Hier kan je meer informatie vinden over ons project. Het is ook de bedoeling dat eens we daar zijn we jullie via deze weg op de hoogte kunnen houden van onze belevenissen. Kom dus zeker regelmatig eens kijken . Voor vragen of opmerkingen mag je ons altijd mailen op janennele.kq@gmail.com.
Hier zijn ze dan eindelijk: de langverwachte oorbellen! Bestellen kan via mail (op janennele.kq@gmail.com) door gewoon de code (boven elke oorbel) door te geven. De oorbellen van de A-reeks kosten 5 euro, die van de B-reeks 6 euro. Indien je een grotere foto van een van de oorbellen wil zien, kan je ons ook altijd mailen. Wil je de oorbellen eens passen, dan kan dit ook bij Nele thuis (Berrekesstraat 3 in Haasrode), of eventueel op aanvraag op andere plaatsen. De opbrengst gaat zoals eerder vermeld naar de kinderen in de Filippijnen.
A1 A2 A3 A4 A5 A6 A7 A8
A9 A10 A11 A12 A13 A14 A15 A16
A17 A18 A19 A20 A21 A22 A23 A24
A25 A26 A27 A28 A29 A30 A31 A32
A33 A34
B1 B2 B3 B4
Sommige oorbellen zijn echter maar beperkt verkrijgbaar, dus wees er snel bij!
We zijn intussen al 2 weken thuis van ons groot avontuur. Door de drukte van de maatschappij hier lijkt dat echter al veel langer geleden. Het gewone leventje hier hervat zich terug. Nog even werken en rusten en we kunnen weer beginnen aan het academiejaar (zucht...). We missen het leven en de kindjes van daar. En uit wat we horen van Ate Jo blijkt dat zij ons ook missen en ze nog vaak achter ons vragen. Het doet ergens pijn om dat te horen, maar dat betekent toch ook wel dat ze blij waren met wat we deden, en daar kunnen we alleen maar erg gelukkig om zijn. We kijken echt heel tevreden terug naar onze afgelopen maand. Het was een droom die uitkwam! We hadden op voorhand niet durven verwachten dat ons project zo zou aanslaan!
Zoals al eerder vermeld, kriebelde het al een tijdje bij ons om hier nog iets op poten te zetten om nog meer geld in te zamelen. En zo onstond het project "Hikaw". Hikaw is Tagalog voor oorbel en die naam kozen we natuurlijk niet voor niets. We zaten een paar keer met enkele kindjes en hopen Filippijnse parels samen om oorbellen te ontwerpen. Zij zorgden voor de ontwerpen en wij voor de afwerking. Het resultaat mag gezien worden! Deze oorbellen verkopen we nu om de opbrengst te kunnen schenken aan Kalinga, die dan zorgt dat het geld goed gebruikt wordt voor de kindjes daar. Later deze week komen de foto's van de oorbellen online. Als je geïnteresseerd bent, kan je je bestelling doorgeven!
De voorbije 2 dagen waren echt nog geweldig. We hadden het weer aan onze kant (zelfs iets te veel want het was ech weer immens warm, maar geen regen!) dus niets kon ons tegenhouden om er weer een fijne tijd van te maken!
Donderdag gingen we voor de laatste keer naar Payatas. We knutselden met een heleboel kindjes samen een reuze knikkerbaan. Het was echt heel leuk en verbazingwekkend hoeveel ze samen werkten! Ook de ouders deden weer enthousiast mee. Uiteindelijk bekwamen we een knikkerbaan die begon vanuit het raam van een winkeltje en zo tot beneden op de straat ging. We deelden ook nog minstens 600 ballonnen uit en nog wat ander gerief. Dit leidde helaas wel tot heel veel geduw en getrek. Gelukkig kwam het niet tot al te grote ongelukken :).
Vandaag was het dan onze laatste schooldag, BINGO-dag! We werden nog meer eens geconfronteerd met hoe geweldig het organisatietalent hier is....Er werd ons gezegd dat om half 9 we bingo konden spelen met grade 5 en 6, want dan zouden ze gedaan hebben met hun examens. Maar dit bleek allesbehalve zo te zijn. Uiteindelijk zijn we pas tegen kwart na 10 kunnen beginnen, maar ja...Van een maand in de Filippijnen word je wel geduldiger :). Iedereen heeft zich wel echt super geamuseerd! Wild enthousiast keken ze op hun kaartje of ze het nummertje hadden en als dat het geval was, was het kot bijna te klein :). Ze waren ook echt erg blij met hun prijzen die ze wonnen. We zagen ze dus allemaal vertrekken met een big smile op hun gezicht en met een beetje pijn in ons hart. Toen we de laatste jeepney zagen wegrijden, kwam het besef pas echt: het is voorbij, de kans is vrij klein dat we die lieve kleine schatjes ooit nog terugzien, zucht...
Voor de rest van de dag en de avond hebben we een afscheidsfeestje gehouden. En een feest is hier pas een feest als er karaoke is! We hebben dus weer het beste van onszelf kunnen geven (en hebben nu wel wat keelpijn :)).
Nu moeten we dringend beginnen inpakken want het is nog een raadsel hoe we alles gaan weg kunnen krijgen...
Dit wordt waarschijnlijk een van onze laatste berichten aangezien onze tijd er hier helaas bijna op zit. Deze laatste dagen zijn nog erg druk gevuld zodat we niet te vaak denken aan vertrekken. Zaterdag bijvoorbeeld organiseerden we hier op school een knutsel- en speelnamiddag. Hier is namelijk een grote overdekte hal zodat de regen ons niet kon deren :). Omdat Payatas vrij ver ligt van de school, konden we de kindjes van Payatas niet hier krijgen, maar we nodigden de kinderen van Kasiglahan, het dorpje hier vlakbij, uit. Hier leven vooral mensen die vroeger aan de vuilnisbelt leefden, maar naar hier zijn verplaatst toen een neerstortende hoop vuilnis hun huizen verwoestte. Ze zijn dus ook erg arm. De kindjes hier op school komen dan ook ofwel van Payatas ofwel van Kasiglahan. In het begin liep het ronselen van kindjes nogal moeilijk omdat ze echt bang hebben van regen en immens lui zijn. Voor ons is het logisch dat we naar daar wandelen (het is maar 5 minuutjes stappen), maar zij nemen daar liever een tribike voor en dat kunnen ze niet altijd betalen. Maar uiteindelijk kwam er toch heel veel volk opdagen tot onze grote vreugde. De jongens leefden zich volledig uit met de lego en de knexx, terwijl de meisjes meer kleurden en trapmannetjes en fruitspiesjes maakten. Het was alleszins een erg geslaagde namiddag die erg emotioneel eindigde. Zonder dat we het doorhadden, hadden enkele meisjes namelijk bedankingstekeningen voor ons gemaakt en dat deed ons toch wel wat...(De schrijfwijze van onze naam was wel erg grappig om te lezen: Niel, Mel, Yum (in Jollibee, de Filippijnse McDonalds is dit de naam van een normale hamburger:)), Young, Yoong,...). Het weer is intussen al lichtjes beter zodat we toch nog enkele keren naar Payatas zijn kunnen gaan en zullen gaan. Toen we daar waren, bezochten we ook enkele huizen van de kindjes van de school. Huizen is echter een groot woord, de meesten bezitten gewoon 1 kamer die ze dan gemiddeld met een achttal mensen moeten delen (de meeste mensen gebruiken hier geen anticonceptie). We merken dat de ouders heel erg trots zijn dat hun kinderen naar school gaan, de medailles hangen dan ook meestal op een centrale plaats. Ze zijn de Papayaschool erg dankbaar en als we horen hoe weinig ze verdienen begrijpen we dat ze een dergelijke steun zeker kunnen gebruiken. We vinden het echt erg jammer dat we niet beter met hen kunnen communiceren omdat de taal een grote barriere is: hun engels is niet veel beter dan ons Tagalog. Ze doen wel hard hun best en zijn echt enorm vriendelijk.
Morgen gaan we terug naar Payatas, voor de laatste keer waarschijnlijk...We hebben nog heel wat leuke dingen voorzien voor morgen, dus het wordt hopelijk een fijne dag! Afscheid nemen van de kinderen op Payatas zal sowieso moeilijk zijn. We zijn ook niet zeker dat de kinderen zullen begrijpen dat ons afscheid dit keer niet 'tot bukas (morgen)' is, maar 'tot ....(wie zal het zeggen)'.
Voor de kindjes op school organiseren we vrijdag BINGO als afscheidsfeest. De voorbije weken kochten we allemaal goedkope kleine speelgoedjes en andere dingen waar ze blij mee zouden zijn die als prijs kunnen dienen. Die kunnen we dan vrijdag op een leuke manier verdelen. Daarna bouwen we nog een feestje met de staff van de school (ze gaan een karaoke-ding naar hier laten komen, woehoew :))!
En dan zit ons avontuur er echt al helemaal zo goed als op...Zaterdag is namelijk opruim- en inpakdag (misschien werken we dan met de kinderen ook verder aan een mini-nevenproject dat we hebben opgericht. We wouden namelijk een manier vinden om nog geld in te zamelen als we terug in Belgie zijn, en toen ontdekten we dat de kindjes hier graag oorbellen maken. De beslissing wat te doen was dus vrij snel gemaakt: We kochten materiaal en gingen aan de slag met de kindjes. We hebben al een heleboel erg mooie oorbellen en hopen er zaterdag nog wat meer te maken met de kindjes. En bij deze al wat reclame: Wie hier in geinteresseerd is, moet er maar naar vragen als we terug zijn!) en zondag moeten we al erg vroeg uit de veren om ons vliegtuig te halen...Zucht, wat kan de tijd vliegen. Toen we hier aankwamen, heeft Ate Jo ons wel 50 keer gezegd "A month is not enough!" en ze heeft gelijk...We zouden nog zoveel meer willen doen en zien, maar dat is wel logisch zeker?
Terwijl we hier over onze komende dagen zitten te vertellen, beseffen we dat het einde echt nadert..Het lijkt nog veraf maar toch zo dichtbij...We zijn alleszins erg blij met wat we hier hebben kunnen doen en willen iedereen die ons gesteund heeft (op welke manier dan ook) nog eens bedanken!
Het is intussen al erg laat (of toch naar Filippijnse normen) dus we zullen ons maar klaarmaken om te gaan slapen!
Kumusta? Mabuti? O-o? (voor de Tagalog-leken onder ons: Hoe gaat het? Goed? Ja?). Wij zijn inmiddels terug van onze trip naar Palawan. Het was een deugddoende mini-vakantie! We bezochten verschillende typische Expeditie Robinson-stijl eilandjes waar we tijdens het snorkelen echt prachtige tropische vissen zagen! Ook bezochten we een krokodilboerderij waar we meer dan 2000 krokodillen zagen! We zijn zelfs op de foto gegaan met een krokodil van 1 meter lang in onze handen!!! We hadden stiekem wel wat schrik, maar we leven nog steeds! Bij deze boerderij hoorde ook een mini-natuurreservaat met verschillende dieren zoals het varken met baard, de beerkat en een aap (inclusief kleine baby-aap!). Hier gaat intussen alles weer zijn gewone gangetje. Vandaag gingen we zwemmen met de kindjes van grade 2. Zij kunnen helaas niet zwemmen, dus moesten we ze dat eerst leren. Sommige kunnen het intussen half, maar de rest mag blij zijn dat het water niet te diep was :). Het regende wel de hele dag en het was een openluchtzwembad maar dat heeft niemand tegengehouden om zich toch goed te amuseren! We hopen alleen wel dat het de komende dagen iets minder gaat regenen, zodat we nog fijne dingen kunnen doen in Payatas.
Stilletjes aan dringt het besef wel tot ons door dat ons avontuur hier bijna gedaan is...We zullen het hier ongetwijfeld erg missen en er is nog zoveel dat we willen doen, maar ergens zijn we ook wel blij om weldra terug naar huis te gaan (het eten begint echt serieus tegen te steken :), we missen wel eenvoudige dingen waarvan we op voorhand niet dachten dat we ze zouden missen zoals gewoon brood dat neit extreem zoet is of water uit de kraan dat veel beter smaakt dan het mineraal water dat we hier drinken...). We gaan alleszins nog enorm proberen te genieten van de tijd die ons hier nog rest. Maar met al die lachende kindjes om ons heen zal dat geen probleem zijn. Het zijn echte schatjes die al een heel groot stuk van ons hartje hebben veroverd!
Nu nog even de laatste dingen voor morgen plannen, wat eten en dan weeral bedje in!
Magandang gabe!
Ate Niel en Kuya Jan
P.S. Trouwens, allemaal heel hard bedankt voor de lieve mailtjes en reacties op onze blog. We hebben niet altijd tijd om op alles persoonlijk te antwoorden, maar we zijn altijd erg blij als we iets te horen krijgen van het thuisfront!
Het is al een tijdje geleden dat we nog iets hebben gepost, maar er zijn deze week dan ook enkele probleempjes geweest. Eerst ging het internet hier niet, en we zijn de hele week allebei wat ziekjes..De vermoeidheid en de warmte spelen ons wat parten. De plotse overgangen van airco-ruimten naar de 38graden warme buitenwereld is dus niet altijd even ideaal...Gisteren kwam er dan wel een masseuse om Nele te genezen. Daar geloven ze hier erg in, dat je met de juiste druk op de juiste plaats bepaalde pijnen kan wegnemen. Of het nu gewerkt heeft of niet, het voelde alleszins wel fijn, maar toch af en toe serieus pijnlijk. Onze mini-vakantie naar Palawan maandag zal ons vermoedelijk erg deugd doen om even volledig te ontspannen. Ondanks deze kleine dipjes zijn we deze week toch enkele keren kunnen gaan. Het thema van de afgelopen week was Te land, ter zee en in de lucht (ja, we waren in een loze bui toen we namen voor onze thema's bedachten). Dit thema bepaalt de knutselactiviteiten, en voor deze week betekende dit dieren en voertuigen knutselen. De kindjes vonden het erg leuk, al snapten ze niet altijd even goed de bedoeling. Zo geven ze bijvoorbeeld elke keer hun knutselwerkje af op het einde. Als we ze dan duidelijk maken dat ze het mogen bijhouden reageren ze eerst verbaasd en nadien erg blij.
Vandaag begon al de nieuwe week aangezien we ons weekend in de week hebben gepland (in het weekend zijn er veel meer kindjes op Payatas). Het thema deze week is lekker spelen, wat betekent dat we zelf speelgoedjes maken en knutselen met eten (bvb fruitspiesjes). Vandaag maakten we een potje met daaraan een koordje met een balletje dat je moet proberen in het potje te krijgen. De kinderen waren hier wildenthousiast over en sommigen waren er verrassend handig in (Jan daarentegen is er nog steeds niet in geslaagd het balletje in het potje te krijgen :))! Het is ook erg leuk dat veel kindjes ons herkennen. Toen we bijvoorbeeld vandaag aankwamen was er eerst bijna niemand op straat, maar vanaf enkele kindjes ons zagen werd iedereen opgetrommeld en voor we het wisten stonden er meer dan 50 kindjes rondom ons. Het jammere is dat de communicatie niet altijd even makkelijk is. Vaak spreken de kindjes slechts enkele woorden Engels en ons Tagalog is helaas niet veel beter. Het is dus vooral een kwestie van gebaren en spelletjes voortonen. Sommige ouders spreken iets beter Engels en kunnen dan wel wat vertalen. Het zijn namelijk niet alleen de kinderen die afkomen maar ook de ouders die vol belangstelling komen kijken.
Mentaal is het niet altijd even gemakkelijk. Iedereen lijkt namelijk erg veel van ons te verwachten. Vanaf we bijvoorbeeld naar onze zak gaan om even een handdoek te pakken om ons gezicht af te vegen (na 2 seconden staan we altijd al nat in het zweet..), staan er direct 10 kindjes om je heen met een verwachtingsvolle blik in hun oogjes dat je er iets voor hen uithaalt. De ouders hechten er ook altijd heel veel belang aan dat de kindjes ons goed behandelen. Als bijvoorbeeld hun kindje van 2 jaar niet naar ons zwaait, pakken ze het handje vast en laten ze het zo zwaaien. Blanken worden hier echt als grote weldoeners beschouwd (wat hen niet zal tegenhouden om het dubbele aan te rekenen als je iets van hen wil kopen :)) en dat voelt soms wat vies aan. Als je dan denkt aan hoe de politieke top van dit land leeft, vraag je je af waarom ze niet meer doen aan deze ellende. Wij hebben alleszins nog niemand positief horen spreken over de overheid... We lopen intussen met wat vage plannen rond om terug in Belgie nog wat acties op poten te zetten om geld in te zamelen voor de mensen hier. We zijn er elke dag getuige van dat ze het echt nodig hebben! Wat we hier meemaken zal ons waarschijnlijk nooit los laten en vandaar dat we zeker over enkele jaren nog eens terug zouden willen komen. Hopelijk kunnen we deze droom waarmaken...
Nog even een kleine anekdote om jullie een idee te geven van hoe het hier in de Filippijnen is: Zondag gingen we normaalgezien eerst naar Pagsanjan, daarna naar Lake Taal om vervolgens nog even kort Manilla city te bezoeken. We zouden om 5 uur vertrekken met de Kalinga-jeepney. Tot zover het ideaalbeeld. Dit is hoe het er echt aan toe ging: Zaterdagavond vertelt Ate Jo ons dat de batterij van de jeepney kapot is. De winkels waren toen al dicht en openden maar om 7 uur de volgende ochtend. We zouden dus niet zo vroeg kunnen vertrekken en besloten dan alleen naar Pagsanjan te gaan.Tegen 7.15 was de auto in gang geduwd zodat we op zoek konden gaan naar een batterij. Maar toen bleek dat de jeepney 2 batterijen had en ze dus niet genoeg geld meehadden om de beide te betalen. Terug naar Papaya dus om meer geld te halen (nadat de driver nog 20 minuten had rondgereden op zoek naar een batterij die goedkoper was zodat ze toch genoeg geld meehadden...). Het hele batterij-avontuur duurde uiteindelijk nog een heel tijdje zodat we tegen 9 uur eindelijk konden vertrekken. Na 1,5 uur probleemloos rijden dook het volgende probleem op. De versnellingsbak was kapot gegaan...Gelukkig geraakten we nog op tijd langs de kant want we waren op een erg drukke weg. Als bij wonder was er zowat direct een sleepwagen ter plaatse. Deze mannen waren echter geen lieverdjes, want niet alleen vroegen ze waanzinnig veel geld om ons te takelen naar een garage, ook stolen ze de gsm van Dante, de driver. Na een hoop geruzie sleepten ze ons toch naar de garage, waar de volgende financiele domper ons te wachten stond. Het herstellen zou heel wat kosten, zelfs zoveel dat als we al het geld samenlegden we er nog niet zouden komen. De garagisten konden dit moeilijk geloven aangezien er 2 blanken in de jeepney zaten en die per definitie rijk zijn...Uiteindelijk hebben ze voor een lagere prijs een tijdelijke oplossing bedacht. Nu was intussen al het geld op en de mensen die meewaren gebruiken nooit een bankkaart. Maar je hebt hier wel zo'n soort dienst zoals Western Union. Het is een ingewikkeld gedoe van sms'en sturen en beveilingscodes krijgen zodat je in een kantoor je geld kan ophalen. We hebben 2,5 uur op het heetste moment van de dag in de jeepney zitten wachten op het smsje met de beveiligingscode. Toen we uiteindelijk vertrokken richting Pagsanjan, was het al half 3. We waren er niet meer van overtuigd dat we ooit nog Pagsanjan zouden bereiken, maar ze verzekerden ons dat er nu geen problemen meer zouden zijn en dat we er bijna waren. Niets bleek echter minder waar...De jeepney deed namelijk erg raar: vanaf hij over een wegmarkering reed, viel hij stil. Na de vijfde keer stilvallen ontdekte onze driver dat er echt wel iets fundamenteels mis was. Op die moment waren we nog zo'n 2 km verwijderd van Pagsanjan, dus namen we met 4 de tricycle en bleven de andere 2 achter om intussen de jeepney te laten maken. We zijn er uiteindelijk dan toch geraakt en het was zeker en vast de moeite! We kropen met zijn tweetjes in een bootje, vergezeld van 2 bootmannen. Zij leidden ons doorheen de werkelijk prachtige natuur, tot aan een grote waterval! Daar zou trouwens ook scenes zijn opgenomen van de film Apocalypse Now. Na 3 uurtjes voluit genieten, konden we verrassend vlot terug naar huis (er bleek een onderdeel van de jeepney volledig gebroken te zijn, maar dat was nu vervangen...). Heel erg moe, maar heel erg uiterst tevreden konden we ons bedje induiken. (Oh, nog even tussen haakjes, Pagsanjan ligt zo'n 60 km van waar we wonen)
En dit is wat we nu ook gaan doen, ons bedje induiken om morgen terug fris en opgewekt naar Payatas te kunnen gaan!
Het heeft een tijdje geduurd, maar we hebben wat problemen hier met internet. Nu is het gelukkig toch gelukt om een selectie van onze foto's online te plaatsen! De foto's van de vuilnisbelt zijn niet allemaal even scherp, maar zoals al gezegd mogen we er niet te dicht bij, dus moesten we heel fel inzoomen voor bepaalde foto's.
Kindjes samen met de ouders aan het kleuren.
Spelende kindjes.
Ate Jo, onze rots in de branding, speelde ook enthousiast mee.
Enkele woningen in de wijken.
Drinken uit een plastic zakje.
De vuilnisbelt Nog meer vuilnis...
De mensen recycleren het afval dat van de rijken uit Manilla komt voor slechts een paar pesos.
Een tricycle waarmee we reden.
Een stukje fruit van op de nutrition-month-celebration :).
Omdat er gigantisch veel vliegen zijn, moeten de kindjes constant waaien boven hun heerlijke gerechten.
Ook de kleintjes van grade 1 doen goed hun best!
Een deel van het eten dat de ouders maakten.
Nadat de jury geproefd had, mochten de ouders zich storten op het eten.
goed, het is de hoogste tijd voor een nieuw verslagje!
We zijn hier nu intussen een week en de tijd vliegt echt voorbij. Daarnet keken we op de kalender en leek het einde al veel te dichtbij. Maar daar proberen we niet te veel aan te denken: we genieten gewoon super hard van elke seconde hier!
Normaalgezien gingen we dinsdag niet naar Payatas kunnen gaan vanwege de storm, maar dit bleek beter mee te vallen dan verwacht zodat we gelukkig toch konden gaan! Thirzo, de headteacher van Cashew (een kleuterschool in Payatas, zoiets als Papaya hier), begeleidde ons naar een van de steegjes naar de Payatas-wijk. Eerst waren de kindjes erg schuchter, maar van zodra we de frisbee boven haalden en wat begonnen te gooien, stond er al gauw een kringetje om ons heen. De kinderen amuseerden zich duidelijk en wij ons ook, al was het veeeeeeel te warm om veel te lopen. Daarna trokken we terug naar Cashew, om daar op straat te spelen. Enkele ouders zaten daar hun kinderen op te wachten (er zijn 2 shiften voor naar school te gaan, de voormiddag en de namiddag) en het duurde niet lang of zij speelden ook mee. We leerden intussen al enkele typische spelletjes van hier wat erg tof is.
Het was uiteindeiljk woensdag dat de storm gigantisch hard doorbrak dus toen konden we niet gaan. Die tijd hebben we dan gebruikt om extra materiaal te kopen voor de komende weken.
Donderdag was weer zo'n geweldige dag. De storm was immers noordwaarts getrokken zodat het goed genoeg weer was om naar Payatas te gaan. We gingen dit keer naar nog een andere plaats om zo veel verschillende kindjes te kunnen bereiken. Toen we onderweg waren naar die plaats zagen we dat al heel wat kindjes ons waren gevolgd. Onder hen waren er enkele bekende gezichten en dat deed ons echt wel deugd. Zo weten we dat de kinderen blij zijn met wat we doen en dat is het mooiste geschenk dat ze ons kunnen geven...Uiteindelijk waren er echt heel veel kindjes die mee kwamen doen.
Naarmate we meer rondlopen in Payatas, worden we steeds meer en meer geconfronteerd met de armoede. Bepaalde delen van de wijk zijn echt onmenselijk om in te leven en toch moeten zovelen het hiermee stellen. Ook de stank is met dit weer op vele plaatsen niet te negeren...Door de storm is een groot deel van de wijk nu een echte modderpoel geworden. Gelukkig komen er steeds meer en meer verhardde padjes. We zijn intussen ook op een plaats gekomen waar we een beter zicht hadden op de echte vuilnisbelt. De foto's hiervan volgen zo snel mogelijk. We mogen, zoals al eerder gezegd, niet te dichtbij komen en zeker niet met fototoestellen. Waarom is ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Blijkbaar zouden ze schrik hebben dat we daar geld uit zouden slaan als we foto's hebben van dichtbij.
Vandaag bleven we op school. Het was namelijk viering van de nutrition month. Al een hele maand werken de kinderen hier rond gezond eten en vandaag was het hoofdspektakel. Elke grade maakte een voedzaam gerecht en een poster. Wij waren dan de jury en moesten kiezen wat we het beste vonden. Het was echt erg leuk al is het natuurlijk niet fijn als je kindjes moet teleurstellen omdat je hun gerecht niet kiest. Even een kort overzichtje van wat we te eten kregen:
grade 1 maakte fruitsla met kokosmelk
grade 2 maakte crackers met tonijn, wortel, kaas en mayonaise
grade 3 maakte overheerlijke loempia's met bananenbloesem (we kozen hen als winnaars!)
grade 4 maakte tofu met een sausje met onder andere komkommers
grade 5 maakte bonensoep met vis
grade 6 maakte groentenhamburgers met als vleesvervanger een pompoenpannenkoek
En als je dacht dat dit alles was, dan ben je mis! In de namiddag waren namelijk de ouders aan de beurt! Niet minder dan 18 groepjes presenteerden overheerlijke typisch Filippijnse gerechten. De tafels stonden echt bomvol eten. Enkele van onze favorieten:
erwtjes met varken en wortel (het is lekkerder en ingewikkelder dan het klinkt)
ananasmarmelade
mango-lemon-sap
look-vis-balletjes
loempias
pompoenpudding
kip met aardappel en ananas
De ouders moesten eerst hun gerechten presenteren en zeggen wat er zo gezond aan was en ook hoeveel het kostte. Na het jureren (wat echt supermoeilijk was omdat er minstens 50 verschillende gerechten waren, gelukkig waren nu ook de leerkrachten mee jury) wisselden de ouders dan recepten uit. Helaas waren die in het Tagalog zodat we er niets van begrepen...Misschien moeten we toch proberen nog enkele recepten te bemachtigen om thuis na te kunnen maken. Al kan dat misschien wel moeilijk zijn omdat ze hier heel veel ingredienten gebruiken die bij ons niet bekend zijn.
Nu is het weekend en tijd voor wat ontspanning. Zondag gaan we samen met wat mensen van de school naar lake Taal waar ook een vulkaan is. Nadien gaan we waarschijnlijk nog naar Pagsanjan, een wilde rivier waar je met een bootje af kan gaan (en waar ook aapjes zitten die we hopelijk kunnen zien). Als er nog tijd over is gaan we naar de stad (manilla dus) om daar vanop de baai naar zonsondergang te kijken. Echt uitrusten zit er dus niet in want we vertrekken al om 5 uur 's ochtends...We zullen dus morgen goed uitslapen.
We hebben wel al een andere ontspanning geregeld, namelijk een verblijf in Palawan. Dit is een ander eiland, waar er naar het schijnt heel mooie witte stranden zijn en prachtige natuur. Ergens wringt het wel dat wij kunnen ontsnappen aan de ellende van Payatas terwijl de kindjes daar echt leven en waarschijnlijk nooit veel verder zullen komen dan die buurt...Het is zoals teacher Thirzo tegen ons zei: you're lucky to be white...
...ze hier in plaats van de f en de v een p of b zeggen? Dat heeft soms wel grappige gevolgen zoals bijvoorbeeld happy trappic in plaats van heavy traffic. Ook hadden we pas na een tijdje door hoe ze hier 'groente' zeggen. Voor ons klonk het al die tijd als 'biestieboel', maar het is dus gewoon vegetable heel erg gek uitgesproken. Wij maar denken dat ze het altijd over een heel speciale groente hadden die we niet kennen in Belgie.
...we vaak het spelletje spelen 'Probeer met zoveel mogelijk in een jeepney te geraken'? Als we al helemaal op elkaar gepropt zitten, stopt de chauffeur toch nog om nieuwe mensen er bij op te laten. Elke passagier brengt namelijk erg noodzakelijk geld op.
...hier de regering ook niet geweldig goed draait? Er is erg veel corruptie, want als er vanuit andere landen hulppakketten worden gestuurd, verdwijnen die vaak in de handen van de hoge pieten.
... de dag hier begint om 5 uur 's ochtends en eindigt om 21 uur?
...blanken per definitie Amerikaans zijn en Amerikanen per definitie Joe heten?
... we helaas nog geen enkele nacht goed hebben geslapen door het verschrikkelijk hete weer, het slechte bed en het lawaai van voorbijrijdende jeepneys?
...ze vaak she in plaats van he zeggen, zodat het soms echt moeilijk is om mee te zijn over wie ze het nu juist hebben
...als je hier in een klein winkeltje drank koopt, je dat dan krijgt in een plastic zakje met een rietje omdat ze geen glazen flesjes willen geven vanwege het leeggoed?
...we hier elke dag nog nieuwe stukken van Payatas ontdekken? De arme sloppenwijken rond de vuilnisbelt zijn echt enorm uitgestrekt.
...sommige kindjes van de school ons nu ook al Marimar en Sergio noemen, naar de hoofdrolspelers van een erg populaire Filippijnse telenovella (http://en.wikipedia.org/wiki/MariMar_(Philippine_TV_series))?
...ze hier tal van producten verkopen om witter te worden?
...alles hier echt geweldig goedkoop is? Een zakje met 10 mini chocoladekoekjes kost hier bijvoorbeeld 1 peso, wat overeenkomt met 1,4 cent.
...hier geweldig veel fastfoodrestaurants zijn? Uiteraard is er McDonalds maar daarnaast echt nog 10tallen andere dingen met als populairste de Filippijnse Jollibee.
...de leerkrachten hier 130 euro per maand verdienen?
...we de man hebben ontmoet die aan het hoofd staat van filters (om het even wat voor soort)?
...de burgemeester van dit dorpje hier geen ziekenhuis in de buurt wil, tenzij het zijn naam heeft? Er is namelijk een man uit Nederland die hier een ziekenhuis wil oprichten en voor alle voorzieningen zal zorgen, maar dit wordt dus niet toegelaten...
... het fruit hier echt overheerlijk is en ze veel soorten hebben die wij niet kennen?
...afstand hier wordt uitgedrukt in hoeveel ritten je met de jeepney moet doen? Hoelang die ritten duren zeggen ze er echter nooit bij.
...we de man of vrouw die de ventilator bedacht erg dankbaar zijn?
Het is eindelijk gelukt om foto's op de computer te krijgen! Ziehier een kleine selectie:
(De storm was toch niet zo erg als voorspeld was zodat we toch naar Payatas konden. We hebben heel veel lachende gezichtjes gezien dus voor ons is de dag meer dan geslaagd! De onderste 4 foto's zijn van vandaag)
kindjes van de Papaya-school
Nog meer kindjes van de Papaya-school
De schooljeepney brengt de kinderen terug naar hun huis op de Payatas-vuilnisbelt.
Het armste deel van het dorpje Kasiglahan op enkele meters van de school.
De prachtige omgeving!
1 van de talrijke jeepneys.
Man die met de boot boodschappen rondbrengt op de rivier waar we zijn gaan zwemmen. (let op de sterke stroom :))
Wawa-rivier waar we dus zijn gaan zwemmen (aan de bamboe-huisjes zie je duidelijk dat de tyfoon veel heeft verwoest)
De keuken van ons huisje op school.
De kindjes van grade 2 maken tekeningen voor de kindjes in Belgie.
Het resultaat mag gezien worden!
's Middags eten de kinderen per grade in de overdekte binnenplaats.
Ze waren dolgelukkig met hun windmolentjes!
De kinderen kregen eten van de mensen die ons begeleidden bij het spelen met de kinderen op Payatas.
De beelden spreken voor zich...
Kat-kat, Michelle en Erica, 3 zonnetjes van Payatas!
.
