Hallo blog!

Ik ben Amir niet maar Baba de vader van Amir. Hij zei dat dit schrijven men gedachten zal verzetten van het zware werk in dat verdomde tankstation. Maar dat liever dan niets doen en gratis geld te krijgen. Ik zeg het niet rap maar dit werk is echt wel heel zwaar, Amir zegt dat ik daardoor met een hoest zit maar daar geloof ik natuurlijk niks van. Onrechtstreeks misschien wel, ik ben ziek omdat ik niet kan doen wat ik graag doe, zaken doen. Hetgeen wat ik het meest mis aan men oude leven, maar dat is nu eenmaal het leven. Ik had geen andere optie dan te vluchten naar een vreemd land, ik mag nog heel blij zijn dat er een Afghaanse gemeenschap is in Amerika. Ik mocht direct beginnen werken in dat tankstation. Dat zijn nu eenmaal Afghanen ze laten hun broeders niet in de steek. Ik ga dit bericht ook niet te lang maken want men handen zijn stijf van al dat pompen. Als je dan iemand zijn auto voltankt zou een danku niet misplaatst zijn maar ja daar doen ze in dit land niet aan mee. Ik kan hier maar niet mijn draai vinden onze filosofie van het leven is hellemaal anders dan die van ie Amerikanen. Het liefst van al zou ik terug willen keren naar Pakistan. Maar het is beter zo. Het is beter voor Amir,hier kan hij deftig studeren en een diploma behalen. Hij wordt een succesvol schrijver daar ben ik zeker van, Afghanen zijn altijd succesvol. Vandaag ben ik ook in discussie gegaan met de mensen uit onze blok zij denken dat ze met men communistisch regime een welvarend land creëren. Waarop mijn antwoord was dat ze allemaal niet zo stom moesten doen en gewoon op de republikeinen moeten stemmen. Het zou de sfeer waar we in Kabul leefde een beetje terugbrengen. Mijn handen zijn nu al voor de tweede keer deze week hellemaal verstijfd dus lijkt het me handig dit bericht af te sluiten. Groeten.