Ik ben Isabel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam isaatje70.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 09/07/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, ....
welkom op mijn blogje. Ik vertel graag over allerlei zaken die mij bezighouden!
"Hallo! We waren in de buurt en dachten, kom eens even kijken hoe het met onze oude buren gaat. Mogen we naar binnen? We hebben Roodkapje en Doornroosje al zoooo lang niet gezien en we zijn eigenlijk wel benieuwd of de zeven dwergen inmiddels al groot zijn!" De kassajuffrouw van de Efteling weet zich geen raad met het vreemde echtpaar, dat maar vol blijft houden vroeger in het huisje van Vrouw Holle gewoond te hebben. Ten einde raad roept ze de manager van het park erbij. Die zegt tegen de bezoekers dat ze ofwel een kaartje moeten kopen ofwel moeten ophoepelen. Dan haalt de al wat oudere man een fotoalbum tevoorschijn en laat wat foto's zien. Duidelijk het huis van Vrouw Holle, met een man en een vrouw in tuinstoeltjes ervoor. Kinderen die in kleine bedjes liggen te slapen. Moeder die in een klein keukentje de vaat staat te doen. De manager begint te twijfelen, vooral als de man ook nog wat vergeelde correspondentie toont, geadresseerd aan de familie Klijn, Efteling, Kaatsheuvel. Als ze later in een van de restaurants een kop koffie zitten te drinken, vertelt de man het complete verhaal. Zijn huis is in de tweede wereldoorlog zwaar beschadigd geraakt en als tijdelijke oplossing mocht het echtpaar van de gemeente tussen 1945 en 1948 in het pretpark wonen. Eén van hun kinderen is zelfs in het huisje geboren.
Waar of niet waar? Zoals uit de toonzetting van het verhaal blijkt, is het helemaal waar. Het gezin Klijn heeft echt drie jaar in de Efteling gewoond. Het verhaal werd bekend nadat BNDestem een artikel plaatste over deze merkwaardige geschiedenis. De Efteling bevestigt de gang van zaken. Tussen 1945 en 1948 was de Efteling overigens nog geen pretpark, maar een speeltuin. Het huisje van Vrouw Holle is oorspronkelijk gebouwd als blokhut voor de verkenners.
Gérard Lenorman (echte naam Gérard Aumard, ° 9 februari 1945) is een Frans zanger en tekstschrijver. Lenorman werd in de Normandische plaats Bénouville geboren als zoon van een onbekende Duitse soldaat en Franse moeder. Als kind al wilde hij zanger worden. Op 12-jarige leeftijd schreef hij het nummer Le Vagabond. Zijn eerste album kwam uit in 1968. Gedurende de jaren 1970 en het begin van de jaren 1980 was hij erg succesvol in Frankrijk. Toen hij op 36-jarige leeftijd ontdekte dat zijn vader een onbekende Duitse soldaat was, schreef hij het nummer Warum mein Vater. Namens Frankrijk nam hij in 1988 deel aan het Eurovisiesongfestival met het nummer Charmeur de charme, waarmee hij op de tiende plaats eindigde.
Klik op onderstaande link om te luisteren naar zijn mooie liedje "Voici les clés" (uit 1977):
De geldautomaat van een bank in Vries (in de provincie Drenthe, Nederland) is maandagavond wel bijzonder gul geweest. Door een storing kregen klanten die geld afhaalden, het vijfvoudige van het bedrag waarom ze hadden gevraagd. Dat zei een woordvoerder van de bank afgelopen dinsdag. Aan het begin van de avond ging het mis. Het nieuws van de vrijgevige automaat ging als een lopend vuurtje door het dorp. "Omwonenden hebben ons een paar uur later gebeld. Zij vonden dat het wel erg druk werd bij de automaat," aldus de woordvoerder. De politie belette iedereen geld af te halen, tot bankmedewerkers de storing hadden verholpen. Hoeveel geld er weg is, is nog niet bekend. Een medewerker meldde in een regionale krant dat het om minstens driehonderd briefjes van vijftig euro ging. Een (eerlijke) enkeling bracht het te veel gekregen geld terug.
Nog een berichtje over een geldautomaat:
Flappentap, poen, rooie rug. Maar weinig geldautomaten gebruiken dat soort taal. Ze staan de klant te woord in algemeen beschaafd Nederlands, of desgewenst in een andere taal. In Londen is daaraan bij vijf automaten in de wijk East End het Londense dialect Cockney toegevoegd. Zo vraagt de geldautomaat naar je Huckleberry Finn (pincode) en hoeveel worst en puree (geld) je wil opnemen. Veel Londenaren zullen een kijkje willen nemen bij de Cockney-apparaten, vermoedt de eigenaar. Zij hebben daarvoor drie maanden de tijd.
Een Britse toeriste heeft op een originele manier kennisgemaakt met de gastvrijheid in de Franse Elzas. Ze bracht een eenzame nacht door in het stadhuis van het dorpje Dannemarie doordat ze dacht dat het een hotel was, zo berichtte de Franse krant Dernières Nouvelles D'Alsace afgelopen zondag. De dertiger reisde alleen. Vrijdagavond wandelde ze het gebouw binnen waarboven een bordje hing met 'Hotel de Ville', wat stadhuis betekent. Lokale functionarissen hielden die avond een bijeenkomst in het stadhuis van het 2.500 zielen tellende plaatsje. Na de vergadering deden ze de deur van het gebouw op slot. Toen de toeriste erachter kwam dat ze was ingesloten, deed ze alle lichten aan om de aandacht te trekken, maar zonder resultaat. Uiteindelijk hing ze een briefje aan het raam in eenvoudig Frans. "22-08-2009. Ik ben hier opgesloten. Is mogelijk deur open?" Daarna probeerde ze te slapen op een stoel in de hal. Zaterdagochtend zag de apotheker van Dannemarie de noodoproep hangen en bevrijdde de ongelukkig ogende toeriste. ... Eind goed, al goed!
Een vrouw uit het Engelse Brighton heeft 200.000 pond (omgerekend 230.000 euro) gespendeerd aan schoonheidsoperaties in een poging te lijken op Nefertiti, een koningin uit het oude Egypte. Nileen Namita besliste 20 jaar geleden dat ze met de transformatie wilde doorgaan. Ze denkt namelijk dat ze in een vorig leven niemand minder dan Nefertiti zelf was. "Gedurende mijn kindertijd had ik voortdurende dromen over de koningin. Deze visioenen waren zeer intens. Ik kon zien waar ze leefde, ik zag haar slaven, haar kamers, het voedsel dat ze at. Hoewel ik de dromen aanvankelijk angstaanjagend vond, begon ik op te zoeken wat ze betekenden," zegt de vrouw. "Langzaamaan begon ik te beseffen dat ik een reïncarnatie van Nefertiti ben." De vrouw heeft intussen 51 operaties ondergaan, waaronder acht neuscorrecties, drie facelifts, twee lipcorrecties, vijf oogoperaties en twintig kleine correcties. ... Al een geluk dat zot zijn geen zeer doet...!
Een man die geld stal uit de kassa van een platenzaak heeft een wel heel domme fout gemaakt: hij liet bij de diefstal zijn contactgegevens achter. De Nieuw-Zeelander stapte met een cd van Pink Floyd naar de kassa en vroeg de winkelbediende om het schijfje even voor hem bij te houden. Hij schreef daarbij zijn naam en adresgegevens op een sticker en kleefde die op de betreffende cd. Toen een ogenblik later de winkelbediende een andere klant hielp, sloeg hij toe en haalde het geld uit de kassa. Een vrouw deed nog haar best om hem tegen te houden maar hij kon toch ontsnappen. Waarschijnlijk zal de dief niet lang van het gestolen geld kunnen genieten, omdat alles is vastgelegd door een bewakingscamera. Ook beschikt de winkeleigenaar Garry Knight over zijn gegevens. Blijkbaar gaat het om een vaste klant van de zaak. Op het ogenblik van de diefstal waren er acht mensen in de platenzaak en ze omschreven de diefstal als "komisch". Volgens Knight zal het niet lang duren voor de politie hem kan oppakken.
Een discjockey, die was ingehuurd voor een Bedoeïenen-bruiloft in de Negev-woestijn in het zuiden van Israël, is door een aantal bruiloftsgasten in elkaar geslagen vanwege de westerse muziek die hij draaide. Hij was het feest begonnen met stemmige Arabische muziek, maar na een tijdje zette hij een nummer van de Pet Shop Boys op. Dat zorgde voor grote beroering onder de vrouwelijke aanwezigen. Aangezien dat voor de mannelijke Bedoeïenen doorgaans vanuit hun cultuur al voldoende reden is om op te treden, eisten ze dat er verder alleen maar Arabische muziek werd gedraaid. Dat weigerde de dj. Daarop kreeg hij een flinke portie klappen te verwerken. Twee mannen werden opgepakt wegens mishandeling.
The Carpenters was een Amerikaans muziek- en zangduo in de jaren zeventig van de twintigste eeuw. Het duo bestond uit broer en zus Richard en Karen Carpenter. Ze hadden talloze hits zowel in de Verenigde Staten als in Europa met hun melodieuze popliedjes. Karen (2 maart 1950) en Richard (15 oktober 1946) werden geboren in New Haven, Connecticut. Het gezin verhuisde in 1963 naar Downey, een voorstad van Los Angeles. Richard was al vroeg geïnteresseerd in muziek en begon al op jonge leeftijd piano te spelen. De verhuizing van Connecticut naar Californië was dan ook deels om hem de gelegenheid te geven zijn muzikale carrière te ontwikkelen. Karen toonde aanvankelijk weinig interesse in muziek; die interesse openbaarde zich pas op de middelbare school toen ze deel ging uitmaken van de schoolband en leerde drummen. Rond die tijd bleek ook dat ze een goede zangstem had. Richard en Karen braken echt door in 1970 met hun vertolking van Burt Bacharach's nummer "(They Long To Be) Close To You". Deze single stond vier weken op de eerste plaats in de Amerikaanse hitparades. Na dit nummer scoroden ze nog talloze andere hits. Hun "Greatest Hits" album stond lang op de eerste plaats in zowel de Verenigde Staten als Groot-Brittannië. Het werd één van de best verkochte LP's van het decennium, waarvan er alleen al in de Verenigde Staten meer dan zeven miljoen werden verkocht. Midden jaren zeventig begon echter het intensieve optreden en het gebrek aan vrije tijd hun tol te eisen. Richard raakte verslaafd aan methaqualon, een barbituraat; Karen leed aan anorexia nervosa. Ze ging hiervoor in therapie maar kreeg op 4 februari 1983, op 32-jarige leeftijd, een hartstilstand in het huis van haar ouders. Ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht, maar daar kon nog slechts de dood worden vastgesteld. Op 12 oktober van datzelfde jaar kregen de Carpenters een ster op de Walk of Fame in Hollywood.
Klik op onderstaande link om te luisteren naar hun prachtige liedje "Close To You":
Joseph Ira Dassin (New York, 5 november 1938 - Tahiti, 20 augustus 1980) was een Frans-Amerikaanse zanger en muzikant. Dassin werd geboren in New York als zoon van Jules Dassin, een joodse filmregisseur, en Béatrice Launer. Hij groeide op in New York en Los Angeles. Later verhuisde Dassin met zijn ouders naar Europa. Na het afsluiten van zijn studies aan het internaat Institut Le Rosey in Zwitserland verhuisde Joe Dassin terug naar de Verenigde Staten om aan de University of Michigan te studeren. Na het behalen van zijn diploma verhuisde Dassin weer, ditmaal naar Frankrijk. Hier vond hij een baan bij een radiostation, waardoor hij de eerste contacten in de muziekwereld kon leggen. Zijn bekendste hits zijn Aux Champs-Élysées, L'été indien, Salut Les Amoureux en ça va pas changer le monde. Dassin stierf ten gevolge van een hartaanval tijdens een vakantie op Tahiti in augustus 1980. Hij werd begraven in het Hollywood Forever Cemetery in Hollywood.
Klik op onderstaande link om te luisteren naar zijn liedje "Aux Champs-Élysées":
Het moderne tweedelige badpak (bikini) werd in 1946 op de markt gebracht door de Franse auto-ingenieur Louis Réard, maar waarom werd het kledingstuk eigenlijk "bikini" genoemd? De Amerikanen waren in deze periode aan het experimenteren met atoomwapens op de onbewoonde atol Bikini, dat onderdeel uitmaakt van de Marshalleilanden. Louis Réard verwachtte dat zijn nieuwe kledingstuk voor dames in zou slaan als een bom en noemde het daarom "bikini". In werkelijkheid was de bikini overigens niet direct een doorslaand succes. De Fransman had al veel moeite om een model te vinden die het kledingstuk op de catwalk wilde tonen. Veel van de modellen vonden de bikini te onzedig. Uiteindelijk vond hij de naaktdanseres Micheline Bernardini bereid de bikini op de catwalk aan het publiek te tonen. Réard ontwikkelde overigens niet als eerste een tweedelig badpak. Op wandschilderingen en een mozaïek uit de vierde eeuw na Christus die gevonden zijn in de Villa Romana in het Siciliaanse bergstadje Piazza Armerina zijn vrouwen te zien met een soortgelijk kledingstuk.
Jonge moeders laten hun baby niet graag alleen, zelfs niet voor even, en zorgen dan ook voor oppas. Voor potvissen ligt dat moeilijker, want die duiken soms een uur lang op grote diepte om voedsel voor hun kleine te zoeken en moeten die dan wel alleen laten. Of toch niet, zo schrijft de krant The Sunday Telegraph, want ze hebben een oplossing gevonden: een netwerk van 'babysitters'. Tot die conclusie kwamen biologen van de Engelse St. Andrews universiteit en de Dalhousie universiteit in het Canadese Nova Scotia, die in het noorden van de Atlantische Oceaan potvissen bestudeerden. Dat potvissen vaak tot 700 meter diepte moesten duiken op zoek naar voedsel, was al bekend en is voor de volwassen dieren geen probleem, want zij hebben daarvoor de nodige eigenschappen ontwikkeld. Maar de jonge kalfjes zijn daar nog niet toe in staat. Dat betekent, aldus dr. Luke Rendell van de St. Andrews universiteit, dat de kalfjes, terwijl ze boven water op hun moeder wachten, "heel kwetsbaar" zijn voor aanvallen van bijvoorbeeld haaien. "En aangezien potvissen zich erg langzaam voortplanten - een kalfje om de vijf jaar is normaal - betekent dit dat elk jong een belangrijke investering is. Zeker als je weet dat de moeder ook nog zo'n tien jaar voor haar jong zorgt." Geen wonder dat die 'investering' goed beschermd moet worden. En daartoe, zo blijkt, organiseren de moeders onderling een soort 'babysitdienst' waarbij andere potvismoeders op een kleine passen terwijl de moeder zich honderden meters diep in het water bevindt.
Enrique Miguel Iglesias Preysler (° Madrid, 8 mei 1975) is een Spaans zanger. Enrique zong aanvankelijk in het Spaans, maar breidde tegen het einde van de jaren '90 zijn repertoire uit met songs in het Engels en Frans. Als acteur maakte hij zijn debuut in de film 'Once Upon a Time in Mexico', die in 2003 uitkwam. Enrique Iglesias is de jongste zoon van Julio Iglesias en Isabel Preysler. Iglesias heeft een oudere zus, journaliste Chabeli Iglesias en een oudere broer, zanger Julio José. Toen Enrique 3 jaar was, gingen zijn ouders uit elkaar. Enriques moeder heeft nog twee dochters uit latere relaties: Tamara Fálco en Ana Boyer. Zijn vader heeft ook nog vijf kinderen met de Nederlandse Miranda Rijnsburger: Miguel Alejandro, Rodrigo, de tweeling Cristina en Victoria, en Guillermo. Enrique heeft vanaf 2002 een relatie met de Russische tennisster/model Anna Kournikova. Ze leerden elkaar kennen op de set van de videoclip voor zijn hit 'Escape'. Geruchten dat de relatie zou zijn verbroken, bleken een grap te zijn van Kournikova en haar vriend zelf; Anna en Enrique zijn verloofd. Desondanks werd Enrique in september 2005 gekroond tot "meest sexy vrijgezel" door het Spaanse tijdschrift People en Espanol. Hij werd geprezen om zijn "smeulende uiterlijk en zijn succesvolle cross-over uitstraling". In 2007 verscheen zijn nieuwe album "Insomniac", waarvan de eerste single 'Do You Know (Ping Pong Song)' een grote hit werd. In de voetsporen van zijn vader, die in de jaren '70 en '80 grote successen kende met liederen in meerdere talen, breidde ook Enrique zijn repertoire uit met nummers in het Frans. In 2002 bracht hij de single 'Tes larmes sont mes baisers' uit. Enkele jaren later bracht hij in 2007 samen met de zangeres Nâdiya het nummer 'Laisse le destin l'emporter'. In december 2008 werd hij door de krant 'The Daily Mail' zoenend vastgelegd toen hij een 17-jarige fan op het podium uitnodigde tijdens het zingen van 'Hero'.
Klik op deze link om te luisteren naar zijn liedje "Be With You":
Jonge moeders laten hun baby niet graag alleen, zelfs niet voor even, en zorgen dan ook voor oppas. Voor potvissen ligt dat moeilijker, want die duiken soms een uur lang op grote diepte om voedsel voor hun kleine te zoeken en moeten die dan wel alleen laten.
