Ik ben Isabel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam isaatje70.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 09/07/1970 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, ....
welkom op mijn blogje. Ik vertel graag over allerlei zaken die mij bezighouden!
Ik heb een nieuwe handtas nodig, maar ik stel de aanschaf zo lang mogelijk uit. Vrouwen zullen het beamen: een nieuwe handtas koop je niet zomaar in 1-2-3. Je moet wikken en wegen, weten wat je precies wilt, past de kleur wel bij mijn winterjas? Om te beginnen het formaat: de handtas mag niet te groot zijn, want dan vind je er niks meer in terug, maar ook niet te klein, want dan kan je er niks in kwijt. Kies ik voor een ritssluiting of een gesp? Voelt het comfortabel aan de schouder, zakt het niet teveel af? Uren en uren ben je bezig met de juiste handtas te kiezen. De man zucht, blaast, loopt in de winkel rond, tussen de portefeuilles en valiezen. Kijkt verveeld op zijn horloge... weeral een kwartier verstreken. De vrouw ziet aan zijn gezicht dat het hem ergert, hakt de knoop door en neemt uiteindelijk willekeurig een handtas mee, denkend: het zal wel in orde zijn... Betalen, nog een stempeltje op de klantenkaart, klaar is Kees. Ze komt thuis met een handtas die ze niet echt mooi vindt, maar allez, het kan er nog mee door... En dan! Drama! 'De handtas past niet bij het blauw van mijn exclusieve designerjeans!!!!!!!' Zucht... morgen nog eens naar de sacochenwinkel, schat?
Zaterdagavond zijn we met ons tweetjes gaan eten in restaurant Exquisa in Hasselt. Halfweg juni (!) hadden we gereserveerd. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Maar eerlijk is eerlijk: het eten was zèèr lekker.
We begonnen met een aperitief en daar kregen we hapjes bij: een soepje op basis van pompoen en iets met garnalen (vraag me niet meer hoe het heette, het was wel goed). Dan het voorgerecht: carpaccio van kalfsvlees met aardappelpuree, gegarneerd met rucola en parmezaanse kaas. Het hoofdgerecht was eend met getruffeerde aardappelen en boontjes. Tot slot het dessert: moelleux van chocolade (een warm gebakje waarbij de chocolade vanbinnen nog vloeibaar is hmmmmmm) met vanille-ijs, gegarneerd met enkele frambozen. Het was echt om vingers en duimen bij af te likken.......
Helaas zat er in de zaal een enigszins vervelend gezelschap: ze wilden met Stephanie op de foto, ze gingen ongevraagd de keuken binnen om een kijkje te nemen... ze denken zeker dat de meisjes nu plotseling publiek bezit zijn geworden omdat ze ooit op TV zijn geweest... vervelende mensen vind je (spijtig genoeg) overal.
Als je nu in Exquisa voor een zaterdagavond wilt reserveren, moet je geduld kunnen oefenen tot maart/ april van volgend jaar. Zo goed doen ze het daar! Dat ze bekend zijn, zal wel meespelen, maar dat je er goed kunt eten, is minstens zo belangrijk. Wij waren in elk geval heel tevreden en komen zeker en vast nog eens terug!
Vandaag is het Halloween, een feestdag die vooral in Ierland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada gevierd wordt. Kinderen verkleden zich en bellen als het donker wordt aan bij huizen in de buurt die versierd zijn met pompoenen en lichtjes. Ze roepen 'trick or treat', waarbij ze de mensen de keuze geven: een plagerijtje uithalen of een snoepje krijgen. Jonge kinderen krijgen een snoepje, tieners gaan meestal naar Halloweenfeesten. De naam 'Halloween' is afgeleid van Hallow-e'en, ofwel All Hallows Eve, de avond voor Allerheiligen. In de Iers-Keltische kalender begon het jaar op 1 november; 31 oktober was dus oudejaarsavond. De oogst was binnen, het zaaigoed voor het volgende jaar lag klaar, en dus was er even tijd voor een vrije dag, het Keltische nieuwjaar of Samhain (uitspraak Saun, het Ierse woord voor de maand november). Maar Samhain was ook nog om een andere reden zeer bijzonder: de Kelten geloofden namelijk dat de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terugkwamen om te proberen een levend lichaam in het bezit te nemen voor het komende jaar. Om de boze geesten af te weren, droegen de Kelten maskers. Het feest is in de 19e eeuw door Ierse immigranten naar de Verenigde Staten gebracht. In Ierland was de aardappeloogst mislukt, de hongersnood decimeerde razendsnel de bevolking en de Ieren begonnen omstreeks 1840 massaal naar Amerika te vluchten. En zoals vaker voorkwam onder migranten: in het vreemde land zoekt men contact en steun bij elkaar. Het heimwee naar de roots wordt verzacht in het verder leven en onderhouden van de eigen feesten en tradities. In Amerika duikt dan de bekende jack-o'-lantern-pompoen op, in de hele wereld waarschijnlijk het bekendste gezicht van Halloween. Er zijn veel verhalen over de oorsprong van de verlichte uitgeholde pompoen. Een van de bekendste is het verhaal over Jack de smid ofwel Jack-o'-lantern. Op een avond kwam Jack de duivel tegen die hem wilde meenemen naar de hel. Jack wist echter met een list de duivel in een boom te lokken. Hij zette de duivel vast door een kruisteken in de boomstam te krassen. De duivel beloofde Jack dat hij niet in de hel zou komen als Jack hem zou laten gaan. Toen Jack later stierf, kwam hij door zijn slechte levenswandel niet in de hemel. Maar de duivel liet hem ook niet in de hel wegens de gedane belofte. Sinds die tijd doolt de ziel van Jack volgens het verhaal rond over de aarde. De duivel gooide Jack een gloeiend kooltje achterna. Jack stak het kooltje in een knol die hij aan het eten was en kreeg op die manier een lantaarn. Amerikaanse Halloweenvierders hebben de knol verruild voor een pompoen.
Bij Halloween hoort natuurlijk ook een spookverhaal: In Houston, Texas (VS) was er een veiligheidsagent, een conciërge of een andere arme kerel die 's nachts in de openbare bibliotheek werkte. Hij was erg geliefd bij iedereen die in de bibliotheek kwam. Hij liet zich opmerken doordat hij viool speelde, hij deed dit met een eindeloze passie en speelde ook in zijn vrije tijd, tot groot genoegen van iedereen die naar hem kwam luisteren. Toen de man uiteindelijk stierf, het was een natuurlijke dood, werd er gezegd dat men 's avonds in de bibliotheek nog steeds vioolmuziek kon horen.......
Maak er een griezelige Halloween-avond van!
Groetjes en tot morgen, Isabel (als ik vannacht niet door zombies word opgepeuzeld, tenminste )
De Franse nieuwslezeres Laurence Ferrari (42) is té sexy, zo vinden veel journaalkijkers. Om dit imago te 'verbeteren' is ze minder aantrekkelijk gemaakt. Ferrari volgde de populaire Franse nieuwslezer Patrick Poivre d'Arvor op bij het TF1-journaal, die zijn spullen moest pakken nadat hij president Nicolas Sarkozy vergeleek met 'een klein jongetje tussen de groten' (een mens mag ook al zijn mening niet meer zeggen...). Direct nadat Ferrari Poivre d'Arvor opvolgde, werd ze betiteld als meest galante nieuwslezeres ooit, maar vooral de 60 plus-kijkers van het journaal waren door haar sexy voorkomen niet bepaald gecharmeerd. Met haar mooie uiterlijk joeg ze dus eerder kijkers weg dan dat door haar verschijning de kijkcijfers werden opgekrikt. Tijd om er iets aan te doen, besloten de makers van het nieuwsprogramma. Om Ferrari een minder sexy uiterlijk te geven, moest ze 'lelijker' gemaakt worden. Een minder vlot kapsel, andere make-up en ook in de kledingsstijl werd drastisch ingegrepen door de crew. Laurence Ferrari... met zo een naam zou je dan toch denken dat je een klassebak in huis hebt gehaald... nu heeft het al meer weg van een doorsneegezinswagen.... voor sommige mensen is het ook nòòit goed.
Iedereen ergert zich wel eens aan een bepaalde persoon of situatie. Hier is mijn top tien:
10. Mensen die hun afspraken niet nakomen. 9. Mensen die voordringen bij de bakker of de slager. 8. Mensen die zich niet verzorgen, daarmee bedoel ik: die nooit naar de tandarts gaan, drie weken lang met hetzelfde hemd rondlopen, enz. 7. Mensen die in de trein luid telefoneren en daarbij hun meest intieme leven te grabbel gooien: "Ja schatje, ik wéét dat ik je wat verwaarloosd heb de laatste tijd, maar ik beloof je, vanavond zal ik jou eens flink verwennen!' 6. Mensen die altijd gelijk willen hebben en nooit hun ongelijk toegeven. 5. Mensen die te laat komen. 4. Mensen die onbeleefd zijn. 3. Mensen die afval achterlaten, zoals sigarettenpeuken of lege blikjes cola. 2. Mensen die lijstjes maken van hun (grote en kleine) ergernissen. 1. Mensen die liegen.
Vrijdag is het Halloween en dan staat er bij mij scampi op het menu. Dat is gemakkelijk om klaar te maken, je hebt er niet veel werk aan, en het is heel lekker (behalve als je geen scampi lust, natuurlijk).
Wat heb je nodig voor 2 personen? 9 à 10 gepelde scampi per persoon, afhankelijk van de grootte, 1 ajuin, 4 schijven ananas uit blik, een scheutje droge witte wijn, 25 cl room, currypoeder, lookpoeder, peper en zout, boter of olie
Hoe bereid je het? Snipper de ajuin fijn en fruit de snippers aan in wat boter of olie. Giet daar de room bij samen met de witte wijn. Laat wat inkoken en doe er dan de ananas (in blokjes) en de scampi bij. Kruid naar smaak met curry, look, peper en zout. Dit laat je inkoken tot de saus dikker wordt en de scampi gaar is, dat duurt 5 à 10 minuutjes. Geef er stokbrood bij of eventueel rijst.
Smakelijk eten.
Groetjes en tot de volgende, Isabel
(P.S.: het originele recept komt uit het kookboek van Peter Van Asbroeck, dit is echter mijn versie ervan)
Afgelopen weekend was er een merkwaardig bericht in het nieuws: in Melbourne, Australië, heeft een hond met gevaar voor eigen leven vier katjes gered uit een brandend huis. De brandweer vond de terriër Leo naast een nest jonge katjes. Hij weigerde om het huis te verlaten, ondanks de dichte rook. "Leo wilde de katjes niet alleen laten en dat kostte hem bijna het leven," aldus de brandweercommandant. Reddingswerkers gaven de dappere hond extra zuurstof en een hartmassage om hem weer op de been te helpen. Ook de katjes hebben het avontuur overleefd. De brandweerlieden hebben de terriër intussen een nieuwe naam gegeven: Smokey. Het spreekwoord 'leven als kat en hond' gaat hier alleszins niet op... anders zou de dappere hond die katjes niet gered hebben...
Het is weer eens maandag. Het weekend is veel te kort, voor we het weten is het voorbij en moeten we er weer invliegen. Op maandag gaat altijd alles verkeerd, het lijkt wel een ongeschreven wet. Je hebt je overslapen. Je kindje is 's ochtends ziek. De trein heeft een kwartier vertraging. Er staan meer auto's in de file dan anders.... en ga zo maar verder. En toch is het leven te kort om er niet van te genieten! Daarom krijg je van mij wat tips om de dag te plukken:
Ga lopen met je hond of leen de hond van de buurman. Koop een bosje bloemen voor jezelf of voor iemand anders. Zet heerlijke muziek op terwijl je je 's ochtends aankleedt. Geef vandaag iemand een stevige knuffel of een dikke zoen. Kom tot rust, mediteer bvb. een kwartiertje.
Eén troost: dat 'help-het-is-weer-maandag' gevoel is morgen weer voorbij!!
Gisternacht konden we - dankzij de wintertijd - een uurtje langer slapen. Dat is leuk natuurlijk, maar is dat gepruts met de klok wel gezond? Finse onderzoekers zijn van mening dat het kan leiden tot een stijging van het aantal verkeersongevallen. De wetenschappers onderzochten welke invloed de uurverandering heeft op de slaapkwaliteit van gezonde mensen. Daaruit is gebleken dat avondmensen de overgang naar de wintertijd beter verteerden dan ochtendmensen. Ochtendmensen hadden het dan weer makkelijker met de overgang naar de zomertijd. Feit is dat de omschakelingen telkens een paar dagen sukkelen met zich meebrengen. Slaapgebrek leidt immers tot concentratiestoornissen, en die zouden ook wel eens kunnen leiden tot een stijging van het aantal verkeersongevallen. Duidelijke bewijzen dat er meer mensen in het ziekenhuis belanden na een verkeersongeval door het winteruur hebben de Finse onderzoekers echter niet kunnen verzamelen. Ze houden er wel rekening mee dat het aantal kleine ongevallen zonder menselijke schade toeneemt. Andere studies hebben aangetoond dat de uurverandering kan leiden tot een overconsumptie van slaap- en kalmeringsmiddelen. Ouders van baby's klagen ook dat hun baby's last krijgen van ritmestoornissen als de klok wordt teruggedraaid.
De wintertijd duurt tot 29 maart 2009, dan moeten we weer een uurtje slaap inleveren.
De wereld wordt steeds kleiner, dat is algemeen gekend. Vroeger bleef men heel zijn leven lang wonen in het dorp waar men was geboren; men trouwde met een jongen of meisje uit het dorp; men ging enkel naar de stad als het echt moest want de stad was een poel van verderf, daar kon niks goeds van komen.
Nu leggen we, dankzij de moderne communicatiemiddelen zoals internet, gemakkelijker contact met iemand uit Egypte dan met onze eigen buurman. Bij wijze van spreken dan toch. Zo heeft een collega van mij zijn vrouw leren kennen via internet. Ze is een Schotse en woont nu al enkele jaren in België.
Toen ik met bloggen begon, kon ik helemaal niet vermoeden wat voor impact dit zou hebben. Mensen lezen vol belangstelling (dat hoop ik tenminste) wat ik dagelijks schrijf. Mijn pennenvruchten maken iets los bij mijn trouwe bezoekers. Door te bloggen heb ik mijn mailmaatje leren kennen. Hij reageert op mijn berichtjes en dat vind ik - om het met een Gents cliché te zeggen - vree wijs. In onze mails leggen we soms onze ziel bloot. Zo komen we veel over elkaar te weten, ook al hebben we elkaar nog nooit gezien. Het feit dat mailen in zekere zin onpersoonlijk is (je mag schrijven/ zeggen wat je wilt, je hebt niet direct een reactie, je kan het gezicht van de lezer toch niet zien), draagt in mijn ogen ertoe bij dat we na verloop van tijd misschien elkaar zaken zullen toevertrouwen die we niet met onze eigen partner kunnen bespreken. Hetzelfde geldt ook voor bloggen: hoever kan je daarin gaan, word je heel persoonlijk of houd je je juist op de vlakte? Het blijft balanceren op een dunne koord. Je kan voor jezelf wel een territorium afbakenen, tot hier en niet verder, maar de vraag blijft: overschrijd je vroeg of laat die grens of niet? Stof tot nadenken... misschien moeten alle bloggers eens de koppen bij elkaar steken en hierover een discussie op gang trekken.
Groetjes en tot de volgende, Isabel (in een filosofische bui...)
Iedereen slaat wel eens een flater. Gênant op het ogenblik zelf, maar achteraf kan je er wel mee lachen (al dan niet als een boer met kiespijn...).
Je gaat bvb. een nieuwe broek kopen en in het pashokje zie je dat er een gat in je kous zit. Je komt een kennis tegen die je al een tijdje niet meer gezien hebt en je vraagt hoe het nog gaat met zijn vrouw, en dan krijg je als antwoord: "We zijn sinds vorige week gescheiden". Op restaurant, tijdens een gezellig etentje met je man, stoot je een glas wijn om (is mij onlangs overkomen... oeps ). Op weg naar een sollicitatiegesprek merk je dat er een ladder in je nylonkousen zit, of erger nog, breekt ineens de hak van je lievelingsschoen af.
Maar volgend (echt gebeurd) blunderverhaal spant de kroon: een Zweedse zakenman had dertien jaar gewerkt aan een boek over Zweedse economische oplossingen. Toen hij aan een medewerker vroeg om het 250 pagina's tellende manuscript te fotokopiëren, bleven van zijn boek slechts nog wat strookjes papier over... de medewerker had het fotokopieerapparaat verward met de papierversnipperaar. Dat is toch om je laatste haren uit te trekken?!
Je ziet het: blunderen kan iedereen overkomen. Je bent niet alleen!
Help! Ik heb helemaal geen inspiratie vandaag! Tja, het kan iedereen overkomen, natuurlijk. Zit je voor een blanco scherm te staren in de hoop dat je een originele inval krijgt om te bloggen...niet, dus Daarom zet ik maar enkele grappige cartoons op mijn blog. (bron: www.grappige-cartoons.nl )
Ik ben een moderne vrouw die goed mee kan met de moderne tijd. Dat denk ik althans graag. Ik heb immers sinds zondag een profiel op Facebook. Voor wie Facebook niet kent: via deze site kan je vrienden zoeken, bvb. klasgenoten van vroeger, of nieuwe vrienden maken. Je vraagt dan aan iemand of hij/zij je vriend wilt worden. Ik heb al één vriend (onze postbode). Wow Ik vraag mij alleen maar af waarom we tegenwoordig zoveel Engelse woorden gebruiken. Wat is er mis met onze moedertaal? "Facebook" zouden we toch kunnen vertalen als "Gezichtenboek"?
Enkele voorbeelden van Engelse ingeburgerde woorden: Je moet eerst inloggen vooraleer je een file kunt downloaden of een profielfoto kunt uploaden. Ons gps-toestel heeft een touchscreen. Je moet altijd je bestand saven en een back-up maken. Backpackers trekken door de outback van Australië. Hoeveel mails kunnen er in mijn inbox?
Zo kan ik nog een tijdje doorgaan, natuurlijk. Onderzoek heeft al aangetoond dat onze jeugd het Nederlands amper nog beheerst. Dat komt omdat ze constant sms'en en chatten (nog zo'n hatelijk woord) en op die manier verleren ze hun moedertaal. Iedereen weet dat bij sms'en de juiste spelling van zeer ondergeschikt belang is. "Wacht" wordt dan "w8"; "ik zie" wordt dan "xie" en ga zo maar verder. Hoe kunnen ze dan nog weten hoe een woord correct geschreven moet worden? Ik pleit voor méér Nederlandse les op school. En verbied het sms'en. Dat laatste zal echter nooit gerealiseerd kunnen worden, vrees ik... daarvoor is het al te laat!
Groetjes en tot de volgende, Isabel
(P.S.: de foto is zondag genomen toen Nico en ik een deugddoende wandeling gemaakt hebben. Ik was net aan het genieten van een heerlijke warme chocomelk...)
Bruce Springsteen zong het al in 1992: "57 kanalen en niks op TV". Dat geldt helaas ook nog voor vandaag. Zeg nu zelf: in televisieland valt tegenwoordig maar weinig te beleven. Louislouise? Neen bedankt, ik ben niet geïnteresseerd in de lotgevallen van een man die plotseling in een vrouw verandert (alleen al het idee). Boer zoekt vrouw? Gààp. Alsof je door deel te nemen aan een televisieprogramma aan een lief kunt geraken. Kijk maar naar Phaedra Hoste... Op de BRT is het al niet veel beter. Het ene reality-tv-programma (wat een afschuwelijk woord, trouwens, reality-tv) is amper gedaan en het volgende kondigt zich al aan. "Voorbij de grens" was nog te genieten - ik heb heel veel bewondering voor de mindervaliden die dwars door Nicaragua zijn getrokken - maar wat ze vanaf morgen zullen uitzenden, tart volgens mij toch elke verbeelding. Ik heb het over de nieuwe reeks "Doodgraag leven" waarin vijf terminaal zieke mensen een jaar lang gevolgd worden. Gaat dat niet wat te ver? Waar ligt de grens tussen respect en sensatie? Het leven is al één doffe ellende, waarom er dan nog een schepje bovenop doen en terminaal zieke mensen in beeld brengen? In veel tv-programma's wordt toch al geappelleerd aan de emoties van de kijkers; het is schering en inslag. Ik kijk zo graag eens naar een vrolijk programma, een leuke show ofzo, maar het is me blijkbaar niet gegund. TV-makers zijn pas gelukkig als de kijker meehuilt met de hoofdpersonages van hun programma. Hoe meer tranen, hoe meer kijkcijfers. Want collega's bespreken toch dikwijls de afgelopen televisie-avond en zeggen: 'Ik heb gisteren zo moeten wenen met dat programma, zó ontroerend, daar moet je echt eens naar kijken.' Emo-tv? Geef mijn portie maar aan Fikkie...
Gisteren ben ik naar de oud-leerlingendag van mijn middelbare school geweest. Het was leuk om iedereen nog eens terug te zien, alleen waren we jammergenoeg maar met 5 van ons jaar (afgestudeerd in 1988). Twintig jaar geleden waren we nog jong en vol idealen, de taille was wat smaller en ons haar nog niet gekleurd. We hadden geen flauw idee wat ons te wachten stond, de wereld lag aan onze voeten. Nu zijn we allemaal gesettelde burgers, al dan niet met kinderen, en gaan we richting veertig uit ( ). Het was wel een toffe dag, gisteren. Eerst ontvangst in de huiskamer; om elf uur eucharistieviering (ik ben naar een katholieke school geweest); daarna een groepsfoto laten maken; vervolgens een verzorgde receptie (haaa! champagne) en dan lekker eten (eerst nog wel een paar speeches moeten aanhoren, dat is onvermijdelijk). Mijn school was vroeger een meisjesschool, nu is het al gemengd (waarom was dat niet in onze tijd?). We hebben herinneringen opgehaald aan vroegere klasgenoten en leraressen. Eén meisje met wie ik in de klas heb gezeten, is helaas al overleden, daar schrok ik toch eventjes van. Om een uur of zes zat de dag erop. We hebben afgesproken dat we over tien jaar weer present zullen zijn. Dan hebben we al wat meer rimpeltjes en zal ons geheugen ons nog meer in de steek gelaten hebben. Dat was gisteren toch bij sommigen al het geval... we worden oud... zucht...
Groetjes en nog een leuke zondagmiddag gewenst, Isabel
)
).
Daarom zet ik maar enkele grappige cartoons op mijn blog. (bron: 
