Ik weet het, ik weet het, slechte punten! Het is inderdaad al een eeuwigheid geleden dat ik nog een berichtje naliet op mijn blog, maar in de voorbije weken is er het een en ander gebeurt waardoor ik weinig zin en tijd had om iets op mijn blog te zetten.
Een paar weken geleden ging het namelijk niet zo goed hier, ik nam zelfs bijna het besluit om de stage stop te zetten en terug te keren naar België omdat ik het hier echt niet meer zag zitten... 1 dag leek hier wel een week te duren, en mijn koppeke kon da nie langer aan. Maar gelukkig waren er zoveeeeel mensen die mij bleven steunen en die mij toch nog de moed gaven om door te gaan, weliswaar met enkele kleine aanpassingen. Zo besloot ik in overeenkomst met Stefan Vanoutrive om nog maar eens te veranderen van stageplaats voor de laatste drie weken hier. Daarom ga ik vanaf donderdag werken in een organisatie voor (meestal allochtone) jongeren tussen de 17 en de 25 jaar die al langere tijd zonder werk zitten en wat op den dool zijn zoals ze zeggen. De organisatie probeert via laagdrempelig jeugdwerk om hen terug wat positieve aandacht te schenken en hen te stimuleren om terug 'op het rechte pad' te leiden. Mijn taken zullen daar vooral bestaan uit contact maken met de jongeren, hun vertrouwen wat proberen te winnen om zo inzicht te krijgen in de individuele noden van de jongeren. Voor de rest probeer ik natuurlijk ook inzicht te krijgen in dit kleine beetje jeugdwerk van Finland...
Ziezo, nu weten jullie een klein beetje wat ik de komende weken nog zal uitspoken...
Voor de rest gaat het allemaal weer wat beter met mij en mijn bijna ontplofte hoofd. Dit is zonder twijfel te danken aan het bezoek van de lieve mams en paps die hier vorige week voor acht dagjes kwamen genieten van het zalige zomerweer! We hadden een zalige week, waarin ik eventjes alles uit mijn hoofd kon zetten. Foto's zijn al te zien op de door jullie ondertussen bekende site, een verslagje van de voorbije week krijgen jullie een dezer dagen van mama snoja herself!
Ziezo, dit was ongeveer alles wat ik zo wat te vertellen had... Alles gaat hier weer zoals het moet zijn als je op erasmus bent, al begin ik stiekem toch wel al een beetje af te tellen om terug in het belgenlandje te zijn!
Voor ik dit berichtje afsluit wil ik wel zeker nog een aantal mensen bedanken... Jammer genoeg heb ik geen tijd om naar iedereen persoonlijk een mailtje te sturen, maar ik maak dit allemaal goed als ik terug thuis ben!!!
Hier gaan we: - in de eerste plaats lieve snoja en strajel voor de zaaaaaaalige week vol opmonterende gesprekken, het genieten, de nodige knuffels, kortom de energie die ik op dat moment zeer hard nodig had en al de superverrassingen die jullie mij meegaven
- tietje, bassie en roaldje: voor de fintefantjes, de puzzels, het kaartje, de patatjes en augurken-smokkel, en zo veel meer die jullie wel weten maar die ik nie zo makkelijk op papier/scherm krijg
- ilse: voor de leuke verrassing en de supermooie tekening van emiel, en natuurlijk voor het lieve kaartje die mij de steun en moed gaf om door te gaan
- daniella en de rest van de smetjes: ook voor de leuke fintefantjes, snoepjes en al de rest die mij terug wat kon opmonteren
- tante kien: voor de mooie ketting (een fintefant die niet meer van mijn zij kan wijken), dit kan alleen maar geluk brengen! En natuurlijk ook petje lap en mn nichtjes en neefje...
- Lucas en Jonas voor jullie lachende gezichtjes die ik hier al zo lang moet missen... met deze foto's kan ik niet anders dan terug vrolijk worden
- Marjolein en Frederik voor de zaaalige fintefant
- Celina en Tijs voor de boekentransport en de steun van de voorbije weken!
- al die mensen die mij in deze mindere periode steunden op welke manier dan ook, want zonder jullie zat ik nu alweer in België om jullie alweer op de zenuwen te werken
dank je wel iedereeen!!! (hoop echt dak niemand vergeten ben, maar als dit het geval is, was niet de bedoeling! want elke steun hoe klein of hoe groot ook deed mij enorm veel deugd!)
trok ik samen met zestien andere buitenlandse studenten (7 Belgen, 3 Spanjaarden, 2 Denen, 1 Duitser, 2 Nederlandse, 1 Griekse en 1 Finse) van woensdagavond tot maandagochtend naar het hoge noorden (ook wel es Lapland genoemd). Amaaaaai, zonder twijfel het hoogtepunt van dit ganse erasmusavontuur bereikt!
We vertrokken woensdagavond aan het station van Helsinki waar we de nachttrein naar Pello namen.
Met drie in een superklein kamertje, met weinig nachtrust tot gevolg, kwamen we donderdagochtend rond een uur of tien aan in Pello. Van daar reden we naar onze verblijfplaats voor de komende dagen. Het uitzicht toen we in de trein ontwaakten is onbeschrijfelijk, doch onderneem ik een kleine poging: overal sneeuw, bomen, natuur, bevroren meren, zaaaaalig. Tijdens mijn eerste stapjes op Laplandse grond zakte ik dan ook tot aan mijn knieën in de sneeuw en dat was nog maar het begin, later volgden namelijk ook nog de rest van mijn benen. (Jaja, tot aan mijn heupen in de sneeuw gezeten).
De ganse groep stortte zich op de twee populairste attributen gedurende onze vier dagen: een opblaasbare band en een rood sleetje waar we de zotste sleetochten mee zouden beleven.
Na wat gespeeld te hebben, trokken we naar de rendierenboerderij: Tatuka waar we ons Reindeer driving licence met glans behaalden. Jaja, je hoort het goed, Inge Coene reed met een rendier! We maakten een safaritocht van 5 km met de lieve diertjes, ongelooflijk! In de bossen, langs een groot meer met het zonnetje in ons gezicht, met sneeuw op de achtergrond ons voor vijf kilometer laten voorttrekken door een rendier Je kunt dit gevoel echt niet beschrijven! Ik hoop daarom dat de fotos een beetje sfeer brengen.
Na onze helse tocht aten we bij echte Lappen pannenkoeken aan het kampvuur, waarna we tevreden huiswaarts keerden om nog meer helse tochten met de slee en de donut te beleven.
Vrijdag stond dan skieën op het programma uhum uhum. Paniek, want ik heb nog nooit in mijn leven op van die dingen gestaan, mijn knie is niet honderd procent in orde en er was geen leraar voorzien die ons de basis zou leren. Je kunt je het dus al voorstellen wat een gesukkel dat was! Mijn eerste opdracht was dan ook al om die botten in die skis te krijgen, wat bij mij ruim tien minuten in beslag nam. Eens die dingen vastzaten moest ik dan ook nog naar boven zien te geraken. Kmoet zeggen, de pannenkoeken van de dag ervoor hebben mij toch meer gesmaakt dan de gelijknamige liften! Pfff, had ik dan eindelijk zon lift vast, sloegen mijn skis over elkaar en lag ik plat op mijn buik in de sneeuw te ploeteren. Nee, dacht ik op dat moment, skieën is toch niks voor mij.
Maar ik gaf niet op Na lang geploeter raakte ik eindelijk boven. Ik kon toch wel de volledige meter naar beneden skieën, waarna ik opnieuw tegen de grond lag.
Maar, na enkele keren pijnlijk tegen de grond gaan, ging het telkens beter en beter, en op het einde van de dag kon ik valloos de heuvel naar beneden skieën.
En dat was maar goed ook, want zaterdag stond opnieuw skieën op het programma. Dit keer trokken we naar Zweden (Pello ligt namelijk op de grens met Zweden). Daar begon ik opnieuw vol goeie moed, en wonder boven wonder, het ging zeer vlotjes. Te vlotjes misschien, want ik liet mij overhalen om mee naar boven te gaan om op de blauwe piste te skieën. Amaaaai, was dat eventjes te hoog gegrepen! Lang geleden dat ik nog zoveel schrik had voor iets. Maar goed, na enkele sneeuwduiken raakte ik veilig terug beneden zonder al te veel pijn!
Wat een ervaring! Nu kan ik tenminste zeggen dat ik in mijn leven al es geskied heb!
De rest van de dag genoten we nog van de sauna en de prachtige zonsondergang, de dag was weer voorbijgevlogen.
Zondag moest alles dan opgekuist worden, dus we hadden de taken mooi verdeeld. Aangezien we nog een uur vrij hadden, besloten Jelle, Jan, Dennis, Anders en ik om nog een kleine wandeling te maken. Jammer genoeg viel die kleine wandeling nog al groot uit, waardoor we op een bepaald moment totaal niet meer wisten waar we waren, midden in de bossen in the middle of nowhere, geen herkenningspunten, niks! Maar ook dit hebben we overleefd J!
Zoals je ziet, het waren vier zaaaaaaaalige dagen die voor mij mijn Finlandreis tot een onvergetelijke ervaring hebben gemaakt!
Fotos kunnen jullie binnenkort bekijken op de site waar al mijn andere fotos staan ;-).
Kweet dat het alweer een eindje geleden is dat ik nog een blogberichtje getypt heb maar ik heb het de voorbije dagen/weken dan ook gezellig druk gehad. Vorig weekend is onze docent van België (Den stefan vanoutrive voor de kenners) op bezoek gekomen om te checken hoe het met ons gesteld was. Al bij al viel het nog beter mee dan we verwacht hadden J. Alleen, het thema scriptieonderwerp kwam uitgebreid aan bod, wat mijn slechte humeur hier alleen maar deed toenemen, want ik had nog geen flauw gedacht over wat ik mijn scriptie wou schrijven. Gelukkig kwam daar diezelfde week nog verandering in! Waaaant donderdag kwamen mijn lieve zusje en schoonbroer op bezoek voor vier dagen! Dankzij hun professionele inzicht (uhum uhum) kwam ik tot een onderwerp: Hoe kunnen speltechnieken bijdragen tot het bevorderen van interculturele communicatie Klinkt toch al schoon eh. Tis een begin, ik moet er gewoon een gedacht van maken en er es ferm invliegen, Misschien met de nieuwe dosis energie die ik van tietje en Bas kreeg lukt het mij deze week om er es echt werk van te maken. Khoop et echt !!
Dus ja, zoals je ziet, drukke tijden ten huize Kumpula. Voor de rest dien ik nog een aantal mensen te bedanken :
-Tietje en Bas voor het gezeul met de zware valies
-Snojatje en Strajel voor de inhoud van de valies
-Opatje voor al het lekkers
-Celina en Kevin voor de warmte
-Tijs voor zijn mailke en het feit dat hij volgende week op bezoek komt !! joepieeee! Feestjeeeuh!
-Yoeritjeeuh ook voor zijn mailtje!!!
-Luc voor het mooie paaskaartje
-Tante kien voor het mailtje (ik stuur je zo vlug mogelijk eentje terug)
Aja, en tien, kweet da jet waarschijnlijk nie ga kunnen lezen , ma er gaan wel andere mensen zijn die je dit gaan doorgeven: heel veel beterschap, kdenk veel aan je, en troost je ik heb hier ook geen cola en het eten is hier ook nie superlekker (buiten de eland van eergisteren). Veel rusten, en als het wat beter gaat dan stuur ik je een pak papier en een doos stylos op zodat je veel brieven kunt schrijven naar mij terwijl je daar niks te doen hebt ;-)!
Alleh, lieve mensen allemaal,
Tot binnenkort, en euhm voor de liefhebbers: fotos van mijn zusjes bezoek kun je nu al gaan bezichtigen! Hoera daarvoor!
Ik had gisteren een gans blogbericht getypt, zeker een half uur aan gewerkt (ongeveer toch ;-)) en dan duw ik toch wel op de verkeerde knop zeker Khad echt geen zin meer om op opnieuw te beginnen, dus bij deze vandaag een nieuwe poging. Ik werk sinds maandag op mijn nieuwe stageplaats: een leikkipuisto, speelplein vertaald. Het is in Vuosaari, echt een supermooie omgeving. Je kunt de leikkipuisto vergelijken met een soort speelpleinwerking maar dan tijdens het schooljaar. Kinderen hebben hier al om 12 u gedaan met school, en aangezien ze anders nog tot 17u op straat moeten rondlopen wanneer hun ouders werken, is deze speelpleinwerking wel een mooi alternatief voor hen. Kmoet zeggen: dit voelt zoveel beter aan dan mijn vorige stageplaats. Het doet echt deugd om weer wat vrolijke kindergezichtjes te zien, en dit in alle kleuren en maten (zeer veel kindjes van Somalië, maar ook van India, Rusland, Ethiopië, dit tussen de 3 en de 13 jaar). Het doet me bijna het gemis van mijn babysitkindjes vergeten, al mis ik die toch ook wel superhard! Voor de rest hebben we hier alle drie onzen draai wel wat gevonden, al heeft iedereen af en toe wel zijn of haar dipjes J. We hebben sinds kort ook onze privésauna ontdekt, zaaaaaaaalig!! Bijna gelijkwaardig aan mijn badje van thuis, er is bij deze alvast 1 iets dat ik ga missen als ik terug in België ben De sauna wordt hier dan ook bijna een dagelijkse gewoonte, met als gevolg dat mijn huid helemaal ant uitdrogen is J maar er bestaan daar crèmekes voor eh!
Zo, voor de rest gaat het hier behoorlijk naar wens,
Al kijk ik enorm uit naar het bezoek van de komende weken en maanden!
Zuster en Bassie, tis nie lange nie mir eh J!
Trouwens toch nog es een speciale dank je wel aan Maudje en Matisse en Stephanie voor het mailke, Elintje voor de mooie tekening, Tietje voor de nieuwe puzzel (die er nog moeilijker uitziet dan de vorige J), en Anke voor je mailke
Kmoe eerlijk toegeven, de traantjes sprongen een beetje in mijn ogen toen ik vandaag twee superlieve mailkes en post kreeg!
Kmis jullie ook allemaal superhard, een supermerci om mij nie te vergeten!
Na een superweekendje dat zich uitstrekte van vrijdagavond tot en met maandagmiddag ben ik jullie nog een blogberichtje verschuldigd. Je hoort het al, de weekends doen mij enorm veel goeds, zodat ik het de maandag weer wat zie zitten om naar de stageplaats te gaan. Vrijdagavond hebben we het redelijk rustig gehouden: een spelletje kolonisten met de vijf boys (tis verdorie bijna een halve voetbalploeg zittek ier juist te denken). Maar twas plezant! Zaterdag zijn we dan 't stad in getrokken. Ik had namelijk vrijkaarten (niet vrijkaarten zoals Jan het bedoelde , maar gratis kaarten) om met twee personen naar Talinn te gaan, gekregen van mijn mentor op mijn stageplaats. Maar we hadden geen tijd gehad om te boeken, dus gingen we op goed geluk naar het boekingkantoor om te kijken of er nog plaatsen vrij waren. Tim vergezelde ons. En we hadden geluk, veel geluk zelf, want er was nog plaats op de boot voor zondag, en Tim mocht ook gratis en voor niks mee. Het enige nadeel bestond eruit dat we pas de zondag om 12u30 konden vertrekken (dus om 15u30 in Talinn) en we moesten om 00u30 al terug op de boot zijn, dus zoveel tijd om de stad te bezichtigen hadden we niet. En natuurlijk moesten we ook wat taxvrije winkeltjes binnenstappen hé ;-) Maar wat ik in die korte tijd van Talinn gezien heb, beviel mij echt enorm! Ik ben dan ook van plan om hier nog es terug te komen met de mama en de papa, want tis echt de moeite, echt supergezellig!! (Zie foto's.) Ook de boot is een hele belevenis op zich; weer allemaal superdronken mensen van alle leeftijden die totaal niet meer op hun benen kunnen staan, die proberen te dansen op de muziek geproduceerd door het Finse live-orkest... om van de finse karaoke nog maar te zwijgen. Jaja, als je de eerstejaarsstudenten sociaal werk wil leren observeren... kom naar Finland zou ik zo zeggen. Je kunt hier ganse boeken schrijven over sommige mensen die je hier ziet rondwaggelen Eigenlijk wel een beetje zielig natuurlijk, ma kijk, we hebben ons toch goed geamuseerd. Oei, nu ben ik zaterdagavond nog vergeten, want die was eigenlijk ook wel plezant! We gingen op zoek naar een leuk cafeetje met goeie muziek, en die zijn hier zeker wel te vinden, alleen is er het kleine detail dat je hier meestal 23 moet zijn. En met mijn volledige 1m58 geloven ze dit natuurlijk nooit, wat had je gedacht. Dus ja, in het eerste leuke cafeetje mocht ik al niet binnen. Maar wat doen we dan?? En een ander cafeetje é (Heb ik van mijn omatje geleerd ) Dus zo gezegd zo gedaan, we belandden in een leuk rockcafé, omsingeld door allemaal van die superruige kerels hehe, best wel grappig om mij daartussen te zien waarschijnlijk . Dit zou zo het finse tonneke / trapistenhuis kunnen worden, ware het niet dat ik vijf euro betaald heb voor een pintje. Op naar het volgende café dus. De Aussiebar, waar er echt een superleuke (erasmus)sfeer heerste, leuke en dansbare muziek, enz... Ik had daar wel nog eventjes kunnen bljven, maar ook daar was het 4,5 euro voor een pintje en dan zouden we onze bus missen waardoor we de nachtbus zouden moeten nemen, en das ook 4 euro. Dus besloten we dan maar verstandig zoals we zijn om richting Kumpula terug te keren. Zoals je merkt een superleuk weekendje dus. Maar we zijn hier niet voor het weekend alleen, daarom ben ik jullie ook nog wat uitleg over de stageplaats schuldig. Na lang wikken en wegen had ik donderdag een gesprek met mijn stagebegeleidster (ze nodigde zichzelf eigenlijk uit in mijn appartementje, maar tot daar...) waarin ik besloten heb om mijn tweede stageplaats niet meer in de ouderensector te doen, hoe lief de zweedstalige finse oudjes ook zijn. Ik zag niet genoeg kansen om daar een vruchtbare stageperiode met bijhorende scriptie door te brengen. Ik zal dan ook vanaf volgende week met migrantenkindjes werken, en voor- en naschoolse activiteiten organiseren. Ik ben niet echt zeker dat ik hiermee de juiste beslissing genomen heb, maar we zien wel zeker. Ik zal ook vergezeld worden door een andere student die daar ook vijf weken stage zal doen samen met mij, dus ja... Let's hope (al had ik met mezelf afgesproken om dit niet meer te doen). Zo en nu ga ik jullie laten, want morgen moet ik voor een finse klas studenten een presentatie doen over de elderly care in Belgium en aangezien ik mijn SCW-imago hier hoog houd, ben ik nog niet zo goed voorbereid. Maar ja, we zijn wel wat presentaties gewoon hé na de voorgaande maanden in de socia ;-) dus da zal ier ook wel lukken! Zeg lieve lieverds allemaal, take care, ik probeer da ook te doen!
En hier speciaal nog een heeeeeeeeeeeeellleeeeeeee dikke dank je wel aan Treesje en Snojatje en Roaldje en Tietje en Bassie en Ilse en Robert en Emiel en Marjolein en Frederik voor de post!!!!! En aan mn beste moatje (die wel weet dat het over hem gaat), en mn andere beste moatje (ja tis tegen jou Taebopartner) en al de andere lieve mensen die mailkes stuurden om te zeggen hoe het er in het Belgenlandje aan toe gaat!
Aangezien ik weer niks beters te doen heb op mijn stageplaats, neem ik eventjes de tijd om nog es een berichtje op mijn blog te schrijven. Tis ier wel met qwerty-toetsenbord te doen, dus als er fouten in staan --> sorry daarvoor. Eergisterenavond (als ik me niet vergis moet dat maandagavond geweest zijn) was er een historisch moment op ons appartementje, na lang klagen en zagen dwarrelden de eerste sneeuwvlokjes naar beneden. Euforie alom! Als drie gekken sprongen we in onze jassen en trokken we naar buiten, waar we een kleine avondwandeling maakten. De buurtbewoners verklaarden ons zot toen we gewapend met ons fototoestel door de straten trokken Maar twas wel een leuk moment. Jammer genoeg bleek er de ochtend nadien niet zoveel meer van de sneeuw te merken. Dit veranderde deze morgen, met slaperige ogen sloot ik vanochtend de deur van ons appartementje achter ons dicht...En dan besefte ik dat alles wit lag, jammer genoeg dit keer zonder fototoestel bij de hand! De tocht naar de stageplaats verliep dan ook anders dan anders deze morgen. Vanuit tram 8 genoot ik met volle teugen van al dat moois, en ik vond het voor 1 keer niet zo erg om met Molly (de hond) te moeten gaan wandelen. Voort momemt ist hier nog altijd vollen bak ant sneeuwen, dus ik hoop dat ik deze avond nog wat mooie foto´s kan gaan trekken. Voor de mensen die mij kennen.: ik hoor jullie al komen: nu gaat ze toch echt wel koud hebben...Maar nee hoor, het is hier juist 0 graden, ideaal dus voor mij! De dikke winterjas en skibroeken blijven dus voorlopig nog eventjes in mn kleerkast hangen! Maar nu gaak jullie laten, kga een bezoekje brengen aan de zitdans!! Hoeraaaa!
Na mijn wat depri-berichtje van eergisteren, volgt hier een al wat meer positiever berichtje. Gisteren stond ik in het day centre, en zoals gehoopt is dit veeeel beter meegevallen dan mijn vorige dagen stage in het elderly house. Ik zie daar echt de kans om leuke activiteiten op poten te zetten, en ik had tenminste contact met mijn doelgroep nu. Er kwamen gisteren drie mensen naar het day centre Lars, Göran en Steena. Enkel Göran sprak wat Engels, maar af en toe kon ik aan de hand van enkele verstaanbare Zweedse woorden wel een beetje uitmaken over wat ze aan het praten waren. Steena had een redelijk zware vorm van dementie, dus dat was wel eventjes aanpassen omdat ik daar nog niet eerder mee geconfronteerd werd... Maar het was dus een leuke dag: gebiljart, naar dansende studenten gaan kijken, wat gepraat (over sociaal werk) met de ouderen en het personeel daar,... dus kzag het weer volledig zitten. Ik ben die avond dan ook naar de 'coördinatrice' geweest, en heb haar gezegd dat het werk van de voorbije dagen niet echt het werk is dat ik verondersteld word te doen als SCW-er, haar wat uitgelegd wat sociaal-cultureel werk inhoudt, en gelukkig begreep ze mij! Ze zag dan ook in dat het werk dat ik de voorbije dagen gedaan had niet tot mijn studiedomein behoorde. Ik heb dan zelf wat voorstellen gedaan voor volgende week: activiteiten bijwonen, een gesprek met de ergotherapeute, een gesprek met de persoon die alle activiteiten regelt, een dag bijwonen bij de mensen die 24 op 24 bijstand nodig hebben, ... Allemaal leuke (gevarieerde) vooruitzichten dus. Ondertussen is er nog altijd geen nieuws over mijn volgende stageplaats, wat bij mij wel een beetje stress oplevert, aangezien ik graag zou beginnen nadenken over een thesisonderwerp, maar zolang ik geen stageplaats heb is dit dus nog afwachten... Maar 'no worries' is hier blijkbaar het motto in Finland, dus bij deze...
Hier ben ik dan met mijn eerste nieuwsberichtje... Where should I start... Na de zeer zachte vlucht werden wij (Ik, Jelle en Jan, Bert, Jorne en Tim (de drie andere belgen)) opgewacht door Ana en Heli (twee tutors van onze school : Stadia). Zij brachten ons naar de taxi, die ons dan naar ons appartementje bracht. Jelle, Jan en mijzelf zitten op hetzelfde appartement , Jorne en Bert zitten op zo'n 15m van ons, en Tim zit aan gans de andere kant van Helsinki (Wij zitten in Kumpula, hij in Kontula). Maar das misschien iets te veel informatie Het appartementje valt echt zeer goed mee, my own bathroom, nice kitchen, nice roommates (Rhian een Engels meiske en Anders of Annes een Deen),al wada je wilt...het enige wat ontbrak waren borden, bestek en potten en pannen...klein detail, maar gelukkig bestaan er hier ook leuke tweedehandswinkels! Na het uitpakken kregen we nog wat info van Ana en Heli, waaronder een uitnodiging voor "a party" diezelfde avond. En een party was het zeker, amai, wat zegt het cliché, dat de finnen gesloten zijn???? Ze zwijgen geen minuut Tot nu toe hebben we echt alleen nog maar supervriendelijke mensen leren kennen, die enorm open staan voor exchange students... Het ander cliché, Finland is duur, kan ik dan wel weer beamen... Kzou zeggen geniet van jullie pintjes in België, want hier betaal je er 4,40 euro voor, ook de andere (basis)dingen zijn echt wel een pak duurder dan in ons kleine Belgenlandje. Maar we geraken er wel aan gewoon zeker ... Nee, tis ier echt superdemax, heb me echt nog geen moment verveeld, al veel leuke mensen leren kennen, mooie natuur, niet echt het drukke stadsgevoel, goeie bodyguards, niet koud... ma kmis jullie natuurlijk wel een beetje (da moest erbij eh -
Ik zou wel nog graag 1 warme oproep doen aan iedereen van jullie... Mijn kamertje is echt nog superleeg dus aaaaalllllllsssssssttttttuuuuuuuuubbbbbbblllllllliiiiiiiieeeeeeeeeeeeefffffffffff stuur mij foto's, tekeningen, gedichten, posters, kunstwerken, enz. op!! Alles is welkom Bij deze nog eens het adres: Inge Coene Väinö Auerin katu 3 A 001 00560 HELSINKI
Sorry, nog een iets vergeten: Ik heb nu een fins nr, waardoor ik dus niet meer op mijn Belgisch nummer zal reageren. Maar jullie kunnen ook naar hartelust berichtjes sturen naar volgend nummer: 004 957 8193 (zonenummer = 0035)
Zoals jullie zien ben ik erin geslaagd om een blog te maken... Vanuit het (niet zoooo) verre Finland probeer ik jullie op deze manier op de hoogte te houden van alle Finse roddels, nieuwigheden, belevenissen, avonturen, enz... Aarzel niet om een berichtje na te laten in mijn gastenboek!
, maar gratis kaarten) om met twee personen naar Talinn te gaan, gekregen van mijn mentor op mijn stageplaats. Maar we hadden geen tijd gehad om te boeken, dus gingen we op goed geluk naar het boekingkantoor om te kijken of er nog plaatsen vrij waren. Tim vergezelde ons. En we hadden geluk, veel geluk zelf, want er was nog plaats op de boot voor zondag, en Tim mocht ook gratis en voor niks mee. Het enige nadeel bestond eruit dat we pas de zondag om 12u30 konden vertrekken (dus om 15u30 in Talinn) en we moesten om 00u30 al terug op de boot zijn, dus zoveel tijd om de stad te bezichtigen hadden we niet. En natuurlijk moesten we ook wat taxvrije winkeltjes binnenstappen hé ;-) Maar wat ik in die korte tijd van Talinn gezien heb, beviel mij echt enorm! Ik ben dan ook van plan om hier nog es terug te komen met de mama en de papa, want tis echt de moeite, echt supergezellig!! (Zie foto's.) Ook de boot is een hele belevenis op zich; weer allemaal superdronken mensen van alle leeftijden die totaal niet meer op hun benen kunnen staan, die proberen te dansen op de muziek geproduceerd door het Finse live-orkest... om van de finse karaoke nog maar te zwijgen. Jaja, als je de eerstejaarsstudenten sociaal werk wil leren observeren... kom naar Finland zou ik zo zeggen. Je kunt hier ganse boeken schrijven over sommige mensen die je hier ziet rondwaggelen 
