Het is al een hele tijd geleden sinds ik mijn laatste bericht
postte op deze blog. Ik ben net klaar met een nieuw parfum, een parfum dat ik
voortaan altijd draag. Het ruikt naar mens. Een duidelijkere beschrijving kan
ik niet geven. Ik had dit nog niet eerder gezegd, maar de reden dat ik altijd
een buitenbeentje ben geweest is dat ik geen lijfgeur heb. Sinds mijn geboorte
heb ik nooit naar iets geroken, en dat schrikt mensen af. Ik kan dat nu in verleden
tijd zeggen, want nu heb ik mijn parfum. Mensen merken me nu op en kijken me
niet meer raar aan. Het voelt bevrijdend.
Sinds mijn job bij Baldini is het grootste dat ik gedaan heb
niets. Ik heb 7 jaar letterlijk niets gedaan. Of, wel, ik heb 7 jaar bestaan,
maar ik kwam niet buiten mijn territorium. Ik was het zat om altijd nieuwe,
uitnodigende en vijandelijke geuren te ruiken, het was me even allemaal te
druk. Nu ben ik uitgerust en wil ik weer wat werken.
Ik wil een nieuw parfum maken. Dit keer een dat me niet
alleen menselijk doet blijken, maar me ook lekker doet ruiken. Een parfum dat
mensen hetzelfde gevoel geeft als ik had toen ik het meisje met de rode haren
rook. Dat is mijn doel, mijn einddoel. Ik weet dat als ik dat doel heb bereikt,
dat het dan goed is geweest.
Een tijdje geleden kwam er een jongeman binnen in mijn
parfumerie met een levering van wat huiden, hij werkte bij leerlooier Grimal. Naast
de levering sprak hij me aan over zijn passie en talent omtrent geuren herkennen
en herinneren, en dat hij hier heel graag zou werken. Hij hoefde zich voor mij
niet te verantwoorden, ik zag al dat hij zich er goed voelde vanaf het moment
dat hij binnenkwam. Ik heb hem aangenomen. Gaandeweg leer ik hem de kneepjes
van het vak, en hij neemt alles op als een spons. Hij is een perfecte leerling.
Hij ruikt met zijn jonge neus elk detail, en hij ontwikkelt alleen perfecte
parfums. Ik begin te merken dat meer en meer mensen mijn parfums willen
kopen, maar dat ik een werknemer in dienst heb hou ik liever voor mijzelf. Ik vind
het wel leuk om zo veel complimenten te krijgen, en ik wil hem niet kwijt. Mijn
zaak heeft nog nooit zo goed gedraaid en het heeft er nog nooit zo goed
geroken. Misschien moet hij mij binnenkort wel lesgeven in geuren mengen, dat
zo de omgekeerde wereld zijn. Een leerling die zijn leraar lesgeeft . Nee, dat
mag niet gebeuren. Het is nog steeds mijn winkel.
Ik ben altijd een buitenbeentje geweest, en heb daar ook
altijd vrede mee gehad. Maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik nergens
vandaan kom, nergens ben en ook nergens naartoe ga. Ik heb eigenlijk nooit
geweten of ik me nu wel of niet thuis voel bij mezelf. Ik heb het me ook nooit
afgevraagd, maar gisteren kwam ik erachter dat ik iets miste in mijn leven. Voor
het eerst had ik die gedachte. Dit is wat er nog miste. Ik hou van geuren;
zoete geuren, frisse geuren, zure geuren, dode geuren, Ze kunnen me allemaal
boeien. Maar een geur die ik gisteren rook, dat was een geur die me aan het
denken zette. Die geur, die was onbeschrijfbaar. Ik heb nog nooit een geur zo
graag opnieuw willen ruiken, willen hebben, willen omarmen, willen zoenen,
willen willen. Ik rook een meisje, maar ze rook helemaal niet zoals andere
meisjes. Ze rook als liefde, als oneindigheid, als aantrekking; als alle
abstracte begrippen die ik me kan bedenken. Ik rook alles van de tippen van
haar tenen tot aan haar kruin, haar prachtige rode haren, die allemaal één voor
één naast elkaar, boven en onder elkaar, door elkaar van de top van haar hoofd,
helemaal naar beneden, langs haar oren en haar achterhoofd, tot over haar schouders glansden.
