via deze blog hou ik vriend en vijand op de hoogte van het reilen en zeilen in Castellón
29-06-2008
Zaterdag 28 juni
Amai, tis intussen al zaterdag...al meer dan de helft van mijn verblijf hier is achter de rug, overmorgen zit ik al terug op dat vliegtuig, slik... Maar eerst nog wat genieten van het zonnetje, de zee, het gezelschap en vooral ... de rust! Hoewel ik tijdens die vijf daagjes hier niet echt het rustritme van de Spanjaarden overgenomen zal hebben hoor : ook deze ochtend stond ik op rond 9u, mijn biologische klok blijft voorlopig blijkbaar op dat tijdstip afgesteld. Heb me met een bord cornflakes en yoghurt op het zonovergoten dakterras gezet, met een libelle die ik van thuis meehad, en op mijn gemakske ontbeten terwijl Castellón langzaamaan ontwaakte. Zoals gewoonlijk stond Kelli pas rond 12u op, dus hield ik me bezig op Astrids laptop in de living waar het lekker koel was. Eenmaal Kelli opgestaan had en zich 'n beetje toonbaar gemaakt had, gingen we samen naar de Mercadona (supermarkt) om lunch, avondeten en eten voor morgen te kopen (nix open op zondag). We gingen voor gazpacho, stokbrood, toastbrood, hesp en kaas en ik nam ook nog voor mezelf een pot yoghurt met frutas del bosque (bosvruchten) mee en een zak chips. Het plan voor deze namiddag was om naar het strand te gaan, en ikzelf wou per se nog eens naar de haven gaan, het was immers al van januari geleden dat ik daar nog geweest was en ik was er eigenlijk maar twee keer geweest tijdens m'n Erasmus: de eerste keer was met mijn ouders in december, de andere keer enkele dagen voor mijn vertrek, alleen. Ik vind die haven hier echt geweldig, ook al is het er klein, je krijgt gewoon zo'n instant vakantiegevoel als je er rondwandelt. Dus wou ik daar efkes zijn, en op één van die terrasjes daar iets drinken, alvorens naar het strand te gaan. Dus dacht ik da we best rond 13u zouden vertrekken, maar nee hoor, Kelli wou hoe later hoe liever vertrekken omdat ze niet in de hete zon wou gaan liggen op het strand omdat ze daar moe van wordt en vanavond nog wilde uitgaan. Dus vertrokken we pas om 15u te voet naar de bushalte, waar we gelukkig direct een bus naar El Grao (de wijk aan de kust) hadden, dus stonden we rond 16u in El Grao, ergens in het hartje van die wijk want Kelli wou ook nog eens per se daar afstappen, terwijl er een halte vlak aan de haven is, geen flauw idee waarom. Maar twas best wel leuk om eens in die wijk zelf rond te lopen, ik kende immers alleen de straat die langs het strand loopt, maar het is eigenlijk best wel een gezellige wijk die eveneens een vakantiegevoel uitstraalt. Bovendien is het dit weekend de feestdag van San Pedro (Heilige van de vissers) waardoor er dit weekend en volgende week constant fiesta is in El Grao, onder andere met stieren die ze door de straten jagen, concerten, discotecas op het strand... Op dit uur van de dag was het wel extreem rustig en kalm, waarschijnlijk was het overal siesta. Er hingen dan wel overal vlaggetjes, slingers en ballonnen doorheen de straten, maar op een paar man na was het er doods. Op mijn veelvuldig aandringen gingen we dan naar één van de terrasjes op het grote plein bij de haven, en dan nog wel exact hetzelfde terrasje waar ik in december met mijn ouders gezeten had. Toen we onze keuze gemaakt hadden, kwam er een serveerster aan onze tafel, drie keer raden wie? Inderdaad, dezelfde serveerster die mij en mijn ouders bediend had in december én mijn dessertkunstwerk vernield had! Maar kom, het drama is verwerkt en ik heb het haar vergeven, dus deden we gewoon onze bestelling: voor ons alletwee een verfrissende granizado de limón: had ik nog nooit geprobeerd maar klonk lekker, en dat was het dus ook! Da's eigenlijk bevroren water met een lekker friszure citroensmaak, moet ik vaker drinken als het zo heet is! Toen we ons drankje op hadden en rustig bijgekletst hadden, wilde Kelli eens gaan kijken naar de tentjes die niet veel verder stonden ter gelegenheid van San Pedro, allerlei kraampjes dus waar ze van die armbandjes en zonnebrillen enzo verkochten. Ik wou echter rondkuieren over de lengte van de haven, de visfontein bewonderen (die deze keer jammergenoeg geen water spoot) enzo. Dus spraken we af dat we beiden ons goesting zouden doen en mekaar dan wel terug zouden zien. Maar er echt van genieten kon ik niet echt, wegens het gevoel dat Kelli waarschijnlijk al lang klaar was en op me aant wachten was. Dus ging ik haar gaan zoeken bij die kraampjes, die blijkbaar nog gesloten waren wegens siesta, vervolgens ging ik terug naar de haven, waar ze al evenmin was. Na enkele minuutjes zoeken vonden we mekaar dan toch weer, en Kelli was duidelijk gehaast om naar het strand te gaan, waar ze met Ida en haar vriendinnen afgesproken had. Dus kon ik me eerlijk gezegd niet echt van het idee ontdoen dat ik beter alleen naar de haven gekomen was, om er gezellig rond te kuieren en dus ga'k da mss morgen ook wel doen, gewoon alleen en opt gemakske, met m'n boek erbij (waarin ik echt al veel gelezen heb, vrees dat mijn plan om erin te lezen in het vliegtuig nie meer zal lukken wegens boek al uit). Bovendien wou Kelli dan ook nog eens per se naar het verste stuk strand omdat ze het daar properder vindt, dus moesten we met de bus naar het strand, terwijl er op wandelafstand ook al een mooi stuk strand is, maar da water was daar te vuil naar haar idee. Dus wij eerst nog eens 20 minuten wandelen naar en wachten op de bus, met als resultaat dat het zo ongeveer 18u was tegen da we effectief aan het strand lagen. Nuja, dat op zich is nie erg, aangezien er nog lang warme zon is, maar wat minder fijn was, was da madam dan per se om 19u alweer wegwou om met haar pa te kunnen bellen via de computer. Dus ja, je merkt het wel, kheb me nogal geërgerd aan haar rare wensen en gedrag vandaag, dus morgen doe ik het gewoon zoals ik het zelf wil, en dan moet ze maar achterkomen als ze wil. Ja, normaal gezien staat er morgen weer een namiddagje strand op het programma om de simpele reden dat Castellón de zondag behoorlijk dood is. Dan ga ik gewoon al zo vroeg als ik zelf wil, kuier wat rond in de haven, en ga al in het zonnetje gaan liggen als ik daar goesting in heb, en dan zien we mekaar op het strand wel, op het uur da zij pas wil afkomen. Vandaag lagen we bovendien nog maar amper neer in het zand, helemaal geïnstalleerd en al, of ze moest naar Ida bellen om te vragen waar zij juist lag, zodanig da we ons boeltje mochten pakken en dan ook nog eens (gelukkig maar enkele meters) mochten verhuizen naar de plaats waar zij lagen. Dus zoals je merkt, veel heb ik niet gezond vandaag, ondanks het strandplan. Misschien is het door de ergernis van vandaag, of misschien gewoon omdat ik hier niet gekomen ben om uit te gaan, maar khad dus niet veel goesting om mee uit te gaan naar El Grao met Kelli, Ida en diens vriendinnen deze avond, ook al omdat we met een taxi zouden moeten terugkeren. Dus zei ik iets over moe zijn en hoofdpijn om er onderuit te komen. Toen we na een veel te lange busrit terug in Castellón-centrum waren en terug naar de piso gewandeld hadden, belde Kelli eerst en vooral met haar pa, terwijl ik een - weeral deugddoende - douche nam. Daarna maakte ik mezelf twee croques terwijl Kelli wat gazpacho naar binnen lepelde en zich klaarmaakte. Eenmaal Kelli de deur uit was, installeerde ik me met mijn boek en m'n zak chips op het dakterras, waar ik nog tot een uur of halftwaalf in mijn t-shirtje heb zitten lezen, meer moet da voor mij eigenlijk echt nie zijn, vond het echt gezellig. Daarna nog een tijdje in bed zitten lezen ook, en rond halfeen naar dromenland vertrokken. Met een (voor mij toch) leuke avond achter de rug.
28-06-2008
Vrijdag 27 juni
De derde dag van mijn vakantie hier, en toch het gevoel alsof het al meer dan een week geleden is dak op dat vliegtuig zat... raar. Wanneer ik hier rondloop in Castellón, op al die plaatsen die me zo bekend zijn en die ik zo goed ken, geeft me dat eigenlijk niet echt een raar gevoel. Ik had verwacht dat het me emotioneel wel wat zou doen, dat ik heimwee zou hebben naar het leven in deze stad. Maar het voelt juist alsof ik nooit weggeweest ben, alsof het gisteren was dat ik hier nog naar school ging, en niet zes maand geleden. En juist daarom denk ik dat het afscheid dat ik maandag voor de tweede keer zal nemen van deze stad en deze mensen, me niet echt zwaar zal vallen, want ik weet dat het nooit de laatste keer is dat ik hier kom, Castellón is mijn tweede thuis geworden in die vijf maanden tijd, en ik kom hier gegarandeerd nog geregeld terug. En da's best wel een leuk gevoel, ja. Toen ik deze ochtend wakker werd in mijn bedje in Susans kamer, rond een uur of 9, sloeg ik een ontbijt achter de kiezen in mijn slaapkamer, om de simpele reden dat de aanhankelijke hond Raspacchio dan niet aan mijn benen en tenen kon likken, iets wat hij om de een of andere reden graag doet. Na mijn ontbijt begon ik aan mijn to do- lijstje: sowieso moest ik nog es naar de UJI (de prachtige Universidad Jaume I, mijn school van september t.e.m. januari), maar ik wou ook vers fruit gaan kopen, en dan liefst nog op die overdekte markt in de Plaza Santa Clara, die mijn bezoekers zich ongetwijfeld nog wel zullen herinneren. Verder wou ik ook gewoon es door de Calle Mayor lopen, khad immers gezien dat er daar nieuwe winkels waren. Dus trok ik de deur van Alex' piso achter me dicht en begon eraan: eerst naar de Calle Mayor, dan naar de Plaza Santa Clara, waar ik tussen de veeeeele fruit-en-groentenkraampjes datgene uitkoos met het minste volk, en wat appels, kiwi's en melocotones ofte perziken kocht om m'n vitaminevoorraadje aan te vullen. Daarna begaf ik me naar de Calle Rafalafena, bij mijn weten de dichtstbijzijnde bushalte om naar de UJI te gaan, en tevens de bushalte waar ik tijdens mijn Erasmus steevast de bus nam naar school, op de weinige dagen dat ik niet met de velo ging. 'k Moest dan wel twintig minuutjes wachten, maar dat gaf niet: het was wel nog maar 10u40, maar er stond al 29° op de thermometer en ik had mijn boek bij me. Gelukkig moest de bus sowieso aan die halte stappen voor een ander meisje, want ik was zodanig in mijn boek verzonken dat die bus me ongetwijfeld gepasseerd zou zijn zonder te stoppen. De busreis naar de UJI was zo vertrouwd als het maar kon, met als enige verschil dat we een elektrische bus tegenkwamen! Mijn ouders zullen zich nog wel herinneren dat de weg naar hun hotel vol met brokstukken lagen, aangezien die straat helemaal openlag, en ook verderop richting unief waren er werken in uitvoering. Aan de elektriekkabels in de lucht te zien, zou het wel een tramlijn zijn die ze aanlegden, maar aangezien er geen tramsporen in het nieuwe asfalt lagen, was die kans nu ook weer niet zó reëel... Zoals mijn pa vermoedde, was het idd een elektrische buslijn die ze aan het aanleggen waren, van Parque Ribalta tot aan de UJI. Die werken waren nog volop aan de gang bij mijn vertrek, maar nu reden er dus al van die hippe bussen rond, en ze zijn eigenlijk echt wel tof! Ben blij dak de vervollediging van het project nu tenminste ook gezien heb! Maar om dus verder te vertellen : niet alleen de rit naar de UJI was bekend terrein, ook eenmaal ik in de unief zelf stond, kwam er nog geen vleugje verwondering ofzo tevoorschijn. Maar wel wat heimwee: het is immers 10 000 keer leuker en aangenamer om naar de UJI naar school te gaan dan naar Hogeschool Gent De uitstraling van die prachtige, grote unief blies me de eerste keer al van mijn sokken, en ook nu nog kan ik het niet helpen: ik ben daar graag! Deze keer was er blijkbaar een soort artistieke tentoonstelling aan de gang rond paarden, want overal op het domein stonden kartonnen, houten en weetikveelwat paarden te grazen, te paraderen, of zelfs te drinken in de fontein! Misschien is het hier in Spanje Officiële Week van het Paard? Of mss ook niet... De reden waarom ik per se nog naar de unief moest was niet (enkel) nostalgie, maar het feit dat het de enige plaats is waar je(gratis) kunt afprinten, want ik heb hier bitter weinig studenten met een printer gekend. Ik moest namelijk nog online inchecken voor mijn vlucht Valencia-Charleroi op de website van Ryanair, waarbij het dus ook de bedoeling is dat je je boarding pass afprint. Dit kun je maximum 5 dagen voor je vlucht doen, dus toen ik het thuis geprobeerd had op de dag van mijn vertrek, was het nog niet gelukt. Rond 11u30 stuurde ik mijn boarding pass naar de printer, maar de printers draaien maar om de zoveel uur, en het volgende printmoment was om 13u, dus moest ik me nog eventjes zoet houden. Dus zette ik me in de pc-ruimte van de eveneens prachtige bibliotheek van de unief, waar ik onder andere in mijn blog over woensdag vertelde, en aangezien dat nogal een epistel was, was het reeds 13u15 toen ik de bib uitliep, terug richting hoofdgebouw, waar ik gelukkig mijn geslaagde uitprintsels kon ophalen. Om gratis af te printen moet je je login en paswoord van de UJI intikken, die ik gelukkig nog steed heb van in het tweede semester, maar de volgende keren dat ik hier op bezoek kom, wordt het wel al wat moeilijker om van de pc's en de printer gebruik te maken. Intussen was Astrid blijkbaar al wakker geworden, ergens in Alex' zijn appartement, want rond 13u belde ze me op met de vraag of ik nog steeds op school was, en met de boodschap dat zij bij Kelli zat, en dat ik dan ook maar naar daar moest komen. Dus stapte ik in de UJI op de bus, met de net afgeprinte boarding pass in de hand, en stapte af bij het station, van waaruit ik nog een vijftal minuutjes moest stappen naar Kelli's piso. Eenmaal daar aangekomen, werd ik binnengelaten door Vittorio in kamerjas, die op het punt stond te douchen en me wist te vertellen dat Kelli en Astrid een koffietje gaan drinken waren in een bar op de hoek van de straat. Ik dus vanuit de piso bellen naar Astrid, die niet opnam, dan ook naar Kelli, die al evenmin opnam. Toen kreeg ik gelukkig een berichtje van Astrid met de boodschap dat ze op de hoek van de straat zaten, en waarom ik gebeld had. Ikke dus terugsturen dak al in de piso was, en niet veel later stonden Astrid en Kelli dus ook in de piso. Iedereen terug gelukkig samen, wat een reünie, wat een verhaal! Niet veel later kwam ook Quintero toe, Kelli's Spaanse vriendje. Samen aten we wat gazpacho met brood als lunch, waarna Astrid en ik klaar waren voor ons plan van deze namiddag: een terrasje doen! Ik wou per se naar een terrasje aan de haven gaan omdat ik die haven daar zo mooi vind, maar het was intussen al 15u geworden en we moesten zeker 20 minuten wandelen naar de juiste bushalte en dan nog es 20 minuten bus naar de haven, dus gaf ik dat idee dan maar op, met spijt in het hart weliswaar. Astrid kwam echter met een leuk alternatief op de proppen: een ijsje gaan eten bij de Ricardo, een vree lekker ijssalon waar ik enkele keren geweest was gedurende mijn Erasmus, en waar ze tevens een terras hadden. Dus zijn we daarheen gewandeld, wat toch ook wel al een kwartier duurde, en bestelden elk een cola, en ik een ijsje met stracciatella en yoghurt. Moest rap eten tegen het smelten, maar was wel vree lekker. Hebben daar anderhalf uurtje gezeten denk ik, wat dus niet volledig volgens plan was, want we waren van plan daar een volledige namiddag te zitten , maar het was in ieder geval wel perfect: half in de zon, half in de schaduw, intussen wel al wat gewend aan de hitte, met een lekkere ijskreem...da's pas vakantie! Rond 16u30 kreeg Astrid een bericht van Miriam, die vandaag terug naar huis vertrok voor de zomermaanden en Astrid graag nog es terug wou zien. Dus ging Astrid terug naar de piso, maar ik ging niet mee aangezien ik nog wat dingen wilde doen. Zo wilde ik bijvoorbeeld nog eens door de palmbomenavenida wandelen, de avenida waar ik zo goed als elke dag doorwandelde gedurende die 5 maanden, maar waar ik nooit genoeg van kreeg. En ik wou ook nieuwe teenslippers kopen in zo'n goedkope Chinese bazaar, want dedie waar ik nu al constant op aant rondlopen ben, zijn zo versleten aant geraken of da't maar kan. Khad graag van die zilverkleurige gehad, en had zo'n flauw vermoeden in welke bazaar ik er zulke zou vinden en mijn vermoeden bleek correct. Voor drie euro had ik dus mijn nieuwe, zilverkleurige slippers, die waarschijnlijk ook niet lang zullen meegaan, maar soit. Dedie die ik nu aant verslijten ben, ga ik de komende dagen nog verder verslijten, want ik wandel hier nogal wat kilometertjes af, maar bij mijn vertrek laat ik ze hier waarschijnlijk achter of smijt ze weg, kwestie van geen extra plaats in de valies in te nemen. Terwijl ik door de palmbomenstraat aan het wandelen was, rinkelde mijn gsm enkele keren : Astrid. Het teken om me te laten weten dat ze terug richting Alex' piso aant gaan was. Ik was toen vlakbij mijn eigen piso van tijdens mijn Erasmusverblijf, en ik twijfelde of ik ernaartoe zou gaan of niet, maar het gerinkel van mijn gsm bood me een goed excuus om rechtsomkeert te maken, iets waarvan ik me vandaag nog steeds afvraag of dat de juiste beslissing was of niet. Je moet namelijk weten dat ik niet echt een goede band had met mijn flatgenoten, en in de laatste maand zelfs amper met hen praatte, tenzij over rekeningen die betaald moesten worden. En de piso zelf is nu ook niet zo'n leuke omgeving dat ik daar nog es per se opnieuw wil zijn, dus de enige reden die ik heb om er nog es naartoe te gaan is het feit dat Peggy en Nicola daar nu wonen, twee Engelse erasmusmeisjes waar ik goed mee overeenkwam en die nu in mijn kamer en in de kamer van dat andere Belgische meisje wonen. Hen zou ik wel graag terugzien, vooral Peggy dan, maar ik weet dat ze één van de komende dagen vertrekken, dus het wordt nog moeilijk... Ik besliste dus om rechtsomkeer te maken en terug naar de piso van Alex te gaan. Ik was er vijf minuutjes eerder dan Astrid, en begon alvast met mijn bed af te trekken, mijn beddegoed op te plooien en mijn valies te maken. Vanaf vannacht zou ik immers in Kelli's piso overnachten, Miriams bed was daar nu vrijgekomen en Astrid en Alex gaan een weekendje naar Barcelona, dus anders zou ik daar alleen in die piso zitten. Ik had ook Astrids laptop mee, die ik mocht gebruiken tijdens haar weekendje barcelona, dus naast mijn valies en handtas, moest ik ook nog es mijn (totaal overbodig) jeansjasje, die laptop en twee plastiekzakken meesleuren. In de terugreis naar België zal ik die laptop en die plastiekzakken niet meehebben, dus dat zal wel meevallen, maar nu zag ik dus de wandeling naar Kelli's piso helemaal niet zitten, en naar de bushalte (nog tamelijk ver) eigenlijk zelfs ook niet, dus vroeg ik of ik niet meemocht met de auto: een vriendin van Alex zou hen naar Barcelona voeren en kon mij intussen ook onderweg bij Kelli afsmijten. Ze ging daar om 18u zijn, dus om 17u45 zat ik al mooi klaar met mijn gerief, en om 19u nog steeds... Toen kreeg Alex telefoon van onze niet zo stipte chauffeur, en moesten we aan de overkant van de straat gaan wachten tot ze zou arriveren, waar we nog eens 20 minuten wachtten tot ze daar eindelijk was. Nuja, tijdens het wachten in het appartement van Alex, had ik verder in m'n boek gelezen, en uiteindelijk was het het wachten wel waard, want dat gerief was écht wel zwaar. Ze dropte me voor de deur van Kelli's appartement, dus handiger kon niet. Eenmaal daar aangekomen bleek dat het de volgende dagen vooral Kelli en ik zou zijn, en José die overdag moet werken. De andere pisogenoten waren ofwel op reis ofwel terug naar huis voor de zomermaanden. We praatten eerst gewoon een tijdje aan de salontafel, over vanalles en nog wat, maar was best wel gezellig. Dan nam ik eindelijk een douche; iets waar ik al uuuurenlang zin in had en dus echt deugd deed. Je voelt je hier namelijk sowieso plakkerig na een dagje rond te lopen, zelfs met een minimum aan inspanningen. Ida had ons meegevraagd om iets te gaan drinken met twee vriendinnen van haar, maar khad eerlijk gezegd gewoon geen zin en heb da ook eerlijk zo gezegd tegen Kelli. Plus het feit da mijn voeten zeer deden van heel den dag rond te tjolen op die versleten teenslippers. Maar geen probleem, Kelli is gewoon alleen gegaan. K keek vooral naar deze vakantie uit om eens heerlijk uit te rusten, dus voel ik me zeker niet schuldig ofzo omdat ik niet uitga. Sowieso ben ik wel van plan om zondag te feesten als Spanje het EK gewonnen heeft (wat ze natuurlijk zullen doen) . Kheb me wat bezig gehouden op de pc en met mijn boek, en dan ook nog wat met José gebabbeld toen die erbij kwam zitten. Flink weer rond 12u gaan slapen, waarschijnlijk is da belachelijk seutig vroeg, maar foert, kheb al genoeg te doen in juli, kmoe dus uitgerust zijn ! Ten eerste al mijn proclamatie op 1 juli ... spannend... Plakkerige groetjes, Isabelle
27-06-2008
Donderdag 26 juni
Mijn tweede dagje hier in Castellón, de tweede dag van mijn reisje welteverstaan, kheb natuurlijk al heeeel wat meer daagjes castellón achter de rug . Rond een uur of 7 eens wakker geworden, een uurtje later nog es, een halfuurtje later nog es en rond 9u dan maar opgestaan. Eerst en vooral een zeer deugddoende douche gepakt, het plakkerige gevoel van me afgespoeld. Niet dat het voor lang was: was me nog maar terug aant aankleden of het zweet brak me al uit. Wegens gebrek aan honger en aan ontbijt, heb ik vervolgens nog maar es de pc van astrid aangelegd en in Dani's kamer (andere flatgenoot) lukte het me gelukkig wel om internet te ontvangen. Dus heb een uurtje kunnen vullen met over en weer mailen met Brecht, en mailtjes naar het thuisfront met de boodschap dat het hier snikheet is en verder goed met me gaat Eenmaal ook Astrid opgestaan was en zich gedoucht had, zijn we samen naar de dichtstbijzijnde Mercadona geweest om ontbijt en gazpacho te kopen. Terug in de piso ruimden we de eettafel op en ontbijtten we gezellig samen rond 11u30, ik met cornflakes en yoghurt en fruitsap, zij met gazpacho en brood . Een dik uur later later begaven we ons (te voet, zoals gewoonlijk) naar Kelli's piso, waar we wat niksdeden en ons mentaal voorbereidden om een namiddagje strand te doen. Kelli wou ook nog per se lunchen alvorens naar het strand te gaan, iets waar ik nie zo heel veel goesting in had gezien het late ontbijt, maar toch nam ik dan ook maar enkele hapjes gazpacho (was nie slecht) en een stuk van de meegebrachte pizza vegetale, die ze tot mijn verbazing niet opgewarmd had. Maar wonder bij wonder smaakt koude pizza echt nog nie zo slecht als het zo warm is buiten. Rond een uur of drie zijn we dan met de auto naar t strand van Benicassim (nabijgelegen dorp) gereden: José (flatgenoot van kelli en tevens chauffeur van dienst), Kelli, Astrid en ikke. José kon wel niet lang blijven dus moesten we met de bus terugkeren. We gingen naar het strand van Benicassim ipv dat van Castellón om de simpele reden dat het daar volgens Kelli properder is en ik kon haar geen ongelijk geven: een schoon en proper strand met vree weinig zonnekloppers, en heerlijk blauw water dat de perfecte zwemtemperatuur had. Hebben daar gelegen van 15u tot rond 18u30 denk ik, en toen was er nog steeds meer of genoeg zon om te blijven bakken, maar het was welletjes geweest. Sjans dak hier in spanje nog zonnecrème liggen had (zelf kon ik er geen meebrengen want kheb enkel handbagage mee, en daarin mag je geen vloeistoffen mee hebben), weliswaar maar met factor 10, maar kheb me toch een drietal keren ingesmeerd, zodat de schade beperkt gebleven is. Veel meer dan liggen bakken en dan afkoelen hebben we daar dan ook niet gedaan. En dat afkoelen in het zaaaaaaalige water was meestal wel nodig, want na een kwartiertje in die blakende zon, kon je niet anders dan efkes het zweet van je gaan afzwemmen en terug op temperatuur komen, anders smolt je gewoon weg, vrees ik. Wanneer ik naar een strand ga, maak ik altijd hetzelfde fenomeen mee: het zeewater doet deugd om af te koelen, maar is wel behoorlijk verrassend koud, zelfs zo koud dat je een gil of zucht niet kunt onderdrukken. Maar dit water was écht perfect, bijna lauw zelfs! Ik kon er toen al niet over zwijgen en blijkbaar nu nog steeds niet . Tijdens het bakken en braden in mijn boek beginnen lezen, De Rode Kamer van Nicci French, dak van Brechts mama gekregen heb vo m'n verjaardag, ik kan de tijd nie zeggen dak nog es een boek gelezen had puur voor de fun, en niet voor school. En het moet gezegd, een leuk gevoel! Rond 18u30 namen we ons boeltje bijeen en begaven we ons door het (hete!) zand richting bushalte, waar we gelukkig niet zo heel lang moesten wachten tot we een bus hadden, wel jammer dat we ongeveer drie kwartier in die bus gezeten hebben! Echt niet te doen, eerst nam de chauffeur eens een sigarettepauzeke, en dan maakte hij ook nog eens een overdreven grote ommetoer. Echt nie te doen... Maar ja, we waren niet gehaast en de bus was lekker fris dankzij de airco, dus niet getreurd. Astrid en ik stapten af aan een halte vlakbij alex' appartement, Kelli bleef nog wat langer zitten. Veel tijd om te niksen hadden we niet, want 's avonds werden we bij Kelli verwacht om te eten: zij en de Italiaanse erasmusser Vittorio zouden immers pasta carbonara maken voor een heleboel mensen, zodat we allemaal samen in hun piso naar de match Spanje-Rusland zouden kunnen kijken. Dus in Alex' appartement namen we gewoon allebei een deugddoende douche die het zand, zweet en zout van ons afspoelde. In de spiegel merkte ik wel dak een klein beetje verbrand was, maar twas zeker geen drama, juist mijn totje dat nogal rood was, en mijn schouders een beetje. Eenmaal iedereen klaar was sprongen we met z'n vieren in Alex' auto: Alex, Astrid, piso-genoot Dani en ik, allen klaar om naar het voetbal te gaan kijken. We waren amper gearriveerd of we mochten al met het hele gezelschap aan tafel schuiven: wij waren met z'n vieren, maar nog een andere maat van Dani en Alex was daar intussen ook gearriveerd, dan had je natuurlijk ook nog José, Kelli, Miriam en Vittorio die in de piso wonen, dan ook nog Vittorio's vriendin (de Franse Caroline), Ida (collega Alex), vrienden aan huis Caro en Patri, en dat zal het zo ongeveer zijn denk ik. Dus twas idd een bont allegaartje aan de grote eettafel, waar twee gigantische potten pasta carbonara ons opwachtten. Of wat zij carbonara noemen... Niet echt veel saus, een raar geval, met niet zo heel veel smaak vind ik persoonlijk. Maar twas ook nie slecht, en uiteindelijk was het de match die ertoe deed hé, niet het eten, iedereen weet immers wat een voetbalfan ik ben (kuch kuch). In de eerste helft wast nog steeds nul-nul, maar in de tweede helft scoorden de Spanjaarden maar liefst drie doelpunten! Na de eerste goal had de meerderheid van de meisjes zoiets van foert, het is maar voetbal, dus gingen we ons boven op het dakterras gaan zetten met onze drank. Niet veel later hoorden we echter uit alle huizen en appartementen uit de hele straat een simultane kreet: 'goal!' Dus dankzij de kreten uit heel Castellón wisten wij hoe de spanjaarden ervoor stonden. Maar amper enkele minuten later hoorden we alweer dezelfde 'goal!' - kreet uit de ramen, daken en muren opstijgen, dus stormden we toch maar weer allen tegader naar beneden, want ondanks onze complete desinteresse voor het voetbal, moesten we toch echt zien hoe Spanje er in zo'n korte tijd 3-0 had van kunnen maken. Bij de afloop van de match, had ik dan ook een overdreven enthousiasme verwacht in de living, met gehuil, geroep en mensen die mekaar in de armen vlogen, maar in plaats daarvan ging het er maar lauwtjes aan toe. Toen ik de volgende dag dus van Astrid hoorde dat Spanje in de finale zit, was ik verbaasd. Zelfs met een finaleplaats slechts zo'n lauwe reacties? Misschien omdat de match niet echt spannend was naar het einde toe? Na de triomfantelijke match werd er besloten een botellón te houden (lees: zich zat voeren) en daarna naar parque ribalta te gaan, waar ze met nog anderen afgesproken hadden om te drinken en uit te gaan. Ik had echter wat te veel zon gezien die dag, mijn koptje zag bloedrood, en ik had zwaar het gevoel dat ik gedehydrateerd zou raken moest ik alcohol drinken ipv water, dus nam ik een verstandige beslissing en ging samen met Alex, die de volgende morgen weer moest werken, met de auto terug naar de piso. In de straten van Castellón werd het al snel duidelijk dat Spanje wél enthousiast was omwille van hun overwinning! Overal toeterende auto's, mensen met vlaggen en rood-geel-rood-gekleurde gezichten op straat, vlaggen die uit passerende auto's bengelden, mensen die uit rijdende auto's bengelden, geroep, gejuich en nog tien keer meer geclaxonneer... Da vond ik echt super, net zoals ook het feit dat we vanop ons dakterras de 'goal!'-kreten konden horen. Ik zei dan ook tegen alex dak zo'n sfeer echt superdemax vond en dat het jammer was da we zoiets nooit meemaken in België om de simpele reden da ons voetbal op nie al te veel trekt. Toen ik hoorde da Spanje de finale speelt, koesterde ik dan ook al meteen de vurige hoop dat ze zouden winnen, want het moet heerlijk zijn om op zo'n moment in Spanje te zijn! Fiesta por todas partes!! Het plan is dus ook om zondag (wanneer de finale gespeeld wordt) naar El Grao te gaan (= de wijk van het strand in Castellón), waar er dit weekend sowieso al feesten, concerten en kraampjes zijn, daar naar de match te kijken en hopelijk achteraf ook uitgebreid hun overwinning te vieren. Maar da's voor zondag, back to donderdagavond : na de enthousiaste rit doorheen de Castellonese straten, waarbij Alex natuurlijk zelf ook lustig claxonneerde, kwamen we in de piso. Het was nog behoorlijk vroeg, dus las ik nog een eindje in m'n boek en ging rond 12u dan maar gaan slapen, wat zeer vroeg is naar Spaanse normen. Jammer dak een overdosis zon gehad heb vandaag, want tis lang geleden dak nog es uitgegaan ben in Castellón, maar uiteindelijk ist niet om uit te gaan dak hierheen gekomen ben hé. Sowieso kon vroeg slapen geen kwaad, want ik had al wat plannen voor vrijdagvoormiddag. Het geroep en geclaxonneer in de straten was nog lang niet gedaan, maar blijkbaar kon het me niet echt deren, want al behoorlijk vroeg lag ik te slapen. Vredig in dromenland, maar hoogstwaarschijnlijk niet over de voetbal aan het dromen. Alhoewel ... had ik daar geen lekkere spierbundel over het gras zien crossen...?
26-06-2008
Woensdag 25 juni
Liefste thuisfront,
Nu ik hier een korte vakantie doorbreng in mijn Erasmusstad, heb ik als het ware opnieuw het gevoel op Erasmus te zijn! Dus om dat gevoel compleet te maken, dacht ik dat het geen kwaad zou kunnen om ook opnieuw te bloggen, want wees gerust: ik ben het nog niet verleerd! Zelfs het qwertybord ben ik nog niet helemaal verleerd, dus wat houdt me nog tegen...? Oké, hier gaan we.
Woensdag 25 juni, vandaag komen Astrid en haar pa mij ophalen voor een ritje naar Charleroi. 10u à 10u30 hadden ze gezegd dat ze er zouden zijn... Je kunt dus wel begrijpen dat ik me langzaamaan nerveus begon te maken toen ze er na 10u30 nog steeds niet waren. Toen de bel ging om 10u45 stond ik dan ook al helemaal klaar met mijn sexy, stewardessachtig handbagageformaat-valiesje met enkel het hoogstnoodzakelijke erin: bij mijn terugkeer moest er immers ook nog een handdoek en een set beddengoed in, souvenirs die ik voorlopig in Castellon achtergelaten had. Om de een of andere bizarre reden nam ik ook mijn jeansjasje mee, hoe kon ik ook weten dat je hier ook midden in de nacht nog makkelijk in je t-shirt kunt rondlopen... Hopelijk rijden we niet mis, want veel tijd hebben we niet over: ten laatste om 12u30 moeten we door die gate! Oké, één keertje heel efkes misgereden maar desondanks gelukkig toch nog mooi op tijd in de luchthaven geraakt: om 12u15 stonden we binnen en niet veel later stonden we klaar aan de gate. Aangezien we voor de optie Online Inchecken gekozen hadden bij het boeken van onze vlucht (dat was het goedkoopste), hadden we niet alleen de luxe dat we niet meer hoefden in te checken en dus een lange wachtrij konden vermijden, maar bovendien ook dat we gratis en voor niets priority boarding kregen, wat dus wil zeggen dat we bij de eerste passagiers waren die aan boord mochten zodat we een goed plekje konden uitkiezen. We stonden al tamelijk vroeg aan te schuiven bij de rij voor priority boarding, zodanig dat we zelfs de 2de en 3de passagiers waren om in te stappen. Wat een luxe zeg... Ietwat minder luxueus was wel het uur vertraging dat onze vlucht had vanwege een ons niet meegedeelde reden. Maar niets aan te doen, uiteindelijk steeg onze vlucht dan toch op rond iets voor 14u ipv om 13u, geen ramp. Eenmaal geland in Valencia na een vlucht die uuuuren leek te duren en er eigenlijk maar twee duurde, wisten we in minder dan geen tijd waarheen te gaan, we hadden immers beiden al voldoende dit traject afgelegd, een aangenaam gevoel van herkenning maakte zich dan ook meester van mijn gedachten. Op naar de metro dus, die zowat in de luchthaven stopt en dus het makkelijkste transportmiddel is om je naar het station te begeven. De eerste indruk van Valencia bij het verlaten van het vliegtuig was trouwens nie veel meer dan: "Help! Warm...Ik stik!". Maar voor de rest alles natuurlijk perfect hoor. De metroreis van 20 minuten ging gelukkig snel voorbij, maar niet snel genoeg om ons nog op onze trein van 16u20 te krijgen, dus werd het wachten op de volgende van 16u50. Perfect, want ondanks de hitte begonnen de maagjes toch wel wat te knorren, en in Spanje is het doodnormaal om op zo'n uur een maaltijd achter je kiezen te slaan, dus trokken we naar de MacDonald's vlakbij het station. Jammer genoeg moest ik maar liefst een kwartier wachten op mijn Chicken Nuggets (weer nie raar dat da met mij gebeurt :-s), en de tijd begon te dringen, dus sprak ik de verkoopster aan, die er ook wel mee verveeld zat, en me gelukkig een alternatief voorstelde. Niet alleen kreeg ik nieuwe frietjes in ruil voor het halfopgegeten lauwe frieten dat me nog restte, bovendien kreeg ik ook een chickenburger ipv chicken nuggets, iets dat wél al klaarlag en duurder was, en dit alles in een meeneemzakje en (gelukkig!) zonder de meerprijs te hoeven betalen. Astrid had haar burger intussen al opgegeten, dus begaven we ons met onze bagage en het meeneemzakje fastfood (deze keer slowfood) richting station. Veel tijd hadden we niet over, zeker niet om ook nog eens aan te schuiven, dus kochten we ons ticket aan het automaat en snelden over het perron, terwijl een stem afriep dat de trein voor Castellon op perron 1 stond (zoals gewoonlijk) en onmiddellijk zou vertrekken. Dus nog snel een sprintje gedaan met de valies achter me aanrollend en het zakje calorierijke eten in mijn hand bungelend en op de teenslippers die ik aangedaan had zodra we in de luchthaven van Valencia stonden wegens ondraaglijke hitte. Maar wees gerust, we zijn veilig en wel op de trein geraakt, waar ik onmiddellijk aan mijn burger begon die niet alleen uiteengevallen was, maar ook nog eens veel te veel saus bevatte, en aan de frietjes die, net als de eerste portie, veel te gezouten waren, nauwelijks eetbaar zelfs. Zoveel zout bij zo'n hitte, willen ze die Spanjaarden allemaal gedehydrateerd in het ziekenhuis krijgen misschien? In het vliegtuig hadden Astrid en ik ons nog zitten afvragen hoe het muziekje van de trein nu ook al weer klonk wanneer het la próxima parada (de volgende halte) aankondigde, en in de trein bleek dat mijn versie er het dichtste bijzat, nu zit het weer voor een paar maand in mijn geheugen gegrifd hoor. Bijna niet te geloven dat ik het vergeten was, wetende dat ik die treinreis onnoémelijk veel keren afgelegd heb, zowel bij mijn eigen reizen van België naar Spanje en andersom, als bij het afhalen van mijn bezoekers. Ook de treinreis van 1 uur ging gelukkig behoorlijk snel voorbij, logisch dat alles sneller gaat als je met z'n tweeën bent hé. Eenmaal in het station was Astrid niet meer bij te houden: haar Spaans vriendje stond haar immers in het station op te wachten en in zijn armen vliegen was toen prioriteit nummer 1. Slik...dan denk je toch efkes hoe ver je van je eigen vriendje verwijderd bent, hoor... Maar niet getreurd, na kennisgemaakt te hebben met Alex (Astrids loverboy), voerde hij ons met zyn auto naar z'n piso (appartement). Daar kreeg ik de kamer van Susan, een Duitse flatgenote die er deze week niet was. Ik kon er wel al mijn bagage leggen, maar het bed nog niet opmaken, want daarvoor had ik immers mijn beddegoed nodig dat al sinds januari in Kelli haar piso lag, tevens de piso waar Astrid zes maanden woonde. Dus gingen we niet veel later te voet naar Kelli's piso, dat was best wel efkes wandelen maar dat is hier nu eenmaal doodnormaal, hoewel ik moet zeggen dak toch wel heimwee had naar mijn fietsje dat ik hier in het eerste semester van de UJI (mijn unief) gehuurd had en waar ik nogal aan verknocht was. In Kelli's piso wachtte ons een aangenaam weerzien met Miriam die daar ook woont en natuurlijk ook met Kelli zelf, de Amerikaanse erasmusstudente die hier een volledig jaar studeert. Het plan dat al maandenlang vaststaat, hetgene wat we zeker eens moesten doen tijdens mijn korte verblijf hier, was natuurlijk niets minder dan een bezoekje aan de Don Pepe, het enige restaurant in Castellón dat die naam waardig is, en die een heerlijke pizza vegetale heeft waar ik al weken naar verlangde. En ja hoor, al van de eerste avond besloten we ons aan deze morele belofte te houden, dus trokken we samen met Kelli richting Don Pepe!! Onderweg nog Alex opgepikt die natuurlijk ook meeging, maar daarna kon niets ons nog tegenhouden: op naar de Don Pepe!! Oef, gelukkig hadden ze nog net 1 tafeltje voor vier over, en behalve de nieuwe serveerster zag alles er nog krak hetzelfde uit. Een voorgerechtje Ensalada Don Pepe om te delen, en dan nog een pizza calzone voor Alex en twee pizza vegetales om met de drie meisjes te delen. Er lagen dan wel minder groenten op dan vorige keer, maar toch was het weer een verrukkelijke pizza! Maar we kregen maar liefst een halve pizza niet op, wegens groot voorgerecht. Die lieten we dan maar inpakken om mee te nemen, geen slecht idee van Kelli. Rond een uur of halftwaalf wandelden we dan maar terug elk onze eigen weg: Kelli naar haar piso, wij naar de onze. Ik in mijn topje en met een zak met handdoek + beddengoed in de handen, want die had ik eindelijk eens bij Kelli opgehaald. In de piso eerst mijn bedje opgemaakt, daarna tevergeefs eens met Astrids laptop geprobeerd om op internet te geraken, lees: het afgetapte internet van de gebuurs. Mijn eigen laptop had ik niet mee wegens te veel gewicht en nutteloos voor amper vijf dagen. Jammer dak niet efkes een mailke kon versturen, maar wie weet lukt het morgen beter hé. Daarnet op een thermometer 26 graden gezien, rond halftwaalf 's nachts, dus hopelijk lukt het toch nog om te slapen met zo'n warm weer... Maar weest gerust, de reis was vermoeiend genoeg geweest, dus veel tijd had ik niet nodig om in dromenland te geraken. Met het heerlijke vooruitzicht van morgen naar het strand te gaan en niets te doen...
28-01-2008
Dinsdag 22 januari 2008
Beste mensjes, geen flauw idee hoe ik er in geslaagd ben om gisteren vergeten te zeggen dat er me een verrassing wachtte toen ik thuiskwam van La Salera. De proffen van mijn drie eerste examens hadden me beloofd me mijn punten te laten weten vóór mijn vertrek en ja hoor: ik keek in mijn mailbox en er zaten maar liefst drié mailtjes van de drie verschillende proffen in. Kzat op dat moment met Stefanie op msn en heb haar gevraagd om op skype te komen zodat ik niet moest typen wat het resultaat was, maar het gewoon kon zeggen. Oké, mailtjes openen nu...spannend... Het uur van de waarheid! Eerst naar dienen van Historia del pensamiento europeo gekeken, want daarvan was ik zoooo zeker dak derdoor ging zijn. Vol spanning dus het mailtje geopend en ik heb een...9!!! Jawel dames en heren, een 9/10 welteverstaan, tis niet op 20 hoor. Volgend mailtje, van Historia de la España Antigua....tromgeroffel...een 7,35/10!!! Ook goed dus, wiiiiiii! Maar de zwaarste dobber moest nog komen hé: het examen van Geografía de España had ik namelijk echt niet goed gekund en vreesde ik zelfs voor een buis. Met zwáár kloppend hart dus het mailtje geopen...en een gat in de lucht gesprongen! Kheb een zes!! een zes!! wiiii!!! Ben derdoor!!! Yes!!! Oooh echt zo'n opluchting!!! Fantastisch, de andere twee examens zullen dan ook wel meegevallen zijn hopelijk! Over andere examens gesproken, vandaag (dinsdag) had ik natuurlijk mijn laatste examen, namelijk van Traducción Audiovisual, ondertitelen dus eigenlijk. Om 12u had ik m'n examen, maar om halfelf nam ik al de bus, moest immers eerst nog met een papier om te laten ondertekenen langs bij het Erasmusbureau. Daarna nog wat op de pc's gezeten in het lokaal waar iets later mijn examen door zou gaan, pogingske gedaan om m'n blog up te daten, wat dus niet lukte aangezien ik buitengesmeten werd voor de wijzigingen goed en wel opgeslagen waren :-s Niet veel later mochten we allemaal opnieuw binnen in het lokaal, deze keer om het examen te maken. Het duurde een tijdje voor we begonnen, en merkwaardig genoeg bleef iedereen gewoon tijdens het examen met elkaar praten en meningen uitwisselen, wat ik dan dus ook deed met Astrid die naast me zat, en wat best wel wat positief advies opleverde. Twas wel een moeilijk stuk tekst, en eerder aan de lange kant ook, buitengestapt met het gevoel dak der geen flauw idee van had hoe ik het gekunnen had, is altijd moeilijk om in te schatten hé na een vertalingsexamen. Nadien nog samen met Astrid een uurtje in het superwarme zonnetje gezeten en dan de bus gepakt en afscheid genomen van de UJI, mijn schooltje gedurende de voorbije maanden, dak 'n lange tijd niet meer terug zal zien vrees ik. Een zoveelste afscheid... 's Avonds had ik wat mensen opgetrommeld om nog 'n laatste keer langs te komen vanaf halftien zodat ik hen nog es kon zien, maar khad ook afgesproken om met Kelli en Astrid te gaan eten naar de Don Pepe om 20u, zou dus 'n drukke avond worden. Was 'n beetje te laat in de Don Pepe, Kelli was er al maar Astrid nog niet. Was zwaar van plan om eindelijk eens de pizza vegetale te eten, zowel Brecht, mama als Stefanie hadden die al gegeten en vonden em vree goe. We bestelden met zijn drietjes 1 fles wijn, 1 voorgerechtslaatje en 2 pizza's om te delen. Na het voorgerecht zaten we eignlijk al alledrie vol, dan kwam eerst onze pizza pepperoni, waar we allemaal met veel moeite een stuk van aten. Dan kwamen ze af met ne pizza italia ofzo, ze hadden het mis verstaan mo kheb gevraagd om de juiste pizza te brengen, voor de laatste keer dak hier ben wil ik eindelijk een pizza vegetale, nah! Dus 'n halfuurtje later kregen we de juiste pizza, en twas een tegenvaller: die pizza was véél te lekker voor onze volle maagjes! Echt ne suuuperlekkere pizza!! Aangezien we behoorlijk lang op ons eten hadden moeten wachten waren we pas rond 22u20 terug op mijn kot, had intussen al 'n berichtje gekregen met de vraag waar ik bleef, oooops... Was wel 'n aangename verrassing toen ik toekwam in mijn kot, der zaten nog tamelijk veel mensen op mij te wachten: Peggy, Nicola, Lobke, Kim, Cristina, Michaela en Kelli en Astrid kwamen natuurlijk mee met mij. Khad stomweg niéts van drank of chipkes in huis, het enige wat we hadden was Nicola's waterpijp, raar geval trouwens. Had da vroeger ooit wel al eens geprobeerd maar meer dan hoesten deed ik nie, nu ist wel gelukt mo snap nie echt wat er zo leuk aan is, zal wel aan mij liggen zeker? Vind er niets speciaals aan gewoon. Juist omda'k niets in huis had, heb ik aangedrongen om zo snel mogelijk ergens naartoe te gaan om iets te gaan drinken, zodanig da ze nie uitdroogden hé Zijn dan eerst naar de Four Seasons geweest, de sixties club vlakbij mijn kot, waar er toch wel zeker drie of vier man zat toen we daar toekwamen. Zijn daar tijdje gebleven, tot de ene na de andere terug naar huis ging. Kelli en Astrid gingen nog naar Pub Terra, waar er ook andere Erasmussers zaten en deden een poging om me te overtuigen mee te gaan, maar om de een of andere reden had ik daar echt geen zin meer in, ook als wast pas halftwee ofzo. De bedoeling was dak deze laatste nacht in Astrids kot zou slapen en Miriam was al mijn bagage al met haar auto komen oppikken, zodanig dak gewoon nog daarnaartoe moest wandelen, wat ik dan dus ook deed nadat Kelli me de huissleutels gegeven had. Kmoest, eenmaal daar aangekomen, jammer genoeg wel Miriam wakkermaken om haar autosleutels te vragen, aangezien al mijn bagage erin zat en dus ook mijn lenzenvloeistof, die ik onmiddellijk nodig had. Gelukkig vond ze het niet erg en kheb dan gewoon van den eerste keer al mijn bagage eruit gehaald, hoe hard ik der ook mee moest tjoolen. Niet veel later gaan slapen in Astrids bedje, voor de laatste keer...mijn laatste nacht in Castellón, je zou voor minder depri worden...
23-01-2008
Maandag 21 januari 2008
Vandaag was ik van plan om nog een laatste keer naar La Salera te gaan, tzijn immers nog solden en tzal waarschijnlijk wel kalm zijn op een maandag, dacht ik zo. Rond halfeen pas vertrokken, tien minuutjes op bus moeten wachten, maar als beloning kwam ik wel rond 13u aan in la Salera, waar er zo goed als niemand rondliep, lekker rustig dus. Winkel in, winkel uit, ergens shop ik wel liever alleen omda'k dan niemands geduld op de proef moet stellen, maar het nadeel is wel dat je in je eentje moet beslissen of je al dan niet staat met die broek of dat t-shirt. Ben er toch in geslaagd om enkele mooie koopjes te doen, waaronder een schone jeansbroek van de zara van amper 15 en mijn allereerste roze kledingstuk ooit: een skoon roze t-shirtje van de h&m. Rond halfvijf ofzo had ik het wel allemaal gezien en wou ik eigenlijk vooral niet veel meer geld meer uitgeven, en rondkijken in de wetenschap da je niets meer kunt kopen is toch maar frustrerend. Huiswaarts dus, met in elke hand wat zakken en met vooral een tevreden gevoel, ben blij over mijn aankopen! En net als gisteren had ik weer magnifiek geluk met m'n bus: die kwam aangereden terwijl ik naar de bushalte wandelde, moest dus maar teken doen en instappen. Had afgesproken met Lobke om 's avonds samen te eten, of zij had met mij afgesproken om het beter te verwoorden: ze wou niet zielig alleen op haar kot eten, maar ik had nog restjes dak wou opeten dus wou ik op mijn kot eten, dus stelde ze voor da ze met haar lasagnetje naar mij zou komen zodat we toch samen konden eten. Wou wel nog verder voorbereiden voor mijn examen van morgen: de theorie is zeer weinig en heb ik al gedaan, maar had graag nog wat geoefend, want ondertitelen is moeilijker dan je zou denken! Je moet goed opletten op welke seconde je titeltje in beeld moet verschijnen, maar ook hoeveel seconden hij opt scherm mag blijven staan en je lengte van je titeltje daaraan aanpassen. Heb enkele dagen geleden wel eens geoefend, maar de dag voor mijn examen nog eens kan wschlk geen kwaad hé. Dus na het samen eten en een friendsje bekijken heb ik Lobke er toch van overtuigen dak echt wel nog wa voor school wou werken, en kon ik dus nog eventjes oefenen alvorens in mijn bedje te kruipen. Wekker tamelijk vroeg gezet zodat ik nog eens naar mijn theorie kon kijken alvorens naar mijn examen van 12u te gaan. Morgen mijn laaste volledige dag hier, ben ik me maar al te goed bewust van...
22-01-2008
Zondag 20 januari 2008
Vanochtend wakker geworden in Astrid haar bedje...om 6u40! En was verdomme nog klaarwakker ook. Was nog donker buiten, iedereen vredig aant slapen, dus heb mijn laptopje aangelegd, gelukkig had ik 'm mee en gelukkig kon ik daar op internet. Dus heb ik 's ochtends vroeg mijn blog geüpdatet, want had dat gisteren niet gedaan, en dan 'n beetje naar de Gilmore girls gekeken, mails gecheckt... Om 12u heb ik het opgegeven: nog steeds niemand wakker en kwou een namiddagje zee doen, dus ben ik stilletjes weggeslopen. Astrid had gisteravond mijn gsm in haar sjakos zitten, dus die moest ik nog zeer stilletjes terugnemen, met een slapende Astrid op enkele centimeters afstand, heb dan een briefje achtergelaten, mijn groot mooi blad met lieve boodschapjes van de deur genomen en voorzichtjes weggegaan. Eenmaal op m'n kot aangekomen wou ik ontbijten met kwakies en een yoghurtje, en tot mijn grote verbazing bleek dak geen yoghurtjes meer had! Ikke dus naar de OpenCor, een supermartk aant eind van m'n straat die tot 2u 's nachts open is, ook de zondag, achter wa yoghurtjes. Nooit te laat om voor den eerste keer naar de OpenCor te gaan hé Maar niet getreuzeld: na het ontbijt m'n boeltje samengepakt en naar de Plaza Borrul gewandeld, naar de bushalte om naart strand te gaan. Moest amper 5 minuten wachten op mijn bus, een meevaller dus, ware het niet dak dan ook nog eens een kwartier moest wachten tot die sympathieke bus ook effectief zijn deuren opendeed. Was iets na tweeën toen ik aan de haven arriveerde. Ja, kben voor de verandering eens aan de haven uitgestapt, daar wou ik ook nog es rondwandelen. Het plan was om op een zonovergoten terrasje uuuurenlang in de zon te zitten, verdiept in mijn cursus voor m'n examen van morgen, maar daar dachten de weergoden toch blijkbaar anders over. Was al heel de dag bewolkt en twas aant zeetje niet veel beter. Te frisjes dus om stil te zitten op een terrasje, dus begon ik maar aan een lange wandeling, alle beelden zo bewust mogelijk in me aant opnemen, want tzijn immers de laatste... Eerst rondgewandeld aan de mooie haven, dan via straat een trotje naart strand gedaan, waar ik van het begin tot ongeveer het midden gewandeld heb. Een tearoom op het strand redde me: kmoest hoognodig naart toilet, dus snelde ik eerst en vooral naar binnen om schaamteloos van hun kleinste kamertje gebruik te maken. Maar hierna maakte ik het terug goed: heb me op hun terrasje gezet, 'n cola'tje besteld en daar wat gestudeerd, een halfuur ofzo. Daarna was het tijd voor iets wat ik per se altijd wil doen als ik aan om het even welke zee ben: pootjebaden! Ikke dus met mijn voetjes in het water geplensd, een lange wandeling makend aan de waterlijn, schelpjes rapend...tot mijn rust plots genadeloos verstoord werd door mijn gsm die afging: Sergio! De Spanjaard die me al minstens 7 berichtjes gestuurd heeft, waarvan ik het merendeel onbeantwoord liet, en die nu dus nog steeds de boodschap nie begrepen had. Om de een of andere onverstaanbare reden pakte ik toch op, en blijkbaar belde hij me dus omdat hij dacht dak geen belgeld meer had om hem te antwoorden en hij vroeg me mee naar een concert van vanavond. Durfde écht nie vlakaf nee te zeggen, dus heb ik hem uiteindelijk kunnen sussen met de belofte dak nog iets ging laten weten. Pfff...geeft precies nie rap op. Kwou sowieso niet meegaan met hem en bovendien had ik met lobke vnv afgesproken om samen te koken en eten op mijn kot, dus tzou er toch nie van gekomen zijn . Aan het einde vant strand heb ik eventjes uitgeblazen op de mooie rotsblokken, nog eventjes mezelf er pijnlijk bewust van aant maken da't de laatste keer is dak hier aant strand ben, en gewoon de laatste keer álles eigenlijk. Tijd om huiswaarts te keren dus, op een plotse zonne-opstoot moet ik nu ook nie meer hopen. Deze keer had ik écht wel geluk met de bus: op een zondag, aan het strand direct een bus hebben! Echt een mirakel, en nog mooi meegenomen ook. 's Avonds mijn dealmaaltijd met Lobke. Hoezo deal? Wel, ik had nog groentjes en 1 patat, zij vleesjes en 2 patatten, dus haddne we overlegd om da samen te smijten en op te eten. Was een gewone simpele maaltijd, maar wel lekker! Na de maaltijd stond er pudding maken opt programma, maar zonder melk gaat da nei zo heel goed, dus gingen we naar de volgende stap: een filmpje van Nicola bekijken: Girls just wanna have fun. Was wel mooie film voor meisjes, over dansen voornamelijk gaat het. Weet niet meer precies om hoe laat ik in mijn bedje zat, maar weet nog da't weer eens deugd deed!
21-01-2008
Zaterdag 19 januari 2008
Kheb eigenlijk de hele voor-en namiddagbinnengezeten, aan mijn twee dringende en
belangrijke taken werkend. Eentje van traducción audiovisual, het vak waar ik dinsdag examen van heb, en één hele grote taak van Historia de la España Antigua, die voor 40% van het eindresultaat meetelt. Daar dus heel den tijd mee bezig geweest, terwijl lobke er ook was, ze is afgekomen om 'n beetje gezelschap te hebben, en hebben samen aan tafel zitten werken, best wel productief. Rond 19u werd ik verwacht bij Astrid om samen te eten en filmpje te kijken, maar iets voor 19u belde ze om te zeggen dak me nie moest haasten, da ze nog moest opruimen, best wel raar maar kom. Ikke tegen kwart voor acht daar toegestekt, met de lift naar boven, en aan die voordeur zie ik al iets vree raars: een groot rood blad met tekst derop: Te queremos y no te olvidaremos! We houden van je en we zullen je niet vergeten. En daarop had iedereen van Astrids kot (zelfs hondje Nasty) een persoonlijke boodschap op geschreven. Die deur stond dus halfopen en ik was da superverbaasd allemaal aant lezen, nie goe wetend of het voor mij was of nu al voor Astrid, van haar kotgenoten. Maar toen ik zag da ook Astrid een boodschapje geschreven had, viel mijn frank, en voor ik het goed en wel wist verschoot ik me een bult: de deur werd opengetrokken en 4 enthousiaste stemmen riepen 'surprise!!' Shit jong, wat een verschot! Gelukkig geen attack gekregen. Miriam, Bárbara, Kelli en Astrid stonden in het deurgat en ik wist echt nie wa gezegd. Toen ik de tekstjes verderlas, moest het er toch eens van komen: ben beginnen wenen. Waren echt lieve dingen en was echt zo ontroerd dat ze iets voor me georganiseerd hadden! Dan mocht ik binnen in de living, waar een tafel vol eten op ons wachtte, alvast vergezeld van de wijn en kalimocho, enkel nog op mij wachtend. Ik had echt efkes tijd nodig om te bekomen, vond het zo ongelooflijk lief, echt nie te doen! Tijdens het eten lieten ze me al verstaan dat ze nog behoorlijk wat voor me in petto hadden, dat we nog ergens naartoe zouden gaan ook. En natuurlijk deden ze er lekker mysterieus over, fluisteren en fezelen al da ze konden
Na het eten was het al snel tijd om te gaan, dus wij naar buiten met onze flessen drank en m'n kodak mee, ikke nietsvermoedend. Had het nochtans wel kunnen verwachten: ik werd geblinddoekt! En geblinddoekt begeleidden ze me doorheen Castellón, over straat en door het park. Kheb een auto horen toeteren en der was blijkbaar ook ne compleet onbekende die de taak van blindenbegeleider op zich wou nemen. We gingen naar een typisch Spaanse bar, waar de hammen aan de muur hangen, er tapa's en sangría geserveerd wordt en waar de baas zo loco (zot) is ofdat het maar kan , tschijnt dat hij nog met geld gesmeten heeft in zijne bar, helaas heeft hij dat deze avond niet herhaald, saaie piet... Hebben er twee kannen sangría leeggezopen, denk zelfs dat dit de eerste sangría van mijn Erasmus was! Na deze halte moest de blinddoek weer aan, en terwijl zij met mij poseerden voor talrijke foto's en me allerlei alcohol voederden, had ik er geen flauw idee van waar ik was. De volgende en tevens voorlaatste halte was een bar waar ik nog nooit geweest was, behoorlijk ongezellig eigenlijk, en waar we een kaartdrankspel speelden met sangría, tof spel hoor, maar mijn maagje begon toch wat te protesteren, had uiteindelijk al het meeste gedronken van iedereen, en kbegon het te voelen.Ben op 'n bepaald moment echt naar buiten moeten gaan om frisse lucht te scheppen, voelde me écht behoorlijk misselijk. Gelukkig was Astrid zo lief om bij mij te blijven, en na een halfuurtje gingen we terug naar binnen. De rest was al 'n tijdje op ons aant wachten voor de laatste halte: de Barvaros. Khad echter geen goesting om nog iéts te drinken, noch om nog ergens naartoe te gaan, kwou liever gewoon in mijn bedje kruipen, maar kzou bij Astrid blijven logeren, dus da was al minder simpel. Hoezeer ik er ook op aandrong dat ze alvast naar de Barvaros zouden gaan en dat ik mijn plan wel zou trekken, ze wilden niet luisteren. Dus gingen Miriam en Astrid met me mee naar hun kot, terwijl de rest alvast doorging. Kwas nog steeds misselijk, dus zette ik me eerst 'n halfuurtje rechtop in de zetel, want neerliggen zou onvermijdelijk draaiingen veroorzaken. Astrid stopte me toe met een dekentje, voorzag me van een groot glas water en niet veel later trokken ze de deur terug achter zich dicht en zat ik in de zetel met Nasty, de trouwe viervoeter van de piso. Rond twee uur voelde ik me er klaar voor en kroop in (Astrids) bed, klaar voor een deugddoende nachtrust en dankbaar voor de fantastische avond met super vrienden! (p.s. foto's online!)
20-01-2008
Zaterdag 19 januari 2008
Veeeeel te vertellen over vandaag! Over deze avond vooral maar tzal voor morgen zijn, of mss later op de dag, nu kruip ik in m'n bedje snorry... slaapwel!
19-01-2008
Vrijdag 18 januari 2008
Veel goesting om voor school te werken was er vandaag niet bij: dinsdag pas mijn volgende en tevens laatste examen, en tis een vak waar je niet veel aan kunt studeren... U interpreteert het juist: nauwelijks voor school gewerkt vandaag. Maar! Om het goed te maken heb ik in de plaats daarvan wel veel Gilmore Girls afleveringen bekeken, flink hé! Ben bijna klaar met seizoen twee, spannend... Maar natúúrlijk heb ik ook nuttige dingen gedaan, zoals m'n kamer een beetje opgeruimd en de cursussen waar ik al examen van gehad heb op een stapel gelegd. Van de meeste van die vakken ga ik namelijk mijn punten nog weten voor mijn vertrek hier en áls ik er door ben (please!?) gooi ik die stapel hier gewoon in de papiercontainer, zodanig dat die ook alvast geen extra gewicht zijn in mijn bagage, die maar 15 kilo mag wegen bij Ryanair. Khad met Astrid afgesproken om 's avonds bij wijze van afscheid nog eens samen naar de Don Pepe te gaan eten, iets waar ik behoorlijk naar uitkeek. Hopelijk zouden we nog 'n tafeltje hebben, want tis er meestal behoorlijk druk int weekend. Om 20u hadden we er afgesproken, en om 19u58 was ik er zelf nog lang niet maar kreeg ik al een berichtje van Astrid om te zeggen da ze sorry was dat ze te laat was en dat ze haar zou haasten. Aha, kmoet me dus een beetje bezighouden? Tjah, juist door de winkelstraat aant passeren, wat zou ik in godsnaam eens kunnen doen om me bezig te houden? Ben in de six binnengeweest om de oorbellen te kopen waar ik de vorige keer over aant twijfelen was of ik ze ging kopen en ben kontent dak het gedaan heb, nah. Om vijf na acht stond ik dan aan de Don Pepe en een kleine tien minuutjes later kwam ook Astrid daar toe. Samen kregen we jammer genoeg te horen dat vanaf 20u30 alles volgereserveerd zat en we pas om 22u een tafeltje zouden kunnen bemachtigen. Natuurlijk niet slim van ons om niet te reserveren, zeker als je weet dat ik dit probleem al tegengekomen ben in de populaire Don Pepe, Astrid zegt dat zij daar nog nooit problemen gehad heeft. Na een korte brainstorm besloten we dan maar om naar Danubio te gaan, een restaurantje vlakbij waar ik al 'n paar keer geweest was (twee keer met mijn ouders zelfs) en waar het eten ook niet slecht is. Daar gingen we voor groots: van de eerste keer een flés wijn in plaats van twee glaasjes. Waren toch van plan om erna nog uit te gaan, dus dan kun je er maar beter voor zorgen dat je wat al in de mood bent hé Astrid ging voor ravioli met vier kazen, ik voor tortellini met vier kazen. Was me dat een rare vulling zeg...lekker hoor, dat wel! Maar twas de eerste keer dak tortellini met een rozige vulling zag... 't Was eigenlijk al van vóór de kerstvakantie geleden dat we nog eens deftig geklapt hadden, dus was geestig om bij te praten, tetteren, roddelen... We zijn weer helemaal up to date over mekaars privéleven, wat een opluchting zeg Erna gingen we naar een soort café dat de Bardaros heet en waar we met Astrids kotgenoten afgesproken hadden. Was de tweede keer dak daar was maar tis er eignlijk wel nog tof. Nu pas ontdekt dat het in dezelfde straat van Café de Flandes ligt, dacht écht da't de andere kant van Castellón was eerlijk gezegd. Hebben daar tot rond een uur of 2 gezeten denk ik. Tsjah, 3 voor een liter kalimocho (goedkope rode wijn met fanta of cola), dan móet je daar wel een tijdje blijven hé. Astrid en ik zijn begonnen met enen te drinken op haar kosten en dus moest ik zeker ervoor zorgen dat ik er ook nog ene terugbetaalde hé, dus gingen we nog voor nen tweeden ook. Het lijkt mss alsof we dus elk een liter kalimocho binnenhebben, maar vergis je niet: bij den tweeden beker heeft Miriam 'n beetje meegedronken, dus alles goed en wel beschouwd hebben we er eigenlijk amper gedronken Twas er echt nog gezellig, was geestig met Astrid en haar kotgenoten! Dus toen de lichten aangingen en de muziek uit besloten we dat we gewoon onze baan ne keer zouden verleggen. Buiten aan dat café, bij het overleg waar we naartoe zouden gaan, sprak nen Spanjaard met afschuwelijk Italiaans accent me aan, weet niet goed meer wat precies hij vroeg maar denk dat het was van waar ik was, of ofdat ik een Erasmusser ben of nie. Onderweg naar de groc (méééga homobar!) babbelden we een tijdje en kwam ik dus te weten dat hij Sergio noemt en een Italiaan is die sinds 5 jaar in Spanje woont. Wel 'n beetje erg dat je na 5 jaar nog steeds niet weet dat het Spaanse werkwoord voor spreken hablar is en niet parlare ofzoiets. Kwas nog nooit in de groc geweest, maar we zijn er niet gebleven: een beetje teveel homootjes... Dan maar naar de Averno ofzoiets, een café vree dicht bij mijn kot maar jammergenoeg blijkbaar een metalbar waar ze de muziek liever te luid dan te stil zetten. Mijn gesprek met Sergio verderzetten werd dus een roep-en schreeuwoperatie, maar tlukte wonderwel behoorlijk goed en als ik hem niet verstond knikte ik gewoon van ja, denk niet da hij het doorhad. Nuja, tkomt er dus op neer dak ne behoorlijke tijd met die kerel heb staan praten en dat hij wel geïnteresseerd was blijkbaar, ondanks (of dankzij?) het feit dak verteld had da'k woensdag al terug vertrek. Toen ik vertelde da'k graag eens Madrid gezien had, bood hij me spontaan aan om samen op de trein te springen de volgende dag, richting Madrid. Een aanlokkelijk aanbod natuurlijk, maar ben er niet op ingegaan. Opt einde van de avond vroeg hij ook m'n nummer, en ik was rond 4u amper goed en wel thuisgekomen of khad al een berichtje: dat hij het leuk vond om me te leren kennen en of hij me morgen een berichtje mocht sturen om mee te gaan naar el Legend, een bar waar ik nog nooit van gehoord heb en ook nie van plan ben om er naartoe te gaan, of toch zeker niet met hem... Was ne toffen en best wel knappe kerel hoor, maar toch bedankt. Was echt een toffe avond en kzou de foto's ervan graag online zetten, maar dat zou beter gaan moest mijn kabeltje niet in België liggen.... Zal eens vragen aan Astrid welk soort kabeltje zij heeft. Toen ik dus om 4u muisstil thuiskwam, bleek dat er wonderbaarlijk genoeg nog leven in huis was: in de living zaten Nicola (die hier vaker slaapt dan op haar eigen kot) en Cristina bij gedimd licht op hun laptop te tokkelen! Cristina had een deadline voor een taak te halen, Nicola had ondanks haar keelontsteking gewoon geen goesting om te gaan slapen . En eigenlijk bedacht ik me dat ik zelf ook nie echt moe was en het best wel gezellig was, dus haalde ik eveneens mijn laptop tevoorschijn en updatete mijn blog met mijn vertelsels over donderdag. Waarom ook niet hé dacht ik, kan morgenochtend toch uitslapen al dak wil! En zo komt het dus dat ik iets na vijven in mijn bedje lag, met leuke gedachten over de geslaagde voorbije avond.
Gastenboek
Laat weten wat je van m'n blog vindt of hoe hard je me mist in mijn...gastenboek! :-p
De uitstraling van die prachtige, grote unief blies me de eerste keer al van mijn sokken, en ook nu nog kan ik het niet helpen: ik ben daar graag! Deze keer was er blijkbaar een soort artistieke tentoonstelling aan de gang rond paarden, want overal op het domein stonden kartonnen, houten en weetikveelwat paarden te grazen, te paraderen, of zelfs te drinken in de fontein! Misschien is het hier in Spanje Officiële Week van het Paard? Of mss ook niet... De reden waarom ik per se nog naar de unief moest was niet (enkel) nostalgie, maar het feit dat het de enige plaats is waar je(gratis) kunt afprinten, want ik heb hier bitter weinig studenten met een printer gekend. Ik moest namelijk nog online inchecken voor mijn vlucht Valencia-Charleroi op de website van Ryanair, waarbij het dus ook de bedoeling is dat je je boarding pass afprint. Dit kun je maximum 5 dagen voor je vlucht doen, dus toen ik het thuis geprobeerd had op de dag van mijn vertrek, was het nog niet gelukt. Rond 11u30 stuurde ik mijn boarding pass naar de printer, maar de printers draaien maar om de zoveel uur, en het volgende printmoment was om 13u, dus moest ik me nog eventjes zoet houden. Dus zette ik me in de pc-ruimte van de eveneens prachtige bibliotheek van de unief, waar ik onder andere in mijn blog over woensdag vertelde, en aangezien dat nogal een epistel was, was het reeds 13u15 toen ik de bib uitliep, terug richting hoofdgebouw, waar ik gelukkig mijn geslaagde uitprintsels kon ophalen. Om gratis af te printen moet je je login en paswoord van de UJI intikken, die ik gelukkig nog steed heb van in het tweede semester, maar de volgende keren dat ik hier op bezoek kom, wordt het wel al wat moeilijker om van de pc's en de printer gebruik te maken. Intussen was Astrid blijkbaar al wakker geworden, ergens in Alex' zijn appartement, want rond 13u belde ze me op met de vraag of ik nog steeds op school was, en met de boodschap dat zij bij Kelli zat, en dat ik dan ook maar naar daar moest komen. Dus stapte ik in de UJI op de bus, met de net afgeprinte boarding pass in de hand, en stapte af bij het station, van waaruit ik nog een vijftal minuutjes moest stappen naar Kelli's piso. Eenmaal daar aangekomen, werd ik binnengelaten door Vittorio in kamerjas, die op het punt stond te douchen en me wist te vertellen dat Kelli en Astrid een koffietje gaan drinken waren in een bar op de hoek van de straat. Ik dus vanuit de piso bellen naar Astrid, die niet opnam, dan ook naar Kelli, die al evenmin opnam. Toen kreeg ik gelukkig een berichtje van Astrid met de boodschap dat ze op de hoek van de straat zaten, en waarom ik gebeld had. Ikke dus terugsturen dak al in de piso was, en niet veel later stonden Astrid en Kelli dus ook in de piso. Iedereen terug gelukkig samen, wat een reünie, wat een verhaal! Niet veel later kwam ook Quintero toe, Kelli's Spaanse vriendje. Samen aten we wat gazpacho met brood als lunch, waarna Astrid en ik klaar waren voor ons plan van deze namiddag: een terrasje doen! Ik wou per se naar een terrasje aan de haven gaan omdat ik die haven daar zo mooi vind, maar het was intussen al 15u geworden en we moesten zeker 20 minuten wandelen naar de juiste bushalte en dan nog es 20 minuten bus naar de haven, dus gaf ik dat idee dan maar op, met spijt in het hart weliswaar. Astrid kwam echter met een leuk alternatief op de proppen: een ijsje gaan eten bij de Ricardo, een vree lekker ijssalon waar ik enkele keren geweest was gedurende mijn Erasmus, en waar ze tevens een terras hadden. Dus zijn we daarheen gewandeld, wat toch ook wel al een kwartier duurde, en bestelden elk een cola, en ik een ijsje met stracciatella en yoghurt. Moest rap eten tegen het smelten, maar was wel vree lekker. Hebben daar anderhalf uurtje gezeten denk ik, wat dus niet volledig volgens plan was, want we waren van plan daar een volledige namiddag te zitten 
! Ten eerste al mijn proclamatie op 1 juli ... spannend...
