De lezer van dit blog zal mijn bedenkingen bij het leven kunnen volgen. Kortom, alle bedenkingen die ik me maak zullen hier bijgevoegd worden.
Aarzel niet je commentaar te geven indien gewenst!
09-07-2007
De grote afwezige
Het heeft een pracht weekend geweest. Naar de ouders van mijn petekind geweest in Veurne. Het weer zat ook mee. En de streek sprak ons enorm aan. Veurne is een bruisend stadje, waar het heerlijk vertoeven is op de markt op een zonnig terrasje. Vandaag terug aan' werk, maar niet voor lang, immers eind van de week weekendje Luxemburg. Als het weer ook maar meezit, maar het belooft, want de weersverwachtingen spreken zelfs over 30 graden het komend weekend. OK, eerst er hier op het werk tegen 100 per uur tegen in gaan, en ik heb er zin in !!!
Toch was er dit weekend een grote afwezige; Anthony, mijn petekind. Hij was het afgelopen weekend bij zijn mama. We hebben hem gemist. Zijn naam is meerdere keren gevallen. Ik heb ook aan hem moeten denken hoor. Anthony is een geweldige kerel. De eerste jaren hebben we niet zoveel contact gehad, maar van eind vorig jaar hebben we de draad terug opgenomen en we zijn van plan regelmatig mekaar te zien nu. Voel ik me bijzonder goed bij. Het klikt terug tussen zijn vader en ons, en zeer zeker met Sandra, de nieuwe vriendin van Tom, de vader van Anthony. Een pracht koppel! We gaan mekaar zeer regelmatig zien vanaf nu. En ik ben zeker van plan het contact met Anthony te onderhouden! Want zoals ik al zei, en mijn mond loop er van over, het is een prachtige jongeman.
Wat het roken betreft, ben terug een bewuste roker, doch ik ben van plan na ons verlof in eptember ook drastisch te minderen zodat ik slechts enkele sigaretjes per dag meer neem. Ik vermoed dat het gaat lukken, want ik kan meerdere uren zonder. En als ik op die manier kan gelukkig door het leven gaan ...
Ok, vandaag was het zover, ik stop met roken. Tot nogtoe heb ik nog geen sigaret aangeraakt, wel de elektronische, maar dat geeft niks. Ik mis die verdomde sigaret zo erg dat ik hier gewoon zit te zitten. Precies doelloos, niks productief. Ik heb vandaag dan ook nog niet veel uitgespookt, en ik voel dat het zo niet verder kan. Ik zit zelfs na 15 uren sigaretvrij al aan de grond. Ik denk dat het gewoon de nicotineverslaving is die me parten speelt, plus het idee van een troost te moeten missen. Ik zou mezelf kunnen sussen door te zeggen, ok, rook maar verder maar neem niet meer dan X sigaretten per dag. En dat denk ik dan ook te doen. Op de dagen dat ik moet werken zou ik al heel wat kunnen minderen , da's toch al het grotendeel van de dagen dat ik minder dan de helft zou roken. Op het werk heb ik niet zo veel behoefte aan een sigaret, zo zou ik er bijvoorbeeld maar een kunnen nemen om de 3 a 4 uren. En dan de andere dagen niet onnozel uit gewoonte een sigaret opsteken, neen, bijvoorbeeld om het uur en niet eerder. Moet te doen zijn, en als ik dan nog de sigaretten fijn rol, want dat zijn eigenlijk ook de smakelijkste, dan heb ik toch niet veel rook binnen he, want die zijn op de helft van de tijd opgerookt. Enfin, ik weet me geen raad, maar één feit is een zekerheid, seffens op de terugweg naar huis ga ik me een pakje tabak halen want ik zie het anders niet meer zitten. Ik ga er seffens met Nini ook over praten, maar ik denk er serieus aan om toch een roker te blijven, maar dan eentje die maar enkele sigaretten per dag neemt. Ik denk dat ik me kan opleggen om er naar te streven om bv maar een 5-tal sigaretten per dag te nemen binnen afzienbare tijd. Ik vermoed sterk dat ik zelfs van huis zou kunnen gaan zonder sigaretten. En dan sterk genieten van eentje als ik terug thuis ben. Dat zou ik willen proberen, ik denk dat ik me daarmee gelukkig zou voelen. Natuurlijk is het nu voor het moment totaal naar de vaantjes, en vermoed ik dat ik ergens binnen een maand of twee, drie aan dat idee kan beginnen werken. Het zou bv een goed moment zijn na ons verlof, op het moment dat ik me terug voor 150 procent op het werk moet toeleggen, dan heb ik er weinig behoefte aan. Dat weet ik.
Allee, ik ga het bespreken met Nini, en dan zien we verder wel. Ik vind het wel enorm kleinzielig, net een klein kind dat je een snoepje ontzegt, alleen is mijn snoepje veel slechter voor de gezondheid dan dat van die kleine.
45 jaar. Dat is mijn leeftijd nu sinds drie weken. En vorig weekend las ik in een krantenartikel dat wie voor zijn 45e stopt met roken evenveel kans heeft om 70 te worden dan een niet-roker. Dus het is nog niet te laat!!! Op die maand zal het niet meer op aankomen zeker. Ik was al zinnens nogmaals een poging te ondernemen, en nu ik dat artikel heb gelezen staat mijn besluit vast. Ik ga niet meer uitstellen, niet meer mezelf wijsmaken dat het misschien niets uithaalt om nu te stoppen met roken. NEEN, ik ga op 1 juli nogmaals een poging ondernemen. Er een punt achter zetten. In eerste instantie ga ik het proberen zonder hulpmiddelen. Mocht het me te zwaar worden, dan neem ik de E-sigaret. Geeft me toch een behaaglijk gevoel wanneer alleen de nicotine naar binnen wordt gezogen. Geen schadelijke kankerverwekkende stoffen meer. Maar, neen, dit kan geen oplossing zijn. Ik moet en zal proberen om voorgoed van die rotsigaretten af te geraken.
Ok, eens diep ademhalen, nog slechts enkele dagen en dan zien we wel verder.
Zondag 24 juni 2007 - Genesis "Turn It On Again" European Tour 2007.
Het was serieus tegen mijn zin om naar dat concert te gaan, doch ik moet zeggen dat ik er achteraf gezien geen spijt van heb. Het was een spectaculaire show, prachtig gebracht door Phil en co, en zeer knappe beeldprojectie op het podium. Na een 2 uren durend spectacel zijn we vertrokken omdat Nini te veel last had van haar nekklachten. We zaten op een prachtige plaats, ingang geel, N1 - stoel 15 en 16. Zeer goed frontaal zicht op de stage. Op de achtergrond hoorden we dat ze begonnen aan de bisnummers, dus al te veel hebben we niet gemist. En trouwens, we kunnen binnenkort waarschijnlijk het ganse concert thuis eens herbekijken wanneer de dvd gepost wordt.
Voor de volgende keer nemen we zeker een lunchpakket mee en een plastic flesje met drank, want de prijzen voor de te krijgen junkfood zijn echt wat hoog. 2 euro voor een drankje (op de parking zelfs 2,50 euro) en 4 euro voor een pakje frieten of een hotdog zijn me toch wat te hoog gegrepen. Zeker ook aan denken om toiletpapier mee te nemen wanneer we nog naar Brussel gaan, want dat was op de mannentoiletten niet meer te vinden. Het verrekijkertje dat we gekocht hebben kunnen we ook meenemen, alhoewel ik mijn verrekijker de volgende keer toch mee naar een concert neem.
In de krant staat een artikel dat het stadion uitverkocht was, alhoewel naar ons gevoel dat maar voor pakweg 2/3e vol zat. Dus, de artikeltjes die men leest in de pers moeten toch met de nodige verbeelding gelezen worden.
Naar jaarlijkse gewoonte zijn we vrijdag en zaterdag naar de braderij geweest. Met het weer hadden we enorm veel geluk. Vrijdag zijn we pas om 21 uur op de braderij toegekomen, en het heeft tot 00u30 niet meer geregend. Niet al te veel volk, zal wel door het weer gekomen zijn. Maar dat is voor de bezoeker interessant, dan moet je niet over de braderij slenteren. Elk jaar is er wel hetzelfde te zien, doch, het heeft toch wel iets. Voornamelijk als je gaat met mijn ingesteldheid: lekker eten en drinken. En daarvoor kan je er terecht! Zaterdag hebben we een heuse bui laten overwaaien en zo zijn we omstreeks 16 uur toegekomen op het grote feest. Veel lekkers gegeten en gedronken. Op de stand van de duikclub moest Nini helpen van 22 uur tot middernacht, maar dat is uitgelopen tot 2 uur. Ik heb ondertussen wat over de braderij geslenterd, hier en daar een hapje gegeten, om nadien omstreeks 23 uur 30 terug naar de clubstand te gaan. Daar heb ik een leuk gesprek gehad met de dame die in het huis woont waar de stand opgetrokken is. Een dame van pakweg een 75 jaar, maar met een hart en een uitleg van iemand van 40! Echt een levendige persoon, geen "chichi madam", maar wel eentje die niets tekort komt. We hebben een leuke babbel gehad over koetjes en kalfjes. Awel, zo iemand kan ik echt wel hebben. Chapeau voor die mevrouw!
Zondag moesten we forfait geven aangezien we (dik tegen mijn zin) naar het Koning Boudewijn Stadion in Brussel naar een concert van Genesis gingen.
Vandaag voor de eerste keer in 15 jaar terug gaan pingpongen. En ... ze hebben hun naam goed gekozen. Die mannen kunnen der wat van, van beide Het viel al bij al nog mee met dat goedkoop palletje van 2,5 Euro. De snelheid ben ik wel een beetje kwijt evenals het gevoel voor richting. Enne, de teruggeslagen effectballetjes willen ook niet precies neerkomen waar ik dat wil. Men speelt daar tot 22 uur naargelang men is binnengekomen. Zo worden er wedstrijden op een bord gezet zodat je de kans krijgt om tegen iedereen zowat te spelen. Op vijf tafels word er gespeeld, zodat je niet te lang tussen twee wedstrijden moet aan de toog hangen. Na 22 uur kan je naar believen iedereen uitdagen voor een wedstrijd. De beste 20 worden geklasseerd, de rest is NG. Speel je tegen iemand die is geklasseerd en je wint, dan neem je die zijn klassement over. Zo ben ik door puur toeval (en die persoon zal wel een slechte dag gehad hebben) op de 16e plaats terecht gekomen! Pfff, het was wel zwoegen hoor! Per week dat je niet komt daal je 3 plaatsen in het klassement indien je daarin staat. Is naar mijn gevoel een mooie beslissing. Wat ook nieuw was, er wordt nu nog tot 11 punten (met twee verschil) gespeeld, zo naar 3 gewonnen sets. Dat was in mijn tijd naar 2 gewonnen sets van 21. En nu wordt ook van opslag gewisseld na 2 opslagen, was in mijn jonge tijd 5. Voor de rest viel het goed mee, ik was om 00u30 thuis, en ik ben er nu al zeker van, ik heb mijn tijdverdrijf op dinsdag gevonden! Ik ben zeker terug van de partij volgende week! Misschien nog een plaatsje hoger in het klassement, of er terug uit, we zien wel!
Morgen ga ik samen met Nini eens tot in de parochiezaal. We willen terug beginnen met tafeltennis. En het gaat er daar sportief en los aan toe. Gisteren op de bbq hebben we al enkele leden gesproken, en het spreekt ons enorm aan. We zullen morgen wel zien he. Vandaag Nini haar pallet terug gevonden, dat is nog intact. Het mijne is volledig verduurd, zodat ik bij Bart Smit twee nieuwe exemplaren heb gekocht met twee balletjes voor de luttele prijs van 5 euro. Moet volstaan om terug te beginnen. En dan nu maar hopen dat ik dat balletje nog over het net krijg.
Gisteren had mijn vader een enorme moeilijke dag. Onze Dali trok het meeste naar hem toe. 's Morgens riep hij ons vader op, telkens wanneer ons vader op de zetel een dutje ging doen legde hij zich in die zijn armen te slapen, en als ons vader ging slapen 's avonds, dan kon je niet tot vijf tellen of onze Dali volgde naar de slaapkamer. Gisteren verjaarde mijn vader, en daarmee had hij het enorm moeilijk. Het feit alleen al dat onze Dali er niet meer was deed hem enorm veel pijn. Zodoende zijn we in de voormiddag samen naar de rommelmarkt geweest. We hebben de ganse markt afgegaan, zo waren we toch alweer enkele uurtjes gepasseerd. Na de middag is hij samen met mijn moeder een grote ronde gaan rijden met de fiets. 's Avonds ben ik nog een toerke gaan doen met hem met de fiets. Dat deed hem zichtbaar deugd, iets om handen te hebben en een klapke kunnen doen.
Vandaag is hij naar de dokter geweest om iets te vragen tegen de weemoedigheid waarmee hij momenteel geconfronteerd wordt. 't Is te hopen dat het wat helpt, want mijn vader maakt momenteel een enorm moeilijke tijd mee aangezien zijn lieveling er niet meer is, en het is vandaag eveneens 4 maanden dat hij is gestopt met roken. Daar had hij het ook nog moeilijk mee tot nogtoe.
Enfin, de eerstkomende dagen zullen het wel uitwijzen wat het geeft, maar ik duim allesziens dat de medicatie een beetje helpt zodat hij gauw terug de oude is.
Geweend als een klein kind heb ik vandaag toen ik met de urne naar mijn wagen liep. Aangezien mijn ouders het beiden nog moeilijker hebben dan wij met het verlies had ik voorgesteld om alleen de urne te gaan afhalen. Ik dacht dat ik daar wel tegenop kon! Maat niets is minder waar! Toen ik de urne in mijn handen kreeg en ermee naar de wagen stapte, barste ik in tranen uit. Ik heb daar eerst een kwartier staan uithuilen voordat ik kon vertrekken. Thuisgekomen hebben we dan nog allen tesamen tranen met teuten geweend. En nu staat zijn as in de urne op een tafeltje met daarbij een foto van Dali. Laatste rustplaats gevonden! En men weet dat je een poes moet laten gaan, doch het doet serieus veel pijn!
Vandaag bij onze thuiskomst hebben we te horen gekregen dat onze poes Dali is ingeslapen net nadat we op reis vertrokken waren. Op 1 juni 2007 omstreeks 16u heeft men hem geholpen de laatste rust te vinden. Het diertje kon al een dikke maand niet meer eten aangezien een tumor dit belemmerde. Aangezien hij nog slechts enkele dagen zou in leven blijven, en het dan ook echt afzien was voor het beestje, hebben mijn ouders (Dali leefde de laatste 8 jaren bij hen) besloten hem te helpen om in te slapen. Morgen zal ik de urne met zijn as gaan ophalen, zodat hij een laatste rustplaats krijgt bij mijn ouders. Zo kan hij rusten in het huis waar hij de laatste jaren van zijn leven heeft doorgebracht.
Ik wil je bedanken voor al de mooie momenten en alle mooie herinneringen die je ons hebt gegeven Dali! We zullen je nooit vergeten, en we zullen al deze herinneringen koesteren. Het ga je goed, rust nu maar lieve schat!
Vandaag bij onze thuiskomst hebben we te horen gekregen dat onze poes Dali is ingeslapen net nadat we op reis vertrokken waren. Op 1 juni 2007 omstreeks 16u heeft men hem geholpen de laatste rust te vinden. Het diertje kon al een dikke maand niet meer eten aangezien een tumor dit belemmerde. Aangezien hij nog slechts enkele dagen zou in leven blijven, en het dan ook echt afzien was voor het beestje, hebben mijn ouders (Dali leefde de laatste 8 jaren bij hen) besloten hem te helpen om in te slapen. Morgen zal ik de urne met zijn as gaan ophalen, zodat hij een laatste rustplaats krijgt bij mijn ouders. Zo kan hij rusten in het huis waar hij de laatste jaren van zijn leven heeft doorgebracht.
