Heeuuj thuisfront!

Het is alweer even geleden dat ik virtueel nog iets van me laten horen heb. Onze stage loopt hier op zen einde, dus dit wordt waarschijnlijk mijn laatste blog. Omdat ik wederom heb liggen slacken, heb ik absoluut geen idee meer wat we wanneer gedaan hebben. Ik zal dus de opdeling maken tussen werk & vrije tijd.

Ik zal beginnen met de on-the-job experiences. Het studie- en informatiecentrum begint vorm te krijgen. Het verkooppunt is up and running, de informatieaanvragen voor studiemateriaal zijn verstuurd, sponsors werden gezocht en andere organisaties aangesproken om een eventuele samenwerking aan te gaan. Ook de basis voor de tuin werd gelegd, alhoewel de uiteindelijke verwezenlijking nog wel een tijd op zich zal laten wachten. Ook is het grootste deel van de extra kamers nu verhuurd waardoor YAPSI nu (eindelijk) een eigen bron van inkomsten heeft.

Hiernaast bezochten we weer verschillende verkooppunten om inspiratie op te doen voor het verkooppunt van YAPSI. We onderzochten vooral hun manier van werken en promotie voeren.  Ook hadden we weer gesprekken met LSKBB en Gita Pertiwi om wat materiele steun los te weken voor YAPSI. Bij LSKBB was dit een vergeefse poging, bij Gita Pertiwi hadden we wel beet. Hier kregen we verschillende zaden om te testen welke groenten het beste groeien in het YAPSI kantoor.

Ook bezochten we de opslagplaats van APPOLI. Hier woonden we een ceremonie bij voor de eerste container rijst die binnenkort naar België verstuurd wordt. (wordt gedistribueerd door bio-fresh) We zagen er de stock, hoorden veel Indonesische toespraken (ook van Rogier, onze Hollandse baas uit Denpasar) en genoten van enkele Javaanse dansen. Na deze ceremonie gingen we nog even naar een consumentengroep in de buurt. We volgden slechts het laatste stuk van de vergadering, want deze was al een tijd bezig terwijl wij nog op de ceremonie waren.

We zouden normaal ook uitgenodigd worden wanneer de container officieel zou vertrekken, maar dit ging niet door omdat de juiste documenten nog niet in orde waren.  Ter vervanging van deze activiteit woonden we de hele dag een vergadering bij in het kantoor van JAKER PO in Solo. Het was een vergadering van de consumentenorganisatie ‘Konsumen Pangan Sehat (Konpase)’. Zij bespraken hier verschillende zaken zoals de verdeling van de functies binnen de organisatie, de agenda, de basisregels, de doelen, belangrijke formaliteiten die ze over het hoofd gezien hadden, etc.

Verder woonden we een tweedaagse activiteit bij met YAPSI en WAKAMKA, de jongerenorganisatie uit Bali. Beide jongerenorganisaties stelden zichzelf voor en zochten uit het ze in de toekomst konden samenwerken om hun doelen te verwezenlijken. Zo werd er veel gebrainstormd over toekomstige activiteiten en hoe men deze zou aanpakken. Ook hadden we met JAKER PO een tweedaagse vergadering in Tawangmangu (een dorpje in de bergen) met afgevaardigden van verschillende consumentenorganisaties. Hier werd beslist waar de organisaties zich tijdens de periode 2014 – 2016 op zouden toespitsen.

In onze vrije tijd werd er vooral veel aan de scriptie gewerkt. Ook voor ons zit de deadline periode er aan te komen. De scriptie is nu wel zo goed als af dus we zijn er goed op tijd mee. In de weekends maakten we weer enkele uitstappen. Zo gingen we een zondag met Mini (jonge vrouw die we hadden leren kennen in een taxi) met de scooter naar Sukuh en Cetzo, 2 tempels in de bergen. Hierna bezochten we twee watervallen. Omdat Mini zelf niet wou rijden, reed ik dus met haar en reed Maryse met onze scooter. Helaas is Maryse’s evenwichtsgevoel inferieur aan het mijne en ging het even mis. Ze vloog (samen met de scooter) tegen het asfalt en verloor wat vel. Shit happens, gelukkig reden we niet te snel. Naast dit kleine opstootje verliep de rest van de uitstap zeer vlot. Weer fantastisch mooie landschappen, lekker eten en goed weer. Watervallen blijven nu eenmaal fascinerend. De tempels waren wel iets minder, maar de uitzichten des te spectaculairder.

Verder hadden we ook weer de nodige problemen met het verlengen van ons visum. Na twee keer het immigratiekantoor bezoeken bleek dat we terug naar Bali moesten om het te verlengen (omdat onze eerste verlenging daar is gebeurd). We hebben ze dus met medewerkers van VECO meegegeven om ze door hun te laten verlengen aangezien wij niet naar Bali vliegen voor een verlenging van 4 dagen.

Ook deden we nog een citytripje naar Yogya, hier werden ook wat souvenirs op de kop getikt. Voor de rest kan ik niet zo bijster veel bedenken. Dingen die ik de eerste weken in mijn blog had gezet beginnen nu vanzelfsprekend te worden. Vrij absurd dat het binnen een week alweer gedaan is.

Ik zie jullie alleen weer heel binnenkort!

Mwoeah! x

26-05-2013, 15:16 Geschreven door Jo Lodewijckx  

Dag lieverds,

Het is alweer even geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Dit kwam vooral omdat we te druk bezig waren met relaxen in Bali. Onze vakantie begon op donderdagavond. Omdat we vrij laat aangekomen waren in Yogyakarta en we al om 4 uur richting luchthaven moesten, besloten we dat het niet echt de moeite was om voor deze korte tijdsspanne nog een hostel te boeken. Dus begaven we ons richting de enige plek in Yogyakarta die 24 uur op 24 open is: De McDonalds. De nacht doorgebracht met NBA & McFlurry’s en gesprekken met vage zatte mensen die hun late-night snacks kwamen halen. Om 4 uur ’s ochtends een taxi gepakt naar de luchthaven waar we ons een kaart van Bali aanschaften en ik wat slaap probeerde in te halen op een veel te harde bank. De vlucht van Yogyakarta naar Denpasar duurt slechts een uurtje, weldra waren we dan ook in Bali: het paradijseiland van Indonesië. We namen eerst een taxi richting het hoofdkantoor van VECO Indonesië, we hadden namelijk het “kleine” probleempje dat we ons visum niet verlengd kregen. July van VECO nam onze paspoorten in ontvangst en beloofde ons dat zij ervoor zou zorgen dat we na 1 mei niet illegaal in het land zouden moeten verblijven. Zonder zorgen (en zonder paspoort) begonnen we dus aan onze vakantie in Bali (met een dutje en wat strandhangen).

De eerste 3 nachten boekten we een hostel in Kuta, in het Zuiden van Bali. Kuta is zo’n beetje het Lloret de Mar van Zuidoost Azië. Hordes dronken Australiërs, massa’s surfshops, restaurants, fastfoodketens, souvenierventers, te veel verkeer op te smalle wegen, lawaai, kortom: het summum van het massatoerisme. Voordeel: goedkope accomodatie! (mocht wel eens voor de verandering) Hier huurden we een scooter waarmee we het zuidelijke schiereiland verkenden. We bezochten de tempel van Tanah Lot, cruiseden wat door Zuid Bali en ik liet me eens helemaal gaan op de vismarkt van Jimbaran. Je koopt je zeevruchten op de vismarkt en kan die daarna voor een euro laten grillen aan een standje op het strand (met zicht op de vissersboten die binnen komen varen met méér vis). Één van de betere maaltijden in Indonesië. Verse vis smaakt nu eenmaal beter, kilootje naar binnen gewerkt. We bezochten ook de tempel in Uluwata, helemaal in het Zuiden van Bali. Deze vond ik de indrukwekkendste. De tempel bevindt zich hoog op de kliffen met prachtige uitzichten naar alle kanten en wordt bewoond door een kolonie apen. Die kleine smeerlappen proberen wel alles te pikken wat los of vast hangt … van Maryse dan toch, met mijn alpha uitstraling werd niet gesold. De avonden brachten we steevast door aan het strand (met een pint) om van de zonsondergang te genieten. Hier hadden we helaas niet veel geluk mee, het bleef dus bij bier en zand, maar da’s ook best ok.

Maandagmiddag pakten we onze zakken om richting Ubud (centraal Bali) te vertrekken. Nova kwam die dag ook aan in Bali samen met een vriendin (Miranda) van haar project in Warm Heart, Thailand. De resterende dagen brachten we dus met zen vieren door. Het duurde wel even voor we deftige, betaalbare accommodatie vonden in Ubud, maar uiteindelijk vonden we een gezellig hostel in traditionele Balinese stijl. Omdat het grootste deel van de dag toen al voorbij was hielden we het bij een hapje eten en sloten we de dag af in een waterpijpbar waar ik voor het eerst in lange tijd weer wat rook in men longen kreeg. (voor zij die niet op de hoogte zijn, momenteel dikke 6 weken gestopt met roken, ik beloof niks, hier is weinig verleiding, maar alle kleine beetjes helpen zeker …)

Dinsdag huurden we weer een scooter en maakten we een flinke daguitstap. We bezochten Tirta Empul (een tempel die bekend is omwille van de heilige bron die er ontspringt, het water van deze  bron zou helende eigenschappen hebben), Gunung Kawi (Een gravencomplex, denkt men, exacte functie is niet bekend), Goa Gajah (de olifantengrot) en Yeh Puluh (een fresco, eerder teleurstellend). Dit was tevens de enige dag in Bali dat we nat werden, maar dat stoort niet zo bij 30 graden. Na onze uitstap stopten we ergens in de namiddag aan een random warung (eetkraampje). Het geluk was wederom aan onze kant en het eten was hier fantastisch, evenals het uitzicht op de omliggende rijstvelden. ’s Avonds woonden we een Legong dansvoorstelling bij. Hierbij is gezichtsmimiek zeer belangrijk. Mooi om te zien en we hebben deze gezichtsuitdrukkingen de rest van de vakantie geïmiteerd (Nova was er beter in).

Woensdag was wederom excursiedag. Scooters gehuurd en de hele dag de hort op. Bestemming: Bedungul. Dorpje dat iets hoger gelegen is in centraal Bali. De heenweg kostte ons een dikke 4 uur omdat we meerdere malen hopeloos verdwaald reden. Maar niet geklaagd, het landschap in centraal Bali is fantastisch dus verdwalen was best fijn. We stopten onderweg aan een klein marktje waar we wat vers fruit (mangosteen en aardbeien) kochten om op te knabbelen. We bezochten ook een tempel aan het Bratan meer. Omdat we wederom totaal verkeerd reden kwamen we echter in één of ander resort terecht, hier parkeerden we onze scooters en wandelden we het meer af richting de tempel. Het verdwalen had nu wel een groot voordeel: we ontweken de officiële ingang en spaarden zo enkele euro’s inkom uit. Na de tempel was het tijd voor een botanische tuin die zich specialiseert in Europese vegetatie. U leest het goed, wij hebben betaald om naar berkenbomen te kijken … Gelukkige maakte het uitzicht bovenaan dit meer dan goed (er stond uiteraard wel meer dan enkel berkenbomen). De wandeling werd afgesloten met een dutje in de schaduw en het resterende fruit. De terugweg ging een stuk vlotter dan de heenweg en als professionele scooteraars vlamden wij door de haarspeldbochten naar beneden. Onderweg werd er nog even gepauzeerd en nuttigden we een Chinees noedelsoepje terwijl we uitkeken over half Bali. ’s Avonds besloten we om eens flink decadent te doen en zijn we op restaurant gegaan. 15 euro spenderen aan een maaltijd in Indonesië = topkwaliteit.

Donderdagochtend maakten we een wandeling door Monkeyforest in Ubud. Niet echt spectaculaire dingen te zien, maar apen zijn nu eenmaal grappige wezens en er was daar meer intelligentie te bespeuren dan op een gemiddelde donderdagavond op de oude markt (Social Club niet meegerekend :D ). In de namiddag bezochten we de markt in Ubud. Daarna huurden we een taxi om ons naar Noordoost Bali te brengen. We verbleven bij een familie in Amlapura die een prachtig huis hadden met uitzicht op de zee en de Agung vulkaan, menig uur werd gespendeerd op hun terras.

Vrijdag wederom scooters gehuurd en richting Purah Besaki (tempel) en Tirtah Gangga (waterpaleis) gereden. Het cruisen was hier de helft van het plezier. In Noordoost Bali is gewoon geen enkele toerist te bespeuren. Weelderige natuur overal en de wegen zijn van veel betere kwaliteit waardoor je als chauffeur niet constant het wegdek in de gaten moet houden om eventuele gaten te ontwijken. Purak Besaki was echt een mooie tempel en stukken groter dan we verwacht hadden. In de namiddag brachten we een bezoekje aan White Sand Beach waar we wat in zee zwommen en onze voeten openhaalden aan de koralen in het water. De dag afgesloten met een soort Indonesische pannekoek en een spelletje schaak.

Zaterdag = chilldag. ’s Ochtends gaan zwemmen in een kleine bron met glashelder water. Onderuitzakken in de zon met een kommetje instant noedels in de handen. Snorkelen tussen de visjes & nova’s onderwatercamera uittesten. ’s Middags gingen we op zoek naar Babi Guling, dit is een Balinees gerecht waar je letterlijk alle delen van het varken op je bord krijgt. Ik kan vol trots zeggen dat ik de enige was die zijn bordje (en dat van anderen) heeft leeggegeten. Op de vettige, harde stukjes in de “bloedpap” na vond ik het allemaal goed te smaken. In de namiddag verkende ik met Nova het dorpje (flesje Whisky op de kop getikt), genoten we wat van het uitzicht op het terras terwijl ik Nova verder leerde schaken en hielden we een lange siësta. ’s Avonds een fantastische zonsondergang gezien en een filmpje gekeken. Lazy days, lazy days, gotta love them.

Zondag gingen Maryse & Miranda snorkelen. Nova en ik besloten echter om een lange trip met de scooter te maken. We reden de Noordkust af met een korte tussenstop aan een waterval (naam vergeten). Hierna vulden we onze tank en reden we gedurende 2 uur langs een heerlijk weggetje omhoog (tot 1700 meter). Tijdens deze rit voor de eerste keer in 2 maanden koud gehad. Prachtige uitzichten overal. Boven aangekomen leerden we 2 Balinezen die ons meenamen naar het restaurant van hun oom waar we aten met een fantastisch uitzicht op de vulkaan & een bergmeer. Na deze middagstop ging het weer bergafwaarts met hier en daar de nodige stops om een ijstheetje achterover te slagen. Enkele malen verkeerd gereden, maar wel altijd de juiste richting aangehouden dus ons traject verschilde niet zoveel van wat we gepland hadden. Naar het einde toe kwamen we op een veel te drukke weg terecht waarop we besloten om een klein zijweggetje te volgen. Mensen aan wie we de weg vroegen, waarschuwden ons dat dit “the broken road” was, maar wij dachten dat het wel mee zou vallen. Het kleine zijweggetje werd een weg vol gaten, vervolgens een zandweg en vervolgens was de weg weg. Omdat wij nu eenmaal niet snel opgeven (en omdat het niet onze scooter was die daar naar de kloten werd geholpen) besloten we om verder te rijden terwijl rond ons de avond viel. Op een gegeven moment werd het écht wel lastig rijden en besloten we, als we na 15 minuten nog steeds niets of niemand hadden gezien, terug te keren. Gelukkig voor ons kwamen we even later een vrouw tegen die ons wist te vertellen dat we op de goede weg waren en dat het moeilijkste stuk achter ons lag. Even later verscheen er inderdaad weer iets wat inderdaad iets weg had van een weg, dit kwam goed uit want het was inmiddels donker en teruggaan had nog wel eens bar lastig kunnen zijn. Hierna was het nog een dik uur naar huis, deze tocht onderbraken we enkel voor een kop warme koffie. Zo in je T-shirt op de scooter ’s avonds kan het best fris worden. Eenmaal terug in ons dorp aangekomen bezochten we nog even de avondmarkt om wat eten op de kop te tikken. Hierna ging het huiswaarts waar we onze tocht van een dikke 200 kilometer afsloten met wederom een pintje en een filmpje. Life is good.

Maandag was het tijd om afscheid te nemen van Noord-Bali. Onze gastvrouw bracht ons (tegen betaling) terug naar Denpasar. Hier haalden we eerst onze visa op die VECO voor ons in orde had gebracht, daarna gingen we op zoek naar een hostel voor de laatste avond in Bali. ’s Avonds hadden we eindelijk een goeie zonsondergang in Kuta. Hierna gingen we een laatste keer op restaurant waar ik me nog eens volledig liet gaan aan een mix van vis en zeevruchten alvorens terug te keren naar Java, het land van rijst en gefrituurde kip. Om 4 uur ’s ochtends vertrok ik met Maryse richting luchthaven, Nova en Miranda vertrokken iets later op de dag terug richting Thailand.

Dinsdagochtend hadden we normaal een vergadering met de lokale overheid gepland. Deze bleek uiteindelijk enkel op uitnodiging te zijn en omdat wij niet uitgenodigd waren, ging het dus niet door. Dit vonden wij na onze korte nacht niet eens zo erg. Woensdag naar het kantoor van YAPSI gereden om daar met hun de resultaten van hun vergadering met de overheid te bespreken. Blijkt dat er vrij weinig vastligt. Wachten op fondsen is dus de boodschap. Niets nieuws. ’s Avonds bezochten we het Eco & Culture festival of IAIN Surakarta, een Islamitische universiteit. Een avond vol dans, muziek en Indonesisch gepraat waar we niks van verstonden (onze vertaler was niet mee). Na de show als de celebrities die we zijn het podium opgeroepen. Handjes geven en foto’s trekken met de deelnemers van de show. Daarna deze routine herhaald met zo ongeveer alle gasten die aanwezig waren. Donderdag gingen we naar het kantoor van Jaker PO om onze planning van de komende weken te achterhalen en hun jaloers te maken met onze verhalen over Bali. Vrijdag bezochten we met de leden van Jaker PO en KSR 2 verkooppunten om inspiratie op te doen voor het verkooppunt dat we in het kantoor van YAPSI willen opzetten.

Zaterdagochtend vertrokken we met de hele YAPSI bende naar Sragen waar we een school bezochten die zich specialiseert in landbouw en het houden van vee, vis en gevogelte. Hier kregen we een rondleiding over het domein terwijl onze gids meer uitleg gaf over de verschillende projecten. Deze school staat zeer ver en heeft veel kennis van zaken. Ze hebben ook ingestemd met een toekomstige samenwerking met YAPSI, fantastisch! ’s Avonds vertrokken we richting Yogyakarta zodat we ’s ochtends vroeg richting Borobudur (tempel) konden vertrekken. Supergoedkoop hostel gevonden, maar dat was er ook aan te merken. Zondag stonden we vroeg (4:30) op om de grote toeristenstroom voor te zijn. Borobudur is een gigantische tempel uit de 9^e eeuw. Zit prachtig in elkaar. Het enige nadeel is dat het domein zo is opgesteld dat je nergens echt een totaaloverzicht van de tempel krijgt wat wel jammer is. Niet de beste die we bezochten. Het feit dat de Javanen je CONSTANT vragen om met hen op de foto te gaan begint na een tijd ook wel irritant te worden. (na een stuk of 40 foto’s is de leut er wel af)

In de namiddag keerden we weer huiswaarts (Solo) waar we wat aan weekverslag/scriptie/blog schreven.

Zo, dat was het weer voor vandaag. Ik ga mij nog even wat pindanootjes halen en een filmpje opsmijten. Voor degenen die het interesseert: het regenseizoen is nu officieel voorbij en het is zo mogelijk nog warmer dan voorheen. Hip Hoi. 36 graden.

Tot binnen een maandje!

Jo

05-05-2013, 18:59 Geschreven door Jo Lodewijckx  

Hallooo daar!

We zitten bijna in de helft van onze stage … vreemd, zo lang lijkt het helemaal nog niet. Maar goed, niet getreurd, het glas is nog halfvol! Omdat mijn blogupdates iets minder frequent zijn, weet ik dus ook niet meer chronologisch wat we nu precies wanneer hebben gedaan.  Ik zal dus gewoon een kort overzicht schetsen van onze doordeweekse activiteiten.

Sinds kort werken we vooral samen met jongerenorganisatie YAPSI. Deze organisatie probeert andere jongeren te sensibiliseren voor de voordelen van gezonde voeding en een gezonde levensstijl. YAPSI heeft recent een nieuw hoofdkantoor “gekregen”. Dit willen ze verder uitbouwen tot een centrum waar de jeugd kan samenkomen en meer kan leren over gezonde voeding en een gezonde levensstijl. Zo willen ze dus een informatiecentrum oprichten waar jongeren informatie kunnen vinden over desbetreffende onderwerpen. Dit informatiecentrum wordt (hopelijk) gesponsord door de plaatselijke universiteiten en bibliotheken. Om ervoor te zorgen dat de jongeren meer motivatie hebben om zich in deze literatuur te verdiepen, zullen er zowel binnen als buiten gezellige leeshoeken ingericht worden. Om duurzame voeding dichter bij de consument te brengen, zal er ook een verkooppunt voor duurzame rijst worden opgericht. Ook zal dit verkooppunt voor wat extra inkomsten moeten zorgen. Buiten zal er een “stadstuin” worden aangelegd waar de jongeren op een duurzame manier hun eigen groenten kunnen kweken. In deze tuin zullen ook workshops gegeven worden zodat geïnteresseerden thuis zelf hun stadstuintjes kunnen aanleggen om zo hun ecologische voetafdruk te verkleinen.

Om dit project te bewerkstelligen, hebben we dus (wederom) heel wat vergaderingen gehad met verschillende belangengroepen. Zo kregen we heel wat informatie van het departement landbouwwetenschappen. Zij zullen ons helpen met de nodige kennis en een deel van het materiaal dat we nodig hebben om onze stadstuin te realiseren. Ook woonden we een vergadering bij met een moslimgemeenschap die boeren stimuleert om over te schakelen naar duurzame landbouw en hadden we een vergadering met een artiest (die het hoofdkantoor van YAPSI wat moet opfleuren). Hiernaast hielden we een gastlezing voor een Engelse leergroep van het departement landbouwwetenschappen en stelden we een sponsordossier op om wat fondsen te krijgen van de lokale overheid.

Naast onze activiteiten om het hoofdkantoor van YAPSI wat vorm te geven, zaten we ook redelijk wat samen om hun volgende grote activiteit mee op poten te zetten. Op 28 april organiseert YAPSI namelijk “Earth Day” hier in Solo. Hiermee willen ze de lokale bevolking sensibiliseren welke impact hun consumptiegedrag heeft op het Indonesische ecosysteem (denk hierbij vooral aan het weggooien/verbranden van plastiek). Zelf zullen we dan wel niet aanwezig zijn, wij zitten van 19 – 29 april namelijk in Bali! Whoop!

Ook wat de weekends betreft hebben we weer niet stilgezeten. Vorige week reden we met de scooter van Solo naar Yogyakarta en beklommen we (gedeeltelijk) de Merapi vulkaan. Best indrukwekkend om de afgekoelde lavastromen te zien op een plaats waar vroeger een vallei van een goede 100 meter diep was. Eenmaal we bij het viewpoint aankwamen was de top van de Merapi vulkaan helaas al gehuld in een dichte mist. Het uitzicht was dus iets minder spectaculair dan gewoonlijk, maar goed, we kunnen niet altijd geluk hebben met het weer. Na de beklimming reden we terug naar Yogyakarta en nam onze gids ons mee naar één van zijn favoriete (vegetarische) restaurantjes. Best. Food. Ever. De eerste maaltijd in Indonesië waar meer kruiden gebruikt werden dan enkel peper, zout, ketchap & chillies. Zelfs het ViaVia restaurant kan hier nog een puntje aan zuigen. In de namiddag bezochten we de tempels van Prambanan. Zeer mooi, rustig gelegen en (voor de verandering) minder toeristen dan verwacht. De Indonesiërs die er waren, vonden het blijkbaar wel interessanter om foto’s te trekken van een blanke dan van de tempels zelf. Het bezoek sloten we af met een wandeling door het park van Prambanan. ’s Avonds teruggereden naar Solo met de scooter. Twee uur door het donker scooteren in de hardste donderstorm tot nu toe. Visibiliteit nul. Meer golven op de baan dan op de fucking Noordzee. Na deze rit apprecieer ik meer dan ooit de functionaliteit van een goede poncho.

Dit weekend hadden we zaterdag normaal gezien wederom een vergadering. Na twee uur wachten bleek deze niet door te gaan. Dan maar een soepje gaan eten. ’s Avonds bleef Maryse in Solo en ging ik wederom naar Yogyakarta. Via-via te weten gekomen dat er daar een House feestje was. Mijn eerste Indonesische feestje! (Karaoke niet meegeteld) Omdat ik op het feestje beland was via één van de DJ’s (Gratts), mocht ik mee eten met de uitbater van de bar en de DJ’s. Té veel lamsvlees en gebakken aardappelen. Sappig, lekker, rood, mals lamsvlees. OMNOMNOM. Is weer eens wat anders dan gefrituurde kip. Plezante (en zweterige avond) gehad, met dank aan de Mojito’s en andere rare cocktails & mensen. Op de één of andere manier om 10 uur ’s ochtends uit mijn bed geraakt en nog eens een kijkje gaan nemen in het Kraton van Yogyakarta om wat cultuur op te snuiven. Gamelan & traditionele dans. Daarna redelijk brak terug de trein richting Solo gepakt & mijn zondagnamiddag afgesloten met een lange siësta.

Donderdag vertrekken we al op vakantie richting Bali! Vandaag heeft een vliegtuig van Lion Air daar de landingsbaan gemist en is het in de zee terecht gekomen. Geen doden of zwaargewonden. Hopelijk is onze vliegtuigmaatschappij iets betrouwbaarder. Zou zo’n zonde zijn om te crashen vóór de vakantie. We gaan uiteraard proberen om onze vakantie mooi te verdelen in wat strand, wat feest, wat cultuur en wat avontuur. Veel staat er nog niet echt vast. Het enige wat ik al zeker weet is dat er véél spek & zeevruchten geconsumeerd gaan worden.

Omdat ik te druk bezig ga zijn met genieten, zal mijn volgende blog-update er dus pas na de vakantie komen.

Één liefde voor de lieverds & geniet van het Vlaamsche zonnetje!

X

Jo

14-04-2013, 18:51 Geschreven door Jo Lodewijckx  

Het is weer eventjes geleden dat ik nog tijd heb gemaakt voor een blog. Ik wou er eigenlijk vorige week nog één uploaden maar ik was te lui. Om het goed te maken, maak ik hem nu extra lang!

Woensdagochtend stond ik op met ongelofelijk veel spierpijn, 50 minuten badminton en ik lig plat. Ik wist niet dat het zo erg gesteld was met mijn conditie :D Na een lekker ontbijtje (ben er eindelijk in geslaagd om ZACHT-gekookte eitjes te maken – 3 minuten 10 seconden does the trick) stond er een vergadering met Gita Pertiwi op de agenda. Dit is een organisatie die APOB (boerenorganisatie) bijstaat op verschillende manieren. Ze zorgen er vooral voor dat de boerenorganisatie de nodige kennis verwerft betreffende zaken zoals verkoop, communicatie, promotie, … Deze vergadering was zéér leerrijk en we denken dat we deze organisatie kunnen helpen. ’s Middags meegegeten met de organisatie, soep-met-rijst-en-kip-en-allerlei-gekke-gefrituurde-dingen.

Donderdag stond er terug een vergadering met Gita Pertiwi op het programma. Maryse had echter zware migraine, dus moest ik op zoek naar het kantoor zonder mijn “GPS”. Hopeloos verdwaald gereden dus. Duurde een uur voor ik terug raakte in onze Home Stay. Heb er wel van genoten voor zover zoiets mogelijk is. :D Eerste deel van de vergadering gemist dus. Toen is onze tolk mij maar komen ophalen zodat ik het tweede deel van de vergadering nog kon bijwonen. Ik voelde me best schuldig maar hier is zoiets volkomen normaal. “better late than never!” ’s Avonds wouden we een filmpje gaan kijken in de cinema maar we waren te laat, dan maar ééntje op de laptop gekeken.

Vrijdag was een rustige dag. Korte vergadering bijgewoond met een nieuwe consumentengroep. Niet veel nieuwe dingen te weten gekomen. Wat informatie opgezocht voor onze citytrip zaterdag (Yogjakarta). ’s Avonds gaan basketten met Eko, Cindy & Maryse. Uiteindelijk gaven zij er snel de brui aan, dan maar alleen wat balletjes gegooid.

Zaterdag citytripje naar Yogjakarta gedaan! Om 7 uur ’s ochtends de trein op, rond 8 aangekomen. Het was even verwarrend om af te spreken met onze gids maar hem uiteindelijk dan toch gevonden. In de voormiddag een wandeling gemaakt door het standscentrum. Veel Warungs (kleine eetkraampjes), fruitkraampjes, souvenir-standjes, markten, veel (niet-altijd-even-frisse) geuren & kleuren. Verspreid door de stad zijn nog overblijfselen van het Koloniale tijdperk terug te vinden. Door de Chinese wijk, voorbij het Nederlandse fort & het presidentiele paleis richting het Kraton dan maar. Het Kraton was vroeger de woning van de Sultan en zijn gevolg. Vandaag is het omgetoverd tot museum. Het Kraton in Yogjakarta heeft een speciale status omdat deze sultan (back in the days) openlijk het verzet tegen de Nederlanders steunde. Omdat een sultan een soort half goddelijke status had, durfden de Nederlanders geen openlijke militaire actie tegen het Kraton te voeren uit vrees dat ze dan een paar miljoen Indonesiërs pissig zouden maken. (en dat paste niet in de verdeel-en-heers) strategie. Het Kraton was best een mooi museum met een mooie collectie, maar het werd allemaal niet zo goed verzorgd. Wij hadden geluk dat we onze vertaler meehadden (die van Juli-September toeristen rondgidst door Indonesië) want veel Engelse uitleg moet je hier niet verwachten. Daarna doorgewandeld naar het vroegere badhuis van de sultan (waar buiten hemzelf enkel vrouwen binnen mochten, de profiteur), een ondergrondse moskee en nog enkele ruïnes (vraag me niet van wat :p).

In de namiddag begonnen we toch wel érg hongerig te worden en besloten we om af te zakken naar het ViaVia restaurant. Na een maand rijst & kip, afgewisseld met de sporadische burger, eindelijk weer eens Westers eten voor onze neus. Champignonroomsoep & spaghetti carbonara. Halleluja! In de namiddag hebben we de zoo van Yogjakarta nog even bezocht en zijn we nog iets gaan drinken in één van Dondy’s (onze vertaler) favoriete bars. Chille dag, en alleen al voor het ViaVia restaurant plannen we nog eens tot ginder te gaan :D De terugweg was iets minder aangenaam, Indonesisch openbaar vervoer, ze hebben op dat gebied nog véél te leren.

Omdat de eigenaars van onze Home Stay maandag zouden vertrekken, hebben we besloten om zondag voor hen te koken. Na enig wikken en wegen lieten we “de Belgische keuken” achter ons liggen (gebrek aan ingrediënten) en besloten we om, wederom, voor pasta te gaan. :D Pasta à la Lodewijckx, not bad. ’s Avonds een traditionele massage van een uur gekregen. Zeker voor herhaling vatbaar!

De week erop stonden er weer verschillende vergaderingen met consumentengroepen op de agenda. Uitsteker was de vergadering waar een verantwoordelijke uit Jakarta (Adil) aanwezig was. Dinsdag terug gaan badmintonnen (ging al iets beter). Vrije tijd werd besteed aan het afwerken van de literatuurstudie (in een gezapig tempo). Donderdag hadden we met Konsorsium Solo Raya een talkshow op Radio Republik Indonesia Surakarta (overheidszender) waar ik mijn ervaringen betreffende duurzame & gezonde voeding in België uit de doeken mocht doen. Met mijn gezonde levensstijl ben ik uiteraard de beste keuze voor zo’n gesprek! Ging nog wel redelijk goed uiteindelijk.

Voor het paasweekend hadden we een trip naar de Bromo vulkaan gepland. Vrijdag om 4.30 opgestaan en de bus op van Solo richting Surabaya. Kleine 7 uur op de bus. Deze was naar Indonesische maatstaven zéér comfortabel! Eenmaal in Surabaya aangekomen bleek dat we onze aansluiting net gemist hadden, dan maar een Economy (2^e klasse) bus genomen. Misschien toch niet het beste idee. Na 30 minuten gaf de bus er de brui aan, met als gevolg dat onze (volle) bus volledig op een andere bus bijgezet moest worden (die ook al vol zat). Kleine 3 uur zweten & afzien. De treinreis terug van Yogjakarta was pure luxe in vergelijking met deze rit. Rond 15.00 kwamen we aan in Probolingo. Van hieruit moesten we verder met een minibusje naar Bromo. Deze busjes vertrekken echter pas wanneer ze vol zitten en aangezien wij de eersten waren (samen met een Japans koppel) konden we nog 2 uur wachten. Een hapje gaan eten dan maar. Na even met het Japanse koppel gepraat te hebben (in het Engels uiteraard) bleek dat het toch niet zo slim was van ons om ter plaatse wel even te zien waar we zouden overnachten. Op feestdagen gaat immers half Indonesië de baan op. Na enkele telefoontjes bleek dat de Jappen gelijk hadden. Vol. Vol. Vol. Vol. Sorry, vol. Damn, volgende keer misschien toch iets meer voorbereidend werk doen. Op goed geluk 3 jonge Indonesiërs aangesproken. Zij hadden blijkbaar een huisje gehuurd en hadden nog nét 2 plaatsen over. Dit was voor ons interessant want wij moesten niet buiten slapen en voor hun want de huurprijs werd gedeeld door 5 i.p.v. door 3.

Na 2 uur wachten zat het busje dan toch eindelijk vol en konden wij richting het dorpje aan de Bromo-vulkaan vertrekken. Busje kwam uit de jaren stillekes, had moeite met de steilere stukken van de weg. Wel supermooie landschappen, tot het uiteindelijk donker en mistig werd. Bij aankomst een 4x4 gehuurd (inclusief chauffeur, jammer) om volgende dag mee rond te gaan. Met onze nieuwe Indonesische vrienden (Syamsul, Muzae & Dedy) een hapje gaan eten en vroeg ons bedje in.

HEEL WEINIG UREN LATER.

Zaterdag om 03.00 ‘s ochtends opgestaan om ons klaar te maken voor de daguitstap. Eerste agendapuntje: zonsopgang met uitzicht op de Vallei. Met de Jeep naar boven en dan nog een klein halfuurtje door het donker wandelen. Als een van de eersten bij het vieuwpoint aankomen. Dan nog een uurtje wachten totdat … Wauw. Absolutely stunning. We hebben blijkbaar redelijk veel geluk gehad dat er geen mist/wolken waren rond deze tijd van het jaar maar het was het vroege opstaan meer dan waard! Met een kommetje instant-noodles en een kopje koffie in de hand de hele vallei goud zien kleuren. Links het dorpje, de zon die over de horizon kruipt, groene bergen, velden, natuur, leven … Rechts de vulkanen in een dorre vlakte niemandsland. In de verte zo nu en dan een lichtflits van een onweer. Achter ons een horde Indonesische toeristen. Wij waren vroeg, eerste rij jwz! :D

Toen de zon een stuk over de horizon gekropen, zijn we weer afgedaald. Met de Jeep richting de Bromo vulkaan zelf nu. Daarna nog een klein uurtje wandelen tot de top. Daar waar ik me dinsdag nog zo miserabel voelde over mijn conditie, voelde ik mij nu op en top sportman. Indonesiërs wandelen namelijk zelden tot nooit en gebruiken voor alles de scooter.

Best indrukwekkend zo’n vulkaan. Bovenaan even gepraat met een Nederlander die in Sumatra werkte. Toen hij besloot door te gaan kwamen er opeens twee Russen met gasmaskers aangewandeld. Vonden Maryse & ik vrij vreemd. Totdat bleek dat die twee wacko’s van plan waren om op de kraterrand naar de andere kant van de vulkaan te wandelen. (is niet de bedoeling) Om even te verduidelijken, er is geen pad of zo. Val je naar rechts, dan val je diep en hard naar beneden (buiten de vulkaan), val je naar links, dan val je diep en hard naar beneden (in de vulkaan). Hoe dan ook ben je genaaid. Toen wij besloten door te gaan waren ze toch al halverwege. Als er binnenkort een filmpje op Youtube verschijnt met de titel “crazy russian guy falls in vulcano”, ik heb ‘m uitgezwaaid! :D

Terug naar de Jeep gewandeld dan maar, kort gestopt aan een tempel. De Jeep bracht ons naar het midden van de “whispering sands” a.k.a. de dorre vallei. Best impressionant. Die “vallei” is eigenlijk een krater met een doorsnede van 9 km. Must’ve been one hell of an explosion. Na de “dorre” vallei doorgereden naar de “groene” vallei. Supermooie uitzichten. Toen bleek dat onze chauffeur even spoorloos was, even kort een dutje gedaan. Terug richting het dorpje gereden dan en een hapje gaan eten met onze nieuwe vrienden. Omdat wij niet echt plannen hadden besloten we om met hun mee te gaan. Opnieuw een auto met chauffeur gehuurd en richting de  watervallen gereden. Zalige rit door jungle, velden, over smalle weggetjes langs diepe valleien. En deze maal geen mist! :D raampje open en cruisen maar!

Kleine twee uur later bij de rivier aangekomen. Schoenen uitgedaan, broekjes opgerold en richting waterval! In een ver verleden kon men via een smal paadje tot aan de waterval raken, dit paadje was echter op verschillende plaatsen weggespoeld. Om bij de waterval te raken moesten we dus  een dik uur door een ravijn wandelen en verschillende malen de rivier oversteken. (gelijk de boekskes, dikke 100 meter diep, wanden volledig begroeid) Gelukkig hadden we een gids genomen die wist op welke plaatsen we het best konden oversteken. Ik had al mijn waardevolle spullen in de auto gelaten maar ik denk dat er anders wel enkele camera’s gesneuveld zouden zijn. Omdat het geregend had, waren er op verschillende plaatsen ook tijdelijke watervalletjes ontstaan. Onze hoop om droog te blijven werd dus snel de grond ingeboord. Maar niet getreurd, het is en blijft Indonesië en nat worden is een stuk minder erg bij een kleine 30°C ;) Ik zou de waterval wel willen beschrijven maar ik denk dat het makkelijker is als ik straks Maryse’s laptop even in beslag neem en wat foto’s upload. By far de coolste die ik tot nu toe gezien heb. Zwemmen was helaas geen optie. Wel grappig dat er, in the middle of nowhere, aan het einde van het ravijn, een standje is met koffie en instant-noodles en een man die paraplu’s verhuurd. (nee bedankt, we zijn al zeiknat, what’s the point?) Op het gemak terug gewandeld en genoten van de natuur. Afgesloten met een koffie & instant-noodles :D Daarna nat terug de auto ingekropen en verder gereden naar Malang. Hier zijn we met zen allen (inclusief chauffeurs) iets gaan eten in een restaurant. Slechte service maar lekker eten (Garnalen met paddenstoelen & bloemkool in een tomatensausje). Wel wat duur voor wat het was maar bon. Het kan niet altijd goedkoop zijn neem ik aan.

Eigenlijk was het de bedoeling om op hotel te gaan (2 nachten weinig geslapen, we waren allebei kapot) en zondag terug naar Solo te reizen met de trein. Na heel wat wikken en wegen toch besloten om voor de korte pijn te gaan en diezelfde nacht nog een bus terug te pakken naar Solo. Onze Indonesische vrienden hadden ons verteld dat het ’s nachts niet superveilig was op de terminals maar dat viel eigenlijk nog goed mee. Omdat het een verlengd weekend was, zat de terminal nog goed vol. In Surabaya is het ook duidelijk aangegeven welke bus waar stopt dus we hebben geen problemen gehad. De bus was wel bijna vertrokken zonder Maryse (ze zat op toilet). Ik stond al klaar om er met onze 2 rugzakken uit te springen toen ze kwam aangelopen. (de bus was al aan het rijden) Close call, maar eind goed al goed.

Na weer een nacht met een korte nachtrust (voor mij dan toch) zondag om 04.00 ’s ochtends aangekomen in Solo. De taxichauffeurs dachten dat we naïeve toeristjes zonder al te veel opties waren en vroegen 4 keer de gangbare prijs. Dan maar gewandeld. Halverwege kwam eerdergenoemde taxichauffeur ons nog achterna gereden maar toen moest het voor ons ook niet meer. Om 04.45 de uitbaters van onze HomeStay wakker gebeld, het zweet van 2 dagen en nachten weggespoeld en eindelijk weer in een echt bed gekropen.

Vandaag los niks gedaan, lang uitgeslapen en wat gelezen in “On The Road”. Ontbeten met mixed satés, rijst en een koude thee. Lekker. We zijn ondertussen een maandje op Java & het blijft plezant! Moet wel toegeven dat er in vergelijking met Zuid-Afrika of Thailand wel meer “cultuurshock” bij komt kijken. Zeker het feit dat iedereen religieus is, is even wennen. In Indonesië is het namelijk verplicht om in 1 van de grote godsdiensten te geloven.

Goed, ik vind dat deze blog de achterstand wel heeft goedgemaakt. Wij gaan nog een toertje doen met de scooter en een hapje eten zoeken.

Het ga jullie goed!

Kus kus x

Jo

31-03-2013, 14:15 Geschreven door Jo Lodewijckx  

Het is weer verhaaltjestijd! (jéééééj!)

Donderdag was officieel de laatste dag waar ik mij maximum 50 meter van een toilet kon begeven. Het lijkt erop dat mijn maag en darmen eindelijk gewend zijn aan het moeilijk verteerbare Indonesische eten! Hoera voor vaste stoelgang! (Geluk schuilt in de kleine dingen)

Dit kwam goed uit want vrijdag bezochten we wederom een boerenorganisatie. Het was de eerste keer dat we de grote baan van Solo naar Boyolali met de scooter deden. Veel verkeer, uitlaatgassen & mensen die vrolijk toeteren naar die 2 gekke blanken op een scooter. (Behalve die ene buschauffeur die behoorlijk pissig was dat wij op zijn rijvak reden) Het was wel even wennen, in de stad rijdt iedereen namelijk maar een dikke 30 kilometer per uur, op de grote baan moet men al 60 - 70 rijden om enigszins vlot mee te rijden in het verkeer. Nadat we wat verschillende tactieken hadden geprobeerd, bleek toch dat “balls forward” het meeste succes had. In het verkeer hier geldt namelijk de regel “ieder voor zich en Allah voor ons allen”. De rolverdeling is als volgt: ik hou het verkeer voor ons in de gaten en probeer me een weg te zoeken tussen de verschillende gaten in het wegdek en Maryse fungeert als GPS, richtingaanwijzer en waarschuwt wanneer die ene grote boze vrachtwagen toch wel verdacht dichtbij begint te komen. Vrolijk toeteren is ook de boodschap! Toeteren betekend hier namelijk: “GET OUT OF MY WAY BITCHES, I AIN’T STOPPING FOR NOBODEH!” en mensen respecteren dat. (ook standaard toeteren wanneer ge ook maar enigszins vermoedt dat ge u in de dode hoek van een groot voertuig bevindt) Wanneer de andere persoon ook vrolijk op de toeter begint te rammen, is het wel aan te raden om wat gas terug te nemen.

Na een ritje van een halfuur zijn we even gestopt in het kantoor van VECO in Boyolali waar we met de hele groep gingen eten. Een bord vol dingen die ik nog nooit gezien, laat staan geproefd had. Maar zoals ze zeggen: “honger is de beste saus” en het bordje werd mooi leeggegeten. Na deze maaltijd weer de scooter op en richting platte land. Rustige wegen, mooie landschappen & lekker weertje. Heerlijk. Eenmaal bij de boerenorganisatie aangekomen, namen we plaats op een matje en kregen we thee met (veel) suiker aangeboden. Toen de boer zag dat ik een mede-roker was, bood hij me sigaret met kaneel aan. De tabak kwam recht van het veld en het was één van de beste sigaretten die ik ooit gerookt heb. Toen ik dit aan de boer meldde, ging hij gelijk een zak van 50 gram halen en bood hij me deze aan als relatiegeschenk. Zoiets kan men uiteraard niet afwijzen. Na de vergadering gaf hij ons een rondleiding door de velden en de stallen.

Toen de vergadering afgelopen was, hebben we op de terugweg nog 2 kleine tempels bezocht. Niet echt spectaculair maar volgens mij waren wij de eerste toeristen die ze ooit aanschouwd hebben. Ze liggen namelijk écht wel in the middle of nowhere. (en zijn eerlijk gezegd ook niet echt de moeite als ge daar niet in de buurt moet zijn) ’s Avonds onze spullen gepakt want voor het weekend was onze HomeStay wederom geboekt door andere gasten. Omdat Rini in het weekend ook niet thuis was, zijn wij dus voor 2 nachten verhuisd naar een andere HomeStay. Chakra HomeStay is gelegen in een redelijk obscuur deel van de stad maar eenmaal je er binnenkomt is het een oase van rust. Zaterdag dus vooral in het zwembad gelegen, wat gelezen en ’s avonds met Eko en Sofie een hapje gaan eten en de avondmarkt bezocht.

Zondag was een verschrikkelijk vroege dag. Om 5 uur opgestaan om met Healthy Food Healthy Living duurzame producten te verkopen op de autovrije zondag. ’s Middags bij Ken (vrijwilliger van HFHL) haar familie gaan eten en daarna een zwarte broek gaan zoeken om mijn Indonesische outfit compleet te maken. ’s Avonds weer lekker liggen plonzen in het zwembad en onze eerste keer gezondigd in de McDonalds. Een grote BigMac menu voor €2,50. FRIETEN, GEEN RIJST, OMNOMNOM! Daarna met een gekke Amerikaan meegegaan naar het prinselijke paleis waar we een repetitie van de muzikanten en dansers van de universiteit bijwoonden. Maandagochtend onze spullen terug gepakt en deze gaan afzetten in onze vertrouwde HomeStay. Hierna was het de bedoeling om een vergadering bij te wonen. Veel gewacht, weinig vergaderd.

Vandaag hebben we een conferentie bijgewoond met als onderwerp “gezonde & duurzame voeding”. Grappig wel dat het grootste deel van de zaal een BMI van tegen de 30 had. ’s Middags wel ongelofelijk goed gegeten. (rijst uiteraard)

’s Avonds (daarjuist) nodigde Eko ons uit om met hem en een kameraad mee te gaan badmintonnen. Grappige “sportzaal”, heeft wel iets weg van een grote schuur. Er was een man of tien en het was constant twee tegen twee. Er wordt veel gelachen en geschreeuwd, zeker wanneer wij Belgen een onverwacht drop-shotje placeren. Omdat Indonesiërs nu eenmaal échte sportmannen zijn, wordt er tussen de wedstrijden door constant gerookt en thee gedronken. Jullie hebben geen idee hoe intensief badmintonnen is bij een temperatuur van 30°C met hoge vochtigheidsgraad. Maar goed, zweten is gezond!

De dag juist afgesloten met een koude douche (er is geen warm water) en wat vier-vier.

Life is good!

Groetjes van jullie avonturier,

Shplo.

19-03-2013, 18:58 Geschreven door Jo Lodewijckx  

Hallo!

Hier ben ik weer met wederom een ontzettend interessante blog! Ik zal misschien best eerst eens beginnen met een korte situatieschets van ons project, kwestie dat jullie weten wat ik hier nu eigenlijk zit te doen.

In het kort:

De nieuwe campagne van Vredeseilanden heet “De vraag van 9 miljard”. In 2050 zouden we blijkbaar met 9 miljard mensen op onze aardkloot wonen, en dit heeft blijkbaar nefaste gevolgen voor de natuur. Vredeseilanden probeert dus een antwoord te vinden op de vraag “Hoe voeden we in 2050 9.000.000.000 mensen zonder onze planeet compleet naar de ruk te helpen?” (wel iets professioneler geformuleerd) Om een antwoord te vinden op deze vraag, heeft vredeseilanden de organisatie VECO opgericht. VECO is een organisatie die momenteel in 18 landen actief is en duurzame landbouwprojecten steunt. Ze doen dit vooral door bestaande plaatselijke organisaties te steunen, te verenigen en zo kennisnetwerken uit te bouwen. Vredeseilanden voorziet dus de middelen waardoor lokale NGO’s de problemen in hun eigen land kunnen oplossen.

Hoe gaat dit nu precies in zijn werk?

Hier in Indonesië werkt VECO zowel met een pull- als push-strategie. Enerzijds helpen ze boerenorganisaties over te schakelen naar duurzame landbouw. Indonesië is een zéér dicht bevolkt land, en de huidige aanpak (met chemische meststoffen & pesticides) heeft een enorme impact op het ecosysteem hier. VECO steunt daarom 2 boerenorganisaties (APOLLI & APOB) die hun leden van de nodige kennis en middelen voorzien om over te schakelen naar een duurzaam productieproces. Ook helpen deze boerenorganisaties hun leden om een eerlijke prijs voor hun producten te krijgen door rechtstreeks aan bedrijven/consumenten te verkopen. (de push-strategie)

Anderzijds organiseert VECO verschillende consumentenorganisaties om de lokale bevolking bewust te maken van de voordelen van duurzame voeding. Hiermee willen ze een grotere vraag naar duurzame producten creëren. (pull-strategie)

Deze uitleg is uiteraard vrij basic, er zijn ontzettend veel organisaties mee gemoeid die allemaal door VECO gecoördineerd worden, maar zoiets is onmogelijk uit te leggen zonder schema. Hier gaan wij ons de komende maanden dus mee bezig houden. Zoals het er momenteel voor staat, zullen wij ons vooral focussen op het optimaliseren van de verschillende verkooppunten van de consumentenorganisaties en zullen we proberen om de 2 boerenorganisaties (APOLLI & APOB) beter met elkaar te laten samenwerken.

Verder met ons eigen leventje dan,

Maandag en dinsdag hebben we gesprekken gehad met enkele leden van de boerenorganisaties. Hieruit bleek dat de inspanningen van VECO wel degelijk hun vruchten afwerpen en dat de boeren effectief meer verdienen zonder gebruik te maken van chemische middelen. (Het is trouwens best moeilijk om tussen rijstvelden te lopen zonder natte voeten te krijgen, een goed evenwicht is noodzakelijk) Woensdag hadden we een vergadering met de consumentenorganisaties en bezochten we 3 verschillende verkooppunten waar duurzame rijst verkocht wordt. Op elk verkooppunt werden we volgepropt met thee en hapjes, met als gevolg dat ik vandaag weer een dagje in de buurt van het toilet moest blijven. (geen idee welk hapje me genekt heeft)

Om af te sluiten geef ik jullie graag nog enkele feitjes mee:

• ·         De baard was een absolute no-go en is dus geschoren, de snor blijft wel nog enkele weekjes staan!
• ·         Als ik een euro kreeg voor iedereen die met me op de foto wilt, kwam ik terug naar België als een rijk man.
• ·         Ik begin best pro te worden met mijn scootertje.
• ·         Granaatappelsap is dé shit.
• ·         Ik ben bijna door men voorraad immodium heen, FML.
• ·         Als het regent durft de stroom in ons stadsdeel wel eens uit te vallen.
• ·         Muggen diggen Vlaamsch bloed, 17 beten op mijn voeten alleen. Aan een volledige telling begin ik niet eens.
• ·         Indonesiërs hebben een rare muzieksmaak. (zacht uitgedrukt)
• ·         Het bruine kleurtje begint te komen, gonna come back like the black man I really am.
• ·         De koffie is van erbarmelijke kwaliteit.

Dat was het weer voor vandaag! Ik ga nog wat verder werken aan onze scriptie onder het genot van een frisse pint. (Anker, fuck Heineken)

Peace!

<3

14-03-2013, 14:52 Geschreven door Jo Lodewijckx  

Dag vriendjes & vriendinnetjes,

Alles nog steeds goed ginder? Hier begint het leven eindelijk een beetje in zijn plooi te vallen. Elke dag leren we weer wat bij over de cultuur en de gebruiken hier in Indonesië. Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat het absoluut not done is om je neus te snuiten aan tafel. (Learned it the hard way, verschrikte blikken van mijn tafelgenoten lieten wel zien hoe laat het was) “Gelukkig” deed ik dit bij de jonge generatie die er over het algemeen iets minder aanstoot aan neemt. Bij de oudere generatie moet je zoiets absoluut niet proberen, dat komt hier ongeveer overeen met in iemand anders zijn bord kotsen en dan verwachten dat desbetreffende persoon het alsnog opeet. Ik heb er ook mijn eerste diarree-aanval opzitten, ik heb ongelooflijk veel geluk gehad dat dit gebeurde in de buurt van een (echte) toilet. Even snel naar een Franse toilet gaan om je behoeften te doen is geen probleem, maar wanneer je meer dan een uur boven zo’n gat moet hangen kan zoiets behoorlijk arbeidsintensief worden.

Om verder te gaan waar ik jullie de vorige keer heb verlaten. Eerdergenoemde vergadering was zeer snel afgelopen waarna we ons naar het politiekantoor begaven om te informeren achter ons rijbewijs, kwestie van op zeker te spelen. Ook werd ons aangeraden om ons volledig te bedekken wanneer we met de brommer rijden zodat we er niet zo blank uitzien. Voor de politie hier is een blanke op een scooter zoiets als een rijdende geldautomaat, het is dus beter om er zo Indonesisch mogelijk uit te zien. (Lange broek, handschoenen, lange mouwen en een sjaal, doodgaan dus) Ook hebben we een tolk gevonden die ons zal bijstaan wanneer we met de niet-engels-sprekende lokale bevolking in aanraking komen. Gaat vooral handig zijn wanneer we richting platteland gaan denk ik. ’s Avonds wat verder liggen kloten aan mijn laptop maar helaas zonder resultaat. De dag erna onze eerste vergadering gehad met alle leden van het Healthy Food Healthy Living program. Het zijn allemaal studenten met zeer verschillende culturele achtergronden. Nu, wanneer je de foto’s zou zien lijkt het meer op een picknick dan een vergadering, maar productief was het wel degelijk. Langzaam maar zeker beginnen de verschillende puzzelstukjes op hun plaats te vallen en weten wij dus eindelijk iets concreter wat ons project hier inhoudt. Een volledige uitleg hierover volgt nog wanneer we écht weten wat onze rol binnen het project precies wordt. Na deze vergadering namen de leden van HFHL ons mee naar een karaokebar waar we vrolijk meezongen op de deuntjes van zowel Engelse als Indonesische hits.

In het weekend was onze HomeStay al geboekt door andere gasten en moesten wij dus verhuizen. We logeren nu dus bij Rini, een medewerkster van VECO. Het is hier allemaal redelijk basic, maar goed, we klagen niet. Wel grappig dat er geen douche is maar wel internet. Prioriteiten stellen zeker? Ik begin me ook al een stuk comfortabeler te voelen in het verkeer, het is vooral belangrijk om ofwel alles achter u in de gaten te houden, ofwel supersnel te rijden. Ik prefereer momenteel de eerste optie maar die tweede wil ik zeker ook eens geprobeerd hebben. Vandaag naar een traditionele markt gegaan waar we ons wat Indonesische kledij op de kop getikt hebben. Binnen een dikke week zijn we normaal gezien uitgenodigd op een bruiloft en we willen daar niet te hard uit de toon vallen. J Het eten begint ook te wennen, maar tot nu toe hebben we wel altijd op zen Europees ontbeten (Cornflakes met melk of bokes met choco). Ik vind rijst best ok, maar 3 keer per dag is een beetje teveel van het goede. Ook ben ik eindelijk helemaal bekomen van mijn jetlag, dus ik slaap weer als een roosje (eindelijk).

Dat was zo ongeveer alles wat ik me kan herinneren. Het ga jullie goed daar in het verre Belgenland, ik hoop dat de stages ginder evengoed meevallen als de onze hier! :D

Dikke zoen van jullie kapoen,

Jo

En een beetje extra liefde voor mijn Lumen-schatjes,
Hope y’all had a wonderfull Saturday night & enjoy that mellow Sunday :D

xx

10-03-2013, 10:30 Geschreven door Jo Lodewijckx  

• mijn laptop is naar de kloten :(
• het verkeer is hier gestoord, wel kicken om met de scooter tussen de bussen door te vlammen (geen zorgen ouders, we zijn voorzichtig! en ik heb een helm)
• het eten is soms zeer matig, soms supergoed, maar altijd goedkoop (zal nog wel even duren voor we weten welke gerechten we precies moeten bestellen, momenteel laat ik de uitbaters van het kraampje altijd kiezen of wijs ik naar iemand anders zijn bord)
• mensen ontvangen ons overal supervriendelijk
• sigaretten aan een euro, damn
• heb me een paar Crocs aangeschaft. #SWAG
• ik laat men 'baard' groeien, vrij tot zeer hilarisch zicht
• mijn muskietennet is te klein en ik sta dus vol beten
• qwerty toetsenborden zijn matig (waar staan die accenten dan?)
• alles gaat hier ontzettend traag, vergaderingen duren 5 uur voor iets wat in Belgie op een halfuurtje afgehandeld zou zijn. (love it)
• naft kost 40 eurocent per liter, bier een euro voor een 33er
• met de oude generatie kunnen we nederlands praten! :D (kolonie van nederland)

08-03-2013, 00:00 Geschreven door Jo Lodewijckx