Op maandag 18 oktober 2010 keek ik om 10:57 uur mijn mama en papa recht in de ogen.
Meteen merkte ik de blijdschap op hun gezicht en zag ik hoe de bezorgdheid wegviel. U vraagt zich waarschijnlijk af waarom, wel ik zal jullie dit even vertellen. Aan mijn geboorte ging namelijk een zeer spannende tijd vooraf:
"Op maandag 27.09.2010 stond mijn mama goed gemutst op om te gaan werken. Groot was haar verbijstering en sloeg het 'maandag-morgen' gevoel onmiddellijk om in angst. Mijn mama had namelijk bloedverlies. Zo snel als mogelijk sprongen mama en papa in de wagen en reden naar de spoeddienst van het AZ te Zottegem.
Rond de middag was de bloeding onder controle, mijn mama moest het vanaf rustig aan doen. Als de bloeding volledig stopte mocht mama na 4 dagen naar huis. Ikzelf en mijn papa keken hier al erg naar uit, terug ons normale leventje opnemen en mama vanaf nu verwennen zodat ze rustig naar de geboorte kan toeleven ( voorzien op 15.12.2010 )
Mijn mama lag op dinsdagmiddag rustig met papa te babbelen over hoe ik er zou uitzien en hoe we de eindejaarsdagen zouden doorbrengen, tot opeens mijn mama opnieuw bloedverlies kreeg.
Papa riep er snel de verpleegster en gynaecologe bij. Deze zagen al snel dat de situatie ernstig was en er werd snel een medisch transport geregeld naar het UZ te Jette.
Mijn mama en papa brachten de nacht door op het verloskwartier en luisterden de hele nacht naar mijn hartje. Ik kon hen gerust stellen, mijn hartje sloeg erop los en ik had nergens last van.
De volgende dag werd een echo gedaan om mij eens goed te kunnen bekijken.
De oorzaak van de bloeding werd gevonden. De placenta was 6 mm over de baarmoederhals geschoven. Deze zorgde dus voor het bloedverlies van mama. Opnieuw kreeg mama platte rust voorgeschreven.
Op 01.10.2010 kregen mama en papa het goede nieuws dat mama terug naar huis mocht, wel op voorwaarde dat ze het rustig aan zou doen.
De volgende 13 dagen verliepen op een rustig tempo. Mama rustte veel en papa deed de taakjes in huis.
Tot op donderdagavond 14.10.2010, mijn mama verloor opnieuw bloed.
Dus terug de auto in en zo snel als mogelijk naar het UZ te Jette.
Daar aangekomen werden mama en papa overgebracht naar het verloskwartier. Ze waren alletwee zenuwachtig wat er zou gebeuren. Hopen dat met mij alles goed was en dat ik nog even wou blijven zitten.
Toen de monitor werd aangelegd, hoorden ze al snel dat ik nog lustig aan het rondtrappen was in mama's buik. Ik had nergens last van. Rond 24:00 uur begon mama weeën te krijgen, dit was wel nog veel te vroeg. Dus de dokters besloten om weeënremmers te geven zodat alles terug rustig zou worden in haar buik.
Tegen vrijdagmorgen was het bloeden reeds minder, ikzelf had nog nergens last van en de weeën namen af. Mijn mama daarin tegen had toch al wat bloed verloren maar weigerde op te geven en zette door, allemaal voor mij. Als ik geen dappere mama heb.
Zaterdag deed ik verder met wat ik bezig was: binnenin alles herinrichten. Hier een schopje, daar een trap. Ik voelde me kiplekker.
Op zondagmiddag 13:00 uur verloor mijn mama opnieuw veel bloed en begon zich enorm slapjes te voelen. De weeën kwamen opnieuw op maar mijn mama beet door en kreeg alles terug onder controle op het bloedverlies na. De hele nacht bleef mama kleine beetjes bloed verliezen.
Maandagvoormiddag kreeg mama opnieuw weeën en kreeg het steeds moeilijker om deze op te vangen. Uiteindelijk besloten de dokters om mama uit haar lijden te verlossen en een keizersnede uit te voeren.
En zo kwam het dat ik op maadag 18.10.2010 om 10:57 uur een klein straaltje licht zag binnenkomen in de knusse ruimte waar ik zat. De straal werd groter en feller, ik voelde 2 handen rond mijn kleine lichaampje die mijn vastgrepen. Ik zag hoe ik mijn warm slaapkamertje verliet, enkel nog een dun darmpje was er tussen mij en mijn mama.
Toen ik over het blauwe schermpje keek zag ik mijn mama liggen met naast haar op een stoeltje een vreemde kerel, welke me later werd voorgesteld als mijn papa.
Jarre
