7 weken…

…. moet het zowat zijn: van 6 februari naar 16 maart zitten inderdaad 7 weken.

Tis natuurlijk zoals steeds  druk én bovendien heb ik alweer softwareproblemen gehad (digipics ..) en ik reken mezelf hoe langer hoe meer tot de digibeten … Zou eens enkele  goeie ICT cursussen moeten volgen…. ???? 

En het leven haast zich verder, naar de lente, naar de paasvakantie, snel snel  snel …. 

Tot het even stilvalt: in een bus sterven  tweeëntwintig  12-jarigen en hun chauffeurs en begeleiders na een knal tegen een betonnen wand in een tunnel in de buurt van Sion/Wallis/Zwitserland.

Uitgerekend waar wij zelf voor drie weken opnieuw een heerlijke sneeuwpretweek hebben gehad.

Mogen we dat dan wel zeggen ?

Mogen we foto’s laten zien van kinderen die de tijd van hun leven beleven ?

… die genieten van sneeuw, ski’s en zon…

.. en daarna veilig thuis zijn geraakt ? 

Met enige schroom zou ik toch zeggen ja.

Weze het alleen maar om mee te geven dat bij die kids zo een week ongetwijfeld een van de mooiste, spannendste, leukste uit hun leven tot dusver is geweest. Met vriendjes en toffe meesters en juffen op het kantelmoment dat het leven van een twaalfjarige nu eenmaal is. Met mooie en straffe verhalen, met de kadootjes en vooral met  de geruststellende zekerheid om na een nacht slapen in de bus terug thuis te zijn.

Ik hoop dat het voor ouders, vrienden en verwanten ooit een troost mag zijn. Wéten dat hun kids zich losgelaten én geborgen hebben mogen voelen.  In het majestueuze decor van de Alpen in een warme koesterende voorjaarszon, met knisperende sneeuw onder de voeten en de latten. En nu eindelijk toch terug naar huis, in de lome warmte van het inslapen, en ongetwijfeld met een glimlach op de lippen.

Ik merk bij onze kids hoe mooi dit alles is. Hoe ze ervan genieten, en  hoe Jennifer na alweer twee dagen ‘petten draaien’ plots haar draai vindt en op het einde van de week eindigt als de beste van het klasje.  Waarschijnlijk is het paardrijden hier niet vreemd aan: evenwicht en beenspieren, weet u wel 

En hoe Angelo  vanzelfsprekend de draad van vorig jaar weer heeft opgepakt en behoorlijk ‘gegroeid’ is in zijn skivaardigheden, maar op het einde wel te horen kreeg dat zijn beenspieren nog extra oefening  nodig hebben:  bochten bij het afdalen mogen sneller en korter. Wat hem dan weer motiveert om zonder zeuren  het woensdagse  jongensturnen weer op te pakken.

 de 'afstudeerfoto's liegen er dan ook niet om.

zoals de laatste afdaling  laat zien: geen woorden voor...:

Donderdag oudercontact bij Angelo.

Het eerste leerjaar gaat niet zonder slag of stoot, maar tot dusver gaat het.

We zijn erg fier op onze flinke jongen.

En uiteraard ook op onze flinke meid, die binnen een kleine twee maanden haar eerste communie zal doen. Beiden worden gedoopt op paaszaterdag  tijdens de paaswake hier in de parochiekerk van Wijgmaal, dat is de voorwaarde voor de communie.

Hierover later meer.

Tot dra !!

17-03-2012 om 23:03 geschreven door ben  

We zijn er noggis…

En  na wat zich aankondigde als een van de zachtste winters van de eeuw (met een bloeiende camelia in de tuin op 4 januari)  beleven we nu toch wel een barbaars  Siberisch offensief waar Pieter Breugel nog inspiratie had kunnen uithalen. Net gehoord op de radio dat overmorgennacht het kwik wel eens onder de -20°C zou kunnen duiken, nou moe. en die camelia stond er zo mooi bij ...

Een zachte winter geeft meestal een gure lente en een hete zomer, althans zo zeggen ze, maar wat moeten we hier nu van denken ?  Ik vind dat februari al wat voorjaar, krokussen, een zachte dag …. en zo moet geven…

We zijn alleszins gelukkig al wat een heel eindje ver in de winter geraakt: sinterklaas en de kerstvakantie zijn al een hele poos achter de rug, kleine zus is enkele dagen komen logeren in de kerstvakantie, school is alweer enkele weken bezig, en de dagen zijn serieus aan het lengen geslagen.

Nu, de kinderen zijn blij en hopen op een pak sneeuw, maar die laat voorlopig nog even op zich wachten, op de paar cm  van vrijdag jl. na, die erin geslaagd zijn om op 2 uur tijd 1249 km file te doen ontstaan… wat zijn wij voor een volkje ?  dat is nu al de derde keer dat sneeuw van eigenlijk geen enkele betekenis de hele zooi ontreddert… in Zweden en Noorwegen en andere sneeuwlanden zouden ze het niet geloven denk ik. Ik heb er vrijdag 3 uren over gedaan om de kinderen naar Tienen te brengen en terug.  Zucht, normaal is die klus geklaard op minder dan een uur.

Kinderen zijn sinds vanavond terug en Angelo heeft precies een serieuze griep te pakken: is met 39.8° in bed gestopt. Waarschijnlijk wordt dat thuisblijven morgen. We krijgen het gelukkig geregeld.

Hij doet het al bij al behoorlijk op school, heeft er vele vriendjes en vond het niet zo leuk toen we zegden dat het morgen waarschijnlijk thuisblijven zou worden. We zullen wel zien, maar ik vermoed dat 39,8 ° niet in een nacht verwerkt zullen zijn.

Jennifer blijft het op school ook erg goed doen: haar nieuwe klasje heeft inderdaad rust, voorspelbaarheid en minder frustraties met zich meegebracht. Met weliswaar een drama: haar juf is tijdens de kerstvakantie plots en onverwacht overleden: een jonge en gedreven juf van nog geen 30 jaar. En Jennifer ziet af. Ze zit nog steeds met veel verdriet van Lala en nu ze haar juf Sofie ook op een sterretje  beland weet heeft ze het erg moeilijk: vorige week heeft ze zeker 10 minuten hartstochtelijk op mijn school zitten huilen, ze denkt dat ze ook gaat doodgaan, bij het minste ongemak is er paniek. Het is moeilijk om juist in te schatten wat ze meemaakt, maar we weten wel zeker dat ze het er enorm moeilijk mee heeft.

maar we werken wel flink aan de huistaakjes..., hieronder wat onvervalste huisvlijt:

We vertrekken binnen twee weken naar Zwitserland en ik hoop dat de trip en het skiën een beetje helend mogen  zijn. Vorig jaar is het alleszins erg goed geweest. Daarover later meer.

We'll be back.

06-02-2012 om 00:57 geschreven door ben  

Lieve lezer(es),

We zijn nog steeds blij verrast met zoveel (al 14125 ‘hits’) aandacht

Daarom alleen al natuurlijk gaan we ermee door in 2012

Met hopelijk veel lief en weinig leed

Maar dat zien we wel …

Warme groet

ben, johan, jennifer en angelo

26-12-2011 om 00:31 geschreven door ben  

Euh euh euh euh euh

Toch niet dood...althans wij niet...

Toch niet gestopt met de blog…

Toch niet dat er geen inspiratie meer zou zijn …

Toch niet van niet meer willen….

Gewoon een dipje, en daar kwam dan die onnozele serie (goddelijk monster) nog eens op zondagavond, gevolgd door het vlees en bloed van ‘Spartacus’, en mijn zondagavonden zaten vol. Structopaat als ik ben , is de zondagavond blogavond, en dus kwam het even niet uit …

Al lang spijt van, want na drie afleveringen was ik uit- en beugekeken op dat goddelijk monster, al konden de gladiatoren me wel blijven boeien: veel vlees en veel bloed uit het oude Rome, jaja.

Maar intussen zijn we in rustiger tv-vaarwater beland, en heb ik me nog maar eens  voorgenomen niet meer aan de buis te gaan hangen,  maar vooral realiseer  ik me... is het hier intussen al weer (na meer dan twee maanden blogstitlte) de laatste rechte lijn naar de kerstvakantie .  Alweer niet te geloven… maar 2012 zit er heel snel aan te komen … met intussen al bijna 4 jaar pleegzorg hier ten huize.

En het leven gaat hier zijn gangetje, met alle ups en downs vandien. Met een vreselijke down nu dag op dag een maand geleden:

Lala is niet meer.

Dag op dag een maand geleden hebben we ze laten inslapen: haar gezondheidstoestand was er week na week verder op achteruitgegaan .  Ze had ook niet meer gegeten in drie dagen,  haar buik was helemaal opgezwollen, ze werd  kortademiger en kortademiger, ging zich wegstoppen in de tuin, en toen ze donderdagmorgen  door haar poten zakte, heb ik naar de dierenkliniek gebeld voor een afspraak, en ’s avonds hebben we haar het verlossende spuitje laten geven. We hebben  Jennifer en Angelo uitgelegd wat er aan het gebeuren was, en hebben ze meegenomen en ze hebben dan flink afscheid genomen met een dikke knuffel en een kusje.

Ikzelf heb twee dagen tranen met tuiten gehuild;  en als ik nu erop terugkijk was het moeilijkste de afspraak maken met de veearts, het  ’s avonds  thuiskomen zonder, en de andere ochtend opstaan en weten dat ze niet aan de deur zou staan op me te wachten.

Intussen weten de kinderen dat hun Lala nu op een sterretje woont, en vanaf dat sterretje naar bij ons kan kijken, en daar nu gelukkig is, weer spelen en stoeien kan en geduldig wacht tot wij ook naar ons sterretje gaan, en daar de draad weer oppakken.

Maar het is erg zwaar voor ze, vooral Jennifer ziet erg af. Ze  huilt zich nog steeds nog al eens in slaap en zei eergisteren in de auto tegen Johan, toe die voor de overweg stond: ‘rij maar door Johan, rij maar onder de trein, dan ben ik terug bij Lala.’  Moraal: we moeten dus erg goed opletten wat we vertellen en hoe we dat vertellen, het idee alleen dat ze echt onder een trein zou lopen om terug bij haar ‘zusje’ te zijn …

Maar ze heeft intussen van de sint een speelgoedpup gekregen, die kan blaffen, kwispelstaarten, kopje scheef houden als je in de handen klapt naast het oor, en knabbelen op een bot … en ze is er erg blij mee, want onafscheidelijk .

Angelo van zijn kant houdt zich kloek, wil niet huilen, zegt dat hij Lala wel mist , maar ‘als je huilt komt ze toch niet terug’. En huilen van verdriet  vindt hij niet ‘kloek’, hij wil en zal alleen maar huilen als hij pijn heeft. Onze kleine macho …

Maar toch is het leren leven zonder Lala niet zo vanzelfsprekend…, ook voor mij en Johan niet, maar ja,  ze is dan ook bijna 12 jaar  altijd en overal bij ons geweest.

Lala de zachtmoedige

Lala de brave

Lala de altijd hongerige

Lala de troosteres bij groot en klein verdriet

Lala de nanny

…..

Slaap zacht meisje en wees gelukkig op je sterretje.. en àls dan onze tijd gekomen is,  komen we ook wel hoor, maar ook niet eerder, we gaan niet overdrijven hee .

Dag lieve lezer, ik kom gauw terug.

11-12-2011 om 00:00 geschreven door ben  

02-10-2011 om 21:29 geschreven door ben  

Net zoals het vroege winteroffensief van november/december jl. geen prelude was op een strenge winter in januari en februari heeft ook de stralende lente haar verwachtingen niet ingelost…: kl…..zomer dus, en eigenlijk al de hele grote vakantie. Of hoe mooie liedjes niet lang duren… niet klagen, ik weet het, en het went ook wel, al is stralend warm zomerweer  iets waaraan je helemaal niet hoeft te wennen, wegens de inherent hoge verwenfactor natuurlijk.

Hier is het dus inmiddels niet meer of minder dan overleven geblazen, met Johan aan het werk en ikke thuis met de kids, met goddank af en toe soelaas met een dagje  KIDO-club (kinderopvang). Speeltuinbezoek dus (Bokrijk – Kessel-Lo), en sportoase (zwembad), en een halve dag gaan fietsen, en binnen knutselen, tekenen en kleuren…. Tja oneindig zijn de alternatieven niet, en niet in het minst mijn creatief vermogen om deze druilerige dagen met succes door te komen. Ik zal –net als vorig jaar- toch wel blij/opgelucht zijn om ze binnen goed twee weken weer aan de goede zorgen van de juffen over te geven.

Maar belofte maakt schuld, we zijn half juli zo een 10 dagen in de Vendée geweest, en al laten de foto’s het anders vermoeden, het weer was niet schitterend, net als overal anders in Europa overigens.  Zeker geen strandweer en enkele verzopen dagen ertussen, wat ons uiteindelijk heeft doen beslissen om op vrijdag ipv maandag terug richting België te rijden. Maar toch was het al bij al  leuk: we hebben het er erg naar onze zin gehad en ook het fietsen met de kinderen is  goed meegevallen: Jennifer heeft zonder ook maar de minste klacht twee dagen van 30 km verteerd, en ook Angelo heeft geen enkel moment zijn goed humeur verloren. Maar het is en blijft dan ook een aantrekkelijke formule: bij aankomst staan de fietsen klaar en de bagage wordt van de ene verblijfplaats naar de andere gebracht, en ook de transfer(ry) naar île d’Yeu was tot in de perfectie geregeld.

Maar de Vendée dus: een strook Atlantische kust ten zuidwesten van Bretagne, met grootschalige oester- en schaaldierenkweek, met eeuwenoude artisanale zoutwinning, vlak als een biljarttafel (beetje holland-achtig) maar met dan weer een zuiders aandoende typische bouwstijl: lage witte (vissers)huisjes met oranjerode mediterrane daken en heel veel bloemen. Mooi. Charmant. Rustig: weinig tot geen buitenlandse toeristen. En erg lekker: we hebben onze portie jodium via oesters en crustacées probleemloos op peil gekregen.

Ons schema:

-          Dag 1:  reisdag via Parijs en aankomst in eerste B&B, fietsen keuren en zadels op maat zetten

-          Dag 2: fietsdag in de buurt van de B&B

-          Dag 3: fietstocht naar het presqu’île de Noirmoutier, via de passage de Goix, de verbindingsweg die tweemaal per etmaal bij vloed onder water loopt en waar trouwens de Tour dit jaar gestart is.

-          Dag 4: fietstocht op Noirmoutier en kletsnat geregend ter bestemming gekomen

-          Dag 5/6: overzet naar île d’Yeu, waar we eveneens twee dagen gefietst hebben, met een natte en een droge dag

-          Dag 7: terug naar ons startadres om de auto op te pikken en naar een hotelletje in de buurt te rijden waar we dan enkele dagen zouden blijven.

-          Dag 8 en 9; regen en regen en regen

-          Dag 10:  we pakken onze biezen en vertrekken richting huis: meer zuidwaarts was geen optie want de kranten wisten ons te melden dat we het voor zonzekere dagen  ten zuiden van Rome of Madrid moesten gaan zoeken.

Al lijkt bovenstaande gore ellende, het was niet zo. Zoals de foto’s aantonen  was het vooral  plezant. De kinderen (en ook wij) hebben er erg veel van genoten, en vooral het actieve, het fietsen dus, bleek een schot in de roos, er was heel wat minder sleur dan bij het huren van een huisje, omdat elke dag natuurlijk ook noodzakelijk wat anders bracht en er voor de kinderen ook nog voldoende gelegenheid was om met een klein strookje  zon met overgave in de Atlantische golven te gaan stoeien.

Hieronder een eerste selectie: deze komt uit de reeks foto’s van Johan, ik probeer binnenkort een tweede serie te brengen, een aanvulling met de resultaten van mijn gefotografeer.

Ik zou zeggen: kijk en geniet mee.

Tot binnenkort



goed gestart ...



de vendée-stijl ..


île d'Yeu: een beetje bretagne op zijn best ...


artisanale zoutwinning, volgens een eeuwenoud procédé




no comment natuurlijk


le grand large ...


passage de goix 1

passage de goix 2

en deze keer bij vloed en regen ...


île d'Yeu







île d'Yeu

laatste bestemming: gelukkig met (overdekt) zwembad, want buiten regende het de hele dag met bakken uit de lucht


en A. liet de regen duidelijk niet aan zijn hart komen


zorgpapa


île d'Yeu, tussen twee buien..


en we lieten het zoals gezegd niet aan ons hart komen ...

15-08-2011 om 00:00 geschreven door ben  

26-07-2011 om 22:00 geschreven door ben  

hallo daar

zomer in zicht inderdaad.
de dagen worden onfatsoenlijk lang en de slechtere slapers onder ons weten dat de merel het al om halfvijf op onze nachtrust gemunt heeft.
en ik heb een nieuwe camera ....
en dus hele hopen goede voornemens om de  blog terug van zuurstof en beelden te voorzien.
Jennifer is inmiddels 7 geworden, en woensdag wordt Angelo 6.
Ze groeien als kool.
en inderdaad, ik ben vorige week naar oudercontact geweest voor Jennifer, en inderdaad, het wordt type I volgend schooljaar: het niveau van het speelleerklasje ligt haar toch wat te hoog, met als gevolg -net als vorig jaar overigens- een boos en opstandig meisje, dat de frustratie van het niet-meekunnen maar moeilijk tot niet de baas kan. We hopen en geloven dat ze het ritme van het klasje volgend jaar wel zal aankunnen en dat dat haar de nodige rust en zelfvertrouwen zal geven.
Angelo is inmiddels ingeschreven in het eerste leerjaar van onze dorpsschool, en we vermoeden dat hij het wel zal redden - zij het nog steeds met enig voorbehoud- want qua frustratietolerantie scoort onze jongen nog steeds niet bijzonder hoog.

bovendien vertrekken we op half juli naar de Vendée, op fietsvakantie met de kids, een organisatie van Belgian Bike, waarmee we al eerder een erg goede ervaring hebben gehad . We zullen dagelijks zo een kleine 20 km fietsen, terwijl de bagage van de ene bestemming naar de andere gebracht wordt. Tijd voor licht, lucht, rust, en elkaar ... langs de zandstranden van de Atlantische Oceaan, 'le grand large'.
de fietstocht wordt afgesloten met een driedaagse aan het starnd, en na ongeveer 10 dagen zullen we weer thuis zijn.

zaterdag viert Angelo zijn verjaardag met een achttal vriendjes en vriendinnetjes, en ook mama, papa en kleine zus zullen van de  partij zijn.
ik hou de camera in aanslag, maar laat alleszins al even de eerste beelden zien.
al is het maar om Lala even in beeld te brengen, die inmiddels zowat halfweg haar twaalfde levensjaar zit, en naar hondennormen reeds een behoorlijke leeftijd heeft bereikt. Hopelijk houdt ze het nog even uit, want kinderen zijn enorm aan hun lieve levende knuffel(zus) gehecht, zoals U wel merkt.







bovendien heeft mijn heer en meester 46 kaarsjes uitgeblazen vorige week, wat hier ten huize niet ongemerkt is gepasseerd, met oa 46  rozen op tafel en 46 dikke zoenen en, de rest mag u erbij verzinnen....


allez, ik probeer nog verslag uit te brengen van de midzomergekte hier, alleszins voor het vertrek naar (alweer) la douce france.

en bedankt natuurlijk voor de volgehouden interesse: zowat 13.000 hits verdienen natuurlijk een vogehouden inspanning.

(we) keep in touch.

12-06-2011 om 22:56 geschreven door ben  

Dag beste en trouwe lezer/fan/ …/ ???

Alweer bijna zes weken sinds de laatste keer…

Een belangrijke reden is dat ik al enkele weken zonder camera zit, want mijn trouwe 'reflex' heeft het laten afweten, nadat ik hem in Suriname tijdens een tropische bui onder een lekkend dak in veiligheid had gebracht, natuurlijk net onder het lek, met als gevolg een onbruikbaar en definitief  afgeschreven apparaat. Zucht. En dat enkele dagen nadat ik met mijn GSM in mijn (zwem)broekzak in het zwembad was gesprongen. Een reis met een behoorlijk prijskaartje dus.

Ik beraad me nog over de opvolging, en moet me intussen behelpen met het  cameraatje in mijn GSM. Er zal wel een oplossing uit de bus komen in een van de volgende weken, want ik merk dat ik mijn derde oog wel degelijk mis, zij het alleen al als register van ons dagelijkse leven.

Ik tip opnieuw op een reflexcamera, alleen al omdat deze een optische (oculaire) zoeker heeft, en ik er niet of amper in slaag om tijdens de beeldcompositie het beeld te ontwaren op het schermpje aan de achterkant. Mijn toegenomen verziendheid heeft daar ongetwijfeld mee te maken, ach ja de leeftijd ….

En onze laatste blog intussen was een jubileumuitgave, met drie jaar pleegzorg op ons actief….

En we zijn klaar voor de volgende drie jaren …. met kinderen die steeds aanhankelijker worden, steeds meer aan ons gehecht raken,  maar ook steeds uitdrukkelijker hun stempel op ons leven drukken. En dat is niet altijd even makkelijk zo blijkt.

Jennifer is bezig met paardrijlessen, en het moet gezegd, met razend enthousiasme. Paardrijden blijkt niet meer of niet minder dan helend te zijn: waar ze op school of thuis er amper in slaagt om haar aandacht meer dan 5 minuten bij haar taak(jes) te houden zit ze op de paardrijles een dik halfuur erg geconcentreerd alle bewegingen in te studeren, in te oefenen en in praktijk te brengen.

Onderstaande zal wel een beeld geven, maar ... GSM-pics dus ...

Bovendien is ze ook vrij onverwacht gaan fietsen: voor haar verjaardag heeft ze een fietsje gekregen en ze is zo fier dat ze quasi onmiddellijk zonder welke steun dan ook aan het fietsen geslagen is, iets waar we al meer dan twee jaar met bitter weinig resultaat aan het werken zijn geweest.

Ik vermoed dat het skiën aan haar zelfvertrouwen een enorme ‘boost’ heeft gegeven.

Op school daarentegen gaat het weer wat moeilijker: ik vermoed dat het tempo en het niveau weer eens wat te hoog blijken te liggen, met alle gevolgen vandien:  Jennifer wil wel, doet haar best, maar het lukt niet en als ze dan ziet dat de andere kinderen het wél kunnen, vindt ze dat eigenlijk heel erg. Meestal is ze dan zowel in de klas als thuis erg moeilijk en presenteert ze vaak een vuile broek, waarvan we intussen weten dat het een teken is dat ze ergens mee zit.

Het wordt dan volgend jaar zo goed als zeker type 1, maar ik ben overtuigd dat het trager tempo en enkele succeservaringen  het allemaal erg verteerbaar zullen maken, bovendien kan ze daarvoor in ‘haar’ Damiaanschool van Tremelo blijven gaan, wat  de overgang ook minder dramatisch zal maken, inzoverre zij het zelfs als een overgang zal aanvoelen.

Zaterdag viert ze haar zevende verjaardag, met enkele van haar nieuwe en ‘oudere’ vriendjes en vriendinnetjes, en ook papa en mama en zusje zullen erbij zijn.

We moeten het programma nog ineen steken; want een tiental kinderen kan je niet zonder programma twee en een half uur hier beziglaten.

Iemand ideeën ?

Iemand zin om ons te komen assisteren ?

Feel welcome !

We zullen er alleszins verslag van uitbrengen, en dat liefst voor er alweer zes weken om zijn.

Mijn nieuw aan te schaffen camera zal een bepalende rol spelen.

Zoals steeds: wordt vervolgd….

Tot de volgende !

15-05-2011 om 23:34 geschreven door ben  

Terug dus.

Terug met de lente, en na de warme,  bijna zomerse zaterdag  van gisteren staat er geen rem meer op. Héhé.

We zijn inmiddels vandaag aan jaargang 4 van ons pleegzorgavontuur begonnen. Niet te geloven hoe snel dat allemaal gaat, en ook hoe de kinderen aan het groeien zijn. jennifer is definitief de kleutersize ontgroeid en wordt een heus juffertje ....

Op school loopt het verder, volgende week paasvakantie en dan trimester 3 in: het zal een erg kort trimester worden, met start op 26 april …

Angelo heeft groen licht voor het eerste leerjaar , en al blijft het oranje knipperlicht erboven aanstaan, zijn kleuterjuffen vermoeden dat het wel zal lukken, weliswaar mits voldoende ondersteuning en aandacht.

Voor Jennifer blijkt  echter ook het speelleerklasje een heikele klus, en dan  vrees ik dat type 1 niet meer te omzeilen valt. Spijtig, maar anderzijds hopen we dat ze uiteindelijk toch op een klasniveau komt waar ze het gevoel heeft mee te kunnen en ook wel succeservaringen te kunnen boeken. Nu is en blijft het vooral erg stressvol en vermoeiend voor haar.

En ja, met ons is het goed, ja danke.

Alleen … the usual complaint: druk, druk, druk …

Eind februari ben ik met een collega voor 9 dagen naar een broeierig warm Suriname geweest: een soort prospectietrip voor de Zuid-werking  die we vanuit de hogeschool willen opzetten.

Het was erg nuttig en goed, maar eveneens vochtig-heet.  En al went de tropenwarmte wel na enkele dagen, zweterig blijft het wel. Maar Suriname blijft me boeien:  Paramaribo is een provinciaal aandoende  hoofdstad met de meest wonderbaarlijke mix van allemaal mooie mensen in alle mogelijke schakering van blank over lichtbruin naar zwart. Die bovendien allemaal een alleraardigst schattig nederlands praten. (wie herinnert zich het hitje ‘kleine wasjes, grote wasjes .. ‘nog ?)

Bij mijn thuiskomst schreven we begin maart, en het was rennen om alle achterstallig werk in te lopen en opgehoopte mail op te ruimen, want op zaterdagmorgen wees de auto richting Zwitserland, voor alweer een week van huis, van 5 tot 12 maart onvervalst skigenot in de Alpen.  Ik heb beloofd niet te klagen over de files op heen- en terugweg, en over mijn gedwongen immobiliteit (knie doet het nog steeds niet zoals het hoort), en over het prijskaartje, en ik zal me aan die belofte houden.

Voor de kinderen was het de eerste keer, en van mijn kant niet zonder  enige scepsis, zeker voor wat het skileervermogen van Jennifer betrof.

Maar kijk, het mirakel is geschied (of moet ik zeggen geskied ?) want op het einde van de week bleken beiden het skiën zover onder de knie te hebben dat ze op een ‘groene’ helling slaagden in een parallelle afdaling (slalom) tussen plastic kegels door met stilstand ‘in ploeg’ voor de rollende mat.

En was het voor Jennifer in de eerste dagen lastig doen en grenzen uittesten, de charmes van haar skileraar (meester dieter), een grote jongen van amper 20 jaar oud, maar met engelengeduld en een groot hart voor kinderen hebben wonderen gedaan.

Alleszins een boost voor haar zelfvertrouwen. Daarvoor alleen al een goede zaak geweest.

De foto’s onderaan bewijzen het.

En zoals u kan zien: 5 dagen sneeuwpret onder een staalblauwe hemel in een lekkere voorjaarszon.

En bij thuiskomst, nu alweer 3 weken geleden, heb opnieuw een krachtinspanning moeten leveren om in het reine te raken met mijn mailbox (alweer een ongelooflijke resem onbeantwoorde mails) en alle werk dat was blijven liggen en dringend op zoek was naar afwerking.  Zucht.

En om het helemaal rond te maken: we zijn vorige week met een collega en zijn gezin een weekendje naar de Ardennen geweest, in de buurt van COO, en kleine zus is meegeweest … was het even aanpassen, het was erg boeiend én ontroerend om zien hoe kleine zus haar uiterste best heeft gedaan om een flink meisje te zijn, en ook hoe Angelo erg goed zijn best heeft gedaan om voor haar een grote broer te zijn.

Intussen …

Ik moet dringend  10 kilo’s kwijt, mijn conditie is slecht,mijn knie is dus nog steeds niet hoe ik het zou willen, mijn rug speelt op, ik kom niet aan twee fitnessbeurten/week toe, mijn mailbox is een tiran, Johan en de kinderen eisen hun portie aandacht op…. Pfwt  ….

Misschien toch leren  aanvaarden dat mijn leeftijd me niet meer de mogelijkheden van een dertiger garandeert, al probeer ik dat blijkbaar tegen beter weten in toch te bekokstoven.
ik ben intussen ook nog eens gepromoveerd tot uithangbord van de school, omdat een 'divers' leven net als andere levens best een zinvol leven kan zijn....

Maar klagen mag niet, want ik heb al bij al een erg boeiend leven, en de kinderen maken me (ons) vaak gelukkig, fier en blij, zeker  wanneer ik zie dat ze zelf ook blije kleuters  zijn en mooie vooruitgang boeken op heel wat gebieden.

En daar doen we het toch voor.

 En naar goede gewoonte hieronder wat sfeer uit Zwitserland.

Tot de volgende.

Dat zal een paasversie worden.

03-04-2011 om 00:00 geschreven door ben  

Niks zo fijn als een wandeling op zondagnamiddag en vaststellen dat het voorjaar in aantocht is.

De winter heeft zich niet doorgezet zoals ik gevreesd had, januari en februari  hebben de ons  nochtans voorspelde winteroffensieven bespaard, en morgen vieren we Valentijn, lekker reeds half februari. Ik weet dat we het vel van de beer …. maar  na lichtmis (3 feb) weten de boeren dat de sneeuw op een warme steen valt. En dus …

… de sneeuwklokjes zijn er, de eerste krokussen ook al gezien, de hazelaar bloeit –maar dat is al enkele weken- de eerste wilgenkatjes komen piepen, en in de verte is hier en daar al een merel te horen. Om nog te zwijgen van de daglengte… ’s avonds zijn er al zowat twee uren bijgekomen.

En de kinderen zijn aan lente toe, aan buiten, aan fietsen, aan ravotten. …

Bij de elke gelegenheid lopen ze de tuin in en zelfs angelo, normaal niet van zijn nintendo weg te branden, kwam vanmiddag vragen of we met hem wilden gaan fietsen, terwijl zus naar de chiro was.

En voor enkele dagen betrapte ik ze allebei in de kersenboom in de tuin.

Met krokus nemen we ze mee naar Zwitserland, voor hun eerste skilessen, en al hou ik mijn hart vooral vast voor Jennifer, ik reken op een leuke en ontspannen week  met hele dagen buiten. Zelf mag ik niet meer op de latten (knie) maar dat is geen groot probleem: een groot en fervent skiër ben ik nooit geweest, ik ben van plan om te wandelen en (veel) te lezen, terwijl de rest van het gezelschap evenwichtskunsten inoefent.

En naar aanleiding van de bedenking van een collega of we beseffen dat we er ‘high society kids’ van aan het maken zijn, ben ik zelf wel even geschrokken.

Verwennen we de kinderen  te veel ?

Introduceren we ze niet te vanzelfsprekend in een leventje en een wereld  waarmee ze het later wel eens moeilijk zouden kunnen hebben wanneer ze op zoek gaan naar wie ze zijn en waar ze horen ?

Geven we ze misschien te veel en te gemakkelijk de boodschap dat alles voor het rapen ligt, en dat wat stukgaat vanzelfsprekend vervangen wordt ?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij dit alles nooit heb stilgestaan, in de zin dat we het hen misschien moeilijk maken door ze in onze levensstijl mee te nemen.

Maar is er  wel een alternatief ?

We zijn nu eenmaal wie we zijn, we leven nu eenmaal zoals we leven, en ik  zou eerlijk gezegd niet willen dat daar grote wijzigingen aan komen.  We proberen wel een kinder-aanbod te creëren op maat van wat kleuters nu tof en ‘cool’ vinden, en waarschijnlijk selecteren we hier vaak onbewust wel in de richting van wat we zelf belangrijk en mooi vinden,  maar dat is toch bij elke opvoeding het geval ?

Maar het klopt wel dat we ongewild misschien wel voor later botsende ’referentiekaders’ zorgen.

Iets om mee te nemen.

En lieve lezer, natuurlijk mag u reageren, meedenken, …. uw mening geven.

O ja.

Iets heel anders: ze zijn allebei maar liefst 8 cm gegroeid in het voorbije jaar:

Angelo van 1.06 m > 1.14 m

Jennifer van 1.16m >1.24 m

Soms denk ik dat ik ze kan horen  groeien.

1 maart is er oudercontact in Tremelo.

We zijn nieuwsgierig (bevreesd), en al merk ik wel dat Jennifer er flink op vooruitgaat mbt schrijfvaardigheden, ik merk ook dat ze nog steeds erg  veel moeite heeft met aandacht erbij houden en ook kwantitatieve begrippen zijn niet haar sterkste kant.  Haar taal blijft eerder zwak, niettegenstaande  de uitgebreide logo die ze nu toch al maanden krijgt.

Maar ik moet zeggen dat ze vergeleken met het begin van het jaar al een bewonderenswaardige evolutie heeft doorgemaakt.

We zullen zien.

Ik ga jullie zeker op de hoogte blijven houden.

Want tot mijn verbazing staat de teller van de blog al bijna op 12.000 hits.

Zoveel warme betrokkenheid verdient immers af en toe een bijdrage.

Bedankt en tot de volgende !

14-02-2011 om 01:07 geschreven door ben  

gaan de dagen lengen........dan gaat de winter strengen…..

amai mijne frak.

Bij het begin van het nieuwe jaar reeds meer sneeuwdagen op de teller dan de meest memorabele winterse winters  ‘sinds het begin van de waarnemingen’ …. Bitter koud is het nog niet geweest, maar als de  voorbije weken als aperitief op het echte werk moeten worden gezien, dan ziet het er lief uit voor januari en februari.

Enfin, we zien wel.

Hier ten huize is de kerstvakantie halfweg, en we zijn allebei flink moe.

Opvang gesloten tussen kerst en Nieuwjaar, dus de kids entertainen @ home was de boodschap.

We hebben ons best gedaan.

Winterbokrijk, winterdorp in hasselt, vriendjes op speelbezoek bij angelo, jennifer op speelbezoek bij haar boezemvriendinnetje, gisterenmiddag de mama en papa en zusje op bezoek, kerst- én nieuwjaarsdag bij de ouders van Johan in Alken, zondag 26 dec de hele familie nicolaï (14) hier aan tafel, en om het allemaal af te ronden: vandaag naar cirque du soleil in A’pen (lotto Arena). Onverantwoord duur, maar een visueel spektakel waar de kids hun ogen op uitgekeken hebben en niet genoeg van kregen, dat moet ik wel toegeven.

En al hebben we het allemaal overleefd, we zijn even blij dat  het  achter de rug is, want we zijn zoals gezegd moe, moe, moe en noggis, we hebben schatten van (pleeg)kids, maar ze vreten en zuigen energie.

December was goed, maar  sinterklaas zorgt vooral bij J. voor extra stress, wat zich vertaalde in slecht slapen en moeilijker gedrag. Toch was ze erg blij met de sint en zijn kadootjes, vooral de (hinnikende) paardenkop op houten stok bleek een schot in de roos. J. en amica (zo is het ding gedoopt) zijn sindsdien zo goed als onafscheidelijk. We zullen in het komende jaar  toch wat verder moeten denken in de richting van paarden , blijkt hoe langer hoe duidelijker.

Maar veranderingen zijn  en blijven erg moeilijk. Zoalng alles in de vertrouwde structuren loopt, is  J. erg rustig en zelfs aanhankelijk (geworden), dat schijnt zich dus echt te consolideren, maar als daar wat aan gewijzigd wordt, wordt  het erg moeilijk.

Intussen zijn de grote aanpassingsstormen in de nieuwe school  geluwd, maar op het 2° oudercontact hebben we toch te horen gekregen wat we eigenlijk al wisten: zelfs het speelleerklasje blijkt erg moeilijk : concentratie en enkele essentiële basisvoorwaarden blijken onvoldoende tot niet aanwezig.  De boosheid en het onaangepaste reageren dientengevolge hebben te maken met de frustratie van het niet meekunnen, niettegenstaande ze erg haar best wil doen.

Ik wil wel een extra inspanning doen hier thuis, maar ben er op mijn hoede voor om haar niet te zeer te gaan overvragen, want dan zou het resultaat wel eens net het omgekeerde kunnen zijn van mijn goede bedoelingen.

Zodat we wat bezorgd, en ik moet zeggen ook met enig hartzeer, type 1 zien opduiken.

Maar we zien dit schooljaar wel uit, en ik probeer in mijn achterhoofd te houden dat het mentale evenwicht, de rust  en het welbevinden van J. primeert op een krampachtig steeds net niet meekunnen, want volgens mij maakt net dat het haar zo moeilijk, met alle vervelende gevolgen van dien.

Donderdag heb ik de jaarlijkse afspraak op het C.O.S. hier in Leuven, en ook daar hoop ik wat verder te kunnen ‘fijntunen’ .

Om af te sluiten: een kamerbreed exemplaar van onze kerstfoto.

Onze pleegkids worden inderdaad met de week groter en steviger, op alle vlak. En wie het vergeten was:  nog amper drie maanden en ze zijn reeds volle drie jaren hier !

Ik hou jullie verder op de hoogte !

Promised.

(een van mijn goed voornemens voor ’11.)

03-01-2011 om 00:35 geschreven door ben  

02-01-2011 om 23:38 geschreven door ben  

Oktober doet de ramen dicht

En november dooft het licht.

Dag lieve lezer, eindelijk ben ik er nog eens.

Oktober gepasseerd, en november loopt ook al op zijn laatste benen, met een heus winteroffensief aan de gang. Vannacht zou het hier reeds tot -6° gaan vriezen, en met sneeuw in het verschiet zowat halfweg de week.  De sint zal zijn paard met sneeuwkettingen moeten beslaan. Ik denk dat ik zowat naar mijn eigen kindertijd terugmoet om  me een besneeuwde sinterklaas te herinneren.  Maar geheugen is niet een echt betrouwbare gids, want volgens de weerman is het van 1993 geleden, en toen kwam mijn 40° verjaardag al akelig dichtbij. Enfin, de winter is er alleszins vroeg bij dit jaar.De kinderen, en vooral Angelo,  vinden het heel spannend, en kijken uit naar sneeuw. (Angelo wil sneeuwballen gooien en met de slee gaan rijden)

En ja, jullie zijn ongetwijfeld nieuwsgierig, de stormen zijn bedaard, nog niet helemaal over weliswaar, maar we zijn gelukkig toch in wat rustiger vaarwater terechtgekomen: bij Jennifer zijn de nachtmerries zo goed als over, de overgang naar Tremelo is beter verteerd, ze gedraagt zich heel wat beter in de klas, al heb ik op het oudercontact te horen gekregen dat zelfs het speelleerklasje voor haar een moeilijke opgave blijft, wb  niveau moet ze op de tippen van haar tenen staan, maar  vooral aandacht en concentratie blijken niet alleen moeilijk te mobiliseren, maar vooral moeilijk aan te houden.

Maar ze mist ‘haar school’ nog steeds: “ ik ga graag naar die andere school, en juf Birgit is wel lief, maar volgende week ga ik terug naar mijn school.”  Ze is vaak doodop na een schooldag (ook al omdat ze écht goed haar best wil doen) en bijgevolg niet steeds even makkelijk na thuiskomst. We zijn betrokken nieuwsgierig hoe het verder gaat lopen, maar eerlijk gezegd hou ik voor haar verdere schoolcarrière hoe langer hoe meer mijn hart vast.

Intussen is ze ingeschreven in de Wijgmaalse Chiro, en daar heeft ze de tijd van haar leven: ze ziet haar vriendjes van de voorbije jaren terug en ze kan weer met de jongens  ravotten en vooral kan ze zich verschrikkelijk vuil maken. Na de tweede chirosessie kwam ze als volgt thuis aan:

We zijn toch van overtuigd er een goede keus mee gemaakt te hebben, en we geloven dat de 2-wekelijkse chirosessies mee bijgedragen hebben tot de rust die zich hier dan eindelijk heeft ingesteld. Het is alsof ze de bevestiging nodig had dat wij er bleven zijn, dat broer toch in beeld bleef, en dat ook haar vriendjes en vriendinnetjes van vorig jaar er bleven zijn.  In die zin is ook de naschoolse opvang voor haar een zegen, na een vermoeiende schooldag wordt ze dan weer af en toe afgezet in een voor haar vertrouwde (en veiligheid biedende) omgeving, voor we haar dan komen ophalen om naar huis te gaan, en daar blijkt dan niks veranderd te zijn.

En niettegenstaande deze weer eens fundamentele verandering in haar leven (nieuwe school in een ander dorp en gescheiden van broer) is er toch blijkbaar weer evenwicht aan het komen, en dat stemt ons toch hoopvol wb. haar aanpassings- en incasseringsvermogen.

 Maar ook Angelo heeft zich opnieuw behoorlijk hersteld. Na een periode met aanpassingsproblemen op school lijkt ook hij wat beter in evenwicht geraakt. In wezen hetzelfde verhaal (alleszins onze zelfde interpretatie als hierboven) en dezelfde geruststelling voor Angelo: los van alle veranderingen is de wereld  toch voorspelbaar genoeg om er gerust in te zijn, om er vertrouwen in te hebben.

En om af te sluiten: enkel plaatjes uit de Halloweendag in Bokrijk tijdens de hertfstvakantie.

Wijzelf waren niet erg enthousiast: nogal plat commercieel  en al bij al redelijk voorspelbaar, maar heksen en toverkollen zijn écht griezelig en angstaanjagend.

De traantjes zijn schriktraantjes, voor wie er nog aan mocht twijfelen.

Zo.

This is it for today.

Ik beloof een sinterklaasrelaas.

En ik verneem net dat STVV vanavond Club Brugge heeft ingepakt met 2-1.  Héhé. Ne mens zou van minder tevreden gaan slapen.

Tot de volgende.

28-11-2010 om 23:43 geschreven door ben  

Oktober

doet de ramen dicht....

De zomer zit erop,  de mooie warme nazomerdag van vandaag  niet te na gesproken.

En  het leven gaat hier verder, zoals steeds met lief en leed en wel en wee.

Kinderen al twee en een half jaar hier inmiddels, en voor de derde keer glijden we samen  de herfst in. Ik probeer ze te wijzen op de tekenen van de herfst (zwaluwen weg, kortere dagen, bomen die verkleuren, koele ochtenden, ..) maar of het binnenkomt weet ik niet. Angelo weet wel dat na de herfst de winter komt, met sneeuw en sinterklaas en kerstboom, maar als het aan hem lag mocht het altijd zomer (en vakantie) blijven. Hij is inmiddels ingeburgerd in zijn nieuwe klasje, bij juf nicole, en hij heeft er zijn vriendjes teruggevonden, die hij bovendien elke zaterdag enthousiast terugziet bij het kleuterturnen.

Al  bij al een gelukkig kereltje, maar hij geeft wel aan het niet (meer) zo tof te vinden op school nu zijn zus er niet meer bij  is. Ik vermoed dat we nooit genoeg zullen kunnen inschatten hoe belangrijk die twee wel zijn voor elkaar en hoe moeilijk ze elkaar kunnen missen, niettegenstaande hun vele aanvaringen en vechtpartijen.  Eigenlijk zijn ze elkaars enige zekerheid: ze  zijn steeds samen geweest in alle wisselende omstandigheden en met alle wisselende mensen waar het leven hen tot nu al heeft gebracht . Dat zus naar een andere school gaat is blijkbaar een niet vanzelfsprekend gegeven. Het is dus ook voor hem wennen en aanpassen

En zus heeft het erg moeilijk: zoals ik eerder reeds meldde waren aanpassingsproblemen bijna met wiskundige zekerheid voorspelbaar; en zo geschiedt ook…

Jennifer is de eerste weken onhandelbaar geweest op school, heeft kindjes gebeten, naar juffen gespuwd en gescholden, was/is erg moeilijk bij de les te houden wegens snel afgeleid en druk, uittestend en grensoverschrijdend, en  heeft tot voor twee weken bijna dagelijks een kakapamper gepresenteerd met bovendien zichzelf pijn doen erbovenop. En al wordt het hier wat rustiger nu, de nachten zijn erg vermoeiend: ze heeft last van nachtmerries die haar tot 5 keer /nacht luid krijsend en stampvoetend uit bed jagen, waarin ze dan weliswaar  in twee van de drie keren zelf terugkeert zonder interventie van ons, wat ook het beste blijkt.

Tja, we zijn moe, maar zullen het moeten uitzitten denk ik, er zit veel  en herkenbaar Jennifer van twee jaar geleden in, en die heeft de wapens toch al eens eerder neergelegd.

Verstandige mensen noemen dit dan regressief gedrag  van een kind dat vooral (fundamenteel) bang en onzeker is en op die manier aangeeft dat de veranderingen waarin ze terechtgekomen is  voor haar opnieuw erg bedreigend zijn. En het is ook niet min: dagelijks met het busje naar die nieuwe school, 4 of 5 nieuwe juffen die zeggen wat mag en wat niet, andere kinderen, andere regels….  én gescheiden van broer. Al zijn we soms boos en zelfs bijna ten einde raad, we vinden het allebei vooral erg voor haar, en hopen op rustiger vaarwater in de komende weken.  Wat we vooral en boven alles hopen is dat we niet naar een gehypothekeerd leven kijken, dat we toch niet bij machte zullen zijn in een goede richting te manoeuvreren. Dat is onze grote vrees. Maar we blijven erin geloven en investeren. Dat zijn we haar na twee en half jaar hier wel verplicht.

Hopelijk volgende keer positiever nieuws.

En om met een glimlach af te sluiten:  hieronder papa, mama, jennifer,angelo en angelina en ben en Johan op de grote pleegzorgdag in plankendael, nu twee weken geleden.

03-10-2010 om 23:13 geschreven door ben  

1 september, lief en leed …

De vakantie zit erop, met een kletsnatte augustus als toemaatje op juli.

Johan weer aan het werk en uw dienaar als oppas van dienst.

Gelukkig beginnen de kinderen te genieten van wat langer slapen, dus meestal opstaan pas rond halfnegen, tot voor enkele maanden een ongekende luxe.

En bovendien twee tot drie dagen/week voor enkele uren naar de opvang, zodat ik er toch nog in geslaagd ben om de tuin (zwaar verwaarloosd na drie maanden fysieke onbekwaamheid) weer in orde te krijgen.

 Dat INTEX-plonsbad heeft dus de laatste vier weken vooral  regen verzameld, en zal zonder twijfel binnen maximum 2 weken weer opgeborgen worden. Al die moeite voor enkele keren plonzen en weer eens voor maanden  een reuzegroot gat in het gazon.  Pfwt………..

Jennifer is ook voor de eerste keer op kamp geweest, 4 dagen met de vriendjes van het  kleuterturnen, en dat bleek –tegen mijn verwachtingen in- enorm goed meegevallen:  ze was erg vuil, verkouden en moe, maar eveneens erg blij, de foto’s op de website liegen er niet om, voor herhaling vatbaar, en zeker een aansporing voor ons om haar in de chiro hier in te schrijven.

Verderdoen met het turnen zit er helaas niet in, zaterdagnamiddag is nu eenmaal moeilijk te rijmen met de weekendregelingen bij papa en mama.

En verder, vandaag is ze begonnen in het speelleerklasje (type 8)op haar nieuwe school, de Damiaanschool in Tremelo:  een heel avontuur, ze is vanmorgen opgehaald met de bus, dat was even moeilijk, vechten tegen de traantjes, maar toch flink willen blijven, maar om 12.30 u kwam ze weer  binnengevallen met een glimlach van het ene oor tot aan het andere. En dat zal wel niet alleen geweest zijn owv de pannenkoeken.

Ik denk dat ze juf Birgit al in hart gesloten heeft, en in haar klasje zitten bovendien maar 11 kids, een verademing in vergelijking met de 26 van vorig jaar.

En al is het  nog steeds moeilijk om te weten te komen wat ze allemaal beleeft, toch vermoed ik dat het vandaag al goed geweest is.

Al bij al was het geen makkelijke beslissing, maar voor haar was het volgens ons de best mogelijke oplossing omdat de achterstand op alle
gebieden (cognitief, emotioneel, sociaal, verbaal ..) nog (lang) niet ingehaald is, en mss ook wel niet meer helemaal in te halen is.

We staan dan ook overtuigd achter deze maatregel, wetende dat een langzamer ritme en meer aandacht in een kleiner klasje (11 kinderen) haar verdere ontwikkeling alleen maar kunnen ten goede komen. Ongetwijfeld volgt later meer.

Het brengt echter ook een heleboel gedoe met zich mee.

Jennifer wordt ’s morgens thuis opgehaald met het busje rond 0820 u en om 0830 moet Angelo naar zijn schooltje hier in het dorp.

Concreet wil dat zeggen dat het erg moeilijk en ingewikkeld wordt om als we allebei vroeg moeten gaan  werken ’s morgens ze allebei eerst naar de opvang te doen, zoals dat kon tot en met vorig schooljaar. niet makkelijk te regelen dus. pfwwwtt ...

De laatste weken gaat het overigens veel en veel beter met Jennifer: ze is zich steeds meer en meer oprecht aan ons gaan hechten, is opvallend stabieler, rustiger en minder uitdagend en provocerend geworden.  Alleszins duidelijk is dat ze blijft vorderingen maken, en is ze hierin wat minder snel dan haar leeftijdsgenootjes, het weze dan maar zo, maar we zijn wàt  blij met de positieve evolutie die we mogen meemaken.

Toch is en blijft ze ook voor ons nog al te vaak een gesloten boek:  wat ze denkt, wat ze meemaakt, wat ze voelt blijft ook voor  ons meer dan eens een raadsel.

En onze Angelo is ook gestart vandaag: aan mijn hand zingend en dansend naar school gedarteld, blij dat hij al zijn vriendjes ging terugzien, heel blij met zijn nieuwe juf, juf Nicole, een oude bekende, want bij zijn aankomst hier, nu al bijna 2.5 jaar geleden werd hij in het zomerklasje ingekwartierd bij toch niet dezelfde juf nicole zeker …. Owv reorganisatie heeft ze nu de grote kleuters, en Angelo is er de koning mee te rijk.

En dat mag ook wel, want de laatste weken is er groot verdriet in zijn hartje: hij wordt zich meer en meer bewust van de hele pleegzorgtoestand, en is al tweemaal na een (verlengd) weekend bij papa en mama  eventjes erg ontroostbaar verdrietig geweest omdat hij liefst voor altijd bij mama zou willen zijn, net als al zijn vriendjes, ‘die ook bij hun mama geboren zijn’ (zijn woorden)

En al wisten we wel dat dat er zit/zat aan te komen, het is en blijft  erg moeilijk om dit uit te leggen aan een vijfjarige.  Onze boodschap is dat papa en mama en johan en ben samen voor hem en jennifer zorgen, en dat papa en mama ons gevraagd hebben om mee voor hen te zorgen.

Maar zijn verdriet is er wel, en het is mooi/roerend om te zien  hoe hij probeert om de hele situatie een plaats te geven in zijn wereldje, zoals hij die nu begrijpt en probeert onder controle te krijgen.  Bij het slapengaanritueel hoort nu ook steevast aan het raam een kushandje werpen in de richting van Tienen, met mijn verzekering dat dat even later veilig op de wang van mama belandt.

Veel lief en een beetje leed dus.

Hoe het verder loopt op school zal in de komende weken duidelijk worden, we houden jullie op de hoogte.

En om te eindigen in schoonheid: een kleine selectie van vakantiefoto’s, ditmaal uit de camera van Johan.

allez 'in schoonheid' is mss nèt ietske teveel gezegd...

niet écht bevorderlijk voor rug en knie ...

hier de boot die we (samen met 10 anderen) afgehuurd hadden voor onze dagtocht op zee ...

en met 'marraine martine', die ons is komen bezoeken.

01-09-2010 om 00:00 geschreven door ben  

Dag lezer

We zijn inmiddels al meer dan een week terug in het land, na onze derde vakantie op rij in Bretagne;

Het was de  Morbihan ditmaal, dat is het zuidelijke departement van Bretagne, en we  verbleven er in  Riantec, een kleine gemeente in de buurt van Lorient.  Mooie locatie, het dient gezegd, en we betrokken er  een mooi en comfortabel -zij het eerder klein- huisje met een erg charmant tuintje.

Op 50 m van de deur stonden we met onze voeten in ‘la petite mer de Gâvres’, een soort binnenzeetje dat dagelijks twee maal vol- en weer leegliep op het ritme van eb en vloed.

Vanuit de slaapkamer hadden we volgend  prentkaartzicht :

Ons verblijf duurde van 17-31 juli, met zowel voor heen als terugreis opstaan om 03.30 u, vertrek om 04.00 u en aankomst (na 840 km) in de vroege namiddag.

De kinderen hebben zich voorbeeldige reizigers getoond, hebben vooral op terugreis erg lang geslapen (de ‘Pont de Normandie’ lag al achter ons), en gedurende de tijd dat ze wakker waren hebben de nintendo’s , in combinatie met de tv-schermpjes op de rugleuning van de voorste zetels uitstekend werk verricht.

En tussen aankomst en vertrek hebben we zoals gezegd van twee weken Morbihan kunnen ‘genieten’, en al is deze streek niet zo spectaculair mooi als de twee andere (Finistère en Côtes d’Armor) kustdepartementen, het was er vrij uitgesproken zonnig en redelijk warm (tussen  een behoorlijke 22° en 26°), met als gevolg dat er in verhouding redelijk veel naar zee en strand getrokken is dit jaar. De Atlantische oceaankust lag op een zestal kilometer van ons huisje, met een prachtig zandstrand en een kristalheldere oceaan, met bovendien een watertemperatuur van ongeveer 20°. De kinderen hebben er de tijd van hun leven gehad, waarbij Jennifer niet uit het water weg te krijgen was en Angelo vooral beroep deed op mijn bouwkundig vernuft om (in zijn ogen dan toch) reusachtige zandkastelen te bouwen op de vloedlijn.  Goed voor de knie was het geenszins en mijn rug doet er nog zeer van, maar genoootennnn dat hij heeft, dolenthousiast is een understatement.

De kinderen waren ongecompliceerd gelukkig, uiteraard met het mooie weer en het leuke huisje, maar vooral met de exclusieve aandacht die ze van ons kregen en ook weer elke dag wisten te versieren, zelfs op te eisen. Het slaapuur verschoof naar 21.00 u, met als gevolg dat we ook meestal ’s morgens mochten ‘uitslapen’ tot zowat halfnegen, een ongekende luxe. De nintendo’s en meegebrachte boekjes zorgden  in de voormiddag voor wat rust, zodat voorwaar de krant nu eens niet alleen diende om naar de vliegen te meppen. Toch even vermelden dat ‘de standaard’ als vakantieservice de krant van abonnees op het vakantieadres laat toekomen, een jaarlijks weerkerende aangename service: nieuws uit België, zij het een dag later, maar toch prettig. Aan te bevelen en bovendien makkelijk digitaal te regelen, en voor vakantiebestemmmingen in Frankrijk een gratis service. Chapeau.

Voor de rest de klassieke ingrediënten en bezigheden: een zeiltocht van een dag, bezoek aan enkele kindvriendelijke tentoonstellingen, oa een heuse onderzeeboot, een marktje meepikken, eens een pizza gaan eten,  wat winterkleren voor de kids kopen, wat langer slapen, wat lezen… (ik ben er zelfs in geslaagd om twee delen van de ‘Millennium trilogie’ te lezen, samen toch een 1200  pp.,  al weet ik niet of ik de moed/tijd ga hebben om me nog aan deel 3 te wagen. Ik vind het een weliswaar  goed geschreven detective, maar wat vergelijkbaar met de ‘da vinci code’, die ander hype van enkele jaren geleden. Blijven hangen doet het niet, maar meer moet een goed vakantieboek  misschien ook wel niet leveren).

Twee blije kinderen dus, en twee tevreden woonpapa’s.

En bovendien alle vier tevreden met onze terugkeer in wijgmaal, al mis ik de eerste dagen altijd een beetje ‘le grand large’: de zilte lucht, het diepe blauw en de het overweldigende licht van  de oceaan.

Hieronder alvast een eerste serie sfeerbeelden: alweer gelijkend op die van vorig jaar, maar opnieuw alweer verschillend, en mooi om zien hoe onze kleuters groeien en van jaar tot jaar telkens iets meer zelfverzekerd in de lens kijken.

09-08-2010 om 00:00 geschreven door ben  

Oepsie …..

Tussen 9 mei en 11 juli liggen meer dan twee maanden. Zo een lange stilte is er nog nooit geweest, denk ik.

En  bij het openklikken van de blog merk ik dat de teller op 10.101 staat,  wat me er uiteraard toe aanzet de draad weer op te pakken. Bij deze nog maar eens een plechtige belofte aan mijn trouwe aanhang om jullie niet meer zo lang op jullie honger te laten …

en een speciale groet/belofte voor Frank  die ons wedervaren met erg veel interesse volgt, zoals bleek uit zijn reactie op ons meest recente blogbericht . hoi frank, de groeten daar in Elkon én in Zolder... en de CC-Hasselt-selectie is onderweg.

En het is niet dat er niets te vertellen valt: er is hier wel altijd wat, en het is ook  niet dat ik geen tijd heb gehad: mijn revalidatieverlof heeft uiteindelijk tot 15  juni geduurd.  Misschien is het wel owv een dipje owv een –in mijn ogen- veel te traag vorderende genezing van mijn knie: na meer dan twee maanden is die nog steeds (te) dik  (naar mijn goesting) en bovendien kan ik er nog steeds niet al te veel mee uitrichten zonder een pijnlijke waarschuwing het wat kalmer aan te doen. Tja …. niks aan te doen, maar toch behoorlijk deprimerend. Ik zal het maar moeten uitzweten zeker ?

En van zweten gesproken… we hebben onze eerste officiële hittegolf te pakken:  daar is op zich niks ergs aan, want  in de zomer moet het zomeren, maar alleen worden de slaapkamers nu toch wel wat te warm voor een degelijke nachtrust.

Maar alsof het te  voorzien was had ik voor twee weken ons intex-plonsbad (diameter 3,5 m en hoogte 1m:  juist, hetzelfde van voor twee jaar) van de zolder gehaald  en op een vloer van houten terrastegels achteraan in de tuin geïnstalleerd. Tot grote vreugde en jolijt van onze bengels, van onszelf en van nog heel wat andere buurtbewonertjes en sympathisanten.

En de zon doet haar werk: de kinderen kunnen hun noordafrikaanse roots niet loochenen: vooral  Jennifer  wordt met de dag bruiner. Als we in Bretagne twee weken zon hebben zal ze ongeveer zwart zijn denk ik. Want we vertrekken inderdaad zaterdag weer richting Bretagne, zoals reeds eerder gemeld (bericht 7 maart) naar de Morbihan, het zuid-departement  van Bretagne. Het huisje is gehuurd, en al de rest maken we deze week klaar: Johan heeft bovendien de  ganse komende  week verlof, een ongekende luxe, zo een week voor het vertrek. De kinderen kijken er erg naar uit, en ook voor ons wordt het hopelijk een ontspannende periode, daar gaan we toch voor.

En vorige maand (15 juni) heeft Angelo 5 kaarsjes uitgeblazen, met alweer een spetterend kinderfeest met 10 van zijn beste vriend(innet)jes hier ten huize, met snoep en lekkers, met een springkasteel, en met veel plezier voor het jonge volkje. Het opruimen van de ruïne achteraf hebben we er dan maar voor lief bij genomen.

En Angelo, het mag nog eens gezegd, doet het fantastisch:  hier bij ons, op school, hij is erg populair bij zijn vriendjes en vriendinnetjes .. Het is echt een plezier om hem bezig te zien en te horen. Hij is gefascineerd door cijfers en getallen, wil lezen en kan zijn naam al schrijven, is bangelijk snel weg  met alle computer- en nintendospelletjes, en is ongecompliceerd gehecht geraakt aan ons en  blijft bovendien loyaal naar zijn papa en mama.

Wat een hemelsbreed verschil met het boze opstandige kereltje van twee jaar geleden dat elke vorm van tederheid categoriek afwees  en zich consequent krijsend op de grond gooide als hij zijn  zinnetje niet kreeg.

Voor ons als woonpapa’s een opsteker van jewelste. Hebben we hier het verschil kunnen maken ?  Misschien wel, al besef ik dat het erg voorbarig is om nu al tot deze conclusie te komen.  Maar vast staat wel dat hij al zijn mogelijkheden en talenten optimaal en enthousiast aan het ontwikkelen is.  En daar doen we het toch voor .

volgende bijdrage zal voor  augustus zijn, en met  een nieuwe reeks hopelijk zonnige vakantiefoto's.

beloofd.

Bijlagen:
angelo-silke.jpg (90.7 KB)   

9 mei

En weer heel wat te vertellen.

28 april: knie-operatie

30 april: jennifer  één zes (terwijl ik op 10 april twee vijven mocht 'vieren')

4 mei: eerste kennismaking met nieuwe school van jennifer, in tremelo, waar ze vanaf september naar het speelleerklasje zal gaan.

Ik ben op 28 april april geopereerd aan mijn r-knie: scan had uitgewezen dat er (aanzienlijk) kraakbeenverlies was waardoor mijn knieschijf tegen het bot aan kwam te schuren, met botletsel tot gevolg, wat verantwoordelijk was voor de chronische pijn van de laatste maanden.

De operatie was aangekondigd als een kijkoperatie, maar eenmaal bezig bleek de knieschijf erger beschadigd dan op de scan te zien was, waardoor de hele handel toch moest opengelegd worden om de knieschijf op te lappen. Vervolgens werd het bot ‘gepickt’ om  bindweefsel aan te maken, dat dan in de toekomst het bot tegen de knieschijf moet gaan beschermen, want verdwenen kraakbeen komt niet meer terug.

Allemaal heel technisch, maar de eerste dagen na de operatie vooral erg pijnlijk. Nu is de pijn weg, maar de knie is nog steeds gezwollen, al is de zwelling afgenomen, vergeleken met een week geleden.  Ik moet nog twee weken krukken lopen, in combinatie met dagelijks kine, ijs leggen en oefeningen doen om het zaakje weer soepel te krijgen.

Ik hoop dat het allemaal achter de rug is op 30 mei, tot dan heb ik ziekverlof,en  ik zou niet graag te horen krijgen dat dit verlengd moet worden.

Genoeg over de knie.

Jennifer is 6 geworden, en dat zal ze geweten hebben.

Vrijdag 30 was ze het feestvarken in de klas, en ze heeft er getrakteerd met cake.

Zaterdag waren hier 14 vriendjes uit de klas voor een heus snoep- en schminkfeest met springkasteel. En dat alles gelukkig onder een stralend lentezonnetje. Dank voor het duimen.

zo zag het er uit:

En zondag waren papa en mama en kleine zus hier, blij en fier.

Onze kleine meid wordt groot: ze ontgroeit de kleuter-size (is de 120 cm voorbij en nadert schoenmaat 30) en wordt een (erg mooi) meisje. look and see.

De logopedie doet goed: op school en op de opvang krijgen we te horen dat haar taal er merkbaar op verbetert. Ook de andere vooruitgang is onmiskenbaar: ze voelt zich hier blijkbaar eindelijk wat meer thuis  (lees veilig en vertrouwd) en haar uittestend gedrag mindert merkbaar. Emotioneel wat meer stabiliteit, zo lijkt het alleszins toch. Al is er toch nog wel eens een vuile broek, en nu ze me beneden weet (knie) vindt ze het toch nodig / pretttig om te weten te komen hoever ze Johan kan krijgen bij (vooral) het bad en het slapengaan.

Er is erg veel geduld voor nodig geweest, en het zal blijkbaar nog heel wat geduld vragen.

Wat betreft schoolrijpheid: we zien dat ze er nog niet is.

Spijtig, maar ja .

De filosofie achter het speelleerklasje, en de info die we op de school gekregen hebben, sterken ons in de overtuiging dat we er een goede beslissing mee nemen, al is het niet vanzelfsprekend. Het zal moeite kosten om de overgang te doen verteren, J. is heel erg gehecht aan wat vertrouwd en voorspelbaar is. Dus  we zullen de overgang moeten ‘coachen ‘met wijsheid, verstand en geduld. Maar we denken ook dat het op termijn een goede beslissing zal gebleken zijn.

Daarvan houden we jullie op de hoogte.

O ja, en volgend weekend ‘het belang van Limburg’ kopen… we worden  BL’s.

Kijk maar.

Tot de volgende.

09-05-2010 om 23:30 geschreven door ben  

Voilà, ik ben er weer.

Wat een schitterend stralend weekend was dit wel niet !! ongetwijfeld een van de mooiste van het jaar.

lente met een grote hoofdletter: de zon breekt er écht door,  alles schiet in bloei en leven en wordt dronken van licht en warmte.

En we hebben/hadden bovendien heel wat te vieren: feestmaand april.

Op 3 april zijn J&A al twee jaar bij ons. De plaatsing is inmiddels verlengd met een jaar.

Oeioeioei  wat gaat dat allemaal snel. En groeien dat ze doen. En bloeien. Het mag gezegd.

Ik wil niet in herhaling vallen, maar Jennifer komt hier eindelijk écht aan. Iets wat de laatste weken pas echt duidelijk aan het worden is. Ze  hecht zich, wordt rustiger, minder uitdagend, minder nukkig.

Mooi natuurlijk.

Op 10 april heb ik 55 kaarsjes uitgeblazen.

Een  ‘jonge’ vader toch, je zou me eens met het kleine grut moeten zien flaneren, door wijgmaal, door leuven, in de speeltuin van bokrijk, in plankendaal, op de zeedijk van blankenberge …

Blij dat ik het allemaal mag meemaken, dat wel. Ik ben een fiere (woon)papa.

Maar mijn knie is wel 55: wordt ‘geshaved’ op 28 april, gevolgd door enkele weken kine en recup: daarna weer als nieuw ongetwijfeld … tot de volgende oplapbeurt.

En op 30 april begin J. al met haar zevende levensjaar.

Er zit weer een feestje aan te komen: op 1 mei, met 14 vriendjes en vriendinnetjes, een springkasteel in de tuin en een studente van mij die de boel wou komen animeren , nu maar hopen op mooi weer. Hoop mee met ons, want drie uren met 15 schreeuwertjes binnen moet zowat de ultieme stresstest zijn.

De paasvakantie was geweldig.

Paasdag eieren rapen: er zat een nintendo bij. Angelo en Johan maken regelmatig ruzie over wie wanneer en hoe lang ermee mag spelen, en owee wie een fout maakt...  En opnieuw: het is verbazend hoe snel en vanzelfsprekend Angelo zich dit allemaal eigen maakt. (ik heb hem zelfs aan Johan horen uitleggen wat  Johan allemaal verkeerd deed en waarom en wat hij eigenlijk zou moeten doen …)

Paasmaandag naar Bokrijk, naar de speeltuin.

Dan 3 dagen opvang, en ik 3 intussen dagen  papieren opruimen.

Zondag familiereünie: met 13 uit de Johan-aanhang voor de TV (koersfanaten !) en daarna aan tafel.

Maandag opvang

Dinsdag alles klaarmaken voor de zee, Lala op logies gaan brengen naar tante Greet en dan naar …

Blankenberge ….

Blankenberge: I hate it.

Ik hou niet van die (wat ze in leuven aanduiden met de erg plastische term) ‘wezzel’ maar ik moet wel toegeven dat ik de kids zich zelden zo heb weten amuseren: onze kust is  erg kindvriendelijk (maar ook portefeuille-onvriendelijk). En moet het nog eens gezegd ? op restaurant gaan lukt steeds meer verbazend goed, en als iets niet kan wordt dat ook aanvaard, na niet meer dan gewoon protest.

maar de zee blijft de zee natuurlijk: altijd mooi, en altijd goed voor wat mooie plaatjes ...

En morgen weer naar school.

En het zal rap zomer zijn: ik weet zo stilletjesaan dat het derde trimester eigenlijk een prelude op de zomervakantie is. De dagen worden warmer en zonniger, de zomerkleren  komen eraan, de schoolreizen, de verlengde weekends.

Daarvan breng ik binnenkort verslag uit.

Grtz

En tot de volgende…

18-04-2010 om 23:38 geschreven door ben