“Culture is the widening of the mind and of the spirit.”
                                                                                                Jawaharlal Nebru

We hebben een blog! We kunnen dus beginnen met de verhalen van onze avonturen wereldwijd te verspreiden.
Maar misschien best even uitleggen wie 'we' zijn...
We zijn studenten verpleegkunde en vroedkunde van de KHLim in Hasselt en zitten op dit moment volop in de voorbereidingsfase van onze inleefreis naar Tanzania. Voor de eerste groep en de studenten die op stage gaan, zal die voorbereidingsfase snel overgaan in de actiefase, want zij vertrekken al op 31 december. De tweede groep zal nog wat langer moeten wachten, want zij vertrekken op 11 februari 2012.

Omdat zo'n inleefreis niet zomaar een citytripje is, willen we graag iedereen op de hoogte houden van wat we allemaal meemaken, zien, horen, voelen, ruiken,... en een blog is daar tegenwoordig het eenvoudigste middel voor. Dus iedereen die ons wil volgen: hou deze blog goed in de gaten en tot snel!

De studenten verpleegkunde die vijf weken in Kigoma blijven, zijn te volgen via www.bloggen.be/stagegroeptanzania2012.           

28-12-2011, 00:00 geschreven door Inleefreizigers  

23/2

Vandaag zijn we om 7.30 vertrokken in Kigoma. Met spijt in het hart laten we deze heerlijke plaats achter. De reis naar Bujumbura was vermoeiend, warm en nat. Hevige regen  maakte het voor de driver niet altijd even gemakkelijk. Om 13u kwamen we eindelijk aan in Bujumbura. Na het verdelen van de kamers en het zeulen met koffers vol met souvernirs , zijn we in de gietende regen een bezoekje gaan brengen aan een neuro- psychiatrisch ziekenhuis in Kamenge. Broeder Augustinus deed zijn uiterste best om ons zo goed mogelijk onder te dompelen in de werking en opbouw van dit ziekenhuis.  Terug aangekomen in het hotel, konden sommigen onder ons (lees Heidi) genieten van warm water in de douche. Heerlijk was dat. Anderen genoten dan weer van het koude water. Maar dat is na deze weken al een gewoonte geworden. Na het avondeten hebben we nog gezellig samen gezeten, om daarna in ons bedje te kruipen. Morgen wacht ons een zware dag met veel  wachten en verschillende vluchten.

24/ 2

Vandaag vertrekken we om 12.30 naar de luchthaven. Onze eerste vlucht is om 15u plaatselijke tijd. Morgen ochtend zullen we terug zijn in het vertrouwde België.

24-02-2012, 07:41 geschreven door Inleefreizigers  

Tweede stagedag in Maweni (materniteit): Lynn en Lise

Vandaag stonden we op materniteit. Over het algemeen hebben we een aangename dag gehad. Het was niet zo schokkend als op pediatrie, maar de verveling die Sanne en Marlies hier gisteren hadden, hebben we ook niet gevoeld. Dat betekent niet dat het poetsen ons bespaard werd. De zalen van materniteit blinken weer als een spiegeltje.
Het beste werd vandaag tot het laatste bewaard, toen Jolien ons kwam vergezellen samen met een vrouw die een keizersnede moest krijgen. Toen we allemaal een operatie-outfit hadden bemachtigd, konden we de operatie volgen. Het heeft veel moeite gekost, maar uiteindelijk overleefde het kindje toch. We sloten onze tweede stagedag met een positief gevoel af.

Tweede stagedag op de verloskamer in Ujiji: (Liesbeth, Jolien, Brenda)

Onze tweede dag begon minder hectisch als gisteren, maar nog schokkender. Gisteren was er een mevrouw binnen gekomen waarvan de baby in stuitligging lag. In België kan dit zo bevallen, met hulp van de gynaecoloog. Hier in Tanzania doet de vroedvrouw zelf deze bevalling. Toen we deze morgen op de verloskamer binnenkwamen waren we allemaal verbaasd dat we die mevrouw daar nog zagen liggen. Ze was deze nacht bevallen maar haar kindje was niet zo gezond. Toen Jolien en Liesbeth gingen kijken zagen ze dat het kindje gestorven was. De dokter is dit dan komen bevestigingen. Dat was de eerste tegenslag van vandaag.

Nadat we dit van ons af hadden gezet hebben we alle drie nog een gezond kindje op de wereld kunnen zetten. Rond de middag is Jolien met de ambulance mee mogen gaan om een zwangere vrouw in arbeid naar Maweni te brengen. Enkel daar voeren ze een keizersnede uit. 

Jolien werd vergezeld door de andere studenten in Maweni. We stonden dus met een bende Belgen op de vingers van de dokters te kijken. Met het fototoestel in de aanslag gingen we de operatiekamer in en volgden we de keizersnede. Het kindje dat geboren werd was een jongetje, helaas niet zo gezond. Nadat hij gereanimeerd en beademend werd, liet hij gelukkig een luide schreeuw horen ! Wat een opluchting.
Terwijl Jolien in Maweni aan het volgen was, hebben ook Brenda en Liesbeth spannende dingen meegemaakt in Ujiji: daar was een vrouw die een postpartumbloeding heeft gedaan. Zoals de Afrikaanse cultuur al kan verraden werd ook zij aan haar lot overgelaten. Lang leve de Belgische studenten die nog een beetje bezorgd om haar waren.
Het was voor ons alle drie weer een leerrijke stagedag, we kijken uit naar morgen !

Sanne en Marlies – operatiekwartier (Maweni Hospital):

Na gisteren een (te) rustige dag op de materniteit gehad te hebben, hoopten we op meer actie voor onze eerste stagedag op de ok .

We kwamen aan in een leeg verpleeglokaal, enkel de nachtverpleegkundige was aanwezig. Een uur later begonnen de eerste verpleegkundigen binnen te komen. Vanaf dan was het wachten op de patiënten. Een rustige voormiddag ging voorbij, we hebben ‘steriele’ kompressen geplooid. Rond de middag kwam de eerste patiënte binnen via materniteit die gescheurd was bij een bevalling op straat. Onder onmenselijke toestand werd zij gehecht, we hadden niet eens de indruk dat ze genoeg verdoofd was. Marlies heeft bij deze operatie mogen assisteren, dat was wel spannend!

De volgende operatie was de alom bekende keizersnede , die we met 5 hebben kunnen meevolgen. Dat was het einde van onze dag, foto’s volgen nog J.

18/2

Lynn en Lise – laatste stagedag op materniteit (Maweni hospital)

Onze ervaringen op stage worden elke dag beter. Vandaag mochten we onze dag beginnen met het uitdelen van ziekenhuismateriaal en kleren die we uit België hadden meegenomen. Het was een plezier om de blije gezichten te zien van de mama’s en kindjes terwijl ze de kleren in ontvangst namen. Ook de dokters en verpleegkundigen waren gelukkig met het materiaal dat we hen bezorgden. Na een zeer bondig bezoekje aan de psychiatrische afdeling (maar goed dat we hier onze stage niet hebben gedaan!) begon onze werkdag. De sfeer zat er al meteen goed in toen we onze eerste live bevalling zagen. Daarna hebben we afwisselend gezeten en rondgelopen met medicatie. Net voor het einde van de laatste Tanzaniaanse werkdag moest ook een tweede vrouw bevallen. Opnieuw was het voor ons een miraculeus gebeuren en we zijn blij dat we hiervan een deel konden uitmaken. Hoe slecht onze stagedagen in Maweni ook begonnen zijn, zo goed hebben we ze afgesloten.

Jolien, Brenda en Liesbeth op verloskamer in Ujiji:

Op onze laatste stagedag hebben we nog elk een paar bevallingen kunnen doen. De teller staat nu voor ons alle drie op 4, stuk voor stuk gezonde baby’tjes.

Enkel Liesbeth haar bevalling is wat tegengevallen: daar hadden de vroedvrouwen een andere manier van uitleg geven over hoe een vrouw moet persen. Haar verhaal zal later nog wel volgen.

We hadden ook een grote koffer met babykleertjes en verpleegkundig materiaal bij. De vroedvrouwen begonnen onmiddellijk spulletjes voor zichzelf uit te zoeken, en van de overgebleven kleertjes hebben we hoopjes gemaakt voor de mama’s. De vrouwen die vandaag zijn komen bevallen hadden een lucky day want zij kregen een stapeltje mee !

De rest van de dag verliep vlotjes, en om 2u (een halfuurtje vroeger dan normaal) mochten we naar huis.

We kijken er allemaal met een dubbel gevoel naar terug: langs de ene kant blij dat we de kans kregen om bevallingen in Afrika te kunnen doen, maar langs de andere kant hadden we toch wel wat moeite met de mentaliteit van de vroedvrouwen. We zijn opgelucht dat wij later in België kunnen bevallen J !

Marlies en Sanne – operatiekwartier (Maweni Hospital):

Vol goede moed vertrokken we naar Maweni, om onze laatste stagedag tot een goed einde te brengen.  Nadat we de vorige dag al enige actie hadden gehad, hoopten we dit deze dag ook te hebben. Dit was een tegenvaller, de laatste dag begon hetzelfde. Als eerste hebben we samen met Lise en Lynn materiaal verdeeld over de verschillende afdelingen. In het OK waren ze heel tevreden met het materiaal, voornamelijk met de infusen! We werden onthaald door een verpleegkundige/anesthesist, waar we onze hele dag mee hebben doorgebracht.  Plots dachten we dat er iets ernstig ging gebeuren, er  werd een vrouw binnengebracht , er was besloten dat de baarmoeder dichtgenaaid moest worden om een spontane abortus tegen te gaan! Dit was voor ons een hele shock om te zien hoe zowel de arts als verpleegkundigen met de patiënte omgingen. Er was helemaal geen empathie, terwijl dit een heel belangrijk item is op school! Marlies en Sanne hebben bij deze vrouw gezeten en gewacht tot ze wakker werd. Dit was een hele ervaring, onder narcose doet een patiënt soms rare dingen (lees: hallucineren en zingen in de kerk). Om onze stagedag af te sluiten hebben we de verpleegkundigen geholpen met het plooien van ‘steriele’ kompressen. Het was een hele aparte, maar leerrijke ervaring deze stage!!

Charlotte en Jasmien in Baptist:

De laatste stagedag ontdekten we dat er op zaterdag geen viering was, dit vonden we eigenlijk wel jammer J. Vandaag was er wel water dus kregen we de aftrekker in de handen geduwd. Het rode stof in de slaapzaal werd een rode  modderpoel. Het zag er naderhand toch wat netter uit. Veel technieken hebben we nog niet kunnen doen maar we hebben wel steriele kompressen mogen vouwen. We moesten hierna van onze vriend, de dokter een kleine ingreep meevolgen. Dit werd zeer primitief uitgevoerd, weinig verdoving en veel geroep. Op het einde van de dag hebben we nog een groot koffer met verpleegkundig materiaal afgegeven. Hier waren ze heel erg blij mee want ze hadden het hard nodig. Vervolgens hebben we nog van iedereen afscheid genomen alsof we elkaar al jaren kenden.

19/02:

Deze morgen hebben we onze rugzak moeten inpakken om op 2daagse te vertrekken naar Marumba en Kasulu.

Het avontuur begon al van zodra we in de daladala stapten: boenkmuziek en een rammelkar. Stel u daar nog eens rode zandweggetjes met dikke stenen en putten bij voor en het plaatje is compleet. Een bende kakelende witte kippen keken hun ogen uit. Liefste ouders: hadden jullie dit op voorhand geweten, dan hadden de dochters noooooooit mogen meegaan J but we survived ! Het was een helse rit die we niet eens met een 4x4 zouden overwegen, laat staan met een rammelkar. Sommige deden hun ogen toe, anderen schreeuwden de longen uit hun lijf en nog anderen deden een schietgebedje !

Eens aangekomen in Marumba hebben we God bedankt voor de veilige rit in de mis. Een hele ervaring, zo een Afrikaanse mis ! Hij begint om 10u en eindigt om 12u30, gelukkig kwamen wij pas binnengetaffeld om 11u. We hebben wel nog kunnen genieten van een mooi gospelkoor, we werden zelfs naar voor geroepen voor een speech.

Eenmaal bekeerd gingen we naar een psychiatrisch ziekenhuis. De echte avonturiers deden deze rit in de achterbak van een jeep. Wat een prachtig uitzicht ! De watjes kozen voor “veilig” en gingen met de daladala achterna.

In het psychiatrisch ziekenhuis kregen we een rondleiding, dit moest vrij snel gaan omdat onze band plat aan het lopen was (waar we nog een ritje mee te gaan hadden).

Daarna gingen we richting ons hotel voor 1 nacht, wat een luxe: douchen met warm water! Daar hadden we allemaal naar uitgekeken, maar helaas werd de droom geen werkelijkheid. Enkel Heidi en Liesbeth hadden warm water en kregen de handelaarskriebels: ze wilden hun douche verkopen voor 5000 shilling (= 2,5 euro). Zo hoognodig was het warme water nu nog net niet.

Na de teleurstelling van het warme water, bleef ook het eten niet gespaard: de salamanders hingen tegen de muren, de muizen liepen door de keuken en de frietjes waren niet echt Belgische kwaliteit.

Moe van de vele busritten kropen we allemaal ons bedje in, klaar voor een nieuwe dag vol avontuur !

Bloopers:
De Broeders van Liefde appreciëren het wel als er gezongen wordt tijdens het afwassen, maar jammer genoeg heeft ‘My Generation’ van Limp Bizkit (“We don’t give a F*CK and we won’t give a F*CK until you give a F*CK about me”) niet zo’n groot succes. (Lynn en Charlotte)

20/02:

De dag begon met een raar ontbijt: een kommetje rijst/havermout-pap (met veeeeeel suiker was het een klein beetje te eten), een gek fruitsapje, een droge boterham en een omeletje met weinig smaak.

Een goed ontbijt om bij vele personen buikpijn te veroorzaken. Wat een ideale toestand om de bus op te stappen. We reden richting Kasulu, de school voor verpleegkundigen bezoeken en aaneensluitend een privéziekenhuis. Wat een verschil met onze stageziekenhuizen ! Hier hadden we wel allemaal stage willen doen. Maar de mensen betalen er ook een prijs voor: een bevalling in het staatsziekenhuis Ujiji is gratis, in tegenstelling tot dit hier, waar men 800 000 shilling moet betalen (= 400 euro). Dan is de keuze voor de doorsnee bevolking  wel snel gemaakt.

Het aantal patiënten was dus ook erg beperkt.

Na ons bezoekje hadden we allemaal honger, en mochten we bij Hesron en Imaan gaan eten (Hesron is een student verpleegkunde die financieel gesteund wordt door Gert, Imaan is zijn verloofde).

Bij Komen Eten op vt4 zouden ze niet geslaagd zijn: het eten was heel lekker, maar in Afrika is het polépolé stijl (ze moesten nog beginnen koken toen wij er al waren, we hebben ongeveer 2u gewacht in de volle zon). Iedereen zat met lange tanden te wachten, maar oh wat heeft het ons gesmaakt! Ook op gastvrijheid krijgen ze zeker een 10!

De terugrit naar Aqua Lodge verliep wat vlotter, we zaten allemaal met onze gedachten bij Monica. Zij is een “Tupperwarevrouw” (ze verkoopt haar souvenirs aan huis, mooi uitgestald op de grond). Ze heeft aan ons veel geld verdiend. Nog nooit hebben we het gevoel gehad dat we teveel geld hadden, maar nu moesten de Tanzaniaanse shilling eraan (we kunnen er in Burundi niets meer mee doen).

Om de avond af te sluiten hebben we nog eens het biopsychosociaal moment gedaan en zijn we ons bedje in gekropen want morgen staat er ons een zware dag te wachten!

21/2

Gisterenavond werden we goed voorbereid op wat ons vandaag te wachten staat: Gombe. Een groot natuurpark met chimpansees en Bavianen. Gepakt en gezakt met een voorraad water konden we aan de dag beginnen.

Voordat we apen zouden zien moesten we 2u varen met een bootje, wat een prachtig zicht over het Tanganyikameer en de kustlijn opleverde.

24-02-2012, 07:31 geschreven door Inleefreizigers  

17/02

Tweede stage dag in het ziekenhuis  Baptist: Charlotte en Jasmien

De tweede stagedag is achter de rug. We zijn om half acht in het ziekenhuis aangekomen. Vervolgens vertelde de  nachtverpleegkundige ons dat er elke dag voor de shift gebeden wordt. Dus wij beginnen zoals twee gelovige meisjes een gebedje te doen. Maar dit was blijkbaar helemaal niet de bedoeling, we hadden dus al weer een goede indruk nagelaten. De bedoeling was dus eigenlijk dat we naar de viering van het ziekenhuis gingen. Op een polé polé(langzaam) tempo stroomden de verpleegkundigen binnen en begonnen we met zang tijdens de Tanzaniaanse viering. Na dit volgden we de briefing van het ziekenhuis,  toen konden we echt aan onze stagedag beginnen. Het werd al snel duidelijk dat er in de ziekenhuis niet veel materiaal om handen was, om niet te zeggen geen. Het stromend water werkte niet en een tijdje later begaf de elektriciteit het ook. De verpleegkundigen  waren wel vriendelijk en lief, ook naar de patiënten toe. Dit vonden we leuk om te zien. De uren gingen niet zo snel voorbij dus besloten we op ontdekkingstocht te gaan doorheen het ziekenhuis. Uiteindelijk kwamen we terecht in het labo, waar een vriendelijke laborant ons uitleg gaf. Hij had allerlei reptielen op sterk water staan en liet ons ook de malaria bacterie zien onder de microscoop. Voor de rest van de stagedag hebben we de medicatiekar nog wat opgeruimd en ons verveeld. We waren blij toen we Gert en Heidi zagen verschijnen.

24-02-2012, 07:29 geschreven door Inleefreizigers  

17-02-2012, 10:13 geschreven door Inleefreizigers  

17-02-2012, 10:00 geschreven door Inleefreizigers  

Hier het verslag van onze eerste stagedag:

Jolien, Liesbeth en Brenda als vroedvrouwen in Ujiji:

We zijn nog niet tegoei aangekomen of er staat Liesbeth al een eerste bevalling te wachten. We worden er direct ingegooid. Onmiddellijk merken we de verschillen met België op: hier moeten de zwangeren die komen bevallen hun eigen materiaal meebrengen (doeken, steriele handschoenen, mesje voor de navelstreng door te “knippen”). Daarna volgde er nog een bevalling voor Brenda en Jolien. We vielen van de ene verbazing in de andere want hier wordt de navelstreng afgebonden met 2 touwtjes, de vrouwen staan onmiddellijk op na de bevalling en de baby wordt met zijn 2 beentjes ondersteboven vastgehouden.
Het was een vermoeiende dag met veel indrukken, benieuwd of er morgen nog bevallingen voor ons klaarstaan!

Sanne en Marlies op de materniteit in Maweni:

Met een bang hartje vertrokken we op stage, we hadden op voorhand aangegeven om op het operatiekwartier te staan.  Toen we aankwamen, hebben we de keuze gekregen om toch nog een dagje op materniteit te staan. Dit aanbod konden we niet afslaan.
Achteraf bleek dit toch niet zo’n goed aanbod te zijn, er was namelijk NIETS te doen! Zelfs de Verpleegkundigen deden NIETS! Na gevraagd  te hebben wat we konden doen, zijn we aan het werk gezet. Ze hebben ons letterlijk de zwabber in de handen geduwd ;), dus begonnen we maar met de vloer te dweilen!
Na het poetsen hebben we toch de kans gekregen om een vaginaal onderzoek mee te volgen! Dit was het hoogtepunt van onze stagedag!
We hebben vandaag geleerd ons in stilte op de achtergrond bezig te houden door de omgeving te observeren. Dit deden de Verpleegkundigen ook, al liggend op een bankje.
We waren blij dat de stagedag voorbij is gegaan en hebben deze dag afgesloten met het compliment dat we mooi gekleed waren. Hopelijk valt onze volgende stagedag op het operatiekwartier beter mee.

Lynn en Lise op de pediatrie in Mawemi:

Op de eerste stagedag kwamen we op pediatrie terecht.  Als twee westerse psychiatrische verpleegkundigen zijn we het gewoon om empathisch met patiënten om te gaan, dit is absoluut het tegenovergestelde van wat we vandaag gezien hebben. Ruw en gemakzuchtig zijn een betere omschrijving voor de lokale omgang met de kinderen op pediatrie. Lakens zijn een onbekend fenomeen. De doeken die op de markt te koop zijn dienen echter wel  als kleding, pamper en verband. In die volgorde. Het materiaal is ook alles behalve wat het moet zijn. Idem voor het gebruik ervan.
We hebben veel dingen gezien die we schokkend vonden en deze dag heeft een grote indruk op ons gemaakt. Morgen staan we op materniteit. Misschien is het poetsen een welgekomen afwisseling.

Jasmien en Charlotte in Baptist:

Nadat we iedereen mee naar hun stageplaats  hadden begeleid was het reeds half 12 toen we op onze stageplaats arriveerde. We zagen al snel dat het ziekenhuis was gelegen in een prachtige omgeving.  Het duurde even voordat we wisten bij wie we moesten zijn maar uiteindelijk kwamen we op onze afdeling aan. Vervolgens trokken we snel onze stagepakjes aan en gingen met de dokter alle patiënten af. De eerste afdeling waren kinderen, dit vonden we niet aangenaam om te zien, want kindjes moeten gezond zijn niet ziek. De meeste kinderen hier hebben malaria. Al snel ontdekte we dat de dokter meer interesse had voor ons dan zijn patiënten. Met hand en tand probeerde we de Belgische cultuur uit te leggen. De eerste techniek van de dag was de bloeddruk meten met een middeleeuws instrument. Charlotte bracht dit tot een goed einde. De rest van het ziekenhuis was er nog een mannen en vrouwen afdeling. In het totaal liggen er 26 patiënten  het is  dan ook maar een klein ziekenhuis.  Uiteindelijk hadden we de dokters ronde  afgerond waarna hij ons bij de hand na, letterlijk. Hier is dat blijkbaar een teken van gastvrijheid en vriendelijkheid. Dus liepen net als twee verlegen schapen  om de beurt met de dokter hand in hand. We wisten totaal niet hoe we hier op moesten reageren. Voor we het wisten stond Gert al bij ons en was het tijd om terug te keren naar ons verblijf. We hebben vandaag nog geen zware technieken moeten uitvoeren. We houden ons hart al vast voor morgen.

De dag werd afgesloten met een frisse duik in het meer, om de verhalen te delen met elkaar.

Wisten jullie trouwens al dat Gert een BVA is ? (Bekende Vlaamse Afrikaan)

Bloopers:

-          Brenda heeft heel de daladala rit naast een eend gezeten.

-          Volgens Brenda is koe van een stoofvlees, maar bij ons is het stoofvlees van een koe.

-          Volgende keer moet Gert zijn zakken checken voordat hij zijn gsm een duik gunt.

17-02-2012, 09:57 geschreven door Inleefreizigers  

Deze voormiddag zijn de plannen wat gewijzigd door de regen.  Dus hebben we de blog maar in orde gemaakt en van de gelegenheid geprofiteerd om de kamers wat op te ruimen. Tegen 11 uur klaarde het op en zijn we kunnen vertrekken richting Bangwe. Dit is een opvangcentrum voor andersvaliden. Onderweg hebben we gevangenen gezien die het gras afdeden en de koeien uitlieten. Jolien kon maar niet vatten dat ze geen enkele poging ondernamen om de benen te nemen. In Bangwe zijn de slaapkamers en faciliteiten even erbarmelijk als in het weeshuis gisteren, maar hier voelden we meer warmte, gezelligheid, genegenheid. Dit maakte de confrontatie draaglijker. We hebben heel veel mooie foto’s gemaakt met de kinderen. Voorproefje volgt hieronder. Toen zijn we verder gewandeld naar een schooltje ‘Hope of the nations’, daar verkopen ze handtassen, portemonnees, kettingen, … voor een goed doel. Zoals jullie wel kunnen verwachten, hebben we ons helemaal laten gaan en 2 maandlonen uitgegeven. Maar wees gerust, het is lang niet zoveel als in België!

17-02-2012, 09:56 geschreven door Inleefreizigers  

14/02/

Om 7 uur 30 ging ons wekkertje af. Na een ontbijt met zacht en minder zacht brood zijn we aan de dag begonnen. Eerst gingen we naar de markt in Kigoma, waar er al volop doeken werden gekocht. Omdat sommigen onder ons hier een kleedje van willen laten maken, gingen we op zoek naar een kleermaakster. Charlotte, Marlies en Jolien deden hun best om in het Swahili uit te leggen hoe het kleedje eruit moest zien. In de woorden van Marlies: “I want a dress with froemels.” Toen alle maten waren genomen, de borstomtrek zelfs meerdere keren, hebben we de markt verlaten en ging we naar Café Modern. Daar hebben we een lekker sapje gedronken. Gelukkig had dit geen gevolgen voor onze darmen.
Normaal gezien volgde dan om 13 uur onze middageten, maar uiteindelijk werd het pas 14 uur. Onmiddellijk daarna hebben we een serieuze inspanning geleverd. Een wandeling van een uur, bergop, in de volle zon, richting het Mokachi weeshuis. Het decor hiervan was prachtig, maar de binnenkant van het weeshuis was alles behalve dat. Een korte schets van de verschrikkelijke omstandigheden waarin de kinderen daar leven: geen keuken behalve een houtvuur in een zwart kort, een refter zonder stoelen, geen sanitair, niet genoeg bedden waardoor er veel kinderen per twee op een matras moesten liggen die soms meer gat dan matras waren, geen privacy of comfort. We zagen dat er kinderen in de klaslokalen aan het studeren waren, waaronder ook een albino. Nadat we hem een hand hadden gegeven merkten we dat zijn huid vreemd aanvoelde, een beetje te vergelijken met huid die verbrand is. Op het einde van het bezoek was er een rondetafelgesprek met de begeleiders van daar. We mochten onze kritische bedenkingen en gedachten delen met hen. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Ze vroegen ons wat we gingen doen om hen te helpen, dus eigenlijk om geld, maar we waren allemaal achterdochtig over hoe de zaken er lopen. Met een dubbel gevoel hebben we afscheid genomen. Op de terugweg werden we omgeven door de prachtige natuur die Tanzania te bieden heeft. Een pad tussen de palmbomen leidde ons naar een Afrikaans discodorp: Kibirizi. We hoorden de Afrikaans muziek al van ver, wat ons allemaal in een goede stemming bracht. 
Daarna gingen we langs bij onze landgenoot Katrien die hier in een housing compound woont. Met haar praatten we over de situatie in Tanzania en Afrika in het algemeen. Vanaf daar was het niet meer zover terug naar Aqua Lodge. We hebben snel onze bikini aangedaan en zijn het meer ingerend voor een verfrissende duik en onze eerste wasbeurt bij een prachtige zonsondergang en tussen enkele leden de lokale bevolking.
Onze kamers beginnen ondertussen stilaan af te takelen: het licht valt te pas en te onpas uit, er zijn veel huisdieren zoals kakkerlakken, bij de ene loopt de wc over, bij de andere valt de wc in elkaar.

Whitney Houston is gestorven.
Liesbeth: “Wil je weten hoe die is gestorven?”
Brenda: “Wie is Hoedie?”
Een half uur later viel de frank.

Gert houdt wel van gezouten eten, maar hier overdrijft er toch een beetje mee. Hij kapte heel het zoutvat leeg op zijn bord.

Wassen of plassen in het meer is toch wel een groot verschil behalve voor Gert.

Jolien vertelde dat ze op buitenlandse stage gaat in Senegal, waarop de volgende conversatie volgde:
Gert: “Parlez Français?”
Jolien: “Oktober.”

17-02-2012, 09:56 geschreven door Inleefreizigers  

13/02/2012

De eerste nacht op Afrikaanse bodem hebben we overleefd. We werden normaal opgehaald door de DALA DALA om 7u30, maar naar Afrikaanse normen is dit 8u30 geworden. Twee bussen volgepropt, de ene met mensen, de andere met valiezen, vertrokken voor een lange rit naar Tanzania. De reis was vermoeiend maar onderweg konden we wel genieten van prachtige landschappen. Om 16 uur zijn we dan eindelijk aangekomen op onze bestemming, Aqua lodge. De kamers zijn zeer  luxueus naar Afrikaanse standaard. Voor de rest van de dag hebben we niet meer veel uitgespookt, we hebben een rondje door de stad gedaan. Iedereen keek naar ons we voelden ons er toch wel wat ongemakkelijk bij.  Uiteindelijk zijn we nog wat lekkers gaan eten bij de buren, en vroeg ons bedje in gekropen.

Bloopers

De thee word hier verrijkt met Afrikaanse vliegen.

Net zoals in belgie kakken de vogels hier ook op mensen, Liesbeth heeft het aan de lijve ondervonden.

Heidi heeft een talent om oncomfortabele stoelen uit te zoeken.

17-02-2012, 09:55 geschreven door Inleefreizigers