Foto
Archief per maand
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2005
    Foto
    Foto
    Foto's
  • Mijn belevenissen in beeld
  • Peru

    Foto
    Janne in Peru
    Todo viaje es una búsqueda y una fascinacíon para el universo de los sentidos
    10-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Hola verre vrienden en vriendinnen,

     

    Terwijl ik men laatste dagen aan het doorbrengen ben in Chiclayo, besef ik hoe snel de tijd wel gegaan is. Vandaag is het al 10 april, het voorziene einde van mijn afs programma, maar ik heb er nog enkele weekjes bijgenomen om nog een beetje te reizen. Zaterdag vertrek ik naar Trujillo voor enkele dagen waarna ik verder richting het zuiden trek via Lima naar Ica, Nasca, Arequipa en Ayacucho. Om dan slechts voor enkele dagen terug te keren naar Chiclayo, waar het definitieve afscheid valt. 30 april heb ik mijn vlucht naar Belgie, 1 mei ben ik dus terug in het land.

     

    Desalniettemin heb ik spijt, zal ik weldra afscheid moeten nemen van mijn leven hier, in Peru, aan de andere kant van de wereld. Ik heb gereisd, heb prachtige dingen gezien hier en beleefd. Maar ik heb vooral geleefd, als een belgisch meisje in peruaanse families. Heb me steeds moeten aanpassen, ja in het begin zat het niet altijd mee, ik ben diepongelukkig geweest maar het heeft me harder gemaakt. Steeds opnieuw proberen om er alles uit te halen. Ik heb dingen gedacht en gevoeld die ik nooit had durven dromen, gezocht, geminacht en naar waarde geschat. Gevonden en un moet ik het al terug verlaten.

     

    -          Y Todos me miran… -

    Het begin van een oneindig verhaal over mijn lievelingsliedje, levensliedje. Overal wordt je opgemerkt, terwijl je liefst gewoon zou willen verdwijnen in de menigte. Maar zich verzetten heeft geen zin. Ten midden van de macho- cultuur heb ik me geergerd en me afgevraagd waarom toch? Ik ben er nog steeds niet achtergekomen, wist niet dat het zo hard kon zijn om je een buitenstaander te voelen. Anders zijn en denken dan de mensen rondom je. Geen eerlijke woorden, maar hypocrisie,

    geen respect maar pure obsessie,

    een acties maar plannen,

    en zo kan ik nog wel even doorgaan.

    Maar heeft het zin om steeds te oordelen, ik ben er in gestapt en doorgegaan en pas nu kan ik achterom kijken.

    De laatste maanden waren ongetwijfeld de mooiste. Ik ben uiteindelijk in een warm gezin terechtgekomen. Mijn vriendin werd mijn zusje, een gekke klerenmaakster werd men mama, en een oudere serieuze meneer werd mijn vader (met vaders heb ik het hier nooit getroffen). Ik verhuisde naar Pimentel, dicht bij het strand maar ver van de stad en men werkplek. Met Kimberly organiseerde ik men eigen ‘Blanco en Negro’ verjaardagsfeest. 20 jaar worden in Peru, ik zal het nooit vergeten. Chevere, maar met dubbele gevoelens passeerde mijn verjaardagsdag. Volgend jaar in mijn echte familie en  vriendenkring? Met Semana santa maakten Kimberly en ik  samen een heerlijk reisje naar familie in Lima en veel nachtelijke feestjes volgden. Met men mama Patricia , die ik eerder als een jonge tante beschouw, ging ik fietsen en bloemenkransen kopen voor een Hawaiaans strandfeest “Luao” Patricia is een negociante die het liefst nog veel jonger was en ook van de partij was. Ze maakt bikinies en andere kledij op maat. Ik zal de gesprekjes in haar atelier zeker missen. Maar mijn band met men eerste mama Martha was toch uniek. Ik heb ik haar even gezien op men verjaardag en ik  ben haar daarna nog gaan opzoeken . Zo neem ik beetje bij beetje afscheid van de mensen rondom mij.

     

    Alles loopt  op zijn einde

    De laatste keer naar het strand, de cinema, de discotheek… Bewegen op salsa-, cumbia- en vooral reaggeaton- tonen in een hete zwoele sfeer, zal alleen in Zuid-Amerika kunnen. Maar ook de laatste keren bidden voor het middagmaal, de laatste koude 'emmer'douches. De laatste rijst en erwtporties die ondertussen men oren uitkomen.  De laatste glaasjes Inca cola en chicha morada, de laatste cremolades, empanadas en chicharron, en dus ook de laatste kansen om nog veel te verdikken. De laatste mototaxi, taxi, en combiritjes. De laatste spaanse woorden en zonnestralen?

     

    Afgelopen weekend had ik dan mijn laatste opdracht. Een donatie in een Pueblo joven, 19 de setiembre. In een arme achterwijk van Chiclayo heb ik samen met wat vrienden zondag een gezellig feestje gehouden voor de inwoners, voor de kinderen. Hier voor kreeg ik de hulp van Jesus, een vriend van onze afs president Roger. Samen met Jesus en zijn vader ben ik eerst een kijkje gaan nemen in de wijk. Arm, vuil en triestig. Met hem heb ik de plannen gemaakt en zo ben ik afgelopen week, de markten en supermarkten afgelopen om voor elk kind schoolspullen te gaan kopen. Ook beker, tandenborstel en pasta mochten niet ontbreken. We stelden een simpel programma op met wat animatie, muziek en acts, maar het was serieus stressen om alles in zo weinig tijd klaar te krijgen. Zondag 6 april was men laatste vrije dag en moest het allemaal gaan gebeuren, maar het was mooier en beter dan ik had kunnen denken, met dank aan de steun van mijn zusje en afs en peruaanse vrienden.

    We hadden een lijst opgesteld van zo’n 50 kinderen die konden komen, maar natuurlijk hadden er zich bij aankomst veel meer verzameld in de zaal. Jah na een moeilijke telling, konden we dan toch starten. Ik moest eerst een speecheke houden,oef dat heb ik toch overleefd.  Daarna konden de kinderen deelnemen aan een stoelendans om een rugzak of brooddoos te winnen. Walter en zijn vriend hielden een indrukwekkende capoeira demonstratie, je had de kinderen hun gezichtjes moeten zien. Daarna deelden we frisdrank en koekjes uit. Melanie (een nieuw meisje van Nederland) zong een liedje, begleid door haar peruaanse broer. Dan volgde een duet van Roger en Melanie, ze zongen Un Mundo ideal van Disney. Eindigen deden Kimberly en Henriete met een grappige demostratie over het gebruik van een tandenborstel. De foto’s spreken voor zich, maar die volgen nog . En natuurlijk hebben we dan de zakjes met spulletjes uitgedeeld. Voor elk kind was er voorzien: een tandenborstel, tandpasta, beker, 2 schriften, 2 balpennen, een potlood, gom, slijper, lijmpotje en kleurpotloden. Tevreden en gelukkig keerden we allemaal terug naar huis. Het was een persoonlijke en kleine actie, die me ontroerd heeft. Ik dank iedereen die gesteund heeft, en ben heel blij dat ik dat heb kunnen doen voor die kinderen. Met de overige centjes houd ik nog een afscheidsfeestje op mijn project.

     

    Mijn laatste werkdagen in Aldea de Cusupe, ik zal de kinderen missen, maar eeuwig in men hart dragen. Zal nooit de verdere evolutie zien van mijn bebe, Eduardo, een jongetje van 1 jaar die ik de laatste weken begleid heb. Met opstaan en vallen, met huilen en lachen, leerder hij lopen en me kennen. Bij Elmer, een 5 jarige jongen met de ziekte van Down, was het moeilijker contact maken. Maar ook met kleine stapjes geraak je er, en heeft hij me diepontroerd met een spontane knuffel. De kinderen in de klas een compliment geven als ze een oefening goed gemaakt hebben, of steeds opnieuw uitleg geven als ze iets niet snappen. Ik heb het met veel geduld en plezier gedaan. Morgen geef ik nog een afscheidsfeestje en dan zit mijn tijd met hen er ook op. Ik heb rode t-shirts laten drukken met het opschrift ‘!Peru y Belgica, ahora estan mas unidos, 2008!

    Alleen spijtig dat kinderen in de wereld  niet overal dezelfde kansen krijgen.

     

    Meer dan een jaar geleden heb ik de beslissing gemaakt om in dit avontuur te stappen, en kreeg de kans om mijn droom waar te maken. Weldra is het afgelopen, maar niemand kan me deze ervaring nog afnemen. Mijn wereld is zoveel groter geworden. Belgie is Peru niet, maar ik ben er achter gekomen dat er nog zo veel meer is. Ik denk niet dat ik veel veranderd ben, of kan ik dit nog niet zeggen en moet ik dat later maar gaan uitmaken. Maar ik voel me wijzer en zelfverzekerder, en dit alles heeft me zoveel kracht gegeven, levenslust en ervaring.

     

    Een ervaring die snakt naar meer…

    Ik zal mezelf steeds blijven uitdagen, reizen en ontdekken.

     

    Maar misschien moet ik het komende jaar maar eens ‘gewoon gaan doen’ en men studies verderzetten.

     

    Hoewel?!

     

    Aquello parecia parte de un sueño,

    Un viaje fuera del tiempo y del espacio de mi vida.

    Pero ese sueño tenia sabor a mundo

    a romance, a nuevas aventuras

     
    Veel liefs
    Janne

    10-04-2008 om 18:26 geschreven door Janne  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (16 Stemmen)
    01-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.La experiencia

    Met nog slechts een maand te gaan hier en ondertussen 20 jaar geworden:


                         Viajar es la experiencia de dejar de ser 
                         quien te esfuerzas en llegar a ser 
                         para transformarte en aquello que eres
                                                                       Paulo Coelho

    01-04-2008 om 17:05 geschreven door Janne  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (10 Stemmen)
    27-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Het tweede deel van de reis is al een tijd achter de rug, ik heb ondertussen al een heleboel beleefd op mijn vast plekje in Peru. Ook dat wil ik graag nog allemaal vertellen maar ik loop nu al hopeloos achter. Dit komt omdat ik het vrij druk heb en er met dit hete weer wel leukere dingen te doen zijn dan voor een paar uur achter de pc te kruipen. Maar goed tekst en uitleg over Bolivia hadden jullie - lezers van mijn weblog- nog te goed.

    11 februari zijn we de grens overgestoken, op naar Bolivia. Bolivia, een van de armste landen van Zuid Amerika, maar een met een rijk verleden. Met koloniale steden als La Paz , Potosi en de officiele hoofdstad Sucre. Bovendien vind je er ook het grootste zoutmeer van de wereld. Een ander land met een andere munteenheid, andere bevolking en een nieuwe geschiedenis om te ondekken. Gelukkig alles nog in de spaanse taal.

    La Paz, Hoogstgelegen (administratieve) hoofdstad

    Aangekomen in La Paz, na een hele eerste drukke week, besloten Bart en ik eerst en vooral enkele dagen uit te rusten. De stad wat verkennen, wat eigenlijk al lastig was aangezien de hoogte en de vele dalingen en stijgingen in de straatjes. La Paz vind ik een beetje een gekke stad. Zo zie je een inheemse vrouw in de typische klederdracht in het centrum elektrische, geavanceerde europees getinte spullen verkopen. Wetende dat ze ‘s avonds wellicht naar haar hooggelegen huisje trekt om er boliviaans en primitief te koken. De armere mensen wonen steeds het hoogst. Daarom is het er ook gevaarlijk om er als toerist te komen, een avontuur voor ons om daar vanaf de mirador enkele stadsbeeldjes te schieten. Verder gaan in het centrum koloniale en eerder europees getinte gebouwen samen. Bolivia met een moderne touch… En alles nog een beetje goedkoper, wat betekent dat we konden profiteren van een sjiek hotel, wat leuke restaurantjes en bovendien nog centjes over hadden om een heleboel souvenirs te shoppen. Natuurlijk hebben we ook het een en ander bezocht. Een coca museum, met onder andere de historie van de cocaplant, vond ik bijzonder interessant. Het instrumenten museum, gelegen in Calle Jaen, een van de tofste straatjes van de stad, en museo de Arte Nacional. Eindigen deden we op de Plaza de Murillo, een plein met veel duiven, waar ook het gerechtsfhof gelegen is. Op de derde dag vertrokken we ‘s avonds met de bus naar Uyuni om er een driedaagse tour naar de Salar te maken.

    Salar de Uyuni,” soñar en blanco”

    Na slechts 2 uurtjes op de bus begon de miserie, een wiel kapot. Chauffeurs lichtten ons amper in, wachten op hulp, die er pas de volgende morgen zou komen. Erg gefrusteerd omdat we de eerste dag van onze geboekte tour gemist hadden. We komen ‘s avonds laat toe in Uyuni dus proberen we de volgende dag het agentschap te contacteren. Ja lap mogen we nog 10 dólar bijbetalen om die dag alsnog onze trip te starten. Opluchting als ik even later eindelijk in de 4X4 zit samen met nog een tof Braziliaans koppel, een Argentijnse madam en een Franse fotografe. De tour waar ik zo lang naar uitgekeken had kon beginnen.

    Even buiten Uyni hielden we onze eerste stop: een treinenkerhof. Nooit gedacht dat roest zo mooi en kunstig kon lijken. Daarna trekken we naar het grootste zoutmeer van de wereld, 12000 vierkante meter en een zoutlaag van 5 meter wat zorgt voor 10 miljard ton zout. “Dromen in wit” Mijn tweede echte wauw en sprakeloos gevoel. We nemen een heleboel foto’s, wat me 2 witte voeten en veel pijn opgeleverd heeft. Het pure zout is in deze periode van het jaar enorm vochtig en snijt enorm in je voeten als je over de zoutvlakte loopt. Maar wauw wat een ervaring. De rest van de dag brengen we door in de jeep, richting het zuiden van Bolivia. In San cristobal slapen we primitief in refugios (groepsslaapkamers) en worden er discussies gehouden met een ander groep, Chilenen. De nacht was voor mij het begin van nog veel miserie, ik moest overgeven en was heel slecht. En na het ontbijt moesten we al weer de hobbelige baan op. Nog ziekjes probeerde ik toch genieten van de fantastische en afwisselende landschappen: stenen, lagunas, boom van steen, woestijn, in regen en wind. Nabij de laguna colarada waar we flamingo’s konden spotten, overnachten we opnieuw. In de refugios kaarten we gezellig met de hele bende. Om 4uur moesten we al terug opstaan want we zouden machtige geysers gaan bekijken. En een ochtendbad nemen in warmwaterbronnen. We keren langs een andere weg terug naar Uyuni, door een sneeuwlandschap deze keer. Wat een vermoeiende maar unieke driedaagse rit.

    Potosi, mijnstad

    Na een nachtbus komen we toe in Potosi. Even ontgoocheling, we hebben echt naar leuke plekjes in de stad moeten zoeken. Een mirador, een kathedraal en museum van Santa Teresa. Een klooster uit de 17 eeuw waar meisjes vanaf hoe 15 jaar opgenomen werden. We zagen ook veel barokke kunst vooral met spaanse invloed. Allemaal niet zo indrukwekkend eigenlijk. Potosi is vooral de moeite voor zijn zilvermijnen. De tweede dag trekken we er dan ook naar toe samen met onze Argentijnse vriendin en 2 Zwitsers. De gids geeft ons uitleg over de speciale mijnwerkersmarkt. Hier kopen ze hun sigaretten, frisdrank, asstenen, alcohol en natuurlijk ook cocabladeren. Ze leven een hele dag op deze middelen, we kopen dan ook enkele spullen om ze nadien te schenken. Mijnwerkers worden slechts zo’n 45 jaar. Als we in een van de tunnels binnegaan en voor een uurtje de realiteit proberen te ervaren weten we meteen waarom. Het is elke dag hard werken, de mijniers zijn afhankelijk van hun vondsten en grote bedrijven, leven in barre omstandigheden. In de tijd van de spaanse veroveringen werden ze gedwongen om zilver en diamanten te gaan zoeken. Hun houwvast en controleerder in de mijnen was en is de God Tio. In de mijnen offerden de werkers dan ook hun coca en alcohol aan hun beschermer. God tio is mannelijk zoals de werkers, voor vrouwen is het verboden. De enige vrouw is de berg zelf, moeder aarde die vruchbaar is en mineralen, zink, zilver en diamanten schenkt. Dit verklaart hun dualistisch wereldbeeld. Sinds de aflevering in Peking Express was ik al gefascineerd door deze aparte cultuur en daar in de grot heb ik het er zelf even aan mogen deelnemen.

    Sucre, de witte hoofdstad

    De laatse stad was het mooie, rijke Sucre. Je vind er theaters, grote parken en bijna alle gebouwen zijn er wit. Meer dan er een beetje rondlopen hebben we niet gedaan. We waren wel naar nieuwsgierig naar het immense kerhof even buiten het centrum. Daar liggen er belangrijke Bolivianen en Zuid Amerikanen begraven. Nog wat shoppen,lekker eten en uitrusten voor we aan de lange terugtocht begonnen. Een bus naar La Paz, opnieuw dikke pech. Een staking van, jawel mijnwerkers, hield ons midden in de nacht tegen de rit verder te zetten. Samen met wel meer dan 100 tourbussen brachten we de nacht stilstaand door. Rond 9 uur kwam er opnieuw beweging , er werden toespraken en beklagen gedaan en uiteindelijk werd de staking opggehoffen. Net op tijd, we hadden al veel te veel uren verloren. We misten net onze aansluitende bus in La paz naar Lima niet.

    Lima, een glimp van onze hoofdstad

    Na bijna 2 dagen en een nacht kwamen we thuis, in onze hoofdstad. Even genoeg van toeristische stadsbezoekjes, verbleven we in de wijk Miraflores. Een hostalleke, een MC donalds, spaanse paella, wandelen langs de kustlijn met een heerlijk ijsje van Larcomar. Op zoek naar koopjes in het reuzeshoppingcenter. Eindpost van de reis, de reusachtige marine toren, zoals in Peking express.

    Nog een laatste nachtbus, om dan thuis te komen. Thuis komen bij mijn peruaanse familie in Pimentel.

    27-03-2008 om 18:40 geschreven door Janne  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    04-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Zondagavond 3 februari was het dan zo ver, de bus naar Lima en daarna het vliegtuig naar Cusco om daar onze langverwachte reis te starten.
    Een reis naar de wereld van de Inca’s,  naar ontzagwekkende forten en overwinbare hoogtes. Een tocht door het rijke verleden en vergane glorie in tijden van spaanse overwinningen. Maar vooral een interessante reis met uitdagingen.

    Cusco, oude hoofdstad van het Incarijk

    Maandagvoormiddag kwamen wij de Belgen toe in Cusco: Bart, Andreas, Marie en haar 2 vriendinnen en broer. Na een fijn hostalletje gevonden te hebben kon de eerste stadverkenning beginnen. De toeristische stad heeft men de straten hun oorspronkelijke Quechuanamen teruggegeven en de stad zelf Qosqo “navel van de wereld”  genoemd. De incas overtuigd dat hun schitterend stad de bron van alle leven was, hun enorme muren en architectuur getuigen dan ook van de beschaving die 500jaar geleden een groot deel van Zuid Amerika beheerste. Vanaf Paza de armas, trokken we richting museo sitio del Coricancha. Van daaruit naar iglesia San blas, en de kunstenaarswijk, om er wat souvenirs te shoppen. En passeren langs de 12 hoekige steen, overal bekend in Peru dankzij zijn afbeelding op het flesje van Cusquena bier. We eindigen de dag in een volksrestaurantje waar ik de beste trucha (forel) gegeten heb.

    Heilige vallei, het bijbelse hof van Eden

    Voor we de dichtgelegen ruines van Cusco bezochten wilden we eerst en vooral onze trein regelen naar Machu Picchu. We kregen echter te horen dat er de volgende 3 dagen een staking in het departement gepland was, alle toeristische attracties gesloten inclusief de transporten. We besloten dan maar om die avond nog naar Puno te reizen.

    Maar eerst nog een dagje genieten in het zonnetje….. In de vesting van Sacsayhuaman, werd ons een rit te paard naar de andere ruines aangeboden. Zo bezochten we nog Quenko,Pukapucara, en Tambo Machay, een heerlijke middag alleen met je paard in de valleien vertoeven. Rotsen op en vooral  doorklimmen. In de tempel van de maan, de heilige plaats wordt op het altaar nog elk jaar op 24 juni een lama geslacht, ter ere van Inti Raymi Doordat we in de week van veranillo zaten, een soort tussenweek in het regenseizoen met mooi weer, waren we allen nog maar eens goed verbrand. S’ Avonds hadden we de mogelijkheid om de keuken van het hotel te gebruiken en zo heeft Bart macaroni voor de hele bende gemaakt. Een goedkoop en lekker alternatief voor de dagelijkse portie rijst die we gewoon zijn in onze families.

    Van Puno naar het Titicacameer, het hoogstbevaarbare meer van de wereld

    Rond de middag kwamen we aan in Puno, de hoofdstad van het altiplano van Peru. Op die hoogte  (3827m) moest ik de rest van de dag aan me laten voorbijgaan. Hoogteziekte, het struikelblok bij uitstek voor toeristen, een probleem dat ik nog de rest van de reis met me mee zou dragen. De anderen zijn nog Sillustani gaan bezoeken.

    Donderdag maakten we met de boot een tocht op het Titicacameer. Dit meer vormt de natuurlijke grens tussen Peru en Bolivia en heeft een oppervlakte van meer dan 8000 vierkante km. Het zou de bakermat van de Incabeschaving zijn. Voor de komst van de Inca’s waren het meer en zijn eilanden heilige plaatsen voor de Aymara-indianen.  Eerste stop hielden we op de Uros- eilanden, de drijvende eilanden. De eilandbewoners vissen, jagen op vogels en leven van waterplanten. Het totora-riet is het belangrijkst, alles is gemaakt van dit riet hun huisjes, boten, schooltjes en eilanden. Ook worden de rieteilanden met elkaar verbonden en moeten er regelmatig nieuwe lagen aangelegd worden omdat de bodems in het water op den duur verrotten. Stel je voor dat je op zo’n eiland geboren wordt….en ook sterft met misschien eens een uitstap naar het vasteland van Puno…harde realiteit. Al had ik wel het gevoel dat die bevolking daar gelukkig was, ze kennen geen andere wereld. Ook zongen de kinderen allerlei indianenliederen voor ons.

    Vandaaruit trokken we naar Isla Amantani, een rustig en groter eiland waar we de nacht op primitieve wijze zouden doorbrengen in een familie. We verkenden wel eerst het eiland, een hele klim langs akkertjes met aardappelen en kruiden. Muña- thee, thee die voor alles goed zou zijn stond dan ook drie keer op het menu. De bewoners zijn trouwens allen vegetariers, we aten er groentensoep, rijst, aardappelen en kaas. ‘s Avonds werd er een traditioneel dansfeest gehouden. We  zagen er fantastisch uit met onze gekleurde rokken, witte bloezen en hoofddoeken. Het was dan ook hard om de volgende morgen zo vroeg te moeten opstaan, zonder stromend water ter beschikking. Maar beslist een onvergetelijke ervaring!

    Opnieuw de boot op, richting Isla Taquile. Een eiland bekend voor zijn weverijen en visvangst.  Daar is Quechua de algemene voertaal en  geeft de klederdracht in gecodeerde vorm de maatschappelijke situatie of burgelijke status van de drager aan. Zo kan je bijvoorbeeld zien of een vrouw/man getrouwd is of nog vrijgezel is. We konden ook even de carnaval procesie zien passeren. Na ons almuerzo moesten we wel aan de terugtocht beginnen, nog zo n 4 uur op de boot naar Puno. Daar in een restaurantje een superaanbieding met Pisco sour meepikken en dan de bus op naar Cusco.

    Heilige vallei, Pisac en Ollantaytambo

    Na een korte nacht zouden we vandaag nog enkele forten bezoeken, dit maal met ons prive busje. Eerste stop hielden we in een kwekerij van lamas, alpacas, en vicunas. Echt grappige dieren, eentje heeft precies dreadlocks. Met hun fijne, zachte haren worden hele mooie maar veel te dure truien en doeken geweven. Vicunas kunnen maar 1 keer in de 3jaar geschoren worden, wat meteen de hoge prijs verklaard natuurlijk.

    In Pisac, werd het opnieuw klimmen, de vestingstad heeft een terrascultuur op  steile hellingen. Het was vroeg, nog heerlijk rustig en voor mij de mooiste ruine. De stenen (kleiner dan die van Sacsayhuaman) zijn er met zoveel precisie geplaatst. We gingen nog even naar de artesaniamarkt in het dorp en na de picknick belanden we in Ollantaytambo. De bestbewaarde maar nooit afgewerkte ruine. Doordat het daar plotseling heel hevig begon te regenen, had deze plaats wel iets mytisch. We verlaten de stad met DE bergtrein naar Aquas Calientes, het dorp bij MP.

    Machu Picchu, de verloren stad

    Voor dag en dauw opgestaan, om te wandelen naar MP, opnieuw 2 uur klimmen. Bij de eerste toeristen zagen we deze Incaschuilplaats, in een badend zonnelicht. WAUW Na het Coloseum in Rome, Chichen Itza in Mexico, mijn 3de wereldwonder!

    Slechts in 1911 ondekt door de Amerikaan Bingham. Aan deze verloren stad zijn talrijke incastudies gebonden, maar voormij was het gewoon adembenemend en onvergetelijk om daar te zijn. Bovendien hebben we ook de Huayna Picchu beklommen, de noordelijke berg die je bovenaan op de typische fotos ziet. Deze steile klim is slechts weggelegd voor 400 mensen per dag, ik was de 73ste, een nummer die ik nooit meer zal vergeten. Bovenaan had je er  een uniek zicht. En alsof het nog niet voldoende was, wilde iedereen daarna ook nog eens naar de grote grot. Om na nog eens 2uur te ontdekken dat die toch niet zo groot en al helemaal niet de moeite was. Tegen de middag keerden we dan terug naar het hoofdcomplex. Daarvan wordt aangenomen dat het  ingedeeld was naar de sociale standen van de maatschappij en de terrassen voor agrarische doeleinden gebruikt werden. Ook de luxe toeristen waren toen al aangekomen, om er de typische foto voor dit wereldwonder te nemen….ik kan ze geen ongelijk geven.

    We keerden moe en uitgeput terug naar Aquas calientes om vandaaruit trein terug naar Olllantaytambo, bus naar Cusco en nachtbus naar Bolivia…..

    04-03-2008 om 23:13 geschreven door Janne  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (19 Stemmen)
    03-02-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Ik ga voor even,

    Verlaat Chiclayo,
    Verlaat Montsefu, vrijaf voor de belgische vrijwilligster in Aldea Cusupe
    Verlaat Pimentel, ik laat mijn nieuwe familie nu al achter

    Ik ga op reis,
    naar het Zuidoosten van Peru,
    maar ook naar Bolivie!

    Ik heb nog zoveel te vertellen over de kinderen in la aldea,
    over een optreden van Grupo cinco,
    over een megafeest in Ozone,
    over mijn oude en vooral mijn nieuwe familie,
    over hoe goed ik het hier eindelijk wel heb.....

    Mijn rugzak is gemaakt hoor,
    maar ik verkies zee, zon, strand en churros!
    Voordat ik naar het koudere zuiden trek!
    Later meer...


    Ik laat jullie,
    voor even
    knuffels
    Janne

    Oja ik heb nieuwe fotos op picassa gezet, allen daarheen

    03-02-2008 om 00:00 geschreven door Janne  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (14 Stemmen)

    Foto

    Gastenboek
  • viagra 25 mg est il efficace
  • viagra back to back dosage
  • pharmacy mexico female cialis
  • Thuis..
  • Zo'n mooie foto's

    Laat een berichtje achter in mijn gastenboek!


    Foto

    E-mail mij

    Voor persoonlijke berichten kan je mij natuurlijk nog steeds mailen. janne.vandevelde@hotmail.com


    Foto

    Mijn nieuw en laatste adres
    Familia Reyes
    Calle Jose Balta 364
    Pimentel
    Chiclayo
    Peru


    Foto


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs