Zoals het onderwerp een beetje verklapt, ben ik nu 1 week aan het trainen voor seizoen 2013. Het was de bedoeling dat ik na het BK in Mechelen 3 weken decompressie ging inlassen. Maar omdat ik het BK moest laten gaan, heb ik eigenlijk maar 1 week echt stilgelegen. Daarna ben ik al rustig terug beginnen opbouwen. Maar vanaf deze week ga ik ook stilaan wat meer op de voeding letten. Concreet wil dat zeggen dat ik de suiker zoveel mogelijk ga verbannen. Dus geen suikerhoudende dranken (of toch zo weinig mogelijk), maar ook geen versnaperingen. 1 keer per week mag de beugel een beetje losser en dan zal ik wat meer vetten in de voeding steken. Dus 1x per week een frietje met andalouse mag natuurlijk. Ik ben ook geen prof en ik moet nu ook niet als een pater beginnen leven. Maar ik zal mijn gewicht zo goed mogelijk onder controle proberen te houden. Ik weeg nu 72kg en ik denk dat er nog wel een 5kg afkan. Het zal wel van belang zijn dat ik niet te veel spiermassa verlies, zodat ik niet teveel kracht verlies. Vooral tijdens het lopen zal dat gewichtsverlies een paar minuten tijdswinst moeten opleveren. In het begin zullen er veel droog- en techniektrainingen gedaan worden. Droogtrainingen worden vroeg op de ochtend gedaan op de nuchtere maag. Deze zijn van extensieve aard en niet te lang, niet langer dan 1,5u. De techniektrainingen zullen voornamelijk in het zwembad gedaan worden. Ik ga proberen zoveel mogelijk om mijn zwemtechniek bij te schaven, zodat ik volgend seizoen niet altijd bij de laatste 10 uit het water kom. Dit jaar zal ook de overstap naar de halve afstand worden. Met als hoogtepunt het Europees Kampioenschap Iron Man 70.3 in het Duitse Wiesbaden. Hierdoor zal ook het belang van het zwemmen geminimaliseerd worden. De 90km fietsen zijn dan weer in mijn voordeel. Het parcours is licht heuvelachtig met 1500 hoogtemeters en daar zal het gewichtsverlies ook een grote rol spelen. Bij de halve marathon streef ik naar een loopsnelheid tussen de 5 en 51/2 min/km. Voorlopig beginnen we dus met rustige duurtrainingen, die ik geleidelijk aan zal opvoeren in tijd en intensiteit. Even belangrijk zijn ook de kracht- en stabiliteitsoefeningen. Maar ik leg dat een andere keer wel uit...
Nog effen vermelden dat het voorbije nacht het WK Ironman in Hawaii was. De wedstrijd begon om 18u30 Belgische tijd en was live te volgen via livestream op het internet. Wat de zegetocht van Marino Vanhoenacker moest worden, werd de opstanding van Frederik van Lierde. Zalig om dat live mee te kunnen maken.
Decompressie!? Wat is dat nu weer? Dat wil eigenlijk gewoon zeggen dat ik effen de riem er ga afgooien. Het is tijd om eens iets anders te doen dan trainen. Mijn eerste seizoen is plezant, leerrijk, maar zwaar geweest. Ik ben eigenlijk begonnen in september vorig jaar, toen ik naar Afghanistan vertrok. Toen wist ik helemaal nog niet dat ik triatleet ging worden. Maar ik was vastbesloten om af te vallen en terug te trainen. Mijn vooropgestelde doel was om 2 keer rond Kandahar-basis te lopen. Dat kwam neer op 2x13km, 26km dus. Iets meer dan een halve marathon. Met mijn trainingspartner Bart hebben we het doel gehaald. Daarna ben ik wat beginnen sukkelen met de achillespees en is het lopen een beetje op de achtergrond gekomen. Wat ik in Afghanistan vooral geleerd heb, is krachttraining. Bart introduceerde mij in de wondere wereld van de dumbbels en barbels! Op zijn beurt coachte ik Bart met de duurtrainingen, omdat ik daar meer ervaren in was. Krachttraining had ik nog nooit gedaan en altijd dacht ik dat dat alleen voor bodybuilders was. Maar al gauw merkte ik dat mijn lichaam zich snel aanpaste aan de zware trainingen. Om te recupereren van die trainingen, moesten we ook supplementen nemen. Zo begon ik met proteïnenshakes. Dat was op zich een grote stap voor mij (dat was echt iets voor bodybuilders), maar ik moest gewoon onder ogen zien dat het noodzakelijk was voor de recuperatie en het spierherstel. Ook de introductie in core-stability trainingen was heel interessant. Door de personal coaches in de gym werden we bijgestuurd in de vele (en soms technisch moeilijke) oefeningen. Maar bij het googelen merk je al snel dat het een onmisbare training is bij alle sporters. Zeker een aanrader!! En met de talrijke spinninglessen daar nog eens bovenop, kwam ik sterk uit de winter! Sterker dan ik ooit was, en die lijn wou ik natuurlijk doortrekken. Maar ik liet de 1/8ste triatlons voor wat het was en stapte onmiddellijk in de 1/4 afstand. Dat was niet te onderschatten, want je bent toch al gauw 2,5 uur aan 80 à 90% van je kunnen aan het gaan. Vooral het tweeluik in augustus (Lommel-Izegem) woog achteraf zwaar door. Ik ben namelijk nooit zoveel ziek geweest en heb toch een paar kleine blessures daarbovenop gehad. Een teken dat het lichaam een beetje moeite had om zich aan te passen. Het gewichtsverlies (15kg!) speelde daar natuurlijk ook een grote rol in. De weerstand valt een beetje weg en je bent vatbaarder voor ziektes. Zo heb ik onlangs op 1 week tijd 2 keer buikgriep gekregen. Het BK in Mechelen moest de laatste wedstrijd worden van het seizoen, maar eigenlijk wist ik al dat het de wedstrijd te veel zou zijn. Maar toch wou ik nog een laatste keer sterk uit de hoek komen. Zeker omdat de triatlon van Balen een beetje was tegengevallen. Niet dat ik daar veel kon aan doen, want tegen ziekte is weinig in te brengen. Nu volgt dus 3 weken decompressie. 3 weken rust, 3 weken geen stress, 3 weken geen trainingen. Dat wil niet zeggen dat ik 3 weken op de zetel ga liggen. Ik blijf natuurlijk actief bezig, maar van trainen zal geen sprake zijn. Ik zie er naar uit om nog eens een pintje met de mannen te gaan drinken. We moeten ook nog naar een paar feestjes gaan, waar we de remmen eens los kunnen laten... In die 3 weken hoeft niks, maar daarna begint het seizoen 2013 al! In 2013 maak ik de overstap naar de halve afstand, met als hoogtepunt het Europees Kampioenschap Ironman 70.3 in Duitsland (als ik mij op tijd kan inschrijven toch!). Trainen wordt de boodschap. En vanaf dan, zal ik ook op mijn voeding beginnen letten. Dit seizoen heb ik dat eigenlijk niet speciaal gedaan. En toch ben ik nog zoveel afgevallen. De boodschap zal zijn om niet teveel te vermageren, want dan ga ik ook spiermassa verliezen en dat is niet de bedoeling. Maar dat zijn zorgen voor volgend seizoen!
1 voordeel: het is een héél kort wedstrijdverslag. Ik heb namelijk een DNS moeten laten noteren. Did Not Start, dus. Ik had het niet verwacht, noch gehoopt. Ik was genezen van de buikgriep, maar had nog altijd last van mijn aambeien. En serieus last. Zoveel zelfs dat ik er zelfs niet over nadacht om te starten. Toen ik 's morgens opstond, had ik al snel door dat ik niet in mirakels moest geloven. Ik geraakte amper uit bed, dus was deelnemen aan mijn eerste BK Triathlon nooit geen optie! De teleurstelling was groot, omdat ik dat toch ervaar als falen. Maar ik wist even goed dat ik daat niks kon aan doen. Ik werd door mijn geweldige gezin echter goed opgevangen en we hebben de dag goed gevuld met leuke gezinsactiviteiten zodat ik met mijn gedachten praktisch geen enkele keer bij de wedstrijd zat. Vandaag besloot ik om dan toch een dokter op te zoeken en die heeft mij daarjuist doorverwezen naar een specialist. Ik moet dus straks naar het ziekenhuis om mijn probleem op chirurgische wijze te laten verhelpen! Volgens de dokter zou dat een vrij pijnloze ingreep zijn, maar daar heb ik toch mijn twijfels bij...
Mijn Polar geeft nog 3 dagen tot race day aan! Interessante info, precies of ik zou het kunnen vergeten. Zondag staat immers misschien de belangrijkste wedstrijd van het seizoen op het programma. Niet dat het om winnen of verliezen gaat, maar het gaat erom of we met een goed gevoel de winter in kunnen gaan. Als ik zondag een goede wedstrijd afwerk - en dan komt sowieso het doel naar boven (top 100!!) - dan kan ik met een positief en motiverend gevoel de winter en de voorbereiding op 2013 starten. Maar zoals al zo dikwijls dit seizoen, is de voorbereiding niet ideaal. Afgelopen zondag heb ik nog een goede training op de fiets afgewerkt. Daarbij ben ik naar Diest gereden om wat hoogtemeters te maken. Dat zijn er natuurlijk niet veel, maar het zijn ideale intervallen. Ik merkte wel dat ik een beetje conditie heb moeten inboeten, maar ja het zij zo. Daarna ben ik terug ziek geworden. Maandag kreeg ik weer last van buikpijn en even dacht ik dat ik een salmonella vergiftiging had opgelopen. Maar vandaag (donderdag) gaat het al beter, het zal wel buikgriep geweest zijn. Trainen zat er wel niet in de laatste dagen, ik was al content dat ik met mijn fiets op het werk geraakte. Daarbovenop kreeg ik dinsdag nog eens last van hemorroïden. In de volksmond beter gekend als het speen! Klinkt belachelijk, en dat is het misschien ook, maar het is vooral uiterst pijnlijk. Zeker bij het fietsen is dat geen lachertje!! Dus zondag om 14u is het zover in Mechelen: het Belgisch Kampioenschap Triathlon Olympische Afstand (kwart). Alle toppers zullen aan de start komen, van Simon De Cuyper en Pieter Heemeryck tot icoon Luc van Lierde!! Zoals eerder gezegd is mijn persoonlijk doel top 100. Veel zal natuurlijk afhangen van hoe en wanneer ik uit het water zal komen. Natuurlijk ga ik ervan uit dat ik hersteld al zijn van mijn kwaaltjes! Indien ik de top 100 haal, verdien ik aan @parabart 2 zakken Doritos, dus dat maakt het afzien al de moeite waard!
2u41: dat is mijn finishtijd tijdens de 1/4 triathlon van Balen! Ver boven mijn vooropgestelde doel van 2,5uur! Niet goed dus!!
Maar goed, we zullen beginnen met het begin. De voorbereiding was op mentaal vlak niet ideaal. Ward deed sinds vrijdagavond niks anders dan overgeven en zaterdag zijn we dan ook naar de dokter van wacht geweest. Ook zondag was het nog altijd niet over en dat blijft toch een beetje hangen. Zeker als hij zo levensloos tegen je aan komt leunen... Het doet je wel iets... Toen ik aan het kanaal aankwam zondag, kwam ik al direct bekend volk tegen en was de spanning een beetje gebroken. Hoe langer ik langs het kanaal stond, hoe meer volk ik tegenkwam. Onbewust verhoogt dat de druk, omdat je toch altijd goed wilt presteren, zeker bij een thuismatch. Om iets voor 3 gingen we het kanaal in en om 15u werd het startschot gegeven. Ik probeerde zo snel mogelijk te vertrekken en tot halverwege had ik een goed ritme. Maar vanaf dan ging het alleen maar bergaf. Ik verloor mijn goed ritme, ik moest mijn ademhaling telkens opnieuw zoeken en ik verloor tijd op het grote pak. Ik kwam dan ook bij de laatste 10 uit het water. Voorlopig was er nog niks verloren, ik weet nu eenmaal dat de zwemproef niet mijn beste onderdeel is. Ik moest gewoon knallen op de fiets!! Direct na de wisselzone moesten we de brug van Hoolst over en daar verzuurde ik al. Toen wist ik al dat ik niet op mijn sterkste was. Maar goed, alle begin is moeilijk en het zou wel beteren. Maar echt beteren deed het niet, integendeel. Ik kon nooit in mijn ritme komen en de vele plaatsen die ik terugwon, moest ik voor een deel terug inleveren. Ik had last van buikpijn en een opgezwollen maag. Maar op de fiets kun je dat gevoel enigszins nog negeren, omdat de benen het grootste werk moesten doen. De aanmoedigingen van de vele supporters hielpen toch wel en gaven mij een boost om te blijven geven! Na 40km en 1u08min (toch niet zo heel slecht) kwam ik terug in de wisselzone en deed ik mijn loopschoenen aan om te beginnen aan mijn laatste 10km. Ik had het in het begin héél moeilijk, ik had enorm veel last van mijn buikpijn en ik kon gewoonweg geen fatsoenlijk tempo halen. En in plaats van te beteren, verslechterde het alleen maar. Bij elke stap die ik zette, wou ik opgeven! Mijn verstand riep alleen maar: STOPPEN. Maar mijn gevoel vond dat ik de vele supporters niet kon laten stikken en ik moest doorgaan. Ik kon het ook niet hebben dat in de uitslag achter mijn naam DNF (did not finish) ging staan! Ik geef nu eenmaal niet graag op. Maar ik moet toegeven dat als het ergens anders te doen was geweest, ik allang had opgegeven. Ik wist dat het niet goed was en dat ik het streefdoel van 2,5u niet gehaald had. Maar hoe langer, hoe meer last ik had van mijn buikpijn. Toen ik aan de finish kwam, zei Marijke mij dat ik rond de 2u40 zat en ik was uiteraard teleurgesteld. Het aangeboden water en watermeloen kreeg ik langs geen kanten binnen. Het enige waar ik aan dacht was te gaan liggen voor ik omviel!! Ik ben dan ook effen gaan liggen in de graskant. Ik was echt aan het sterven. Even later en toch een beetje bekomen, ging ik een cola drinken. Die kreeg ik niet doorgeslikt en toen ik mijn fiets ging halen aan de wisselzone, heb ik alles wat er zich in mijn lichaam bevond uitgekotst! Hoewel kotsen helemaal niet fijn is, was het toch een opluchting. Hetgene wat al de hele middag op mijn maag lag, was eruit!!! Inclusief mijn spirelli van 's middags .
Ondanks alles was ik toch blij dat ik het karakter heb getoond om uit te lopen. Ik hoop dat dit mijn eerste en laatste dieptepunt van mijn eerste triathlonseizoen zal zijn. En hopelijk kan ik nog 1 keer schitteren tijdens het Belgisch Kampioenschap in Mechelen op 16 september. Moesten er veel supporters meegaan, dan kunnen we misschien een bus inleggen.
De triathlon in Izegem werd weggespoeld met een tweedaagse Pukkelpop. Zoals gewoonlijk gaan we met een paar vrienden Mojito's en cava's gaan inschenken voor de feestende jeugd. Ideaal om de riem er even af te gooien en samen met de party-crew (aka Jeroen en Joris), hebben we dat dan ook gedaan. Niet te overdreven, want de 2 laatste triathlons van het seizoen zaten steeds in het achterhoofd. De eerste van het tweeluik is de kwarttriathlon van Balen, een thuismatch dus. Hoewel het een redelijk kleine wedstrijd is, staan er toch een paar toppers aan de start. De atleten van het Karhu Testteam Ruben Geys en Hans Moonen zijn dan ook de gedoodverfde favorieten om morgen te winnen. Voor degenen die willen supporteren, we springen het water in om 14u45. De aankomst zal ongeveer 2,5u later zijn aan de Bleukens. En daarmee is het doel alweer gesteld: 2,5u. Dat zou in principe moeten lukken. Lommel had ik in 2u29min gedaan en daar was het lopen een beetje tegengevallen (het befaamde gelleke-incident). Alweer ga ik proberen om een iets betere zwembeurt te doen, het fietsen is nog altijd één van mijn sterkste punten en bij het lopen begint de achillespees los te geraken. Aangezien de nachten alweer wat kouder worden, verwacht ik dat we met wetsuit zullen zwemmen. Uit de triathlon van Izegem is gebleken dat dat voor mij niet echt veel verschil maakt, aangezien mijn tijden gelijkaardig zijn. Uiteraard duurt de T1 (wissel zwemmen-fietsen) dan wat langer. Om wat beter uit mijn wetsuit te geraken, heb ik trouwens de broekspijpen wat ingekort, zodat het onderaan een beetje breder is. Opnieuw ga ik zonder sokken fietsen en lopen, wat mij alweer een minuut tijdswinst oplevert! Wat het verschil tussen mijn streefdoel halen of niet kan betekenen. Aan het weer zal het niet liggen, want ze voorspellen toch goed weer: 23 graden en een zwakke zuidenwind. Vooral de wind is belangrijk, want we moeten alweer een heel stuk langs het kanaal fietsen en als je hem daar op kop hebt, is het echt afzien. Afgelopen week heb ik nog een paar pittige looptrainingen (http://app.strava.com/activities/20180027) gedaan en ook op de fiets heb ik nog een paar keer goed doorgetrokken. Donderdag was er nog een veldtest. Het was namelijk Intersmaldelen MTB op het werk, een beetje het kampioenschap van Kleine Brogel. We hadden ons met 3 (Tom en Marco) ingeschreven om te starten als trio. Als opwarming hebben we ook individueel meegestreden en daar reed ik de 7de tijd. Normaal gezien moest dat de 8ste tijd worden, maar een directe concurrent (Tom) was zo sterk dat hij zijn ketting aan stukken reed! Volgende keer meer geluk Tom! Bij het trio-rijden werd Marco (die zich aan de heup had geblesseerd) vervangen door Dries. Die wedstrijd was voor Dries duidelijk te vroeg op het seizoen en we hielden de Olympische gedachte hoog, door als team te rijden en te finishen. Daarna ben ik nog met de MTB van Opitter naar Balen gereden. Een pittige trainingsdag en daarmee was het ook de laatste training voor de triathlon van Balen.
Op naar morgen dus, en hopelijk zijn er veel supporters!!!
Tot blogs, Gieter
PS de foto is nog van de triathlon in Izegem, het bewijs dat ik toch mijn deel van het kopwerk gedaan had!
Amper 3 dagen na Lommel stond ik alweer aan de start van de kwarttriathlon van Izegem. Voordien werden slechts een paar trainingen op de fiets gedaan waarbij de nadruk op losrijden lag. Op 3 dagen kan je toch geen conditie bijtrainen! De ideale voorbereiding was het niet, want de dag ervoor moesten we naar een barbecue. Wel ideaal om goed te eten de dag ervoor, en het gerstenat heb ik gelaten voor water! Toch niet gemakkelijk om de sociale druk te weerstaan, maar inzake volgend jaar was dit een kleine test! Het doel heiligt namelijk de middelen, nietwaar?? Izegem was een drafting wedstrijd, wat wil zeggen dat er bij het fietsen in het wiel gereden mag worden. Dus tijdritfietsen en -helmen waren niet toegestaan. Volgende maand zal het BK in Mechelen tijdens dezelfde omstandigheden doorgaan. Het begin was al niet goed, ze vonden mijn inschrijving niet! Ik was blijkbaar niet de eerste en toen ze in de volgende bak keken, vonden ze mijn startnummer! Ook de bewegwijzering naar de wisselzone was niet uitgepijld, waardoor iedereen een beetje op zichzelf aangewezen was. Maar goed, de fiets was in orde en op zijn plaats, de loopschoenen stonden klaar en ik nam mijn zwembril en badmuts en ging op weg naar de start van het zwemmen. Deze lag op 1500m van de wisselzone, dus het zwemmen was in 1 lijn. Best wel gemakkelijk, geen draaien en keren. De wetsuit had ik niet nodig, want het water was warmer dan 22°. Het werd dus opnieuw spannend afwachten wat de zwemproef ging opleveren. Ik ging op aanraden van coach Kevin in het midden van hert kanaal liggen en stipt om kwart voor 4 werd de start gegeven. Ik probeerde direct een goed tempo te maken en alweer had ik de indruk dat dat zo was. Maar opnieuw had ik meer dan een half uur nodig om anderhalve kilometer te zwemmen. Teleurstellend! Daar moet ik in de toekomst echt aan werken. De fietswissel ging heel vlot, mede omdat ik geen wetsuit aanhad en mede omdat ik vandaag besliste om alles, zoals een echte triathleet, zonder sokken te doen. Direct had ik een goed tempo beet en ik ging op zoek naar mijn voorgangers. Na een 15km zat ik in een goed groepje. Alleen jammer dat er maar 2 man kop wilden doen, mij inclusief. De andere triathleet was een betere fietser en mede door hem lag het tempo heel hoog. Ik beet op mijn tanden om het wiel te houden en mijn deel van het kopwerk te doen. Niet simpel, want er stond veel wind en het was echt afzien. Dat merkte ik bij het lopen. In het begin was het afzien. Ik kreeg maar moeilijk een goed tempo te pakken en toen Pieter Heemeryck (alweer de latere winnaar, echt straf!!) mij voorbijstak, leek het alsof ik stilstond. We moesten 3 rondes in het centrum van Izegem lopen en elke ronde ging beter. Ik werd opnieuw luid aangemoedigd en dat helpt toch elke keer weer! Stikkapot kwam ik de streep over en direct daarna begon het te hagelen en te regenen. Tijd dus om onmiddelijk mijn fiets op te halen en een welverdiende douche te nemen. 's Avonds had ik nog een barbecue en ik was echt volledig kapot en moest ik echt vechten om wakker te blijven.
Ik was als 142ste aangekomen (van de kleine 300 deelnemers) en dit zijn mijn tijden: 1500m zwemmen: 0:32:12 wissel T1: 0:1:11 40km fietsen: 1:02:14 wissel T2: 0:1:30 10km fietsen: 0:42:07
finishtijd 2u19m14s
Nu op naar de volgende triathlon: 2 september in Balen, dus een thuismatch!!! Supporters, allen op post!
De samenvatting van de kwarttriatlon van Lommel is eigenlijk simpel: HEET! Natuurlijk is er iets meer te vertellen dan het feit dat het warm was. Het mooie weer is natuurlijk een zegen, veel beter dan mijn eerste triatlon in Meer begin juni, toen het water goot en het 12° was.Vandaag was het water net niet warm genoeg om zonder wetsuit te zwemmen: 21,1°. Voor de minder goede zwemmers, zoals mij, was dat goed nieuws. Vanaf 22° is het verboden om te zwemmen met wetsuit, maar een wetsuit heeft een drijvende kracht, wat het zwemmen gemakkelijker maakt. Ik bleef na het startschot mooi langs de kant, zodat het iets gemakkelijker zou zijn om rechtdoor te zwemmen. Na enkele tientallen meters, en wat slagen en stoten, was ik uit het pak. Daarmee bedoel ik dat het pak weggezwommen was van mij. Hierdoor kon ik rustig mijn eigen tempo bepalen. Dit tempo ligt wel niet hoog genoeg, want ik kwam na 31 minuten (en 1500m zwemmen) als 178ste uit het water. Ter vergelijking: de latere winnaar Pieter Heemeryck deed er slecht 18min44s over. Supersnel! Daarna begon mijn inhaalrace met het fietsen. Na het worstelen met mijn wetsuit, nam ik mijn fiets en spurttte weg. Het fietsen ging zoals verwacht supergoed en zo haalde ik een 40tal plaatsen in. Ik deed welgeteld 1u10min over 40,3km. Das een gemiddelde van tegen de 40km/u en in tegenstelling tot vele anderen deed ik dat zonder tijdritfiets of dure carbonwielen. Daar ben ik best tevreden mee. Na het fietsen lag ik in 137ste positie en onder luide aanmoediging van mijn trouwe supportersclub (olv. Nonkel Jan ) deed ik mijn loopschoenen aan. Dit voelde de eerste kilometers enorm slecht aan. We moesten 2 rondes van 5km lopen en bij de eerste ronde was ik echt aan het afzien door de buikkrampen. Waarschijnlijk had ik 2 "gellekes" tekort na elkaar genomen en lag dit op de maag. Na veel water drinken en een eerste ronde te hebben gelopen, vond ik mijn 2de adem en kon ik een beetje versnellen. Hierdoor was mijn tijd nog best ok, met 47min. Hiermee had ik een totaaltijd van 2u29min en haalde ik de, voor mijzelf opgelegde, norm van 2,5u!! En daar was ik best tevreden mee, want ik had de voorbij 2 maand niet echt veel getraind. De winaar van de triathlon van Lommel, Pieter Heemeryck, deed de kwart in 1u49min. Respect! Ook bij het zwemmen voelde ik een verbetering, maar dat resulteert voorlopig niet echt in resultaten. Als ik bij het zwemmen nog wat tijd kan winnen en het lopen nog wat kan verbeteren, dan scheelt mij dat al snel een plaats of 30-40!
Nu volgen 2 recuperatiedagen. Dat wil zeggen, losfietsen en bijeten, en natuurlijk de Skins-sokken dragen. En woensdag is het alweer tijd voor de volgende wedstrijd: de kwarttriathlon van Izegem. Om kwart voor 4 springen we daar het kanaal in en de finish ligt op de markt! Alweer zijn alle supporters welkom!!!
De laatste keer waren op zo'n 3 weken van de Hoeks triathlon in Lommel. Ik had toen gezegd dat ik Spartaans ging toeleven naar mijn tweede triathlon... Het is dan ook zomer en dat is niet zo gemakkelijk met alle feestjes, bbq's en kermissen. De trainingen daarentegen zijn in volume terug gestegen. Vooral het fietsen is goed getraind geweest. Er werden ter voorbereiding redelijk wat intervaltrainingen afgewerkt en wekelijks werd er een fatsoenlijke duurtraining gereden. Kwestie van de basis te behouden en het wedstrijdtempo wat omhoog te krikken. Het lopen daarentegen viel wat tegen. Zoals ik in mijn vorige blogpost al zei, sukkelde ik wat met mijn achillespees. Onmiddellijk na terugkomst van vakantie heb ik een afspraak gemaakt met de osteopaat. Die heeft mij, 2 weken later , eens stevig onder handen genomen. Nu moet de achillespees terug genezen en dat is natuurlijk niet op 1 week gebeurd. Zelfs niet met wondermiddelen zoals ijs en Flexum gel... En dan het zwemmen. In Mol is in de zomervakantie het openluchtzwembad open en het bleek dus dat een 50m-zwembad veel leuker is om te trainen. Zelfs als het slecht weer is. Zo heb ik ook nog eens in wetsuit kunnen trainen, wat mij al meer op mijn gemak stelde. De "pullbuoy" werd ook volledig ontdekt en uitgeprobeerd, en zelfs door anderen... En dan zijn we reeds op een week van de race en dan staan we op met verschrikkelijke keelpijn (zaterdag!). Eerst dacht ik dat er iemand een mes in mijn strot had geduwd, zoveel pijn had ik! Normaal ga ik niet zo vlug naar de dokter, maar met de race van zondag in het achterhoofd, twijfelde ik niet en zocht ik mijn nieuwe huisdokter op. Die schreef al meteen een antibioticakuur voor. Niet echt een ideale wedstrijdvoorbereiding, want trainen heb ik niet kunen doen. De laatste echte training heb ik woensdag op de fiets afgewerkt. Gisteren (donderdag) ben ik nog een klein stukje gaan lopen om te checken hoe het met die (verdomde!) achillespees zit. Al bij al viel het mee, maar ik voelde dat het nog niet volledig genezen is. Het zal weliswaar goed genoeg moeten zijn voor zondag!
Zondag om 14u is het dus te doen! De 25ste Hoeks Triathlon in Lommel. Een kwarttriathlon waarbij er 1500m gezwommen moet worden, 40km gefietst en 10km gelopen. Mijn 2de kwarttriathlon waarbij mijn doel terug is om binnen de 2u30min te finishen, maar waarbij ik toch wel een verbetering wil zien in het zwemmen!! Om 14u springen we in het water aan de brug van Center Parcs Vossemeren. Een goed half uur later zal ik aan mijn tijdrit beginnen (voor de supporters zal ik gemakkelijk te herkennen zijn aan de fluogroene tijdrithelm!). Terug een dik uur later zal ik op de markt van Lommel mijn loopschoenen aantrekken om 45min later volledig kapot te finishen. De aankomst zal dus te verwachten zijn tussen 16u en 16u30.
Daarnet heb ik nog gelezen dat de officieuze watertemperatuur 21,8° is. Belangrijk, want bij 22° is het verboden van een wetsuit aan te doen! De defintieve meting zal op zondag 11u gebeuren en dan weten we zeker hoe we gaan zwemmen. In totaal nemen er 232 triatleten deel aan de kwarttriathlon, waarvan 38 vrouwen. Meer info kan je op de volgende website vinden: http://www.lommelsetriatleten.be/
Genoeg gezeverd, op naar zondag!!! Hopelijk met veel supporters langs de weg!!!
, eens stevig onder handen genomen. Nu moet de achillespees terug genezen en dat is natuurlijk niet op 1 week gebeurd. Zelfs niet met wondermiddelen zoals ijs en Flexum gel...
