Het was pas bij het ontbijt dat de gasten de waarheid zouden ontdekken.

Jane fluisterde opgewonden tegen haar verloofde: ‘Ik heb er bijna de hele nacht van wakker gelegen! Och, ik weet het zeker dat zijn jongste dochter hem vergiftigd heeft.’

‘Ik blijf erbij dat het Camilla was,’ mopperde Paul.

Intussen hadden ze allemaal plaats genomen aan de eettafel. De dienstmeisjes gingen rond met koffie en thee.

Miss Marble nam haar tijd om met de ontknoping op de proppen te komen. Ze nipte van haar thee, smeerde wat boter op een beschuitje en zei toen, heel langzaam, alsof ze de spanning nog wou verhogen: ‘De kolonel had het bij het rechte eind. Het was Sarah die haar man vergiftigd heeft.’

Jane vroeg verrast: ‘Zijn vrouw? Maar dat kan toch helemaal niet?’

Mevrouw Babcock knikte instemmend: ‘Voor één keer geef ik Jane gelijk. Die vrouw was er kapot van, Miss Marble!’

‘En toch is het zo,’ zei Miss Marble ferm.

‘Maar hoe dan?’ wilde Paul weten. ‘En waarom?’

‘De butler van Sir Alfred heeft zijn werkgever bestolen. We spreken niet van honderd, maar van een paar duizend pond. Op één week tijd. En die diefstallen waren slechts een afleidingsmanoeuvre, omdat Sarah ook lange vingers had... Zij deed de boekhouding voor de firma van haar man, maar ze verduisterde systematisch geld. De butler moest van haar haar man bestelen, ze chanteerde hem en zou hem laten ontslaan als hij het niet deed. Op een bepaald moment had die man er natuurlijk meer dan genoeg van... Nadat Sir Alfred hem betrapt had en hem de laan wilde uitsturen, ging de butler bij Sarah en dreigde hij ermee alles op te biechten. Wat had hij immers te verliezen?’

‘Dus Sarah haalde cyaankali, deed dat in het tonicum van Sir Alfred en speelde een ferm stukje toneel toen hij voor haar ogen stierf...’ besloot Paul.

‘Wat vreselijk allemaal, toch,’ sprak mevrouw Babcock, en nam nog een broodje.

(dit was een verhaal dat ik zelf heb geschreven, als eerbetoon aan Agatha Christie. Ik hoop dat jullie het leuk vonden)

Het was een bont gezelschap dat op een zwoele zomeravond zat na te genieten van een copieuze maaltijd. De zon ging langzaam onder maar het was nog aangenaam warm.

Kolonel Custard stak een havannasigaar op; de sterke geur prikkelde de neusgaten van de aanwezigen maar niemand leek er zich echt aan te storen.

‘Jaja,’ stak hij van wal na een lange stilte, ‘het is alweer een jaar geleden dat die arme Sir Alfred op een wrede wijze aan zijn einde kwam!’

De gevierde actrice Jane Longplayer – een knappe vrouw maar niet al te briljant – vroeg verbaasd: ‘Sir Alfred? Nog nooit van gehoord.’

Mevrouw Babcock keek haar bestraffend aan. ‘Je moest eens wat vaker een krant lezen, liefje’, zei ze hatelijk. Haar man suste: ‘Mary toch, wees niet zo hard voor dat kind.’ Hij richtte zich tot Jane die intussen hevig zat te blozen en legde uit: ‘Sir Alfred was de burggraaf die vorig jaar vermoord werd. Ze hadden hem vergiftigd, zo bleek achteraf. Een dag na de gruwelijke moord hebben ze zijn butler James opgepakt. Speurders hadden in zijn slaapkamer namelijk een flesje cyaankali gevonden.’

Jane sloeg vol afschuw haar hand voor de mond. ‘Oh nee toch! En heeft die butler het dan gedaan?’

Miss Marble zat geamuseerd het hele gesprek gevonden. Ze wist hoe het verhaal zou eindigen maar ze kwam niet tussenbeide, nog niet.

‘Wel,’ onderbrak kolonel Custard zijn goede vriend Mr. Babcock, ‘dat is nu het vreemde aan de hele historie. Die arme drommel heeft altijd volgehouden dat hij onschuldig was. Hij heeft zich na een paar dagen verhangen in zijn cel.’

Jane huiverde en keek triestig naar Paul Turnover, haar verloofde. Die was wel geïnteresseerd in zulke onderwerpen en stelde de vraag: ‘In welke omstandigheden is Sir Alfred dan precies overleden? Waren er nog mensen aanwezig toen het gebeurd is of was hij helemaal alleen?’

John Babcock nam weer het woord.

‘Het was tijdens het verlovingsfeest van hun oudste dochter Camilla. Sir Alfred was er, uiteraard, samen met zijn echtgenote Sarah. Dan had je nog Camilla, logisch, want het was haar feest, en haar verloofde Charles samen met zijn ouders. De jongste dochter Cherry was eveneens aanwezig.’

‘En Sir Alfred werd vergiftigd tijdens het eten? Zoals hier ook zou kunnen voorvallen?’ Paul grinnikte schaapachtig. Mevrouw Babcock zuchtte, duidelijk geïrriteerd. Paul trok het zich niet aan.

‘Hij moest een tonicum innemen, na iedere maaltijd. De butler wist dat en heeft zo zijn kans schoon gezien.’

‘Maar waarom de butler? Wat had die er bij te winnen?’

Kolonel Custard tikte wat overtollige as van zijn sigaar en verklaarde: ‘Zijn werkgever had hem daags tevoren op heterdaad op diefstal betrapt. Hij zou hem ontslaan na het verlovingsfeest, want dat bracht natuurlijk veel extra drukte met zich mee.’

Paul knikte begrijpend.

‘Iemand kan de butler er toch ingeluisd hebben?’ opperde Jane voorzichtig.

‘Dat zou kunnen, maar dat is nooit bewezen. Hoe het ook zij, die zaak is gesloten!’

John Babcock sputterde tegen: ‘Neen, integendeel, dat is een heel interessante theorie die Jane daar heeft.’ Zijn echtgenote keek hem vernietigend aan.

‘Miss Marble,’ vroeg ze met scherpe stem, ‘weet u soms wie het nu gedaan heeft?’

Het oude dametje met het zilverwitte haar antwoordde: ‘Ik weet het.’ Ze speelde even met haar broche en ging verder: ‘Maar weten jullie het ook?’ Haar blauwe ogen blonken deugnietachtig.

Kolonel Custard sprak: ‘Misschien is het zijn echtgenote?’

Mevrouw Babcock schudde ontkennend het hoofd. ‘Bestaat niet! Zij was in shock toen haar man stierf. Ze was zelfs zo zwak dat ze niet eens de begrafenis heeft kunnen bijwonen.’

Paul zei: ‘Ik denk dat het zijn dochter was, Camilla of hoe heet ze ook weer? Pappie was waarschijnlijk tegen de verloving gekant en daarom heeft ze hem uit de weg geruimd.’

‘Neenee,’ sprak Jane tegen, ‘het zal wel de jongste dochter geweest zijn. Haar vader wou haar misschien onterven of zo...’

Mr. Babcock viel haar bij: ‘Hoe je dat nog weet, Jane! Sir Alfred wou inderdaad Cherry onterven omdat ze een relatie had met een getrouwde man. Het is een groot schandaal geweest, de roddelblaadjes stonden er weken vol van.’

‘Roddelblaadjes leest ze dus wel,’ merkte mevrouw Babcock venijnig op. Niemand schonk aandacht aan haar.

Kolonel Custard vatte samen: ‘Iedereen had daar blijkbaar een motief én de gelegenheid. De dochters zullen ook geweten hebben dat hun vader een zwakke gezondheid had en een tonicum moest innemen van zijn huisarts.’

Miss Marble stond op, geeuwde luid en zei dan: ‘Jullie zitten er niet ver naast. Ik zou het jullie willen zeggen maar helaas ben ik vermoeid, het is een lange dag geweest, ik denk dat ik maar eens onder de wol kruip.’

Protesten van de andere aanwezigen haalden niks uit, ze was nu eenmaal een koppige oude dame die altijd haar zin deed.

(dit was het eerste deel van mijn detectiveverhaal. De ontknoping volgt morgen...)