Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
08-05-2014
De laatste 3 maanden
Hey iedereen,
Om te beginnen, laat me me eerst excuseren voor het feit dat ik de voorbije 3 maanden geen enkel bericht gepost heb, dat is te wijten aan een aangename mix van luiheid (jawel) en teveel leuke, avontuurlijke bezigheden! Ik heb net een bij mijn "blogcijfers" gekeken en zag dat er toch de meeste dagen minstens 10 mensen zijn 'komen checken' of er iets nieuws stond. Snorry, ik zal het nu proberen goed te maken met een verslag van de afgelopen maanden! :)
Goed lieve schatten, ik ga het hier  bij laten. Dank u aan iedereen om  dit jaar mijn gebeurtenissen en avonturen te volgen, ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen hier, dit is mijn laatste blogbericht (haha pf, ik mag nogmaals echt zo plechtig en afscheidsgericht schrijven als ik wil, het algemene besef komt niet!)Â
AAHJA, TIP, AANSPORING, GEBOD, VERBOD, beschouw het maar hoe ge wilt, maar: liefste vrienden en familieleden die mij de eerste weken gaan terugzien, laat de opmerkingen als "ma hoe, hoe komt dat gij niet bruin zijt?! Da heeft een jaar in Thailand gezeten en da is nie bruin, hoe kan da?!" NEEEEE doe het me niet aan aub haha. Ik ben blond, groenogig en bleek en zal dat altijd blijven haha :( EN, het is gewoon om te stikken in die Zuid-Oost Aziatische zon, al helemaal nu, in de zomer, en de Thai'en HATEN de zon, zoals jullie al wisten, dus de zalige bruingelegenheden zoals terrasjes en dergelijke zoals in België zijn er hier niet bij :) goed, be warned!Â
Ho, het is al een hele tijd geleden sinds ik iets heb geblogd of geschreven, en voor de mensen die geen Facebook hebben maar toch nieuwsgierig zijn naar wat ik hier allemaal "uitspook": excuses voor het zo lange wachten! Ik kan jullie op dit moment wel vertellen dat ik gelukkig ben. Niet uitzinnig van vreugde en verwondering, maar ook niet "tegen de grond geslagen verdrietig". Ik ben in zo een vredige spiraal van relativering en acceptie gekomen en voel me daar echt goed bij! De Thai'en kunnen me nog altijd op mijn systeem werken hoor, zijt maar gerust, sommige mini cultuuronhebbelijkheden blijven me storen, maar die horen ook bij het onvervangbare leerproces wat ik hier doormaak, dus ik neem ze er graag bij!
De laatste, echte grote dip die ik hier heb meegemaakt was de "Feestdagperiode". Mijn gastouders hadden erg hun best gedaan om toch een beetje Kerstsfeer in huis te brengen: wij zijn door het dorpje gereden met de pick up en hebben naast de weg een stekelig berkachtig boompje gekapt dat ons wel suitable leek voor te dienen als Kerstboom. En wat een Kerstboom het is geworden hehe, best wel kitchy scharminkel, maar ik vond het wel super dat mama dat wilde doen. Oke, dat was een leuk ding. Het Kerstcadeautje (mooie handtas) dat ik van mama heb gekregen ook, maar gewoon de hele warme, gezellige, familiale sfeer die ik met Kerstmis associëer, ontbrak. Mama kwam me dat cadeautje om 9u brengen in mijn kamer en toen ging iedereen al naar bed (zoals elke dag). Op Nieuwjaarsavond sliepen mijn ouders al om half 11, niemand ging naar buiten om vuurwerk te bekijken ... Echt heel heel vreemd en eenzaam vond ik dat, jammer gewoon. Op Oudejaar heb ik me dan maar zelf een fles wijn gepakt en heb ik met mijn Fabian en zijn familysquad geskyped. Hier was het al 12u 'snachts gepasseerd terwijl het thuis in België nog maar 6u was, dus dat was wel wat gek hehe. Maar toch heel fijn! Deed me deugd toen om wat "gezelligheid" te hebben, ook al was het maar virtueel via een schermpje. I feel the love!
Goed, tot zover de depriheden! Het is daarna alleen maar beter en gezelliger geworden en dat heb ik voor 90% te danken aan mijn zus Nam! Vòor Nieuwjaar was ze echt cri-mi-neel slechtgezind, maar echt ZO ambetant negererig dat ik wel tegen de muren kon lopen en mezelf begon op te eten vanbinnen met de vraag van wat ik toch maar fout deed! Ene keer ná Nieuwjaar kon de switch niet groter zijn. AMAI! We waren samen op de markt aan het wandelen en voor de eerste keer in anderhalve week hadden we nog eens een normale, ongedwongen, girly conversatie. Ze stelde toen spontaan voor om wat alcoholpoppers te gaan halen en die avond in de living een "little party" met ons twee te houden. Tetteren, lachen, roddelen en nog meer gieberen: IK WAS ZOOOO BLIJ! Vanaf die avond is ze echt terug ongelofelijk gezellig, spontaner en praatgraag geworden en dat doet mij super goed! In het midden van januari is mijn Belgische vriendin Kato een weekje bij ons komen wonen, op week exchange, net zoals ik 2 maanden geleden bij haar gedaan heb. En, wauw, dat was GE-WEL-DIG! De sfeer in huis was zo los, zo chill en spontaan, er werd constant gebabbeld en gelachen, het was echt fantastisch. Het was geen week van alleen Kato en mij, het was er ene van Kato, mij en NAM! We hebben samen met ma en pa uitstappen gemaakt naar PRACHTIGE natuursites in Ubon Ratchathani, we hebben met ons drietjes een zalige avond-fietstocht gemaakt tussen ons dorp en de nabijgelegen dorpjes, naar een hele mooie, in de rijstvelden gelegen rivier. (10 km, dit was de eerste keer in haar leven dat Nam "zover" en zolang gefietst had hehe!) we hebben samen Mulan gekeken, in het Engels en met ondertitelingen en ons samen kapot gelachen, Nam kon heel goed meevolgen! Als afsluiter hebben we een stiekeme "afscheidsparty" gehouden voor Kato op onze slaapkamer (in een apart huisje) met de nodige muziek en alcoholpoppers, iedereen was wel goed aangeschoten toen we uiteindelijk gingen slapen hehe :D het afscheid nemen was echt moeilijk ... We gingen Kato op de bus terug naar huis zetten en de tranen vloeiden bij ons alle 3. Nam kon niet stoppen met stilletjes te huilen, ze wist niet wat haar overkwam! Dat deed mijn hart zo samenknijpen en deed me denken aan het nakende afscheid wat ìk van haar ga moeten nemen binnen een goede 3 maanden ... Het gaat meer pijn doen dan dat ik mij kan inbeelden nu, ik krijg al een benauwende krop in mijn keel nu ik dit typ. Maar ok: daar mag ik nu nog niet aandenken!
Voor de rest is er de voorbij twee maanden zo weinig gebeurd, maar toch ook zoveel. Alles is zo normaal en leuk geworden, het voelt allemaal ondertussen zo natuurlijk en alledaags, terwijl het toch zo verdomd speciaal is. Ik hou van mijn leven hier. Ik kan het ook haten en klagen, maar gewoon het feit dat ik nu al 7 maanden deel uitmaak van een mooi, goed Thais gezin, dat ik al meer dan een halfjaar in een rijstvelddorpje woon, dat ik met die dorpelingen kan babbelen in hun dialect en dat zij dat FANTASTISCH vinden, dat mijn zus met mij praat en lacht over dingen die ze zelfs niet tegen haar beste Thaise vriendinnen kan zeggen ... Het kan me heel stil en dankbaar maken. Ik kijk heel fel uit naar mijn terugkeer naar België, omdat ik de Westerse gezelligheid en openheid mis, omdat ik mijn Fabian bij me wil hebben, hem wil kunnen vastpakken en terug TV wil kijken met mijn lieve mams en paps, maar mijn hart gaat breken als ik hier vertrek. Nogmaals: sommige dingen van de cultuur kunnen nog altijd mijn tenen doen krullen van woede en ergernis, maar ik ben het hele gedoe hier op een vreemde, verfrissende manier gaan accepteren en ja hoh, dat achterlaten en "kwijtzijn" gaat vies doen. En ik ga Nam zo missen. Ik ga haar ZO missen ... Mijn gekke, temperamentvolle Thaise zusje, mijn bron van gelach en plezier hier.
Wat de komende drie maanden betreft, heb ik niets dan leuke gebeurtenissen in het vooruitzicht! De tijdverknoeiende kakschool is hier eind februari eindelijk gedaan, dus de vakantie kan beginnen dan! De Belgische meisjes en ik zijn er wonderbaarlijk genoeg in geslaagd om met AFS Thailand te regelen dat we samen een week op reis mogen. BAM! Een weekje naar het Zuiden van Thailand. Strandliggen (bruinen!!!), snorkelen tussen koralen, een berg beklimmen, bustour door het regenwoud ... Yes yes yes! Van 30 maart tem 6 april ben ik foetsjieee! Ik kijk er superfel naar uit. Midden maart hebben we een AFS kamp met alle studenten in Chiang Mai, een weekje dingen bezichtigen daar en gewoon iedereen nog eens terugzien! Normaal gezien was dat kamp voor deze maand, half februari, maar doordat wij met bussen langs Bangkok zouden moeten rijden tijdens ons heen- en terugreizen hebben ze het verplaatst. Bangkok is echt een heksenketel nu met al die protesten en de naderende verkiezingen (morgen) dus een absolute NO GO voor ons. Ik hoop dat dat snel opgelost geraakt! AFS Thailand is sowieso overbeschermend en die manifestaties op straat doen daar geen goed aan. Midden april is het Songkranfestival! Songkran is Thais Nieuwjaar en dan is het overal drie dagen feest en waterpret: met emmers de straat op en iedereen ondergooien! Vanaf maart begint de Thaise zomer, dus het wordt hier BLOEDHEET. Wanneer ik in mei terug naar huis vertrek gaat het hier een brandende hel zijn, dus ik ga het de eerste weken in België verdomd koud hebben hehe :D
Goed lieve Belgen, tot zover mijn update! Ik voel me gelukkig, gezond en geliefd, dus alles is heel heel goed hier. Dikke kus voor jullie allemaal! XxxX
Uitstapjes met de de ouders: de provincie Surin en Loei
Er is in de hele maand November letterlijk geen éen weekend geweest dat ik niets speciaals gedaan heb! Daar ben ik heel blij om. Nogmaals: van het "sociale leven" hier moet ge uw entertainement niet hebben in het weekend, want dat is er gewoonweg niet, punt aan de lijn. Alleen voor schoolprojectjes of verjaardagen zullen jongeren eventjes samenkomen en dan is het nog niet zo een spectaculair gezellige bedoeling. Dat maakt dat ik ENORM fel uitkijk naar de het terugkeren naar de Belgische gezelligheid! Ik ga mijn gastgezin wel hartverscheurend fel missen, en dat is geen overdrijving. Ik hou van mijn lieve mensen hier, dat zijn mijn mama, mijn papa en mijn zus, punt. Dus oohja, er zal hard geweend worden in mei. 15 mei, op precies te zijn. Ik heb mijn vertrekdatum gekregen! Om 5 voor 9 's ochtends, op 15 Mei, gaat mijn vliegtuig opstijgen in Bangkok, richting Helsinki, en 's avonds kom ik aan in Brussel. 'Oooh denkt ze daar nu al aan, alé nu heeft ze dan niet de tijd van haar leven daar, is ze daar niet gelukkig?' Jawel, ik ben hier heel gelukkig, ik heb hier een thuis, een echte Thaise thuis! Ik hou van mijn gezin, maar bepaalde aspecten in de Thaise cultuur zijn gewoon zò anders, zijn zo asociaal, zo weinig expressief .... dat ik met open armen terug mijn geliefde Belgische cultuur ga ingaan. En ik wil ook bij mijn Fabian zijn. Vooral dat eigenlijk ... Ja, ik wil bij mijn Fabian zijn!
Dus, mijn betoogje van hierboven was begonnen met dat ik wonderbaarlijk genoeg veel te doen gehad heb in de weekends! Het tweede weekend van November, na het trouwfeestweekend, ben ik opnieuw vreselijk vroeg op een zaterdagochtend samen met mijn ouders vertrokken naar een andere, grotere Isaanse provincie: Surin, สุรินทร์ . Niet zomaar een casual bezoekje om me de omgeving te laten zien hoor, neenee: wij zijn gaan kijken naar het jaarlijkse olifantenfestival! En dat was me wat. Na een autorit van toch ook wel dik 4 uur en wat ontbeten te hebben (stickyrice met gegrilde varkensspiesjes, on the go. Heeeerlijk vettig zo in de ochtend hehe), parkeerde we de auto ergens en wandelden we naar de arena. Dat wandelen is iets zeldzaam, Thaien zullen veeeel liever stukskes supertraag met de auto doen dan éen voet teveel uitstrekken, dus ik genoot ervan. Enorm veel bedrijvigheid en jawel, weer andere buitenlanders. Zooo zalig om eens niet de enigste te zijn hehe! Ik kon wel heel goed merken welke mensen al langer in Thailand waren -en dus de cultuur kenden- en welke op simpele vakantie ofzo waren: kleding! Het was pokkenheet, maar ik ben het al gewoon een jeans aan te doen als we naar zo een openbaar gebeuren gaan, ik denk er nog niet meer aan om een shortje/kleedje aan te doen. Andere vrouwen die daar rondliepen hadden dat wél aan of open bloesjes met lichte decolleté aanzet, en dat is voor Thaise vrouwen en ingewijden in het openbaar gewoon not done.
Na door een straat te hebben gelopen met een heleboel etenskraampjes, standjes voor drinken en kraampjes voor hoeden/zonnebrillen weet ik veel wat nog allemaal -en ambetante venten die me aanklampen omdat ik een Westerling ben en ze hun nep ivoren sieraden bij mij kwijt willen- kwamen we aan bij een heeeele grote gladiatorenarena precies, die was open en rechthoekig met tribunes waar minstens 3000 man kon zitten: klaar voor de olifantenshow! Mijn ouders en ik zaten op de eerste rij, maar het enigste (achteraf bekeken) nadeel was dat we knal in de zon zaten. Ik heb daar 3 uur van het spektakel zitten genieten, lekker in het zonnetje, maar pas achteraf kreeg ik door wat er gebeurd was: bijna top op het bot verbrand. Gezicht, voeten, bovenarmen, schouders, hals ... PIJNNNNN VERDOMME! Ondertussen is het meeste verveld en zie je er niet meer veel van, maar op mijn schouders staan twee dikke strepen van waar mijn bandjes waren. Ballen! De show was cool, beetje met het standaardcircus gehalte, maar ik heb wel iets heeeel sjiek kunnen doen: samen met nog 30 andere gekke buitenlandse volunteers vanuit het publiek naar het midden van die arena gespurt om samen te kunnen touwtrekken tegen een gigantische olifant. De olifant heeft gewonnen, ontegensprekelijk en zeer overtuigend, maar dat was wel heeeel memorabel om te doen! Daar zijn jammer genoeg wel geen foto's van, mijn pa had het te druk met zijn tegen UV beschermend parasolleke vast te houden ;)
Het 'resort' waarin we sliepen die nacht was ROTSLECHT met bedden even hard als keukentafels en een lamploze omkleedruimte naast de minuscule badkamer met onregelbare douche. Ja, ik was best wel pissed hehe! Ene keer terug thuis vroeg ik aan mijn ouders of ze hun kameraad die dat 'resort' voor ons geboekt en geregeld had, al subtiel hadden duidelijk gemaakt dat het misschien toch niet zo een mooie en verzorgde kamer was als waar ze zich aan hadden verwacht. Ooooh Inge Inge toch, DEATH AND MAYHEMMMMM moesten ze dat aan hun kameraad vertellen. 'Hoe ondankbaar en grof zou dat toch wel niet zijn?!' Dat is zo weer iets typisch Thais waarvan mijn tenen gaan krullen eh: doet toch gewoon eerlijk! Ik vroeg of ze het hem wél zouden vertellen bij een eventueel nieuw bezoek aan die provincie, maar neen hoor. Neeeeeeeen, liever liegen en rugpijn hebben en ambetant zijn door gebrek aan comfort, "because it is just for one night". Oooh, daar komt mijn Westers brein toch niet bij hoor :)
Vorig weekend, het weekend na mijn week exchange met Kato, zijn mama en ik samen met een bevriend gezin op "roadtrip" gegaan naar de verre provincie Loei, เลย. Je spreekt dat niet uit als Loei (zo hebben ze het willen 'vertalen' naar het Engels) maar als het Nederlandse woord 'lui', maar dan net iets meer keelklank wat wij in onze Westerse talen niet hebben. Loei ligt ook nog in Isaan maar is wel heeeeel hoog gelegen, het is de randprovincie met het Noorden van Thailand, en dat wil zeggen: MOUNTAINSSSS! De gelegenheid dat we naar daar gingen was een klassenreünie van mama haar middelbare school. Daar kan ik eigenlijk weinig gaan doen buiten me laten aangapen en vriendelijk lachen (zo is het wel) maar ik wou heeel graag eens een glimp opvangen van het Noordelijke Thailand! Veel meer dan slapen en in de auto zitten heb ik zaterdag niet gedaan -was vroeg in bed gekropen terwijl ik mama er op los liet karaoke'en met haar vriendinnen- maar zondag werd ik wel na een veeeel te korte nacht om kwart voor 6 's ochtends gewekt: we gingen naar de zonsopgang boven de Chiang Khan bergketen kijken. Tijdens het daar naartoe rijden heb ik toch lichte doodsangsten moeten uitstaan, want we zagen niks. NIKS ZEG IK U! Zo een dichte mist heb ik zelden of nooit meegemaakt, en die man van mama haar bevriende gezin reed nog eens supersnel. Brrr! We werden per groepjes van tien ongeveer in die camionetten met open achterbakken naar het uitkijkpunt gebracht en fuck man: KOUDDDDD en wat een hoop energieke Aziatische toeristen! Ik was de enige Westerling denk ik. Echt, minstens tweehonderd mensen die op een relatief kleine rotsachtige uitkijkpost hyperventilerend en veel te opgewekt voor dat vroege uur foto's stonden te nemen. Niet normaal! Ik liet het allemaal wat gebeuren en wachtte tot de zon boven de heuvels te voorschijnkwam. Wauw, echt super poëetisch mooi! De overdaad aan klikkende fototoestellen en iPhone geluidjes en het aftellende "1,2,3 SMILEEEEEEEEE" maakten het een pak minder romantisch maar toch,het was het wel waard! Op de autorit terug heb ik langs de weg 3 koddige mutsen gekocht:) MUTSEN IN THAILAND! Dat kon ik niet voorbij laten gaan hehe. Soeveniertjesssss!
Dank jullie wel voor het lezen schattebollen en gelieve de eventuele schrijffouten te negeren
Zoals jullie in het aftelkadertje hiernaast hebben kunnen lezen, ben ik van 22 november tot en met 1 december bij mijn lieve Belgische vriendin Kato geweest! Ik heb het niet op AFS Thailand en hun beperkingen van onze zelfstandigheid, maar dit is wel een van de toffe dingen die we kunnen doen op ons jaar: voor 1 tot 2 weken bij het gastgezin van onze vrienden gaan wonen! Een hele leuke kans om elkaar nog eens te zien, bij te praten en een ander deel van Thailand te zien! Dus so we did :)
Kato woont in de provincie Rayong, een heel oostelijk gelegen provincie, recht aan de zee, dus ik heb een ferme busreis mogen afleggen voor ik bij haar was! Maar liefst12 uur, echt letterlijk de klok rond, heb ik in die frisse maar wel comfortabele bus moeten zitten voor ik aankwam. Op de landkaart van Thailand ziet die afstand er niet eens zò vreselijk ver uit, het kan nog veeeel erger ... Well damn, dat bewijst toch wel dat wij in ons pietepeuterig kleine Belgenland níks gewoon zijn van afstanden eh! Maar dus, ene keer uit die bus (eerst bij het verkeerde station, vol raar kijkende Thaise mannen en ik gans zenuwachtig dus echt goed babbelen kon ik niet) werd ik uiteindelijk hartelijk verwelkomd door Kato en haar gastgezin, en na even ons thuis te hebben opgefrist en wat te hebben gegeten zijn we vertrokken naar een van DE toeristische badplaatsen in Thailand: het notoire Pattaya. En amai, ik heb het geweten dat het daar toeristisch is! Als ik uit de auto keek zag ik meer toeristen en Westerlingen dan Thaise mensen! Dat was echt vreemd voor mij! Ik werd ook helemaal niet meer zofel aangegaapt van 'OOOH WAT IS DAT' zoals ik in mijn keuterprovincietje wèl heb! Dat was echt een verademing en langs de andere kant ook weer even wennen :) we zijn dus in Pattaya geweest, maar niet dat ik daar een voét op straat gezet heb. Dat is typisch Thais: naar een dikke metropool van een wereldstad gaan, maar dan binnen blijven zitten in een hallucinant groot shoppingcentrum waar de Verwestering vanaf spat. Enfin, ik had me daar wel aan verwacht en het was fijn! We zijn schandalig lekkere cake gaan eten (chocolate fudge, hmmmm) in een commercieel tentje, ik ben mezelf (weeral) lichtjes te buiten gegaan in de Yves Rocher en we zijn de pas uitgekomen Hunger Games: catching fire gaan kijken in zo een VRESELIJK koud indoor cinemacomplex. Daar gebeurde iets waarvan ik wíst dat het ging komen, maar toch was ik nog tot in mijn hart geraakt (ècht waar) en diep onder de indruk. Voor élke film of theatervoorstelling wordt er in Thailand een eerbetoonliedje en -filmpje van de Koning afgespeeld, en ge zùlt rechtstaan om respect te betuigen. Je kon de liefde en trotsheid van de Thaise mensen bijna voélen in de lucht. In het begin zou ik dit vertoon vanaf minuut 1 simpel en kort hebben afgedaan als pure indoctrinatie. Waarom zouden mensen anders bijna blindelings zo intens en vurig houden van een man die boven hen staat en zich amper laat zien? Maar het verhaal van Kings of Kings Bhumibol gaat veel verder dat dat. Hij zit al vanaf 1946 op zijn troon en heeft zijn land en volk heel fel geholpen op het gebied van armoede en ontwikkeling. De meeste rituelen en gewoonten in Thailand ervaar ik als oud, leeg en achterhaald en sommigen zelfs inhoudloos (het uitzicht van het pakketje is hier gewoon belachelijk veel belangrijker dan wat er in zit) maar die liefde voor de Koning is oprecht, vurig en ook tèrecht. Kato en ik waren aangedaan: prachtige muziek en filmpje!
Het hele plan van onze week exchange was dat ik ook samen met Kato naar school zou gaan en so we did. Haar school is heel anders dan de mijne! "Uitwisselingsstudentenvriendelijker" zou ik het noemen. Kato heeft les zoals ik in het begin had: soms samen met een klasgroep, maar soms ook alleen. Ale nee, het is eigenlijk heel anders dan ik in het begin had, want bij Kato werkt het! Zij krijgt privéles tekenen en schilderen, en nog veel meer, en ik heb een paar lessen kunnen meevolgen en dat was echt leuk. Ik heb het ervaren als veel kwaliteitsvoller dan mijn ruraal schooltje. Bij haar dagen de leerkrachten ten minste op en geven ze les! Ze heeft ook 11 buitenlandse English teachers, allemaal heel plezante mensen. Mijn school heeft er drie, en sommigen vertrekken dan ook nog eens om te haverklap omdat er "niks in dit district te doen is". Ja no shit, Sherlock, welcome to Yasothon! Het was wel geen normale week op Kato haar school en dat maakt dat we op de woensdag, donderdag en vrijdag weer heeeel veel chilltijd hebben gehad. Het waren Thaise SPORTDAGEN, jawel. Wat houdt dat in voor een school met 3000 studenten: 1 op 30 of zelfs 40 leerlingen doet mee in een of andere competitie (de leerlingen zijn opgedeeld in 4 verschillende kleurengroepen) en de rest zit ofwel "te cheeren" en te supporteren of, en dat deden wij, gewoon rondkloten op het schoolterrein en zeveren met elkaar tot het tijd is om naar huis te gaan. Woensdag hebben we wel iets speciaals gedaan! Het was paradedag en dat maakte dat verschillende meisjes/jongens van een kleur opgetut werden op zo te showen tijdens de stoet. Wij zaten daar bij en we kregen echt een fantastisch kleed. Juist prinsessen! We hebben wel 6 uur moeten wachten in zo een kledingszaak tot de 50 studenten vòor ons klaar waren met gekleed en geshminkt te worden, maar het was het wel waard. Ik was in het begin alleen echt ongelukkig over mijn haar. Ze hadden dat zo strak met natte gel plat op mijn hoofd in een miniscuul dotje gedraaid, met een ZWART haarnetje errond en dan zo vol gouden traditionele versieringen op mijn hoofd. Uiteindelijk wende dat wel en was ik heet blij en fier dat ik dat heb mogen meemaken: oordeel vooral zelf op de foto's! (Als ik ze erop krijg, echt een gekloot met deze site)
In het laatste weekend zijn we naar een heeeel speciaal museum gegaan: Arts in Paradise in Pattaya! Dat was zo een coole fotoplek waar er allemaal 3D schilderijen op de muur stonden en ge zo een heel sjiek, interactief beeld kreeg! Jullie weten ook allemaal dat Aziaten zot zijn op foto's dus jep, dat was echt een paradijs voor hun! Er staan heel veel foto's op Facebook, heb een albumpje gemaakt, maar ik zal ook hier proberen foto's op te zetten :) na dat museumbezoek zijn we gaan eten bij een heeeel mooi en leuk outdoor seafood restaurant, knal aan de zee. Dat eten kon praktisch niet verser en was dan ook heerlijk! Iedereen zat onder een gigantische tent en dàcht er zelfs nog niet aan om even over dat prachtige strandje met lichtblauwe zee te wandelen. Zoooo typisch Thais he, met hun bruinheidsfobie, maar dat maakt dat Kato en ik het fijn voor ons alleen hadden om even te wandelen en pootje te baden. Zondag, de laatste dag, zijn we nog eventjes naar het shoppingcentrum gegaan in Rayoong en hebben we Mister Donut en The Body Shop geplunderd. Profiteren nu we nog konden eh! :)
De week was heel leuk en ik ben enorm blij dat mijn Belgische maatje en ik nog eens GOED hebben kunnen bijpraten, maar de laatste dagen werd dat een beetje overschaduwd door de zichtbaar toenemende en voelbare spanning die er tussen ons (mij) en Kato haar gastfamilie ontstond. Ik weet niet wat ik heb fout gedaan, maar ik merkte dat we allebei enorm zenuwen van elkaar kregen. Vooral het zusje, uiteindelijk was ze super vijandig geworden en heeft ze ons genegeerd tijdens de laatste 2-3 dagen. Zij hadden net die Thaise tickskes waar ik zenuwen van krijg en waarschijnlijk babbelde ik gewoon net iets t� hectisch en veel met Kato waar zij bijwaren en werd dat op den duur teveel. Achja, so'll be it! Die spanningen bij hun thuis zijn samen met mij verdwenen op zondagavond 1 december. Gelukkig maar! Zou me schuldig gevoeld hebben moest Kato er door mij problemen aan hebben overgehouden. Het afscheid van elkaar was toch met lichte traantjes maar ook met de belofte dat zij een weekje naar mij komt binnenkort! Van hoogsttoeristische stadprovincie naar landelijk rijstveld dorp zonder WiFi: dat gaat ook nog een verhaal worden!
Het is al weer even geleden sinds ik mijn blog nog eens heb bijgewerkt, anderhalve maand denk ik -wauw,dat is echt voorbij gevlògen nu ik er op terugkijk - en dus wordt het hoog tijd dat ik jullie nog eens een goede update geef van wat er in de, wonderbaarlijk genoeg, drukke maand November (en begin december) allemaal is gebeurd. Het was vooral in de weekends dat ik fijn geëntertained werd door de verrassende Thaise cultuur, want bij mij op mijn landelijk middelbare schooltje hangt er nog altijd dezelfde sleurige verveling. Maar kom, ik kan zo nu en dan wel wat in het Thais zeveren en ik heb mama haar stapel opgestuurde boeken met veel liefde en toewijding uitgelezen :) ben nu in de laatste van die hoop bezig (De Stam van de Holenbeer, voor de nieuwsgierige) en twee weekjes geleden is er opnieuw een hele leuke b-post doos aangekomen met opnieuw 6 heerlijk dikke exemplaren van top wegkruipmateriaal, dus ik zal me wel kunnen bezighouden.
Goed, in het eerste weekend van November heb ik het voorrecht gehad om samen met mijn gastouders en oudste zus Saiy naar een prachtig en feestelijk Thais huwelijk te gaan! Mijn mama haar neefje P'Dear ging trouwen met zijn (goed Engels sprekende!) vriendin Prim, en zo zijn wij op een een VERREKT VROEGE zaterdag ochtend afgereisd naar een sjiek resort in onze buurprovinvie, Ubon Ratchathani. Het feit dat we zo VROEG vertrokken (half 7 's ochtends, al volledig opgetut en al) had me moeten waarschuwen: dit wordt geen 'normale bedoeling' hehe. Nadat iedereen (enorm knap aangekleed!!) had ontbeten werd iedereen naar de ceremoniezaal geloodst en maakte de naaste familie van de bruidegrom (wij dus) een intocht met hele mooie 'mini-nep-boompjes' achtige staketseltjes, en daar zat dus geld in. ENORM veel geld. In Thailand is het de traditie dat de familie van de bruidegom geld schenkt aan de familie van de bruid, bij wijze van 'afkoping' of compensatie zeg maar, en wat voor een bedrag, 1.000.000 ฿. EEN MILJOEN THAISE BAHT. Ik wist niet waar ik het had toen ik dat bedrag hoorde, SHIT! Voor ons, Europeanen en Westerlingen, is Thailand het paradijs van goedkope marktjese en dergelijke, maar voor Thaise mensen zelf is dat normaal, dat is hun levensstandaard. 1 miljoen Baht, 25000 euro. Dat moest ik toch even laten bezinken!
Nadat wij binnen waren gemanoeuvreerd met al die voorwerpjes van pracht en praal, nam iedereen plaats in de fantastisch mooie, smetteloze ceremoniezaal. Ik dacht van oke, de intieme rituelen en verbintenissen gaan beginnn, maar daar was ik toch fout. Of alé ja misschien net niet, maar de sfeer tijdens de ceremonie onder de 'toeschouwers' was heel anders dan bij ons. Tijdens dit huwelijk waren er enorm veel stappen, gebruiken, Boeddhistische en Thaise gebaren (zelfs mama zei achteraf tegen me dat het wel héel lang duurde) en die werden telkens gehouden tussen de dichte, familiale kring. Voor de stoelenrijen was er een soort van podiumverhoogje en daar zaten de bruid en bruidegom, en rond hen kwam dan de familie zitten die mee moest doen in dié bepaalde stap. Een ceremoniemeester begeleidde dat met een micro (waar ik natuurlijk niks van meekreeg) en TIENTALLEN fotografen stonden dan rond dat podiummeke gedrongen om langs èlke mogelijke hoek duizenden foto's te nemen. Dat gedring en geduw voor dat verhoog maakte dus dat wij, de rest van de familie en vrienden, ja buh gewoon de hele boel aanwezigen, praktisch niks zagen. We kregen gewoon niet mee wat er gebeurde! Ik zei dat op den duur tegen mama en zij vertelde me dat dat wel normaal is. Het is zo een sjiek trouwfeest dus dan willen ze ook van elke miliseconde foto's hebben. Oke, dat begrijp ik, maar dat maakt dan ook direct duidelijk waar de prioteiten van het huwelijkspaar lagen. Ik zat er een beetje awkward bij omdat ik niemand had om mee te babbelen, maar al de rest begon dan rustig te keuvelen en op te staan en bij de laatste stappen/rituelen stond iedereen al te socializen bij elkaar alsof de receptie al bezig was, precies compleet vergeten dat die twee daar vanvoor wel hun huwelijksgeloften aan het uitspreken zijn. Ooooh vreemd! Geef mij dat toch maar het mooie, rustige, intieme Belgian style trouwfeest hoor hehe!
Nadat die hele riten van rituelen voorbij was en ze dus effectief getrouwd waren, verkastte iedereen naar een ander deel van het resort om te eten, het was lunchtijd (jep, zolang had die hele reeks van huwelijksverbintenissen geduurd! Ik was me echt beginnen te vervelen door de sleur hehe). Voor we dat andere gebouwdeel binnen gingen, zijn we eerst even blijven hangen bij een grooot wit poseerdoek, zodat wij ook foto's konden maken. Gelukkig maar! Dat was de eerste keer in (toen) 4 maanden tijd dat ik me nog eens had opgetut gelijk ik in België zou doen voor een feest. Iets mindere make-up weliswaar, maar toch! Mooi (braaf) kleedje, haren los en hogen hakken. Felt gooood!
Na een halfuurtje binnen kregen we ons eten (wat best wel tegenviel) en JAWELLLL, ik heb daar bier gevonden. Er stond een grote KAN Singha bier (Thais, dus wsl afwaswater in vergelijking met onze Cristal) op tafel, maar niemand bougeerde daarnaar. Ik wou niet de eerste stap zetten, de enigste mensen die ik aan die tafel kende waren mijn zus en grootouders ... Totdat ik Khun Jaai (oma) haar glas vol zag schenken en dat lustig achterover zag kappen hehe, prachtig! Toen had ik iets van 'owh, als oma dat mag, mag Ing dat ook' en toen heb ik me wat glaasjes ingeschonken. Tot groooote leute van Saiy! Zij zag dat ik na 3 glazen op tempo al verrekt lollig werd, dus bleef ze maar bijschenken ooooh, ik schaam me zo hahah! Ik was aangeschoten na 3-4 glazen Thais bier. Ik ga sterven ene keer terug in België!
Het huwelijkspaar had toen, in die grote prachtige eetzaal, nog éen acte de présence gemaakt, en toen begon iedereen door te peren. Buh, hup, gedaan, het was genoeg geweest! Ik was al de hele dag aan het wachten van alé wanneer begint hier nu eindelijk iets écht feestelijk of sfeervol, maar nope. GEEN GEDANS. Ik had er niet echt op gehoopt, ik ken de Thaien ondertussen wel, maar dat vond ik toch heel jammer. Mijn lichtelijk draaierig hoofd vond het niet erg dat we al om half 3's middags terug naar huis keerden, maar ik vind wel dat er iets essentieels en gevoeligs, persoonlijks miste! Maar ja, kom. Cultuur eh! De conclusie van alle 'vreemde dingen' die ik hier meemaak :)
Maar toch vind ìk een Belgisch trouwfeest dan veel leuker, nèh hehe
We zijn 1 november, het begin van een nieuwe maand, en mijn 5e maand kan van start gaan. Mijn vijfde maand al!! De voorbije vier maanden waren één en al schommeling, dat hebben jullie kunnen lezen, maar ik ben blij, trots en gelukkig dat ik dit aan het doen ben! De communicatie gaat beter en beter, ik heb vandaag bijvoorbeeld met 4 meisjes uit mijn klasgroep -niet mijn vaste vriendengroep- gepraat en gelachen, toch zeker een kwartier, en er is geen woord Engels gevallen. Voor jullie is het waarschijnlijk heel normaal om fijn te kunnen praten met mensen in de omgeving, met vrienden, lekker vlotjes allemaal, constant (meedoen) aan gesprekken, de gesprekken rond u verstaan (!) ... Maar voor mij is dat echt heel speciaal. De voorbije week was echt een TOPWEEK wat betreft babbelen met vrienden, beter Thais spreken én jawel, ik ben me aan het wagen aan het Isaans dialect. Sinds anderhalf weekje probeer ik elke dag wat woordjes Isaan te leren en probeer ik die er tussen te gooien in de gesprekjes op school, en mijn vrienden/ouders vinden het geweldig dat ik zo mijn best doe/dat ik het effectief kan! Paar dagen geleden was er een kerel die op school ff met mij was komen babbelen, zelfs naar Nam toegegaan om te checken hoe het komt dat ik al zo goed Thai kan (voor een Farang dan toch). IK BEN VIES TROTS!
Al 4 maanden lang zijn er kleine dingskes die mij hier opvallen in het dagelijkse leven. Bizarre, typisch Thaise gewoonten, cultuurverschillen en gewoon gekke nest! Ik wist niet goed hoe ik die in een ander bericht moest verwerken, dus nu ga ik die gewoon opsommen en beetje uitleg geven. Ik heb er genoeg! Het is nogal onsamenhangend, maar wel de moeite hehe. Het lijkt wel alsof er geen land zo verschillend is van België als Thailand ...
- Iets wat mij vanaf dag 1 opviel: veeele Thaise meisjes én jongens zitten midden in de klas, ih openbaar, doodleuk, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, selfies te nemen. Thaien zijn heel ijdel maar écht, midden in de vriendengroep, aan tafelzittend, pakken ze soms hun gsm boven en beginnen ze al duckface-makend naar hun voorcamera te lonken. In mijn vriendengroep gaan ze nog een stapje verder: ze nemen selfies met iemand anders zijn gsm. In ons geval is mijn zus het 'slachtoffer' met haar iPhone 5. Laat het even doordringen ...
- Mama is in haar keukenterrein zo verschrikkelijk hygiënisch dat ze ALLES wat we gebruiken, wast. Ze wast zelfs de eieren die nog in hun schaal zitten, omdat 'our finger may touch the inside' wanneer we de 'vieze' schaal breken en dus aanraken
- Thaise leerlingen liken ALLES van hun facebookvrienden op Facebook. Elke status, elke foto .... Een status die hier 's avonds gepost wordt haalt binnen de 3 minuten 50 likes. Ik overdrijf niet! Om nog maar te zwijgen over nieuwe profielfoto's ... Ik heh mijn zus eens op de iPad door haar newsfeed zien scrollen, en dat was gewoon LIKE LIKE LIKE LIKE LIKE aan de lopende band, ik vroeg me af of ze de dingen ook effectief las. Ik heb mijn twijfels!
- De mensen hier zijn gek op mijn blonde haar en grote, groene ogen, maar een ander deel waar ze zo mogelijk nog méer van houden is mijn neus. Thaien zijn gek op mijn neus! Die is idd nogal redelijk uitgesproken, en sinds Aziaten altijd een redelijk platte neus hebben, vinden ze dat geweldig. Op de avondmarkt in Ubon sleurde Nam mij eens mee naar een kraampje waar ze 'nerdbrillen' verkochten en ze liet me die opzetten, 'because she want to see how it look like with nose!!'
- Het mopje gaat dat Aziaten de 'r' niet kunnen uitspreken, en sommige Thaien maken soms van een 'r' inderdaad een 'l', maar echt waar, vergeet dat kleine foutje: een letter van ons alfabet die pas écht onuitspreekbaar is voor de Thaien, is de letter 'v'! Het Thaise alfabet heeft immers geen v-klank, alleen maar een w. Héel grappig als ik mama dan een Engels woord leer waar de 'v' in voorkomt, ze krijgt het gewoon echt niet over haar lippen!
- Sinds dit trimester hebben we op donderdag 2 uur computerles, en die leerkracht is blijkbaar zò conservatief dat hij wilt dat, speciaal voor hem, iedereen hoge witte kousen (ipv enkelkousen) aandoet en dat de meisjes hun froe uit hun gezicht dragen. En ze doen dat nog ook. Vraag me niet waarom die leerkracht zo ambetant doet, ik snap het nut/de ergernis niet, maar blijkbaar heeft die toch genoeg gezag om er voor te zorgen dat 50 leerlingen voor twee uurtjes hun sokken verwisselen ...
- Thaien hebben liever niet dat ge uw neus snuit waar andere bij zijn, dat heb ik toch opgemaakt uit de blikken als ik dat al subtiel ergens in een hoekje deed, maar uw tanden flossen in het openbaar of met een tandenstoker prutsen is geen probeem.
- Remember het palmboom-staartje dat we al allemaal wel op ons hoofd hebben gehad toen we kleuters waren? Awel, dat is een hotfashion item bij de ladyboys op school!
- De meisjes bij mij op school mogen hun haren pas lang laten groeien vanaf het 4e middelbaar. Daarvoor moeten ze allemaal hetzelfde korte, lelijke schoendoos-bob kapsel hebben, waardoor ze nòg feller op elkaar lijken!
- vergeet dat mooie, VANZELF stijle haar! Hier hebben ze ook stijltangen nodig :) ik ga niet zeggen dat ze allemaal een bos krullen hebben, maar zo compleet stijl is het niet van hun eigen!
- Door het uniform willen de leerlingen zich op een andere manier dan kleding onderscheiden, en sommigen zijn daar wel heel origineel in: Spongebobboekentassen, oversized, kleure hoodies over het rokuniform, een flashy roze rugzak van 'Wans of the Wall' ...
- Er is in het dagelijkse leven (in mijn omgeving) GEEN ALCOHOL. In het dorp zie ik af en toe wel een marginaal figuurtje een pint drinken op straat, maar het is helemaal niet zo als bij ons sociaal geaccepteerd dat er alcohol wordt gedronken door de dag/op een gewone dag/op een gewone weekenddag/ELKE DAG MINDER BELANGRIJK EN INGRIJPEND DAN EEN HUWLIJK OF PROCLAMATIE. Iedereen drinkt hier van die Milkshakedrankjes, of yoghurtjes, of ijsthee uit flesjes ... En IEDEREEN drinkt met een rietje, want 'dat is beleefd'. Pussies .... Het blijft grappig om een charismatische man als mijn Thaise vader vol enthousiasme een milkshake te zien drinken,met zijn flasyroze rietje. PUSSIES
- Alle meisjes op school hebben een spiegeltje, haarkam en wit babypoeder bij: ze zijn verschrikkelijk ijdel en zien er ONBERISPELIJK uit in hun uniform. Om de zoveel minuten checken ze of alles aan hun prinsessengezichtje en staart nog in orde is, en smeren ze wit talkpoeder op hun gezicht.
- Het vorige puntje is éen kant van de Thaise meisjes: in het weekend zien ze er allemaal al veel minder verzorgd uit door de XL-sweaters die ze dragen, de veel te losse T-shirten en de knielange mannenbermuda's. Niet allemaal -mijn zus niet- maar toch veel, en ze zijn al zo mager ... Ze zwemmen echt in die XL-outfits!
- Vastgesteld puntje: Westerse mannen zijn enorm knap. PUNT aan de lijn. Op mijn school zijn er welgeteld TWEE jongens waarvan ik zeg van 'oke, gij hebt een mooi gezicht' ... En ik zit op school met meer dan 2600 leerlingen.
- IEDEREEN RIJDT HIET MET DE BROMMER. Van een 7 jarig dorpsmeisje tot mijn 80-jarige grootvader, iedereen kan hier met de brommer rijden. En, naturellement, zonder helm.
- De retarded TV hier is nog meer gericht op de comsumptiemaatschappij dan onze Belgische commerciële zenders. Ze gaan hier zelfs zover dat ze voetbalwedstrijden een paar minuten onderbreken om er reclamespotjes tussen te gooien ... Zou er ff revolutie uitbreken bij ons.
- Tot twee jaar geleden was er in mijn landelijk gebied nog geen Internet, dus nu hangen er in de steden, op de grote banen, in de dorpjes, in de bossen .... OVERAL om de zoveel honderd meter grote plakaten met 'TRUE MOVE 3G', True Move is de grootste provider in Thailand. LONG LIVE THE INTERNET
- De knappe stijliconen op TV waar iedereen naar op kijkt, zijn bijna nooit volledig Thais. Ze hebben altijd wel een Franse vader, Amerikaanse mama, Europese pa ... Dat geeft hun een heel speciaal, poppenachtig uiterlijk en iedereen wilt dat nastreven.
- Holebi's zijn VEEL FELLER geaccepteerd op school. Dat is niks speciaal meer, zij zijn even veel voorkomend en normaal als hetero's en dus het speciaal vermelden niet waard. Ik zat bij fysica al 3 weken compleet onwetend naast een mooi, lief meisje dat altijd zo vriendelijk naar me lacht, met mijn haar prult, 'in katzwijm' naar mij kijkt en zegt dat ze me mooi vindt ... En toen vertelde Nam mij op een goeie avond dat dat meisje lesbisch is heheh, wel grappig.
- Thaien zijn trotser op hun Westerse shoppingcenters dan op hun prachtige, alledaagse natuur. Jammer!
- Iedereen op school zingt de ganse dag door! Ale, toch veel mensen in mijn vriendengroep. Kleffe Thaise liefdesliedjes, vol overtuiging, en iedereen vindt dat normaal hehe, dat is niet 'grappig' ofzo
- Justin Bieber is hier fucking hot -facepalm-
- Thaise mensen zijn GEK op medicijnen, in elke vorm. Liever te veel pillen slikken dan te weinig, en spuiten laten zetten tegen een lichte hoofdpijn of beetje ongemakkelijke buikkrampen is heel normaal ....
- Niemand gebruik hier zijn eigen geboortenaam. De zijn meestal wel mooi, maar 'onhandig' om te gebruiken. Paar voorbeelden: Chatsuda, Apichada, Narisara, Phanpiphat, Rattanaphol, Jingchaai, Supatra, Kanyarat ... En bijnaam zijn dan: Naam, Ing, Aoy, Zack, Got, Moochie, Hong, Oum, Pop ... Makkelijke roepnamen!
- Ons schooluniform is heilig en we mogen dat niet echt op een andere manier dragen. Als ik na school bij mama/papa op kantoor zit, en ik mijn rok gewoon voor de gemakkelijk optrek zodat die boven mijn knieën komt, vliegt er altijd wel iemand naar me toe om met dat verrekte 't-t-t-t!' sussende geluidje mijn rok snel terug berispend naar beneden te trekken. Kom op eh
- DE KONINGGGGGG IS HIER EEN GOD. Nog meer dan een God! Ik heb in de vier maanden dat ik nu hier ben meer vererende foto's van hem en zijn madam gezien dan ik mijn hele leven samen heb gezien van ons Albert en Paola. (Ik weet dat het ondertussen Fillipke is, maar ik kan me dat gewoon niet inbeelden hehe)
- the highschoolsweethearts: liefst niet al te veel gekus/seks, maar ene keer 25 gepasseerd TROUWEN EN KINDEREN NONDEMILJAAR (Saiy is echt depressief aant worden omdat haar vriendinnen óf getrouwd, óf zwanger óf al moeder zijn -of combinatie van de vorige drie- en zij geen fatsoenlijke Thaise kerel vindt)
- als ge jongens en meisjes op school elkaar ziet plagen/aanraken, kunt ge er gif opnemen dat dat GEEN liefjes zijn, maar gewoon vrienden. Schoolliefjes zijn nooit bij elkaar, en op de zeldzame momenten dat ze dat wél zijn, raken ze elkaar niet aan, ge kunt uit niks opmaken dat dat liefjes zijn ... Zo vreemd!
- Benen scheren is hier helemaal geen sociale verplichting voor vrouwen. Mijn mama is een prachtige, klassevolle Thaise vrouw, maar die scheert haar benen niet ... Een mooie, jonge leerkracht bij mij op school net hetzelfde. Ik keek naar haar en dacht 'ooh die ziet er mooi en schattig uit!' en toen zag ik dikke krullende zwarte haren op haar kuiten en schenen staan. Afknapper welllll! Schoolmeisjes kiezen er meestal voor dat wél te doen
- Bijna iedereen rijdt hier met een pick-up rond, en de open achterbak fungeert meestal als zitplaats voor de hele familie. Dat is bij ons niet het geval, maar ik heb al dikwijls op straat gezien dat er toch minstens 7 mensen in die achterbakken zitten ... Schitterend beeld!
- De straathonden hier zijn vreselijk lui/loom/hersendood! Die liggen nutteloos aan hun eigen ballen te lekken in het midden van de straat, en die gaan niet aan de kant voor de auto's neeeeuh, de auto's moeten aan de kant gaan voor hun. Lazy ass dogs!
Zo, dat zijn de dingetjes die me hier fel zijn opgevallen en ik met jullie wou delen! Er zijn er nog veel meer, te veel om te vertellen, maar dit zijn de leukste :)
Dikke kus vanuit het nog altijd zalig warme Thailand en jáwel, ik ben al veeel bruiner dan een paar maandjes terug hehe! Wel met vreselijke tanlines, maar dat zal de zonnebank ene keer terug in België wel oplossen ;)
Een maandje geleden kregen we thuis een grote envelop van AFS toegestuurd: mijn gastouders waren uitgenodigd om naar Bangkok te reizen, voor een meeting van alle gastfamilies in Thailand. En Nam en ik mochten mee! Mijn ouders zouden dan door de dag bezig zijn in het hotel, op die AFS-meeting, en Nam en ik gingen dan slapen bij mijn oudere zus Saiy, die daar op kot zit, en ook samen met haar de stad in. Yihaaah, daar heb ik fel naar uitgekeken! Zo zijn we vorige vrijdag, 11 oktober, dus om 5u's ochtends opgestaan om tegen 6u aan een hele lange autorit te beginnen: off to Bangkok city!
Voor diegene die in België hun mond nog eens dùrven opendoen over dat we in België soms 'lange afstanden' moeten afleggen: shut up, you puss. Hier zijn het geen wegwijzers met afstanden als 'BANGKOK 50 KM' neeeeen, hier staat 'NAKHON RATCHASIMMA 289 KM' en dan zijn we nog maar half weg. It was loooong! Thailand is echt groot, òf, België is echt écht belachelijk, lachwekkend klein (maar wel gekwalifideerd voor RIOOOOO ooh ik ben zo trots!! Jammer dat ik de gekte moet missen, maar bon, ik zat in fucking Bangkok hehe, shouldn't complain.) De autorit duurde alles samen misschien wel 9 uur maar het was PRACHTIG. Ik had mijn boek mee voor als ik me zou vervelen, maar dat was niet nodig, SIMPLY WAUW, ik heb uren lang gewoon door het raam gestaard en me laten betoveren door de geweldige panorama's. De natuur is Thailand is zo adembenemend mooi. Ik heb veel foto's en filmpjes van de surroundings gemaakt, maar de machtig- en grootsheid van de natuur komt niet sterk genoeg over. Ik heb prachtige berglandschappen gezien, kilometers brede meren en rivieren, een maagdelijk wit, reusachtig Boeddhabeeld, midden in de jungle op de helling van een heuvel ... En dat allemaal langs de autosnelweg. Ik hoop dat ik dit jaar nog de kans krijg om de natuur verder te ontdekken, weg van alle drukte en de grote steden, want het is echt fenomenaal. Anders wordt dat missie 1 om te doen als ik later terugkom!
Ik had me een beetje voorbereid op het ergst, mijn beeld van de Thaise hoofdstad. Alle steden die ik tot nu toe heb gezien, waren eigenlijk helemaal niet mooi. Het straatbeeld is heel vuil, onafgewerkt, verloederd, met honderden electriciteitskabels .... Dus ik dacht dat dat in Bangkok ook zo zou zijn, maar dan nog een oaar graadjes erger. Je kan het niet vergelijken met steden als Rome of Parijs, dus het zijn allemaal nieuwe ontdekkingen voor me. Wel, ik was heel aangenaam verrast! Bangkok is een geweldig grote, drukke, hectische, maar op een of andere manier wel gezellige, levende en bruisende stad! Mijn zussen en ik zijn op verschillende plaatsjes geweest en het had allemaal zijn eigen, specifieke charme. Je moet het wel hebben op drukte, meestal iets meer dan 'gezellige' drukte, anders word je hier gek denk ik. Maar aangezien ik al 3 maanden in een landelijk rijstveldorpje woon, kan ik die heerlijke stadse drukte echt wel smaken voor een paar dagen! Hier in LEVEN 's avonds!
Zoals jullie misschien wel al doorhadden, verachten Thaise mensen de zon. Een fantastische zomerdag van 30 graden wordt in België met open armen ontvangen door de mensen, iedereen wilt dan terrasjes gaan doen, buiten zijn ... Hier NIET. Hier is het het hele jaar door warm, het schommelt gewoon tussen 'oke, aangenaam, ik zweet me niet vreselijk kapot vanaf minuut 1' tot 'OPEN THE FUCKING FAN'. En, reden nummer 1, nog boven de hitte: ze willen allemaal ziekelijk wit zijn. Dus ja, de zon heeft 2 dagen lekker geschenen, maar ik heb er niet van kunnen genieten hehe. Door de dag zijn mijn zussen en ik gaan shoppen gelijk gekken! Naar de grote shoppingcentra's van 8 verdiepingen hoog, met 120+ verschillende gangetjes en roltrappen, echt het soort gebouw waarin je verloren loopt en aan de security moet vragen waar de juiste roltrap is voor richting de parking te gaan. We hebben ook overdekte klerenmarktjes bezocht, en dat is echt niet meer normaal. ZO - VERDOMD VEEL KLEREN EN ZO GOEDKOOP! Dat heb ik nog nooit gezien, wat een bedrijvigheid. 's Avonds was het opnieuw shoppingtijd, maar dan in marktjes in de open lucht. Ook verschrikkelijk veel eetstandjes, zooo moeilijk om te kiezen, en ik ben voorbij een hoopje Hollandse toeristen gerushed hehe. Die zitten toch ook overal eh! Op die marktplaats was er ook een enorm groot sportterrein met atlethiekpiste, waar (zonder te overdrijven) elke avond minstens 200 mensen aant joggen waren. Heel sjiek om te zien, en lijkt me ook een hele leuke jongerengemeenschap om deel van te mogen uitmaken!
Nog een kleine 'stunt' die we met ons 3 vrijdagavond, de eerste avond hadden uitgehaald: we hadden ons allemaal al gedoucht, en zaten in pyama, tot Saiy het lumineuze idee kreeg om een filmpje te gaan huren. Ik wil mijn kleren terug aandoen,maar ze hielden me tegen. 'No noooo Ing, never mind!' en zo zijn we in slaaphemd, short en bh-loos door de suburbs van Bangkok gewandeld richting de videotheek hehe,geweldig! Het duurde maar een klein kwartiertje,maar dat was toch verrassend bevrijdend!
Zondag hadden mama en papa rond 2 uur in de namiddag gedaan met hun AFS-toestanden, en zijn ze ons komen oppikken met de taxi om wat dingetjes te gaan bezoeken. Nog zoiets: het verkeer. Oh man, ik heb het wel op het stadsleven, en het lijkt me plezant om in zo ren grote, bruisende stad te mogen leven, maar god damn: FILES!!!! Dat is echt niet normaal. Verkeerloos zouden we over bepaalde afstanden misschien 2 minuten doen, maar met al die hectiek, crazay cabdrivers en ballsy brommerchauffeurs kan dat hier wel eens 25 minuten duren. De verkeerslichten zijn hier wel handig: die tellen af! Zo weet je hoelang je nog rood/groen licht hebt. Very smart zoiets! Na dus een hele hoop gerem, getoeter en geërger waren we aangekomen bij een populaire markt in Bangkok, de ตลาด น้ำ, de dta-laat naam, oftewel watermarkt. Opnieuw veeeel kleertjes, hebbendingskes en eten, en we hebben daar op een bootje gevaren in de rivier! Er zaten ook enorm grote vissen in het water, maar echt HUGE, dus dat was soms wel wat scary hehe.
Iets wat ik geleerd heb ik Saiy haar appartement: zij had geen last van 'ongedierte'. Ik ben in heel Bangkok geen éen gekko tegen gekomen! Want hier thuis, amai ... Gekko's, spinnen en MIEREN van álle soorten en élke grootte, zitten in élke hoek, van élke kamer. Of je ze nu ziet of niet, ze zijn er ... Vooral die mieren zijn echte ambetanteriken. Die kruipen in ons bed, onder onze deken! Zo heb ik mezelf eens superhard geslagen op mijn oor omdat er een was ingekropen. Bah bah, rotbeesten!
Na twee leuke dagen te hebben geproefd van het drukke, aangename stadsleven, zijn we gisterenochtend om 7u terugnaar huis vertrokken, met opnieuw een prachtige autorit! Ik ben heel content dat we deze uitstap hebben gemaakt, dat is een speciale gebeurtenis! Mijn gastfamilie reist niet zo graag, maar omdat ze het mij gunnen en me graag zien, willen ze zo nu en dan graag een uitstap maken. Ma en pa weten dat mijn verveling en ferm pijnpunt is, dus ze willen me daar in de mate van het mogelijke graag mee helpen!
Vandaag zijn het inleidende gesprekken op school voor de start van het nieuwe trimester, iets waar ik weinig of niets aanheb, dus ik mocht vandaag fijn alleen thuisblijven. Vanaf morgen gaat het gewone, dagelijkse schoolleven opnieuw beginnen. Ik hoop dat het fijn wordt, en ik meer en meer met de mensen en studenten kan babbelen, dat ik wat meer mogelijkheid tot participatie krijg. Nu ga ik echt gewoon naat school om letterlijk mijn broek te verslijten, en door de taalbarrière kan ik niet goed communiceren met (potentieele) vrienden. Dus hoop alstublief met mij mee dat dat allemaal betert, en nogmaals, als iemand die dit leest hier zelf ervaring mee heeft en wat tips/hulp voor me heeft: PRAAT!! Ik kan alle hulp goed gebruiken.
Dikke kus vanuit Ban Na Tom, Khamkhuankaeo district, Provincie Yasothon, Thailand.
Jaja, de titel van dit berich misleidt jullie niet lieve Belgjes: ik ben dan toch éindelijk eens op stap gegaan in Thailand! Het verhaal rond deze hoogstuitzonderlijke gebeurtenis begon bij mijn vreselijke frustratie rond de verveling die er heerst. Mijn zus en ik zaten buiten bij het plaatselijke schooltje bij ons in de straat wat te rusten, te praten over mama en papa die ons redelijk 'kort' houden wat weggaan betreft. Nam heeft haar rijbewijs en kan, naar mijn mening, ook goed autorijden, maar ma en pa vinden dat ze nog niet genoeg ervaring heeft om buiten ons district te rijden. Ik vond dat beperkende, onnozele zever in pakjes, maar als het op onze veiligheid aankomt zijn ma en pa Thai onverzettelijk, ze hadden ook gewoon schrik dat er misschien iets met de auto zou gebeuren of dat die misschien wordt gestolen (dat argument maakte me echt vreselijk boos, omdat pa er maar altijd indramt hoe veilig en secure onze provincie is, dat mij niks kan gebeuren ... Maar de auto kan wel gestolen worden en ik mag niet alleen gaan joggen buiten ons keuterdorp, AAHJA IT ALL MAKES SENS NOW!) bon, toen we daar in het gras zaten, vertelde Nam mij dat een vriendin van haar (achteraf bekeken een ladyboy in spe die wilt aangesproken worden met 'she' en 'her' hehe) op Facebook had gezet dat ze dat weekend met een hoop vrienden op stap wou gaan in The Mixclub, in Ubon Ratchathani, onze buurprovincie. Ik heb mijn zus toen echt bijna gesméékt of ze niet AUB gewoon aan ma en pa wou vrágen of wij ook naar Ubon mochten (gewoon bij vrienden op appartement blijven slapen, geen woord over een discotheek). En zo is de bal aan het rollen gegaan!
Wonder boven wonder vonden mama en papa het goed, en dus zo geschiedde: de volgende dag, de eerst zaterdag van de vakantie, stapten mijn zus en ik, samen met twee vriendinnen, Oum en Aoy, op de bus richten Ubon. Fuck yeah! Na een uurtje rechtstaan (bus zat knalvol) kwamen we eindelijk aan, en gingen we naar het mooie, goed uitgeruste pension waar we die nacht zouden slapen. Na een paar uurtjes op de kamer te hebben gechilled (voor mij verveeld door gebrek aan inbreng in de gesprekken) zijn we met de taxi vertrokken naar een shoppingcentrum, waar we wat spulletjes hebben gekocht, hebben gegeten en karaoke hebben gezongen (= die hobby is hier echt superhot en mensen pakken dat serieus op hoho, best we grappig als iemand dan niét kan zingen!) achteraf zijn we nog even binnen gewandeld bij iets wat je een soort van krantenwinkel kan noemen, en hebben we daar sigaretjes voor mij gekocht. (Én vuur, samen voor omgerekend nog geen 2,10 ... ) yes, I know, na 3 maanden toch nog gerookt: JAAA en ze hebben gesmaakt ha. Vanuit die winkel zijn we direct op de bus gestapt richting de gezelligste avondmarkt waar ik ooit ben geweest!! Overal lieve mensen, goedkope kleren en hebbedingskes, overal lampjes en in de lucht kleurrijke lampionnekes die alles verlichtten, om elke 5 meter wel een eetkraampje ... Echt super gezellig! We hadden hem eerst helemaal afgelopen, en kwamen zo uit op de Moon-rivier. Daar stond een grote tribune, die de mensen gebruiken om naar roeiwedstrijden te kijken. Daar, met een fenomenaal mooi uitzicht vanop 10 meter hoogte, heb ik mijn eerst sigaret in 3 maanden gerookt. Oooh, bijna poëtisch en spiritueel hehe.
Op de avondmarkt (die echt 2 kilometer ofzo lang was) hebben we onze outfits voor die avond gekocht: ik een mooi zwart kleedje, waarin ik iets te optimistisch was, want ene keer op de kamer merkte ik dat ik me er echt niet kreeg ingewrongen. Damn, die smalle Thai'kes ook!! Gelukkig wilde mijn zus graag met me wisselen en heb ik haar beige, korte, gelukkig elastische jumpsuit aangedaan. Voor de eerste keer in 3 maanden nog eens make-up en hakken aan: dat voelde goed!! Het vrouwelijkste wat ik me tot nu toe heb gevoeld, met al die oversized t-shirts en vormeloze uniformen hier. Ik had op voorhand aan mijn zus gevraagd waar we nu eigenlijk naartoe gingen, en dat was dus een grote discotheek. Ik vroeg aan haar of ze ook ooit naar 'de pub' gingen, gewoon een gezellig café om met vrienden te hangen, drinken, zeveren en lachen, en neen, dat doen ze nooit. Dat lijkt hun saai, ze weten niet waarover ze moeten babbelen dan, ze dansen liever ... Jaaaaahde, dan weten jullie duidelijk niet met wie ge op café moet hangen hehe. Lovely Belgian Culture: ik ga blij zijn als ik het terugheb!
Tegen half 11 vertrokken we met twee taxi's met onze groep van 8 man richting de club. Er waren ook twee toekomstige ladyboys mee, en eentje zag er werkelijk geweldig uit hehe. Enorm felle make-up, spannend t-shirtje zodat haar door hormonensuppelementen opgewekte A-cup goed zichtbaar was, belachelijk korte short en ..... Crocs. Fantasssstisch beeld, maar ik heb me echt heel goed met haar geamuseerd hehe: en maar dansen, gaan, sexy poseren voor foto's, schudden met die kont, hohoooo, die kerel/meid had lef! Heerlijk, zo extraverte mensen! Ik had gedacht dat we allemaal goed in het bier zouden vliegen, maar neeeen hehe. Iedereen gooide 150฿ in de pot (ongeveer 3,50) en zo bestelde we 2 flessen Whiskey en een hele hoop Soda's en Cola's om het mee te mengen. Iedereen dronk daar Whiskey! Niet alleen ons groepje, maar echt iedereen dronk op die manier. Ik verwachte dus dat iedereen binnen het half uur scheef zou gaan, maar opnieuw: neen hoor. Een Whiskeyglas vol ijsblokken, 4/5e soda/cola en dan een kletske Whiskey. Zo braaaaaf hehe! Ik heb een pintje gedronken, Carlsberg, en die smaakte! Voor de rest ben ik maar mee gegaan in het Whiskeyfeestgedruis.
Een goede House en Electro DJ en een paar leuke rockbandjes wisselden elkaar om de zoveel tijd af met spelen en dat was echt plezant! Iedereen kwam los, danste fijn, amuseerde zich, dronk gezellig ... Tot er om de zoveel tijd iets enorm awkward gebeurde: 'strippers'. Jajaaaa, minstens 25 jonge vrouwen fladderden door de club, en het was niet echt met volle goesting, dat kan ik u wel zeggen. Om de zoveel tijd riep een stem (= hun pimp?) iets door de luidsprekers, en dan klommen die meisjes op het podium. Allemaal in hetzelfde ondergoed en dezelfde hakken, begonnen ze dan heel houterig, met hun ogen beschaamd naar de grond gericht, wannabe sensueel te dansen. Als zij daar vanvoor hun sketchke deden, stopten al de andere mensen met dansen. Na 5 minuutjes was het meestal gedaan, maar dan was al de uitgelate sfeer weg. Iedereen kon zien dat die meisjes daar dik tegen hun goesting met hun platte, houterige kont stonden te draaien, en dat was gewoon pijnlijk om te zien. Het was, voor zover ik het me nog herinner, 4 of 5 keer gebeurd op de hele avond.
Tegen kwart na 3 zijn we met de taxi's uit de club vertrokken, terug naar het appartement. (Maar eerst nog een streetfood kraampje geplunderd hehe,HONGER) niemand was zat, maar iedereen was vreselijk moe. Mijn voeten waren gewoon dood, door de hakken waarin ik een hele avond heb gedanst. Af en toe moet ik ze nog een beetje trainen he, dat ik mijn wandelskills niet verleerd ben tegen dat ik terug naar huis kom :) in het appartementsgebouw deelde we met 4 vrouwen een tweepersoonskamer, en al bij al heeft dat minder problemen opgebracht dan ik dacht hehe. We hebben met 4 in een groot tweepersoonsbed geslapen, maar iedereen was zo moe en op dat er niet gevochten werd om plaats/deken. De volgende ochtend moesten we voor 12u opgeruimd en uitgecheckt hebben, dus dat was 's ochtends wel een redelijk hectische en slecht gezinde bedoeling. Na lekker vettig KFC te hebben gegeten en anderhalf uur te hebben gewacht op onze bus, zijn we terug richting Yasothon vertrokken. En ja, ik heb mijn sigaretten die nog overwaren weggegooid voor we naar huis gingen :) ben ik geen voorbeeld? Hehe. Ik had verwacht dat ik een beetje, lichte afkick zou hebben de dagen daarna, maar neen, absoluut niet, dus ideaal!
Een avondje gaan stappen in Thailand, en ik heb er geen aftermath aan overgehouden. Woew! XxxX
Het is al weer eventjes geleden dat ik mijn blog heb geüpdate, weekje of 3. 3 weken lang dat ik verlost was van de school! :) normaal gezien zou ik vandaag terug moeten gaan, maar ik ben er onderuit gemuisd. Ik wil rusten/slapen! In plaats van éen giant, lang bericht ga ik aparte berichtjes plaatsen, is misschien iets aangenamer/minder intimiderend om te lezen.
Wel, ik ben ondertussn toch al wel een tijdje hier. We zijn vandaag 15 oktober, dus ongeveer 3 en halve maand. Weer de mooie paradox: het gaat enorm snel én ook hartbrekend traag tegelijk. Ik herinner me het COC-kamp begin september nog als gisteren, en dat is ondertussen ook al anderhalve maand geleden ... Ik weet niet goed wat ik verwacht had tegen nu, hoe ik dacht dat het verlopen zou zijn, maar één ding had ik alleszins niet verwacht: ik had nooit gedacht dat ik me zòveel zou vervelen. Ik had me mijn AFS-jaar voorgesteld als één en al avontuur, bezigheid en nieuwe ontdekkingen, maar dat is het niet. En dat is een enorm fel stekend pijnpunt ... Langs de ene kant is het wel logisch, want ik wòon in Thailand, ik ben hier niet op rondtrektocht/reis ofzo. En ja, net zoals ik mij in België al eens serieus kom vervelen, doe ik dat hier ook. Het stomme is dat ik niets van de (enorm spastische, kinderachtige, Loony Tunes-geluidjes hebbende) TV snap, ze spreken daar echt veel te snel. Af en toe kan ik eens een bekend woordje oppikken, maar dat is belange niet genoeg op de situatie/conversatie volledig te begrijpen. Alle films die ze uitzenden zijn ook in het Thais gedubt hohoooo, dat is in sommige gevallen pure heiligschennis! Zo waren ze in een klaslokaal op school eens de Titanic aan het kijken .... In het Thais. Oh man, ALL ROMANCE WAS RUINED hehe. Dat klopte gewoon niet! Maar het grappige was dat mijn mede studenten, allemaal 18 jaar, doorspoelden maar de 'erotische en romantische' scènes en dan allemaal begonnen gieberen en lachen gelijk kindjes hehe. Alsof ze nog nooit in hun leven een mooie kus of blote borst hebben gezien! Ben eens benieuwd wat voor shock zij zouden krijgen, moesten ze in Europa/de VS geconfronteerd worden met al bloot en de seks op televisie hehe. Op de grote nationale kanalen worden borsten en dergelijke allemaal gecensureerd met van die wazige pixelblokjes (dat zijn trouwens allemaal Westerse films) en ik heb ook eens gezienndat ze zelfs geweren en andere wapens 'blur' maakten. Oooh, the Thai innocence! Vreselijk ironisch eigenlijk, maar daar kom ik seffes in een volgend bericht op terug ;)
Dus, de TV is hier gen optie, dus ik ben blij met de doos boeken-proviand die mama heeft opgestuurd! 6 nieuwe, mooie boeken die ik de komende maanden kan ontdekken op de saaiere verveelmomenten! Dank u wel lieve mams. 'Waarom gaat Inge gewoon niet weg met haar zus, of naar vrienden als ze zich verveelt?' vragen sommigen van jullie u misschien af ... Wel, dat is inderdaad wat ik in België zou doen, maar hier is het anders. Thaise jongeren/studenten hebben (bijna) geen sociaal leven buiten school. Op café gaan met vrienden en gezellig iets drinken, is iets wat ze niet kennen. Gelukkig stappen mijn zus en ik af en toe op de brommer om wat door de dorpjes te cruisen, of naar de mooie rijstvelden/rivieren in de buurt te gaan met Nam haar liefje en ern vriendin, maar dat is eerder iets speciaal dan een gewoonte. Mijn zus, ja, hmm ... Ik ben heel afhankelijk van haar. Ik zit bij haar in de klas, dus haar vriendengroep is nu ook mijn vriendengroep. Sommige dagen is ze echt fijn, lief en spraakzaam, lacherig en gaan we samen wat doen, maar er zijn ook dagen dat ze eigenlijk compleet langs me heen leeft, niet spontaan tegen mij praat, de hele tijd in de zetel ligt en echt bijna volledig in haar iPhone kruipt. Als ik dan tegen haar praat, bromt ze alleen maar bevestigend/ontkennend, of antwoordt ze redelijk geambeteerd op wat ik vraag. Ik voel me echt slecht en onzeker dan ... Ik heb hier al verschillende keren over gepraat met mijn gastmama, zij stelt mij dan gerust door te zeggen dat dat gewoon Nam haar introverte, teruggetrokken karakter is en niks persoonlijk tegen mij. Hmm njaa, OK dan, maar ik voel me daar soms echt ongelukkig door. Thaise mensen zitten enorm graag thuis, te rusten, niks te doen, te slapen, TV te kijken .... Misschien wel fijn en relaxerend voor hun, maar echt wel frustrerend voor mij. In de voorbije vakantie heb ik echt depressieve huildagen gehad, met de gedachte van 'godverdomme, wat zit ik me hier te forceren en te vervelen! Dat kan ik ook in België! Daarvoor ben ik niet hier! Ik wil naar huis! Ik mis Fabian! Ik mis mama en papa!' ... The usual. Na 2-3u zijn die doemgedachten meestal weg door afleiding en wat gepraat, maar die 2-3u zijn echt vreselijk onzekere en ongelukkige momenten. Echte zware lowpoints, en ik had gedacht dat die na 3 maandjes niet meer zo frequent zouden zijn. Dju toch!
Er zijn in de vakantie ook momenten geweest dat we met vrienden zijn weggegaan, met Nam haar vriendengroep, en ik keek daar telkens heel fel naar uit, maar meestal kreeg ik dan toch elke keer een zware klap in mijn gezicht door de stomme taalbarrière. Als we met een kleine groep zijn valt het nog al mee, dan kan ik proberen deel te nemen aan de gesprekken of iets bij te brengen, maar als we met meer dan 5 man zijn, praat ik bijna niet. Mijn zus haar Engels is goed genoeg om leuke gesprekken te voeren, maar dat van haar vrienden is echt praktisch 0. Nam is bezig met haar vrienden dan, en als ik probeer te praten, bekijken ze me meestal redelijk onbegrijpend omdat hun Engels echt niet goed genoeg is. Ik weet dat ik assertiever moet zijn en me moet proberen te moeien, maar het is gewoon heel moeilijk en awkward ... Moest een (ex-) AFSstudent dit lezen en herkennen, en eventueel tips voor me hebben, feel free to speak he! Ik kan het wel gebruiken. Mijn Thais betert, maar iedereen spreekt Isaan, dus ik versta 9 keren van de 10 toch ballen van de gesprekken die er gevoerd worden.
Gelukkig zijn er ook leuke momenten geweest in de vakantie, check volgend berichtje! XxxX
โรงเรียน ไทย, rongrian thai: de Thaise school, door de ogen van een Farang
Heyheeey lieve mensen in Belgenland! Het al is al weer een weekje of twee geleden dat ik mijn blog heb geüpdate, oh man wat gaat de tijd eigenlijk toch snel! Af en toe kan ik iets hebben van 'man, zijn we nu nog niet begin oktober', maar in feite ... Ik zit al een dikke twee en halve maand hier, en achteraf bekeken gaat de tijd heel snel. Er zijn een paar pijnpuntjes waar ik de voorbije weken mee te kampen heb gehad, dus ik hoop dat de tijd snel blijft gaan, zodat ik snel en goed geïntigreerd geraak! Ik had deze nacht gedroomd dat ik pas terug thuis was. Ik was met iemand aan het babbelen, ik denk met Dana, en ik moest wenen (van verdriet/geluk?) en de hele tijd zeggen dat het zo snel is gegaan ... Vreemd vreemd. Vandaag heb ik mijn slaaprecord trouwens verbroken: ik ben pas wakker geworden tegen kwart voor 10. Niet te geloven: ik heb toch éne keer iets of wat kunnen uitslapen!
Ik wil jullie in dit bericht meer vertellen over de plaats waar ik het grootste deel van mijn cultuurshock heb meegemaakt: de Thaise school en het Thaise onderwijssysteem. WAT IS MICH DAT MAN. Ik heb in een van mijn vorige berichtjes al eens kort vermeld dat de middelbare school hier inhoudelijk echt geen zák voorstelt in vergelijking met België, en die veronderstelling is de voorbije weken/maanden alleen maar meer en meer bevestigd. In België werd ons verteld dat het tienerleven in Thailand veel gedisciplineerder en strikter is dan in Europa, er wordt veel meer respect gegeven én afgedwongen werd ... Wij verwachtten dan ook dat de school echt wel een big deal zou zijn, maar daar hebben we ons echt in vergist, het is echt niks waard. Als je hier als Thaise student naar het unief wilt gaan, moet je een schriftelijke en mondelinge proef afleggen aan de universiteit waar je naar toe wil, en dat is echt vreselijk moeilijk. Mijn zus Nam en haar vrienden namen praktisch elk weekend en vele dagen na school extra privélessen, omdat de leerkrachten u hier op school niet de algemene kennis aanleren wat ge moet kennen voor dat grote ingangsexamen, echt erg zoiets. Op dit moment zijn mijn zus en vrienden in Bangkok om hun examen af te leggen aan Bangkok University, ik hoop heel hard dat ze het goed doen!
In België hadden wij, de toekomstige AFS-studenten, op de landeninfodag gehoord dat de Thaise mensen echt wel een 'facadevolk' zijn, dat de Thai'en mensen zijn die heel veel geven om hun image en uiterlijk, alles moet er piekfijn en perfect uitzien, en god damn it, dat is NIKS overdreven. De Thaise school is daar een perfect voorbeeld van. Alles draait om (afgedwongen, leeg en opgelegd) respect, (vaak misplaatste) trots en eergevoel. Ik heb op school al een paar keer gehad dat ik echt naar buiten (uit het lokaal) moest lopen om efkes te huilen, gewoon puur door de emoties en het ongeloof dat ik hier op school soms ervoer. Ik zal direct de lichtjes communistische ochtendceremonie en het opgelegde respect tov leerkrachten uitleggen, en ik ga er wat Belgische situaties/verwijzingen naar België insteken. Leerlingen en leerkrachten van Bokrijk die dit lezen: probeer het u enigszins voor te stellen!
Wanneer we 's ochtends op school aankomen en de poorten binnenwandelen, draaien we ons om naar rechts om een kruisteken te slaan voor een groot beeld van Jezus Christus (hier wai'en we voor een groot Boeddhabeeld). We gaan onze duimafdruk laten scannen, als bewijs dat we die op school zijn geweest en daarna gaan we op de grote binnenplaats allemaal in de rij staan, per klasgroep. Niet écht shocking voor mij so far, maar nu komt het. Als die rijen niet snel genoeg gevormd worden, gaat de directeur op zijn podiumverhoogke staan vanvoor, en op zijn fluitje blazen en tieren dat we sneller moeten zijn. De begeleidende leerkrachten per klas lopen dan tussen de rijen, en delen al wel eens een occasionele tik uit aan jongens die niet snel genoeg willen zijn. Stel u voor, dat ons Marida (directeur van Bokrijk) op haar ere-schooltroon gaat zitten en ons gaat commanderen .. Ik kreeg echt wel het hond/vee gevoel, alsof we gelijk beesten op ons plaats werden gehouden. Als iedereen ene keer tegoei staat, draaien we ons allemaal richting de Thaise vlag om het volkslied te zingen (er staat een giant boom op het einde van de binnenplaats, dus nog zien 2000 van de 2600 studenten die vlag niet). Belgjes, wie kent ons nationale volkslied vanbuiten .... ? Wanneer dat gedaan is en wij de vlag voldoende gegroet hebben, draaien we ons volledig om, om een Boeddhistische chant te zingen voor het Boeddhabeeld en het Boeddhaschrijn aan de ingang van de school. (Denk aan de erin gedramde kerkliedjes die we moesten zingen, toen we met de lagere school nog naar de kerk gingen ... ) Dan, en dit vond ik een van de meest 'communistische dingen' tot nu toe, moeten alle studenten met de gezichten naar elkaar toe gaan staan, en volgende tekst in Thais, met handen in wai-houding, afratelen (het zal niet tot op het woord juist vertaald zijn, maar dit is echt wel de essentie/boogschap) :
" wij zullen mooi glimlachen,
beleefd praten tegen onze naasten en begroetingen schenken door te wai-en,
goeiemorgen mijn vriend *wai* "
Dan draaien we ons richting de leerkrachten, zeggen dat hele versje opnieuw op en vervangen het woord 'vriend' gewoon door iets in de aard van oudere broer/zus ... In het Thais is 'vriend' เพื่อน /phuan/, en als ge spreekt tegen iemand die ouder is dan u is, zet ge het woord 'pee' /pie/ voor die persoon zijn naam. Jongere kinderen spreken mij dus aan als P'Ing, en jep, dat wordt op de meest gênante manier mogelijk uitgesproken. Gelukkig is de mensen hun Engels hier niet goed genoeg om die gênante, slechte mop te snappen hehe :) jongere kinderen op school, en ook op straat, hebben de ambetante gewoonte om voor mij te wai-en. Moesten ze dat nu bij iédereen die ouder is dan hun doen, oke goed, maar ze doen het alleen bij mij en dat is soms zo pijnlijk gênant, ik weet nooit hoe ik moet reageren dan! Trouwens, als ik na school naar mijn papa zijn werk wandel, doe ik dat meestal alleen, en dat is echt erg. Leerlingen gaan voor mij en de kant, trekken hun vrienden aan de kant als ze vinden dat die niet snel genoeg zijn, die roepen me na, sommige jongen hebben genoeg ballen om 'I LOVE YOUUUU' te roepen, kinderen die wai-en, groepjes die freezen en stoppen met praten als ik langswandel ... Niet leukkkkk, allemaal zo awkward!
Wanneer we die verplichte versjes en wai-en allemaal achter de rug hebben, is het tijd voor ons om te zitten en te zwijgen. Dan is het aan de directeur, onder-directeur, een of andere leerkracht en weet ik veel wie nog allemaal om zijn dagelijks zegje/zaagje te doen. Ik heb eens gehoord bij Nam wat die dan zoal vertellen, en dat is meestal gewoon gezeur dat de meisjes hun froe naar achter moeten doen, geen mooie/versierde vlechtjes in hun haar mogen hebben, dat de leerlingen beter hun best moeten doen om Engels te spreken ... Allemaal gezaag waar niemand zich een hol van aantrekt, maar de ellende is dat die pratende directieleden vanvoor op hun podiumke IN DE SCHADUW staan, en wij, 2600 puffende en zwetende leerlingen, langer dan een halfuur stil in de BRANDENDE, HETE THAISE ZON daar naar moeten luisteren. In dat verrekt hete schooluniform. Ik werd daar echt kwaad van! Op een bepaalde, knalhete dag hebben we zo eens 40 minuten moeten luisteren, die bleven maar mekkeren daar vanvoor ... Echt onmensen, de gevoelstemperatuur in die zon is minstens 40 graden op den duur. Oke, wanneer dat achter de rug is, is het op sommige dagen nóg niet gedaan met 'laten we lekker communistisch doen'-tijd. Op woensdag moeten de leerkrachten (die zelf GEEN fatsoenlijk Engels kunnen babbelen) hun klasgroep (ongeveer 50 man) tien minuutjes dingen leren uit het 'English Conversations'-boekje. Onze leerkracht riep mij direct naar voor en zei, gans opgetogen, hysterisch en met een echte kippenstem, de volgende lumineuze woorden:
"EVERYONEEEEEE LISTEN, HERE IS OUR LOVELY NEW FRIEEEEEEEND FROM BELGIUUUUUUM YES YES SHE WILL TEACH US ENGLIIIIIIIIIISHHHHH YESYESSSS EVERYBODY SAY HI TO OUR LOVELY NEW FRIEEEEEND, OUR LOVELY NEW ENGLISH TEACHEEEERRRRRRRRR"
Ik schaamde me dood. Voor de helft omdat die madam zo flipte, maar voor de rest omdat op haar tirade de meest awkward stilte vanuit mijn klasgroep viel die ge u maar kùnt inbeelden. Niemand heef ooit goesting in die compulsory English lessons, dus de interesse droop er niet echt vanaf. Die madam heeft dat twee weken volgehouden, en toen ze eindelijk doorkreeg dat ik écht geen zin heb om leerkracht te spelen, staakte ze haar pogingen. Toen wou ze me een Thais liedje leren, en het dan in het Engels aanleren aan de andere studenten. In het Thais klonk dat best cool, maar de Engelse versie is dus dit ...
"OUR SCHOOOOOL, IS A VERY GOOD SCHOOOOOL. OUR TEACHER ARE VERY KINDDDD, OUR STUDENT VERYYYY TIDYYYY, OUR STUDENT ARE HAPPYYY."
Taalfouten inbegrepen! Echt waar, het kan hier soms zò een indoctrinatie zijn van dat de school zoooooo goed en dat de leerkrachten zooooo goed lesgeven en dat de studenten zooooo ongelooflijk graag naar school komen, maar NEE! Het trekt hier op geen bal! De meeste leerkrachten kunnen hier géén les geven, maar, die worden wel met meer OPGELEGD respect behandeld dan dat wij in België van ons zelf uit aan de koning zouden geven. Bokrijk, beeld het u in: voor elke leerkracht die ge tegenkomt op de gang MOET ge buigen, daar is geen weg langs, en ge zult voor ELKE les 'GOE-DEN MOOOOORGEN LEEEERKRACHT!' roepen,net zoals ge na elke 'les' , hoe slecht gegeven of saai die ook was, heel luid 'DANK UUUUUU WELLLLL LEEEEEKRACHT!' zult roepen. Hier is dat 'Sawadtiee-ka adjaan' en 'khobkhun-kaa adjaan'. DIT moet dan, maar iedereen is tijdens de les bezig met elkaar, met zijn gsm, is aant spelen/roepen , en niemand luistert naar die leerkracht, áls die al lesgeeft. Echt verschrikkelijk ... Die begroetingen en dankbetuigingen moeten trouwens ook allemaal geroepen worden bij de ochtendceremonie, en als die niet luid of synchroon genoeg zijn, fluit er iemand op zijn fluitje zodat we het opnieuw doen. Man man man, hersendodend zoiets ... Mijn school heeft sinds ik hier ben al twee keer een 'English Camp' gehad, en dat is eigenlijk gewoon een dag dat een bepaald leerjaar de hele dag Engelse leskrijgt in een doorschruifsysteem, telkens over een ander onderwerp. Engels wordt hier,verbazend genoeg, op een veel te hoog niveau gegeven, of ja dat willen ze toch, omdat ze denken op die manier het Engels van de leerlingen sneller te verbeteren. Joeng joengm averechts effectttt! Maar kom, ik heb ene keer een lerares geholpen op dat English Camp, en daar waren de begroetingen echt nog zoveel erger ... (Bij elke Engelse les trouwens) -beeld het u in in een zagerig, zingend, traag Aziatisch accent-
'GOOOOD MORNINGGGGG TEACHERERRR' 'Goodmorning class, how are youuuu todayyyyy?' 'I'M FINEEEEE THANK YOUUUU HOW ARE YOUUUUU' 'I'm very fine tooooooo, thank youuuu. And, ARE YOU HAPPY CAMPERS?? I CANNOT HEAR YOUUUUU ARE YOUUU HAPPY, ARE YOU HAPPYYYYYY?!?!'
Ik had echt iets can arghhhh woman, als die kinderen niet willen roepen dat ze blij zijn, laat ze dan toch??!
Dat 'oudere broer/zus' ding tegen de leerkrachten zeggen tijdens die ochtendceremonie, wat ik hierboven zei, is iets typisch Thais, iedereen is hier 'familie van elkaar' ... Zo kwam de directeur van de school eens voorbij gewandeld en kwam die mij groeten met 'goodmorning my daughter'. Dat is een 'goede vriend' van mijn gastpapa (dat is gewoon ook iemand met een belangrijke job, en op dat gebied is het hier wel 'ons kent ons') en daarom ben ik ook zijn dochter, en mag die dat tegen mij zeggen. Nee eh vent! Ik bekeek die nogal ongemakkelijk, doch beleefd want het is nog altijd de directeur, maar ik wil niet dat die zo tegen me doet hah, mijn vrienden langs me wisten niet wat ze moesten doen/zeggen! Hier is normaal gezien nooit contact tussen leerlingen en directie. Gelukkig is dat het enigste moment geweest dat die zo familiair kwam hangen. Tegen mijn gastzus Nam doet die zo niet want, en dit is de essentie mijn vele frustraties hier ....
IK BEN "DE FARANG". De blonde, slimme Westerlinge met de grote, lichtgevende ogen en blanke huid die hier iedereen Engels komt leren! Het woord Thaise woord 'farang' betekent buitenlander, en iedereen die niet tot mijn naaste vrienden behoort spreekt mij zo aan, of verwijst zo naar mij. In mijn Belgische en vooral Westerse mindset, is iemand naroepen met 'BUITENLANDER!' verschrikkelijk grof, maar hier bedoelen ze het als een compliment. Huh?? Daar had ik het echt moeilijk mee in het begin, nu nog. Mensen roepen mij als ik op straat wandel na met 'FARANG!'. Toen ik een keer na school naar mijn pa zijn kantoor wandelde (altijd alleen), was er een oude man op straat die me echt recht in mijn gezicht keek en 'FARANG!' riep. Ik voelde me zo beledigd en kwaad dat ik 'KHON THAI!' (Letterlijk 'Thai') wou terugroepen, maar ik heb me ingehouden. Mijn zus heeft me nu al een paar keer uitgelegd dat de mensen dat niet slecht bedoelen, helemaal niet zelfs, maar dat dat gewoon is omdat ik hier een speciale verschijning ben. Buh, ik blijf het gewoon rude vinden ... Het is wel grappig om te zien dat oudere en ja, iets 'marginalere' mensen op straat een soort van 'inner mindfuck' krijgen als ze me zien in mijn Thais uniform. Dat is echt een op-en-neergaande blik van 'Uwh? Thaise schooluniform? WESTERS GEZICHT? -tweede check- THAIS SCHOOLUNIFORM EN WESTERS GEZICHT UWHHHHH HOE KAN DAT AAAHH *drool*'. Echt waar, ik overdrijf niet.
Het idee van een AFS-jaar is dat ge u intigreert in een omgeving en echt deel wordt van het volk, dat ge éen van hun wordt, maar dat is redelijk moeilijk als mensen me hier zo speciaal en ophemelend blijven behandelen. Sommige mensen, en dan vooral de schooldirectie en de leerkrachten lijken het wel eens te vergeten dat het de bedoeling is dat ik éen van de Thaise studenten wil zijn, en ik niet een of andere missionaris ben met als missie en levensdoel mijn hele school Engels te leren! Ze maken er trouwens maar wat graag gebruik van dat ze twee Westerlingen bij hun op school hebben ... Zo zijn ze mij eens letterlijk úit mijn klas komen halen omdat ik een belangrijke meeting moest bijwonen. De dag daarvoor had iemand me daaral over aan gesproken: bepaalde belangrijke mensen kwam langs om te beslissen of de school subsidies kreeg voor een ander English Camp of niet. Ik vroeg toen wat ik daarbij moest doen, en die leerkracht zei letterlijk dit tegen me: 'Ooooh Ing, nothing! Jus sit there for two hours and smile and be pretty. You are the real pretty foreigner!!' SAY WHAAAAATT?! Daardoor was ik niet uit eigen beweging gegaan en wou ik het 'perongeluk vergeten zijn', maar ik kon er niet aan ontsnappen: ze zijn me uit de klas komen halen en hebben me in dat lokaal gezet. Op de weg naar dat lokaal hadden ze me nog even super beleefd gevraagd of áls die belangrijke mensen als iets aan me vroegen, ik heel enthousiast wil zeggen hoe fijn ik de school en de leerkrachten vindt. Geen kwestie van 'of' dus he, neenee, een kwestie van 'hoe'. Ze plantten me daar neer op een stoel tussen de Thai'en, en niemand die ook máar een ding aan me vroeg. Wel mensen die me aangaapten en 'soewai' (mooi) bleven fluisteren tegen elkaar ... Oh crap zo bevreemdend. Ik moest op een bepaald moment echt naar buiten om ff te huilen omdat ik me zo ellendig voelde: het begon net een beetje leuk te worden in mijn klas, mensen durfden stillekes aan tegen me te praten, en dan komen die ellendige leerkrachten me daar weghalen en in een lokaal zetten waar ik niks te zoeken of te doen heb, 'because I am the real pretty foreigner'. Schop u toch weg man! Na twee walgelijke uren van verveling en onbegrip (alles was natuurlijk ih Thais gesproken) mocht ik weg, en ik heb ze allemaal heel duidelijk laten merken dat ik met die hele show-offbedoeling niet gediend was. Nu negeren de leerkrachten me meestal, en ik vind het best zo.
Mijn klas begint me normaal te behandelen, alé ja, mijn vaste vriendengroep van pak ongeveer 13 man. De rest van mijn klas blijft zenuwachtig giechelen en lachen als ik iets tegen hun zeg, en als ik in het Thais iets probeer te zeggen, vliegen er veel rechtstreeks naar mijn gastzus om haar te laten vertalen in het Engels. Alé, waarom ha? Het Thais is al zo moeilijk om te leren, laat me dan ook proberen! Iedereen spreekt onderling dat dialect, dus ondanks dat mijn Thais echt veel gebeterd is de laatste weken (ik ben heel blij en trots!) kan ik nog amper iets verstaan van wat er gezegd wordt .... Daar heb ik paar dagen geleden een ferm dipje om gehad, maar ik heb me goed herpakt! Ik kan echt al veel dingen zeggen in het Thais, en mijn amper Engels sprekende vriendengroep op school vindt het heel leuk als ik er zo af en toe een Thais zinneke tussengooi! Ik kan al goed ih Thais converseren met mama. Haar Engels is goed, dus dan is het makkelijker voor mij om dingen over te taal te vragen en haar te laten vertalen. I'm proudddd!! Ik kan op school weinig of niks doen, alleen bij de lessen Engels kan ik meewerken -als er natuurlijk al les gegeven wordt- dus als mijn vrienden bezig zijn met huiswerk over te schrijven of eens effectief les krijgen, leer ik uit mijn Thais boekje. Dat heeft me echt al goed geholpen, maar ook al voor redelijk wat hilariteit gezorgd bij mijn vrienden hehe. Er staan in dat boekje veel spreek- en leesoefeningen om te tonen te oefenen, dus dat doe ik dan ook. Soms moeten mijn vrienden en Nam dan zoooo met mij lachen en ja oke ik begrijp het wel hehe. Dat is hetzelfde alsof een Chinese uitwisselingsstudent bij ons in de klas uit het niks, heel random en vol overtuiging 'KAPSTOK' zou zeggen. Ik zou ook de slappe lach krijgen ha! Maar het leuke aan de hele zaak is dat ze me graag helpen en het leuk vinden dat ik al wat Thais kan babbelen, dus zo probeer ik toch ook iets nuttigs uit mijn anders zooo saaie schooldag te halen! :) het laatste wat ik nog wil delen in dat al veeeel te lange bericht, is hoe het middageten er in onze vriendengroep aan toe gaat. We eten voor te beginnen in een random klaslokaal, op de grond. Er staan stoelen en tafels, maar die schuiven we aan de kant om dat in het midden in een grote kring te gaan zitten. Iedereen haalt dan zijn zakje sticky rice, kleefrijst boven, en legt zijn van thuis meegebrachte 'menu' in het midden. (Nam en ik zijn de lui om speciaal voor dat te koken vroeg op te staan, dus gaan wij altijd onze kleefrijst en stukjes gepanneerde kipfilet kopen in de cafétaria hehe) iedereen heeft dan iets bij, zoals kippenboutjes, geroosterde varkensblokjes, paddenstoelen, vis, omelet ... En zo kan iedereen van alles iets eten en delen. Dat is echt heeel gezellig! Momenteel kan ik nog niet echt veel volgen van de gesprekken die dan gevoerd worden, maar wsl zal dat in de loop vd komende maanden wel beteren! :)
Voor diegene die het helemaal tot op het einde hebben gelezen, proficiat hahah ik weet het, de berichten zijn heel lang, maar ik wou die frustratie en shock van op school echt zo levendig en goed mogelijk uitleggen! :)
Er is in de hele maand November letterlijk geen éen weekend geweest dat ik niets speciaals gedaan heb! Daar ben ik heel blij om. Nogmaals: van het "sociale leven" hier moet ge uw entertainement niet hebben in het weekend, want dat is er gewoonweg niet, punt aan de lijn. Alleen voor schoolprojectjes of verjaardagen zullen jongeren eventjes samenkomen en dan is het nog niet zo een spectaculair gezellige bedoeling. Dat maakt dat ik ENORM fel uitkijk naar de het terugkeren naar de Belgische gezelligheid! Ik ga mijn gastgezin wel hartverscheurend fel missen, en dat is geen overdrijving. Ik hou van mijn lieve mensen hier, dat zijn mijn mama, mijn papa en mijn zus, punt. Dus oohja, er zal hard geweend worden in mei. 15 mei, op precies te zijn. Ik heb mijn vertrekdatum gekregen! Om 5 voor 9 's ochtends, op 15 Mei, gaat mijn vliegtuig opstijgen in Bangkok, richting Helsinki, en 's avonds kom ik aan in Brussel. 'Oooh denkt ze daar nu al aan, alé nu heeft ze dan niet de tijd van haar leven daar, is ze daar niet gelukkig?' Jawel, ik ben hier heel gelukkig, ik heb hier een thuis, een echte Thaise thuis! Ik hou van mijn gezin, maar bepaalde aspecten in de Thaise cultuur zijn gewoon zò anders, zijn zo asociaal, zo weinig expressief .... dat ik met open armen terug mijn geliefde Belgische cultuur ga ingaan. En ik wil ook bij mijn Fabian zijn. Vooral dat eigenlijk ... Ja, ik wil bij mijn Fabian zijn!
Zoals jullie in het aftelkadertje hiernaast hebben kunnen lezen, ben ik van 22 november tot en met 1 december bij mijn lieve Belgische vriendin Kato geweest! Ik heb het niet op AFS Thailand en hun beperkingen van onze zelfstandigheid, maar dit is wel een van de toffe dingen die we kunnen doen op ons jaar: voor 1 tot 2 weken bij het gastgezin van onze vrienden gaan wonen! Een hele leuke kans om elkaar nog eens te zien, bij te praten en een ander deel van Thailand te zien! Dus so we did :)
Heeey daar lieve volgende Belgen!
Jaja, de titel van dit berich misleidt jullie niet lieve Belgjes: ik ben dan toch éindelijk eens op stap gegaan in Thailand!
