De ochtend begon nogthans schitterend. Mijn dochtertje was echt een schat, flink meehelpen, tandjes poetsen, schoentjes aan, echt prachtig voor een prinsesje van 3,5jaar oud. Onderweg naar school begon plots mijn humeur te veranderen & bonk voor ze het wist kreeg ze een uitbrander. Ik moet echt wat rustiger zijn, ik doe echt mijn best, maar soms is dat blijkbaar niet genoeg.
Nog maar pas op mijn werk aangekomen. Ik was onderweg naar de keuken voor mijn eerste tasje thee. Vraag ik vriendelijk aan een collega om mij op de hoogte te houden van een bepaalde zaak. Begint die daar ineens omhoog te gaan. Precies om ik was de grootste boosdoener van heel zijn probleem. Heel eerlijk, het voelde niet echt prettig aan. Zeker niet omdat ik meestal toch mijn best doe om goed met de collega's op te schieten.
Met deze negatieve lading moest ik dus mijn dag beginnen. Zoals gewoonlijk heb ik me niet moeten vervelen vandaag. Maar gezien mijn huidige psychologisch toestand heb ik het liever zo. Anders zit ik toch maar te piekeren. Tijdens de lunch heb ik wat in het boek van Louise L. Hay gelezen. Je kunt je leven helen heeft mij al veel andere inzichten gegeven. Ik probeer er van te leren & de oefeningen in praktijk te brengen. Als ik 400 keer per dag de mantra zeggen: Ik waardeer mezelf voor mij wel een hele opgaven. In het boek schrijft ze dat het een goede gewoonte is..... Ik moet er toch eventjes aan wennen eerlijk gezegd. In het boek legt ze ook uit hoe je kan leren mediteren. Dit ga ik zometeen eens in praktijk brengen, net voor het slapen gaan. Het zal me de nodige innnerlijke rust brengen.
In de namiddag brak er bij mij zowaar angstzweet uit. Ik mocht een mail sturen naar iemand die het nogal goed kan uitleggen, en om een lang verhaal kort te maken. Hij zou voor een pak kosten moeten opdraaigen. Kosten die volgens heb door de firma waar ik voor werk gemaakt werden. Net nadat ik op de 'send' knop had gedrukt, zei ik tegen mijn collega's IK GELOOF IN EEN GOEDE AFLOOP. Mijn collega begon me echt uit te lachen & ik moest er eerlijk gezegd ook om lachen. Zo'n halfuurtje laten had ik de klant aan de telefoon en ze kwam met een schuldbekentenis af en is bereid om alle kosten te betalen. ALLELUJA. Mijn geloof werd gehoord!!! Hoerenchance zei m'n collega. Maar ik weet wel beter!!!
Mijn prinsesje ben ik met de buggy van school gaan halen & ze was wederom bekaf. Ze had weer veel plezier gemaakt op school. En kwam ook met de nodige trots zeggen dat al haar bokes opgegeven waren. Flinke meid!!
Op 15 januari 2008 ben ik voor de eerste maal naar een therapeut gegaan. Het gesprek verliep vlot, als had ik wel een beetje valsgespeeld. Ik had nl eerst een mail verstuurd met de grootste pijnpunten (die jullie gaande weg ook wel zullen ontdekken). Een mail vind ik onpersoonlijk en dus voor mij makkelijker om het een en het ander op papier te zetten. Je verschuilt jezelf achter een computer en kan zonder al te veel 'problemen' je ding doen. Kortom het geeft mij een veilig gevoel.
Misschien eerst ook nog een kleine toelichting: het is een alternatieve therapeute, gespecialiseerd in Bachbloesems, emotionele & lichamelijke klachten & Reiki.
Dus zoals ik al eerder zij vlotte het gesprek wel. Ik voelde me vrijwel onmiddellijk op mijn gemak. En een klein geheimpje: dat gebeurt niet echt veel. Misschien kwam het door haar zithouding (kleermakerszit) . Ik zit nl ook regelmatig in kleermakerszit, zoniet overal waar het kan. Tijdens het gesprek hebben we vooral over de dingen gepraat waar ik het meest mee verveeld zit. bvb mijn onwaarschijnlijk grote fantasie. Zo heb ik sinds mijn puberteit een droom dat ik verkracht word. Ik schrijf het nogmaals het is een droom, een fatasme, ABSOLUUT geen werkelijkheid. Ik heb er al dikwijls over nagedacht, vanwaar die drang!! Ik vrees dat een een extreme vorm is van aandacht vragen. Een schreeuw om aandacht. Let wel op, dat verhaal spreek ik NIET uit. Het is er gewoon, in mijn dromen & ik wil er vanaf. Gedurende het verdere verloop van het gesprek schreef ze sommige dingen om en legde me uit welke bachbloesems voor die 'problemen' in aanmerking kwamen.
Na een vlot gesprek vroeg ze of ik wist wat reiki was. Ik ben een redelijke leek in dit soort technieken, ik had wel eens wat opzoekingen gedaan op het internet, maar echt heel wijs werd ik daar niet van. Ze vertelde dat het een manier is om een positieve levenstroom via haar aanrakingen aan een persoon te geven. Ik dacht er eerlijk gezegd het mijne van, maar wou het wel een proberen ware het niet dat ik op een (massage) bed mocht gaan liggen op mijn rug. Voor vele is dit geen probleem, voor mij echter wel. Ik voelde mij al warm & koud worden, vertelde haar over mijn angst om op mijn rug te liggen!! Ze begreep het en zei dat ik ook op mijn buik mocht liggen. Zo gezegd, zo gedaan (niet van de eerste seconde natuurlijk, ikke de grote twijfelaar) Ik moet zeggen het gevoel van warmte dat er over mij kwam was onwaarschijnlijk. Ik voelde haar handen op sommige plaatsen branden!!! Ik wist niet waar ik het had. Ik begon zenuwachtig te worden omdat ik mezelf in zo'n kwetsbare situatie had geplaatst. Van pure miserie begon ik bijna te wenen. Ik zeg wel bijna want ik ween NOOIT. Na de reiki behandeling was ik boos op mezelf & te koppig om nog iets te zeggen. Ik was bang om gekwetst te worden. Ik ben al zoveel gekwetst en ik had iemand toegelaten om mij aan te raken EN daar bovenop had ik mezelf in een zeer kwetsbare plaats gezet. Ik ben zonder iets te zeggen doorgegaan. Het regende en heb de druppels over mijn gezicht laten lopen om precies terug met beide voeten om de wereld te staan.
Het was een onwaarschijnlijke ervaring waar ik een dubbel gevoel aan overhoud. M'n gezond verstand weet dat het niet verder kan op deze manier. Anders verandert er niets en blijk ik een zeurpietje.
Ik ben Kikki en ik opende deze weblog om te vermijden dat bekende mijn dagboek zouden lezen. Dat een onbekende mijn dagboek leest is voor mij onbelangrijk. Ik wil alleen niet dat mijn familie of vrienden weten dat deze weblog van mij is.
Ik ben sinds 15 januari 2008 in therapie. Ik beken dat het niet de eerste keer is dat ik in behandeling ben. Maar wel de 4de of 5de keer. Een aantal onder hen was ik verplicht te bezoeken, de minderheid (2) was uit eigen beweging . Allemaal hebben ze me maar tijdelijk kunnen begeleiden in het leven. Als ik mij niet goed voelde bij een therapeut dan kwam ik een aantal keren al lachend binnen & binnen de kortste keren was ik 'genezen' verklaard.
Zo ik hoop dat deze weblog mij & andere zielsverwanten steun zal bieden. En dat ik een gelukkige toekomst voor de boeg heb met niet al te veel 'muizenissen' in mijn koppie.
