Hey iedereen, het is alweer enkele dagen geleden. Toen verkeerde ik in een euforie moment, maar die is echter voorbij. En dat zou in feite niet mogen, want niets heeft er toe geleid om dit euforiemoment weg te nemen. Ik voel me neerslachtig, zelfs een beetje verdrietig.
Ik zit over stomme dingen te zagen, fout te benadrukken. Ik snap het eigenlijk niet, want gisteren vroeg ik mij af wat ik in feite mis in mijn leven, wat er beter zou kunnen en er zijn hier en daar wel dingetjes maar niets om mij in feite die mij zo ongelukkig maken. Gisteren vertelde ik ook aan mijn vriend dat mijn zelfvertrouwen op een laag pitje staat. Hij antwoordde vlug met de vraag: "hoe komt dat ?" En ik kon er echt niet op antwoorden, zelfs nu kan ik dat niet. Ik dacht dan terug aan het verlopen schooljaar, hoe ongelukkig en verstoten ik mij voelde. Maar dat jaar is voorbij, nu is het vakantie. Een vakantie vol plezier en meestal wat zon, en toch voel ik mij neerslachtig. Waarom?! Ik denk dat het gewoon iets in mijn hoofd is. Misschien zoek ik wel excuses. Misschien vergelijk ik me ook teveel met andere mensen. Maar dan nog, elk heeft zijn kwaliteiten en dan zal ik er ook wel hebben zeker.
Misschien (ja ik gebruik dat woord ongelooflijk veel) moet ik de negatieve dingen die ik al over mezelf heb gezegd iets gaan neertypen en deze gaan verwerpen.
Ik voel me dik: Ik weeg 62 kilo en 174 cm groot en van een buikje is er bijna niets te zien. Maar ik zie er niet zo "fit" uit als die modelletjes Ik voel me dom: Ik behaalde mijn diploma zonder ooit maar een vak te hoeve meenemen naar een ander jaar. Soms maak ik schrijffouten en daar heb ik echt een hekel aan. Ik geraak soms niet uit mijn woorden: ik had sinds ik een peuter was een spraakprobleempje. Mijn moeder heeft dit nooit willen aanpakken, want volgens haar zit dat gewoon in de familie. Maar toch vind ik dat stom, want soms denk ik dat mensen moeite hebben om zo naar me te luisteren. Ik ben ENORM georganiseerd: zo zal ik niets vergeten! Maar misschien zou ik beter ook niet teveel overdrijven Ik twijfel en heb schuldgevoelens over alles: deze kan ik gewoon niet weerleggen.
Het voelt toch al iet wat beter om deze gedachten te kunnen neertypen. Hopelijk volgen er nu wat leukere dagen (in mezelf)!
Vandaag stond ik op met een zeer nerveus gevoel, ik kreeg vandaag mijn examenresultaten ... en gelukkig is het goed nieuws! Ik ben geslaagd, met toleranties welliswaar. Maar ik ben zeer tevreden, nu heb ik drie maanden vakantie en ik kan die wel gebruiken.
Dus vandaag voel ik me goed! Deze vakantie zal fantastisch worden, ik heb zoveel plannen met vriendinnen en een reisje met het vriendje! Volgend jaar ga ik voor mijn tweede Bachelor diploma: Accoutancy-Fiscaliteit. Ik moet toegeven dat het me niet echt interesseert, maar het verhoogt wel mijn werkzekerheid. Dat vind ik immers zeer belangrijk, want ik voel dat ik wel kan meedraaien in elke job.
Volgend jaar echter moet ik de klas delen met een paar klasgenoten (ook van dit jaar) waar ik toch een heel negatieve historie heb. Dat zal wat minder zijn, maar ik sla me er denk ik wel door. Het zal wat eenzaam worden, maar dan moet ik mij maar meer concentreren op mijn studies in plaats van praten.
Om in alle beleefdheid te openen, stel ik mezelf even voor. Ik ben een jonge vrouw van 21 jaar oud die woonachtig is in het kleine landje België. Ik houd van het kleur groen, de zon en een streepje wind, BBQ's en ijsjes, geknuffel, strips en tekeningen, muziek, enzovoort
Ik maakte deze blog aan voor één reden, ik voel dat ik mijn gevoelens moet neerplaatsen om mezelf zo beter te kunnen begrijpen. Ik vind mezelf een heel complex persoon en vooral mijn omgeving kan het me zo complex maken. Dus ja inderdaad ik maak deze blog meer aan voor mezelf dan voor jullie. Maar als jullie meelezen, dan vind ik dat zeker super. Want ik vind het leuker om iets neer te pennen voor een handje vol mensen dan juist voor mezelf, dat laatste gaat me gauw vervelen en dat is nu zeker niet de bedoeling.
Ik krijg het vaak soms moeilijk met mezelf, waardoor ik mezelf niet altijd in de hand heb. Dan word ik vaak boos, met daarna gevolg een heuse huilbui en schuldgevoel over mijn recente gedrag. Websites met de inhoud: "Hoe kan ik mezelf terug beter voelen" en "Hoe woede beheersen" zijn immers geen middeltje. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die kunnen beginnen tellen om zo hun woedeaanval te vermijden. Daarom hoop ik dat het neerpennen van mijn gevoelens, gedachten hier mijn gedrag kunnen verbeteren.
En dat MOET verbeteren, mijn grootste vrees is dat dit later nog zal verergeren en dat ik mezelf zeker niet meer in de hand heb. Ik wil dit mezelf niet aandoen, maar voornamelijk mijn omgeving niet. Ik wil gezien worden als een vrolijk, eerlijk iemand maar die positief in het leven staat. Ik wil kunnen lachen als het gaat om een misplaatst maar onschuldig grapje, ik wil kritiek kunnen verdragen.
Wat het voorbije jaar gebeurt is, heeft zeker niet mijn persoonlijkheid versterkt integendeel. Ik heb het gevoel dat ik me constant moet gaan verdedigen, dat mensen mij aanzien als een dom iemand. Echter ik weet dat dit totaal het geval niet is, ik ben studente en ik behaal mijn diploma in de vooropgestelde tijdsperiode, ik vind van mezelf dat ik over alles wel kan meepraten.
Moesten er mensen zijn die meelezen, zullen er wel denken dat de hedendaagse mensen wel met dit phenomeen te maken krijgen, wellicht zullen anderen wel denken dat ik overdrijf. MISSCHIEN is dat wel zo, maar ik vind dat het in feite daar niet over gaat. Ik wil me terug beter voelen maar ik voel dat ik mezelf daarvoor afrem.
Een verwarde en ongstructureerde blogintroductie, al vind ik dat zelf. Ik moet nog leren hoe ik dit alles moet gaan verantwoorden. Ik zal alvast een stap in de juiste richting zetten en mezelf verzekeren dat het me in latere blogs wel zal lukken.
Hey iedereen, het is alweer enkele dagen geleden. Toen verkeerde ik in een euforie moment, maar die is echter voorbij. En dat zou in feite niet mogen, want niets heeft er toe geleid om dit euforiemoment weg te nemen. Ik voel me neerslachtig, zelfs een beetje verdrietig.
