Dag 12: Altensteig (Duitsland) tot thuis (België)
Vandaag terug naar huis.
Weliswaar met wat minder goed weer.
Voor alle veiligheid het regenpak dus nog maar eens aan en in het begin was het nodig.
Naderhand klaarde het terug op.
Eerst hebben we nog 300km genoten van het landschap en daarna hebben we dan snelweg genomen.
Om 16u30 parkeerden we de motoren terug voor het huis van mijn vader.
Eindresultaat: ongeveer 4200km gereden en 8 landen doorkruist (België, Luxemburg, Frankrijk, Italië, Zwitserland, Oostenrijk, Duitsland en Nederland).
Het was weer prachtig.
Op naar de volgende rit. Waarschijnlijk Engeland, Wales en Schotland. Maar dat is voor volgend jaar.
Tot dan !!!!!!!!!!!
Dag 11: Bach (Oostenrijk) tot Altensteig (Duitsland)
De voorlaatste dag. Een trip die onder de Bodensee door tot aan Schaffenhausen ging (en vandaag weer met mooi weer).
Daar begint de Rijn. De Rijn is eigenlijk het overlopen van de Bodensee. Inderdaad, overlopen. Aan de Rheinfall valt het water 23 meter, over een paar honderd meter, naar beneden. Prachtig gewoon.
Mijn vader had dit al 2 keren gezien dus hij bleef bij de motoren.
Er is een "Rundweg" waarbij je, via 2 bruggen, volledig rond kunt wandelen. Als je goed doorwandelt, heb je ongeveer 45min nodig om deze afstand te overbruggen.
Dan in een ruk door naar hotel Hirsch (de tweede heimat van mijn ouders, zij gaan daar al meer dan 30 jaren een aantal keren per jaar).
Hier hetzelfde ritueel. Wat gedronken, gedouchet, gegeten en nog wat gedronken. Daarna nog wat gebabbeld met Dieter (1 van de familieleden van de hotelbaas).
Ze hadden gisteren in het hotel gezegd dat het vandaag zou regenen. En ze hadden gelijk.
Regen van 's morgens tot 's avonds.
Dus, het regenpak maar weer aan.
Ondertussen had de hotelbaas gebeld naar een bandencentrale.
Een 30km verder had men de Bridgestone Battlax BT016 op stock liggen (ik heb de BT023 opliggen).
We zijn er dan naar toe gereden en uiteindelijk heb ik beslist om ze toch te laten monteren.
Eerst werd mij 285 aangerekend. Hiervoor werd 2x15min montage-tijd inbegrepen.
De monteur was duidelijk geen profi en had per band wel 40min nodig.
Toen wou men mij, in plaats van 285 maar liefst 319 laten betalen vanwege de langere montagetijd.
Hier ben ik niet mee akkoord gegaan en uiteindelijk moest ik 291 betalen.
Dan weer de motor op.
Juist voor Bach moesten we de Hahntenjoch nog over.
Onze handschoenen waren al kletsnat, en tijdens het stijgen werd het steeds kouder (tot 9°C).
Even verder zijn we dan even gestopt om een soepje te nuttigen.
Dit bracht ons weer op temperatuur.
Dan verder tot Bach. Ook hier weer een hotel (hotel Klapf) waar mijn ouders en zussen al hadden overnacht.
Het uitzicht vanop het terras is prachtig (zie foto).
De hotelbazin vertelde ons dat de sauna ook nog warm was. Dat sloeg ik niet af.
Heerlijk een half uurtje sauna gedaan en dan lekker gegeten en bij een goeie hefe-weizen nog wat gebabbeld met de hotelbaas en -bazin en een andere gast.
Dag 9: Niederdorf (Italië) tot Lofer (Oostenrijk)
Vandaag de dag dat vader zijne allerlaatste grote col zou maken "De Grosglockner".
Na een driesterrenontbijt en weerom goed weer besteld te hebben werden onze 100pk-machinen weer in gang gezet.
De Grosglockner is een gletcher die aan het wegsmelten. Het blijft wel indrukwekkend.
We zagen ook nog dat een "supercar"-club op de pas was. Ferrari's audi R8's en Maserati's bij de vleet.
Daarna zijn we doorgereden naar Lofer, waar mijne pa al eens geslapen had.
We waren er al om iets na drie.
Dat deed ook eens goed om wat vroeger van de FJR1300 te kunnen stappen.
Morgen zou het gaan regenen, dus aan de hotel-baas (zelf ook een fervent motorrijder) gevraagd of er een bandenzaak in de buurt is.
Kein Problem. Dat zal morgen dus het eerste werk zijn.
Nu wat eten en dan slapen.
Na het ontbijt werden we gebombardeerd met wielertoeristen die de Stelvio gingen beklimmen. Het waren er duizenden (geen grap).
Daarna de ene pas na de andere:
De Jaufenpas
De Penserpas (zeer mooi)
De Pellegrino
De Costalunga
De Falzarego
De Giao (niet de moeilijkste maar wel het mooiste uitzicht, kijk maar naar de foto)
Ook zijn we elkaar nog kwijtgeraakt.
Op een bepaald zei mijne gps rechtsom en die van mijne pa linksom.
Na kort overleg besloten we linksom te gaan.
Mijne pa vertrekt al terwijl ik mijn handschoenen nog aan het aandoen ben.
Als ik vertrek kom ik aan een kruispunt, gene pa te zien.
Na een telefoontje beslissen we elkaar te treffen aan het dorpje dat we hadden ingegeven.
Als we elkaar daar terug zien, blijkt dat ik zijne oorspronkelijke weg heb genomen, en hij de mijne.
Door de drukte van het weekend was het moeilijk om een hotel te vinden.
We hebben dan maar een gradatie hoger genomen (3 sterren).
Dit was de dag van de zware beklimmingen maar ook van de meren.
Zo was er eerst het Lago Maggiore en dan het Lago Como.
Prachtig, zoveel water tussen die bergen.
's Middags gepicknickt zodat onze pa zijne kaas op kwam.
Daarna weer verder. Tot dan toe was het weer schitterend.
Toen naar de Gavia-pas. Dit is echt niet te doen. Een weg juist breed genoeg voor een auto en haarspeldbochten zo smal dat je compleet niet kunt draaien.
We waren dan ook blij om boven te zijn.
In de afdaling begon het serieus te regenen.
Na even te hebben gedschuild besloten we dde regenkleddij nog eens aan te doen en maar goed ook.
Eenmaal beneden was het weer alweer prima.
Nu, op naar de Stelvio.
Deze pas is niet ze gevaarlijk maar wel indrukwekkend.
Ook hier weer hetzelfde verhaal.
Eenmaal boven begon het pijpenstelen te regenen (eerst zelfs nog hagel).
Toen we bijna beneden waren zijn we gestopt aan een hotelleke waar ze nog een kamer vrij hadden.
Rap, rap, douchen.
Daarna nog wat eten en dan slapen.
Het was weer een fantastische dag.
Na een karig ontbijt waren we alweer klaar voor de volgende etappe.
Vandaag zouden we Italië intrekken.
De eerste col (de Iseran) was met zijn 2770m gelijk eentje van formaat.
Daarna nog de kleine Sint-Bernard en dan was het voornamelijk gewone weg.
In Gattinara vonden we een hotel.
De hotelbaas sprak Engels (net zoals Italianen Engels praten) en was heel vriendelijk.
De kamer en het avondeten waren goed.
Het weer was weerom fantastisch.
Dag 5: Saint-Martin-De-Brôme (Frankrijk) tot Modane (Frankrijk)
Vandaag weerom prachtig weer.
Dit was de eerste dag van de cols.
Zo hebben we de Col Allos, de Col de Vars, de Col de Lauteret en de Col de Galibier.
Stuk voor stuk prachtig, vooral door het goede weer, had je prachtige uitzichten.
Het was ook de ene haarspeldbocht na de andere.
's Avonds hebben we wat moeten zoeken naar een hotel.
Op een bepaald moment zagen we een hotelletje in Modane.
"Hier maar binnen" zei mijne pa. De prijs viel mee.
Toen we op de kamer kwamen zagen we ook waaromm, de WC en de douche stonden letterlijk langs mijn bed.
Nu ja, we hebben goed geslapen, het avondeten hebben we ergens anders genomen.
Na het avondeten, hebben we op het terras van ons hotel nog iets gedronken. Toen kwam nog en zatte Luikenaar bij ons zitten.
Aangezien we hier allebei geen zin in hadden zijn we maar gaan slapen.
Dag 4: Vaison La Romaine (Frankrijk) tot Saint-Martin-De-Brôme (Frankrijk)
Dit was een zeer warme dag.
Eerst zijn we naar Le Paradou gereden waar Liliane (een nicht van mijne pa) woont.
Ze was wel thuis maar had heel weinig tijd. We hebben dan iets gedronken en zijn verder gereden.
Vanuit Le Paradou zijn we door de Camargen getrokken, maar buiten wat riet en de Middelandse zee was hier niet veel te zien.
Om op de route van de volgende dag te geraken had onze pa zijn Marie (gps) opnieuw ingesteld.
Plotseling moesten we een onverharde weg nemen.
Het was precies offroad wat we aan het doen waren.
Uiteindelijk zijn we om 18u00 gestopt om een hotelletje te vinden.
In Saint-Martin-De-Brôme vonden we wat we zochten.
De chef daar was zelf imker dus dat kon al niet meer stuk.
Na een lekkere maaltijd en nog een pint bier (of water uit de plaatselijke fontein) zijn we gaan slapen.
Zoals reeds geschreven, was dag 3 geen motor-dag maar een loopdag.
21km zware kilometers lagen op ons te wachten in Bédoin.
Om ongeveer 9u00 begonnen we eraan (ik en Theike Schoofs dus).
Het was warm weer. De eerst 5km waren doenbaar maar dan begon de hel.
Met mijne pa en Anita als bevoorrading (ongeveer iedere 2km) ging het eigenlijk nog vrij goed.
Op km 17 begon ik echter krampen te voelen in mijn rechter-been.
Af en toe een beetje wandelen dan maar.
Op km 20 (vlak voor de gedenkplaat van Simpson) begon het echter pas goed door te komen.
Ik schreeuwde het uit van de pijn.
Theike en mijne pa hebben dan mijn been nog gestretcht.
Na 5min. heb ik tegen Thei gezegd dat hij al moest doorgaan.
Pa heeft dan nog 5min. verder gemasseerd en zo heb ik toch die laaaatste km al wandelend kunnen afleggen.
Bovenaan de top stond Anita met een fles champagne klaar.
De rest van de dag hebben we gerust en nog wat nagepraat.
Theike bracht ons om 21u45 terug naar het hotel. Hier was echter niemand meer achter de balie.
We hebben dan maar de rolluik wat omhoog gelift en zo kon ik dan toch de sleutel van de kamer nemen.
Route 2011
Na het ontbijt werden we gebombardeerd met wielertoeristen die de Stelvio gingen beklimmen. Het waren er duizenden (geen grap).
Daarna de ene pas na de andere:
De Jaufenpas
De Penserpas (zeer mooi)
De Pellegrino
De Costalunga
De Falzarego
De Giao (niet de moeilijkste maar wel het mooiste uitzicht, kijk maar naar de foto)
Ook zijn we elkaar nog kwijtgeraakt.
Op een bepaald zei mijne gps rechtsom en die van mijne pa linksom.
Na kort overleg besloten we linksom te gaan.
Mijne pa vertrekt al terwijl ik mijn handschoenen nog aan het aandoen ben.
Als ik vertrek kom ik aan een kruispunt, gene pa te zien.
Na een telefoontje beslissen we elkaar te treffen aan het dorpje dat we hadden ingegeven.
Als we elkaar daar terug zien, blijkt dat ik zijne oorspronkelijke weg heb genomen, en hij de mijne.
Door de drukte van het weekend was het moeilijk om een hotel te vinden.
We hebben dan maar een gradatie hoger genomen (3 sterren).
Vandaag weerom prachtig weer.
Dit was de eerste dag van de cols.
Zo hebben we de Col Allos, de Col de Vars, de Col de Lauteret en de Col de Galibier.
Stuk voor stuk prachtig, vooral door het goede weer, had je prachtige uitzichten.
Het was ook de ene haarspeldbocht na de andere.
's Avonds hebben we wat moeten zoeken naar een hotel.
Op een bepaald moment zagen we een hotelletje in Modane.
"Hier maar binnen" zei mijne pa. De prijs viel mee.
Toen we op de kamer kwamen zagen we ook waaromm, de WC en de douche stonden letterlijk langs mijn bed.
Nu ja, we hebben goed geslapen, het avondeten hebben we ergens anders genomen.
Na het avondeten, hebben we op het terras van ons hotel nog iets gedronken. Toen kwam nog en zatte Luikenaar bij ons zitten.
Aangezien we hier allebei geen zin in hadden zijn we maar gaan slapen.
Zoals reeds geschreven, was dag 3 geen motor-dag maar een loopdag.
21km zware kilometers lagen op ons te wachten in Bédoin.
Om ongeveer 9u00 begonnen we eraan (ik en Theike Schoofs dus).
Het was warm weer. De eerst 5km waren doenbaar maar dan begon de hel.
Met mijne pa en Anita als bevoorrading (ongeveer iedere 2km) ging het eigenlijk nog vrij goed.
Op km 17 begon ik echter krampen te voelen in mijn rechter-been.
Af en toe een beetje wandelen dan maar.
Op km 20 (vlak voor de gedenkplaat van Simpson) begon het echter pas goed door te komen.
Ik schreeuwde het uit van de pijn.
Theike en mijne pa hebben dan mijn been nog gestretcht.
Na 5min. heb ik tegen Thei gezegd dat hij al moest doorgaan.
Pa heeft dan nog 5min. verder gemasseerd en zo heb ik toch die laaaatste km al wandelend kunnen afleggen.
Bovenaan de top stond Anita met een fles champagne klaar.
De rest van de dag hebben we gerust en nog wat nagepraat.
Theike bracht ons om 21u45 terug naar het hotel. Hier was echter niemand meer achter de balie.
We hebben dan maar de rolluik wat omhoog gelift en zo kon ik dan toch de sleutel van de kamer nemen.
