopen halfjaar met hen erbij. Ik rouw, want het doet pijn om iemand te verliezen die ik als goede vriendin beschouwde. Maar ik ben blij, en dankbaar voor de mensen, die het na vorige blog, voor me opnamen, en er waren voor mij. Om het rouwproces te verzachten, om mijn gedachten te verzetten, en om er gewoon te zijn voor mij. En dus M, sluit ik deze post af met de volgende woorden.
Al heel lang niet meer geschreven, al bijna een halfjaar... Omdat het beter ging, omdat ik voor mezelf had uitgemaakt, hoe beter het gaat, hoe minder ik schrijf. Als ik deze blog langzaam maar zeker kan laten doodbloeden, ben ik langzaam maar zeker weer wat sterker en wat weerbaarder.
Als u dit kan lezen, weet je dus dat het niet beter gaat. Het ging beter, veel beter, langzaam maar zeker, kleine stapjes tegelijk. Medicatie afgebouwd, en stilletjesaan merkte ik, en mijn directe omgeving dat ik vooruit ging. De grote vakantie, was een groot feest. Bij een superleuke fijne trouw geweest van vrienden van ons, twas een megadagje. De dag erop verwend worden bij andere vrienden, om dan gepakt en gezakt met het hele gezinnetje een weekje naar het vakantiehuisje van mijn meter en peter te gaan. heerlijke verwennerijtjes, uitslapen, wandelen, heerlijk met ons vijven. Ongelooflijk hard genieten van de tijd met ons allen, zonder afleidingen... Thuis last minute beslissen dat we een citytripje gaan maken naar Parijs. Bij het brainstormen voor vakantieplannen zei de oudste dat hij graag eens de Eiffeltoren wil zien. Ik was ok, dus waarom niet? Auto inladen, en de volgende dag weg, uiteindelijk nog een hotelletje geboekt en de dag erop Versailles gaan bezoeken. Prachtig weekend, prachtige herinneringen. Het was ook vermoeiend, maar dat even terzijde. Zalige kinders, 32 km gewandeld op 2 dagen, zonder te mopperen, veel foto's gemaakt, veel plezier.
Een dagje naar de Efteling met mijn gezin en de prachtige familie van de hubby. Mijn schoonouders, mijn schoonzusje en haar vriend, en wij met ons allen.
een weekendje naar het vakantiehuisje van mijn meter en peter, als gast. Heerlijk verwend worden door een liefdevol koppel, met heel de familie daar aanwezig, heel veel mensen gezien die ik al jaren niet meer gezien had, en alles even hartelijk, veel babbeltjes gedaan! Nog veel meer aperitiefjes gedronken, ik ben volgens mij die 3 dagen in een constante lichte roes van plezier, genot, en lichte alcohol geweest. Dank je daarvoor nogeens, lieve Meter en Peter!
Maar nu, is het wat minder, de eerste rush van september is gedaan, 20 info-avonden op een week, terug in je ritme komen.
Vrienden van ons, 2 mensen die mij zo nauw aan het hart liggen besluiten te scheiden. We zagen het niet aankomen, maar we hielden ons hart vast voor hun 2 prachtige dochters, omdat beide ouders een temperament hebben. En onze grootste vrees werd waarheid, het spel werd hard gespeeld. Het huis, de auto, het hoederecht over de kinderen, de spaarcenten, alles is een reden tot twist. Verhalen worden verdraaid, naar ons, naar anderen, en iedereen in de naaste omgeving wordt er mee ingesleurd. Er komt geweld bij kijken, overspel en de kinderen zijn er de dupe van.
Een maand is dit bezig, een maand slaap ik maximum weer 3-4 uur per nacht, loop ik thuis als een zombie rond. Ik trek deze hele cirque niet meer. Ik loop alweer 10 dagen te twijfelen om terug mijn medicatie te pakken, omdat ik dan slaap, omdat ik dan minder pieker. Ik pieker, om een huwelijk dat het mijne niet is. Ik pieker, om kinderen, die de mijne niet zijn, hoewel ik ze even graag zie. Ik pieker omdat mijn vriendin doodongelukkig is, en koppig genoeg om door te bijten. Ik pieker, omdat haar toekomstige ex zaken vertelt, die mij ongelooflijk hard kwetsen, tegen mij, tegen anderen. Ik pieker, omdat hun dochtertjes, 6 en 3 jaar oud, nu getekend worden voor de rest van hun leven. Ik pieker, omdat hun dochtertjes, verhalen horen, die niet voor hun kleine oortjes bestemd zijn. Ik pieker, omdat ik bang ben, dat hun kindjes momenteel doodongelukkig zijn. Ik pieker, omdat ik meer wil kunnen doen, en niet bij machte ben.
Vorige week hebben we de stekker eruit getrokken. Ik kan niet helpen, ik sta er te dicht op, ben er te nauw bij betrokken. Ik voel de pijn, alsof het over mijn eigen huwelijk, mijn eigen kinderen en mijn eigen man gaat. Ik ben niet in de positie om onpartijdig te zijn, en mijn reacties beïnvloeden beide partijen. Ik neem afstand, omdat ik de verhalen niet meer aankan, wat de ander fout doet. Hoe de andere partij ineens geen goede ouder meer is, hoe alles, wat ze ooit zo graag hebben gezien in elkaar, nu een twistpunt is. Ik wil de pijn niet meer voelen. Ik wil niet meer opstaan met hen als eerste gedachte die door mijn hoofd gaat. Ik wil niet meer gaan slapen, met hen als laatste gedachte die door mijn hoofd gaat. Ik wil niet meer acute hartkloppingen krijgen als ik zie dat hun nummer op mijn gsm verschijnt, om mij te bellen. Bang om de ene partij huilend aan de lijn te krijgen, omdat er slagen zijn gevallen, om even later een andere versie te horen. Ik wil niet meer constant mijn woorden moeten afwegen, om niet het verkeerde te zeggen en dus te kwetsen. Ik wil niet meer, constant moeten balanceren op de tippen van mijn tenen. Ik wil niet aan mijn kinderen uitleggen dat als we ruzie maken, we sorry moeten zeggen, als ze constant andere verhalen zien en horen van volwassenen die duidelijk niet dezelfde signalen uitzenden. Ik wil niet aan hun kindjes moeten zeggen, dat zowel mama als papa hen het liefste van de wereld zien, omdat ze dat niet over elkaar over hun lippen krijgen. Ik wil niet aan hen moeten uitleggen dat ze moeten zorgen dat ze voor de kinderen altijd beleefd, vriendelijk en respectvol moeten zijn tegenover elkaar. Ik wil hen niet op de vingers moeten tien, omdat ik vind dat je sommige dingen beter niet vertelt aan je kinderen. Ik wil niet dat een kindje van 6 op school moet gaan vertellen dat de ene ouder slaag heeft gehad van de andere ouder. Ik wil niet degene zijn die aan hun kindjes moet uitleggen dat ook grote mensen ruzie maken, soms zelf zo hard dat ze elkaar niet meer graag zien. Ik wil niet degene zijn, die hen gaat uitleggen dat ze een tweede thuis krijgen, en dat het daar even leuk gaat zijn als in het eerste, omdat het nu even niet leuk is in het eerste huis. Ik wil niet degene zijn die aan de kindjes moet uitleggen, dat wat er ook met mama of papa gebeurt, zij niet de oorzaak zijn van deze hele situatie. Ik wil geen getuige zijn van hun ruzies. Ik wil ook geen getuige worden van de ene ouder die de kinderen in de auto steekt en voor langere tijd naar het buitenland vertrekt. Ik kan dat niet aan. en dus heb ik er de stekker uitgetrokken, en ben ik even in de anonimiteit gegaan, geen reacties meer op berichtjes, geen reactie op telefoontjes. Ik ben niet alleen in deze beslissing. ik heb die samen met mijn hubby genomen, die zich zorgen maakt om mij. Omdat ik niet slaap en dus weer lusteloos ben. Omdat ik over niets anders kan praten en mezelf in hun situatie verlies. Omdat ik sta te huilen bij de gedachte dat de kinderen, er de dupe van zijn. Ik heb deze beslissing genomen, samen met een bevriend koppel, die ook al meer dan een maand klankbord zijn. Die samen met ons, niet meer slapen, om een huwelijk dat niet het onze is, of het hunne. Ook zij hebben dezelfde afstand genomen, dat zij er ook kapot aan gaan. Nog geen week geleden, tegelijk, naar beide partijen, omdat we het niet meer kunnen. De rek, die ik in het afgelopen jaar heb uitgebouwd, is er alweer uit. Ik heb geen reserve meer. En nu krijg ik gisteren dus een berichtje, dat heel onze vriendschap in twijfel stelt, en die mijn wereld alweer op zijn kop zet. Dat ik een vriendin moet zijn, zoals ik afgelopen maand was, of dat ik geen vriendin meer ben.
Bijna 2 maand niet geschreven, heel bewust, omdat er vanalles speelde. In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn wereld. Even stilstaan bij de gebeurtenissen die ons land op mijn grondvesten deed trillen. stilstaan bij mijn gezondheid, letterlijk en figuurlijk... Een zware griep gehad, ik ging bijna dood van het hoesten...
Bijna een jaar thuis, met depressie, begin maart een jaar geleden thuis gevallen met burn-out. Hoe gaat het nu met mij? Ik weet het niet... Soms gaat het goed, en dan probeer ik optimistisch en positief te zijn. Maar een paar uur later, een dag later, gaat het niet. en dan voelt het weer aan alsof de hele wereld vergaat in mijn verdriet en in mijn zorgen. Bijna een jaar thuis, en voor de mutualiteit is dat te lang. Gedurende dit jaar, ben ik elke 3 maand op controle moeten gaan, om te bewijzen dat ik nog ziek was, om mijn uitkering te ogen krijgen. De laatste keer, eind maart, kreeg ik de boodschap, heel terloops gezegd dat ik in mei terug moest gaan werken. Of naar de RVA moest gaan, want dan ben ik een jaar thuis met uitkering en dat gaat niet. Blijkbaar is de regel zo, in dit apenland, dat als je een arbeidscontract het lopen bij een werkgever, dan kan je ziek zijn, zolang nodig. Je moet regelmatig op controle, maar je behoudt je uitkering. Als je daarentegen, zoals ik, geen werk hebt, omdat je vorige werkgever je ontslaat omdat je met een burn-out kampt, heb je slechts recht op 1 jaar uitkering. Na dat ene jaar, moet ik mezelf invalide laten verklaren om nog steun te kunnen krijgen. Invalide verklaren... Alsof het nog niet erg genoeg is, dat ik niet kan werken, omdat ik niet tegen de druk van buitenaf kan, krijg ik er nog een stempel bovenop. Deze maand heeft mij verder in de put geduwd, de put waarvan ik dacht dat ik stilaan aan het oppervlak kwam. Omdat ik alles, maar dan ook alles doe, wat de dokters mij aanraden om te doen, en zo te vechten tegen depressie. Sporten, doe ik regelmatig, lopen, fietsen. Yoga, mindfullness, relaxen Hobby, elke dag haak ik, brei ik, naai ik. Genieten van het leven, als mijn vriendinnetje thuis is, gaan we lunchen, gaan we winkelen, koken we samen. Als ik thuis ben met de kindjes, doen we spelletjes, knutselen we. Als de Ju thuis is, proberen we het gezellig te maken, kaarsje, hapje En ik geniet ervan, dat wel, maar het is geen blijvend genot. Het geeft me geen voldoening op lange termijn, en dus piek en daal ik.
En dus krijg ik het idee dat het aan mij ligt, dat ik niet gelukkig kan zijn, dat ik te veeleisend ben, dat ik teveel wil, op te korte tijd. en dan breek ik weer. Om mezelf weer bijeen te rapen, en weer opnieuw te proberen. Ik heb afspraken gemaakt om te solliciteren, maar nog voor het zover was, heb ik afgebeld met smoezen, waarom ik niet kan. Ik heb gezocht op VDAB naar vacatures die bij mij passen. En dan ie ik staan bij vereisten; werken tegen druk, targets in doel, stressbestendig... en dan, nog voor ik verder heb gelezen, ben ik al aan het huilen, en moet ik noodgedwongen stoppen. Omdat ik er nog niet klaar voor ben. De Ju zei ronduit, als jij terug moet gaan werken, dan zit je gegarandeerd binnen de maand in de psychiatrie, want je kan het nu niet aan. Maar het geeft mij gewoon, elke keer opnieuw het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.
En dus, met de medicatie gaat het langzaamaan weer slechter, en wat moeilijker en wat moeizamer.
Ik heb mijn leuke dingen. Ik ben met de dochter naar de laatste K3show gaan kijken, samen met een hoop vriendinnen, dat was fijn en genieten, maar ik ben dan ook stikop. Ik heb meegedaan aan de Spartacus run in Boom, en ik heb mijn eigen tijd van oktober vorig jaar geklopt met bijna een halfuur.
En toch krijg ik het gevoel dat de zwarte dagen weer wat zwaarder worden en dat ze er ook weer wat sneller zijn. Ofwel is het een gewenning aan de medicatie, en ook dat vind ik verschrikkelijk, want dat wil zeggen dat ik zonder medicatie nog steeds niet functioneerbaar ben. En als het niet aan gewenning ligt, wil dat dan zeggen dat mijn depressie erger wordt, zodat ik het voel, door mijn medicatie door?
Vorige week moest ik weer op controle, en toen zei diezelfde dokter mij, dat een depressie, een jaar slechts het begin is, e dat ik nog een lange weg te gaan heb...
22 maart 2016... Een zwarte dag, een dag die in ieder zijn geheugen gekerfd wordt, met zwarte inkt, en die niet snel zal vervagen. Een zwarte dag, omdat ons kleine landje, aangevallen werd. Door mensen, zoals ons, maar met een andere ideologie... Met dromen en wensen, mensen zoals jij en ik, waar ergens iets is misgegaan in hun hoofd. Waardoor ze vinden dat ze moeten strijden voor hun ideale wereld, waardoor ze vinden dat ze mensen moeten pijn doen. Het doet pijn, aan u en aan mij, aan elke Belg, Vlaming, aan elke Europeaan. Net zoals in Parijs komen mensen de straat op, om stille weerstand te bieden. Om aan de wereld te laten zien, dat er solidariteit is, liefde, en troost. Ik ben niet te juiste persoon om oordelen te vellen, ik kan slechts zeggen wat ik voel, wat ik denk. Ik voel een onbeschrijflijke pijn, bij het zien van de beelden. Mensen die in paniek weglopen, mensen die gewond zijn, of mensen die nog erger zijn. Niet alleen voor die mensen die daar zijn, op het moment van de feiten. Maar voor de algemene mensheid in deze wereld. Ik denk aan de mensen aan de andere kant van de wereld, die opgroeien met deze angst en paniek. Ik denk aan de mensen, niet zover weg, die hopen op een beter leven. Ik denk aan al de mensen die op de vlucht zijn voor geweld, oorlog, honger en dood. Al die mensen, waar Wij (Europeanen, Belgen, Vlamingen) niet naar omkijken. Het is mooi, onze Belgische driekleur te zien op alle internationale gebouwen... Maar waar waren de Turkse vlaggen toen er op een maand tijd 3 aanslagen waren? Het is hartverwarmend, onze profielfoto op Facebook met de cover van onze vlag erover. Maar wanneer zetten we de kleuren van Syrie op? Is het een ver-van-mijn-bed-show op dat moment? Het is te ver weg, we kennen die mensen niet persoonlijk? Ik ken iemand, iemand die mij zeer nauw aan het hart ligt, een jonge man, van allochtone afkomst. 2 jaar ouder als ik, 2 jaar geleden gehuwd, wonend in Brussel, werkend op Zaventem. Toen ik op de radio hoorde wat er gebeurd was,stond mijn hart stil. Het enige dat ik kon denken was: Is hij OK? Gelukkig wel, en dan kon ik ademhalen, maar stel je voor, dat dit je dagelijkse realiteit is. Dat de ik-ben-veilig-knop op Facebook niet kan indrukken, omdat ze dat gewoon niet hebben voor jouw regio. Dat je de ene dag werkt, studeert, lacht en liefhebt, en de volgende dag is alles, waar je van houdt weggevaagd. Door een bom, afgeschoten door het rijke Westen, het Westen waar je niet welkom bent. Ik vind het moeilijk om te zien dat er onderscheid gemaakt wordt in mens-zijn. Jij bent van Europa, jij bent onze vriend, als jouw land geraakt wordt, staan we verenigd op om een een vuist te maken. jij bent niet van Europa, als jouw land geraakt wordt, ben je zelfs geen hoogtepunt in ons journaal
#je suis Belge #je suis Charlie #je suis Paris #je suis Alleppo #je suis Syrie #je Suis Turquie #je suis humaine...
Lieve Zus, Dit is een boodschap voor jou, aan jou. Omdat er een aantal zaken zijn die ik je moet vertellen. Jij ben de enige, van de familie, waar ik een band mee heb. Een goede band, als ik het zo mag omschrijven.
Ik denk, als je het begrip "grote zus" opzoekt, dat je volgende omschrijving tegenkomt: een tweede moeder, iemand die de kleine zus beschermt, mee opvoedt, en die er is voor de grote en kleine geheimpjes van het leven. Allez, dat is toch wat ik vind dat een grote zus moet zijn. Ik heb als jouw grote zus gefaald... Ik was er niet voor jou toen jij het nodig had. Ik maakte vaak alles nog erger... Ik heb je vaak pijn gedaan. Ik was niet de grote zus die jij verdiende. Nu ben jij ondertussen de grotere van ons twee. En ergens voldoe je ook aan de beschrijving van de grote zus, die ik eigenlijk had moeten zijn voor jou. Je berichtte mij, na de vorige blog over papa. Ik wist niet dat je mijn blog leest, en ik ben je dankbaar dat je het doet. Dat je me er niets van zegt, maar dat je er bent voor mij, door een simpele whatsapp, vind ik bijzonder. Jij bent de eerste aan wie ik heb gedacht in het ziekenhuis, na mijn overdosis... En ik voelde me schuldig. Omdat ik weet dat jij met dezelfde herinneringen als mij rondloopt. Omdat ik weet, dat ik ook een deel van jouw herinneringen heb gemaakt. Ik heb er spijt van, en ik wil dat je weet dat ik je bijzonder vind. Omdat je mij, zonder al te veel poespas vergeven hebt, nog voor ik het je vroeg. Omdat je onze demonen uit het verleden een plaats hebt gegeven. Omdat ik weet dat je ook een dip hebt gehad, net zoals ik., weliswaar op een andere manier... Maar omdat je er kordaat mee bent omgegaan, en het een plaats hebt gegeven. En ergens ben ik jaloers op je... Omdat je mama vergeven hebt. En omdat je een goede band hebt met haar, en ongedwongen en familiaal met haar omgaat, als enige van de 5 die weg zijn gegaan. Ik vind je bijzonder, zus, en ik wil dat je dat weet. Omdat je een prachtig gezinnetje hebt, en een supermooie zoon. Omdat ik zie, dat de opvoeding die jij en ik hebben gekregen, van jou geen bitter persoon heeft gemaakt. Omdat je een geweldige mama bent, die onnoemelijk veel liefde in haar hart draagt. Omdat je een lieve grote zus bent, en soms gewoon een vriendin. We zien elkaar niet vaak, en daar heb ik een groot aandeel in. Maar ik vind het top dat je er bent, wanneer ik je bel, en ik hoop dat je weet dat ik er ook voor jou ben! Het is misschien te laat om een goede grote zus te zijn, maar ik wil in elk geval dat je weet, Jij bent een topzus
23 maart 1996. Mijn papa sterft, en laat ons, 10 kinderen achter bij mijn mama. Begraven, in het dorp waar ik ben opgegroeid. Omdat ik geen goede band had met mijn mama, mocht ik niet naar het kerkhof gaan. Ik heb geleerd om tegen hem te praten in gedachten, in mijn hart, in stilte. Om niet dat plekje nodig te hebben om heen te gaan. Vandaag bracht ik mijn kindjes naar mijn moeder. Ondanks het feit dat ik geen band met mijn moeder wil, vind ik het belangrijk dat mijn kinderen haar wel kennen. Ze houdt van mijn kinderen en ik ben ervan overtuigd dat ze haar best doet om de liefste bomma te zijn van de hele wereld. Mijn kinderen houden van haar, en genieten met volle teugen van hun dagje qualitytime. Maar ik heb geen behoefte om een goede band te hebben met mijn moeder. Ze heeft mij in mijn jeugd, en als jonge mama te vaak gekwetst om nu een goede band te kunnen hebben. We houden dus strikt zakelijk contact via sms om te weten wanneer de kinderen afgezet worden en wanneer ik ze terug thuis verwacht. Dat loopt goed, en momenteel is dat de beste manier. We zeggen vriendelijk hallo en goedendag en nodigen elkaar steeds uit voor een tasje koffie, en slaan het bij de ander even beleefd telkens af. Ik bracht ze dus weg, en in plaats van naar de autostrade terug te rijden zoals anders, besluit ik impulsief even naar het kerkhof te rijden, en langs mijn papa te gaan. Ik was in het dorp en het was jaren geleden dat ik er nog was geweest. Ik loop resoluut naar het graf van mijn vader en ben in de war, als ik zie dat niet zijn naam, maar een vrouwennaam daar staat. Bang dat ik voor het verkeerde graf sta, kijk ik rond, ervan overtuigd dat dat de plek is, waar mijn vader begraven was. Ik kijk op alle kruisjes, zerken en naamplaatsje, maar mijn vader zijn graf is verdwenen. Ik weet dat een graf na bepaalde tijd weggaat, en dat het eigenlijk niet veel uitmaakt, omdat ik nu nog steeds in gedachten, in mijn hart tegen hem praat. Ik kom er amper, maar het was fijn om te weten dat ik kon gaan. En nu voel ik me verloren, omdat er nu zelfs geen kruis is met zijn naam, een kleine tastbare plek om mijn vader te bezoeken...
Bijna Drie Weken Niet geschreven. Da's op zich zeker niet slecht, want hoe beter ik me voel, hoe minder ik schrijf. Ik voel me goed, ik voel me zelfs best wel ok. Het ritme van de schooldagen steekt terug goed in mijn lijf. En ik haal terug wat voldoening uit mijn dagelijkse bezigheden. Koken, wassen en strijken, huishouden, was en plas. Het geeft me wel wat rust om daarmee bezig te zijn. Het loopt nog steeds niet op rolletjes, soms gebeurt er een paar dagen achtereen niets, maar das geen erg. We zitten niet meer in een acuut gestreken-kleren-tekort, of in een dringend geen-proper-servies-in-de-kast probleem. Dus ons gezin kan een dag of twee niet wassen en strijken aan. Vorig weekend hadden we een feestje gepland voor onze vrienden voor de verjaardagen van onze 2de zoon en die van mij te vieren. Niet lang van tevoren gepland. dinsdag gepland, iedereen uitgenodigd voor zondag. Omdat ik al een week goed was, omdat we de week ervoor een druk weekend hadden met 2 verjaardagsfeestjes bij vrienden op verplaatsing. die waren kei vermoeiend, maar ik heb er vlotjes doorheen gegaan. Vrijdag en zaterdag gebakken voor het feestje, macarons in 3 verschillende smaken, taart en koekjes, boodschappen doen. Uitgeput lag ik zondag in de zetel, ik kon geen papa meer zeggen, maar het was een superleuke en gezellige dag! Op het drukste waren er 12 kindjes en ongeveer evenveel volwassenen. Het was druk, lawaaierig, maar wel superfijn. Dit weekend komen de familie van de hubby voor de verjaardag te vieren van zoonlief die er 9 is geworden... Deze week samen met de hubby ons huis gepoetst, ieders een deel. en dan de rest van de dag uitgeput in de zetel hangen. Maar hé, het zijn kleine stapjes, die ik tegenwoordig al huppelend neem...
Alweer 10 dagen niet geschreven. Zonder bijzondere reden. Het gaat OK. Niet geweldig, om van de daken te springen, maar ook niet jankend in een hoekje zittend. Ik ben nog steeds ongelooflijk moe, maar vele mensen samen met mij. Het is koud, het is donker, en nu begrijp ik wat ze zeggen over de winterdip...
Het schoolleven is alweer begonnen, en de kindjes zitten terug in het schoolritme. Ik ook, van boodschappen doen tot mijn huis onderhouden, het begint terug wat automatisme te worden. Ik probeer wat extra's te doen, af en toe eens een kast leeg te ruimen, soms lukt het, soms niet. Wanneer het niet lukt, voel ik me niet meer schuldig, het schuldgevoel begint te minderen. Bijna een jaar lang heb ik me schuldig gevoeld, omdat ik thuis was, omdat ik geen zin meer had in het leven. Omdat we aan het sparen waren om te kunnen verbouwen, maar door mijn ziekte niet meer konden verder sparen. Omdat we door mijn ziekte genoodzaakt waren om aan die centjes te moeten zitten, om het dagelijkse leven te kunnen betalen. Elke week naar de psycholoog, het telt door... Regelmatig naar de psychiater, dat trek je wel terug van de ziekenkas, maar dat kost ook een bom geld he... Maar het werpt zijn vruchten af, in de zin, dat ik mezelf niet meer zo streng bekijk. Ik bekijk mijn depressie niet meer als een persoonlijk falen. Eerder een val, en nu is het aan mij om op te krabbelen en verder te stappen. Het is moeilijk, want ik bekeek mezelf als zwak, omdat ik niet meer functioneerde. Ik bekeek mezelf als een loser, als nutteloos, en eindelijk begint dat gevoel weg te ebben. Veel mensen hebben mij in de afgelopen maanden gecontacteerd, omdat ze herkennen wat ik schrijf, omdat ze herkennen wat ik voel. Mensen waarvan ik het nooit had verwacht, mensen die, in mijn ogen alles hebben om gelukkig te zijn. Stabiele thuis, liefhebbende partner, ongelooflijk lieve kinderen, uitgebreide vriendenkring. Mensen waar ik naar opkeek, omdat ze in mijn ogen het walhalla hadden bereikt. Die mensen, zeggen mij dat ze steun halen uit mijn blog, omdat ze weten dat ze niet alleen zijn. Ik zeg altijd dank je, en ik ben blij dat ik ergens mee kan helpen. Ik ben geen prater, en ik praat niet graag over mezelf, maar deze blog geeft mij verlichting. Ik schrijf het van mij af, en ik ben aan niemand verantwoording verschuldigd. Niemand die mij raar bekijkt omdat ik een andere mening heb, een redelijk uitgesproken mening over een aantal zaken. Maar goed, het gaat dus stilaan beter, en ik kijk uit voor de eindmeet, maar ik denk dat ik eerst nog wat etappes zal moeten doorgaan...
