Neem de trein

Nog voor de ochtendglorie gezongen heeft

boldert hij al langs ’t stille ochtendwaken

Hij laat verveling met zich meerijden,

maakt de filosoof in me wakker

Langs treinsporen overdenk ik

de sporen van mijn leven.

Langs de voorbijschuivende wolken

dagdroom ik ’t gewilde leven

Langs ’t voorbijflitsen door ’t raam

overdenk ik ’t verleden.

De trein rijdt verder,

mijn gedachten rijden mee,

op de cadans van ’t bolderen.

Aan ’t einde van de rit

rollen de gedachten zich weer op,

verstoppen zich in alledaagse sleur.

Ik nam de trein

& vernam mezelf,

vernam het leven.

12-12-2013 om 21:28 geschreven door Lieselot  

Terug op rivieren van ledigheid

Ik heb

In ’t zand geschreven

dat ik van je hield,

In ’t weerspiegelen van maanlicht op ’t water herkent

dat onze liefde magisch was.

We waren de zeebries die golven de juiste richting uitblaast,

het opwaaiende zand dat danst uit levenslust.

Geen enkele zee was oneindiger dan onze liefde.

Geen enkele traan was  een druppel teveel

in onze passionele wateren.

Tot jij jezelf liet meevoeren,

door een andere stroom.

Ik heb geschreeuwd

in ’t zinken van onze liefdesboot.

’t Heelal heeft mij gehoord,

maar jij niet.

Ik heb in konkelende wateren,

in tegenwind op volle zee,

in de oneindigheid van de nacht

herkent dat jij,

ooit in mijn liefdesstroom,

al lang de andere zeeën bevaart.

En ik drijf af,

naar rivieren van ledigheid.

29-11-2013 om 19:31 geschreven door Lieselot  

Ze vernederen ons , gebruiken ons, kleineren ons, misbruiken ons, verwerpen ons, vertrappelen ons, verwoesten ons, bespelen ons,… Ze doen ons kwaad, zoals niemand anders dat kan. Ze zijn de duivels van onze ziel en de martelaars van onze harten. Heel soms zijn ze zelfs de misbruikers van onze fragiele lichamen en meer dan vaak zijn ze de gebruikers van onze goedheid, onze goedgelovigheid die ze maar al te graag bespelen. Ze zijn slecht, oh zo slecht en ze zullen nooit veranderen… Toch moeten ze ook iets goeds bezitten, iets wonderbaarlijks, iets ongewoon dat we nergens anders weervinden. Ze moeten ons op één of andere manier versteld doen staan, ons doen beseffen dat we hulpeloze wezens zijn, ook al zijn we nog zo zelfstandige vrouwen. Ze moeten iets bezitten dat ons breekt, onze zielen en harten openlegt, ons lichaam verlamt en ons onszelf blindelings in hun handen laat leggen. Ze moeten bijzonder en onmisbaar zijn, anders zouden ze ons nooit zo verliefd en zo gelukkig kunnen maken. Anders zouden we nooit dat magische gevoel dat alles op zijn plaats valt kunnen voelen door hen. Ze kunnen ons verwoesten, maar ze zouden ons nooit kunnen verwoesten indien ze ons niet zouden kunnen helen en opbouwen, ophemelen en beminnen. Die mannen, die ondanks hun lustigheid, hun geslepen sluwheid, hun harteloze geweten en hun bruutheid die al vele vrouwen tegen de grond heeft geworpen toch kostbaar moeten zijn, onmisbaar en, geloof het of niet, goed moeten zijn…

Hoe kunnen ze dan zo goed zijn als ze zo slecht zijn ? Ze zijn goed omdat ze ons goed maken. Ook al maken ze ons soms kapot, ze laten ons ook dingen voelen die ons verheven naar hogere sferen, die ons intens gelukkig maken of het leven intens laten beleven. Ze kunnen ons kapotmaken omdat ze ze ons kunnen verrijken en helen. Die mannen zijn de strelende, ruwe handen langs onze gezichten, ze zijn het wegwrijven van onze tranen, ook al zijn ze even vaak de aanleiding van onze tranen. Ze zijn de stevige handdruk, de ruwe vingers die onze lichamen aftasten. Ze zijn de goedbedoelde troostende woorden of soms gewoon de ingebeelde luisterende oren die ons het gevoel geven dat we niet alleen staan met onze gevoelens en complexe belevingswereld waarmee iedere vrouw worstelt. Ze zijn diegene die relativeren wat wij opblazen, zetten ons met beide voeten op de grond. Ze zijn de dreigende ogen die ons vertellen dat we moeten ophouden met het drama dat we zo graag opvoeren. Ze zijn het kortaf bevelen dat we moeten stoppen met zagen omdat we er toch niets mee bereiken. Ze zijn de stevige schouders die ons het gevoel geven veilig te zijn in de overweldigende wereld. Ze zijn de robuuste lichamen die ons het gevoel geven dat we kleine, fragiele wezens zijn die zich mogen laten beschermen. Ze geven ons het gevoel dat er iemand is die voor ons zorgt, ook al moeten wij eigenlijk vaak voor hen zorgen. Ze kunnen de hemel zijn, omdat ze ons aanvullen, liefhebben op een mannelijke manier die wij niet begrijpen maar wel enorm nodig hebben. Ze zijn onmisbaar omdat ze ons aantrekken met hun verleidelijkheid aan mannelijkheid die wij instinctief aanbidden. Ze zijn onmisbaar omdat ze ons het gevoel geven dat we kostbare, opmerkelijke vrouwen zijn, ze ons het gevoel geven dat iedere vrouw wil voelen: zich mooi en gegeerd voelen. We hebben ze nodig omdat we, hoe zelfstandig en onafhankelijk we ook willen zijn, we ze nodig hebben om ons aan te vullen, ons te beschermen, beminnen en voor ons te zorgen. Want een man is naast de martelaar van je hart, ook de redder van je zelfvertrouwen, je zelfbeeld en je gevoel van waardevol zijn. Ze zijn diegene die ons het gevoel geven nuttig te zijn in het leven. Mannen kunnen heel erg slecht zijn voor ons, maar  we hebben ze nodig om niet verloren te lopen in onze hectische wereld vol verwarde gevoelens, op hol geslagen hormonen en driften en lusten die enkel zij kunnen bevredigen. We hebben ze nodig om het gevoel te hebben dat er een reden is waarom wij er zijn, namelijk de reden dat mannen ons nodig hebben om niet verloren te lopen in hun oppervlakkige, ruwe, uitbundige wereld, om niet verloren te lopen met hun eigen driftigheid…. En zo hebben we elkaar nodig, zijn we de perfecte aanvulling voor elkaar en zijn we elkaars redders. Tevens zijn we ook daarom vaak elkaars ondergang. Beide seksen zijn dus even slecht , even goed en even nodig voor elkaar. We hebben elkaar nodig, ook al botst dat soms onwaarschijnlijk hevig en zorgt het voor immense pijnen. We zijn onvoorwaardelijke gemaakt voor elkaar, en daarom is er die onverklaarbare aantrekking, daarom hebben mannen een vrouw nodig en daarom hebben vrouwen wel een man nodig !

27-11-2013 om 16:49 geschreven door Lieselot  

Waar ’t leven om gaat

Miserie krijg je altijd. Nooit in verhouding met je goed of slecht zijn, maar wat is dat ook: goed zijn ? Miserie is er dus. Verdriet, teleurstelling, angst,… zullen impressionant veel je leven domineren. ’t Leven zal zelden zijn wat je ervan verwacht of wat je er van hoop te hebben, zelfs al verwacht je niet veel. Wat je hebt aan kostbaars zal je vroeg of laat weer verliezen, of het zal jouw verliezen. Wat je opbouwt zal je vroeg of laat weer afbreken, of het zal door een ander afgebroken worden. Jouw geluk zal vroeg of laat omkeren in ongeluk, en dat zal op zijn buurt weer omkeren in geluk, als je tenminste geluk hebt… En zo gaat het leven, met vallen en opstaan, met verder stappen en weer terug stappen, met openbloeien en verwelken… Je zal steeds moeten vechten om iets moois, iets goeds of iets kostbaars te hebben dat je dan later weer zal verliezen in je strijd met het leven.

’t Leven gaat hem dus niet om een lange tocht die jij steeds verderzet, die jij beter en grootser maakt doorheen de tijd. ’t Leven gaat hem om kleine tochtjes, sprintjes naar geluk en bevrediging, naar het bereiken van doelen. ’t Leven gaat hem om ’t intens beleven en koesteren van de overwinningsvreugde achter elke finish der geluk van zo’n tochtje. Want achter ieder finish, er veraf of dichtbij, ligt een nieuwe startplaats die je van nul af aan zal laten vechten in een nieuwe toch naar geluk, bereikte doelen en bevrediging. Waar het leven dan echt om draait is het voelen van het kleine geluk tijdens je tochtjes, en niet enkel te focussen op het grote geluk aan de finish. Want in ’t leven is deelnemen belangrijker dan winnen.  Onthoud dus steeds dat het leven draait om doelen, doordoen met een focus, gebruiken en gebruikt worden en alleen jezelf vertrouwen. Want ’t leven kloot je vroeg of laat, en dan zal alleen jijzelf en je focus op doelen de redding, de zekerheid en de oplossing zijn.

15-11-2013 om 00:00 geschreven door Lieselot  

Plots wordt het hart gebroken. Vertrappeld, verbrijzeld, verwoest. De hartverwarmende liefde slaat om in ijzige kilte. Je ziel wordt ondergesneeuwd, lijkt af te sterven. Je hart trekt samen en je tranen zijn je enige trouwe gezellen. Eenzaamheid komt zich bruut over je heen werpen en je verstikt in die ruwheid aan kilte. Eenzaamheid omarmt je, en jij zit gevangen in het verlaten hoekje met de enkele herinneringen op je schoot. Vlinders, rooskleurigheid, het liefhebben, romantische momenten,… ze zijn allemaal vervlogen, als pluisjes die door een hevige wind ver weg worden geblazen. Je huilt uren aan een stuk, droogt je tranen en huilt vervolgens weer verder. Je verdriet lijkt ontroostbaar, gadeloos en onverslaanbaar.  ’t Voelt onverdoofbaar, ontroostbaar en onverwoestbaar. Je vecht tegen de realiteit, maar de realiteit duwt zich doorheen jouw wensen en herinneringen en slaat je recht in het gezicht. Je wilt dit niet, je wilt de relatie niet in het verleden, je wilt je geliefde in het heden. ’t Besef het einde in het nu te hebben doet tranen langsheen je hart lopen, doet je doldraaien van verdriet. Jouw hart wil dit niet aanvaarden omdat het nog vol liefde zit voor diegene, ondanks alles. Omdat het koestert wat zo mooi was. Dit is de ergste pijn die je ooit lijkt gevoeld te hebben, dit is de pijn die wanhoop in zich meedraagt en zo overheersend is. Dit is pijn die voelt als pijn die nooit helemaal zal weggaan. Het is een pijn die het leven waardeloos maakt. Het is hartverscheurende pijn, onverwoordbaar pijnlijk. Je vergaat van de pijn, de pijn om wat voorbij is, maar in jouw hart nog steeds verder gaat.

Na een tijdje sta je op en tracht amusement te scheppen. Maar toch weet je dat diep vanbinnen die krassen op je ziel je belemmeren echt gelukkig te zijn. Je drinkt, danst, rookt, flirt,… omdat vluchten naar een andere wereld je even doet vergeten hoe diep de wonden zijn.  Je zoekt je vrienden op. Je huilt bij ze, je lacht bij ze, je vindt troost bij ze en je ondervindt dat zij de enigen zijn die de kracht bezitten om met hun warmte de kilte te verdrijven. Je herontdekt vriendschappen, verliest vriendschappen en bouwt er nieuwe op. Je luistert naar liedjes die pijnlijke herinneringen met zich meedragen of schreeuwt mee met de songteksten van een hoopgevend lied waarin je kracht lijkt te vinden om door te gaan. Je vertelt je verhaal aan vrienden, familie en kennissen, omdat het je helpt alles te plaatsen. Je luistert naar troostende woorden van bekenden en onbekenden of  krijgt onder je voeten omdat je niet doorgaat met je leven. Je krijgt een hartverwarmende arm om je heen of een afkeurende blik omdat je triestigheid uitstraalt. Je roept uit hoe liefde alles verneukt, omhult jezelf soms in eenzaamheid en wanhoop. Andere keren voel je je de bevrijde geliefde, en zie je de tekortkomingen van de beëindigde relatie, de redenen waarom het beter zo is. Soms lijkt de wereld aan je voeten te liggen. Dan besef je dat de vrijheid van het vrijgezellenleven een kans kan zijn op onvergetelijke belevingen. Dan besef je dat je het leven kan proeven op een andere manier.

Uiteindelijk leer je te huilen als het moet, op tijd je tranen droog te vegen en te zoeken naar wat vreugdevol is.  Je leert jezelf koesteren, leert hoe je weent in eenzaamheid en hoe je die eenzaamheid kan aanvechten. Je leert dat liefde genadeloos is, dat liefdesverdriet voorbijgaand verdriet is.  Je leert dat leven doorgaan is.

Doorheen de pijnen en de bijhorende tranen die over je geworpen werden zal een positief, hevig schijnend licht stralen. De innerlijke kracht die jezelf naar boven duwt en die het neerhalen aanvecht zal sterker dan ooit zijn. Ondanks de vele verliezen die zich sterk uitdrukken in jouw bestaan zal je nog steeds een grootste rijkdom hebben, de rijkdom aan jezelf. Zij die je uit de weg duwden en jouw bestaan probeerden uit te wissen zullen vertrappeld worden onder diegenen die je omarmden en vreugde boden.

En op een dag, wanneer je zonlicht op je gelaat voelt vallen of een nieuwe liefdesgolf je leven overspoelt, zal je beseffen dat je gevochten hebt. Gevochten voor het beetje hoop op liefde dat je nog had, gevochten voor jezelf.

03-11-2013 om 00:00 geschreven door Lieselot  

Daar stonden ze dan, als primitieve mensensoorten te dansen rond een auto die al lang geen auto meer was, maar eerder iets weghad van een attractie in een pretpark. Het ding wiegde heen en weer, hevige muziekklanken bonkten eruit en de veringen van die auto werden gebruikt om wipje te spelen op dat ding. Even was het zelfs een podium, want de grootste durver (lees meest dronken) waagde zich aan een solodansje op het dak van het heen en weer wiegende ding dat ooit een auto was. De anderen dansten errond, als indianen rond een kampvuur, als kabouters rond een paddenstoel, als kinderen die een stoelendans dansen. Hadden ze dit op een doorsnee avond gedaan, in hun doorsnee kledij en met de gebruikelijk hoeveelheid alcohol en andere verdovende middelen in hun bloed, dan had geen enkel mens dit amusant gevonden. Dan had geen enkele mens dit zijn eigen goede gevoel laten verhogen. Maar dit was geen doorsnee avond, al helemaal geen doorsnee dag. Dit was een historisch moment…

Hun gebruikelijke kledij hadden ze ingeruild voor rode voetbaltruitjes, hun jassen waren vervangen voor de Belgische driekleur, hun gelaat was het schilderdoek geworden waarop een Belgische chauvinist zich had uitgeleefd. En ze waren niet de enigen, overal waar je kon kijken, of het nu op de stoep was of aan de toog, of het nu aan de kust was of in de Ardennen,  was alles zwart-geel-rood gekleurd. De Belgische driekleur was nog nooit zo geliefd, werd behandeld als hemelse kleuren. Niemand zou een regenboog nog mooi vinden, want zwart-geel-rood was, is de nieuwe ultieme kleurenpracht. Hun individualiteit was ingeruild voor het gevoel allen tot diezelfde groep te behoren, allen een trotste Belg te zijn. Want dat is iedereen opeens weer: een Belg, zo een inwoner van het land der Rode Duivels. Geen Vlaming of geen Waal, maar een trotste Belg die meer dan ooit uit volle borst het volkslied meezingt, die de Belgische driekleur bijna boven zijn bed zou gaan hangen en die het helemaal niet meer erg vindt dat er Frans en Nederlands gepraat wordt. Want wanneer die helden van het Belgische elftal hun parlé in het Frans houden, wordt Frans ineens een oorstrelende taal, wordt een Franstalige geen minderwaardige of onbegrepene meer. Vlamingen en Walen drinken samen nen Jupiler en eten een pak friet in het Koning Boudewijnstation of voor een groot scherm dat op talrijke plaatsen wordt opgetrokken, allen even rijkelijk versierd met zwart-geel-rode attributen. Wat politici al jaren proberen te hechten is nu plots vanzelf versmolten tot elkaar…

Die avond daar vloeiden menige vatten bier doorheen de tapkranen, werden Belgische vlaggen doorheen de lucht gezwierd alsof ze  godsgeschenken waren. Menige ogen volgenden nauwgezet die bal, menige monden riepen oooh’s en ahh’s uit. De stemmen juichten zoals nooit tevoren. Iedere goal was niet zomaar een goal, ’t was de aanzet voor een innerlijk feest in de gevoelswereld van iedere supporter. Een intens gevoel van overwinning, trots , vreugde en opluchting barste open in ieder Belgenhart toen het fluitsignaal weerklonk en we konden aanschouwen hoe die helden een gat in de lucht sprongen omdat ze weldra het vliegtuig naar Brazilië mogen nemen. En alle supporters sprongen mee, want niemand spreekt van zij die naar Brazilië gaan, iedereen spreekt van wij die naar Brazilië gaan.

Misschien is het gewoon de combinatie van bier en jolige liedjes, maar het moet gezegd zijn: voetbal is meer dan een feest. ’t Is de heropleving van ’t ultieme groepsgevoel, van het gemeenschappelijk trots zijn. Wat ’n sfeer, wat ’n vreugde, dit moet wel voetbal pur sang zijn, zoals alleen de Belgen dat kunnen…. En door hun stemmen bleef maar klinken: brazil lalalalalaaaaaa, lalalalalalaaaa…. Want WIJ gaan naar Brazilië, WIJ gaan geschiedenis schrijven, WIJ zijn Belgen, zo’n Belgen van het land der Rode Duivels die helden zijn, omdat ze topvoetbal leveren, maar ook omdat,  vooral omdat ze met hun buitengewone voetbalpassen de bal der België-gevoel deden rollen…

30-10-2013 om 00:00 geschreven door Lieselot  

Als het gerinkel van de wekker alweer een gewoonte is geworden, als de ochtend even donder is als de nacht, als ’t fietsen steeds meer en meer koele wind in de haren brengt en als binnen enkele maanden het jaar er alweer op zit, dan weet je dat oktober zich langzaam in de tijd laat glijden. Oktober drukt meer dan ooit het einde van de zomer uit en kondigt soms heel erg plots het begin van de herfst aan. Zoals elke maand zich uitdrukt in schoonheden der natuur en soms wonderbaarlijke verschijnsels, drukt ook oktober zich op een hartverwarmende en misschien ook wel confronterende manier uit in de vorm van vallende bladeren, trieste regenbuien, het avondrood van een herfstavond, het loslaten van de oogst door velden,… De herfst is echter zoveel meer dan wat mooie, warme kleuren of donkere regenbuien. De herfst staat symbool voor loslaten, voor herontdekken hoe zeer we warmte nodig hebben, voor het laten vervagen wat onnodig is, wat vervallen is, zodat er plaats is voor nieuw, pril geluk.

De herfst is dus het symbool voor loslaten. Samen met het vallen van het eerste herfstblad zal immers het besef komen dat er in mijn leven dingen zijn die ik moet loslaten, zoals een boom zijn bladeren loslaat. Het loslaten van bladeren dat de boom op het eerste zicht triestiger en armer maakt, maar uiteindelijk een verrijking zal zijn voor nieuw leven, nieuw geluk dat nog moet geboren worden. Zo moet ook ik sommigen personen in mijn leven loslaten, ik moet ze verbannen uit mijn gedachten die teveel rond die personen draaien. Personen die me hebben laten bloeien, die me een geweldige, hartverwarmende lentes en zomers aan geluk hebben laten beleven, maar die nu moeten plaats ruimen omdat ze me meer belasten dan dat ze me verrijken. Ieder bloem verwelkt, iedere maiskolf komt op een punt van over rijpheid en ieder blad aan een boom kent een beperkt bestaan. En zo zijn er ook relaties in mijn leven geweest die ongelooflijk mooi en verrijkend waren, die me onvergetelijke tijden hebben laten beleven, maar die nu nooit meer kunnen bloeien zoals ze dat deden. Ze zijn op, en dus moet ik ze loslaten, want dat doen bomen ook met hun bladeren. Niet om er vanaf te zijn, wel uit respect voor het eindig zijn van alles wat waardevol is.

Herfst staat ook gelijk aan oneindig lijkende regenbuien, donkere wolken, een hemel die maar niet lijkt op te klaren,… Toch kunnen deze verschijnselen die in de eerste plaats een mens ongelooflijk moe, wanhopig en triest maken, ook een symbolische betekenis hebben. Voortaan zal ik iedere regenbui niet meer proberen te zien als aanzet voor een slecht, ellendig gevoel, maar wel voor het wegspoelen van tranen, voor het loslaten van tranen en voor het opluchtende gevoel dat daarna komt. Regen en donkere dagen moeten symboliseren dat de weg naar geluk, of naar zonneschijn, nooit zonder donkerte en pijnen gaat.  Want zeg nu zelf, een regenboog of opgeklaarde hemel zou maar half zo mooi zijn mocht er geen donkere regenbui aan vooraf gegaan zijn. De herfst staat ook symbool voor het herontdekken hoe zeer we warmte nodig hebben in onze harten wanneer hevige winden razen door kalle bomen. De herfst kan daarom eenzaam zijn..

Op het einde van oktober zullen alle bomen zo goed als kaal zijn, zal ’t landschap ruwer zijn en zal ijzige kilte regelmatig langsheen de ingeduffelde gezichten glijden. De vraag is of al die donkerte en kilte zal kunnen overtroffen worden door de warmte aan herfstkleuren, pompoensoep en de eerste smeulende houtstronken op de openhaard. Want zoals de herfst wezen is loslaten, zoals de herfst wezen is durven vervallen in leegte. En dat vervallen in leegte kan heel erg kil aanvoelen, kan je warmte in het hart afnemen. Daarom zal deze herfst voor mij kouder dan anders aanvoelen. Zal wind ook langs mijn ziel blazen als bittere eenzaamheid. Deze herfst zal ik me moeten induffelen om mijn lichaam warm te houden en om mijn hart te verwarmen. Ik zal mezelf meer dan ooit moeten koesteren en zal iedere opkomende herfstzon als bron van hoop moeten zien. Ik zal beseffen dat ieder weg naar pril leven dat de lente met zich meedraagt, naar geluk, nooit zonder donkerte of pijnen is. Toch zal deze herfst ook hoopgevend zijn, want iedere kale boom vertrouwd erop dat er in de lente weer bloesems komen, ieder leeg veld weet dat het weldra weer bezaaid zal worden, en zo zal ook ik moeten vertrouwen op het prille geluk dat na het loslaten en na het kille leegte gevoeld te hebben zich opnieuw zal uitdrukken in mijn leven.

01-10-2013 om 00:00 geschreven door Lieselot  

27-09-2013 om 00:00 geschreven door Lieselot  

Weldra is het zover… Begin september zal ik na 6 jaar, met een treurig en uitgeput voorkomen te zijn binnengestrompeld op het Atheneum in het stilaan marginaal wordend Zottegem,  niet langer bij die bende van scholieren die begin september als het begin van het einde zien behoren. Dit jaar zal ik die eerste schooldag met de nodige gelukzalige gevoelens me om 11.30u nog eens induffelen in het warme donsdeken om dan vervolgens na een half uur snoezen dan toch eens te bekijken wat ik met mijn dag zal doen. Geen fake rode lopers aan de schoolpoort van het o zo gastvrije Atheneum meer voor mij. Geen ellelange files en dubbel geparkeerde auto’s van ouders die doen alsof ze het moeilijk hebben met het feit dat hun kind opnieuw die grote wereld moet binnentreden maar eigenlijk gewoon zo opgelucht zijn dat ze nu weer 10 maanden verzekerd zijn van opvang. Geen overstresste, gespannen en beschaamde eerst jaartjes met boekentassen die even groot zijn als zij zelf. Wat heb ik zo vaak medelijden gehad met die kindjes die daar op die reusachtige koer stonden en niet beseften dat ze weldra zouden transformeren in pubers die eigenlijk nog geen pubers zijn maar wel doen alsof, in opstandige kinderen die denken volwassenen te zijn, in stoere jongeren die met wansmaak een sigaretje aan de schoolpoort roken omdat ze er dan écht als een puber uitzien. Die arme kindjes, die enkele maanden voordien nog knutselden en dansten op schoolfeesten zouden weldra volgestouwd worden met ‘onnodige’ kennis en hun uiterlijk zou de gadeloze puberstreken moeten ondergaan. Geen eerste schooldag voor mij betekent ook geen krijsende kleutertjes die mijn hart verscheuren omdat ik maar al te goed besef hoe wanhopig die kindjes moeten zijn wanneer ze zien dat zelfs mensen die 10 jaar ouder zijn als hun, nog altijd in die gevangenis met de naam ‘onderwijs’ zitten. Hun troosten zat er niet echt in, want ik kon die arme sukkeltjes moeilijk gaan vertellen dat ik ook ooit zo stond te krijsen omdat ik het kleuterklasje niet in wou, dat ik vervolgens ook krijste toen ik de lager school iedere dag moest betreden en dat ik eigenlijk in het middelbaar nog altijd krijs wanneer ik de schoolpoort binnenstap, alleen gebeurde dat de laatste jaren gewoon in mijn hoofd en bleef mijn aangezicht even slaperig als anders eruit zien. Ondanks de lichte heimwee naar het atheneum die ik ooit nog wel eens zal voelen zal ik de gelukkigste mens van de wereld zijn dat ik op de grote, belangrijke eerste schooldag gewoon lekker lui en onbezorgd mag zijn. September is niet langer de maand van afzien bij het horen van de wekker of een klote lessenrooster in handen krijgen en beseffen dat het alweer zo’n irritant schooljaar wordt. September is vakantie ! Vakantie zoals juli en augustus niet konden zijn. Vakantie die nog zaliger voelt omdat de meerderheid van de mensen rond je verzuipt in het werk en alleen maar kan achteromkijken naar een afgelopen vakantie terwijl jij nog kan voorop kijken naar die eindeloos lijkende vrijheid en tijd die het laatste deel van je vakantie je nog biedt. September zal me dus dit keer, voor het eerst in mijn leven, beschamend goed bevallen.

Maar september zal ook ten einde lopen, en nog voor oktober zijn eerste herfstbladeren laat vallen zal ik met mijn trillende benen en hevig kloppend hart de aula van de universiteit al meerdere malen hebben betreden. De faculteit Psychologie en Pedagogie zal mijn nieuwe kennisoord worden en hoe groot ik mezelf ook mag gevoeld hebben, daar zal ik opnieuw het kleine meisje zijn dat ik ook was toen ik de peuterklas startte, toen ik naar het eerste leerjaar ging en toen ik als schuchtere 12-jarige de grote koer van het atheneum op strompelde. Ik zal wellicht opnieuw in stilte een lichte krijs uiten in mijn hoofd, een krijs van opwinding en angst, een krijs die terzelfdertijd me zal nog meer energie geven om er voluit voor te gaan. Ik zal me klein voelen in een grote stad die nog zoveel geheimen voor me heeft, in een bende jongvolwassenen die ieder op zich een eigen pittige motivatie hebben waarom ze daar zijn. Ik zal ondergedompeld worden in de grote, academische wereld waarin je nooit teveel kan weten of leren, waarin je streeft naar kennis als de grote geluksbron. Alle soorten studenten zal ik daar kunnen waarnemen: er zijn die enthousiaste beginnelingen, de overgemotiveerden, de opnieuw proberen na opnieuw geprobeerd te hebben, de we-zullen-wel-zien- jongeren, de lichtgemotieerden met de 'we zullen er allesinds het beste van maken '- mentaliteit, de bange jongelingen en de ridders die hun roeping najagen… En ik, wie zal ik zijn ?

02-09-2013 om 00:00 geschreven door Lieselot