ik denk dat ik een probleem heb! Het kwam net plots in mij op en ik voelde het en ik moest er over schrijven...
Liefde vriend, het is liefde. Kan je het geloven? Ik niet. oké, ik keek dus naar Glee -zoals gewoonlijk- en er was een liedje en ik voelde het. In mijn buik.. kijk, ik ben al een paar keer op date geweest met deze ene jongen en ik wist het nooit zeker! Maar nu wel. Hij is het !!!!!!!
Ik hou van verliefd zijn, de gedachte alleen al doet me blozen. Hij zei vanmiddag op sms nog tegen me dat hij iets moest zeggen en dat het positief was dus ik hoop dat hij het ook voelt. Het probleem bij mij is altijd dat ik zo overhaast ben. Ik geloof te veel, ik hoop teveel. En meestal loopt dat onzettend slecht af. Ooh man, ik hoop dat dit goed eindigt want ik ben echt al gekwetst geweest in het verleden. Maar deze jongen is anders. Deze meent het.
ik ben dus een boek aan het lezen (perks of being a wallflower) en daar staat deze geniale zin in. Hij is zo meesterlijk dat ik hem zelfs niet volledig begrijp. Dit boek gaat ook over een tiener die wilt schrijven en hij schrijft ook heel de tijd briefen aan zijn 'lieve vriend'. Dus het leek me een goede inspiratie bron! Prachtig boek, aan alle mensen die dit lezen (alleen ikzelf dus) --> het is een complete aanrader.
deze tweede dag begint al slecht. Niet dat het jullie iets kan schelen maar het is de tijd van de maand. Ik heb er altijd zoveel last van dat ik denk dat ik op het punt sta te bevallen van een drie-ling. dat weet ik natuurlijk niet want ik ben nog nooit bevallen. Mijn moeder zegt altijd dat bevallen tien keer erger is. Ik heb dus helemaal geen zin in kinderen krijgen...
Oké, wat is dit voor onzin. Ik ga Glee kijken want dat is een super goed serie! tot de volgende
wow een nieuwe start. Oke, ikweet dat niemand dit ooit gaat lezen of interessant vinden maar ik doe het toch. Want ik heb iets nodig om mijn gevoelens bij kwijt te kunnen. Ik hoop dat je niet ontdekt wie ik ben want dat wil ik helemaal niet. Ik blijf liever anoniem gewoon omdat dat het beste is. Ik noem dan maar zo weinig mogelijk namen of als ik ze moet noemen verander ik ze wel. Nu ik dit heb gezegt wil ik iets over mijzelf zeggen. Ik ben zestien en ik ben net zoals alle tienermeiden van mijn leeftijd heel emotioneel. Ik weet niet waar ik al mijn gevoelens kwijt kan dus zet ik ze maar hier. Geen probleem he? Niemand leest het toch en ik heb er iets aan want het doet me beter voelen. Klinkt misschien wel raar maar het is zo. Ik heb nood aan schrijven en niemand weet dit, maar later wil ik er eigenlijk wel iets mee doen. Al weet ik niet of ik het talent wel heb. Achja, laten we zo beginnen. Geen enkele volwassen begrijpt het hoe het is in het leven van een puber. Ookal hebben ze het zelf goed meegemaakt, toch snappen ze er geen barst van. Hatelijk soms, maar ook soms wel goed. ik denk dat niet iedereen hoeft te weten waar de rest en ik mee zitten. We komen allemaal wel uit onze eigen problemen en soms met een beetje hulp moet dat lukken. Tegenwoordig wordt er veel teveel pessimistisch omgekeken naar het leven. Ik bedoel, al die zelfmoordpogingen. Er moet toch een uitweg zijn vraag ik mij dan af. Er moet toch altijd een lichtje hoop zijn aan het eind van de donkere tunnel? Misschien zit ik fout. Misschien is het bij sommige mensen zo erg dat hun toekomst alleen maar zwart kan zijn. Ik kan dat niet weten natuurlijk. Ik voel alleen maar wat ik voel.
