06.15, we stappen uit de wagen en gaan op weg naar de west-gate, samen
met nog een aantal andere buitenlanders en wat Indiërs. Aangezien wij onze
tickets reeds op zak hebben komen we als eerste toe. Het is nog wachten tot
kwart voor zeven tot de poort open gaat.
07.45, de poorten gaan open, we moeten eerst door een metaaldetector
vooraleer we naar de echte ingang kunnen wandelen. Vanuit de east-gate en de
middle-gate komt er eveneens volk afgelopen. Dan komt het hoogtepunt, we
wandelen door de hoofdpoort en aanschouwen dit prachtig gebouw. We maken een
reeks foto's (de bekende met de weerspiegeling in het water) vooraleer er teveel
toeristen binnen zijn. Ondertussen worden we aangesproken door een
"medewerker/gids" en worden we meegenomen naar een aantal plaatsen
van waaruit we terug een aantal mooie kiekjes kunnen schieten. De zon is
ondertussen aan de horizon verschenen en geeft een mooie roos-oranje gloed op
het marmeren bouwwerk. Gewoon prachtig.
We bedanken onze tipgever met een tip en lopen nog wat rond om het
schouwspel te bewonderen. Wanneer we de moskee willen binnen gaan moeten we
sokken over onze schoenen trekken, het is onmogelijk om alle schoenen van de
bezoekers te bewaren. Ook binnenin is alles uit marmer vervaardigd en is alles
zeer symetrisch opgebouwd. Typisch voor de Islam is dat er geen personen worden
afgebeeld dus hier ook de wederkerende patronen van bloemen, krullen en
geschriften. Binnen mogen er geen foto's genomen worden.
Buiten gaan we eventjes uitrusten op een bank en slaan de vele toeristen
gade. Er is vandaag in Agra een grote verkiezingsmeeting en men verwacht
vandaag zo'n 65000 bezoekers te ontvangen!
Terug in de B&B gaan we eerst ontbijten en maken nog een praatje met
het Engels koppel. We rijden tot aan het Agra fort voor een foto (hebben echt
geen zin in nog een fort bezoek) en nadien gaan we nog even binnen in de Baby
Taj Mahal. Hier is het veel minder druk en na dit bezoek vertrekken we richting
Delhi. Over de 200km rijden we zo'n 5 uur! We stoppen bij een grote mall
(shoppingcenter) en zijn blij eens te kunnen winkelen zonder voortdurend
aangesproken te worden. Hier hebben ze alle westerse merken maar de prijzen
liggen niet echt lager dan bij ons. We lopen het Hardrock café binnen om mijn
collectie T-shirts uit te breiden en nadien gaan we een hapje eten.
Na bijna 3000 km komen we aan bij ons hotel, niet hetzelfde van in het
doorgaan maar dit is niet echt veel beter, één dag langer kunnen we nog wel
aan. Ik probeer nog om online onze plaatsen op het vliegtuig te reserveren maar
helaas lukt dit niet, we zullen het op de luchthaven moeten doen.
Vanavond onze laatste nacht op Indiaase bodem, we zullen blij zijn om in
ons eigen bedje te kunnen slapen.
Deze ochtend worden we verwacht voor het ontbijt bij Mevr Jaimala, de
bezieler van "the Childrens village". Na een korte wasbeurt, alles is
buiten te doen, kloppen we bij haar aan. Zij en haar man hebben er ook de nacht
doorgebracht. Meestal komt ze wekelijks langs om te zien hoe de werking loopt
en een paar financiele zaken te bespreken met de andere medewerkers. Hugo zorgt
van zijn kant voor een financiele inbreng vanuit België. Hij heeft ondertussen
een aantal sponsors gevonden waarmee de rest van het schooltje kan worden
gebouwd.
Er is ook nog een Amerikaans koppel aanwezig, hij maakt een
filmreportage over het project en zij voert de stoffen, vervaardigd door de
vrouwen uit het dorp, in in Amerika om ze tegen een "fare price" te
verkopen.
We kunnen jammer genoeg niet blijven voor het huwelijksfeest want onze
volgende rit kondigt zich opnieuw aan. We vertrekken rond tien uur richting
Agra maar maken nog eerst een tussenstop bij de apentempel. Een tempelcomplex
waar de apen het voor het zeggen hebben. In feit is het gewoon een
toeristenlokker, aan de ingang wordt er voeder verkocht en dan kan je gedurende
de wandeling op verschillende plaatsen de apen voederen. Het zijn er heel wat
en ze komen zo uit je hand eten, sommige zijn wat gulziger en proberen gans je
hand leeg te grijpen. In het complex zijn er een aantal waterbasins waar er
weerom gebaad en gezwommen wordt, alles behalve hyghienisch maar dat zijn we
ondertussen gewoon. Ook het ganse complex is een grote vuilnisbelt, triestig om
zien.
Tegen 5 uur komen we aan in Agra waar we eerst onze tickets gaan kopen
voor de Taj Mahal. 20 roepie voor de Indiërs, 750 roepie voor de buitenlanders!
Spijtig dat we hem niet meer kunnen bewonderen bij zonsondergang, daarvoor is
het al te laat. We checken in in een B&B, een simpele kamer maar met een
zeer lekkere keuken. De eigenares staat zelf in de keuken en we proeven weer
een aantal verschillende vegetarische gerechten. We maken kennis met een koppel uit Engeland,
zij zijn zoals zovelen op wereldreis iets waar ik wel een beetje jaloers op
ben. Misschien iets voor wanneer ik met pensioen ben
We kruipen er vroeg in want morgen willen we om 06.30 aan de ingang
staan.
Ook het continental ontbijt is uitstekend , we zijn spijtig dat we nu al
moeten uitchecken. We rijden Jaipur buiten voor een bezoek aan het Amberfort.
Het is opnieuw een indrukwekkend bouwwerk en men kan zelfs met een olifant tot
boven gedragen worden. We beslissen om deze toeristische attractie van op een
afstand gade te slaan en gaan te voet naar boven.
Het fort is zijn bezoek waard met een grote binnentuin en een paar mooi
versierde zalen. Blijkbaar hadden ze hier ook al een voorloper van de airco,
via een ingenieus systeem werd water verdampt om op die manier voor afkoeling
te zorgen. Op de terugweg naar beneden maken we nog een praatje met een Duits
koppel dat we reeds in één van onze vorige hotels hadden gezien. Zij hebben het
ook zo'n beetje gehad met tempels en forten. Hun reis duurt 5 maand waarbij ze
nog een aantal andere landen in Azië aandoen.
We rijden nu naar Achrol een klein dorpje buiten Jaipur voor een bezoek
aan het Childrens Village (Vitalyas Udaian) waar Hugo, een Antwerpenaar er
vrijwilligerswerk verricht. Tijdens eerder kontakt deze week bleek dat we er
konden overnachten wat we dan ook zullen doen. De organisatie vangt vooral
wees-en straatkinderen op, geeft hen opvoeding en educatie mee. Ook de
plaatselijke bevolking (vrouwen) worden aangezet om kledij en juwelen te maken.
Ze worden hiervoor betaald en zijn hiermee niet meer afhankelijk van hun
echtgenoot. We worden warm onthaald en hebben geluk, het is vandaag een
feestdag en we mogen aanschuiven voor een uitgebreide lunch. 56 Verschillende
gerechtjes worden op een stuk krantenpapier uitgedeeld, er wordt traditioneel
gegeten met de rechterhand, geen bestek dus. Na de lunch krijgen we een
uitgebreide rondleiding op het erf. We zien de verschillende klasjes,
slaapvertrekken, de keuken en waszaal. Allemaal zeer primitief maar de kinderen
zijn hier gelukkig en zeker van een betere toekomst. Sommige oud-bewoners zijn
reeds afgestuurd aan de universiteit!
Ook ons slaapverblijf is primitief maar we voelen ons hier beter dan in
het hotelletje in Kumbalgarh van een paar dagen geleden. Af en toe valt de
electriciteit uit maar dat zijn ze hier gewoon. Ook de internetverbinding in
het kantoor werkt niet altijd.
Morgen staat hier een huwelijk op het programma. 2 oud-leerlingen en
reeds afgestudeerd gaan hier morgen hun huwelijk vieren. Om dit te vieren wordt
vanavond al een dansavond gehouden waarbij enkele kinderen een demonstratie geven,
een beetje so you can dance in India. Morgen is er geen les dus iedereen is
uitgelaten alhoewel de kleinsten het moeilijk hebben om hun oogjes open te
houden. Rond half elf zoeken we ons slaapvertrek op, de party zal nog tot half
één duren.
Terug geen service bij het ontbijt, we zijn blij dat we kunnen verder
trekken richting Jaipur. Het is de eerste keer dat we op een autosnelweg rijden
maar toch blijkt het ook hier heel gevaarlijk. Iedereen kiest op welk rijvak
hij rijdt wat tot gevaarlijke inhaal manoeuvers kan lijden. Aangezien we geen
hotel op voorhand hebben geboekt, vragen we aan Jaswant of hij iets kent in
onze prijsklasse. Met zijn ogen dicht
(misschien heeft hij wel een fotografisch geheugen) rijdt hij ons in
deze miljoenenstad naar een hotelletje waar we na een kleine inspectie toe
zeggen. Het wordt uitgebaat door Nepalezen, ze dragen allen een uniform en een
barret.
Na een kort middagdutje eten we een kleine snack waarna we ons naar de
oude stad begeven. Jaipur is ook gekend als de roze stad, de stadsmuur en de
gebouwen gelegen in het oude stadsgedeelte, werden hier in een soort roze
gepleisterd omdat volgens de reisgids wit te veel pijn deed aan de ogen. Hier
terug een paleis maar deze keer besluiten we niet binnen te gaan en kiezen voor
een rondrit met een tuktuk. Deze brengt ons eerst naar het waterpaleis en
daarna naar een erf waar de olifanten uitrusten en verzorgd worden na een dag hard labeur.
Alhoewel we tegen de tuktuk driver gezegd hebben dat we geen commerciele
plaatsen willen aandoen, brengt hij ons toch naar een traditionele weverij. Een
man zit achter een oud weefgetouw en we krijgen wat uitleg over hoe de stoffen
worden gekleurd en hoe de motieven met houten stempels worden aangebracht.
Nadien is het natuurlijk tijd voor een bezoekje aan de winkel, we kopen er 2
sjaals voor 400 roepie (2,5 ).
Na dit bezoek vragen we ons af te zetten bij het paleis der winden, een
gebouw waar de vrouwen van de Maharadja het leven op straat konden bekijken
zonder zelf gezien te worden. Aangezien het maar 50 roepie ingang is, beslissen
we om hier nog eens binnen te gaan. Het krioelt hier van de apen, leuk om ze zo
in het wild bezig te zien. Ook deze dieren worden hier getollereerd ook al
durven ze fruit of groenten stelen. Eens buiten lopen we nog wat rond langs de
grote winkelstraten van de bazaar, hier veel beter onderhouden en we worden ook
niet konstant aangesproken. Jaipur is de hoofdstad van Rajasthan hier komen wel
meer buitenlanders.
Na het stadsbezoek brengt Jaswant ons terug naar ons hotel. Het is het
eerste hotel waar met een zekere hyghiene gewerkt wordt. Een zeer proper
restaurant met nette borden en bestek, zelfs de glazen zijn zeer proper en als
toemaatje een kaarsje op tafel. Ook het opdienen gebeurt met een zekere étikette.
Een echte aanrader. Moe maar tevreden duiken we in bed.
Blijkt dat men aan de receptie dacht dat wij bij een groep hoorden want om 06.15 krijgen we een "wake up call", om 07.00 wordt er aangeklopt voor de bagage! De buitenkant van het hotel maakt indruk, dat kan jammer genoeg niet gezegd worden van het personeel. Het duurt zeer lang om een toast met koffie te krijgen, de melk voor de cornflakes blijkt verdwenen te zijn en fruit is er ook niet meer.
Vandaag terug naar Pushkar voor de afsluitende dag. We merken het al wanneer we in de wagen op weg zijn, het is nog veel drukker dan gisteren en moeten de wagen verder van de stad parkeren. Duizenden mensen zijn op weg om te baden of om in één of meerdere tempels offers te brengen. Met de télé probeer ik een paar speciale types op foto vast te leggen maar overal waar je kijkt lopen er die er nog vreemder uitzien. Ook de bedelaars zijn van de partij en vooral de westerse toeristen worden aangeklampt. Op weg naar de kamelenmarkt blijken de straten overbevolkt en blijkt het haast niet mogelijk om er je een weg door te banen. We besluiten rechtsomkeer te maken en nog wat aan het heilig meer uit te rusten en de badende gelovigen te bekijken.
In de late namiddag keren we terug naar de wagen en terwijl we wachten Jaswant slaan we de terugkerende meute gade. Mensen springen de bussen in terwijl ze nog niet helemaal tot stilstand zijn gekomen. Eens gestopt klimmen de mannen op het dak van de bus en wanneer er echt niemand meer bij kan, komen ze terug in beweging. Dit gaat waarschijnlijk nog uren op deze manier doorgaan. Ondertussen is onze driver ook gearriveerd en kunnen we de karavaan volgen. Het is ondertussen donker geworden en deze rit is niet zonder gevaren, we halen voortdurend bussen, traktoren, tuktuk's en andere vervoermiddelen in op een smalle niet verlichte baan. We zijn blij wanneer we heelhuids in het hotel arriveren.
Daar is ondertussen een verlovingsfeest aan de gang en wanneer we na een frisse douche naar de diner room gaan worden we zoals de vorige avond aangeklampt en uitgenodigd om aan het buffet deel te nemen. Deze keer nemen we het aanbod aan en een oom van de bruid loopt met ons mee om alle verschillende gerechtjes toe te lichten. Natuurlijk zijn sommige hapjes redelijk pikant maar onze maag heeft zich daar al een beetje op ingesteld. Vanavond is het dus het verlovingsfeest voor 300 man, morgen is het voor hetzelfde koppel het huwelijksfeest en dit dan voor 3000 genodigden! Rond half tien nemen we afscheid van de oom en gaan we slapen. Iets na elf worden we opgeschrikt door het lawaai in de kamer naast ons, de TV staat waarschijnlijk op maximum, hier helpen onze oordopjes niet meer. Ik bel de receptie en vraag hen om in te grijpen maar dit haalt echter niets uit. Na nog een discussie op de gang blijft alles zoals voorheen, na middernacht wordt het dan uiteindelijk stil. Indiërs hebben zoals we al veel gemerkt hebben weinig respect voor hun medemens.
Redelijk goed geslapen, in de bergen is het sowieso wat stiller. Wanneer we om 08.00 in de eetzaal komen blijken ze nog volop bezig te zijn. Eén iemand is nog wat aan het rond vegen waarbij het stof alleen maar meer verspreid wordt, een ander is met een vuile vod de tafeltjes aan het proper maken om dan nadien met dezelfde vod de glazen af te drogen! Ongelofelijk welke toestanden we hier meemaken en dat voor een prijs waarvoor we al veel beter gediend zijn geweest. Het blijkt een moeilijke bevalling te worden want geen van de opdieners verstaat Engels. Het duurt dan ook een tijd vooraleer we onze bestelling ontvangen. Blijkt dan nog dat onze toast met boter en gelei reeds gesmeerd waren, ik mag niet denken welke handen dit gedaan hebben.
Bij het betalen kunnen we nog iets van de prijs af doen maar het blijft nog altijd te veel. We stappen in de wagen en gaan op weg naar Ajmer waar we ons volgend hotel geboekt hebben. Na het inchecken in het Merwara Estate, een hotel met binnentuin en verschillende gebouwen, rijden we naar Pushkar waar reeds een tiental dagen het Pushkar festival loopt. Dit festival begint met een gigantische veemarkt waar vooral kamelen en paarden verhandeld worden. Naar het einde van de 10 daagse toe wordt het meer religieuzer met het baden in het heilig meer en een bezoek aan de één van de enigste Bramha tempels in India. Van iedere Hindi wordt verwacht dat hij éénmaal in zijn leven deze tempel bezoekt.
Het is er ongelofelijk druk en worden ook uitgenodigd om onze zegening in ontvangst te nemen, uiteraard wordt er een donatie gevraagd en we maken er ons van af met 100 roepie elk, zo'n 2,5. Na dit ritueel gaan we op zoek naar de kamelen, helaas zijn er niet zo veel meer maar we krijgen toch een mooie indruk van het gebeuren. Een beetje verder staat nog een grote kermis met voorhistorische draaimolens en hoe kan het anders met het heel veel lawaai.
Deze avond is het volle maan, het hoogtepunt van het festival en wanneer de zon is ondergegaan wordt er massaal samengetroept rond de ghats, de trappen bij het heilige meer, waar gezongen en gebeden wordt. Na een tijdje hebben we er genoeg van en keren terug naar Ajmer.
In het hotel aangekomen blijkt er een huwelijksfeest begonnen te zijn en na ons diner gaan we in de binnentuin een kijkje nemen. We worden direct een hapje aangeboden maar bedanken vriendelijk, we moeten wel samen op het podium voor het zegenen van de trouwers om nadien op de foto te gaan. Blijkt dat alle genodigden dit moeten doen. Om 23 uur is het gedaan met het feest, bij ons zou het nog maar net beginnen en kunnen we dan toch rustig gaan slapen. Redelijk goed geslapen, in de bergen is het sowieso wat stiller. Wanneer we om 08.00 in de eetzaal komen blijken ze nog volop bezig te zijn. Eén iemand is nog wat aan het rond vegen waarbij het stof alleen maar meer verspreid wordt, een ander is met een vuile vod de tafeltjes aan het proper maken om dan nadien met dezelfde vod de glazen af te drogen! Ongelofelijk welke toestanden we hier meemaken en dat voor een prijs waarvoor we al veel beter gediend zijn geweest. Het blijkt een moeilijke bevalling te worden want geen van de opdieners verstaat Engels. Het duurt dan ook een tijd vooraleer we onze bestelling ontvangen. Blijkt dan nog dat onze toast met boter en gelei reeds gesmeerd waren, ik mag niet denken welke handen dit gedaan hebben.
Bij het betalen kunnen we nog iets van de prijs af doen maar het blijft nog altijd te veel. We stappen in de wagen en gaan op weg naar Ajmer waar we ons volgend hotel geboekt hebben. Na het inchecken in het Merwara Estate, een hotel met binnentuin en verschillende gebouwen, rijden we naar Pushkar waar reeds een tiental dagen het Pushkar festival loopt. Dit festival begint met een gigantische veemarkt waar vooral kamelen en paarden verhandeld worden. Naar het einde van de 10 daagse toe wordt het meer religieuzer met het baden in het heilig meer en een bezoek aan de één van de enigste Brahma tempels in India. Van iedere Hindi wordt verwacht dat hij éénmaal in zijn leven deze tempel bezoekt.
Het is er ongelofelijk druk en worden ook uitgenodigd om onze zegening in ontvangst te nemen, uiteraard wordt er een donatie gevraagd en we maken er ons van af met 100 roepie elk, zo'n 2,5. Na dit ritueel gaan we op zoek naar de kamelen, helaas zijn er niet zo veel meer maar we krijgen toch een mooie indruk van het gebeuren. Een beetje verder staat nog een grote kermis met voorhistorische draaimolens en hoe kan het anders met het heel veel lawaai.
Deze avond is het volle maan, het hoogtepunt van het festival en wanneer de zon is ondergegaan wordt er massaal samengetroept rond de ghats, de trappen bij het heilige meer, waar gezongen en gebeden wordt. Na een tijdje hebben we er genoeg van en keren terug naar Ajmer.
In het hotel aangekomen blijkt er een huwelijksfeest begonnen te zijn en na ons diner gaan we in de binnentuin een kijkje nemen. We worden direct een hapje aangeboden maar bedanken vriendelijk, we moeten wel samen op het podium voor het zegenen van de trouwers om nadien op de foto te gaan. Blijkt dat alle genodigden dit moeten doen. Om 23 uur is het gedaan met het feest, bij ons zou het nog maar net beginnen en kunnen we dan toch rustig gaan slapen.
Vandaag gaat het naar Kumbalgarh op ongeveer 85 km van Udaipur, een
korte rit dus. Het ligt evenals Ranakpur in het Aravelligebergte maar dan aan
de andere kant van de bergtop. Het Kumbalgarh fort (gebouwd in de 16de
eeuw) is enorm en heeft een verstevigde
muur van 36 km, het zou de 2de langste muur zijn na de Chinese muur. Binnenin
zouden er ooit zo'n 250 paleizen gestaan hebben, nu vind je er nog enkel wat
ruïnes. Vanop het dak van het fort heb je prachtig uitzicht op de streek en zie
je hoe de muur achter de heuveltoppen verdwijnt.
Binnen de muren ligt een klein moslimdorp waar wat festiviteiten
doorgaan. Er wordt met een relikwie dat door een aantal mannen wordt gedragen
van huis tot huis gegaan waarbij enorme hoeveelheden wierook worden gebruikt.
Aan elk huis wordt halt gehouden voor een gezang.
Na dit schouwspel gaan we naar het hotel, een triestig verblijf waarvoor
we veel te veel moeten betalen. Een andere optie was geweest om verder te
rijden maar dan konden we enkel overnachten in een te duur hotel. Er is ook
geen wifi dus besluiten we na het eten eens vroeg in bed te kruipen en wat
slaap in te halen.
Vandaag staat een bezoek van het City palace gepland, het grootste
bouwwerk in zijn soort in Rajasthan. Het bestaat uit een reeks paleizen die
door achtereenvolgende heersers tegen elkaar werden gebouwd. Opniew betaal je
hier als buitenlander een veelvoud van wat de Indieërs moeten betalen.
Het is heel druk en we hebben de indruk dat we alles al eens gezien
hebben. Na het bezoek gaan we de stad in. Udaipur ligt aan 2 grote meren met in
het ene meer het Jag NIwas (lake palace), één van de beroemste hotels ter
wereld. Het werd gebouwd in de 18e eeuw en is uit wit marmer opgetrokken.
Kamers zijn er peperduur dus niet voor onze portemonnee. Het decor werd
gebruikt in de James Bond film "Octopussy" en blijkbaar kan je deze
film nu nog elke avond in verschillende restaurants bekijken.
Aan het meer zien we verschillende mensen baden of hun was doen, we gaan
echter niet te dicht om hun privacy niet te schenden. We hebben trouwens al
gemerkt dat niet iedereen gediend is wanneer je een foto van hen probeert te
nemen.
We proberen te voet het hotel te bereiken maar in dit doolhof van kleine
straatjes is het moeilijk om je te oriënteren, er zit niets anders op dan een
tuktuk (taxiscooter)te nemen. Blijkt dat we toch niet zo ver af waren maar we
gingen het waarshijnlijk zelf nooit gevonden hebben.
Deze avond met het Nederlandse koppel gaan eten op een terras met zicht
op het lake palace. Het is er zo romantisch dat de kaarsen te weinig licht
geven om de menukaart goed te kunnen lezen. Aangezien we niet vooraf
gereserveerd hebben kunnen we niet lang blijven nagenieten, we beslissen om in
hun hotel op het dakterras nog een frisse pint te drinken. Waarschijnlijk zien
we hen deze reis niet meer terug. Ze gaan ook nog naar Goa om een weekje uit te
rusten, iets wat we misschien ook hadden moeten doen want dit blijkt een zeer
vermoeiende reis te zijn.
Wegens de belofte nog langs te gaan bij Vikas en zijn vrienden voor een
koffie is er geen tijd om uit te slapen. Na een simpel ontbijt staan we om
08.30 klaar maar het duurt nog 20 minuten om onze auto van de te kleine
hotelparking te rijden. De wagens staan geparkeerd zoals op het gezelschapspel
"traffic" waarbij je wagens moet heen en weer verschuiven om de rode wagen
te laten buitenrijden. Na veel gemanoeuvreer en het laden van de bagage kunnen
we vertrekken. Gelukkig kent onze driver zeer goed de baan en kan hij ons wat
later op het juiste adres afzetten. De koffie staat reeds klaar maar aangezien
de lessen stipt om 09 uur van start gaan zit er geen babbel met onze gastheer
meer in. Op het dakterras nemen we nog wat foto's waarna we afscheid nemen van
Vikas, wie weet zien we hem ooit terug.
Met een beetje vertraging rijden we vandaag richting Udaipur maar met
een tussenstop in Ranakpur. De weg is weer in zeer slechte staat maar men is
wel al begonnen met van de éénvaksbaan een tweevaksbaan te maken. Bij ons
zouden er versmalde rijstroken aangelegd worden maar hier dus niet. Soms moeten
we op een nieuw stuk tweevaksbaan rijden om dan enkele km verder terug naar een
enkel rijvak te gaan, dit verandert echter het gedrag van de autobestuurders
niet, ze blijven inhalen op de onmogelijkste plaatsen. Een aantal keer denk ik
echt dat we de tegenligger gaan raken maar gelukkig gebeurt dit niet, ik
begrijp nog altijd niet waarom er hier niet meer ongelukken gebeuren.
Na een vermoeiende rit houden we halt in Ranakpur waar zich een
jaintempel uit de 15de eeuw bevindt. 1444 gebeeldhouwde pilaren dragen een dak
van bijna 4000m2, werkelijk indrukwekkend want geen van de pilaren is identiek.
Ook
onze Nederlandse kennissen zijn er terug, het valt op dat iedereen zowat
dezelfde route aanhoudt want dikwijls kom je dezelfde mensen terug tegen. Na
het bezoek gaat het richting Udaipur, volgens reisgidsen één van de mooiste
steden uit Rajasthan. We checken in in het Mahendra Prakash hotel, niet ver van
het Pichola meer. Het blijkt een zeer mooi hotel te zijn, misschien al het
mooiste waar we tot nu toe verbleven. De vele verplaatsingen blijken toch wel
hun tol te eisen want we zijn beiden zeer moe en besluiten ons eerst wat op bed
te leggen om dan nadien in het hotel te dineren. Een avondwandeling zien we
niet meer zitten.
Deze nacht minder last gehad van het lawaai. We zijn vroeg opgestaan om
rond acht uur te kunnen vertrekken. Er wacht ons terug een lange rit naar
Jodhpur. Wanneer we onderweg door een stuk woestijn rijden, houden we even halt
voor wat foto's.
Iets na de middag arriveren we in Jodhpur waar het enorme Mehrangarfort
indruk maakt. Dit is zoals het fort van Jaisalmer een toeristische trekpleister
en er zijn dan ook heel wat toeristen. We betalen ons toegangsticket (terug
duurder voor westerlingen) + nog eens 100 roepie voor het fototoestel. We
krijgen er wel een audioguide bij wat handig is want van de Rajastaanse
geschiedenis weten we niet veel af. Het fort blijkt bij verschillende
belegeringen nooit ingenomen te zijn, niet verwonderlijk als je ziet hoe hoog de
muren zijn en hoe groot de binnenopervlakte is. Ze konden waarschijnlijk
maanden voorzien in hun levensbehoeften.
Van op het fort heb je een mooi zicht op de blauwe stad zoals Jodhpur
nog genoemd wordt, heel wat huizen zijn blauw geverfd. Over de reden hiervoor
blijken de meningen nogal uiteen te lopen.
Na ons bezoek zetten we koers naar ons hotel in de binnenstad. De
chauffeur moet zich weer in de kleinste straatjes een weg banen tussen
scooters, tuktuk's en rondlopende koeien. We nemen onze intrek in de Krishna
Prakash hertiage haveli en gaan op verkenning in de binnenstad. Alles speelt
zich af rond het plein aan de clocktower met wederom veel kruiden en
groentenkraampjes, potten en pannen en zoals altijd worden we regelmating
aangesproken om hun waren eens te bekijken. Een kruidenier laat ons heel wat
kruiden ruiken, geeft ons een kopje thee en verkoopt ons 2 veel te dure
assortimenten thee. We lopen opnieuw onze Nederlandse kennissen tegen het lijf
en spreken af om in Udaipur, onze volgende halte samen te gaan dineren.
Om 18.00 hebben we afgesproken met Vikas, een Indiaase vriend van een
collega van Kathleen. Uiteindelijk arriveert hij pas om 19.00 uur, te wijten
aan het drukke verkeer en neemt ons mee voor het diner naar het restaurant
"On the rocks" een eetgelegenheid met een heel gezellige binnentuin
meer iets voor de betere Indische klasse en buitenlandse toeristen. We eten
lekker en gaan nadien nog een koffie drinken in een coffeeshop. Ik bestel er
een Irish Whiskey maar dan zonder alcohol! Op de terugweg naar ons hotel blijkt
hij ons nog aan een aantal vrienden te willen voorstellen. We stoppen bij een
kleine appartementsblok en gaan naar boven tot op het dakterras. We vinden het
allebei wat vreemd, het is ondertussen elf uur maar het blijken 3 toffe mensen
te zijn. Ze stellen zich voor als dokter maar het zijn waarschijnlijk
licentiaten want ze geven alle drie les aan middelbare studenten die zich
willen voorbereiden op een dokter-of ingenieur opleiding. Deze privélessen
worden gegeven in hetzelfde appartementsgebouw, ze wonen en werken dus in
hetzelfde gebouw. Na een leuke babbel over de toestand in India worden we nog
uitgenodigd voor het ontbijt van de volgende dag wat we vriendelijk afwijzen,
we kunnen echter niet anders dan te beloven nog langs te komen voor een koffie
vooraleer we naar Udaipur vertrekken.
Wanneer we bijna aan ons hotel zijn blijkt de marktplaats rond de
clocktower afgesloten te zijn, we worden door een bewaker door de
voetgangerspoort binnengelaten en lopen moederziel naar de overkant. Alle
koopwaar ligt nog in de stalletjes maar is nu ingepakt en wordt bewaakt door een aantal mannen. Aan de overzijde worden
we buiten gelaten en kunnen we verder wandelen naar ons hotel. Hoog tijd om ons
bed in te duiken.
Roadtrip in Rajasthan
