21-03-2011 om 22:49 geschreven door Jasmine Van Gool  

Een weekje avontuur in Suriname.

Wat doe je als je dochter voor 2 en een halve maand in Suriname zit? Een bezoekje brengen! Voor een week?  Is dat wel de moeite? En of dat het de moeite was. We hebben de week van ons leven beleefd.

Enkele weken voor afreis kregen we een programma opgestuurd met alles erop en eraan. Wisten we veel wat het allemaal voorstelde maar we vertrouwden Jasmine blindelings. Intussen werd Sep wat ongeduldig en hij zag een weekje Suriname ook wel zitten. Als verrassing voor Jasmine kon dat wel tellen.  Natalie was op de hoogte om alles mee te organiseren ter plaatse maar verder hielden we het stil. Voor onze facebookgeneratie kan je weinig verborgen houden.

In alle vroegte vertrokken we richting Schiphol. Bedankt Herman! Na 2 uur vertraging stegen we met een zucht tot boven in de lucht. We spraken met Sep af dat wij als eerste Jasmine mochten begroeten en hij na 5 min. tevoorschijn mocht komen. Anders zag ze ons de eerste uren niet staan. We landden in Suriname en stapten letterlijk in een ander continent. We konden niet wachten om onze dochter vast te pakken en wat deed het deugd om ze in mijn armen te sluiten. Wat een zalig moment.

Intussen kreeg ze een rugzakje van Sep met enkele aanwijzingen in. Alleen snapte ze er niets van en zocht ze teleurgesteld naar een cadeautje dat er niet in zat. Marileen was meegekomen en zag plots een bekende verschijnen. Ze zei letterlijk tegen Jasmine: “ Hé den die ken ik precies “ .  Jasmine werd opgetild door de Sep en nog had ze het niet door. De emoties zijn niet in woorden te beschrijven. Ze kon het niet geloven dat hij het echt was! Na heel wat tranen stapten we in de taxi richting Paramaribo. Onderweg kregen we al een eerste indruk van het land. De natuur is er echt overweldigend. Het leek alsof we naar een documentaire van National Geographic keken. In de Anniestraat kregen we een warme welkom door de andere meiden. De pasta en de Parbo stonden klaar. We waren verbaasd van alles wat ons overkwam en dit is zo de hele week gebleven.

De eerste dag zijn we op verkenning gegaan in de stad. Oude koloniale huizen, een prachtige palmentuin, veel kleuren en leuke terrasje. Een moskee en een synagoge staan er broederlijk naast elkaar. Dit is een unicum in de wereld.  Op ons eerste terras bestelden we een koffie en je raadt het nooit maar we kregen MIKO koffie.

  Zelfs aan de andere kant van de wereld.

’s Avonds dronken we een glaasje cava met iedereen. Maandagmorgen  vertrokken we voor 3 dagen naar Galibi met de hele groep. De hangmatten werden ingepakt en de nodige kleding werd voorzien. De weg van Paramaribo naar Albina was hobbelig, zéééééééééér hobbelig. Hier stapten we over in bootjes, houten korjalen, op de Marowijne rivier. Na een uur varen en kletsnatte kledij stapten we uit in Galibi. Een exotische plaats met palmbomen en ecolodges. Onze gids Ali en kok Wilson verwenden ons met Surinaamse lekkernijen. Wij installeerden ons in de lodge. De meiden spanden de hangmatten op. Een tropische regenbui spoelde de warmte weg.

De volgende dag verkenden we het Indianen dorpje. We bezochten de school en de plaatselijke zoo. Hier zagen we de dieren die in het wild leven. De luiaard werd graag vastgehouden en de aapjes keurden onze zakken. Een leuk schouwspel en iedereen genoot van de omgeving en de vakantie. ’s Avonds stapten we terug in de korjalen om naar de zeeschildpadden te gaan kijken. Het was een ongelooflijke ervaring en moeilijk te beschrijven. De gidsen zochten sporen in het donker en vonden al snel een eerste grote zeeschildpad. Pas als ze begon met eieren leggen, mochten we gaan kijken. Eén voor één werden de eieren gelegd. Wel een honderdtal. Heel onhandig begon de schildpad haar nest dicht te graven. Het duurde allemaal wel lang en de muggen prikten door alles door. Alle muggenmelk ten spijt hadden we op elk plekje wel een beet. Na deze unieke ervaring keerden we terug naar Galibi en sliepen allemaal snel in.

s’ Morgens nam Jasmine de traditie van de Surinaamse vrouwen over en ging baden met haar pangi in de Marowijne rivier. Wilson had weer een heerlijk ontbijt klaargemaakt en vertrokken we terug. De korjaal bracht ons naar Frans Guyana. We stapten uit in Saint Laurent du Maroni. Hier bezochten we de gevangenis (bango) van Papillon. We kochten een echte Franse croissant en een pain au chocolat en dronken Orangina. Onderweg liet het busje ons in de steek. Er was geen beweging meer in te krijgen. Na een uurtje was er een vervangwagen en kwamen we veilig aan in Paramaribo.

Donderdag stond een bezoek aan de plantages op het programma en de kaaimannentocht. We bezochten eerst het openluchtmuseum van het fort Nieuw Amsterdam. Hier werd een zwarte periode uit de geschiedenis weergegeven. De slavernij werd er belicht en er werd een link gelegd naar het heden. Gruwelijke beelden die je toch doen nadenken. De prachtige bloemen en de lachende gezichten van iedereen brengt je weer snel in de realiteit. Met de korjaal staken we de Commewijnerivier over naar Frederiksdorp. Deze plantage is helemaal gerestaureerd en de koloniale huizen in hun glorie hersteld. Intussen gingen de hemelsluizen terug open en goot het pijpenstelen. Bij de plaatselijke bevolking kregen we een Surinaams gerecht: roti. Dit is een gevulde pannenkoek met kerrie, kip, aardappel en kouseband. Als het donker genoeg was gingen we terug de boot in naar het moeras. We werden verdeeld over 3 korjalen en in onze boot zat de gids. Hij maakte vakkundig een strop om een kaaiman mee te vangen. Als snel had hij er eentje te pakken. Echt gerust was ik er niet in. Hij bleef muisstil zitten en werd van hand tot hand doorgegeven. Met wat overredingskracht nam ik dat griezelig beest ook maar vast. Eigenlijk viel het best mee. Het was helemaal niet slijmerig zoals ik had verwacht en spartelen deed het beest ook niet. Hij had net zoveel schrik van mij als ik van hem. Bij het doorgeven aan Jasmine slaagde zij er toch in het beest los te laten en in onze boot te gooien. Het schol niet veel of Paul en ik waren in het water gesprongen. Al snel werd de kaaiman gepakt en terug losgelaten. Er werden nog enkele beesten gevangen en getoond. Ook hier waren de muggen onze reisgezellen ondanks. Het was allemaal  heel spannend.

 S’ Avonds trakteerde Mia nog op een heerlijk bubbeltje. Ze was jarig en ze had nog nooit zo’n spannende verjaardag gehad. Ze werd verrast op een cake met de nodige kaarsjes op en een echte kroon.

Vrijdag was onze laatste trip gepland. We reden met Ali naar Brownsberg en het Brocopondostuwmeer. De tocht naar Brownsberg was een echte trail maar de omgeving was adembenemend mooi. Echt de jungle in met metershoge bomen en een tropische begroeiing. Met allerlei dierengeluiden op de achtergrond en exotische bloemen. Een korte tocht bracht ons naar de Leo waterval. Een waterval met fris stromend water. We konden het toch niet laten om een verfrissende douche te nemen onder de waterval. Wat een belevenis! We stapten verder naar de top van de Brownsberg. Capucijneraapjes aten vruchten uit de bomen en zwierden over en weer. In de verte hoorden we de brulapen. We moesten nog terug naar beneden met de auto en dit was weer een helse tocht. We reden tot aan het stuwmeer. Bij helder weer heb je hier een prachtig zicht over het Brocoponomeer maar het was mistig en dit gaf het geheel een mysterieus tintje. De stuwdam zorgt voor elektriciteit voor de bauxietbedrijven een heel eind verderop. Tegen de avond reden we terug naar Paramaribo. Jasmine kon vandaag niet mee omdat ze terug op stage ging en in de McDonalds  was heet voorleesuurtje.

’s Avond zijn we met ons vieren gaan eten in “De Waag” aan de waterkant en een laatste cocktail in ’t Vat. Het idee dat we morgen afscheid moesten nemen viel ons zwaar. Als het kon hadden we graag nog wat langer gebleven maar mooie liedjes duren niet lang…

Zaterdagnamiddag bracht de taxi ons terug naar de Zanderij om richting Amsterdam te vliegen. Het afscheid was moeilijk voor ons en voor Sep en Jasmine. Maar met een heel warm gevoel en onbeschrijfelijke indrukken namen we afscheid. Echter was dit maar de generale repetitie en gelukkig wisten we toen nog niet dat we elkaar nog terug zouden zien in Paramaribo. Dit stukje knip ik er gewoon tussenuit en met 30 uur vertraging zijn we veilig geland in Schiphol.

We hebben en ongelooflijke week gehad. Van de ene verbazing in de andere. We hebben daar 5 knappe meiden gezien. Die elk op hun manier gegroeid zijn als persoon. Veel geleerd hebben over hun zelf en het leven. Ze hebben ervaren dat lesgeven in België en Suriname helemaal anders wordt ingevuld. Bij ons mogen kleuters spelen en ravotten. Daar zitten ze op een bankje en leren Nederlands. Niet alle kinderen gaan naar school en sommigen hebben en weinig rooskleurige toekomst. Voor onze studenten ligt de toekomst helemaal open en ze geven hun leven stilaan vorm.

Bedankt Dennis, Jasmine L., Jasmine VG, Marlies, Marileen, Mia, Minne, Nathalie, Paul, Sabrina en Sep voor deze onvergetelijke vakantie.

Van fiere trotse ouders!

20-03-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool  

Dag mijn allerliefste patatjes

We zijn weer helemaal bekomen van onze trip naar Voltzberg, terwijl ik deze keer helemaal niet stijf was, was ons lichaam toch wel helemaal uitgeput. Maar we hebben weer niet stilgezeten en konden donderdag en vrijdag voor de eerste keer op stage gaan in een kleuterklas in Paramaribo. We hadden gevraagd of dit nog kon tijdens onze andere stage bij de stichting, want we moeten heel veel opdrachten maken voor de hogeschool. Natuurlijk is dit nog extra werk, maar we hebben nog enkele vrije vrijdagen wanneer we dit zouden kunnen doen. Dus vanaf nu geen Havana meer op donderdagavond maar vroeg in bed kruipen. Alleen hebben we vanavond weer geluk omdat het morgen een feestdag is en de scholen dicht zijn.

Donderdag hadden we met de directie een gesprek en zouden we kennismaken met de leerkrachten. Nadien zijn we dan nog tot de speeltijd in de klassen gebleven. De school begint hier al om 8u en de school is helemaal aan de andere kant van Paramaribo, dus we waren al vroeg uit ons bed.

Ik kan jullie zoveel vertellen over onze stage en wat ik allemaal gezien heb, maar ik vrees dat dit voor jullie niet zo super interessant gaat zijn. Ik kan jullie wel vertellen dat jullie ongelooflijk blij mogen zijn dat je in België woont en dat het onderwijs bij ons zo goed is, en voor degene die in Vosselaar wonen hebben er binnenkort nog eens een goede kleuterjuf bij  (hopelijk).  De kleuters krijgen hier echt les, hoe een kind in het eerste leerjaar les krijgt. Ook gaan de kinderen hier pas van hun vier jaar naar school en je merkt dat ze wel nood hebben aan meer kansen tot ontwikkeling.

Het excuus is dan dat dit een ontwikkelingsland is en dat ze weinig materiaal hebben om les te kunnen geven, maar we hebben hier al wel geleerd dat het met weinig ook kan. Het is hier vooral de manier waarop er lesgegeven wordt aan de kleuters dat me stoort. De juf geeft les met een stok in haar handen en duidt prenten aan, waarna de kleuters die prent dan in koor benoemen. Wanneer een kleuter lui wordt of het antwoord niet kent, krijgt hij een tik met die stok. Er wordt niet met plezier les gegeven, ik zie de juffen bijna of nooit lachen. In andere klassen hebben we al wel eens iets anders gezien toen we in Moengo op scholenbezoek waren, toen konden we het natuurlijk niet laten om eens een kleuterklas binnen te stappen. Daar zijn we wel een keer een juf tegen gekomen die met plezier naar haar werk kwam, dit zag je ook aan de indeling en versiering van de klas en wat voor activiteiten dat ze allemaal deed met de kleuters.

Na onze 2 observatiedagen zijn we vrijdag nog eens Paramaribo in getrokken, naar de post, naar de bank en weer naar de winkel. Ik was nog steeds enorm vermoeid na de trip en na de stagedagen dat ik echt nood had aan een dutje. De warmte en de vermoeidheid begin ik nu toch wel heel erg te voelen. Na een zalig maar veel te kort dutje zijn we weer naar Mc Donalds gegaan. We mochten deze keer zelf onze activiteit verzinnen rond het boek met een egel. Omdat het meisje dat meestal al de activiteiten maakt geen egel kende en omdat ze het druk had met de voorbereidingen van het KBF(dat binnenkort voor de deur staat) mochten wij een knutselactiviteit verzinnen met natuurlijk zo weinig materiaal. Zoutdeeg, tandenstokers, bonen en hop we hebben een egel. Toen we in Mc Donalds met de kinderen bezig waren vroegen we aan hen of ze dit kenden en of ze dit op school al eens gemaakt hadden. Geen enkel kind kende dit, wel kende klei waarmee ze in de klassen wel eens mee bezig waren. De kinderen hadden allemaal hele mooie egeltjes gemaakt, zelf had ik er ook eentje gemaakt dat ik bij ons op de kast had gezet. Maar na een paar dagen merkte we al waarom men hier bijna geen zoutdeeg gebruiken… Mijn egel was helemaal gesmolten , door de warmte en de vochtigheid.

Vrijdagavond was er ook weer geen tijd om te feesten want we zouden zaterdag weer om 5u ’s morgens moeten opstaan om naar de finale van het KBF te gaan. Weer de bus op naar Moengo en Albina, alweer voor de 4^de keer. Veel zin hadden we echt niet maar onze plicht riep. De voorleeskampioenen van de scholen kwamen uit tegen elkaar om 1 kampioen te kiezen, deze kampioen gaat op het kinderboekenfestival zelf uitkomen tegen de kampioen van Albina. Ook waren een kinderen die een rapstuk hadden geoefend en de rapwedstrijd zou ook hier plaatsvinden om een kampioen te kiezen die naar het kinderboekenfestival mag uitkomen tegen de kampioen van Moengo.

Het was echt ontzettend leuk om al de kinderen weer ene keer te zien. Bij iedereen waren we in de klassen geweest om het voorlezen te stimuleren en het hen te leren. Nu zouden we zien of we onze taak goed gedaan hebben. De kinderen hebben het allemaal heel goed gedaan. Waar ik vooral van verschoten was, waren de rapstukjes. Hoe goed dat deze kinderen kunnen dansen op een ritme en kunnen zingen, echt was echt knap om te zien. Ik heb van de winnaars een leuk filmpje gemaakt, dan konden jullie het ook eens zien, maar helaas is het te groot en werkt het internet niet goed om het erop te zetten.

 Zondag = rustdag, we hadden niet stilgezeten en we waren allemaal zoo moe, dat we zondag voor de eerste keer konden uitslapen. Daar heb ik, de slaapkampioen, lekker gebruik van gemaakt. Een rustig dagje kon ik echt wel gebruiken want ik was op.

Maandag zijn we dan weer een stapje verder in Suriname gaan zetten en zijn we naar Over bridge geweest. Dit is eigenlijk hetzelfde als White beach maar dan met meer natuur en het was verder rijden. Eigenlijk was het weer niet sper en waren en veel wolken en regen op komst, maar omdat fredje ( vriendje van Nat) Dinsdag zou vertrekken zijn we daar voor de laatste keer nog naartoe gegaan. Ik had me wel wat ingesmeerd, maar omdat de zon niet krachtig scheen was ik wat plaatsjes vergeten waardoor mijn buik knalrood ziet en mijn billetjes. Die zon is echt niet te doen hier, ook al schijnt ze niet, ze is echt ongelooflijk krachtig. Spijtig zijn we moeten vluchten van een hevige stortbui. Toen we weer in Paramaribo aankwamen stond heel de stad blank, alle straten onder water. Waauw dit hadden we nog nooit gezien, op sommige stukjes kon je de banden van de auto’s zelfs niet meer zien. Gelukkig maken ze er hier geen probleem van zoals in België en zijn de huizen hierop voorzien met enkele hoopjes bakstenen onder hun huis.

Dinsdag is Fredje weer vertrokken naar het ijskoude België, ik ben samen met Nat en Jasmine naar de luchthaven gereden. Het was toch niet zo’n goei weer en het was gezellig in de auto. Het deed raar ’s avonds dat we weer met 5 meisjes aan tafel zaten want we hebben 2 weken met een jongen in huis gezeten.

Woensdag en vandaag hebben we heel de dag voor school gewerkt. We hebben enorm veel werk voor school, voor het kinderboekenfestival en voor taken van de hogeschool. Het wordt eens tijd dat we ons daar volledig op storten. Afwisseling met knutselen en papers maken op pc zijn de dagen goed gevuld. Vanavond gaan we ons toch weer verwennen met een avondje Havana!! Morgen hebben we geen stage door de feestdag dus kunnen we nog eens lekker lang uitslapen. Zondag vertrekken we naar het lang verwachte kinderboekenfestival. Dus we moeten daartegen goed uitgeslapen zijn want het zal zwaar en vermoeiend worden.

Geniet jullie nog van de dwarrelende sneeuwvlokjes en de koude temperaturen wanneer wij ons oververhit lichaam moeten afkoelen met een zwembeurtje!

Hééél veel groetjes en kusjes!!

XXXXXXXXX

24-02-2011 om 16:46 geschreven door Jasmine Van Gool  

Hier komt ons verhaal wat we zondag op het festival allemaal gezien hebben..

Toen we aan het rusten waren in de schaduw zagen we in de verte een soort dans, waar we met volle nieuwsgierigheid toch eens naartoe gingen. Het was een javaanse vereniging die iets met paarden deed, maar veel weten we er niet van. Deze mensen hadden allemaal een kartonnen paard tussen hun benen en deden een soort dans op het gras. Ondertussen speelden er enkele mensen een speciaal ritme op verschillende xylofonen, ze waren allemaal speciaal javaans gekleed. Javanen zijn de Indonesiërs die in de slaventijd naar Suriname zijn gekomen.

Op een gegeven moment beginnen ze echt zot te dansen, ze beginnen te rollen op het natte gras waardoor het water omhoog spatte. Het was wel vreemd om te zien dat ze zich zo in het gras werpten. Ook begonnen er gras te eten en rode bieten, ik verzeker het je: het was echt zo vreemd allemaal. Die mensen deden echt alsof ze een paard waren, ze begonnen met hun hoofden te schudden, ze werpten zich in het gras en begonnen zich agressief te gedragen tegenover elkaar. Op een gegeven moment kwam er een soort geneesheer tussen de ‘paarden’ die de paarden tot rust kon brengen met een soort drankje, later bleek het palmenolie te zijn dat 90% alcohol bevat dit zou de paarden tot rust brengen. Om de beurten ging de geneesheer die paarden af om te terug uit trance te brengen. Later bleek dat we de Javaanse paardendans aan het bijwonen waren. Dit is een dans waarbij de dansers door de muziek in een soort trance geraken. De ‘geneesheer’ of leider verbreekt de trance en kan vervolgens andere diergeesten oproepen. De dansers doen dan als apen, slangen of tijgers. Tijdens dit tafereel wordt door de ‘’tijger’’ een levende kip gegeten.

Wanneer deze mensen uit trance zijn zie je echt dat ze pijn hebben, ze hebben zeker 5min nodig om terug met beide voetjes recht te staan.  Uiteindelijk was iedereen uit trance en plots door de verandering van muziek werden deze mensen apen. Ze kregen allemaal een kokosnoot en begonnen die met hun tanden af te rukken tot op de noot. Ze begonnen deze keer de mensen te amuseren. Ze kwamen poseren bij mensen met een fototoestel en haalden grapjes uit bij enkele toeristen. Ik heb een film gemaakt van 1 die voor mijn neus een kokosnoot aan het pellen was, uiteindelijk heb ik die kokosnoot gekregen.

Na een culturele zondag gingen we weer op een avontuurlijke drie-daagse.

Maandag kwam het busje ons halen aan ons huisje, wat een luxe. We waren weer goed geladen en vertrokken met volle moed, het zou weer een reisje worden van dingen die we voor de eerste keer zouden doen: voor de eerste keer een nacht in de hangmat, op sandalen de jungle in, mijn voet laten genezen door een boscreoolse geneesman,…

Op voorhand hadden ze ons gezegd dat we eerst met de auto een stuk zouden rijden en dat we dan met de boot de jungle diep in zouden trekken en dat we dan na een reis van 8u zouden aankomen aan de slaapplaats. Toen we het bootje zagen waarmee we verder zouden reizen, moesten we toch een keer heel hard lachen. Ik zal zeggen dat het een lange kano was om jullie een beetje een beeld te geven van onze boot. Al onze bagage moest op dat bootje en 15 mensen. Wonder boven wonder zijn we er heel geraakt met een rood/bruin kleurtje erbij. Bij aankomst hebben we dan meteen onze nieuwe hangmat opgehangen met hulp van onze gids Ali. We hadden dezelfde gevraagd als die van Brownsberg. Onze slaapplaats was op een eilandje op de Coppenamerivier, op dit eilandje hebben Amerikanen die op expeditie waren hele mooie en grote hangmathutten gemaakt. We sliepen recht naast de ralleighvallen, het zijn grote stroomversnellingen. Het uitzicht vanuit mijn hangmat was trouwens fantastisch, je keek recht op de raleighvallen uit. Toen we ons bordje leeg hadden hebben we meteen onze bikini aangedaan en gaan zwemmen in de stroomversnellingen. Echt zwemmen konden we natuurlijk niet maar mijn vetjes kregen wel een zalige natuurlijke watermassage.

Fris gewassen zijn we in onze hangmat gekropen, met de hoop op een zalige nachtrust. Ik heb de hele nacht niet geslapen, het zooooooooo koud… BRrrrrrr.. Ik had helemaal geen lange broek bij of iets wat ik nog extra kon aantrekken, enkel mijn vest. Ooh manne, ik heb het KOUD gehad, dus er kwam niets van die goede nachtrust. Gelukkig lag de hangmat wel redelijk goed.

Half 7 stond onze gids al naast onze hangmat om ons op te roepen, allemaal kropen we geradbraakt uit die hangmat, niemand had een oog dichtgedaan. Ofwel lag de hangmat niet goed, ofwel moest je om de 5 min. naar het toilet van het stomend geluid van de rivier ofwel had je het ijskoud.. Toch moesten we fris zijn want vandaag zouden we de Voltzberg gaan beklimmen. Met volle rugzak, weel eten en drinken, zijn we dan op pad vertrokken. Eerst nog een stukje met de boot en vanaf dan begon het avontuur. Als eerst kwamen we alweer hele mooie watervallen tegen, bij terugweg zouden we hier gaan zwemmen. We zouden eerst een toch van 4 uur door de jungle trotseren om dan de Voltzberg te kunnen beklimmen. Het was echt een tocht door de jungle hoe je het in de films ziet.. Gids met een kapmes voorop om alle bladeren weg te hakken en de toeristjes erachter. We hebben ongelooflijk veel vogels gehoord, aapjes zien springen en het hol van een jaguar. Gelukkig zijn alle gevaarlijke dieren,nachtdieren en kon er ons gelukkig niet gebeuren en ik voelde me ook super veilig met onze gids. Het was zoooo mooi in de jungle, telkens zag je wel weer ene heel mooi plekje om te fotograferen. Spijtig dat je op foto niet echt de sfeer krijgt die je in het echt meemaakt, het is echt zo geweldig.

Rond de middag kwamen we dan aan op de voet van de Voltberg, als je daar stond dacht je echt van: ‘ Oh no, daar geraken we nooit op..’ Het was echt een super steile, hoge berg als je ervoor stond. Eerst hebben we weer wat krachten opgedaan en met volle moed de berg opgeklommen. Uiteindelijk waren we er wel na 20min, maar het waren wel de zwaarste 20min uit je leven. 250m recht omhoog.. Toen we de top bereikte zag je tot in het oneindige de jungle, het was echt ongelooflijk mooi!!! Je kan niet beschrijven hoe ik me voelde toen: je komt als eerste aan op die berg en dan dat uitzicht ziet.. Echt GEWELDIG, een euforisch gevoel! Wanneer we bekomen waren en terug op krachten gekomen waren, zijn we weer naar beneden gegaan en weer terug door de jungle.

Ongeveer rond 4u zijn we weer aan de watervallen aangekomen en hebben we een duikje kunnen wagen in het water. Om half 5 kwam de boot ons weer halen met aan boort een heerlijk stukje watermeloen. Omdat we allemaal zo ontzettend moe waren en het was zo ontzettend warm smaakte die watermeloen zo ontzettend goed! Terug aangekomen hebben we nog wat gezwommen en lekker gegeten. ’s Avonds hebben we ons op een steen aan het water gezet en hebben we een lekker parbo biertje gedronken wat we dik verdiend hadden.

Ik had voor de laatste nacht wat meer handdoeken in mijn hangmat gesmokkeld om het wat warmer te krijgen die nacht, maar helaas de kou bleef me treiteren ook mijn blaas kon niet goed tegen het stromend geluid waardoor ik er weer een slapeloze nacht aan over gehouden heb. Ook de laatste dag moesten we weer vroeg uit ons bed om naar de moedervallen te gaan, Dit zijn heel grote stroomversnellingen/ kleine watervallen. Met de boot weer een stukje verder en dan te voet weer de jungle in, deze keer waren we enorm stijf en was het zo pijnlijk om weer te moeten stappen. Gelukkig dat ik een echte scouts ben en daar wel tegen kan .

De moedervallen was wel mooi om te zien, maar het zag er allemaal wat gewoontjes uit nadat we al zoveel spectaculaire dingen gezien hadden.  Rond de middag zijn we dan weer naar ons ‘kamp’ gegaan om in te pakken, eten en te vertrekken. Frederik de vriend van Natalie die nu voor 2 weken op bezoek is heeft blijkbaar last van nierstenen en had er plots heel veel last van. Een plaatselijke bewoner en ook gids die mee was heeft Fred eens onder handen genomen en hem verzorgt met een soort natuurlijk zelfgemaakt olietje. Nu kon ik natuurlijk mijn kans niet laten liggen en heb dan meteen mijn enkel laten zien, die na een half jaar nog steeds driedubbel zo dik is. Hij heeft het verzorgt en e beloofd dat het binnen de drie dagen weg zou zijn. Zondag weten we of het heeft geholpen, duimen maar!

Wanneer het bootje weer ingeladen was zijn we vertrokken met de boot. Normaal zou deze toch minder lang duren omdat we stroomafwaarts waarden. Maar het geluk zat ons niet mee en we hadden onderweg pech aan de motor, gelukkig konden we hem nog maken en veilig terug naar de auto varen met wat vertraging. Ook onderweg met de auto hadden we niet veel geluk want het was zo hevig aan het regenen dat we niet konden doorrijden, ook was het ook nog eens file. Rond een uur of 8 zijn we dan thuis aangekomen en hebben we nog lekker gekookt en achteraf vlug in ons bedje gekropen.

Vandaag hadden we onze eerste stage in een echte kleuterklas, na wat gepuch hebben we dit uiteindelijk toch gekregen. Vandaag zijn we nog gaan observeren, morgen weer en de volgende keren kunnen we eindelijk beginnen aan onze opdrachten die we meekregen van de hogeschool. Het wordt een drukke week want volgend weekend vertrekken we naar het KBF, het einddoel van al onze voorleeslessen in Moengo en Albina.

Jullie wens ik allemaal een heerlijke nachtrust en wij gaan nog een stapje in Havana wagen.

XXX


Het ongelooflijk mooi uitzicht op de jungle met mijn bezweet hoofd


De watervallen met de gids die mijn enkel heeft 'genezen'.


Dé Voltzberg!!

17-02-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool  

Nog een snel een bericht..

Morgen vertrekken we weer met volle moed op een ‘waarschijnlijk’ ongelooflijk mooi tripje. Morgenvroeg om 8u komt het busje ons halen en vertrekken we richting Voltzberg voor drie vermoeiende dagen. Vanaf donderdag zullen jullie de verhalen wel weer kunnen horen.

We zijn deze week voor een heel week naar Moengo geweest, we gingen onze leestraining opvolgen bij de leerlingen samen met de studenten van het ACI. Deze keer was het met een andere groep studenten en sliepen we ook in een beter huisje. Tot dinsdag zouden deze studenten blijven en zouden dan afgelost worden door de andere groep die vorige week ook geweest waren. Wij zouden heel de week blijven, van zondag tot donderdag. Maandag zijn we met onze boekjes in de hand vertrokken naar de school, vorige keer gingen Sabrina, Marileen en ik met 3 naar dezelfde school, maar deze keer hebben we ons verdeeld onder de andere studenten.  Zo zouden we ze beter leren kennen en de leerlingen in de klas verstaan hen beter door het accent. We werken altijd in groep dus dan is dit niet lastig en verstaan de leerlingen je wel, maar in het begin wanneer we de klas aanspreken kwam er soms wel eens wat gelach uit enkele hoekjes. Ik was nog met 2 ander studenten mee, 1 die heel erg gedreven was en die het allemaal hele erg zag zitten en 1 die heel erg lui was en liever niet al te veel deed. Ze zou in het begin nooit de klas toespreken, of de tweede dag had ze keelpijn dus zou ze enkele de leerlingen laten voorlezen,.. Gelukkig waren we met 2 wel heel erg gedreven en konden we goed samenwerken.

Ik vond het daarom wel heel erg spijtig dat ze dinsdag al weer weg moesten, stiekem had ik ook al wel heel veel zin om terug naar de Anniestraat te vertrekken. We kregen in de middag telefoon dat er geen studenten meer naar Moengo wilde komen na hun ontevredenheid van de vorige keer. Dit was dus wel heel erg slecht nieuws voor ons, want dan zouden we met 3 en onze begeleidster alleen alle 5 scholen in Moengo moeten afwerken.. Onbegonnen werk!! Uiteindelijk zijn we woensdag dan met 5 naar een nieuwe school gegaan waar nog geen studenten geweest waren. We moesten in 1 dag heel de school afwerken, en het was een grote. We hebben van 8 tot 1u heel erg hard gewerkt en hadden 8 klassen gedaan. Meestal deden we er per dag maar 4 ongeveer.. We waren het deze keer ook echt ongelooflijk beu om weer met de kinderen hetzelfde verhaal voor te lezen om weer voor de zoveelste keer op de voorleestips de moeten letten,… je kan geloven dat de tijd héél erg traag ging. Ik kende het boekje ondertussen al helemaal vanbuiten!

Donderdag zijn we dan van alle scholen afscheid gaan nemen en hebben we ze voorbereid op de finale die volgende week zaterdag zal zijn. We waren heel erg blij toen we onze zesde school hadden afgerond en dat we weer naar ons huisje konden vetrekken.

Toen we aan het inpakken waren kregen we plots telefoon van onze stagementor met de vraag of we vrijdag naar Nickerie wilden. Nickerie ligt helemaal ten westen van het land en Moengo helemaal het oosten. We zouden dus donderdag thuiskomen en om 5u ’s morgens weer vertrekken naar het andere uiterste van het land. We zagen dit in het begin echt niet zitten omdat we zooooo ongelooflijk moe waren. Uiteindlijk hebben we maar ‘ja’ gezegd en zouden we dus naar Nickerie vertrekken. We waren nog niet bekomen van onze heenrit of we zouden 10u later alweer vertrekken, gelukkig zijn we van Moengo heel thuisgeraakt want we zijn onderweg ongelooflijk veel vastzittende auto’s tegengekomen door de harde regen. Ze herstellen telkens een deel van de weg, nu hadden ze net zand gelegd om er asfalt op te gieten. Door de regen is dat zand verandert in een grote modderpoel met vastzittende auto’s als gevolg. Gelukkig hebben wij er geen problemen mee gehad en hebben we goed kunnen doorrijden.

4u uit bed en hop weer de bus in naar Nickerie deze keer, ik wil er eigenlijke cht niet over zeggen want het was echt NUTTELOOS waarom we zijn meegegaan. In het begin toen we hier waren hebben we een keer een voorleestraining mee gevolgd met de studenten van het ACI, deze keer was het dezelfde training maar dan voor leerkrachten uit Nickerie. Het enige wat we daar gedaan hebben is wat posters opgehangen, het KBF-lied gezongen en een toneeltje gespeeld.. Hiervoor hebben wij dus maar 5u geslapen!!!    ’s Avonds waren we uitgeteld en zijn we vroeg gaan slapen.

Zaterdag hebben we het daarom ook hele rustig aan gedaan: inkopen gaan doen, film gekeken, Voltzberg vastgelegd en naar het Vat geweest om ons te verwennen met een heerlijke cocktail.

Vandaag zijn we naar een festival geweest in Commewijne, het district aan de overkant van de Surinamerivier waar de plantages zijn. Er is een openluchtmuseum waar ook een soort Havaans festival plaatsvond. We hebben daar dingen gezien waar ik nog niet goed van ben. Ik moet er eerst nog een nachtje over slapen om het allemaal te kunnen vertellen, dit verhaal komt dus pas donderdag. (spanning opbouwen hé ) Ik kruip nu lekker ik mijn bed om goed uitgeslapen te zijn voor onze trip.

Duizend zoenen!! XXX

13-02-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool  

Groot avontuur:
Woensdagochtend zijn we met zeven, onze gids, de kok en de chauffeur vertrokken naar Brownsberg. Brownsberg is een berg gelegen aan het Brocopondomeer in het district Brocopondo, het is een hele eind rijden maar omdat we zo’n leuke gids hadden die ons heel de rit weetjes vertelde over Suriname, ons wat Surinaams leerde en verschillende grappige Surinaamse liedjes zong verveelde de rit zeker niet en waren we er heel erg snel. De eerste dag gingen we de bergtop van Brownsberg beklimmen, en natuurlijke watervallen opzoeken. We reden met ons BUSJE de jungle in om al een stuk richting de top te rijden, ik zeg nu duidelijk busje want om de jungle in te rijden heb je eigenlijk een grote jeep nodig om erdoor te rijden. Gelukkig deed onze chauffeur dit bijna 4x per week en wist wat hij deed. Toch waren er enkele niet echt gerust, dus die top op rijden was al een heel avontuur. In het begin wisten we echt niet wat we zagen, we waren al vaak door de jungle gereden als we naar het binnenland reden, maar nu zaten we er echt ín! Het was zoooo mooi, ik keek heel de tijd uit het raam en zag telkens wel nieuwe mooie bloemen, planten, bomen, Apen.. Nee spijtig apen hebben we niet gezien maar de natuur was wel enorm mooi!! De weg waar we reden lag er wel heel erg slijkerig bij omdat het nu al een paar dagen wat geregend had, het is nog steeds het regenseizoen hier waardoor je vaak korte maar stevige regenbuien hebt. De chauffeur moest goed kijken waar hij reed, dat hij zich niet vast zou rijden. Op een stijl stuk recht naar boven begon het al, de bus kon er niet op omdat de wielen vastzaten in een hoop slijk. De chauffeur kon enkel een stuk terug naar beneden rijden om dan een goede ‘aanloop’ te nemen en naar boven te gaan, toch lukte dit niet en zat de auto weer vast. Naast ons was een afgrond van enkele meters diep, de vrouwen in de bus begonnen zich al erg veel zorgen te maken. Omdat de bus echt niet meer verder geraakte en maar steeds meer van de weg begon te geraken zijn we uiteindelijk uitgestapt en beginne duwen. Dat was een hele opgave omdat we op een enorm stijl en slijkerig stuk moesten duwen. Ik was al flink uitgeschoven en mijn benen zagen al mooi rood van al het slijk en mijn billen mooi blauw. Doordat de banden zoveel toeren maakten op het slijk werd dat ontzettend warm en kwam met een enorme snelheid op onze voeten af. Het was verschieten wanneer je zo’n hard blokje slijk tegen je benen kreeg dat snikheet was en dan nog eens met een enorme snelheid, het was al een hele opgave om die brokjes je vermijden. Uiteindelijk zijn we met onze krachten dan toch de berg opgeraakt, verder hebben we geen problemen meer gehad en konden we verder rijden naar de berg. De chauffeur zette ons af aan het beginpunt van de wandeling, ons avontuur kon beginnen. Met onze all stars, muggenzalf en fototoestel vertrokken we eerst naar de top. Het was echt niet ver meer en echte een beklimming moesten we ook niet meer doen dus dit viel héél erg goed mee, toen we eraan kwamen hadden we zoo een mooi uitzicht!!! We zagen recht op het Brocopondmeer uit en een stuk op de jungle. Het Brocopondomeer is een stuwmeer dat gemaakt is om heel Suriname stroom te geven door een stuwdam. Omdat dit in een bergachtig gebied is konden ze een hele vallei onder laten stromen om dit meer te maken. Hiervoor zijn heel veel dorpen plotseling moeten verhuizen en hebben ze gewoon een heel groot stuk van Brocopondo onder water gezet. Als je naar het stuwmeer kijkt van zo een hoogte zie je verschillende eilanden in het water, dit waren vroeger de toppen van enkele bergen die nu eilanden zijn geworden. Je ziet ook verschillende takken uit het water rijzen. Het ziet er van boven heel erg klein en dun uit maar in werkelijkheid zijn het toppen van bomen die je ziet. Ze hebben zelfs niets afgebroken wanneer het dal onder water ging. Rond een bepaalde tijd op het jaar wanneer het water wat lager staat kan je zelfs het topje van een Kerktoren erboven uit zien. Dorpen, huizen, kerken, bomen,.. ze hebben het allemaal gewoon laten staan. Vele Surinamers zijn helemaal niet tevreden met wat hier gebeurd is omdat vele mensen zomaar hun dorp uit moesten en uiteindelijke geeft het stuwmeer helemaal niet zoveel energie dat ze verwacht hadden. Je zou zelfs de stad (Paramaribo) niet helemaal kunnen voorzien van stroom. Er zijn zelfs mensen die niet naar het stuwmeer gaan omdat ze het zo ongelooflijk vinden wat hier allemaal gebeurd is. Je kon heel erg ver kijken van op de top en toch kon je het einde van het meer niet zien omdat het zoo ontzettend groot is. Van de top gingen we dan richting de watervallen. We hadden het al ontzettend warm gekregen en hadden wel zin in een heerlijke natuurlijke douche. We moesten een heel eind omlaag, we zijn ongeveer anderhalf uur aan het dalen geweest om uiteindelijke aan de watervallen aan te komen. Hop kleren uit en onder die heerlijke waterval. Het was ontzettend mooi maar het was nog veel leuker om eronder te staan, dit maak je echt maar 1 keer in je leven mee! We stonden gewoon in onze bikini onder een natuurlijke waterval ín de jungle van Suriname.. Het besef was er wel en we genoten met volle teugen. Maar het besef dat we terug die berg op moesten begon pas toen we eraan begonnen, het was echt afzien!! Van de ene waterval gingen we dan naar een andere waterval. Dit was een kleinere maar deze lip recht naar beneden, omdat het water hier zo zuiver is hebben we hier onze flesjes gevuld met heerlijk fris bronwater. Ook aan deze waterval zagen we het uiteinde van een enorme tunnel, recht door de berg heen. Dit was een tunnel die een zeker Mr. Brown heeft laten maken door slaven om goud te zoeken. (heb je de link met de naam van deze berg?) Wist je trouwens al dat Suriname vol met goud zit, dit is een land met heel veel rijke grondstoffen. Van een interessante uitleg naar meer afzien, we moesten weer op die top van de berg geraken. Toen we eindelijk eraan kwamen na veel gezweet en gepuf stond ons busje ons al op te wachten, echt een geschenk uit de hemel. Nog nooit hebben Mariakoekjes zooooo ongelooflijk goed gesmaakt. Hier zijn al de koekjes die je eet allemaal zo droog en zacht geworden van de warmte, maar ons Mariakoekjes waren nog lekker krokant en zo ontzettend lekker. Met een lekker poepegattekes stroopje zijn we bekomen van deze toch wel zware trip. Met het busje zijn we dan daar ston eiland gereden, een eiland in het Brocopondomeer. We hadden allerlei lekkers voorzien om de avond door te brengen aan een kampvuur maar omdat het begon te regenen hebben we lekker gezellig onder een afdak Kings Cup gespeeld samen met onze gids en hij vond het wel een heel grappig spelletje. We keken terug op een heel erg leuke dag met onze o zo leuke en aangename gids, we zijn redelijk op tijd gaan slapen  onder ons circusachtige muskietennet. De volgende dag zijn we met een bootje het meer opgevaren. De kleine stokjes die we van de verte zagen van op de top waren nu wel echt reusachtige boomstammen recht in het meer. Onze ‘kapitein’ wist perfect de weg hoe je moet varen, want de kans dat je op een boom terecht komt is hier heel groot. Na een tijdje zijn we gaan vissen. Onze gidsen hadden enkele ‘hengels’ meegenomen, een stok met wat visdraad eraan en een haak. Met overschot van ons brood hadden we kleine visjes gevangen als aas voor de Piranha’s. We zijn diep het meer ingevaren om onze boot vast te maken en om een visstop te maken. De mannen begonnen meteen te vissen en onze gidsen hadden al snel beet, bij ons duurde het een pak langer. Na een tijdje begon het plotseling heel hevig te regenen, blijkbaar komen de vissen hier naar boven dus dit was al wel goed. Met mijn regenjas aan heb ik dan ook eens de hengel overgenomen. Ik had nooit gedacht dat ik beet zou hebben, af en toe voelde je iets aan je haak en wanneer je alles naar boven haalde was al je aas eraf gegeten, ik dacht dat het een onmogelijke klus was. We hadden wel enkele truckjes geleerd: de piranha’s komen op elk geluid en beweging af dat ze horen en zien, ze denken dat ze toch onoverwinbaar zien en voelen zich de sterkste van het meer. Als je dan met je hengel op het water klopt komen da piranha’s daar dan juist op af, gelukkig dat we dan niet stil in dat bootje moesten zitten anders had het een saaie boel geweest. Maar met al die truckjes had ik nog steeds niets aan de haak geslagen enkel lege haken bovengehaald. Na een tijd hebben we het eens met stukjes kip geprobeerd, meteen ha ik beet. WHAAA mijn eerste piranha aan de haak, ik had zoveel schrik om die in de boot te halen omdat ik er echt veel schrik van dat gevaarlijk beest had. Ik was maar aan het gillen: Jaa ik heb er 1, ik heb er 1, help mij.. Waardoor het wel een ongelooflijk grappig zicht was. Ik durfde zelfs niet op de foto met die piranha naast mijn gezicht, maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb, het is wel een leuke herinnering. Ik had meteen de smaak te pakken en na 5min. Had ik mijn tweede Piranha gevangen waardoor hetzelfde grappige schouwspel weer kon beginnen, de gidsen vonden het wel grappig. Omdat ik nog wat piranha’s wou overhouden in het meer heb ik de hengel maar snel aan de volgende gegeven. We zaten ongeveer met 12 op een bootje en er heeft maar 3 man ervan een Piranha gevangen en ik was daar 1 van, wat ben ik toch super trots!! Na een tijdje zijn we dan weer terug naar ons eilandje gegaan om te eten. Na wat luieren in de hangmat en wat op het strand gelegen te hebben zijn we weer naar huis vertrokken. Het was echt wel een onvergetelijk avontuur waarbij we de dood bijna in de ogen hebben gekeken, waar we weer tot ons uiterste zijn gegaan tijdens het bestijgen van de berg en enorme fierheid bij het vangen van die 2 Piranha’s.

Geniet van een paar mooie foto’s.

XX  

eerste kennismaking met de jungle

De watervallen


Mijn eerste Piranha!!!!

10-02-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool  

Unfa, U fangè : Hallo, hoe gaat het? (Saramaccaans)

Nu is het ondertussen al weer een hele tijd geleden dat ik iets op de blog heb kunnen zetten, we zijn zo ontzettend druk bezig met de stage, uitstappen, genieten,… dat we zo weinig tijd vinden om achter de computer te zitten. Ik heb deze keer wel weer hééél veel te vertellen over de voorbije week:

Do: feest in Havana lounge

Vr: genieten aan de waterkant + voorlezen in Mc donalds

Za: markt en Shopping Suriname

Zo: vertrek Moengo

Ma/Di: voorleeslessen in Moengo

Woe/Do: Brownsberg/ Ston eiland (ik heb 2 piranha’s gevangen!!!!!!!)

Ja je ziet het we hebben zeker niet stil gezeten!!

Na de drukke werkdagen in Moengo gingen we het wat rustig aan doen om te bekomen omdat we allemaal toch wel heel erg moe waren. Omdat we donderdag toch al vroeg een afspraak hadden met onze stagebegeleidster. Zijn we in de voormiddag meteen eens goed gaan winkelen. Tot nu toe hadden we nog maar 1 winkelstraat ontdekt, de domineestraat waar we nog niet echt iets naar onze goesting gevonden hadden. Op weg naar het centrum liepen we een paar schoenwinkels binnen en jaja.. onze eerste aankoop van sandalen was meteen gebeurd!! We waren al voorbereid dat hier blijkbaar mooie sandalen te vinden waren, maar we waren er voordien nog geen tegen het lijf gelopen. Nu hadden we bijna alle 5 onze slag geslagen. Blij liepen we allemaal met een paar schoenen naar buiten, ja onze dag kon niet meer stuk. Natalie had deze avond afgesproken met een vriendin die een half jaar stage liep in Nickerie. Ze vertrok zaterdag en sliepen daarom 2 nachten in Paramaribo om zo zaterdag meteen naar de luchthaven te kunnen gaan. Voor ons was dit meteen een goed plan om uit te gaan in Havana lounge, dé plek om eens goed te kunnen dansen. We hadden met deze meisjes in Havana afgesproken, nadat we ons helemaal hadden klaargemaakt en ons voorbereid op de avond met wat Parbo zijn we met 4 vertrokken naar Havana. In het begin is het daar altijd Salsamuziek, dan staat iedereen in een kring rond een grote groep salsadansende mensen. Wanneer de muziek dan verandert kiezen de mensen die aan het dansen zijn nieuwe slachtoffers uit. Het zag er allemaal wel heel leuk uit, we hebben ons voorgenomen om hier ook salsalessen te nemen ook heb ik ook op school al veel Salsalessen gehad, ik kan met mijn ‘danstalent’ niet op tegen deze salsadansers. Na een tijd brak het feest los en begonnen ze commerciële muziek te draaien. Stagiaires, toeristen en Surinamers dansten samen op het ritme van de muziek de hele nacht door. Na een leuke nacht (wanneer wij in ons bedje kropen, moesten jullie er al uit) hebben we eens lekker kunnen uitslapen. Nadien zijn we van gaan genieten van een wandeling aan de waterkant van de Suriname rivier. Lekker op een terrasje en achteraf een lekker ijsje als afsluiter. ’s Avonds zijn we dan weer naar het voorleesuurtje in de Mc Donalds gaan helpen. Het is leuk om steeds weer dezelfde gezichtjes te zien. Er was een heel grappig jongetje waarmee ik aan het praten was en op een gegeven moment maakte die een hele grappige opmerking. Hij zei dat ik praatte zoals Mega Mindy, we moesten allemaal heel hard lachen. Hij vond het ook geweldig dat we uit het zelfde land kwamen, ik denk dat hij zelfs een beetje jaloers was.

Zaterdag hadden we vroeg afgesproken met Heliante, zij was samen met ons mee naar Moengo gegaan en had aan ons beloofd om eens samen naar de markt te gaan om ons alles te leren kennen. Rond half negen hadden we afgesproken, maar met Surinamers kan je eigenlijk niet afspreken ze komen toch altijd te laat. Toen we op het fort waren heeft de gids ons verteld hoe het Surinaams kwartiertje ontstaan is. Op het fort stond een soldaat die telkens om het uur een klok moest luiden zodat de inwoners wisten hoe laat het was. Maar vaak viel de soldaat in slaap waardoor hij te laat kon luiden, hierdoor dachten de inwoners dat ze heel veel konden bereiken en heel veel konden doen op een uur tijd. Nu denken ze nog steeds dat ze veel kunnen doen op een uur waardoor ze altijd te laat zijn. Genoeg geschiedenis want we hebben dus wel degelijk een úúr op haar gewacht. Uiteindelijk hebben we dan alles op de markt kunnen ontdekken. Je hebt hier echt zoveel andere groenten dan bij ons, en het grappige is dat je het allemaal moet koken, ze vinden het grappig als je ze vraagt of je het rauw kan eten. We hadden ook enkele speciale vruchten van hier gekocht. De awarra, een klein oranje vruchtje waarbij je tanden verschrikkelijk oranje van zien. We vinden ook allemaal echt niet lekker. Dan hebben we nog sterappel gekocht: het heeft een donkerpaarsachtige kleur en is zo groot als een kiwi. Je moet hem ook eten zoals een kiwi, je snijdt hem door en lepelt hem uit. Veel hebben we niet kunne kopen want de volgende dag zouden we toch weer vertrekken naar het binnenland. Zondag vertrokken we dan rond de middag weer naar ons volgende avontuur. Vorige week hebben we oriënterende bezoeken gebracht aan de scholen, met hen besproken wat het boekenfestival juist is en wat we allemaal gaan doen. Deze keer vertrokken we dus weer met 5 en 30 studenten van het ACI ( kweekschoolstudenten, studenten die hier in Paramaribo studeren om leerkracht te worden.) We moesten onszelf ook verdelen in 2 groepen, Natalie en Marlies vertrokken naar Albina en ik, Marileen en Sabrina naar Moengo. Na wat verwarringen en het inladen van alle overvolle zakken in de té kleine bus zijn we dan uiteindelijk toch vertrokken naar onze eindbestemming. We hadden een studente bij die al 7 maanden zwanger was waardoor we dus niet snel konden rijden over de ongelooflijk bultige weg. Na 2 en half uur rijden en 95km ver zijn we uiteindelijk aangekomen aan ons huisje. We verdeelden ons weer in 2 en met tienen reden we richting ons huisje. Er waren 3 kamer met in elke kamer een twijfelaar. Er was ook 1 tafel aanwezig met 6 stoelen en in de keuken was er voor 6 mensen bestek voorzien. Het was dus niet echt luxe om op de grond te slapen, om op de grond moeten eten en in de winkel plastiek bestek te moeten kopen omdat er anders te weinig was. Ik lag met Sabrina in de twijfelaar en Marileen (de stakker) op een matras op de grond. Uiteindelijk viel het allemaal heel goed mee en ik ben van op de scouts wel hééél wat anders gewoon. De andere studenten hadden het er wel héél wat moeilijker mee omdat ze de luxe van de stad gewoon zijn. Na veel discussie ’s avonds zijn we op tijd gaan slapen om de volgende dag fris les te kunnen geven. Maandag en dinsdag zijn we dan in de Fred Murrayschool een voorleesles gaan geven. Maandag deden we de 2 derde en de 3 vierde leerjaren en dinsdag de 2 vijfdes en de 2 zesdes. We gingen met 3 in de klas en verdeelden ons dan in drie groepen zodat je ze veel beter kunt begeleiden. De les ging rond drie belangrijke dingen: mooi rechtzitten als je leest, goed luid praten en na elke zin opkijken. Om dit aan de kinderen aan te brengen gebruikten we kleine spelletjes en tussendoor mochten ze voorlezen uit een prentenboek. Het lijkt vanzelfsprekend, maar voor deze kinderen is het allesbehalve vanzelfsprekend. De leerlingen praten thuis geen Nederlands en leren dit op school waardoor alles heel erg traag verloopt. Als je de taal niet begrijpt kan je moeilijk de andere dingen begrijpen. Er waren zelfs leerlingen bij die geen Nederlands konden, of die echt niet konden lezen. Deze leerlingen moeten we juist goed opvolgen en hen extra aandacht geven. Hierdoor gaan we in de namiddag een voorleesuurtje organiseren ergens in een lokaaltje waar de leerlingen naartoe mogen komen. Het enige probleem is dat de leerlingen die het juist zo moeilijk hebben met de schoolbus komen waardoor ze er ’s avonds niet geraken als je nog een extra training wil geven. Hier moeten we dus nog over nadenken hoe we dit kunnen aanpakken. We zijn begonnen in de derde klas met de voorleeslessen omdat de eerste en de tweede klas echt nog niet kan lezen. Zelfs in de derde klas was het nog met het vingertje woord voor woord volgen. Toch zijn de leerlingen echt wel gedreven en willen ze het wel kunnen. Omdat we dit nu zo gemerkt hebben dat het voor hen echt wel moeilijk is en dat dit wel een zwaar leerpunt is willen we hier wel veel aan veranderen. We voelen zelfs nu al dat we met dit halfuurtje de leerlingen al heel veel kunnen bijbrengen. Het geeft wel voldoening als je ze dan voor de 2^de keer hoort dat het dan al wat beter is. Zo hopen we toch iets te bereiken bij de leerlingen maar ook bij de leerkrachten om te laten zien dat het soms op een leuke manier ook kan. Na deze drie vermoeiende dagen zijn we dan weer naar huis vetrokken.

Ondertussen hadden Jasmine en Dennis, de 2 studenten van lager voor ons 7 een uitstap gepland voor 2 dagen naar Brownsberg en Ston eiland. Ik wil jullie hier echt super graag héééél veel over vertellen want we zijn net terug, maar ik ben zo ontzetten moe dat we nu in ons bed gaan kruipen en dan vertel ik er morgen alles over!!!

Slaapwel en tot morgen voor het verhaal van ons ongelooflijk avontuur.

XX


Om de tomaten toch maar aantrekkelijk te maken.


De weg van Paramaribo naar Moengo in een ongelooflijk slechte staat, maar we rijden wel door de jungle.


Op de grond Surinaams eten.


Kinderen waar we les aan gaven in de school.

03-02-2011 om 00:00 geschreven door Jasmine Van Gool  

Wauw, nu hebben we gewerkt hoor!! 3 zware dagen achter de rug. Maandag om 5u uit bed om tegen 6u te vertrekken met het busje richting Moengo. Ik had je misschien al verteld dat de weg er ongelooflijk slecht bijligt daarom had ik me er op voorbereid en een touristil ingenomen. Toen we eindelijk vertrokken waren viel ik al meteen als een blok in slaap, door de vermoeidheid en door het pilletje. Ik heb gelukkig niets van de slechte weg gemerkt en heb nog 2 uurtjes goed kunnen slapen. Toen we aankwamen hadden we een gesprek met Mevrouw Sangi, we hadden gehoopt dat zij ons meer duidelijkheid zou geven wat juist onze opdracht was voor deze 3 dagen. Toen we haar belde wist ze heel weinig van een afspraak, ook was ze nog aan het werken en zou pas om 1u gedaan hebben in Albina. Ze had beloofd om langs te komen na haar werk, maar de weg van Albina en Moengo is ook een uur rijden, het zou dus pas in de namiddag zijn dat ze kon langskomen. Toen we dat wisten waren we allemaal wel een beetje ontgoochelt omdat we dus voor niks zo vroeg zijn opgestaan en omdat we dus nog geen scholen konden gaan bezoeken die dag. Uiteindelijk mochten we dan ons huisje binnen dat de stichting voor ons geregeld had, omdat we natuurlijk veel vroeg aangekomen waren, moesten ze het huisje nog kuisen. Ook op voorhand wisten we totaal niet waar we terecht zouden komen dus we hadden wat noodles meegenomen en ons voorbereid op het ergste. De stichting had voor een ons een heel vakantiehuisje geregeld, toen we aankwamen viel onze monden open van verbazing. Dit huisje was zelfs groter dan ons huis in de Anniestraat!! Er waren 3 slaapkamer waar telkens 2 grote bedden instonden en waar een eigen badkamer aan verbonden was. We hadden een hele living met een grote eettafel en een aparte keuken met een super grote ijskast en een kei groot elektrisch vuur en nog eens een grote eettafel, ook hadden we overal airco. Het huisje was groter en chiquer dan ons eigen huisje, maar ik zou zeker niet willen wisselen. We hadden nu dus ruim de tijd om met allerlei dingen bezig te zijn, maar we waren allemaal heel moe van de vermoeiende rit (ja ik ook nog ook al heb ik heel te tijd geslapen). Toen we op verkenning gingen op het domein kwamen we een zwembad tegen, hadden we nu toch geluk dat we onze bikini bij hadden!! In de namiddag zouden we zeker gaan zwemmen. Wanneer we van de winkel kwamen en ons buikje rond gegeten hadden kregen we bezoek van mevrouw Sangi, gelukkig eindelijk zou alles duidelijk worden. Weer hadden we niet veel geluk want zelfs zij wist niet wat we juist kwamen doen. Hmm voor mij was het echt niet duidelijk, we gaan dus naar scholen en promoten het voorlezen, hier we dit gingen aanpakken wisten we van haar of pluim. Dan maar afwachten tot de volgende dag.. Na het bezoek hebben we heel de namiddag aan het zwembad gelegen, ja we hebben enorm hard gewerkt die dag!!

’s Avonds zijn we heel vroeg in bed gekropen want we moesten weer om 6u opstaan, de scholen beginnen hier om 8u en we moesten nog een uur naar Albina rijden. Weeral een vermoeiende rit want deze weg ligt er zeker niet beter bij, maar we hadden een goed vooruitzicht want eindelijk konden we scholen gaan bezoeken. We werden in 2 gesplitst en we gingen zo alle klassen af, van de kleuterklas naar de zesde klas. Hier beginnen de kleuters pas vanaf hun 4 jaar naar school te gaan, dus hier is maar 1 kleuterklas en vanaf het eerste leerjaar begint men met de eerste klas. Ik begon met Marileen in de kleuterklas, eerst hebben we gekeken naar de les. De kleuters krijgen moeten hier op bankjes gaan zitten zoals in het eerste leerjaar en moeten naar het bord kijken. Kleuters mogen niet spelen, niet praten en krijgen les van de juf. Veel speelgoed lag er ook niet in de klas, een paar poppetjes en wat boekjes en puzzels maar dat was het ook. De juf geeft les in het Nederlands maar af en toe vertaald ze heel veel, de kinderen in het district Marowijne kunnen heel weinig Nederlands. Ze krijgen les in het Nederlandsen leren zo de taal maar voor deze kleuters is het een nieuwe taal voor hen.

Toen de juf haar les gedaan was, mochten we een verhaal voorlezen voor de kleuters. Om de beurten lazen we een stukje voor, toen Marileen aan het lezen was kon je goed merken dat de kleuters het wel erg fijn vonden dat er werd voorgelezen, dit was voor hen echt iets nieuws. Maar ik denk niet dat ze er iets va begrepen hebben, wij hebben dan ook een heel ander accent dan hier. Van de kleuterklas naar de tweede klas, ik had eerst een gesprek met de leerkracht. Ze was heel vriendelijk tegen ons, we mochten in de klas komen kijken, we mochten foto’s trekken en ze legde me uit dat de kinderen in deze klas toch al redelijk wat Nederlands konden maar dat het lezen nog niet zo heel vlot ging. We hebben da zelf weer wat voorgelezen voor de kinderen van de tweede klas, ze genoten ervan en ze begrepen het verhaal ook wel. De school hier kan je echt niet vergelijken met een school van in België. Kleuters en kinderen komen zelf te voet naar school, toen we onderweg naar Albina reden zagen we veel kinderen aan de kant van de weg staan, ze wachten op de schoolbus. De school heeft geen schoolpoort, de kinderen komen meteen op de ‘speelplaats terecht. Dit is het binnenplein van de schoolgebouwen die in een soort vierkant staan. Het zijn hele dikke muren met hele kleine raampjes om de zon buiten te houden. Ze hebben van 8 tot 1 les omdat het anders te warm is. ’s Morgen om 8u beginnen ze telkens met de vlaggenceremonie. In het midden van de speelplaats staat een grote vlaggenstok, hier halen ze elke morgen de Surinaamse vlag op terwijl alle kinderen het Surinaams volkslied zingen. We maakten eerst kennis met de leerkracht van de klas, de leerkrachten waren telkens heel vriendelijk tegen ons. Toen we in de klassen gingen kijken en zagen hoe ze lesgaven kon je bijna niet geloven dat het diezelfde vriendelijke juf was die we daarnet gesproken hadden. Ze spreken altijd in de gebiedende wijs tegen de kinderen en ze roepen heel luid in de klas. De kinderen moeten ook alles van de juf nazeggen, zo krijgen ze het grote deel les. Tijdens het eerste scholenbezoek hadden we toch heel erg een cultuurschok. Tijdens de pauze gingen we naar een andere school. Toen we daar aankwamen was de pauze nog steeds bezig. Het is heel grappig maar enkele kinderen verkochten drank, ijs en zelfs bami op de speelplaats. Daar konden we nu toch echt niet aan weerstaan en kochten iets van de kindjes. Ik had gemberbier genomen, een soort drankje met gember en héél veel suiker.. Géén aanrader!! Hier was de school wel wat meer verzorgder, je zag ook in de klassen de poster van het kinderboekenfestival hangen en de kleuterklasjes zagen er verzorgder uit. Wel krijgen ze op dezelfde manier les. Kinderen zitten muisstil op een bankje en kijken naar het bord, dat kunnen de kleuters in België zich niet voorstellen. Ondertussen was het middag, de bus kwam ons weer halen om weer naar Moengo te rijden. Pech hadden we wel want onderweg kregen we platte band. Toen de man zijn reserveband tevoorschijn haalde merkte we dat deze ook gescheurd was, daar stonden we dan met 2 kapotte banden. Het duurde niet lang of er stopte een auto van het zelfde merk als die van ons. Meteen verkocht hij zijn reserveband aan ons en nam de onze mee. Zo konden weer veilig en wel met 4 goede banden vertrekken. Door de pech onderweg kwamen we redelijk laat aan en toen we gegeten hadden was het ondertussen al 3u. Ik ben meteen na het eten in slaap gevallen en heb heel de namiddag geslapen, het vroeg opstaan, de warmte en het scholenbezoek had me helemaal afgemat. Toen ik weer wakker werd was onze begeleidster al aan het koken, ze ging voor ons echte Surinaamse Nasi maken. De Surinamers hebben hier hele rare eetgewoontes, ze eten ’s morgens en ’s middags warm en ’s avonds meestal een boterham. Uiteindelijk is niet raar want ontbijt is de belangrijkste maaltijd en dat moet je energie geven voor heel de dag. ’s Avonds heb je niet veel nodig dus eten ze hier heel laat en weinig. ( we kunnen er nog iets van leren) Toen we weer aan tafel zaten was het ondertussen 10u geworden. Het zag er heerlijk uit, een hele grote pot nasi met gebakken bananen. Na een geweldige maaltijd zijn we in ons beddeke gekropen. De volgende dag hebben we 3 scholen gezocht in Moengo, nu konden we weer wat langer slapen want de scholen waren valkbij. Het was weer hetzelfde wat we moesten doen en nadien vertrokken we naar huis. Na weer een ongelooflijk zware en hobbelige rit waarbij we bij elke bult 30cm de lucht invlogen kwamen we vermoeiend aan in de Anniestraat.

Blij en voldaan hebben we weer vroeg ons bedje opgezocht.

Slaapwel! X

27-01-2011 om 14:14 geschreven door Jasmine Van Gool  

27-01-2011 om 02:48 geschreven door Jasmine Van Gool  

We hebben dit weekend allemaal onze mooie ‘rode’ huid verloren. Na het verbranden komen nu de blaasjes en dan  de velletjes, ik ben ondertussen bruin met witte vlekken.. Ongelooflijk mooi dus! We hebben dus voor dit weekend op save gespeeld en niet naar het strand geweest want we wilde niet weer verbranden. We gingen het dit weekend ook rustig aan doen want we vertrekken maandag om 6u ’s morgens naar het binnenland. We vertrekken met een busje richting Moengo en Albina, dit is een dorp in het district Marowijne. We gaan daar op oriënteringgesprek in verschillende scholen, we gaan in klassen kijken en voorlezen met de kinderen en praten met de leerkrachten hoe ze de kinderen moeten voorbereiden op het festival. Er zijn verschillende criteria waaraan ze de gaan beoordelen, wij gaan samen met leerkrachten de kinderen voorbereiden. Ik zie het al volledig zitten om naar het binnenland te gaan, het enige nadeel is dat er zo ongelooflijk veel muggen zitten!! De enige lange broek die ik bij heb is een jeans dus dat is al geen optie om aan te doen. Al een paar dagen ben ik op zoek naar een linnenbroek maar blijkbaar is dat een hopeloze zoektocht.. Zaterdag zijn we nog heel de namiddag in de stad zelf gaan shoppen maar zijn met lege handen teruggekomen. Hopelijk vinden we in het binnenland meer plaatselijke kleren en schoenen want in de hoofdstad zijn de winkels heel erg commercieel. Hopelijk vinden we toch nog iets leuks..

Gisterenavond zijn we voor de eerste keer weggegaan, gelukkig hadden we iedereen kunnen overtuigen om mee te gaan en we hadden er allemaal vee zin in. Na een zalig verfrissend douchke zijn we in onze kleerkast gedoken, na duuzende outfits gepast te hebben, hebben we ons opgetut en zijn we met de taxi vertrokken richting ’t vat. ’t Vat is een café waar je veel Surinaamse maar ook Hollandse gerechten kunt krijgen, maar het allerbelangrijkste is dat je daar ook overheerlijke cocktails kunt krijgen. Na onze eerste cocktail voelde ik de drang naar een Blue thrilleke zwaar opkomen (ik kan het niet laten). Je kan hier je eigen cocktail samenstellen op basis van ijs. Je kiest een sapje en daarbij een passend drankje. Omdat ze geen citroensap hadden koos ik zuurzaksap omdat dat waarschijnlijk wel zuur ging zijn waardor da wel op citroen zou lijken. Toen ik dat dus vroeg aan die ober, lachte die mij dus echt vierkant uit.. die kwam niet meer bij van het lachen, ja ik ken zuurzaksap nu ook niet, maar de combinatie kon toch niet slecht zijn? We wilde het er toch opwagen en we hebben de cocktail besteld. Toen de ober de bestelling aan de barman gaf brak die spontaan in een lachbui uit. Iedereen moest het gezien hebben en iedereen kwam niet meer bij van het lachen, ik zag het echt niet zitten om die cocktail te krijgen.. wie weet wat voor iets was het!! Na een tijdje zagen we iedereen uit een bekertje iets blauws drinken, ja sowieso mijne cocktail! Iedereen wilde de cocktail wel proeven! Zelf had ik ineens zoveel schrik voor die cocktail maar het was ontzettend grappig omdat ze blijkbaar de combinatie blue bolls en citroen niet kennen. De kleur vond de barman wel goed en vond de combinatie geslaagd, dus nu krijg ik waarschijnlijk een eigen cocktail in ’t vat!! Hoe grappig!! JASMINE TRHILL, de barman ging het bespreken en hoopte het voor 24 mrt op de kaart te krijgen!! Woop woop, ik heb ze hier weer iets nieuws geleerd! Na een super gezellig avondje zijn we in ons bedje gekropen en weer vroeg opgestaan om naar de ‘vogelmarkt’ te gaan. We zien hier iedereen met een vogelkooi rondlopen en hebben al aan verschillende mensen gevraagd waarvoor ze die vogel altijd meenemen. Blijkbaar is het een zangvogel dat meeste mannen als huisdier nemen, de twatwa of twitwi. Ook zijn ze heel veel geld waard. Elke zondag komen ze samen op het onafhankelijkheidsplein om de vogels te laten zingen, dit wilde we zeker niet missen en volgens de taxichauffeur begon dit om 9u. Wij dus enorm vroeg uit ons bed richting de vogels, maar we kwamen op een leeg plein terecht, geen vogel te bespeuren. Toen we vroegen waar alle vogels waren vertelden ze ons dat we te laat waren, al om 7u staan de vogels hier te fluiten, maar dan lig ik nog liever in mijn bedje te fluiten hoor op zondag.. jammer van de vogels maar een terrasje aan de waterkant is ook altijd leuk. We hadden met de rest afgesproken om 11u om een rondleiding te volgen in het Suriname museum dit is in het fort van Suriname, nadien gingen we picknicken in de palmentuin. Het museum was wel heel interessant, en nadien was er nog een tentoonstelling over voorwerpen van inheemse bevolkingen.  Ohja dit was eigenlijk stiekem het leukste wat we zagen maar er liep een aapje los rond op het fort. Blijkbaar wel agressieve aap, maar het zag er een schatje uit! De picknick was ook enorm gezellig en nadien hebben we nog een Parbobiertje in de zus en zo gedronken, ook een Hollands café bij de palmentuin. We hadden afgesproken met 2 Belgische meisjes die ook stage lopen bij de stichting als logopedisten.  Na een gezellige babbel keerden we huiswaarts om alles in te pakken om naar het binnenland te trekken. We zien het enorm hard zitten en jullie horen woensdag alle verhalen!!!

Tot dan!!!

Binnenkort kan je ook genieten van een fotoreeks ( als het internet werkt natuurlijk…)

Bijlagen:
paramaribo.jpg (44.8 KB)