Ik ben Isabel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam isaatje70.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 09/07/1970 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, ....
welkom op mijn blogje. Ik vertel graag over allerlei zaken die mij bezighouden!
Ik word al een dagje ouder (over 2 jaar mag ik mee met tram vier...) en dat begin ik te merken aan mijn geheugen: soms lijkt het wel alsof ik niks kan onthouden. Het is nog niet zò erg dat ik Nico niet meer herken of dat ik de weg naar de bakker niet meer vind (zijn winkel is overigens gewoon op de hoek van de straat), maar ik moet er wel iets aan doen want anders gaat het van kwaad naar erger... Als we op zaterdag boodschappen doen, moet ik op voorhand mijn lijstje schrijven, of ik vergeet van alles mee te brengen. Ik leg dan mijn lijstje 's morgens klaar (en ik stop het meteen in mijn handtas) want het is me ook al overkomen dat het lijstje thuis is blijven liggen! Tja... Aan geheugenverlies lijden lijkt me verschrikkelijk. Het is dan ook iets waar ik bang voor ben. Stel je eens voor dat je je werkelijk niks meer kunt herinneren... hoe erg moet dat niet zijn? Je weet niet meer hoe je partner heet, of waar je woont... Mijn grootmoeder had ook Alzheimer en van het verleden wist ze nog alles (ze wist zelfs nog hoe het paard van mijn grootvader heette), maar van het heden wist ze helemaal niks meer (ze herkende mijn jongste broer niet meer). Als patiënt zelf denk ik niet dat je er veel last van hebt, maar voor de omgeving is het heel zwaar. Ik train mijn geheugen met kruiswoordraadsels en spelletjes. Zo heb ik een interessante site gevonden: www.neurocampus.nl waar je oefeningen kunt vinden om je hersenen fit te houden. Gewoon even registreren (is volledig gratis) en je bent vertrokken! En nu maar hopen dat we de naam van die site kunnen onthouden...
Gisteren heb ik van mijn mailmaatje een leuk compliment gekregen: ik heb, en ik citeer, 'een mooie, originele, beeldende schrijfstijl'. Dat is natuurlijk altijd plezant om te horen, als iemand vindt dat je goed schrijft! (dank je wel, mailmaatje ) Eigenlijk kan ik niet zo goed omgaan met complimentjes. Ik denk dat veel mensen dat probleem hebben. Als iemand iets positiefs tegen ons zegt, hebben we nogal de neiging om dat af te wimpelen, om het te minimaliseren. Je krijgt bvb. te horen: "Wat zie jij er goed uit vandaag!" En dan reageer je misschien zo: "Tja, ik kom net van de schoonheidsspecialiste..." Ofwel: "Je hebt een mooie trui aan", dan is het antwoord: "Ik heb hem gewoon in de solden gekocht, hoor". Of na het eten zegt je man: "Hmmmm, dat was lekker," dan zeg jij: "Ach welnee, dat stelde niks voor, op restaurant kan je veel beter eten". Is het (valse) bescheidenheid? Speelt onze opvoeding ons parten of is het gewoon de aard van het beestje? Ikzelf ben naar een katholieke school geweest, dus ik weet alles van schuld en boete, van jezelf nederig op te stellen, niet teveel in de kijker lopen. Bovendien had mijn oudere broer een nogal moeilijk karakter (hij zal het graag horen!) en hadden mijn ouders met hem al hun handen vol, dus probeerde ik zo 'braaf' mogelijk te zijn, niet teveel op te vallen. Dan ligt het wel aan de opvoeding... Waarom kunnen we die bescheidenheid niet van ons afschudden? Waarom zijn we niet wat trotser op onszelf, op onze talenten en gaven? Om het eens met de woorden van Nelson Mandela te zeggen: 'je onbelangrijk voordoen, bewijst de wereld geen dienst'. We hebben immers allemaal recht op ons plekje onder de zon, waarom zouden we dan in de schaduw blijven staan? Ik denk dat ik een cursus ga opstarten: leren omgaan met complimentjes. Wie schrijft zich in?
Het volgende tafereel zal je misschien wel bekend voorkomen: Vrijdagavond. Het eten is allang verteerd, de potten en pannen zijn netjes afgewassen. We ploffen neer op de zetel en zetten het tv-toestel aan. Gebruik makend van de afstandsbediening zwemmen we langs de verschillende kanalen, op zoek naar een programma dat ons beiden kan bekoren. Dat mag dan al eenvoudig klinken, de realiteit is helemaal anders. Zij wil een romantische komedie zien, het liefst met Brad Pitt of Hugh Grant in de hoofdrol, hij geeft de voorkeur aan een stoere actiefilm met veel schiet-, vecht- en achtervolgingsscènes (niks voor mietjes, dus). Hmmm... we zitten met een probleem... het eerste discussiepunt dient zich aan! We kijken naar elkaar: we zijn volwassen mensen, we vinden wel een compromis. Nog eens zappen, dat brengt misschien soelaas. Hij blijft stilstaan bij een programma over auto's: dat is zijn dada, zij vindt dat dodelijk saai. Haar ogen schieten vuur als ze vraagt: 'Ga je echt naar dàt kijken?!' Hij heeft de boodschap begrepen, geeft haar de afstandsbediening en zegt op ijselijke toon: 'Hier, trek er uw plan mee'. 'Neen, kijk maar naar uw autoprogramma, ik vind dat niet erg, hoor'. Ze is echter niet overtuigend genoeg en neemt de afstandsbediening met veel plezier over. Zap. Het wordt uiteindelijk een romantische komedie.... een gezellig avondje is naar de knoppen... Misschien moeten we dan toch een tweede tv-toestel aanschaffen?
Vandaag wordt de naamdag van Sint-Maarten gevierd. Sint-Maarten was bisschop van de Franse stad Tours en een belangrijke grondlegger van het katholieke christendom in Gallië. Hij was bovendien een van de populairste heiligen in de Middeleeuwen. Maarten werd rond 316 geboren in Savaria (Hongarije) als zoon van Romeinse ouders. Op jonge leeftijd werd hij soldaat en toen hij 15 was, trok hij naar Gallië. Bij een stadspoort van Amiens ontmoette hij een bedelaar, aan wie hij de helft van zijn mantel gaf. Omdat de helft van de mantel eigendom was van Rome, kon hij slechts zijn eigen helft weggeven. Volgens een legende was deze bedelaar een verschijning van Jezus of stond hij symbool voor Christus die Zelf zei: "Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed" (zie Matteus 25:36). Maarten liet zich bekeren en verliet het leger. Volgens een andere legende liet hij zich echter al op 10-jarige leeftijd dopen, tegen de zin van zijn ouders. Op 19-jarige leeftijd werd hij duiveluitdrijver. Ook leefde hij enige tijd als kluizenaar op het eiland Gallinaria bij Genua (Italië) en verder stichtte hij een klooster bij Poitiers, het eerste klooster op Franse bodem. In 371 werd Maarten door de bevolking van Tours gekozen tot bisschop. Maar hij vond zich niet waardig genoeg voor dat ambt. Dus ging hij zich verstoppen in een ganzenhok. Toen zijn aanhangers hem kwamen zoeken, gingen de ganzen als gekken te keer waardoor zijn schuilplaats ontdekt werd. Zo kon hij alsnog tot bisschop gewijd worden. Als bisschop zette hij zich in voor de verdere verspreiding van het christendom. Hij stichtte kerken en rond 375 stichtte hij de abdij van Marmoutier. Om de zaak van een van zijn gelovigen te bepleiten die onterecht terechtgesteld dreigde te worden, reisde hij naar keizer Maximus in Trier. Deze tussenkomst had echter geen succes. In 397 stierf Maarten aan koortsen. Hij was toen ongeveer tachtig jaar oud. Hij werd op 11 november begraven in de basiliek van Tours. Algauw na zijn dood kwam de verering op gang en in de 7e eeuw werd er een nieuwe basiliek aan hem gewijd. In zijn nog bestaande graf liggen slechts een stuk schedeldak en een armbot. Overige botten werden verkocht ter verering als relikwie (o.a. in de Dom van Utrecht). Mogelijk is de rest bij plunderingen verloren gegaan. Bij zijn naamdag horen ook enkele spreuken die volgens het volksgeloof het weer voorspellen:
- Is de lucht op Sint-Martinus helder, de vorst dringt door in menig kelder. - Op Sint-Martinus de wind in zuidwest, heel de winter een regennest. - Nevels in Sint-Maartensnacht, maken de winter kort en zacht.
Groetjes en tot de volgende, Isabel
(bron: Wikipedia, de afbeelding is een schilderij van Antoon van Dijck)
In Duitsland heeft een hond de politie doen uitrukken omdat hij per ongeluk een telefoontje had gepleegd. De viervoeter was in Pattensen, bij Hannover, op de telefoon aan het kauwen toen hij per ongeluk verbonden raakte met de politie. Omdat de vrouw aan de andere kant van de lijn enkel gerochel hoorde, maakte ze zich zorgen om de gezondheid van de beller en alarmeerde ze de agenten. Uiteindelijk bleek er niks aan de hond... heu hand te zijn. Fikkie wou enkel spelen.....
Ik beken: ik koop (bijna) elke week de Flair. Op zich is daar natuurlijk niks mis mee, maar als ik de Flair koop, moet ik toch denken aan wat een prof Engels altijd zei: "Lees Flair en je bent mijn vijand voor de rest van mijn leven". Ik heb dus een vijand gemaakt.... Zo'n twaalf jaar geleden had ik zelfs een abonnement op Flair, maar dat heb ik na een tijd ingeruild voor Libelle (ik vond Flair meer iets voor de leeftijdscategorie van 15 tot 25 jaar). Een paar maanden terug ben ik dan toch weer de Flair beginnen kopen, met als excuus dat ik leesvoer nodig had om de lange dagen door te komen. Aan leesvoer echter geen gebrek, ik neem altijd 5 boeken mee uit de bieb en na ongeveer 3 weken zijn ze uitgelezen, maar ik had nu eenmaal een excuus nodig...
Wat staat er zo allemaal in de Flair? (nu volgt een cursus Flair voor beginners, speciaal voor de mannelijke bezoekers van mijn blogje).
Je verneemt o.a. dat 58% van de Flairlezeressen gelooft in liefde op het eerste gezicht. Je leert welke kleren je het beste draagt wanneer je in verwachting bent. Help, ik blader snel door naar het volgende artikel! Tips voor de perfecte teint. Hmmm, interessant. Nog meer stijl- en kledingtips... Je zou het gevoel krijgen dat je de slechtst geklede vrouw van België bent als je de Flair leest. Niet goed voor het zelfvertrouwen! Reclame voor Nutrilon opvolgmelk. Nog meer baby-talk. Dan enkele pagina's: vrouw zoekt vrouw (ondertitel van het artikel: single, lesbisch enklaar voor een date. Met alle respect, maar niks voor mij. Snel overslaan die hap). Nu wordt het leuk: multimedia blunders. Over verkeerd verzonden sms'jes en haatmails over de baas die per ongeluk bij diezelfde baas terechtkomen. Haha! Lachen met de blunders van iemand anders doet het altijd. Enkele pagina's over mannen. Ik mag niet meer naar andere mannen kijken, ik ben al getrouwd. Een toffe foto van Barack Obama op zijn teenslippers. De eenvoud zelve, die man. Ik bewonder hem enorm, maar lees toch nog maar eens mijn opmerking van hierboven (2 regeltjes terug)... Een artikel over foute mannen. Nòg meer mannen! Ik denk dat je de Flair het beste kunt lezen als je single bent. Dan kan je geen ruzie krijgen met je partner. Twee aangrijpende artikels: 'leven in een nieuw samengesteld gezin' en 'ik heb altijd pijn'. Na de emoties, een leuke column van Ianka Fleerackers. Niet teveel ellende in één tijdschrift, dus. Niet goed voor de verkoopcijfers.
Recepten staan altijd achteraan in de boekskes, daar moet je eens op letten. In de Flair is het niet anders. Deze week: lekkere koekjes voor bij de koffie. Lekker misschien wel, maar nefast voor de slanke lijn. Zou er volgende week geen artikel in staan over wonderdiëten? Wat er verder in de Flair staat, zal ik je besparen. Het is niet de bedoeling dat je een hekel zou krijgen aan dergelijke vrouwenlectuur. We eindigen wel met een komische noot: een stripje. Dat lees ik altijd eerst, sommige mensen worden nu eenmaal nooit volwassen.
Gisteren las ik op de site www.internet-pets.blogspot.com het volgende: volgens een statistiek (van 2004) leven er nog slechts 1.600 panda's in het wild. We kunnen ons beter voorstellen hoe weinig dat wel is als we die 1.600 panda's op een foto zien (klik op de foto voor een groter beeld).
WWW-Frankrijk, dat zijn 35-jarig bestaan viert, voert campagne om de mensen meer bewust te maken over het behoud van het leefmilieu van de panda's en stelt daarom in het hele land papieren panda's tentoon. De parade begon in juli van dit jaar aan het Parijse stadhuis en verhuisde dan naar verschillende locaties in Frankrijk.
Wij steunen ook het WWF omdat wij dat heel belangrijk vinden. Daarnaast zijn we steunend lid van Greenpeace en Hachiko (een vzw die geleidenhonden opleidt). Wij alleen kunnen de wereld niet redden, daar zijn we ons van bewust. Maar als niemand iets doet, zal er ook niets veranderen. Daarom wil ik een halt toeroepen aan de passiviteit van sommige mensen die wel zitten te kankeren dat de wereld vergaat maar zelf niks ondernemen. Noem me een dromer, maar ik weet tenminste dat ik mijn steentje heb bijgedragen, hoe klein ook......
Je zult het misschien wel met me eens zijn (of misschien ook niet) als ik zeg dat we tegenwoordig veel te streng zijn voor onszelf. We leggen de lat zó hoog dat we de indruk wekken dat we het wereldrecord hoogspringen willen verbeteren. Als vrouw moeten we niet alleen de perfecte echtgenote en de perfecte moeder zijn, maar ook nog eens de perfecte werkneemster en de perfecte kokkin. Dat zijn teveel rollen voor één persoon, dat kan nooit iemand waarmaken. Zelfs in onze hobby's willen we uitblinken: wie bakt de allerlekkerste taart, wie breit de allerwarmste trui, wie maakt het allermooiste bloemstuk? Geen wonder dat we stress krijgen en oplopen van de zenuwen. De druk wordt immers almaar groter. Mensen krijgen depressies, lijden aan chronische vermoeidheid (daar hoorde je vroeger niet van), worden geveld door een hartaanval... allemaal ziektes en kwalen die voorkomen in de zogenaamde 'beschaafde' westerse wereld, onze hectische levensstijl zal hier wel niet vreemd aan zijn.
Ik pleit ervoor dat we met z'n allen gas terugnemen en ons weer normaal gaan gedragen. Niet meer opscheppen in de kroeg. Trots zijn op de cake die je zelf gebakken hebt, ook al is hij niet helemaal gelukt. Niet meer schreeuwen tegen de jonge voetballertjes dat ze beter moeten spelen. Minder stressen en meer genieten. Zo kunnen we het leven opnieuw wat aangenamer maken. Of ben ik zo naïef...?
Ik heb een nieuwe handtas nodig, maar ik stel de aanschaf zo lang mogelijk uit. Vrouwen zullen het beamen: een nieuwe handtas koop je niet zomaar in 1-2-3. Je moet wikken en wegen, weten wat je precies wilt, past de kleur wel bij mijn winterjas? Om te beginnen het formaat: de handtas mag niet te groot zijn, want dan vind je er niks meer in terug, maar ook niet te klein, want dan kan je er niks in kwijt. Kies ik voor een ritssluiting of een gesp? Voelt het comfortabel aan de schouder, zakt het niet teveel af? Uren en uren ben je bezig met de juiste handtas te kiezen. De man zucht, blaast, loopt in de winkel rond, tussen de portefeuilles en valiezen. Kijkt verveeld op zijn horloge... weeral een kwartier verstreken. De vrouw ziet aan zijn gezicht dat het hem ergert, hakt de knoop door en neemt uiteindelijk willekeurig een handtas mee, denkend: het zal wel in orde zijn... Betalen, nog een stempeltje op de klantenkaart, klaar is Kees. Ze komt thuis met een handtas die ze niet echt mooi vindt, maar allez, het kan er nog mee door... En dan! Drama! 'De handtas past niet bij het blauw van mijn exclusieve designerjeans!!!!!!!' Zucht... morgen nog eens naar de sacochenwinkel, schat?
Zaterdagavond zijn we met ons tweetjes gaan eten in restaurant Exquisa in Hasselt. Halfweg juni (!) hadden we gereserveerd. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Maar eerlijk is eerlijk: het eten was zèèr lekker.
We begonnen met een aperitief en daar kregen we hapjes bij: een soepje op basis van pompoen en iets met garnalen (vraag me niet meer hoe het heette, het was wel goed). Dan het voorgerecht: carpaccio van kalfsvlees met aardappelpuree, gegarneerd met rucola en parmezaanse kaas. Het hoofdgerecht was eend met getruffeerde aardappelen en boontjes. Tot slot het dessert: moelleux van chocolade (een warm gebakje waarbij de chocolade vanbinnen nog vloeibaar is hmmmmmm) met vanille-ijs, gegarneerd met enkele frambozen. Het was echt om vingers en duimen bij af te likken.......
Helaas zat er in de zaal een enigszins vervelend gezelschap: ze wilden met Stephanie op de foto, ze gingen ongevraagd de keuken binnen om een kijkje te nemen... ze denken zeker dat de meisjes nu plotseling publiek bezit zijn geworden omdat ze ooit op TV zijn geweest... vervelende mensen vind je (spijtig genoeg) overal.
Als je nu in Exquisa voor een zaterdagavond wilt reserveren, moet je geduld kunnen oefenen tot maart/ april van volgend jaar. Zo goed doen ze het daar! Dat ze bekend zijn, zal wel meespelen, maar dat je er goed kunt eten, is minstens zo belangrijk. Wij waren in elk geval heel tevreden en komen zeker en vast nog eens terug!
Vandaag is het Halloween, een feestdag die vooral in Ierland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada gevierd wordt. Kinderen verkleden zich en bellen als het donker wordt aan bij huizen in de buurt die versierd zijn met pompoenen en lichtjes. Ze roepen 'trick or treat', waarbij ze de mensen de keuze geven: een plagerijtje uithalen of een snoepje krijgen. Jonge kinderen krijgen een snoepje, tieners gaan meestal naar Halloweenfeesten. De naam 'Halloween' is afgeleid van Hallow-e'en, ofwel All Hallows Eve, de avond voor Allerheiligen. In de Iers-Keltische kalender begon het jaar op 1 november; 31 oktober was dus oudejaarsavond. De oogst was binnen, het zaaigoed voor het volgende jaar lag klaar, en dus was er even tijd voor een vrije dag, het Keltische nieuwjaar of Samhain (uitspraak Saun, het Ierse woord voor de maand november). Maar Samhain was ook nog om een andere reden zeer bijzonder: de Kelten geloofden namelijk dat de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terugkwamen om te proberen een levend lichaam in het bezit te nemen voor het komende jaar. Om de boze geesten af te weren, droegen de Kelten maskers. Het feest is in de 19e eeuw door Ierse immigranten naar de Verenigde Staten gebracht. In Ierland was de aardappeloogst mislukt, de hongersnood decimeerde razendsnel de bevolking en de Ieren begonnen omstreeks 1840 massaal naar Amerika te vluchten. En zoals vaker voorkwam onder migranten: in het vreemde land zoekt men contact en steun bij elkaar. Het heimwee naar de roots wordt verzacht in het verder leven en onderhouden van de eigen feesten en tradities. In Amerika duikt dan de bekende jack-o'-lantern-pompoen op, in de hele wereld waarschijnlijk het bekendste gezicht van Halloween. Er zijn veel verhalen over de oorsprong van de verlichte uitgeholde pompoen. Een van de bekendste is het verhaal over Jack de smid ofwel Jack-o'-lantern. Op een avond kwam Jack de duivel tegen die hem wilde meenemen naar de hel. Jack wist echter met een list de duivel in een boom te lokken. Hij zette de duivel vast door een kruisteken in de boomstam te krassen. De duivel beloofde Jack dat hij niet in de hel zou komen als Jack hem zou laten gaan. Toen Jack later stierf, kwam hij door zijn slechte levenswandel niet in de hemel. Maar de duivel liet hem ook niet in de hel wegens de gedane belofte. Sinds die tijd doolt de ziel van Jack volgens het verhaal rond over de aarde. De duivel gooide Jack een gloeiend kooltje achterna. Jack stak het kooltje in een knol die hij aan het eten was en kreeg op die manier een lantaarn. Amerikaanse Halloweenvierders hebben de knol verruild voor een pompoen.
Bij Halloween hoort natuurlijk ook een spookverhaal: In Houston, Texas (VS) was er een veiligheidsagent, een conciërge of een andere arme kerel die 's nachts in de openbare bibliotheek werkte. Hij was erg geliefd bij iedereen die in de bibliotheek kwam. Hij liet zich opmerken doordat hij viool speelde, hij deed dit met een eindeloze passie en speelde ook in zijn vrije tijd, tot groot genoegen van iedereen die naar hem kwam luisteren. Toen de man uiteindelijk stierf, het was een natuurlijke dood, werd er gezegd dat men 's avonds in de bibliotheek nog steeds vioolmuziek kon horen.......
Maak er een griezelige Halloween-avond van!
Groetjes en tot morgen, Isabel (als ik vannacht niet door zombies word opgepeuzeld, tenminste )
De Franse nieuwslezeres Laurence Ferrari (42) is té sexy, zo vinden veel journaalkijkers. Om dit imago te 'verbeteren' is ze minder aantrekkelijk gemaakt. Ferrari volgde de populaire Franse nieuwslezer Patrick Poivre d'Arvor op bij het TF1-journaal, die zijn spullen moest pakken nadat hij president Nicolas Sarkozy vergeleek met 'een klein jongetje tussen de groten' (een mens mag ook al zijn mening niet meer zeggen...). Direct nadat Ferrari Poivre d'Arvor opvolgde, werd ze betiteld als meest galante nieuwslezeres ooit, maar vooral de 60 plus-kijkers van het journaal waren door haar sexy voorkomen niet bepaald gecharmeerd. Met haar mooie uiterlijk joeg ze dus eerder kijkers weg dan dat door haar verschijning de kijkcijfers werden opgekrikt. Tijd om er iets aan te doen, besloten de makers van het nieuwsprogramma. Om Ferrari een minder sexy uiterlijk te geven, moest ze 'lelijker' gemaakt worden. Een minder vlot kapsel, andere make-up en ook in de kledingsstijl werd drastisch ingegrepen door de crew. Laurence Ferrari... met zo een naam zou je dan toch denken dat je een klassebak in huis hebt gehaald... nu heeft het al meer weg van een doorsneegezinswagen.... voor sommige mensen is het ook nòòit goed.
Iedereen ergert zich wel eens aan een bepaalde persoon of situatie. Hier is mijn top tien:
10. Mensen die hun afspraken niet nakomen. 9. Mensen die voordringen bij de bakker of de slager. 8. Mensen die zich niet verzorgen, daarmee bedoel ik: die nooit naar de tandarts gaan, drie weken lang met hetzelfde hemd rondlopen, enz. 7. Mensen die in de trein luid telefoneren en daarbij hun meest intieme leven te grabbel gooien: "Ja schatje, ik wéét dat ik je wat verwaarloosd heb de laatste tijd, maar ik beloof je, vanavond zal ik jou eens flink verwennen!' 6. Mensen die altijd gelijk willen hebben en nooit hun ongelijk toegeven. 5. Mensen die te laat komen. 4. Mensen die onbeleefd zijn. 3. Mensen die afval achterlaten, zoals sigarettenpeuken of lege blikjes cola. 2. Mensen die lijstjes maken van hun (grote en kleine) ergernissen. 1. Mensen die liegen.
)
