kortverhalen uit kortrijk it's a joy(e) forever, keep smiling!
15-01-2006
het winteroffensief
De winter is in het land,
allé, zo om zien. De houtkachel drait op volle toeren, de koude winterwind zoeft om onze oren, de avonden zijn kort, de voortreffelijke winterkost komt weer op tafel, witloof in hesp met een voortreffelijke kaassaus. Spruiten (alhoewel ik de enige ben in huis die ze graag eet).
Ovenrecepten als 'Vogels zonder kop' doen het de laatste tijd dus voortreffelijk.
Typische verhalen uit een koud Vlaanderen. Bourgondiërs als we zijn gaat niets boven een warm recept, uit de pan, uit de oven, lekker heet.
Ik wil dus niet te deprimerend overkomen, want Vlaanderen kan koud zijn in de winter en ik haat die snerpende wind. Sommigen hebben dat graag, ewel, ik niet. Geef mij maar de leuke lenteavonden, gezellige temperatuur, terrasje, wijntje of een lekkere pint.
Dat moeten de emigranten wel missen denk ik.
't Ja de zon schijnt altijd beter, het gras is groener aan de overkant...
Zu je menen. Niets gaat boven mijn Stamppot ofte Hutsepot met worst en een streep mosterd van Dijon. Witloof, Spruiten, Asperges, Vogels zonder kop...
Laat mij maar die winteravonden naast de houtkachel.
Een drukke week achter de rug gehad. Moest het allemaal even op een rij zetten.
Dochterlief moest dringend aan haar stembanden laten werken. Na een jaartje logopedie werd het euvel operatief gecorrigeerd, anders zou ze, op latere leeftijd net zo varen als zovele vrouwen, met Freya Vandenbosche op kop. Bij de minste vermoeidheid of gewoon na haar dertigste verjaardag, zo ongeveer, niet meer verstaanbaar zijn. Gees dus.
Dan maar het onaangename aan het toekomstige paren en zich laten opereren.
Was het niet dat ze in Leuven op kot zit, en bijgevolg in de universiteitstad naar een logopediste was gegaan, die haar doorverwees naar een specialist in het universitaire ziekenhuis, die leuke specialist zit in de UCL in het Brusselse Woluwe, die dan nog eens zijn praktijk heeft in Namen. Juist je kunt het geraden, vrijdag vertrok mijn dochter uit Leuven naar Namen en ik vanuit Kortrijk naar Namen. Onderweg kreeg ik een paniekerig telefoontje dat de trein in Namen niet verder reed, ze moest normaal afstappen in Lustin om daar de pendel naar Mont-Godinne te kunnen nemen, dit wegens een verkeersongeval op de lijn in Jambes. Ik was nog nooit met mijn wagen door Namen gereden, laat staan dat ik wist waar het station lag, en van daaruit naar Mont-Godinne kon rijden.
We moesten er om 9u30 zijn, en we zijn vijf minuten voor tijd het pakeerterrein van het UCL ziekenhuis opgereden. Dat was even 2u en 30 min nadat ik uit Kortrijk was vertrokken. Namen, 't ja dat ligt niet ver van Kortrijk hé ?
Gewijde van Namen was toch die veldheer die in 1302 in Kortrijk zijn spitsbroeder Robert de Bethune is komen helpen amok maken tegen hun heer, de koning van Frankrijk. Dat is ook deze die in Kortrijk en menig Vlaamse stad zijn naam heeft gegeven aan een straat, in eerbetoon voor zijn heldenmoed ?
Wel, die kwam van ver, tevoet of te paard, met zijn voetvolk erbij.
Namen, das de poort tot de Ardennen. 't Is daar mooi, der staat daar een leuk kasteel, ze noemen dat de citadel. Het ziet er groot uit. Zo boven de Maas uittoornend.
Maar de UCL vond het blijkbaar nuttiger om even buiten het centrum te bouwen. Nu even buiten het centrum is te braaf gezegd. Mont - Godinne is een samenvoeging van het dorpje Mont (Berg) en Godinne en beiden liggen bovenop een bergkam zo'n 20 min. rijden van Namen zelf. Je kunt het niet beter vergelijken als Sint Lodewijk, voorbij Zwevegem, tenopzichte van Kortrijk. Als je daar een ziekenhuis zou bouwen van dergelijk allure, en
zo 'n omvang, en je vergeet daar een 'snelle' weg naartoe te leggen zoals in Mont -Godinne, 't ja je kunt het raden, geen kat die het gemakkelijk zal vinden, zo ook wij niet.
Maar we zijn er wel geraakt en ik moet toegeven, ze zijn daar behoorlijk vriendelijk en behulpzaam. Hoewel er maar een aantal mensen in het O.P. nederlands spraken hebben wij dat niet als een euvel ervaren, in tegendeel, men was nog meer attent meen ik.
Dus zijn die nazaten van Gewijde van Namen terecht naar Kortijk gekomen, meen ik, zo even in gedachten verzonken en heeft die verbondenheid met Kortrijk dan toch nog iets nostalgies.
In ieder geval, we zijn 'savonds, in de gietende regen, over la route de la Wallonie, heelhuids in Kortrijk teruggekeerd.
Hier zit ik dan, terug aan de computer, na een gehele dag computeren op school, met de leerlingen ArchiCad,Photoschop en Illustrator explorerend.
Even in gedachten terug bij de activiteiten van het afgelopen jaar. De eerste trimester zit er bijna op. De leerlingen kunnen aan hun examens beginnen, de leerkrachten aan het punten invullen.
De "Vrijstaat" op het Van Daeleplein was leuk en boeiend. Bedenkingen daaromtrend zijn er genoeg. Was het wel zoals we wilden, was het wel zoals de leerlingen het wilden ? Was het...
Wie niets waagt, niets wint, zeggen ze en zo was het. Eén ding weet ik zeker, als de leerlingen er later even zouden over beginnen dan zullen ze er met een tevreden gevoel over babbelen. Zo ontmoete ik een "oud" leerlinge van zo'n 7 jaar terug. Die wist precies nog wat we toen allemaal uitgespookt hadden, samen, op school, op studiereis. De cursussen, 't ja daar wist ze niet zoveel meer van. Het waren die dingen die we samen beleefd hadden. Daar kon ze nog klaar en duidelijk over vertellen. Die studiereis naar Engeland, dat rondhossen zonder de metro te willen gebruiken
Katrien en Adelin zijn erin geslaagd de overtocht naar New Zealand te maken zonder al te grote kleerscheuren. 't Ja dacht ik, eigenlijk hebben ze gelijk, het "oude" contingent is niet meer zoals het was. Daar schijnt de zon. Hopelijk voor hen lang genoeg om de eerste verbrande gezichten bruiner te laten worden.
In navolging van hun weblog start ik er ook maar één, dacht ik, kwestie van de moed erin te houden en de mensen op het 'thuisland' even mijn mijmeringen mede te delen.
Het is nu eenmaal winter in Vlaanderen, en dat wil zeggen, regen, regen en nog eens regen. Nu Katrien en Adelin zullen er geen nood aan hebben als ik dat zeg. Zij genieten van een tevreden vakantie in een land hier ver vandaan. Adelin heeft zelfs al werk gevonden, knap zeg, en dit na nog geen 48u in het land van de KiWi's te zijn.
Ergens in mijn gedachten benijd ik hem wel. Maar ja, hij en zijn gezin hebben de grote stap gewaagd, ik niet.
Ik blijf maar in Vlaanderen hangen, en afwachtend wat de winter brengen zal, op school, op straat, in de buurt... die ik denk ik... ken.
Het gaat jullie wel in KiWi-land
daaag
jan
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
