Wat nu? als je als man vruchtbaarheidsproblemen hebt?
Niets meer en ook niets minder.
Hierover zal deze blog gaan. Over mannelijke vruchtbaarheidsproblemen.
Of beter nog: het mijne.
Het is blijkbaar een onderwerp waarover zelfs op het internet niet al te veel
informatie terug te vinden is. De informatie die ik terug kan vinden is ook
vrij klinisch te noemen. Blijkbaar moet er nog een en ander beter bespreekbaar gemaakt
worden.
Wat vooraf ging:
In februari zal het nu 2 jaar zijn dat we aan het proberen
zijn om een kindje te maken.
We stonden er toen nog niet zo bij stil dat dit even een moeilijkere opdracht
zou worden. Maar dat is volkomen normaal. Want, met wat oefenen zou het best
wel vlot lukken.
Nu, zo vlot ging het toch niet zo. Na een tijd begin je je dan toch wel wat
vragen te stellen
Misschien zou het toch niet zo gemakkelijk zijn?
Enkele e consultaties dan maar. Zowel bij de gynaecoloog en huisarts kregen we te horen dat we ons niet
teveel zorgen moesten maken en dat alles wel op zijn tijd zou komen.
Maar ook met wat geduld was er nog steeds geen resultaat. Dan
maar terug naar de dokter om te onderzoeken waarom het allemaal wat langer duurt.
In het begin van deze zomer dan maar op aanraden van de gynaecoloog gestart met
een routineonderzoek. Bij ons beiden werd er een onderzoek gestart. Bij mijn beestje (zo
noem ik graag mijn vrouwtje) een standaard onderzoek om te kijken of alles wel
bij haar in orde was. Ik moest het lot in eigen handen nemen en een staaltje
produceren en zo snel mogelijk naar het labo zien te krijgen.
Zo gezegd zo gedaan: Op een zonnige dag in juli het staal
binnengebracht en gewacht op nieuws van de dokter.
Het nieuws liet even op zich wachten. Uiteindelijk belde ik
zelf met een min of meer klein hartje naar de dokter. Want zeg nu zelf: welke man krimpt al
niet ineen bij de gedachte dat er nu net daar iets fout zou zijn?
De arts meldde me kurkdroog dat er slechts 9000 cellen gevonden waren in het
staal. Normaal gezien moeten er zon 20 à 50 miljoen cellen er aanwezig zijn. Maar,
dat de geneeskunde kan ondertussen veel doen en dat hij ons zou doorverwijzen.
Slik, en me even zetten.
Blijkbaar heb ik dan toch een probleem, en vergeef me de uitdrukking, een lullig
probleem.
Maar er is positief nieuws: er zijn wel degelijk cellen gevonden en zolang er
cellen zijn is er een oplossing. IVF en ICSI zijn technieken die succesvol
gebleken zijn dus er is hoop.
Een kleine maand later, september.
Onze eerste afspraak in het UZ Gent. Beiden hadden we er naar uitgekeken en
gehoopt op wat meer nieuws wat er ons te wachten stond. Er volgde nog een
gynaecologisch onderzoek en ik moest ook weer aan de slag. We kregen wat meer
info over de verschillende technieken en werden doorgestuurd naar de fertiliteitskliniek.
We kregen een nieuwe afspraak en hoopten dat we snel aan de behandeling zouden
kunnen starten.
Indien het een vruchtbaarheidsbehandeling zou worden, zou deze kunnen starten
in februari.
De afspraak die we in september maakten was vandaag.
Nul zaadcellen gevonden.
Geneeskunde kan soms wel een exacte wetenschap zijn blijkbaar.
Alweer een opdoffer. Maar geen paniek: bij het vorige staal waren wel cellen
aanwezig dus er is nog hoop.
We kregen te horen dat de bevruchting op zich zal gebeuren
via de ICSI techniek.
Er volgt nu bij ons beiden een bloedonderzoek (wat standaard is bij het aanvangen van een behandeling) en voor mij komt er nog een chromosomenonderzoek bovenop. Want er zijn niet direct aanwijzingen van waar het probleem afkomstig zou zijn.
Deze maand dien ik nog 3 stalen binnen te brengen. Indien er goede cellen
gevonden worden in een van deze stalen dan zullen deze ingevroren worden om
gebruikt te worden bij de behandeling.
Indien er geen cellen gevonden worden er via operatieve weg gekeken worden of
er zich in de teelbal geen bruikbare cellen bevinden.
Geen fijn vooruitzicht dus, maar kop op, eerst afwachten wat de stalen zeggen.
De laatste week van oktober hebben we onze volgende afspraak
in het UZ. Hopelijk krijgen we dan wat beter nieuws, want dat is nu best wel
eens welkom.
