De laatste maanden ben ik me gaan interesseren in no wave. Het is een vrij onbekend muziekgenre, maar met een niet te onderschatten invloed op de hedendaagse muziek. Bands zoals dEUS, Yeah Yeah Yeahs, Liars en The Rapture halen een deel van hun inspiratie vanuit no wave. Aangezien bijna niemand hier in België ook maar iets publiceert over dit genre voel ik mij geroepen om er een blog over te schrijven.
Maar wat is no wave-muziek?
No wave is een muziekstroming uit het New York van de late jaren '70 en het begin van de jaren '80. In de Lower East Side begonnen bandjes te experimenteren met verschillende genres, waaronder: punk, post-punk, jazz, funk, disco, etc. De naam "no wave" is een woordspeling en dient als tegenreactie tegen de commercialisering van de new wave.
Een van de belangrijkste no wave bands was Bush Tetras. Ze maakten post-punk in een funky stijl. De band combineerde Afrikaanse ritmes met punkrock, hoekige gitaren en pompende basslijnen. Bush Tetras maakte de alternatieve muziek terug dansbaar. Niet veel later begon in Engeland The Clash ook te experimenteren met funk, denk maar aan "The Magnificent Seven". Bush Tetras kende uiteindelijk geen groot succes buiten de scene. In 1983 gaven ze er de brui aan. In de jaren '90 kwamen ze even terug samen bij de release van de compilatie cd "Boom In The Night", maar sinds 2006 treden ze terug op. Met behulp van moderne opnametechnieken staken ze oudere nummers in een nieuw jasje op "Very Very Happy".
Later zullen er ongetwijfeld nog meer blogberichten verschijnen over no wave.
