Het leven zoals het is... gedachten dwarrelen, ideeën vergaan.
Laten we ze opschrijven zodat ze blijven bestaan.
Kinderen worden groot, herinneringen vergaan.
Laten we ze opschrijven zodat ze blijven bestaan.
23-09-2014
Weekend
shoppen, zwemmen, kermis.
Het was een druk weekendje!
Shoppen met een 3jarige en bijna 6 jarige is een hele opdracht.
Kalmte zal u redden!! (en een kleine zenuwinzinking, blijven lachen!)
Blijf staan, kom hier, kom eens passen, vind je het mooi? Over elkaar rollen, verstoppertje spelen tussen de rekken en helemaal niet luisteren naar wat mama en papa zeggen. Maar als je roept, kom we gaan een ijsje eten!
Vrijdagmorgen, laatse werkdag, laatste schooldag, weekend in het zicht.
Volledig relaxt begin ik aan de ochtendroutine. Kindjes hebben goed geslapen, manlief is op tijd wakker en al reeds vertrokken naar het werk.
08.00: Mama mag ik mijn tekening van gisteren nog afmaken? Ja jongen doe maar, maar binnen 10min poetsen we de tandjes. Jaja. Mama ikke ook kleuren? Ja jongen neem maar een blaadje in papa's bureau.
Ondertussen ben ik de ramen aan het openzetten boven. Wat het is verbazend warm buiten voor half september te zijn.
Mama?? Ja jongen. Het is strapdag vandaag op school. Ja jongen ik weet het. Te voet of met de fiets e? Ik wil met de fiets. Maar we gaan altijd te voet. Maar ik wil met de fiiieeets! Waarom het is maar 200meter. En hij moet versierd zijn, iedereen doet het.
MILJAAR!
Het zinnetje iedereen doet het! Dan schiet je in actie! Ons kind mag daar toch niet alleen staan zonder fiets en dan nog niet versierd ook.
08.10: Help ik heb geen slingers of andere pruts die zou kunnen dienen als versiering. Vlug de buren inschakelen. Gelukkig heb ik fantastische buren die op pensioen zijn en ons als zoveel uit de nood hebben geholpen.
Alles moest plots heel rap gaan op onze gezellige relaxte vrijdagmorgen.
Jassen, schoenen, tanden, boekentassen.
Mama ikke ook fiets. (Grrr) Nee jongen dat gaat niet. Ma boer ook fiets ikke ook. Aaaaah(inwendig) We zijn al bijna telaat. zielige oogjes, ok dan.
En dat allemaal voor 200meter. Maar oh wat waren ze trots en blij....
Op terugweg van school was ik werkelijk aan het glunderen. Onze jongste spruit ging naar binnen, helemaal alleen, zonder tranen!
We beelden ons vaak in dat het allemaal wel zo erg niet is en dat het wel zal goed komen. Maar als je daar staat met een huilende peuter die maar niet loskomt van je been, dan vergaat de wereld! Want je moet gaan werken, de juffen kijken, andere kindjes gaan flink naar binnen. Wat doe ik toch verkeerd??? Met onze eerste ging het al helemaal niet vlot! Iedere dag tranen tot in het tweede kleuter . En zie nu een sterke, gezonde jongen in het eerste leerjaar. Ik kan niet trotser zijn!
.
