Jaja, het is weeral een tijdje geleden. Zo'n blog bijhouden kost toch wel wat tijd en moeite. Dat eerste heb ik de laatste tijd iets minder gehad en dat laatste, daar had ik precies niet zoveel zin in :).
Het gaat ook niet zo'n lang bericht worden, het wordt eerder een experiment. Ik had beloofd dat ik het in mijn volgend bericht over de wintervakantie zou hebben, ondertussen zo'n 4 maanden geleden. Ik ga er niet te veel bij zeveren, ik ga de foto's laten spreken. En dat wordt het experiment: blijkbaar kan ik een link doorgeven van facebook, zodat ook de mensen die geen facebook hebben, die foto's kunnen zien. Dat gaan we dus nu proberen en ik hoop dat het lukt!
De eerste paar weken van de vakantie, ben ik in Xi'an gebleven, is er een vriendin van Sarah op bezoek gekomen en hebben we heel veel plezier gemaakt. Maar ik geloof dat ik dat nog ergens geschreven heb. Ach, een keertje meer of minder kan dan ook geen kwaad :)
Hier is de link: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150562467033905.405457.628013904&type=3&l=4acc1f3044
Daarna zijn Rozanne en ik dan echt op reis vertrokken en onze eerste stop was Harbin, koud!
Na Harbin, hebben we de trein genomen naar Beijing maar helaas, tijdens de reis heeft het fototoestel van Rozanne iets raars gedaan en zij had alle foto's getrokken in Beijing. Helaas, geen bewijs. In Beijing hebben we niets toeristisch gedaan, we hebben voornamelijk gegeten, uitstapje gemaakt naar de Ikea, een museum bezocht en goed uitgerust.
Na Beijing, de trein op richting Qingdao om Rose, de vriendin van Sarah op te zoeken. Qingdao ligt aan de zee, dus een grote verandering met Xi'an.
Tot nu zijn we overal maar een paar dagen gebleven. Onze laatste stop is Kunming, waar we ons terug bij Sarah hebben gevoegd en daar mochten we bij een vriendin van Sarah 10 dagen blijven logeren. Kunming is de stad van de eeuwige lente, heerlijk weer, kortom, een heerlijke tijd.
Zo, dat was mijn vakantie in een notendop, kort en krachtig :)
Ondertussen is er niet veel gebeurd, het leven gaat zijn gewone gangetje, er wordt les gegeven, er wordt les gevolgd. Het Chinees verbetert gestaag alhoewel er nog veel werk aan de winkel is.
Sarah heeft in het begin van het tweede semester besloten om iets voor de gemeenschap te doen, namelijk om in een weeshuis hier in Xi'an wekelijks te gaan helpen. De verantwoordelijke was namelijk zwaar ziek geworden en ze gingen het weeshuis sluiten tenzij ze konden aantonen dat andere mensen het ook konden. Daarom zochten ze vrijwilligers en vooral een paar mensen die Engels konden leren aan de kindjes. Sarah heeft dan gevraagd of ik mee wilde en sindsdien gaan we wekelijks op pad om wat Engels bij te brengen. Iedereen kent zo wel ongeveer mijn capaciteiten om met kinderen om te gaan, inderdaad, zo goed als nihil. Dat wil zeggen, zo'n vier maanden geleden. Ondertussen heb ik heel wat bijgeleerd en ik ga er zelfs graag naartoe. In het begin was het wel heel moeilijk, de kinderen daar zijn er wel aan gewend dat er veel mensen komen en gaan, maar dat wil dan toch niet zeggen dat ze u zomaar vertrouwen. Het heeft ons ongeveer een maand gekost om met hen in dezelfde kamer te blijven, zonder dat ze beginnen te wenen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, er is een jongetje, hij kwam de eerste dag al naar ons toe en heeft nooit schrik gehad van ons. Maar die problemen zijn nu ook achter de rug. Als ze ons zien, komen de meeste vanzelf naar ons toe. Er zijn natuurlijk mindere dagen dat we hun aandacht echt niet krijgen of dat ze niet willen luisteren, maar in het algemeen is het wel plezant. De eerste paar keren was ik doodop maar het is toch waar wat ze zeggen, hoe meer je het doet, hoe gemakkelijker het wordt.
Vince, ik ben nu geoefend, we gaan eind augustus veel plezier hebben! :)
Ja, het heeft iets langer geduurd om mijn blog bij te vullen wegens toch wel een beetje een gebrek aan tijd. Nu zal ik zo'n beetje vertellen wat er allemaal gebeurd is sinds ik teruggekomen ben van vakantie en daarna zal ik ook stilletjesaan alle plaatsen die ik bezocht heb tijdens de vakantie op mijn blog plaatsen.
We waren op 19 februari terug en hadden nog een week om lessen te plannen, uit te rusten, nog wat te ontspannen, je snapt het idee... Het is alleen heel erg moeilijk om al wat lessen te plannen als je nog niet eens weet welke lessen je moet geven. Ja, daar komen ze dan op zaterdag mee af en maandag moet je beginnen. Maar ja, dat is China, we nemen dat gewoon aan en maken er het beste van. Vorig semester gaf ik acht uurtjes spreekvaardigheid en vier uurtjes luistervaardigheid. Nu kreeg ik telefoon van het hoofd dat ze luistervaardigheid aan een andere prof wilde geven. Ik helemaal in paniek: "waarom mag ik dat niet meer doen? Had ik het dan zo slecht gedaan? Heb ik er te veel gebuisd? Geef ik nu maar acht uurtjes meer en krijg ik niet meer betaald? - Het is niet veel, maar alle beetjes helpen - Waarom hadden ze me dan geen feedback gegeven? Bleek er helemaal geen probleem te zijn, die prof wilde zijn luistervaardigheid ook wat oefenen maar ik heb uiteindelijk toch dat vak teruggekregen. Ik kreeg er ook nog een nieuw vak bij, TEF, Test d'Evaluation de Français, allemaal teksten gevolgd door enkele open vragen en enkele meerkeuzevragen. De teksten zijn soms moeilijk, maar de vragen zijn altijd letterlijk dus het valt nogal mee. Het is niet zo gemakkelijk geweest om dat nieuw vak te brengen in de klas en de eerste weken wist ik eigenlijk niet wat ik precies aan het doen was, soms komt dat dan helemaal niet goed en heb ik het gevoel dat ze de tekst totaal niet begrepen hebben, hoeveel keer ik het ook uitleg, andere keren gaat het heel goed. Een klas heeft dat vak om acht uur 's morgens, dat helpt niet echt, ik ben zelf nog aan het wakker worden en de studenten zijn ook nog niet bepaald wakker, de motivatie is dan bepaald ver te zoeken... Nu, ik had ze op een gegeven moment een tekst als huistaak gegeven, een saaie tekst over autokoers, ook bepaald niet mijn favoriete onderwerp! Als minder dan de helft die taak niet gemaakt had, en dat gebeurt hier wel eens regelmatig, ik had ze gewaarschuwd, dan gingen we de volle twee uur met die tekst bezig zijn en babbelen over autokoers. Als enkele mensen hun huistaak niet gemaakt hadden, moesten die mensen een tekst van een half blad schrijven over waarom ze autokoers zo plezant vinden of net niet. In de eerste klas hadden 13 van de 24 mensen hun huistaak niet gemaakt - eigenlijk twaalf van de vierentwintig maar die twaalfde persoon kwam te laat dus die telde niet - en we hebben twee uur lang over auto's gebabbeld. Ik had wel een ppt gemaakt, een paar filmpjes erbij gezocht, nog wat gebabbeld over Vaillant dus al bij al viel dat ook nog wel mee. In de tweede klas had bijna iedereen zijn taak gemaakt en de drie personen die dat niet hadden gedaan, hadden me braafjes een tekstje geschreven en nog goed ook. Ik heb de ppt toch ook maar overlopen in die klas want dat maakt zo'n tekst wel een stuk duidelijker. Het vervelende is dat er in die klas niets voorzien is qua computer of enig ander digitaal hulpmiddel dus ik moet dan altijd mijn computer meenemen. Ach ja, dat valt dan nog wel mee. Ik moet toch wel zeggen dat ik voel dat mijn lesgeefvaardigheden beter geworden zijn ten opzichte van vorig semester. Ze kunnen natuurlijk nog altijd heel wat verbetering gebruiken maar ik vind het toch een positief teken. Gelukkig want als dat niet was, dan kan ik er ook maar best mee ophouden.
Dat brengt me dan naadloos over tot mijn volgende puntje: ik blijf nog een jaar langer. Ik mag zelfs een aanvraag indienen om volgend jaar onder een contract te werken dus dat betekent met loon! JA, IK MAAK MIJN SCRIPTIE AF! Ik weet nog niet hoe, maar volgend jaar wordt daar werk van gemaakt. Als de school zou zeggen dat ik niet mag wegens geen correcte diploma's, dan doe ik voort zoals ik nu aan het doen ben, vraag eventueel nog die vier andere uren erbij, wordt betaald voor de helft van die uren, dan heb ik ook een soort loon, maar zou het liefst wel onder contractvorm doen. Maar dat zal ik wel zien als mijn papierwerk binnen is.
Jullie merken ook dat er heel wat minder foto's op mijn blog staan. Dit is eigenlijk een heel moeilijke blog om die erbij te zetten, ik moet elke foto verkleinen, ze moeten er een per een opgezet worden, een nogal omslachtig werk. Ik ben hier totaal geen reclame aan het maken voor facebook, echt niet, maar daar gaan jullie alle foto's vinden. Ik ga hier niemand verplichten om een profiel op facebook aan te maken, verre van, er zijn er verschillende die dat niet hebben, ik stel voor dat jullie op regelmatige tijden eens afspreken, gezellig avondje organiseren, er is altijd wel iemand in de buurt met facebook om dan de foto's op het gemak te bekijken ;). Maak er een gezellig sociaal moment van!
Ondertussen gaat het leven hier natuurlijk ook gewoon door. Voordat de school terug begon, hebben we mijn verjaardag gevierd en de half-birthday van Sarah. Zij is jarig in juli, aangezien er dan niemand hier is, hebben wij het samen gevierd. We zijn naar de Delhi Dar-bar gegaan, een Indisch restaurant, heel lekker! Een van mijn kadootjes was een magneet in de vorm van een spin, omdat iedereen onder de vakantie erachter gekomen is dat ik niet bepaald van spinnen houd. Een ander iets of wat grappig cadeautje was een lelijke fleece broek en peignoir maar op dat moment was het nog koud genoeg om dat te dragen, de pijpen zijn veel te kort, ik moet de peignoir vastbinden onder mijn oksels in plaats van rond mijn middel maar het is warm :). Ik heb ook twee kommetjes gekregen met bijpassende eetstokjes, een massage, thee (en nee, geen wormpjesthee), een Chinees boek, een volle doos enchanté-chocolaatjes, een pakje van België met Belgische pralines, speculaaspasta, nog wat thermisch ondergoed... noem maar op! Het was geslaagd!
Meneer Haagdorens heeft ooit in de klas gezegd dat het hier van de ene dag op de andere plots lente kan zijn. De ene dag is het nog koud, de volgende dag kan je rondlopen in T-shirt. Ik dacht, ja ja, dat zal wel, eerst zien dan geloven. Tja, ik heb het gezien en nu moet ik het wel geloven. Het was misschien niet van de ene dag op de andere maar toch van de ene week op de andere. Eerst was het nog aan het vriezen, de week daarna was het 10 graden, toen 15, daarna 20 en hoger. Het is nogal veranderlijk op het moment, vorige week een lichte windstorm gehad, maar die echte koude is nu toch helemaal voorbij.
Oja, bijna vergeten te vertellen, ik ben verhuisd! Ok, niet ver weg, gewoon naar de andere kant van het complex maar dit appartement is veel beter. Het is kleiner, er ligt een houten vloer (of iets met het uitzicht van een houten vloer) wat het al een stuk warmer maakt. Mijn vorig appartement was zo koud. Het jammere was dat er een roker ingezeten had, ik heb hier alles moeten schrobben met javel, muren, plafond, kasten, en de geur is soms nog merkbaar maar het zal wel langzaamaan verdwijnen. Ik heb Sarah onder de arm genomen als mijn persoonlijke interieurdecoratrice en het begint echt huiselijk te worden. Er moeten nog een paar aanpassingen aangebracht worden, dan zal ik globale foto's plaatsen, voorlopig moeten jullie het doen met de detailfoto's :)
Ik heb de laatste dagen wel last van mijn ogen, heel tranerig, er is mij zelfs gesuggereerd of ik geen voorjaarsallergie had. Voor eens en voor altijd: IK DOE NIET MEE MET DIE ZEVER! Ik ben oogdruppeltjes gaan halen bij de apotheker en dat helpt. Ik persoonlijk denk dat het de rook is die lang in dit appartement heeft gehangen terwijl ik er al inzat. Plus het feit dat het hier heel droog kan zijn, dat helpt dan ook niet echt.
Vorige week was het de verjaardag van Kimi en ook Serena is jarig in april dus hadden we voor hen een feestje georganiseerd. Kimi wil bakker worden, dus we hadden een kookboek gehaald en er allerlei hulpmiddelen bijgedaan, zoals maatlepels, een deegrollertje, schort en handschoenen, een cookiemix,... Je had haar gezicht moeten zien! Ze kreeg van haar ouders een oven, dus zonder dat we het wisten, waren onze cadeautjes perfect complementair. Voor Serena hadden we een makeup-boek gehaald en er allerlei werktuigen bijgedaan, een of andere soort schmink, borsteltjes, een tasje om het allemaal in te doen,... Ook haar gezicht was zo kostelijk om te zien! We zijn met hen gaan eten bij Grandmother's Kitchen, een van de betere en betaalbare westerse restaurantjes. Hun Mexicaans eten is daar wel goed, maar de laatste tijd doen ze er nogal veel pepertjes in, het wordt pikanter en pikanter. Maar wel heel lekker.
Er zijn op dit moment ook veel ouders en vrienden op bezoek. Waarschijnlijk wegens Pasen. Niet dat wij vakantie hebben, maar in Europa natuurlijk wel. De ouders van Rozanne zijn hier twee weken geweest, de moeder van Matt, de vriend van Emmy, een vriendin van Emily, het was een gezellige boel. Het was net ook de verjaardag van Matt en dat hebben we dan ook goed gevierd aangezien zijn moeder hier nog was.
Wat gaat er de volgende weken nog gebeuren? De testen zijn weer daar voor Chinees. Niet dat ik met alles kan meedoen, op maandag en dinsdag moet ik zelf lesgeven. Ik ga waarschijnlijk alleen meedoen met duxie, grammatica zeg maar. Dan weet ik ongeveer waar ik sta en dat is ook wel mijn beste vak. Tingli, luistervaardigheid, gaat er beetje bij beetje op vooruit, ik ben veel beter dan vorig semester maar er is nog wat werk aan. Volgens Sarah is mijn kouyu, spreekvaardigheid, verschrikkelijk maar dat examen kan ik dus toch niet meedoen.
Ik ga zelf ook testen geven aan mijn studenten maar die maken zich helaas niet vanzelf. Ik heb het iets gemakkelijk dan mijn collega's in die zin dat ik boeken heb, maar dat helpt natuurlijk niet bij een test. Plus ik wil niet altijd hetzelfde doen, dat is saai en ik moet de aandacht blijven behouden van mijn studenten, het maakt het ook leuker voor mij, maar dat is natuurlijk meer werk. Och, zoals ik al zei, mijn 'kwal'-iteiten gaan erop vooruit.
Goed, dat was het voor vandaag. Ik ga proberen in de volgende weken de vakantie te vertellen. Tot de volgende!
Allemaal heel erg bedankt voor alle kaartjes die ik heb ontvangen! Ik vermoed dat er nog een paar onderweg zijn, maar wees gerust, tot nu heb ik ze allemaal gehad, dus die komen ook wel terecht ;). De facebookers onder jullie hadden mijn doos chocolade al gezien, ik verwachtte dus een boek van thuis en kreeg er ettelijke kilo's chocolade bij, zo blij zo blij.
Het einde van het semester betekent examens, maar voor de examenweek moet er natuurlijk ook nog een 'wedstrijd' gehouden worden. De voorlaatste vrijdag was er geen Chinese les maar wedstrijd. Diegene die meededen, hadden een tekst voorbereid over hun leven in China, de moeilijkheden die ze tegengekomen waren en natuurlijk de grappige misverstanden die daaruit voort zijn gekomen. Ze maken hier een duidelijk verschil tussen studenten, alle Koreanen, en de leerkrachten, mensen zoals ik, want ik wist pas de dag ervoor wat er precies ging gebeuren. Ik werd vriendelijk uitgenodigd en ik was ook de enige buitenlandse leerkracht aanwezig, maar ze verwachten niet van ons dat we meedoen, wat ik best vind, want dat is toch niet zo mijn ding. Alle Koreaanse studenten waren aanwezig, alle Chinese leerkrachten, de Chinese stagiaires die ons af en toe les hebben gegeven, enkele mensen van het bureau, kortom ongeveer de volledige internationale afdeling. Na het wedstrijdgedeelte was er het karaoke- en toneelgedeelte. Er werd gezongen en gedanst, een paar studenten van mijn klas van level twee en studenten uit level drie hadden Romeo en Juliette opgevoerd in het Chinees. Op het einde werden de Chinese leerkrachten ook gevraagd iets op te voeren wat ze niet allemaal even graag deden. Ook mijn naam werd op een gegeven moment gescandeerd maar ik heb vriendelijk bedankt. Ik vond het wel straf dat de leerkracht die ons altijd doet zingen en dansen in de les, nog het minst geneigd was iets voor te brengen. Ze zei de hele tijd wo shenme dou mei zhunbei! (Ik heb helemaal niets voorbereid!) Pech gehad, toch iets doen :D. Maar het was wel heel gezellig en een leuke afsluiter van het semester.
De eerste foto zijn de studenten die hele voormiddag aan elkaar moesten praten. De tweede foto zijn bijna alle Chinese leerkrachten die ons les geven. Op de derde foto zie je Zaixue (ook gekend als Richard of zhenmeyang, wat zoveel betekent als 'hoe gaat het ermee') en Ala, een meisje van bij mij in de klas, Romeo en Juliette spelen.
Ook tijdens die week kreeg ik een dringend smsje van een prof van mijn departement die ik nog nooit gezien had waar mijn examen bleef? Ik kreeg een mail op donderdagavond dat het zondag binnen moest zijn en nog een sms op vrijdag met de boodschap dat het dringend is. Dat is dus typisch Chinees, ze zeggen niks tot op het laatste moment en dan kunt ge er als zot aan beginnen. Ik kreeg dat natuurlijk niet af binnen die tijd, het is mijn eerste ervaring als leerkracht dus ook een examen opstellen was de eerste keer. Ik heb het op maandag doorgestuurd naar het departement, ze hadden nog een week om het te kopiëren wat mij ruim voldoende tijd leek. Verkeerd gedacht! Een week was niet genoeg om kopieën te maken dus hebben ze het examen een week verplaatst wat voor mij eigenlijk niet ging want dat viel samen met het mondeling examen van de driejaars. Nu, ik heb het kunnen regelen met Zhu, aangezien wij de mondelinge examens samen deden, maar dit was de eerste keer en ook de laatste keer dat we het samen doen. Volgend semester doe ik mijn eigen ding, stel ik mijn eigen voorwaarden op. Van de 20 hoofdstukjes die we in het semester hadden gezien, moesten ze er maar 4 of 5 kennen, dan moesten ze een papiertje trekken en dat hoofdstuk vanbuiten opzeggen. Er waren studenten die begonnen te onderhandelen of ze geen tweede papiertje mochten trekken! Nee hè, zo werkt dat niet! Ik ben echt niet streng geweest om punten te geven, maar diegenen die onderhandelden, buiten gingen om dan een kwartier later terug binnen te komen en dan nog een slecht examen aflegden, die heb ik toch gebuisd. Het zal niet veel uitmaken want ik ben er vrij zeker van dat Zhu ze genoeg punten geeft om ze toch door te laten (het mag zeker niet slecht afstralen op de school) en anders worden alle punten gewoon opgetrokken. Ik gaf punten tussen 30 en 85, Zhu begon pas vanaf 80. Groot verschil dus. Gisteren hebben Emily, Matt, Rozanne, Sarah en ik een brainstormsessie gehouden om ideëen te krijgen voor volgend semester. Zeker voor hen is dat belangrijk want niemand van hen heeft een boek. Ik heb een boek wat ik een beetje moet volgen wat het aan de ene kant wel wat gemakkelijker maakt, maar aan de andere kant ben ik daar ook wel aan gebonden. Nu, het volgend semester ben ik toch van plan om ze meer te laten spreken. Ik liet ze blijkbaar al hard werken tegenover Zhu, want hij vertaalt de tekst letterlijk naar het Chinees heb ik gemerkt, dat noem ik niet echt spreekvaardigheid, maar ik ga proberen ze nog harder te laten werken ;). Het moet natuurlijk wel interessant blijven, daarom is het niet slecht dat iedereen zijn ideeën eens op tafel heeft gegooid.
In de laatste week van de lessen had ik op maandag, dinsdag en woensdag in principe ook examen Chinees maar ik kon 'helaas' niet. Ik had op maandag en dinsdag zelf examen Frans uit te delen en op woensdag had ik in principe het vak moeten afleggen waar ik maar de helft van de tijd naartoe kon wegens zelf les Frans geven, dus dat ging ook mooi niet door. Volgend semester ga ik er wel voor zorgen dat het niet samenvalt, dan wil ik wel meedoen met de examens. De leerkrachten Chinees vonden het niet erg, dat bedoel ik dus ook met leerkrachten hoeven niet mee te doen en worden sneller verontschuldigd. Ze hebben mij wel verzekerd dat ik volgend semester naar level drie mag en ik weet ook dat ik daar nu wel klaar voor ben.
Heel die examenperiode viel ook wel midden onder kerstmis, wat het niet gemakkelijker maakte om zich te concentreren of te studeren. Niet voor de Chinezen, die vieren dat toch niet, of sommigen doen het wel en zien het als een ideaal moment om helemaal uit te bol te gaan, examens of geen examens, maar voor ons is het natuurlijk wel een iets of wat belangrijkere periode. We hebben het toch gevierd hoor. We hebben Kimi en Serena een cadeautje gegeven en zij hebben ons ook allemaal een cadeautje gegeven. In de week voor kerstmis waren we uitgenodigd bij Emmy want enkele van onze studenten waren aan het koken en jiaozi aan het maken. Blijkbaar moet je de dag dat het winter wordt, jiaozi eten, gevulde deegblaadjes zeg maar, want anders gaan je oren eraf vallen. Twee studenten hebben me ook een appel gegeven, dat geven ze ook, en dat helpt ook tegen de kou.
Serena (met de sjaal) en Kimi (met de muts) Lilly (vanachter), Romain (in het blauw) en Sophie
De twee Pauls
Emmy en Emily Linsvoor beginnen met de klok mee: Shane, Emily, ik, Rozanne, Sarah, Paul, zijn vriendin, Paul, Romain, Laurent, Lilly, Sophie en Emily.
Op de derde foto, het meisje vanachter, Lilly, en de jongen in het blauw, Romain, dat is een koppeltje en dat zijn de studenten die mij uitgenodigd hebben bij hen thuis op nieuwjaarsdag (zie verder).
Dan hebben we zelf onder ons bij Sarah thuis (altijd the place to be) heel rustig kerstavond gevierd met Emily, Emmy, Matt, Rozanne, Sarah en ik, we hebben cadeautjes uitgewisseld en op kerstdag waren we uitgenodigd bij Jeannie thuis.
Een week later waren we terug uitgenodigd bij Jeannie om nieuwjaar te vieren. De volgende dag, 1 januari van het nieuwe jaar, moest ik wel iets eerder vertrekken want ik was uitgenodigd bij twee van mijn studenten om daar te gaan eten. Ik dacht, oh, ik kom daar tegen de middag aan, ik eet mee, we babbelen wat en dan tegen een uur of 4 kan ik terug naar huis. Nee, toch niet, ik heb daar van 12 tot 7 gezeten, Lilly spreekt iets of wat Frans en vraagt de hele tijd naar woorden en zinnen hoe het allemaal wordt gezegd in het Frans. Romain, de vriend van Lilly en het was ook bij zijn ouders dat we uitgenodigd waren, studeert Frans maar kan beter Engels dan Frans. Ik heb hem gevraagd waarom hij dan eigenlijk geen Engels had gekozen maar hij zei dat er al teveel studenten Engels kozen en hij wilde niet bij de grote hoop horen. Ik geef hem gelijk maar hij zou dan wel beter zijn best moeten doen. De rest van de familie sprak alleen maar Chinees, dus jullie kunnen je voorstellen dat toen ik om 8 uur 's avonds thuis aankwam, ik gewoon bekaf was. Het was wel een leerrijke en lekkere dag, want die Chinezen, die kunnen koken!
Nu is het dus vakantie en voorlopig een heerlijk rustige periode. Alle studenten moeten dan van de campus af, de enige mensen die nog hier zijn, zijn werklui (in China werken ze altijd en overal), de bewakers en de leerkrachten. Het nadeel is wel dat ze de chauffage afzetten. Er kwam nooit echt veel warmte uit die centrale verwarming maar het maakt echt nog een verschil als ze helemaal afstaat. Het enige wat me nu warm zou moeten houden, is de kongtiao (airco) maar er werkt er maar eentje van de drie en dat is niet genoeg. Het is nu zondag, Sarah en Rozanne zijn naar de dienst, maar ik zit dus bij Sarah omdat haar appartement veel warmer is. Ik ga na de vakantie vragen of ik niet mag verhuizen naar het appartement onder dat van haar, dat staat blijkbaar leeg, de zon schijnt daar al op van 's morgens en het is een kleiner appartement, dus ook wat gemakkelijker in onderhoud. Hopelijk mag het!
Rose, een vriendin van Sarah, is nu ook hier en samen met Kimi en Serena zijn we Xi'an gaan wat gaan bezichtigen. Serena woont vlakbij Bingmayong, het terracottaleger dus dat zijn we gaan bezoeken. Ik was eerst niet van plan mee te gaan, omdat ik het nog zeker twee keer ga bekijken in de zomer en ik had het al gezien vorig jaar, maar het is zo gezellig met zijn allen en daarna waren we uitgenodigd in het restaurant van de vader van Serena om te gaan eten, dus ik heb maar vlug gezegd dat ik toch meeging.
Serena en Kimi
Van achter naar voor: Sarah, Rose, Rozanne, Kimi, Serena, ik.
Op 23 januari vertrekken Rozanne en ik naar het hoge noorden, naar Harbin om het ijssculpturenfestival te gaan bezoeken, daarna maken we een kleine stop in Beijing om dan door te gaan naar Nanjing, Rozanne kent daar iemand die ons de stad kan laten zien. Dan staat het nog een beetje open waar we naartoe gaan, maar het is de bedoeling dat we op 6 februari aankomen in Kunming, de stad van de eeuwige lente waar we ons terug bij Sarah voegen - zij heeft daar een paar jaar geleden les gegeven - om de stad dan met haar als gids te gaan bezichtigen. Allemaal goede vooruitzichten! Tijdens de rondreis neem ik mijn computer niet mee, ik wil geen risico's nemen. Eind februari horen jullie terug van mij. Tot dan!
Dit is van alles en nog wat deel 2, om deel 1 te lezen, moet je het vorig bericht lezen. Kwestie om eventjes duidelijk te zijn.
Goed, waar waren we gebleven? Oh, ja, zaterdagochtend, gisteren dus. Sarah had ons allemaal uitgenodigd bij haar voor Mexicaanse avond maar voordat er een Mexicaanse avond op het menu kan staan, moet er eerst naar de winkel gegaan worden. Op zaterdag is er een busje voor de buitenlandse leerkrachten om naar Metro te gaan, een grote winkel à la Colruyt waar er met de heftruck rondgereden wordt tijdens openingsuren dus kinderen onder de zoveel meter mogen er niet binnen. Daar kan de Ikea nog een puntje aan zuigen! Ik heb in die winkel eigenlijk nooit iets nodig aangezien ik toch niet kook maar ik ga mee voor de gezelligheid. Osse pa wilde wel eens weten wat voor soort elektrisch materiaal er allemaal voorhanden is in China. Ik heb vooral de tv's eens bekeken, niet dat Metro de meest geweldige winkel is om dat soort toestellen te kopen, maar dan kan je eens kijken naar de verschillende merken.
Ik heb prijzen gezien tussen 1500 en 4000 yuan voor die tv's wat dus neerkomt op iets meer dan 150 tot iets meer dan 400 euro. Zoals jullie zien, vind je er ook bekende merken zoals een strijkijzer van Philips voor 259 yuan. Dit eventjes tussendoor voor de geïnteresseerden in elektro-huishoud.
De voorbereidingen voor Mexicaanse avond waren nog niet gedaan. Lotus is een supermarkt op vijf haltes van de universiteit vandaan. Daar hadden we ook nog enkele dingen nodig maar op het middaguur is er altijd iets mis met die bussen. Er kwam maar geen bus 400. Dan besloten we maar te voet te gaan, het was een hele zonnige dag, blauwe hemel (voor die keer dat er dat is, moeten we ervan profiteren), nauwelijks verkeer (voor China dan toch), ik kreeg zowaar een lentegevoel.
De rest van de namiddag heb ik Sarah geholpen met voorbereiden. Hier kreeg ik een mussenburggevoel. Sarah aan het koken, ik aan het afwassen. Hiërarchie moet er zijn. Maar het resultaat mocht er wezen.
Die foto met die pot op en een gele smurrie in, dat is kaassaus om met tortillachipjes te eten. Zo lekker! Heel zoet, blijkbaar iets te zoet, maar daar kan mijn zoete tand wel tegen. Ik zei er in ieder geval geen nee tegen. Een avond zonder Junglespeed is geen volledig geslaagde avond dus natuurlijk werd er gespeeld en zoals dat hoort gevochten om de totem.
Als extra verrassing van de avond was er in China een volledige maansverduistering. Ik kreeg een berichtje van een studente van mij dat het weer heel goed was om half 11 's avonds. Ik snapte er natuurlijk niets van. Ik was al aan het denken dat ik ergens een overboeking had vastgelegd met haar maar ik had toch niets afgesproken? Toen bleek dus dat het de maansverduistering was. Het verhaal hier in China gaat dat er een hond de maan stukje bij beetje opeet. Ik heb geprobeerd er wat foto's van te maken maar daarvoor is mijn toestelletje net niet professioneel genoeg. Het heeft geleid tot wat grappige effecten.
Die ene foto lijkt bijna een beetje op een hond, nee?
De tijd gaat hier zo snel! Het is al weer bijna twee weken geleden dat ik iets heb achtergelaten op mijn blog (ik tel eventjes mijn censuurbericht van gisteren niet mee). Vorige week vrijdag was het een drukke dag. Op de middag hebben enkele studenten mij mee uit eten gevraagd en 's avonds waren we uitgenodigd bij Kimmy om te gaan eten. Het moet gezegd, het was een fantastisch lekkere dag. Hoe meer eten er op tafel staat, hoe beter. Mijn studenten namen me mee naar een restaurant waar je ook apart kan gaan zitten, dus dan ga je uitgebreid eten. Zo ongeveer bij elk gerecht dat ik niet kende, hebben ze dat op het menu gezet, en geloof me, er zijn nog veel gerechten die ik niet ken. Resultaat, veel te veel! Maar zo lekker allemaal.
's Avonds waren we dan uitgenodigd bij Kimmy. Kimmy en Serena geven bijles Chinees aan Sarah en Sarah geeft hen Westerse cultuur in de plaats. Ondertussen zijn we goede vrienden geworden. Regelmatig gaan we samen eten, naar de winkel, komen ze bij ons langs, vrijdag middag hebben ze met Rozanne hun Engels nog wat geoefend bij mij thuis. De mama van Kimmy had echt veel moeite gestoken in het eten, de tafel was gewoon te klein voor alle gerechten. We kregen er een lekker glaasje wijn bij en 's avonds wat gejunglespeed, wat misschien een iets minder goed idee was na die wijn ;).
Op de laatste foto zien jullie de ouders van Kimmy, dat zijn de mensen waar wij tussen zitten. Haar tante met haar dochtertje helemaal links waren er ook. Haar tante had helpen koken en het nichtje had de hele avond op de computer gespeeld en heeft nauwelijks een woord tegen ons gezegd. Blijkbaar zijn waiguoren (buitenlanders) heel intimederend.
Het is nog niet gedaan met eten. Op dinsdag hadden we afgesproken met Ryan, weten jullie nog, ons klein broertje? We wilden eens wat anders doen dan gewoon ergens noedels of rijst te eten dus het werd hotpot. De eerste keer dat ik hotpot gegeten heb. Je bestelt een hoop eten, dat gooi je in de ketel die voor u staat te koken en als het gaar is, dan pak je eruit wat je wil eten. Hoe noemen wij dat, fondu zeker? De Chinese manier van eten bevalt me wel, allemaal eten uit dezelfde pot, één grote familie.
Wat ik daar op de foto aan het eten ben, of toch aan het proberen ben om zonder al te grote problemen te verorberen is een stukje kip. Vlees wordt met alles erop en eraan in stukjes gehakt en er zo ingegooid. Dus in heel veel gerechten, niet alleen in hotpot vind je beentjes terug, de huid zit er nog aan, kippenpoten vind je met de nagels er nog aan, allicht want wie zou ze knippen? Niet iedereen vindt dat even lekker maar ik heb altijd al graag met mijn eten gespeeld en hoe kan je weten dat het niet lekker is als je het niet probeert? Voorlopig heb ik nog niet iets gehad waarvan ik zeg dat ik het echt niet lekker vind.
Deze week is het ook sinterklaas geweest en hij is langsgekomen! Joepie, hij was mij niet vergeten. Op dinsdagochtend stond er voor mijn deur een zakje met wat chocolade munten in, mandarijntjes, koekjes (het was geen speculaas maar het leek er een beetje op) en echte Belgische mignonnetjes. Dank je Sinterklaas! Ik had voor mijn studenten ook wat voorbereid in verband met sinterklaas. Er was een youtube-filmpje met de uitleg van wat sinterklaas nu eigenlijk is. Daar heb ik wat vragen op verzonnen en dan nog een liedje erbij. Luisteren is luisteren of het nu een dialoog is of een verhaaltje over sinterklaas. Op het einde van de les kregen ze allemaal een mandarijntje en een chocolademunt. Ze waren er wel blij mee :).
Mijn department is wel niet zo spraakzaam als het over examens gaat, of over uurroosters of over neem maar gelijk welk onderwerp. Ik moet alles zelf uitvinden en ze verwittigen altijd op het laatste moment. Zo'n drie weken geleden had ik al eens gevraagd aan Zhu, de leerkracht waar ik mee samenwerk, hoe het nu zit met de examens. Vorige week vrijdag kreeg ik een mail waarin stond dat het examen voor het luistervak voor maandag binnen moest zijn. Ik dus als een zot beginnen zoeken naar een geschikt dialoogje. Ik heb wel een goed examen in elkaar gestoken, al zeg ik het zelf. Nu eens afwachten hoeveel er gaan buizen. Goed, ok, ik had dat dus maandag binnengeleverd, te laat natuurlijk want ze hadden mij al de hele voormiddag zitten sms'en waar mijn examens nu eigenlijk bleven. Ik uitgelegd dat ik ermee bezig was en dat het wel kwam. Doen ze mij 's avonds nog een mail om te vragen naar mijn kopie B, blijkbaar het examen voor de tweede zit. Ik weer maar een ander examen kunnen maken. Dit was af op een half uur, ik word er nog goed in! Tja, als ze zelf zo schaars zijn met hun uitleg, dan moeten ze niet verwachten dat ik perfect op tijd ben met alles.
Het einde van deze week had weer heel wat leuks in het vooruitzicht. Vrijdagavond gaf Matt een concertje in Leipzig, het Westers café. Ik was 5 minuten te laat maar toen ik daar binnenkwam, moest ik wel eventjes lachen. Zo druk! Matt heeft een paar studenten die een beetje verliefd op hem zijn. Het was een avond helemaal op zijn Chinees. In plaats van iemand zijn nummers te laten spelen tot hij ze allemaal heeft gespeeld, werd het regelmatig eventjes stilgelegd om eventjes iets tussendoor te doen. Op een gegeven moment mocht bijvoorbeeld het publiek een nummer zingen voor Matt en een van zijn studenten zong het liedje van de Titanic 'my heart will go on'. Dan moest Matt een quiz-vraag oplossen in het Chinees. Na zijn concert ging de avond vlot over in Chinese karaoke. Alvin, een student en Manager van Leipzig nam deze taak vlot op zich. Sarah zat achter de volumeknop van de micro en moest het regelmatig stiller zetten of de ruiten zouden gesprongen zijn.
Ik ga dit bericht eventjes in twee kappen want anders lukt het niet met de foto's. Ik kan er maar zoveel tegelijk plaatsen per bericht. Om verder te lezen, zie bericht hierboven.
Censuur,
het bestaat in China. Dit wist natuurlijk iedereen al langer maar ik ben er nu
zelf aan onderworpen. Dawei had aan mij gevraagd een tekstje te schrijven voor
de schoolkrant. Dat was dan in het Engels, dus ik mijn beste Engels
bovengehaald in de hoop dat ze dan alles in dat krantje zetten.
Dit was mijn tekst:
Lets introduce myself first. My
name is Ine and Im from Belgium where I studied French and Chinese. Last year,
I decided to come to China to improve my Chinese and to pass on my knowledge of
the French language to the Chinese students. Its a choice I dont regret
making.
The first month was difficult.
Although Ive met a lot of friendly people who helped me to find my way in
China, the language barrier is hard to conquer. After landing in China, still a
bit jetlagged and drowsy, immediately you get drowned in the new language. It
is sometimes frustrated not to be able to tell people exactly what you mean.
Its been now three months since my arrival in China and I notice already a big
difference. Its still difficult but my Chinese has improved a lot so its less
frustrated.
Remembering names can also be
troublesome sometimes. Not only the names of my students but the names of all
people I meet are difficult to remember. Ive been meeting so many new people
that it is impossible to remember them all. Sometimes people say hello to me
and I really cant remember when Ive met them. Its easy for Chinese people to
remember when they meet a foreigner but it is not so easy for the foreigner to
remember all the times when he has met Chinese people. But I will get there.
Of course, its not all bad news.
When I arrived at the airport in Xian, the school provided a car from the
university to pick me up. I was welcomed by Tina and Andi, who helped me both
through the first days. We got warm words of welcome from the head of the
international department of the university. I met Dawei and Grace whom I helped
rebuilding the international café. The first contact with my students went by
without any problems and in the meantime, they took me to get to know the city
of Xian and the mountains surrounding Xian.
Im already three months here and
there are still so many more months to go to meet people and to experience
Xian and China. Im looking forward to it.
Dit schoot er nog van over:
First,
lets introduce myself. My
name is Ine and Im from Belgium where I studied French and Chinese. Last year,
I decided to come to China to improve my Chinese and to pass on my knowledge of
the French language to the Chinese students. Its a choice I dont regret
making.
When I arrived at the airport in Xian, the school provided a car from the university
to pick me up. I was welcomed by Tina and Andi, who helped me both through the
first days. We got warm words of welcome from the head of the international
department of the university. The first contact with my students went along
without any problems and in the meantime, they took me to get to know the city
of Xian and the surrounding mountains.
Im already three months here and there are still so many more months to go to
meet people and to experience Xian and China. Im looking forward to
it.
Wat
er in het Chinees staat, dat zal allicht nog helemaal anders zijn :).
Onder de foto staat er ook nog een citaat van mij: Lachen en altijd blijven lachen. Ik moet toch gaan geloven dat ze een andere persoon voorhebben want ik heb dat nooit gezegd :d.
Op maandag moest ik jureren voor een Franse wedstrijd. Dit was niet verplicht voor de studenten maar er waren er toch verschillende die meededen. Eigenlijk wel eens leuk om te zien. Niet dat ik er altijd wat van verstond want sommigen onder hen zijn nu eenmaal zo slecht dat ze onverstaanbaar zijn. Er deden ook studenten mee van het eerste jaar die nog maar 3 maanden Frans gehad hebben dus het is soms wel logisch. Ook leren ze alles vanbuiten. Aan de ene kant is dat niet slecht, want je moet natuurlijk kennen wat je gaat brengen maar er waren sommigen hun tekst kwijt en ze konden nergens op terugvallen. Dan krijgt ge zo van die iets of wat gênante situaties waarbij ge ziet dat ze heel hun tekst terug aan het reciteren zijn in de hoop dat ze dan verder kunnen gaan. Na de uitvoering kwamen ze op mij af om te vragen of ik niet een paar minuten kon spreken om de tijd te overbruggen terwijl de punten geteld werden. Dat moet ge me niet vragen, toch niet 3 minuten op voorhand. Daar ging ik af als een gieter voor mijn eigen studenten.
Op vrijdag stond ik opnieuw in diezelfde zaal, maar deze keer voor een optreden van de buitenlandse leerkrachten, enkele Koreaanse studenten en het departement Engels van de universiteit. Het was eigenlijk een grote ktv-optreden. Sommigen waren echt zo slecht! Anderen waren best wel goed. Wij hadden het openingsnummer: we are the world van Michael Jackson. We hebben het gezongen in het Engels, Japans en Koreaans. Ik heb het alleen in het Engels gehouden, onze Japanse vriend zong het Japans (niet zo heel goed) en onze Koreaanse vrienden zongen natuurlijk het Koreaans. Maar blijkbaar waren onze micro's niet heel goed, dus ze hoorden ons niet echt, behalve dan onze Japanse vriend maar die was dus niet zo heel goed.
De eerste twee foto's zijn wij met ons groepje, ziet ge mij staan? Dat meisje met haar gitaar is een Koreaanse studente en speelt tijdens de pauzes van de lessen Chinees altijd op de (valse) piano die in een van de lokalen staat. Ze speelt ook heel goed gitaar en vult soms de avond op met muziek in het Leipzigcafé. Er werden ook dansjes gedaan tussendoor zoals de Japanse dans, uitgevoerd door studenten Japans. De jong met zijn gitaar is Matt, de Ier of Schot (inderdaad, ik weet het nog altijd niet). De laatste foto was de verrassingsact, een Rus en Afrikaan wier Chinees heel goed is want ze deden alle aankondigingen in het Chinees en zongen Chinese liedjes.
Ik heb deze week ook Thanksgiving Day gevierd. Er was zo lekker gekookt. Ik heb braaf meegedaan met al het danken en ik heb gedankt voor al het lekkere eten wat ik zelf niet kan klaarmaken omdat ik zo'n slechte kok ben :), voor de fijne mensen die ik hier in Xi'an heb leren kennen en dat ik blij ben dat mijn liefste zusje in goede gezondheid is. Lief van mij he :)
Ik kreeg te horen dat ik altijd op dezelfde dag iets op mijn blog moest
zetten, want dat was makkelijker voor de vele en trouwe lezers die mijn
blog volgen. Ik heb besloten af te wijken van dit principe, dat maakt
het voor jullie, trouwe lezers, veel spannender, toch?
Om nog
eventjes terug te komen op het thema van vorige keer, het geld.
Blijkbaar is er nog wat onduidelijkheid over. Ik heb het inderdaad laten
zien, maar nu weten jullie nog niet hoeveel het precies waard is. Ik
heb op een gegeven moment de prijs gevraagd van een matje waarbij die
vrouw 35 yuan aan mij vroeg en aan de passerende Chinese maar 25. De
reactie van sommigen van mijn trouwe lezers was: maar koop dat matje
toch, het is maar 25 yuan, wat overeenkomt met iets meer dan 2.5 .
Natuurlijk, als je in euro denkt, dan is alles goedkoop. Maar die knop
moet je nu even omdraaien. Gebeurd? Dan gaan we verder. De truc is om in
maaltijden te denken. Je kan hier een volledige maaltijd krijgen voor
tussen de 5 en 10 yuan - vlees is wat duurder dan tofu of groenten - en
ik kan daar vaak twee keer van eten want de porties zijn echt groot.
Dus, als je een matje koopt van 25 yuan, dan zijn dat zo'n 3 tot 5
maaltijden en daar kom je dus twee dagen mee verder (ik reken het
ontbijt niet mee). Natuurlijk zijn er ook duurdere gerechten en
goedkopere spullen, maar dat is zowat de standaard die ik hanteer. Zeker
de eerste maanden was dat een goed hulpmiddel om de waarde van het geld
hier te kunnen inschatten.
De laatste paar weken zijn we bezig
geweest met het opknappen van het Leipzig café, het westers café bij ons
om de hoek. Waarom het zo heet, weet eigenlijk niemand, het is een verschrikkelijk lelijke naam maar het mag niet veranderd worden want de president van de school heeft het zelf gekozen. Het is nu eindelijk af en het is zoveel beter. Eerst kwam
er hier niemand en nu zit het elke avond goed vol. Tijdens de werken
moest de afhaalkeuken open blijven en zelfs tijdens die werken werd er
al een grotere omzet gemaakt dan er ooit tevoren gemaakt was sinds eind
jaren 90 dat het café open is. We hadden aangeboden om te verven maar
dat moest niet, er zou iemand komen om te verven. In China word je
betaald voor een bepaalde job en dan doe je die job, dus als ik zeg dat
er iemand kwam om te verven, dan was dat om te verven. Niet om eerst
alles af te plakken, ook niet om de randjes goed af te werken, zeker
niet om de druppels op te poetsen, nee, die kwam om te verven. Wij zijn
een hele dag bezig geweest met een ploeg van zo'n zes man om de hele
vloer te schrobben, de randjes af te werken, alles te poetsten wat er
maar gepoetst kon worden. Kwam diezelfde ploeg ook maar eens langs bij
mij! Maar het resultaat mag er echt wel zijn. Ze hebben hier koffie -
ja, het kost tien yuan, wat neerkomt op twee maaltijden dus het is dure
koffie - maar wat vooral belangrijk is, de sfeer is nu veel beter dan
het eerst was. En dat was de bedoeling, de Chinese studenten het café
leren kennen en nu kunnen we dat ook gebruiken om bijvoorbeeld Franse
avonden te organiseren, of English corner of Corean foodnight of weet ik
veel wat er nog allemaal gaat komen. Deze week is het in ieder geval
Thanks giving met echte kalkoen. Ik ben benieuwd.
De eerste drie foto's zijn tijdens de werken in het café, de laatste foto is op de stoffenmarkt met Dawei, zijn vrouw Grace op de derde foto is de nieuwe bazin van het café.
Vorige week
vrijdag ben ik door twee van mijn Franse studenten uitgenodigd om de
klokkentoren te gaan bezoeken. Toen we daar aankwamen, stond de toren in
de steigers en bleek hij gesloten te zijn tot januari. Ik heb mijn
studenten beloofd dat we dan zeker teruggaan om de toren te bezoeken. In
plaats daarvan zijn we naar de huiminstraat gegaan, een straatje met
allemaal specialiteiten van Xi'an. Mijn studenten hebben mij voortdurend
getrakteerd op lekkere hapjes, zoete koekjes, vlees op een stokje, een
soort pruimendrankje wat blijkbaar in de zomer heel goed helpt als je
ziek wordt van het warme en laffe weer en om te eindigen hebben we een
nogal olierijke soep gegeten met stukjes lamsvlees in. Niet slecht maar
wel eventjes wennen aan de structuur. Toen we terugwaren, ging ik door
naar Sarah haar appartement waar het verjaardagsfeestje van Ryan (de jongen in het blauw op de laatste foto), de
eerste fatsoenlijke Chinese jongen die we hier zijn tegengekomen, werd
georganiseerd. Goed gegeten en dan van koude buitenlucht in een warme
kamer binnenkomen, resultaat, ik ben er als een blok in slaap gevallen.
Gesproken over het weer, ik moest vorige week naar het weerbericht luisteren als opdracht voor een van mijn lessen.
星期三
星期六
星期日
星期一
西安
阴天
下雨
9~11 °C
晴朗
5~14 °C
晴朗
阴天
7~13 °C
晴朗
阴天
5~13 °C
北京
下雨
6~8 °C
晴朗
-3~9 °C
晴朗
-3~10 °C
晴朗
1~10 °C
拉萨
不明白
晴朗
阴天
-2~12 °C
晴朗
-3~13 °C
晴朗
-2~14 °C
内蒙古
不明白
不明白
下雨
晴朗
下雨
下雪
4~8 °C
广州
晴朗
21~28 °C
晴朗
17~24 °C
晴朗
15~25 °C
晴朗
17~22 °C
云南
不明白
不明白
晴朗
4~20 °C
晴朗
3~20 °C
海口
晴朗
阴天
23~26 °C
晴朗
阴天
20~24 °C
下雨
21~24 °C
下雨
20~24 °C
济南
下雨
12~12 °C
晴朗
-1~10 °C
晴朗
3~12 °C
晴朗
7~12 °C
成都
阴天
11~17 °C
晴朗
阴天
12~19 °C
晴朗
阴天
12~18 °C
晴朗
阴天
11~18 °C
哈儿滨
-9~3 °C
晴朗
-15~-8 °C
晴朗
-15~-6 °C
晴朗
-14~-5 °C
Xi'an is het eerste rijtje dus ge ziet dat het met de temperaturen nog
wel meevalt. Als ge naar de laatste stad (die ligt in het noorden)
kijkt, daar is het toch wel iets kouder :). Soms voelt het wel kouder
aan, zeker als het regent en dat gebeurt hier toch wel af en toe,
afgewisseld met schitterende zonnige dagen. Ik ben nu aan het typen voor
het raam in het leipzig café met de zon die heerlijk op mijn gezicht
schijnt, maar toch lekker warm achter het venster. De bomen zijn hier nu
ook allemaal van kleur veranderd, dat geeft een heerlijk herfstgevoel
maar helaas worden hier twee tot drie keer per dag alle bladeren bij
elkaar geharkt. De steden in China zijn dichtbevolkt en iedereen moet
een jobke hebben. Dus de dames harken de bladeren op hoopjes, dan komt
de volgende die de bladeren in containers doet, dan zal er ook wel weer
iemand anders zijn die met die bladeren weet ik veel waar naartoe gaat
en zo worden dus jobs gecreëerd. Voor mijn part mochten de bladeren
blijven liggen, maar ik heb hier helaas niets te zeggen :).
Ik ben met de vlieger naar China gekomen en ik mocht maar 20 kilo
meenemen. Nu, samen met mijn handbagage (die lichtjes over zijn gewicht
zat met een totaal van 18 kilo) had ik toch rond de 40 kilo bij. Maar nu
vragen sommige van mijn trouwe lezers zich af hoe ik het doe om met zo
weinig kleren rond te komen. Simpel, ik stink! (Maar niet heus.) Ik houd de ene trui of
broek aan tot de andere weer droog is. Chinezen wassen zich een keer in
de week en hebben precies altijd hetzelfde aan, ik houd mijn kleren
maximum drie dagen achter elkaar aan dus het zal echt nog wel meevallen.
Maar het maakt ook helemaal niet uit, ga hier een keer naar een
restaurantje, je gaat er buiten terwijl je stinkt naar het eten dus dan
is het toch weer verkeken. Wie heeft ooit gezegd dat ik niet kan
relativeren? Awel, dat vermogen wordt hier echt wel aangescherpt. Ik
krijg het nog onder de knie :d.
Yeah! De centrale verwarming hebben ze hier eindelijk opgezet! Maar natuurlijk staan de roostertjes van de chauffage op mijn slaapkamer gericht en niet op de living. De muur in de living waar de chauffage achter zit verstopt, wordt wel een beetje warm maar zo krijg je de volledige kamer echt niet warm. Dus ik moet mijn kongtiao ook nog opzetten... Helaas, twee van de drie werken ook al niet meer. Een lichtpuntje in al die duisternis, de chauffage in de badkamer werkt uitstekend! :d :d
){kind=link}