Vanmorgen zijn Walter, Jems en ik, onder begeleiding van onze zeer ervaren gids Frans, Pétionville nog even gaan verkennen. We zijn het hotel Kinam gaan bekijken. Hier werd Jems, 11 jaar geleden, in mijn armen gegeven. We hebben op dezelfde plaats dan ook een fotooke getrokken hé.
Naar gewoonte zijn we te laat vertrokken richting vlieghaven. Daar aangekomen zagen we dat de oma van Kiani en Zeno er was om afscheid te nemen. Op de luchthaven verliep alles nogal chaotisch, maar we zijn uiteindelijk, met vertraging uiteraard, goed vertrokken.
Onze laatste dag in Haïti. Om 8u vertrokken we richting Verrettes om de families van Kiani, Zeno en Milouse nog eens op te zoeken. Na een bezoekje aan het pleeggezin van Milouse, het aankopen van een bal voor Jems, een platte band en een bezoek aan de garage gingen we echt op weg. Na een rit van 4u hebben we eerst Milouse afgezet aan het huisje van haar familie. Ze hadden het heel mooi versierd. Dan zijn we verder gereden naar het huisje van Finado. En daar stonden mama, papa en Jems al te wachten. Jems was ongelooflijk blij met zijn voetbal. Echt ontroerend.
En dan volgde het onvermijdelijke : het afscheid. Daar ben ik niet goed in hoor ! Wat Kiani en Zeno op dat moment dachten weet ik niet, maar ik vond het verschrikkelijk om Jems achter te laten in een land waar hij geen toekomst heeft. Enfin, het zal even duren voor ik dat een plaatske kan geven hoor.
De terugweg was ongelooflijk. Zon slechte weg. We zijn dan ook nog eens in panne gevallen. Om 20u waren we terug in het hotel. We zijn in le petit Bistro gaan eten en hebben onze laatste avond al lachend doorgebracht. Om 2u zijn we naar ons beddeke gegaan
Je gaat het nooit geloven, maar we zijn vandaag maar met 8 minuten vertraging vertrokken! Van Port-Salut zijn we terug richting Les Cayes gereden, waar Suzanne afscheid heeft genomen van haar familie.
Na een rit van 4u kwamen we terug aan in het hotel te Pétionville. Na enige tijd kwam er ineens familie van Kiani en Zeno opduiken. De grootmoeder was uit Desarmes naar hier gekomen om haar kleinkinderen nog eens te zien. Ook tante Joseline was er, samen met nog een tante. Het was een zeer leuk gesprek. En weet je nu wat!? Er zouden nog een halfbroer en halfzus van Kiani en Zeno in België moeten zijn. Ze zijn in 1998 geadopteerd. Marina moet het nog natrekken, maar dat is één van de eerste vragen die we morgen aan de papa zullen stellen. Stel je dat voor. Kiani en Zeno zagen dat direct zitten. En dan kwam het afscheid. Hier had Kiani het heel moeilijk en liet de tranen de vrije loop. Het zal nu wel even duren voor ze hen terug zal zien.
Ondanks de beestjes-fobie heeft iedereen toch behoorlijk geslapen hoor. Vandaag was een rustig dagje. Marina is naar Torbeck vertrokken om te werken, Linda, Suzanne en Milouse zijn terug naar Les Cayes gereden om Suzannes familie langs vaders kant te gaan bezoeken en wij wij zijn naar het strand geweest. Zalig hoor. Lezen, zwemmen, zonnen, lekkere kreeft eten, rum punch drinken
Tegen 16u30 waren de anderen ook op het strand en is er heel wat geravot in de zee. Tegen 19u waren we terug in ons hotel. Nu weten we ook eens wat het is om te douchen zonder douche. ( met een bekertje water dus ) Niet gemakkelijk hoor en vooral koud. Zeno vond dit geweldig!!! Het eten was één grote chaos. Er waren ineens een stuk of 10 personen meer om te eten ( de familie van Suzanne ) en er was niet echt op gerekend. We hadden zelf nog net een stukje vlees. En dan was het fuif. Het was niet echt een succes.
Ik ben om 5u30 wakker geworden van de regen. Jaja, het regent hier bijna dagelijks. Ik heb mij dan op het terras gezet en heb mij wat bezig gehouden met de fotos enz Vandaag is alles weer echt op zn haïtiaans verlopen hoor. Het vertrek was gepland om 8u30. Om 11u zijn we vertrokken. Dan moesten ze nog langs het benzinestation om te tanken ( i.p.v. dat te doen op weg naar het hotel) We zijn, op weg naar Les Cayes , nog langs een paar projecten van Finado gereden. Zo zijn we ook een fiets gaan afgeven aan meisje die deze kreeg van haar sponsorfamilie in België. Het was blijkbaar haar grote droom. Schattig hoor. Tegen 14u35 kwamen we aan in Les Cayes bij de familie van Suzanne. Wat we daar gezien hebben was eigenlijk wel grappig. Haar broer vindt van zichzelf dat hij een ongelooflijk goede rapper is. We hebben dan ook mogen genieten van een wervelende show. Het was echt wel grappig. Na het bezoek zijn we naar Port-Salut gereden. Toen we daar aankwamen wisten we niet wat ons overkwam. Dit etablissement is echt de naam hotel niet waardig hoor. Geen stromend water ( laat staan warm water ) of elektriciteit. De kids vinden dit echt niet te geloven. De kamers waren niet in orde. De bedden zijn maar zus en zo en alles is gewoon vies en vuil. Eten was er niet voorzien ( ondanks het feit dat ze wisten van onze komst ). Er is dan eten besteld in een hotel verderop. Op een gegeven moment moesten we vlug in de autos want ons eten zou klaar zijn. Daar aangekomen zetten we ons aan tafel en 1u30 later hadden we ons eten. Het was wel heel lekker. Er was keuze tussen kreeft, vis en schelpdieren. Het restaurant ligt op het strand. Mooi hoor. Een ongelooflijk contrast met onze verblijfplaats. Terug in ons hotel heb ik het zo lang mogelijk gerokken om niet naar die donkere kamer vol ongewenste gasten te moeten. Kiani was daarstraks een beetje hysterisch omdat er twee grote kakkerlakken in de badkamer zaten. Jems is haar dan gaan redden. ( Leve de kleine broer !!! ) Allé, ik ga de sprong in het duister wagen. Tot morgen.
Vandaag hebben we het rustig gehouden. Jean-Baptiste moest er eerst voor zorgen dat zijn jeep terug in orde was alvorens we verder konden. Ik moet zeggen, er was niemand verdrietig dat we eens aan het zwembad konden zitten. De kinderen hebben zich in elk geval heel goed geamuseerd. En we hebben eens wat langer kunnen slapen. Daar het toch iets langer duurde om de jeep te maken werd er en andere chauffeur gezocht. We zijn dus tegen 14u vertrokken naar Trou Chouchou om een aantal pleegkinderen te bezoeken. Tegen 16u45 werden we terug naar het hotel gebracht. Marina ging nog naar Coraille, maar daar hadden wij geen zin meer in. We hebben genoten van deze rustige dag. Morgen moeten we weer vroeg vertrekken. Dan rijden we naar het zuiden, waar Suzanne haar familie zal ontmoeten. Weeral spannend hé.
Wat een dag ! Ook vandaag een uur later vertrokken dan gepland. Alleen waren we er deze keer op voorbereid hoor. We hadden een 5 uur durende rit voor de boeg. Ik kan jullie verzekeren, er zijn leukere dingen. Het stof was nog erger dan de vorige dagen. We waren nog geen 30 minuten aan t rijden, of we zagen zo zwart als de inboorlingen. Gelukkig hadden we wel, gedurende twee uren , een goede baan. De rest was hotsen en botsen. We moesten ook 2 maal door een rivier rijden. Spannend hoor!!!Bainet ligt in de bergen. We hebben weer prachtige landschappen gezien. De zee is helder blauw. In Bainet hebben we een schooltje bezocht. Bij onze aankomst begonnen de kinderen te zingen. Leuk hoor. Ze zijn daar ook een nieuw schoolgebouw aan t zetten. De stenen worden aangebracht door de vrouwen.
Nadien zijn we tot bij de familie van Juin ( gids ) gereden. Daar hebben we heerlijke kip gegeten, met rijst en groenten. De waterput die Finado gesponserd heeft is ook in gebruik nu. Marina deed dan haar werk en wij hebben wat rondgekeken en ons bezig gehouden met de schattige kindjes. Als het aan de vrouwen lag, we zouden met 20 kindjes terugkomen denk ik. Uiteindelijk zijn we om 17u30 vertrokken richting hotel. Onderweg zijn we tegengehouden door de blauwhelmen, maar dat schijnt normaal te zijn. En als klap op de vuurpijl viel één van de jeeps in panne.
Om 10u30 in panne vallen op een verlaten weg is een situatie die je hier absoluut uit de weg moet gaan. Om 00U20 zaten we pas aan tafel om onze kip créole" te eten. Jems is recht naar zijn bedje gegaan. Zijn pijp was uit.
Wij hebben toch nog even blijven napraten bij een lekker glaasje wijn.
Vandaag was het weer hetzelfde liedje hoor. Het vertrek was om 8u gepland en we zijn om 9u vertrokken.
Deze keer hadden we al onze bagage bij. We hadden een 4u durende rit voor de boeg naar Petit Goâve, Jacqmel.
Wat we onderweg gezien hebben grenst aan het ongelooflijke. Zowel naar de positieve kant, als naar de negatieve kant. In de steden, zeker in Carrefour, zijn de straten gewoon vuilnisbelten. De mensen hebben tussen het afval hun koopwaar geïnstalleerd en kinderen spelen ertussen. En dan heb je nog de doordringende geur van rottende dingen. Aangenaam is anders.
Maar eens je buiten de steden bent kom je in een fantastisch mooi berglandschap terecht. Alles is er groen en fris. Onderweg trakteerde Jean-Baptiste op kleine bananen. Niet te geloven hoe lekker die zijn. We zijn de organisatie Vedek gaan bezoeken. Dit is het levenswerk van boer Joachim ( zie broederlijk delen ). Het was wel de moeite. De weg er naar toe was iets minder. We hebben nog gelachen, want het was de aangelegde weg. Op een bepaald moment heeft het onze gids een kwartier gekost om door een bocht vol putten te geraken. Hij bleef telkens steken in putten. Boven aangekomen werden we voorzien van verse ananas, grote en kleine mangos, een soort sinaasappels, rietsuiker, verse melk, rum en koffie. Nadat we onze buikjes hadden rondgegeten zijn we de plantages gaan bekijken. Het was de moeite.
Tegen 15u30 zijn we daar vertrokken. In Abladem bezochten we een klein winkeltje waar ze mango likeur, marmelade, enz verkopen. Natuurlijk hebben we ons een flesje likeur aangeschaft. Tegen 19u waren we in ons hotel. Niet mis hoor. Jean-Baptiste was jarig en hij was uitgenodigd om te blijven eten. Daar hij niet te laat kon blijven moesten we direct aan tafel. Ni plezant zene, zo vol stof en viezigheid. Enfin, er zijn ergere dingen . Zoals verschrikkelijk vieze beesten, rondvliegende kakkerlakken van ne meter groot, ijskoud water om je haar te wassen, enz Hopelijk krijgen we vannacht geen ongewenste bezoekers in de kamer.
Vanochtend werden we om 4u30 gewekt door de wekdienst van het hotel. We moesten om 5u het eerste busje naar de luchthaven hebben want om 7u vertrok het vliegtuig naar Port-au-Prince. Nog even een broodje eten alvorens in te schepen en dan
De kinderen werden hoe langer hoe zenuwachtiger. Vanuit het vliegtuig keken ze al enthousiast naar hun geboorteland. En dan touch down !!!
Haïti binnenkomen verliep vrij vlot. Geen moeilijke ambtenaren enzo. Het op zoek gaan naar de baggage is al een avontuur op zich. 24 zakken op de juiste karren krijgen. Eindelijk konden we dan naar buiten vertrekken. Het was wel effe spannend aan de douane. We moesten 2 zakken opendoen, maar ze werden nadien zonder probleem doorgelaten. En toen kwamen we echt buiten. Meteen vliegen er een hoop mannen op de karren af, want ze willen allemaal helpen. Het probleem is dat je ze dan moet betalen ook. Marina had er drie aangeduid en de rest moesten we negeren. Doe dat maar eens als ze je kar bijna uit je handen nemen. Onze gidsen stonden ons al op te wachten en hielpen dan een handje.
Maar toen gebeurde er iets zeer onverwachts. Juin, den baas van de gidsen en officieel helper van Finado nam Kiani en stelde haar voor aan drie mensen: Michelet ( oom, broer van de papa ), Joseline ( tante, zus van de papa ) en dan Mathilda ( zus ). Mijn god, wat was dat. Niemand was hier op voorbereid! Het was een donderslag bij heldere hemel. Kiani wist met haar emoties geen blijf. Ze weende en lachte tegelijk en vloog hen één voor één om de hals. Ook Zeno was totaal van de kaart, maar reageerde totaal anders dan zijn zus. Heel rustig. En dan was er het grote verdriet van Jems natuurlijk. Het was voor hem heel erg dat er al familie van Kiani en Zeno stond. We zijn dan naar het hotel Doux Séjour gereden en de zus en tante gingen mee. Na een klein middagmaal zijn we naar le centre de bien être geweest. Dit is een tehuis waar elk kind, dat voor adoptie is opgegeven, verblijft. Zij zorgen er vooral voor dat deze kindjes gezond zijn of worden.
Heel vertederend natuurlijk. Als het aan ons lag hadden we een paar kindjes meegebracht. Jems was helemaal verkocht en heeft zelfs één van de kindjes eten gegeven. We hebben nog eens navraag gedaan i.v.m. Jems zijn familie. Ze doen wat ze kunnen.
Later hebben we gewoon rondgereden. De meningen waren min of meer hetzelfde : heel confronterend
We hebben ook een verse kokosnoot leeggedronken en leeggegeten.
Na een stoffige rondrit zijn we naar het hotel gegaan om een lekker fris drankje te nuttigen. Nu zijn we allemaal gedouched en gaan we eten.
We zijn vanmorgen om 6u30 in Wilrijk vertrokken. Het begon al goed,het taxi-busje was veel te Klein. Ergens tussen de bagage zaten wij verstopt.
Om 8u hadden we in Zaventem afgesproken onder het vliegtuigje. Eén probleem, het vliegtuigje hangt er niet meer. Enfin, we hebben elkaar toch gevonden hoor. Het was wel een grappig zicht, Marina en Guido die met zakken vol hulpgoederen aankwamen.( voor elk van ons 1 ) Nadien hebben we meer dan een uur moeten aanschuiven om in te checken. Ze stellen duizend en één vragen, en je moet dan liefst nog hetzelfde antwoorden hé. De vlucht van Brussel naar Chicago is vlot verlopen. Het is wel een heel gedoe aan de pascontrole : vinger afdrukken, foto, een hoop vragen En als je dan je aansluitende vlucht wil halen, moet je terug door de controle. Alles moet uit de zakken, schoenen uit, sokken uit ( als je een moeilijk mens had ) We voelden ons echt welkom. Ook de vlucht naar Miami is vlot verlopen. We hebben wel ongeveer 30 minuten staan wachten op het transportbusje naar het hotel. In de Red Roof Inn aangekomen hebben we zeker een uur in de lobby gezeten alvorens we onze kamers kregen. Het was blijkbaar heel moeilijkom de 7 gereserveerde kamers te krijgen. Gelukkig dat Marina heel kalm blijft en altijd heel vriendelijk lacht naar de mensen. Ondertussen is ze de mens in kwestie wel a kleeke aan t passen " in het vlaams.
Om de dag af te sluiten zijn we nog een lekkere amerikaanse hamburger gaan eten. Alleen Jemske is niet meegeweest. Die hebben we in bed gelegd want die sliep waar hij stond.
