12 mei moest ik me aanmelden in het ziekenhuis. Er werd een persoonlijke vragenlijst ingevuld, men temperatuur werd gemeten (die was weer op het randje van koorts dus de verpleegster concludeerde dan maar dat ik gewoon een heet geval ben). Daarna gebeurde er niks meer. Men man bleef nog een tijdje bij me en daarna ging hij naar huis. Men laatste avondmaal was brood met kippenwit, niet meteen men favoriete eten! De avond duurde lang maar gelukkig had ik internet en kon ik zo nog wat praten met men man en vrienden!
Morgen zou ik als eerste aan de beurt zijn!
De volgende ochtend was ik al vrij vroeg wakker. Man wat was ik bang maar ik probeerde me sterk te houden! Toen kwam de verpleegster zeggen dat ik me snel moest wassen en klaar maken want dat het zover was! Toen begonnen de tranen te stromen! De verpleegster en men kamergenote vroegen of het ging en ik zei maar ja! ik was enorm bang om niet meer wakker te worden. Ik werd naar het operatiekwartier gebracht en kreeg een infuus! De verpleegsters waren heel lief en probeerden mij wat te kalmeren. Ze vroegen naar men kindjes enzo en ze snapten wel dat ik bang was! Even later was men dokter er en hij zei dat hij goed voor me ging zorgen en toen viel ik in slaap! Een aantal uur later werd ik wakker op de recovery. Ik had veel pijn en toen ik dat aangaf kreeg ik meteen iets tegen de pijn. ik zag de dokter nog even maar ik was nog zo moe dat ik niet eens meer weet wat hij zei behalve dan dat alles goed verlopen was! Toen mocht ik naar men kamer! Eens op men kamer een heel gevecht om aan men gsm te geraken want ik wou graag men man laten weten dat ik wakker was! Aangezien ik niet kon praten (droge mond enzo), stuurde ik hem gewoon een smsje met Love you en nog geen minuut later belde hij me wat was ik blij hem te horen! Een goed uur later kreeg ik bezoek van een lotgenootje dat 5 weken ervoor ook geopereerd was! Ze zag er goed uit! En ook men man kwam toe.
Ik was enorm moe en heb nog veel geslapen! Tegen de avond kreeg ik wel veel pijn en uiteindelijk heeft de nachtverpleegster me een pijnstiller in men bil gegeven, de dokter had gezegd als ik teveel pijn had ze dat mochten geven een daardoor heb ik een goede nacht gehad! De volgende ochtend mocht de blaassonde eruit en mocht ik uit bed! Ik was enorm duizelig! Even later werd ik opgehaald voor een slikfoto! Ik voelde me niet goed maar ik wou toch gaan want als het in orde was mocht ik eindelijk drinken en ik had enorme dorst! Het goedje dat ze je geven is echt verschrikkelijk slecht van smaak en ik dacht dat ik ging overgeven. Omdat ze zagen dat ik er niet goed van werd kreeg ik water om door te spoelen en ik kan je verzekeren na bijna 36u zonder drinken doet dat enorm deugd! Alles was in orde, geen lek te bespeuren!
Op zondag kreeg ik het nieuws dat alles mocht verwijderd worden, dus eindelijk was ik verlost van men infuus en men drain! En als alles goed bleef gaan mocht ik maandag naar huis! En ja hoor maandag in de late namiddag was ik thuis!!!! Wat deed dat deugd, want ik werd stilaan gek in het ziekenhuis!
Op vrijdag 13 mei 2011 heb ik een Gastric Bypass ondergaan. Momenteel ben ik dus 3 weken geopereerd en het gaat goed met me!
Maar voor ik hierover vertel wil ik eerst vertellen waarom ik deze keuze gemaakt heb! Sinds mijn jeugdjaren kamp ik met overgewicht. Wat niet bevorderlijk is voor men zelfvertrouwen enzo... Ongeveer van men 16de af ben ik begonnen met vermageren. Eerst via een dieetiste maar dat was niet echt iets voor mij. Als jong meisje wil je met je vrienden 's middags eens een broodje, kebap, Mc Donalds,... kunnen eten en dat mocht helemaal niet meer! Ook dingen zoals spaghetti enzo waren totaal verboden. Eerst lukte het wel en ik slaagde er ook wel in een beetje te vermageren maar na een tijd ging het niet meer. Ik had steeds meer zin in vanalles dat verboden werd en ik at het toch en probeerde dan voor de rest niet veel te eten om niet bij te komen; Zo ben ik een aantal jaren blijven aanmodderen. Toen ik ging alleen wonen ben ik dan op zoek gegaan naar een nieuwe methode en kwam ik terecht bij WW, dat ging goed. Ik mocht nog eten waar ik zin in had, wel met mate natuurlijk. Maar door persoonlijke en gezondheidsproblemen mocht het ook niet baten. Door gezondheidsproblemen was ik 20kg op korte tijd afgevallen, was mooi meegenomen maar ook maar van korte duur. Ik moest een cortisone-kuur volgen en de kilootjes slopen er snel weer aan. In die periode leerde ik mijn man kennen. Hij vond het niet erg dat ik een maatje meer had, nu nog steeds niet! Al snel besloten we om te trouwen en opnieuw begon ik met WW, ik slaagde erin in 3 maanden 10kg af te slanken toen ik ontdekte dat ik zwanger was, 7 maanden voor ons huwelijk was ik dus zwanger van onze eerste dochter. Vermageren was dus uit den boze! Na de bevalling was ik de bijgekomen kilootjes snel weer kwijt maar de slechte eetgewoontes die ik gecreëerd had tijdens de zwangerschap waren er nog steeds met het resultaat dat ik de 10kg die ik kwijt was door WW er snel weer bijkwamen. 6 maanden na de geboorte van onze eerste dochter was ik opnieuw zwanger, heel bewust want we wouden onze kindjes snel na elkaar. Na de geboorte van onze 2de dochter speelde ik met het idee voor een gastric bypass en ik ging me informeren in 2 ziekenhuizen. In een van de ziekenhuizen begon ik aan de vooronderzoeken tot ik bij de endocrinologe terecht kwam en die me bang maakte. Mijn gezondheidsproblemen uit het verleden zouden voor complicaties kunnen zorgen. Toen heb ik beslist het nog maar eens zelf te proberen! En opnieuw ging in naar de WW. Op 3 maanden tijd was ik weer 10kg kwijt. Maar opeens ging het niet meer! Er ging niets meer af en de moed zakte me in de schoenen. In die periode besloten we te verhuizen dus ik stopte met WW want we gingen naar een heel andere regio wonen en ik wist niet of ik daar nog naar de cursus zou kunnen want ik zou geen babysit meer hebben voor de kinderen en mijn man is door de week weinig of niet thuis. Tegen dat de verhuis weer achter de rug was, alles uitgepakt, geïnstalleerd was enzo waren de kilootjes er weer bij! Ik was ondertussen weer te denken aan een gastric bypass maar was bang voor de reactie van men man aangezien die niet echt snapte waarom ik de eerste keer alles had geannuleerd. Maar hij ging er goed mee om. Toevallig, bij een bezoek aan het ziekenhuis hier voor men man, ontdekte ik dat de chirurg die in Hasselt goed aangeschreven staat ook hier consultatie had. Na wat getwijfel en nog wat opzoekwerk heb ik een afspraak gemaakt omdat ik het zelf niet meer aankon om te vermageren.
Nu kwam het moeilijkste, ik wou men ouders vertellen wat ik van plan was voor ik op die afspraak ging... Waarom? Ja omdat ik dat wou doen, ik wou niet zo zeggen ahja ma en pa ik word volgende week geopereerd he! Dus met een bang hart en veel tranen vertelde ik het hen en ze namen het goed op! Ze zeiden dat als ik dit moest doen voor men gezondheid ik dat moest doen maar juist moest zien dat ik een goede dokter zocht!
De eerste afspraak met de chirurg ging goed! Ik voelde me goed bij hem. Heel sympathiek, grappig, recht door zee, ... Hij vertelde me dat deze operatie veel risico inhield maar dat blijven zoals ik nu was nog veel meer risico's had, zelfs zo erg dat ik eigenlijk gewoon zou kunnen doodvallen en dat op 26-jarige leeftijd! Dat is toch wel even schrikken! Ik vertelde hem over men ervaring in een ander ziekenhuis en hij begreep het wel dat me dat bang gemaakt had. Hij besloot even dat ziekenhuis te bellen om de uitslagen van de vooronderzoeken daar op te vragen, als die uitslagen goed waren moest ik die onderzoeken niet meer opnieuw doen! Oef want de gastroscopie dat was toch niet echt iets dat je zomaar even alle dagen laat doen voor je plezier! Die uitslagen waren gelukkig ok en ik moest alleen nog naar de endocrinologe, dieetiste en psychologe gaan en als die groen licht gaven kon ik de operatie ondergaan! Begin april ging ik met een klein hartje terug op consultatie bij hem. Alles was in orde en de operatie kon gebeuren. Liefst wou ik dat zo snel mogelijk maar ik moest rekening houden met men familie omdat die op onze dochters zouden passen terwijl ik in het ziekenhuis vertoefde! Normaal zou ik 6 mei geopereerd worden, maar toen ik die dag in het ziekenhuis kwam bleek ik koorts te hebben en ben ik weer naar huis gestuurd. De datum werd een weekje verzet! Ik was boos, teleurgesteld, ... zeker nadat ik thuis men temperatuur nam en ik geen koorts meer bleek te hebben. Ik kreeg een nieuwe datum, 20 mei, ik was teleurgesteld want ik keek er zo naar uit! Maar toen kreeg ik telefoon dat er iemand tussenuit gevallen was en ik kon de week erna onder het mes, Vrijdag 13 mei 2011. Wat een datum!? Maar ja ik ben niet bijgelovig dus we nemen het risico maar ;-)
Zo dit is men verhaal tot aan de operatie al. De rest van het verhaal volgt!
wat was ik blij hem te horen! Een goed uur later kreeg ik bezoek van een lotgenootje dat 5 weken ervoor ook geopereerd was! Ze zag er goed uit! En ook men man kwam toe.
