|
Een eerste verslagje....
Maandag 2 maart 2009
4u30: irritant muziekje
4u30 en 15 sec.: irritant muziekje blijft aanhouden...Opstaan blijkt lastig te zijn. Maar ja de nacht was dan ook te kort geweest om goed te zijn. Maar we kunnen er maar al aan wennen want de komende dagen zullen we ook niet veel slapen.
Het begint te dagen
snel kleren aan, een koffieshot en de auto in richting Zaventem.
7u20: vertrek vlucht naar Londen
7u40 (lokale tijd): etappe 1 is geslaagd, we zijn in Heathrow
Het spastische koppel Jicki-Kimmerik kennende was het nu reeds tijd voor een beschamende stoot. Heathrow was een tikkeltje groter dan we beiden naïef als we waren- gedacht hadden. Net zoals in New York JFK waren de verschillende terminals onderling bijna enkel te bereiken via een trein (!). Aangezien we met Qantas vlogen, volgden we slaafs de bordjes Qantas Airlines (zo ver kunnen wij zelfs denken). Na een kilometer stappen, 20 min. wachten op de trein en vervolgens opnieuw verschillende 100den meters wandelen,al sleurend met onze bagage, kwamen we eindelijk aan in Terminal 4.De paniek sloeg even toe aangezien we onze vlucht naar LA niet op het bordje zagen staan. Maar een vriendelijke, gedienstige ambtenaar kwam ons uit de nood kwam halen. We vlogen immers niet met Qantas, maar wel met British Airways. Een kleine onoplettendheid van ons beide...maar wat wil je als er bovenaan op je papieren in het groot Qantas staat. Dus opnieuw richting station stappen en daar naar dezelfde halte de trein nemen waar we oorspronkelijk vertrokken waren. Vandaar konden we dan een andere moltrein nemen naar onze eindbestemming: Terminal 5 (die dus niet dicht bij 4 ligt, zoals de logica wel zou doen veronderstellen).
Soit, eindelijk gelukt. Ons gesukkel heeft één voordeel, zo hoefden we helemaal niet lang meer te wachten op ons vliegerken naar Los Angeles. En voor de eerste keer in een dubbeldekkervliegtuig gezeten...Dan weten we dat ook weer dat dat bestaat...
15u05 (lokale tijd) = 00u05 voor ons.
Na 2 melige films, verschillende cds, 2 vliegtuigmaaltijden, en zeer weinig slaap te vatten, komen we aan in LA (deze activiteiten hebben een dikke 10u beslaan)!
Deze keer ging het vlotter, we waren snel bij onze Terminal waar we meteen ondergedompeld werden in de typische Amerikaanse cultuur:
- overdreven paspoortcontroles
- het invullen van verscheidene extra en in mijn ogen nutteloze documenten (nee, ik smokkel geen drugs, insecten of gemanipuleerd genetisch materiaal het land in, nee, ik heb geen psychopatische stoornissen waar de o-zo-normale Amerikaanse burgers slachtoffers van zouden kunnen worden, nee, ik heb nog nooit een moord gepleegd
en ja, zelfs indien dit het geval was, denk ik niet dat ik dit openlijk tentoon zou spreiden aan dit volkje. Dit zware morele dilemma is ook heel simpel op te lossen: gewoon nee aanvinken ipv ja),
- het ópnieuw ophalen van de bagage om ze later opnieuw in te checken ondanks het feit dat we in transfer waren (directe transfers betrouwen de Amerikanen blijkbaar ook al niet meer),
- het bestellen van een starter om de maag snel even te vullen (lees: is gelijk aan een hoop nachos om een heel leger een week van kolhydraten en vetten mee te voorzien)
- rare jongens, die Amerikanen
En ondertussen is het voor ons half 4 s nachts, 23u wakker
auwtch! 20u30 (of half 6 dinsdag ochtend volgens ons gevoel) vertrekt ons volgende vliegertje. En als we daarvoor dachten dat we op een grote vlieger zaten, wel nu was hij nog groter.
daar mogen we ons nog 12u bezig zien te houden
Plus deze keer een extra bonus...Aan de andere kant van het gangpad zat deze keer een knappe kerel..hmm... De vorige vlucht had ik het met Kim moeten stellen aangezien ik toen aan het raampje zat...Jaja we verdelen het mooi...Toen we op het einde nog een herinnering wouden aan deze mooie jongen, door een foto van hem te trekken kwam er juist een steward voor staan waardoor het een foto van zijn poep werd. Hilariteit alom bij de stewardess en we hadden direct de naam van mannenverslinders...hihi....
04/03 (jawel, we slaan een dag over, 3 maart heeft voor ons niet bestaan
06u05 (lokale tijd): aankomst in Auckland
pfft, mottige vlucht, onweer, luchtzakken + zee, zee, zee en nog eens zee onder ons
niet bemoedigend!
Op de luchthaven was het wel opnieuw dolle pret. Ik werd opnieuw (net als in Los Angeles) aangerand door de drugshond van dienst, gevolgd door een grondige analyse van de verboden goederen die zij het land probeerde insmokkelen. Blijkbaar trek ik honden nogal aan. Jammer dat het enkel honden zijn ;-) Er werd trouwens niet overdreven over de waakzame controles die de kiwis uitoefenen, verschillende grondige pasportcontroles en dan is er nog zoiets als de ecological control. Alle bagage moet nog eens door een detector en je werd nog eens ondervraagd over of je nu toch wel geen voeding en insecten het land wou inkrijgen.
Maar goed, we zijn er eindelijk geraakt! En toen we buiten kwamen voelden we onmiddelilijk het zonnetje in ons gezichtje..zalig gewoon en het onderweg zijn waren we vlug vergeten. Na nog even in een supershuttle gezeten te hebben kwmen we aan in ons hotel. We mochten ons kamer nog niet in omdat we te vroeg waren
na 37u reizen smacht je anders wel naar een letterlijke koude douche en andere, geurloze kleren. Dan al maar wat in Auckland rondwandelen en (nog eens) een maaltijd nemen
man, we zijn echt volledig uit ons ritme!
De kiwis zijn mannen van de kicks, dat zal al snel duidelijk worden. In de namiddag waren we van gedacht een onspannend zeiltochtje te doen: Afternoon Koffie Sailing Cruise. Zeg nu zelf, saaier kan het toch niet klinken? Het lijkt eerder een activiteit voor de bejaardenbond. Er was echter iets meer wind dan de begeleiders hadden voorzien en we werden daarom getrakteerd op een hevig tochtje (en ohja, ook op het knappe kontje van de stuurman)
Het was hallucinerend hoe schuin die boot ging.
Het dagje werd afgesloten in een gezellige Nieuw-Zeelandse pub. Hmm ribbetjes....
Tenminste dat dachten we
Wegens zware vermoeidheid, kroop het avontuurlijke koppel om 9u in bed (we hadden dan ook naar ons gevoel al 2 volledige nachten overgeslaan). Opeens werden we gewekt door helse muziek
even op de klok krijgen: 12u05
de muziek was zo luid dat we enigszins ontstemd- naar de receptie zijn gelopen. Blijkbaar was er een discotheek naast onze kamer
veel excuses en de belofte de volgende nacht een andere kamer te krijgen
maar nu moest we ons plan trekken. Terug naar bed
na even toch in slaap gesukkeld met de volgende gedachte in het hoofd: damn, die kiwis hebben toch verstand van muziek, wat een schitterende mixen! Was Jannicke niet zo moe geweest , dan was ze ongetwijfeld mee gaan shaken!
05/03
Rare gewoontes hebben die kiwi's. In een winkelecentrum was er een massagestand...en de mensen die me kennen weten dat ik daar nogal zot van ben..dus moest ik dat zeker eens uittesten...En ja hoor het was zalig! De techniek een beetje apart, maar ik heb er deugd van gehad.
Daarna Auckland nog wat verkennen. Ik moet zeggen, het is genen vetten! Wel een aangename stad om te wonen
maar op cultureel vlak is er naast de snelle venten ('t is hier op dat vlak echt de moeite!)- weinig te beleven. Een uitzondering: de Skytower, gebouwd in 1997 en met zijn 328m het hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond.
Nog een aardigheidje: de kicks blijven maar komen. Ondanks het feit dat de toren best stevig gebouwd was, hadden Kim en ik het gevoel alsof we de dag ervoor wel naar die dancing geweest waren en nu ladderzat aan het rondzwalken waren. Het was moeilijk om rechtdoor te lopen. Even later zag ik wat personeel rondbellen: what should we do? en kwamen ze ons mededelen dat iedereen uit de toren moest: te veel wind.
Yes indeed, té veel wind. De rest van de dag zijn we gewoon weggewaaid en uitgeregend. Wat een start van de reis!
Maar we hebben ook nog wel een bezoekje gebracht aan enkele zaken...De Town hall, De Clock Tower, het Auckland Domain (het oudste park: Het centrum van Auckland is gebouwd rond een aantal uitgedoofde vulkanen waar onder 14 vulkaankegels waarvan vele in parken veranderd zijn, waarvan dit dus een voorbeeld was). In dit park hebben we een bezoekje gebracht aan het Auckland War Memorial Museum.Hilarisch wat de kiwi's allemaal in een museum plaatsen. We hebben dus weer heel wat foto's getrokken. De mensen die onze fotosessies van in New York hebben gezien, weten dus waaraan ze zich kunnen verwachten.
Morgen halen we de auto op (dat zal ongetwijfeld weer voor hilariteit zorgen!) en rijden we door naar Rotorua. Waarschijnlijk zal de blog niet zo vlot meer verlopen wegens gebrek aan internet maar ik hou jullie zeker zo veel mogelijk op de hoogte van mijn avonturen!
05-03-2009 om 09:22 geschreven door Jannicke 
|
Hieronder vinden jullie ons voorlopig reisschema...
