Geschreeuwd heb ik van angst, gekreund om een beetje verlichting te krijgen, er was een niet te verdragen constante pijn in de buikstreek.

Nu is de angst weg,  ik voel ze niet meer echt.. Komt het door de medicatie en / of omdat ik terug kan denken, initiatief en beslissingen nemen?

Er wordt in deze tijd veel over Diana gesproken: ik kan, kon niet begrijpen dat dat meisje het aandurfde te scheiden.. ik zou alles verdragen hebben, omwille van de zekerheid, de publieke opinie, de 2 zonen, ik zou geen uitweg gevonden hebben. Behalve als zo’n angstgevoel de kop opsteekt.. Want dan moet ge reageren, dat kunt ge niet langs u leggen. Misschien kwam haar reactie ook vanuit de buikstreek, de boulimie waarvan men spreekt.. wie weet hoe ‘het’ zich bij anderen manifesteert? Met ‘het’ bedoel ik angst, ongelukkig, verminkt, verdrukt zijn, allerlei heftige emoties..

Zo heb ik eigenlijk schrik, dat door het ‘verdwijnen’ van mijn angst, ook de kans tot verandering, verbetering verdwijnt.. Angst veroorzaakt ook emoties.

30-08-2007, 23:21 geschreven door janusca  

Het ging me gisteren en vandaag wat beter – ik kijk weer wat normaler tegen het leven aan. Laat het me proberen uit te leggen. In die angstige toestand is er niets wat me nog interesseert:  TV-programma’s, hobbies, eten, jezelf verzorgen, jezelf mooi maken, kleren of andere dingen kopen, winkelen, wat rond kijken, terrasje doen, bankzaken in orde brengen (geld goed beheren), zorgen voor en contact houden met mensen die je nauw aan ‘t hart liggen, het huis opruimen en leefbaarder maken, poetsen..

Ik blijf maar opsommen: het is goed te weten wat ik normaal wel graag (of redelijk graag) doe.

Eén ding bleef ik in die angsttoestand wel doen nl. hier op internet zelf schrijven en lezen wat anderen schrijven, wat hun bezighoudt. (vervolg zie later).  

01-08-2007, 13:40 geschreven door janusca  

De storm is nog altijd geluwd.. maar nu vraag ik me wel af: waarom had ik het zo zwaar, zo (schijnbaar?) zonder oorzaak.. en bang natuurlijk, dat het terugkomt.. Er zijn wel dingen die ik weet (zie later) maar ik begrijp niet dat ik er NU en vrij plots zo zwaar onderdoor moest gaan.

Ik beschouw mezelf ook als een labiel persoon: ik kan dus plannen maken, anderen van alles beloven, werk op me nemen, maar als ik dan zo in de put beland, dan kan ik dat allemaal niet waarmaken! Zo kan je geen fatsoenlijk leven opbouwen.

Zo zal ik (nog maar eens) op zoek moeten gaan naar wat, waarom en vooral hoe te verhelpen.

Een lichtpuntje ook: ik moet zeggen dat ik van heel wat collega’s, vrienden, kennissen en familie krediet gekregen heb: ze hebben me niet laten vallen of zelfs laten voelen dat ‘mijn inzet’ maar minnetjes was, al zag ik de twijfel in hun ogen soms wel.

15-07-2007, 16:02 geschreven door janusca  

Ja toch, als het zo slecht gaat met je, waar moet je dan naartoe? Kun je naar spoed? Laat je je ergens opnemen? Wie helpt je erbij, want de hulpeloosheid is al groot… Ik laat het woord maar vallen, wie helpt een mens in ‘levensnood’?

Ik hoorde ooit vertellen dat mensen die een zelfmoordpoging deden allesbehalve vriendelijk bejegend worden. Het zouden egoïsten zijn…   

Toch even, schrik niet, het gaat met mij wat beter, maar even voelde ik hoe het is als alles je ontglipt en je niet meer verder kunt. Hoe moet je daarmee omgaan?

13-07-2007, 23:29 geschreven door janusca  

Soms denk ik: ach we doen gewoon verder, dat gaat wel.. Maar angst knijpt mijn keel toe en zet zich vast in mijn buik.

En dan denk ik: hoe komt het dat me dit overkomt? Of, hoe moet het nu.. Of, ja eigenlijk gaat het al lang zo moeilijk en zwaar… , maar waarom, en vooral: gaat het nog over, wordt het terug leefbaar?

Kan het zijn dat dit met rusten overgaat? Wat heb ik verkeerd gedaan, of hoe kan ik het in de toekomst vermijden? Ligt het aan mezelf of is het een familiale voorgeschiktheid?

Wat geeft het leven me nog? Koude, eenzaamheid, ouderdom met al zijn lasten.. Ik kan nu niet begrijpen dat men nog kinderen op de wereld zet (dan om zichzelf te plezieren, of door onnadenkend te zijn).

In t verleden heb ik depressie van me afgezet door te werken: mezelf in werk en studie verliezen, ik voelde echt dat ik erin opging en geen tijd voor zwarte gedachten meer had. Werken verschaft(e) me ook sociale contacten. Ik zette me letterlijk tussen mensen, vaak zonder zelf veel initiatief of medewerken. Gewoon erbij zijn zorgde dat ik niet eenzaam was.

Werken maakte me echter ook vaak overspannen. Toch deed ik meestal verder.. bang vooral, wat is er na het werk en moe-zijn, wat als het werk wegvalt?

Rare gevoelens (paniek?) waren er dan ook in de vakanties: opeens veel vrije tijd, doelloosheid en ledigheid. Is het dat wat ik nu veel heviger voel?

12-07-2007, 22:32 geschreven door janusca  

09-07-2007, 00:00 geschreven door janusca  

Vandaag naar de dokter geweest, wat is er toch met me aan de hand? Ik heb zozeer mijn best gedaan. 12 jaar en meer therapie gevolgd. Avondschool gevolgd, dagboeken volgeschreven, psychologieboeken verslonden, zoveel nagedacht over hoe het leven moet.. waarom iemand zo of zus is.

Vooral als kind zocht ik naar mijn minderwaardigheidscomplex, ik voelde me minder... iedereen vond me te min. Op zeker moment, nog niet zolang geleden begreep ik dat je niet minderwaardig bent vanzelf, maar wel omdat je je daarnaar gedraagt. Je houdt je niet recht, je vraagt niet dat de anderen naar je luisteren of respect voor je tonen. Nu weet ik dat echter wel maar ben ik over mijn toeren als ik dat toch niet krijg. Vroeger dacht ik ook dat ik daar tegen kon. Ik heb ook niet steeds de fut om dat respect te vragen of beter om het te verkrijgen. Sta je daar zonder fut noch zelfrespect, hoe kun je het dan van anderen krijgen?

Ik ben dit jaar ook erg veel ziek geweest, benauwd en moe, geen adem, slijmen: is er nog iemand die zo ziek werken gaat?

04-07-2007, 23:17 geschreven door janusca  

Vandaag zo doelloos rondgereden. Was ik op de vlucht of was ik op zoek naar iets? Uiteindelijk in tranen uitgebarsten.. wat een puinhoop is mijn leven toch! Dit blog is eigenlijk een poging om er iets aan te doen. Ik kijk echt uit naar reacties van lezers….

Als puber voelde ik me al niet fijn tussen mijn klasgenoten. Ik hoorde er gewoon niet bij! Kreeg op het einde wel een hartsvriendin die me op handen droeg. Die vriendschap duurde 4 jaren waarna ik gedumpt werd voor haar lief. 

Mijn eerste studentenjaar vond ik fantastisch.. nieuwe mensen (en ook mannen) in mijn leven! De leerstof vond ik interessant, ik was ook intelligent genoeg om het te kunnen. In het tweede jaar ging het alweer wat moeilijker, het nieuwe was er af, ik twijfelde terug aan mezelf en.. ik kreeg een eerste ‘lief’: het was iemand die ik absoluut niet luchten kon. Ik had  zo weinig karakter dat ik hem niet af kon houden!

In mijn derde jaar ging ik naar Leuven en daar ging het pas goed fout.. En ik die dacht dat toen mijn leven zou beginnen. Ik kreeg een vriend waar ik wel verliefd op werd, maar na 3 maanden was dat gedaan. Dit gebeurde in dezelfde tijd dat mijn hartsvriendin me in steek liet.. Ik had geen vriend, geen vriendin, geen vrienden noch vriendinnen meer en verviel in een futloosheid: mijne hele leven wat ik tot dan geleid had gaf geen enkel houvast, mijn idealen die ik had vielen in duigen..

Ik had toen wel mijn ouders nog, maar bij hen kon ik zeker niet terecht met mijn problemen. Ik probeerde me in tegendeel heel goed te houden voor hen: ik wilde hen zeker geen last bezorgen.

Na ongeveer een half jaar, studerend thuis in de grote vakantie, ging de futloosheid gelukkig over. Ik haalde het echter niet meer en moest mijn jaar ‘bissen’.

Een soort optimisme deed zich toen voor, ik hield me voor:  ik ging met een zuivere lei mijn derde jaar opnieuw beginnen!

Helaas, ik werd opnieuw verliefd, de relatie lukte niet en ik verviel terug in troosteloosheid, geen energie, geen fut. Met veel moeite slaagde ik in september en met ietwat minder moeite haalde ik mijn vierde en laatste jaar. Tijdens dat laatste jaar had ik wat meer contact met studiegenoten, maar ik bleef het met mezelf en met sociale contacten erg moeilijk hebben.  

03-07-2007, 21:36 geschreven door janusca  

Zo heb ik gisteren zitten wringen om een verhaal op mijn PC te krijgen.. en heb het “gewrocht” maar niet toegevoegd.. ik wacht op betere tijden.. sorry.. misschien...

Verder heel wat tijd doorgebracht met het lezen van andere blogs. Verdronken in het leven, het leed, het enthousiasme, de interesses, de zienswijzen… van andere mensen.

02-07-2007, 23:39 geschreven door janusca  

01-07-2007, 00:00 geschreven door janusca  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005, 16:32 geschreven door janusca  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005, 16:32 geschreven door janusca