Ik ben Isabel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam isaatje70.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 09/07/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, ....
welkom op mijn blogje. Ik vertel graag over allerlei zaken die mij bezighouden!
Jonge moeders laten hun baby niet graag alleen, zelfs niet voor even, en zorgen dan ook voor oppas. Voor potvissen ligt dat moeilijker, want die duiken soms een uur lang op grote diepte om voedsel voor hun kleine te zoeken en moeten die dan wel alleen laten. Of toch niet, zo schrijft de krant The Sunday Telegraph, want ze hebben een oplossing gevonden: een netwerk van 'babysitters'. Tot die conclusie kwamen biologen van de Engelse St. Andrews universiteit en de Dalhousie universiteit in het Canadese Nova Scotia, die in het noorden van de Atlantische Oceaan potvissen bestudeerden. Dat potvissen vaak tot 700 meter diepte moesten duiken op zoek naar voedsel, was al bekend en is voor de volwassen dieren geen probleem, want zij hebben daarvoor de nodige eigenschappen ontwikkeld. Maar de jonge kalfjes zijn daar nog niet toe in staat. Dat betekent, aldus dr. Luke Rendell van de St. Andrews universiteit, dat de kalfjes, terwijl ze boven water op hun moeder wachten, "heel kwetsbaar" zijn voor aanvallen van bijvoorbeeld haaien. "En aangezien potvissen zich erg langzaam voortplanten - een kalfje om de vijf jaar is normaal - betekent dit dat elk jong een belangrijke investering is. Zeker als je weet dat de moeder ook nog zo'n tien jaar voor haar jong zorgt." Geen wonder dat die 'investering' goed beschermd moet worden. En daartoe, zo blijkt, organiseren de moeders onderling een soort 'babysitdienst' waarbij andere potvismoeders op een kleine passen terwijl de moeder zich honderden meters diep in het water bevindt.
Enrique Miguel Iglesias Preysler (° Madrid, 8 mei 1975) is een Spaans zanger. Enrique zong aanvankelijk in het Spaans, maar breidde tegen het einde van de jaren '90 zijn repertoire uit met songs in het Engels en Frans. Als acteur maakte hij zijn debuut in de film 'Once Upon a Time in Mexico', die in 2003 uitkwam. Enrique Iglesias is de jongste zoon van Julio Iglesias en Isabel Preysler. Iglesias heeft een oudere zus, journaliste Chabeli Iglesias en een oudere broer, zanger Julio José. Toen Enrique 3 jaar was, gingen zijn ouders uit elkaar. Enriques moeder heeft nog twee dochters uit latere relaties: Tamara Fálco en Ana Boyer. Zijn vader heeft ook nog vijf kinderen met de Nederlandse Miranda Rijnsburger: Miguel Alejandro, Rodrigo, de tweeling Cristina en Victoria, en Guillermo. Enrique heeft vanaf 2002 een relatie met de Russische tennisster/model Anna Kournikova. Ze leerden elkaar kennen op de set van de videoclip voor zijn hit 'Escape'. Geruchten dat de relatie zou zijn verbroken, bleken een grap te zijn van Kournikova en haar vriend zelf; Anna en Enrique zijn verloofd. Desondanks werd Enrique in september 2005 gekroond tot "meest sexy vrijgezel" door het Spaanse tijdschrift People en Espanol. Hij werd geprezen om zijn "smeulende uiterlijk en zijn succesvolle cross-over uitstraling". In 2007 verscheen zijn nieuwe album "Insomniac", waarvan de eerste single 'Do You Know (Ping Pong Song)' een grote hit werd. In de voetsporen van zijn vader, die in de jaren '70 en '80 grote successen kende met liederen in meerdere talen, breidde ook Enrique zijn repertoire uit met nummers in het Frans. In 2002 bracht hij de single 'Tes larmes sont mes baisers' uit. Enkele jaren later bracht hij in 2007 samen met de zangeres Nâdiya het nummer 'Laisse le destin l'emporter'. In december 2008 werd hij door de krant 'The Daily Mail' zoenend vastgelegd toen hij een 17-jarige fan op het podium uitnodigde tijdens het zingen van 'Hero'.
Klik op deze link om te luisteren naar zijn liedje "Be With You":
Israël is in de ban van een zeemeermin. Voor de kust van de stad Kirvat Yam hebben verschillende toeristen de voorbije maanden een vreemd schepsel in het water gespot. Het stadsbestuur neemt de zaak ernstig en heeft een beloning van 1,2 miljoen dollar uitgeloofd voor wie een foto kan maken van de 'zeemeermin'. "Heel wat mensen vertelden ons, los van elkaar, dat ze een zeemeermin gezien hebben. Ze zou lijken op een jong meisje en door het water springen als een dolfijn," vertelde woordvoerder Natti Zilberman aan Sky News. De 'zeemeermin' werd voorlopig enkel gespot bij zonsondergang. Het stadsbestuur hoopt dat de bijzondere waarnemingen meer toeristen naar Kirvat Yam zullen lokken. "Als er echt een zeemeermin is, dan zullen er zo veel mensen naar onze stad komen dat we dat miljoen zo terugverdiend hebben," aldus nog Zilberman.
Een Amerikaanse man is afgelopen vrijdag vrijgelaten, nadat hij 23 jaar onschuldig in de gevangenis heeft gezeten. Uitgebreid DNA-onderzoek wees uit dat hij niet verantwoordelijk kan zijn geweest voor een verkrachting op kerstavond in 1985. De 46-jarige Ernest Sonnier zat een levenslange celstraf uit. Zijn advocaat Albe Morales werkt voor een organisatie die zich inzet voor mensen die ten onrechte zijn veroordeeld. Het afgelopen jaar werden allerlei bewijsstukken in de zaak van Sonnier onderworpen aan vergelijkend DNA-onderzoek. "Er is geen enkel bewijs dat Ernest verbindt met het misdrijf," aldus Morales. Volgens de raadsvrouw hebben de tests uitgewezen dat twee andere personen verantwoordelijk waren voor de verkrachting. Het is niet de eerste keer dat DNA-onderzoek uitwijst dat een Amerikaanse gevangene ten onrechte achter de tralies zit. Sinds 1989 werden al 241 mensen vrijgelaten nadat DNA-onderzoek hen had vrijgepleit.
Wist je dat er ooit een Belgische prinses is geweest die een tijdje keizerin was van Mexico?
Marie Charlotte Amélie Augustine Victoire Clémentine Léopoldine (Laken, 7 juni 1840 - Meise, 19 januari 1927), prinses van België, prinses van Saksen-Coburg en Gotha, hertogin van Saksen, aartshertogin van Oostenrijk en keizerin van Mexico, was de dochter van Leopold I van België en diens vrouw Louise van Orléans.
Huwelijk Prinses Charlotte was een gewilde huwelijkskandidate. Onder meer George van Saksen dong naar haar hand, maar ook koning Peter V van Portugal, een volle neef van haar. Op deze verbintenis werd zeer aangedrongen door Charlottes nicht, koningin Victoria, maar uiteindelijk bepaalde Leopold dat zijn dochter vrij was in de keuze van een huwelijkskandidaat. Op 27 juli 1857 trad ze in het huwelijk met de Oostenrijkse aartshertog Maximiliaan, een jongere broer van keizer Frans Jozef I. De prinses was verliefd op haar Max, het was een liefdesverbintenis. De verbintenis kon ook zeer op de instemming rekenen van de moeder van de bruidegom, aartshertogin Sophie. Deze was inmiddels in allerlei conflicten verzeild geraakt met haar eerste schoondochter, keizerin Elisabeth. Aan Elisabeth - die een grondige hekel aan Charlotte zou krijgen - werd de Belgische prinses door haar schoonmoeder ten voorbeeld gehouden. Zij vestigden zich in Milaan, waar Maximiliaan optrad als gouverneur van het koninkrijk Lombardije-Venetië. Charlotte trachtte haar man te ondersteunen in diens pogingen om deze Italiaanse gewesten voor het Oostenrijkse keizerrijk te behouden. In 1859 onthief Frans Jozef zijn broer evenwel van zijn functie, waarna het paar zich vestigde in het kasteel van Miramare nabij Triëst. Daar werd Maximiliaan, vooral op aandringen van de Franse keizer Napoleon III, de keizerskroon van Mexico aangeboden, waar hij een marionettenkeizerrijk had weten te vestigen. In 1864 aanvaardde Maximiliaan dit aanbod.
Keizerin van Mexico Charlotte - die in Mexico bekend zou worden als Keizerin Carlota - en Maximiliaan gingen wonen in het paleis in Chapultepec. Het paar kon geen kinderen krijgen en adopteerde daarom Agustín de Iturbide y Green, de kleinzoon van keizer Agustín I, als zoon en opvolger. Maximiliaan en Charlotte probeerden zich de Mexicaanse cultuur eigen te maken. Maar waar het Maximiliaan ging om goed te kunnen regeren over zijn onderdanen, was Charlotte meer geïnteresseerd in de grandeur van het keizerrijk. Charlotte stak veel tijd in de hofhouding en het organiseren van bals. Zij wilde het keizerrijk vooral meer aanzien geven, en stelde zelfs voor om Centraal-Amerika te heroveren. In werkelijkheid konden de Fransen en monarchistische troepen geheel Mexico niet eens onder de duim krijgen. Eind 1865 begonnen de republikeinen van president Benito Juárez vanuit het noorden hun tegenoffensief. Nadat duidelijk werd dat Mexico niet behouden kon worden, trokken de Fransen zich in 1866 terug. Charlotte reisde naar Europa en ging van hof naar hof. Eerst klopte ze aan bij de Bonapartes in Parijs, maar Napoleon III weigert haar te helpen. Charlotte weigert zelfs eten, ze heeft angst voor vergiftiging. De grootvader van de keizerin was Lodewijk-Filips van Bourbon, deze werd opgevolgd door een Bonaparte, Napoleon III: de keizerin is zich bewust van haar familiebanden en verwijt de Keizer onpartijdigheid. Algauw beseft Charlotte dat ze niets meer kon inbrengen en verlaat ontgoocheld Parijs. Ook het Oostenrijkse hof is niet bereid het kwijnende keizerrijk te helpen. Vandaar uit gaat ze de zaak bepleiten bij Paus Pius IX, ook daar geeft ze teken van wanhoop en krankzinnigheid. In Triëst wordt de keizerin, die inmiddels helemaal van de wereld is, opgevangen. Ze zou haar man nooit meer terugzien. Ondertussen, in 1867 vergaat het haar echtgenoot niet veel beter. De keizer besluit zonder versterking de zaak recht te trekken, tevergeefs. Meedogenloos werd hij verslagen en ter dood veroordeeld. Als het nieuws Europa bereikt, protesteren alle Europese koningshuizen tevergeefs. Op 19 juni sterft de keizer voor een vuurpeloton van zeven man.
Keizerin-weduwe Algauw wordt besloten Charlotte te sparen, het personeel mag zelfs niet rouwen zodat de keizerin geen argwaan krijgt. Een maand later laat Leopold II zijn zus naar Laken terugkomen, in de hoop de erfenis van zijn schoonbroer binnen te halen. Hij stuurt zijn vrouw naar Italië, slechts een probleempje had de koning niet voorzien: het testament van de keizer is verdwenen, waarop er snel onderhandelingen starten met Wenen. Ondertussen blijft de keizerin in een kunstmatige roes, niet wetend van de geschiedenis. Na zeven maanden krijgt ze het nieuws te horen, hetgeen haar geestestoestand niet verbetert. De keizerin krijgt vlagen van hysterie en woede, afgewisseld met heldere momenten. Volgens sommigen bleef zij tot haar dood volhouden keizerin van Mexico te zijn. "Haar bruidsjurk, verlepte bloemen en een gevederd Mexicaans afgodsbeeld hingen bij haar aan de muur. Volgens berichten bracht ze haar dagen door in gesprek gewikkeld met een levensgrote pop gekleed in een keizerlijk gewaad" (zie Hochschild A., "De geest van koning Leopold II). Zij sprak deze pop aan met 'Max' en beweerde dat het het hart van Maximiliaan bezat. Algauw beseft de koning dat ze niet in Laken kan blijven en stuurt haar naar het slot Tervuren (nabij het huidige Koninklijk Museum voor Midden-Afrika). De koning trok zich niets aan van zijn zus, en pompte de erfenis van zijn schoonbroer in zijn Congofabriek. In 1879 brandde het slot Tervuren af, de keizerlijke huishouding redde de keizerin, die de ernst van de zaak niet besefte. Daarna verhuisde Charlotte met haar hofhouding naar het kasteel Boechout te Meise, waar zij tot haar dood zou blijven wonen. Als keizerin van Mexico bleef ze nog steeds de schoonzuster van de Oostenrijkse keizer, hetgeen een netelige situatie is voor koning Albert I. De koningskinderen verbleven tijdens de Eerste Wereldoorlog in Engeland, terwijl Koningin Elisabeth en Koning Albert in België bleven. De keizerin bleef in haar kasteel. Aan de ingang hing een bord: "Hier woont hare Majesteit de Keizerin van Mexico, schoonzus van zijne Keizerlijke Majesteit Frans Jozef; Keizer van Oostenrijk, Koning van Hongarije". De Duitse keizer geeft expliciet het bevel de schoonzus van de Oostenrijkse keizer te sparen. De Duitse troepen lieten de keizerin met rust, tot tevredenheid van de koninklijke familie. De koninklijke familie bleef zich bekommeren om de oude vorstin. Ze kreeg veel aandacht van haar neven en nichten: prinses Clémentine en prins Boudewijn, maar ook prinses Louise en prinses Henriëtte vergeten haar niet. Keizer Frans Jozef zou via zijn schoondochter aartshertogin Stefanie contact houden.
Trivia Charlotte is het onderwerp van Adiós, mamá Carlota, een satirisch lied dat vandaag de dag nog steeds gezongen wordt in Mexico. Het is geschreven door de schrijver Vicente Riva Palacio, wiens vader was aangewezen als advocaat van Maximiliaan.
Een groep Amerikaanse gevangenen besteedt zijn tijd nuttig: de gedetineerden verdienen geld met het produceren van een eigen gevangenissaus. De gevangenen zitten in de cel in de Amerikaanse stad Tampa. Ze komen hun dagen door met het maken van hun Jailhouse Fire Hot Sauce, die ze verkopen voor 7 dollar per fles. De hete saus, gemaakt van zelf gekweekte pepers, is verkrijgbaar in de smaken Original, Smoke en No Escape. Met de verkoop van de celsaus hebben de gevangenen in de afgelopen vier jaar zo'n 10.000 dollar verdiend. De opbrengsten gaan volgens de tuinopzichter van de gevangenis naar het onderhoud van de kas en de aankoop van benodigdheden.
Scheermessen worden al sinds mensenheugnis gebruikt. In de bronstijd gebruikte men al een scheerblad gemaakt van brons. Het veiligheidsscheermes werd uitgevonden in de 19e eeuw. Dit nieuwe type scheermes maakte gebruik van een gesmeed blad waardoor de messen niet meer constant geslepen hoefden te worden. King Camp Gillette (1855 - 1932) bracht in 1901 het eerste veiligheidsmes met wegwerpmesjes op de markt. Het scheermes werd afgedekt door het apparaat waardoor men niet meer het risico liep op dikke sneden. Mensen konden zich hierdoor zonder al te veel risico zelf scheren. Gillette werd miljonair met zijn uitvinding. Ook was hij een beroemd man omdat zijn beeltenis in de beginjaren op alle scheermesverpakkingen te zien was. In 1929 verloor hij overigens vrijwel zijn gehele fortuin. Dit tijdens de beurscrash die dat jaar in Amerika plaatsvond. Het elektrische scheerapparaat kwam in de jaren dertig op de markt. De firma Schick was het bedrijf dat het introduceerde.
Klik op de link om een reclamespotje voor Gillette te bekijken:
Klik op de link om te luisteren naar het mooie liedje "I Don't Wanna Dance" van Lady Linn, die afgelopen zaterdag Zomerhit 2009 (van Radio 2) gewonnen heeft:
Een bekend plaatje: Amerikanen die met hun laptopje in een koffiebar zitten te werken. De laptoppers nemen ruimte in en gebruiken stroom, maar bestellen vrijwel niets. Koffietenten in New York pikken het niet langer. Dit signaleert The Wall Street Journal. Volgens de zakenkrant zijn ze de afgelopen tien jaar zo ongeveer met elkaar vergroeid, de koffietentjes en laptop-kijkende New Yorkers. Maar de liefde van bareigenaren voor de laptoppers is bekoeld. In veel van deze cafés is het draadloze internet gratis, maar voedsel en drank uiteraard niet. De computeraars zitten echter vaak uren achter hun draagbare computer, waarbij ze slechts één kopje koffie bestellen. Wellicht een charmant beeld, maar het brengt geen geld in het laatje. Laptoppers nemen ruimte in en gebruiken stroom. Ook bezetten ze plekken waar anders lunchklanten zouden zitten. Vandaar dat, volgens de Amerikaanse zakenkrant, de koffietentjes nu actie ondernemen. Verschillende bars verbieden het gebruik van laptops tijdens lunchtijd. Anderen hebben al een totaalverbod op computers in hun zaak.
Willy DeVille, pseudoniem van William Borsay (25 augustus 1950 - 6 augustus 2009), was een Amerikaans zanger en liedjesschrijver. Hij maakte aanvankelijk naam als zanger en voorman van de band Mink DeVille en scoorde met deze band in 1978 de internationale hit Spanish Stroll. Als tiener speelde Willy in een band, Billy and the Kids genaamd. Hij verhuisde naar Londen waar hij een band wilde beginnen, maar slaagde er niet in muzikanten met eenzelfde visie te vinden. Uiteindelijk belandde hij in San Francisco, waar hij een band oprichtte samen met Ruben Siguenza en drummer Tom 'Manfred' Allen. De band trad op onder de namen Billy DeSade & the Marquis en de Lazy Eights voordat ze de naam Mink DeVille aannamen. De band verhuisde naar New York, waar ze een rol speelde als één van de pioniers van punk en één van de oorspronkelijke huisbands waren van CBGB, de New Yorkse nachtclub die een grote rol heeft gespeeld in het ontstaan van punkmuziek, midden jaren 70. DeVille heeft overigens vele jaren onder zijn drugsverslaving geleden, wat zijn carrière beïnvloed heeft. Onder muzikanten en liedjesschrijvers was hij zeer gerespecteerd. Op 15 juni 2009 maakte zijn vrouw Nina bekend dat DeVille alvleesklierkanker had. Op 6 augustus 2009 overleed hij aan de gevolgen van deze ziekte in een ziekenhuis in New York City.
Klik op deze link om nog eens te luisteren naar zijn liedje "Demasiado Corazon", een hit uit 1984:
Jonge moeders laten hun baby niet graag alleen, zelfs niet voor even, en zorgen dan ook voor oppas. Voor potvissen ligt dat moeilijker, want die duiken soms een uur lang op grote diepte om voedsel voor hun kleine te zoeken en moeten die dan wel alleen laten.
Klik op de link om te luisteren naar het mooie liedje "I Don't Wanna Dance" van Lady Linn, die afgelopen zaterdag Zomerhit 2009 (van Radio 2) gewonnen heeft:
