 |
|
|
| Het leven na 5 september 2008 |
|
|
| 04-02-2011 |
 gelukkige verjaardag! |
hey Jannes, een heel gelukkige verjaardag! 15 jaar! Mooie leeftijd. Wat heb ik altijd uitgekeken tot je deze leeftijd zou hebben. Je zou geen kind meer zijn, nog geen volwassene, misschien had je al een liefje. Zou je nog altijd rechercheur willen worden?
We hebben iets gedronken op je verjaardag! Ik hoop dat je ook hebt gevierd! Heb je dan eens naar beneden gekeken? Ik heb je foto dikwijls bekeken en gedacht: was je er maar bij..
dikke knuffel,
je mama
|
|
|
|
|
| 17-12-2010 |
| een nieuwe vriend voor jou |
Terwijl Tor al treurde toen jij gestorven was, heeft hij het toch nog meer dan 2 jaar gehouden.
Maar stilaan zag je het komen, hij werd ouder, grijzer, kon moeilijker stappen. Tot het echt wel beter werd dat hij stilletjes kon inslapen.
Hij is nu aan jouw kant. Ik hoop dat je met hem kan spelen, wandelen, genieten. Je hebt eindelijk een hond! Een schat van een hond!
Zorg voor hem als je wil! Dat zal je doen, met heel je hart!
Hij zal het goed hebben bij jou! Wij zullen hem missen.
je mama
|
|
|
|
|
| 08-12-2010 |
| 2de zondag van december: kaarsjes branden |
De sneeuw is er nog. Niet overal meer. De straten hebben hier en daar nog ijsplekken, sleeën is er dus niet meer bij. Het gras ziet nog vrij wit. De lucht ziet grijs. Misschien komt er nog een laag?
De Sint is geweest. Met een dubbel gevoel. Zoals er voortaan zoveel dingen zijn. Die leuke momenten maken het juist altijd zo moeilijk. Jij had er ook bij moeten zijn! Juist nu, dit jaar, nu ook de magie voor Cis verdwenen is. Jij had hem moeten kunnen vertellen hoe alles echt was.
Zondag is het weer de 2de zondag van december. Dan laten we om 19u weer een kaarsje branden voor alle kinderen die te vroeg van ons zijn weggegaan. Het wordt weer een feest voor jou. Ik zet heel veel kaarsjes! Ik hoop dat ik dan ook al een kerstboom heb. Alhoewel dat versieren weer een ramp wordt! Wie zal me nu weer helpen??
Ik hoop dat je kan genieten van al die lichtjes! Ik zal in ieder geval weer denken hoe graag jij kaarsjes aanstak, ik zal je stemmetje weer horen als ik een lucifer wil aansteken: "mag ik dat doen??" Hoewel het evengoed Cis zijn stem zou kunnen zijn. Hij houdt er evenveel van als jij! En als hij weet dat het voor jou is, zal hij het met ongelooflijk veel liefde doen! Je was echt zijn grote broer, de allerliefste van de hele wereld!
liefs,
je mama
|
|
|
|
|
| 01-12-2010 |
| sneeuw |
Het heeft al weer gesneeuwd!! Gek he! Dit is nu al de derde winter (herfst) op rij dat we zo vroeg sneeuw hebben. Heb jij daar enige invloed op? Of heb je iemand verteld hoe mooi het wel is?
Papa moest lachen zaterdag toen ik vlug het gordijn opendeed om te zien of het gesneeuwd had. "Dit is de mooiste ochtend van het jaar voor ons mama", zei hij. Het was in ieder geval jouw mooiste ochtend. Je was even enthousiast als ik bij jou het gordijn kwam openmaken en we dan met 2 konden genieten van het uitzicht! "en zie daar, en zie op die bomen, en..."
Cis houdt ook van de sneeuw. Hij ziet ernaar uit om weer onze honden voor de slee te spannen, hij heeft de slee al mee naar school. Hij heeft gisteren ook sneeuw geruimd. Maar hij kan niet, zoals jij, naast me komen staan aan het raam en gewoon genieten van het uitzicht.
mis je!
mama
|
|
|
|
|
| 18-11-2010 |
| de Sint |
De dagen worden korter, de Sint komt in het land. Spannend! De verhalen die er rond verteld worden.
Cis heeft allang getoond in de winkel wat hij precies wil vragen, veel te veel natuurlijk! Maar wat de Sint niet brengt, kan hij toch van ons krijgen voor zijn verjaardag? Gemakkelijk, zo is het niet lang een ontgoocheling als de Sint niet brengt wat hij graag heeft! Enkele weken later is er nog een groot feest waar hij nog veel cadeautjes krijgt.
Heel voorbeeldig gaat Cis langs bij de Sint, de dag dat hij aankomt met de boot. De Sint heeft hem alleen gezegd dat hij braaf moet zijn, belangrijk is ook de zak snoep die hij verzameld heeft. Slot Marsepein stein is ook heel interessant op tv! Tot opeens het verhaal komt.... hoe hij erachter komt, wanneer hij erachter gekomen is, dat mag ik niet vragen. Hij lacht met me omdat ik verwonderd ben over zijn vlotte reactie. En ik die dacht dat het een schok zou zijn.... ik zit gewoon perplex.
Vandaag heb ik nog eens gepolst vanwaar het verhaal komt en sinds wanneer hij het kent! Hij is wel wat verdrietig geweest. Meer krijg ik er niet uit. Ik zie aan zijn gezicht dat er iets wringt tot opeens: "ik mis onze Jannes!" Ik zou willen roepen, ik kan wel brullen, hoe moet ik dit toch door? Ik ben mijn ene zoon kwijt en de andere moet ik zien gebukt gaan onder een ellendige last!
Gisteren dacht ik dat ik mijn zoon niet kende: hij reageerde zo anders dan ik had verwacht. Vandaag weet ik dat ik hem ken, ik weet wat hij voelt, hoe hij het voelt. Alleen weet ik niet hoe diep het zit! En dat maakt me bang, zo verschrikkelijk bang!!
We missen je, Jannes, elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde! We kunnen je niet meer terug krijgen, al zou ik er alles voor over hebben. Maar als jij nog iets voor ons kan doen, dan is mijn vurigste wens dat je voor je kleine broer zorgt! Hij heeft je zo hard nodig! Hij doet zo zijn best maar af en toe wordt het eens te veel....
we missen je,
je mama
|
|
|
|
|
| 06-10-2010 |
| Garfield is terug! |
Ik kan precies een stukje van vorig jaar herhalen! Na bijna drie maanden stond "onze Gar" daar terug, vorige week woensdag. Cis vertrok naar school, hij riep opeens: "Garfield!!!!" Ik snapte eerst niet wat er gebeurde maar toen zag ik zijn staartje voorbij het raam komen. De rakker!!! Ik was zo blij hem terug te zien, jouw poes! Het duiveltje in mij riep weer: "kon dit maar ook met Jannes, kon hij hier ook maar eens staan!!" Zo'n weerzien is altijd moeilijk. Je snapt het toch niet he! Waar blijft hij toch? Waarom komt hij dan opeens terug naar huis? Om dan weer te doen zoals altijd! Alhoewel hij iets meer veranderd is dan vorig jaar. Nu en dan betrap ik hem op een verandering. Misschien heeft ons Mimi er ook mee te maken. Ik durfde vorige week nog niet juichen, Annelies! Ik durfde nog niets op de blog schrijven! Stel dat hij het toch niet zag zitten met ons Miem. Zelfs vrijdag was ik nog bang dat we een "welcome back" feestje zouden geven zonder Garfield. Maar het lukt! Ze zijn nog niet de beste vrienden maar ze blazen al niet meer naar mekaar. Mimi gaat het liefste naar buiten als Garfield ook meegaat! Maar Garfield is 3 maanden gaan spelen en komt hier weer uitrusten, denk ik. Hij houdt het rustig, slaapt veel, is zelfs de eerste dagen niet buitengekomen!
Je vriend wordt weer goed verzorgd! Cis zorgt ervoor dat hij het goed heeft alhoewel hij zich ook moet gedragen! Niet boos zijn op Miem! Verdraagzaam zijn!!! Nou moe! Maar Gar luistert! en Miem ook! Misschien luisteren ze naar Cis of misschien fluister jij hen ook in het oor dat het tijd is om samen te leven, om ons dat plezier te gunnen.
Ik heb je zo dikwijls gevraagd om voor Garfield te zorgen, waar hij ook was! Toen Cis weende omdat hij hem zo miste, heb ik je gevraagd hem terug naar huis te sturen. Hij is er terug! Gezond en wel! Misschien ben je er niet meer en is mijn vraag in het ijle verloren gegaan maar dit geeft me toch altijd het gevoel dat je er bent, dat je me hoort en dat houdt me recht! Ik zie je niet meer, ik hoor je niet meer, ik ruik je niet meer, ik voel je niet meer maar diep in mijn hart voel ik dat je naast me staat, dat je voor ons zorgt.
Als Garfield straks zijn dutje gedaan heeft, neem ik hem nog eens vast en fluister in zijn oor dat hij jouw vriend was!
dikke kus!
je mama
|
|
|
|
|
| 08-09-2010 |
| 2 jaar geleden |
2 jaar is het ondertussen geleden. Net zoals 2 jaar geleden werd ik deze morgen om 5u30 wakker. Toen had ik een gevoel: het klopt niet met Jannes, er is iets fouts! Deze morgen wist: ik zie hem nooit meer terug! Het zat verdomd goed fout met hem.
Die dagen, ik dacht dat ze ver weg zaten. Nu weet ik weer elke minuut wat er 2 jaar geleden gebeurde. Op dit moment waren we bij jou, ons laatste moment samen. Cis wou toen voor het eerst naar jou toe komen. Ik heb hem nog naar school laten gaan. Ik dacht dat hij 's middags wel op bezoek kon komen. Hij is die lange, enge gang in gegaan maar hij is nooit bij jou gekomen. Ik zie hem nog in dat wachtkamertje binnenkomen: mama, ik wil naar huis!!! Het ventje snapte toen veel beter dan we dachten wat er gebeurde.
Dat kleine ventje is op korte tijd groot geworden, veel te jong is hij om dit al te moeten dragen. Hij mist zijn broer zo hard. Hij zegt het niet, hij houdt zich goed maar diep in zijn hartje doet het pijn, veel pijn.
2 jaar. Het is zo lang geleden dat ik je gezien, gehoord, gevoeld heb. Ik ben bang je te verliezen. Hoe je er nu zou uitzien ben ik al lang kwijt. Ik heb geen idee meer. Misschien moet ik dat ook maar niet meer proberen. Je zou een knappe jongen zijn in mijn ogen. De ideale zoon. Dit mag toch he, je gewoon een beetje idealiseren, het is het enigste wat ik nog kan. Ik moet de pijn al dragen van je niet meer bij mij te hebben, dan hoef ik mezelf toch niet nog meer pijn te doen met de gedachte dat het ook wel eens verkeerd had kunnen gaan.
Die beelden van die laatste dagen, die blijven komen, elke nacht als ik wakker word, zie ik je terug liggen. "Had ik maar...."
Die pijn, het onwezenlijke gevoel dat het gedaan was, dat "nooit meer" soms schrik ik nog van de gedachte: dit kan toch niet! Nooit meer is zo definitief. Als ik je op een foto zie lachen, zie ik je precies voor mij en maakt mijn hartje een sprongetje: Jannes is hier!!!
We doen ons best, Jannes, om verder te leven, er het beste van te maken. Het is niet altijd gemakkelijk. Het is niet omdat je lacht dat je hart niet bloedt. Wat ik eruit geleerd heb, is het besef wat geluk is. Ik zal nooit meer 100% gelukkig zijn, altijd is er dat gevoel "was Jannes er nog maar bij geweest" maar ik weet ondertussen wat geluk inhoudt.
We missen je, vriend, elke dag, elke minuut. We denken nog aan jou, als we Amy McDonalds horen, als we het witte vlindertje in de tuin zien en al die andere momenten...
dikke knuffel,
je mama
|
|
|
|
|
| 02-08-2010 |
| enkele maanden voorbij |
We zijn weer enkele maanden verder.
Op enkele maanden kan er toch veel gebeuren! Schoolfeest bij Cis, examenperiode, proclamatie, vakantie, trouwfeest, ponykamp, chirokamp...
Die examenperiode blijft toch altijd moeilijk! Waarom? Ik heb er geen verklaring voor. Eigenlijk zou ik het een beetje leuk moeten vinden, ik moet niet boos zijn op jou dan, wat ik anders wel eens had moeten doen, denk ik. En toch mis ik het met jou. Ik zie die jongeren rondrijden. Jij had daar ook moeten rijden, op welke uren van de dag ook. En weer komen die vragen: hoe zou je zijn, hoe groot zou je ondertussen geworden zijn, welke kledij zou je dragen, wat zou je op school doen? Vragen die blijven komen, waarschijnlijk voor de rest van mijn leven. Soms moet ik eens lachen in mijn binnenste, soms ween ik heel hard in mijn auto, alleen. Waarom toch, vriend??
Na een toch wel zware examenperiode mochten we het rapport van Cis gaan halen. De school en de juffen waren klaar voor de proclamatie van het 6de leerjaar, van Lan. Afschuwelijk! Ik zag alleen jou staan, herinneringen aan jouw proclamatie! Ik zie je er nog rondlopen, als een grote jongen. Ik vergeet nooit wat je juf toen over je zei. Door haar weet ik dat ik fier op jou mag zijn.
De eerste morgen van de vakantie werd Cis wakker en zei: "ik verveel me!" Wat hij voelde, was: ik mis mijn grote broer! Ik had het kunnen uitschreeuwen! Wat heb ik je toen gemist! Je zou voor je kleine broer kunnen zorgen. Lekker lang uitslapen!
Cis is op ponykamp geweest! Leuk, hij heeft er wel iets geleerd! Als hij op mijn rug zit, word ik ongeveer geplet! Benenwerk...
"Juthje van tante Jita" heeft dan ook de grote stap gewaagd! Het was een leuk feest, beetje warm...maar leuk. Maar juist die momenten, de leuke momenten wil ik met je delen! Jij was er weer niet! zo'n dag is een tweestrijd: vreugde en verdriet! Het ligt zo dicht bij mekaar!
De jongens zijn ondertussen ook op kamp geweest. Dat vertrek...Cis moeten missen! Die ook nog! De schrik dat hij eens niet terug zou komen. Het is allemaal zo anders. Hij was zenuwachtig. Ik haat dat! Als hij niet lacht als anders, word ik bang, ongerust.
Hij heeft het overleefd! 10 dagen chiro! geweldig! Je vrienden waren er ook, ze worden groot! ik kijk naar Stijn en denk: zou je ook zo groot zijn als hem? Hij blijft mijn referentie, mijn steun! Ik schrijf maar op zijn been tijdens de bezoekdag, hij laat het me doen! Zo kom ik bij de groep waar jij had moeten bijzijn. Ik zie de jongens kijken naar mij en ik denk: ja, mannen, jullie denken er waarschijnlijk ook nog wel eens aan!
Cis is weer thuis! Zijn stemmetje is nog niet helemaal paraat! Nog effekes en we kunnen samen op vakantie. Ik hoop dat je erbij bent! Zomer, zwembad, het is net iets moeilijker dan andere periodes! Maar we komen er door! met vallen en opstaan, met steunen op mekaar en mekaar ondersteunen. En dicht bij ons blijf jij ons steunen.
groetjes,
je mama
|
|
|
|
|
| 12-05-2010 |
| een tijdje geleden |
Het is weer een tijdje geleden. Buiten het feit dat de zon maar niet wil schijnen, gaat het leven gewoon door.
Lan heeft zijn plechtige communie gedaan, met jouw kettinkje aan! Ik ben niet naar de kerk geweest. Ik kon het niet! Hoe dichter die datum kwam, hoe meer ik jou in die kerk zag! Ik stond terug achter jou, mijn hand op je schouder, papa aan de andere kant! 2 fiere gieters, of 3 misschien. Je werd groot, je had eindelijk je identiteitskaart, met je handtekening erop! Je zou naar de middelbare school gaan.
Cis was op weekend met de chiro. Ik kon hem in de namiddag halen om even mee te laten feesten. Kwam dus goed uit! 's Avonds mocht hij terug, al doodmoe van de eerste nacht. Maar piraten klagen niet! chiromannen ook niet! Hij is dapper teruggegaan, goed opgevangen door zijn leider!! merci he, mannen!! Het feest bij Lan ging nog een beetje door, zonder kids van ons. Je hoeft niet om te kijken, je hoeft niet vroeger door te gaan maar dat is mijn gewone doen niet. Vreemd! Nog altijd wennen!
We hebben je de laatste tijd nogal om hulp gevraagd: Goele heeft haar rijbewijs, iedereen die bij de dokter moet langsgaan, krijgt toch een vrij gunstig resultaat. Je luistert!!! Ik wou dat ik je een dikke knuffel kon geven!!!
Is ons Trich al bij jou langsgekomen daarboven? Of komt ze nu bij jou constant wenen? Het is merkelijk stiller, zonder haar! Garfield mist zijn zus ook wel. Hij eet niet goed, weet niet goed of hij nu eigenlijk buiten wil gaan. Maar ja, dat geldt voor iedereen, denk ik! Iedereen wil buiten maar wat een weer is dit nu??
We zijn ondertussen ook naar Lander gaan kijken, in de Sound of Music! Geweldig was het!! Ik wou dat je erbij was! Je moet me toch eens helpen met Cis, denk ik! Die cd staat constant op in de auto als hij erbij is!!!!! En die liedjes blijven dan nog een paar uren in je hoofd hangen he! Met fijne herinneringen eraan!!!
Heb je gisteren een feestje gehad voor broer? Het is ook alweer 10 jaar geleden dat ik dat ventje in mijn armen heb gehad! Ons klein hummelke maar met alles erop en eraan. Met jouw neusje en mondje! Lijkt hij nu ook op jou??
Doe ze allemaal de groeten van ons en geef ze allemaal een heel dikke knuffel van mij, zeker vandaag!
Ik mis jullie!!
liefs, mama
|
|
|
|
|
| 25-03-2010 |
| Lente |
Cis ziet de buren buiten, op de trampoline. "mama, ik ga vragen of ik mee mag spelen. Mag dat?"
Als de zon begon te schijnen, kwamen Jannes en Toon terug buiten en konden ze mekaar weer vinden. Labo spelen in het bos, putten graven in het kamp, dammetjes bouwen in de Nete.
Ik zie hem vertrekken, springen tot bijna boven de haag, zitten kletsen....zoals Jannes deed.
Het gevoel is dubbel. Ik geniet dat Cis terug "zijn draai" vindt, sterk genoeg is om alleen naar de buren toe te stappen. Ik hoor Jannes terug roepen: "ah nee, mama, mag ik nu eens nooit alleen naar Toon gaan, moet hij nu altijd mee willen???" Cis roept niet. Cis gaat alleen, Cis zal het nooit vervelend moeten vinden dat zijn broer meegaat...
Bedankt Toon, Lore, Kato, Cis heeft ervan genoten! Hij vond het best leuk! Misschien moet hij dat maar meer doen.
|
|
|
|
|
| 24-03-2010 |
| examens |
Hey vriend, we zitten in zo'n periode waarin ik het gevoel heb dat we het nu een beetje beter hebben dan dat we het zouden gehad hebben als je nog bij ons was. Waarschijnlijk was het weer spannend geweest: "Jannes, ga nu eens studeren, jongen!!!" "Ik ken het al, mama!!" Van die discussies zijn we nu gespaard. Maar ik zie al die jonge mensen om me heen. Ik zie Toon meer op zijn kamer zitten dan anders. Stijn zit met zijn neus in een boek...jonge mensen rijden overdag opeens naar huis. Voor ons is het enkel mooi weer aan het worden en bijna paasvakantie. Cis vertelt 's avonds dat hij een toets gehad heeft. Minder stresserend natuurlijk!
Ik denk dat er weer veel bij jou zullen langskomen. Ik hoop dat je hen ook helpt. Geef ze de inspiratie die ze nodig hebben. Geef ze de moed om nog wat verder te studeren.
Ik wens alle jonge mensen heel veel succes en veel moed om nog effekes door te gaan.
Eigenlijk wou ik dat we, net als jullie, die periode door konden gaan, mét alle stress, mét alle discussies. Dan kon ik mijn jongen tenminste nog eens vasthouden...
Just remember in the winter
far beneath the bitter snow
lies the seed
that with the sun's love
in the spring
becomes the rose
(The rose, Bette Midler)
dikke kus, je mama
|
|
|
|
|
| 03-03-2010 |
| De zon schijnt! |
We zijn alweer een tijdje verder. De tijd vliegt, zelfs zonder jou! Overmorgen is het al anderhalf jaar geleden dat ons leven helemaal veranderde. Toen hadden we alleen nog niet het idee dat het zo drastisch zou zijn. We spartelen er ons doorheen, al is het soms met heel veel gespetter! Zoals het weer hier van het ene moment op het andere kan veranderen, zo gaat het ook met onze gevoelens. Soms lukt zo veel, je kan zoveel aan. Dan opeens, als een luchtbel die kapot springt, krijg je een klap en zit je weer heel diep. Met een hoop vragen. Had ik niet... Was ik maar.... je knuffel mis ik het hardst, je eens goed kunnen vastpakken en zeggen dat ik je zo graag zie.
We proberen er ons stilaan door te slaan met ons 3. Je verjaardag vieren, naar Frankrijk gaan, ons avontuurlijk tripje, naar de kermis gaan. Je denkt niet altijd meer: wat zijn we maar met weinig, wat is het toch stil. We proberen met ons 3 er het beste van te maken, het mekaar zo aangenaam mogelijk te maken zodat het voor jezelf ook wat aangenaam wordt. Met Cis naar de kermis gaan en genieten van zijn enthousiasme dat hij eindelijk dat schieten doorheeft! Niet makkelijk zo'n linkspootje dat zijn rechtse oog gebruikt.... dan komen die jongens langs, die vrienden van jou in de lagere school. Verdorie, wat zijn die groot geworden! Wat zijn die veranderd! Hoe zou jij er uitzien? Welke kleren zou je dragen? Met wie zou je hier rondlopen?? Het blijft zo raar. Sommige jongens zeggen nog wel voorzichtig een goeie dag. Het doet me wel goed, niet helemaal afgeschreven zijn.
Ik hoop dat je ons van daarboven nog een beetje volgt en ziet wie je nodig heeft. Al gelooft niet iedereen dat je er nog bent, of zijn ze er nog niet aan toe, ik hoop dat je hen kan overtuigen door hen te helpen de zon te zien, de warmte te voelen, en hen te laten geloven dat liefde niet zomaar stopt.
heel veel liefs,
je mama
|
|
|
|
|
| 04-02-2010 |
| Gelukkige verjaardag |
Gelukkige verjaardag, vriend!! Ik hoop dat je het daar ook goed kan vieren! Je kan al een groot deel van de familie bij jou aan tafel hebben. Cis denkt dat jij daar rijstpap eet met gouden lepeltjes. Eet je rijstpap? Of chocomousse? En die gouden lepeltjes??
Wij eten zondag stoofvlees, wel met frietjes he! Op jou! En blijkbaar zijn wij al niet meer de enige die stoofvlees eten om jouw verjaardag te vieren! Fijn he! Velen denken nog aan jou! Dat zie je ook genoeg aan de bloemetjes die je nog krijgt!
Ik zou het graag samen met jou en papa en Cis kunnen vieren. Maar je bent wel bij ons, we zien je niet maar je bent er wel! Je kaarsjes branden. Ik droom dat jij geniet, aan een leuke tafel zit met lekker eten en leuke cadeautjes krijgt.
Geniet, mijn grote jongen!!
je mama
|
|
|
|
|
| 27-01-2010 |
| feestdagen voorbij |
De feestdagen zijn al effekes voorbij en raken stilaan verteerd! Wat eens de mooiste, gezelligste dagen van het jaar waren, zijn nu de moeilijkste om door te komen. Eerst was er zus die we moesten verliezen in deze periode. Dan kwam de zomer dat we ook broer moesten verliezen. De volgende kerst mochten we ook ons nieuwe kindje niet houden. Dan kwam Cis, onze 'Jezus'. Kerst kreeg weer een iets positievere noot.
Mensen willen dat we genieten, vieren.. Geef me maar die doordeweekse dagen, dagen die gelijk zijn zoals de andere, waar niets uitspringt. Want juist die momenten maken het moeilijk! Soms kan je al weer eens lachen, genieten, een warm gevoel krijgen in je hart. Zoals met onze honden. We hebben ze voor de slee gespannen. Geweldig! Toch als ze doorhadden wat de bedoeling was (en de koekjes juist buiten bereik waren). Dan loop je naast die honden, je hoort Cis genieten en je denkt: was je hier nu ook maar! En weg is het mooie moment! Juist die mooie momenten wil je met je kinderen delen! Niet de slechte, die verwerk je alleen, in een stil hoekje. Maar de mooie momenten wil je delen met wie je graag ziet. Het enige wat ik dan kan doen, is naar boven kijken, je sterretje zoeken en hopen dat je kan meegenieten...
De kerstkaarten zijn dus weer niet de deur uitgeraakt! Ik ben er een paar keer voor gaan zitten maar ik kreeg ze niet geschreven. Ik wil wel een beetje positieve energie meegeven maar energie had ik juist genoeg om zelf de dagen door te komen. Misschien moet ik dit jaar al in de zomer mijn kaartjes schrijven zodat ik ze enkel op de post moet doen met kerst.
Ook de kerstboom was een ramp! Een week heeft het geduurd vooraleer hij versierd was! Het ging allemaal in stapjes. Je stond niet naast me om te pushen! Of misschien heb ik je niet gemerkt! Die 2 andere zijn in ieder geval niet zo romantisch.....
We gaan stilaan naar je verjaardag! Je zou 14 worden! Hoe zou je eruit zien?? Ja, ik weet het, je zou me vanuit de hoogte kunnen bekijken. ik had dat graag gehad. Mijn grote kleine jongen! Wat zou je willen als cadeau? Waar zou je mee bezig zijn?
Goele is 18 geworden!! Papa heeft ze een auto gegeven, van een paar centimeter groot he! 18!!!! Weet je nog toen jullie hier in de tuin lagen te kletsen? Heel serieus, twee kleine mensjes! precies broer en zus. Zo leken jullie toen op mekaar.
Vergeet Stijn zijn verjaardag niet! Geef hem maar een duwtje! Niet te hard he, alhoewel! Hij kan wel iets aan zunne! Gelukkig komt hij soms eens op je lege stoel zitten aan tafel! Het doet ons deugd! Heel veel deugd. Hij kan je nooit vervangen maar hij kan de pijn wel wat verzachten!
Doe ze de groeten daar! Geef ze een dikke knuffel. Weet dat we je missen!!
liefs,
je mama
|
|
|
|
|
| 10-12-2009 |
| 13 december: Worldwide candle lighting |
Zondag is het weer de 2de zondag van december; de zondag waarop er om 19u overal ter wereld kaarsjes aangestoken worden om de kinderen te herdenken die we hebben moeten laten gaan.
Ik zet voor jou veel kaarsjes, Jannes, je hield van kaarsjes, van vuur. Ik weet dat je zal genieten als je dit allemaal kan zien en ik hoop vanuit het diepste van mijn hart dat je het kan zien. Dat betekent dat je nog bij ons bent, niet op de manier die wij zo graag zouden hebben. Jij kan ons zien en misschien kan je ons af en toe eens een duwtje geven als we het zo hard nodig hebben, je hand op onze schouder, voor ons een warm gevoel dat komt van..van waar opeens??
Ik hou van je, mijn vlammetje! Geniet er van zondag!!
je mama
|
|
|
|
|
| 25-11-2009 |
| Garfield is terug! |
Vrijdag was papa Cis van school gaan halen. Ik kreeg op het werk telefoon; niet echt het aangenaamste gevoel meer als ze van thuis bellen op een vrijdag. Cis had een verrassing! Ik moest het maar raden. Dit kon ik echt nooit raden: Garfield is terug!! Na meer dan 3 maanden niets van zijn lange lokken te tonen, stond hij daar weer, gezond, goed dik, mooie haren, stillekes miauwend, zoals vroeger!
Maanden heb ik in het bos gekeken: zou ik hem toch niet zien?? Ik had Cis enkele weken geleden gezegd dat ik vreesde dat we Garfield nooit meer zouden zien. Dat was voor Cis niet echt leuk! Ik zag zijn gezichtje zo veranderen. Hij was blijkbaar nog altijd overtuigd dat hij zou terugkomen.
Het doet zo goed onze Garfield terug te zien, met al zijn oude gewoontes. Het was je lievelingspoes. 's Avonds in de zetel heb ik heel voorzichtig tegen papa gezegd: "kon Jannes hier ook maar op een dag terugstaan!" Daar had papa ook al lang aan gedacht!
Cis verzorgt Garfield goed! Waarschijnlijk omdat het voor hem ook een stukje van jou is. We laten hem niet meer gaan. Het blijft voor ons jouw poes! Ik zal hem kammen in jouw plaats! En ondertussen zal ik terugdenken hoe jij dat deed, babbelend tegen Garfield, je grote vriend.
liefs,
mama
|
|
|
|
|
| 18-11-2009 |
| De herfstvakantie is voorbij |
De vakantie is weer voorbij, die donkere vakantie.
We hebben geklust. Er moest nog zoveel opgeruimd worden. Het wordt toch allemaal zo moeilijk. Iets van jou vasthouden, ik zou alles willen laten liggen, alles zo dicht mogelijk bij mij houden. Dat laatste stukje dat nog van je overblijft. Het leven voelt voortaan aan alsof ik in tweeën gescheurd word. Aan de ene kant sta ik in het dagelijkse leven, met Cis en papa aan mijn hand, aan de andere kant heb ik jouw hand nog vast maar je glijdt zachtjes weg, ik kan je niet meer houden, je herinneringen lijken zo lang geleden, je geur, je kleren. Ik weet niet meer hoe je nu zou zijn. Hoe fel zou je al veranderd zijn? Zou je een echte puber zijn? Je zou wel al een stuk boven me uitsteken.
Veel mensen denken dat we "er al over zijn" of "dat alles wel goed gaat met ons". Die tekst die Martine, de mama van Siel, als reactie doorstuurde, vind ik zo mooi: ik wou dat je wist hoe ik me voelde, ik wou dat je wist wat door me heen gaat, ... maar ik hoop dat je me nooit zal verstaan.
Ik heb het Cis proberen uitleggen gisteren. Waarom weten mensen niet dat het nog altijd moeilijk is voor ons. Waarom snappen mensen niet dat wij soms heel boos zijn. Zo'n immens verdriet, zo'n verschrikkelijke pijn, dit is gewoon niet te vatten als je het niet zelf meegemaakt hebt.
In het begin was ik boos toen mensen zeiden dat het alleen maar erger werd. Ik was overtuigd dat je moest zoeken naar de kracht, dat wat je rechthoudt, het positieve, de leuke herinneringen. Maar de pijn wordt chronisch, niet meer acuut, het is niet meer zo hevig, je loopt niet altijd meer met tranen in je ogen, met een krop in de keel maar onder je huid sluimert er iets, je hart bloedt, er is een stuk van je hart weg dat nooit meer terugkomt.
Ik mis je zo, mijn jongen!
je mama
|
|
|
|
|
| 18-10-2009 |
| Klaasje wordt gedoopt |
|
18 oktober: Klaas wordt gedoopt.
Cis wil graag naar de chiro gaan. Die hostie, daar houdt hij niet van!! Als ik hem vertel dat je bij een doop geen hostie krijgt, lijkt het minder erg. Maar toch wil hij liever naar de chiro. We laten hem maar gaan. Zonder veel woorden vinden we dat hij dat best kan doen. Als ik in de kerk ben, weet ik dat het de juiste beslissing was voor hem. Die kerk, daar vooraan stond de laatste keer je kist... verdorie, mijn kind in een kist, dat klopt toch niet! Ik wil hier niet aan denken. Ik wil er zijn voor de reden dat we nu in de kerk zijn: de doop van Klaas.
Hij kijkt rustig rond, is vooral geïnteresseerd in de glasramen. Hij doet het goed, is heel flink, krijgt een flinke scheut water over zijn bolleke en geeft geen kik! Het doet wel raar! Ik wil de zorg voor een ander kindje mee op mij helpen nemen..... Babs is overtuigd van ons kunnen... ik hoop dat ze gelijk heeft. Ze kende jou wel he! Ze had je graag. Ze denkt ook veel aan jou, ook na de doop. We zijn je komen bezoeken maar waarschijnlijk was je al lang bij ons.
Je zou dat kleine ventje leuk gevonden hebben! Soms zie ik in hem streken van jou. Ik hoop dat je hem ook helpt!
je mama
|
|
|
|
|
| 14-09-2009 |
| paniek! Cis snijdt zijn vinger |
|
Deze avond was ik naar de winkel. Cis belde of hij onze poes eten mocht geven. Toen ik aan de kassa stond, belde papa. "Kom eens naar huis, Cis heeft zijn vinger gesneden, het valt wel mee, denk ik. Ik rij naar tante Annelies!" Ik hoorde Cis brullen. "Het valt wel mee..." die indruk had hij me ook gegeven met jouw ongeval. Ik kon maar 1 ding denken: "ik moet erbij zijn!!" Ik had 10 minuten ervoor gedacht dat het terug beter ging vandaag. Toen ik Cis zag en hij gestopt was met wenen, toen alles verzorgd was, voelde ik me slecht! Mijn keel werd dichtgenepen, ik moest gaan eten.. ik had geen honger meer! Zo vlug vallen we terug in een diepe put. Papa had ook knikkende knieën. Ik heb het toch enkele keren moeten kunnen vertellen. Die schrik, die angst dat het nog eens verkeerd kan gaan! Paniek bij het minste. Hoe lang zal dat zo blijven? Voor altijd?
Cis is goed gaan slapen, met zijn vinger helemaal ingepakt. Ik heb het weer een beetje van me kunnen afzetten. Ik heb wel schrik om te dromen. Hoe stom het ook klinkt. Hoe goed we ook denken dat het gaat, zo vlug kunnen we terugvallen! Zo vlug is die spanning er terug.
Hadden we bij jou ook maar zo vlug terug kunnen lachen!
Liefs,
je mama
|
|
|
|
|
| 10-09-2009 |
| 10 september |
10 september 2008. Ik werd al vroeg wakker. Ik moest het ziekenhuis bellen. Ik had de avond ervoor al het gevoel dat er iets niet klopte. Volgens de dokter was er niets speciaals. Er was toch wel iets. Cis wilde die dag voor het eerst meekomen naar jou. Papa en ik kwamen 's morgens al eens kijken. We zouden Cis wel meebrengen 's middags na school, tijdens het bezoekuur. De dokter was druk rond je bed aan het lopen. Wij dachten dat we hem stoorden, hij was druk bezig met je infuus. Hij wou je iets vlug kunnen toedienen. Het leek ons alsof hij iets belangrijks moest doen, hij wist toen zelf nog niet hoe erg het zou worden.
We gingen eerst Cis halen. We kwamen wel terug! We kwamen terug, ja! Zonder Cis. Gelukkig had ik eerst gebeld. Ik dacht dat de dokter misschien nog niet klaar zou zijn. Het leek hen best dat we kwamen, het ging niet zo goed. We zijn niet meer bij jou gekomen, jongen. Je kamer stond vol dokters. Ik dacht toen dat het goed was, die mensen de ruimte te geven die ze nodig hadden, hen niet in de weg te lopen. Als ik er nu aan denk, vraag ik me af waarom ik je hand niet heb vastgehouden. Ik was niet bij je! Had je ons nodig? We waren heel dichtbij, die spanning, niemand wil er nog aan denken.
Ondertussen zijn we een jaar verder. Een jaar zonder jou, zonder je zelfs te kunnen aanraken. Ik denk de hele dag wat er vorig jaar gebeurde. Toen was je er nog... toen belden ze ons...onderweg wist ik het... je zou er niet meer zijn.
Je had een lach op je gezicht! Was je gelukkig, je laatste moment? Ik hou dat beeld voor ogen. De rest van die dag probeer ik te vergeten! Een dag die ik nooit meer wil overdoen!
Ik hoop dat je nog altijd gelukkig bent, waar je ook bent. Ik hoop dat je die lach nog op je gezicht hebt! Ik hoop dat ik die lach ooit terug mag zien!
heel veel liefs, mijn lieve lach!
mama
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
