Heyhey België, het is al weer enkele dagen geleden dat we nog iets van ons hebben laten horen. Zoals jullie misschien wel kunnen afleiden uit de foto's op facebook hebben we het lekker druk gehad de laatste weken. Toch willen we jullie graag laten meegenieten van onze laatste dagen in het IIMC. Ondertussen liggen we ons in een hotelkamer in Puri klaar te maken voor een dagje ontspannen aan het zwembad. Gisteren hebben we Kolkata vaarwel gewuifd en nu genieten we van een welverdiende vakantie. Bij deze, nu we eindelijk nog eens wifi ter beschikking hebben, een snelle update voor we het zwembad in duiken.

Vrijdag 23 tot zondag 25 juli brachten we ons vrij weekend door in Darjeeling. Met de nachttrein kwamen we vrijdag (uiteraard) veel te laat aan in Darjeeling waar we werden opgewacht door een chauffeur die ons naar het hotel bracht. Dit kostte een ritje door de bergen van 2 uur. Het uitzicht was formidabel, we hingen allemaal voor de raampjes om alles goed te zien en vast te leggen op camera. Met de alloude Indiase zelfzekerheid zoefde onze chauffeur door de soms scherpe bochten, langs steile hellingen en uiteraard met het vertrouwde getoeter voor iedere bocht (en dat was dus continu). Het hotel was tegen een berghelling gebouwd en het kostte ons 120 treden om bij de hotelkamer te raken. Maar dat was het waard. Wat een kamer, wat een LUXE! Er was een douche met warm water, zalig, en een echte WC met heus wc-papier, dus niet zomaar een gat in de grond en een emmer water. En dan het bed, het bed met een dikke matras, warme donsdekens en zachte kussens. O wow! In België zou deze kamer maar gewoontjes zijn maar in India voelde het als een 7-sterrenzaak. We heben in weken niet zo goed geslapen als die avond in Darjeeling. Door de dag waren we met onze sympathieke gids Subash de stad gaan verkennen. Hij bracht ons naar een monnikentempel waar we net een viering konden bijwonen. De tempel was versierd met 4 beelden van de belangrijkste goden van zo een 6 meter hoog en overal waren muurschilderingen van de andere goden en bloemen en alles wat kon bijdragen aan de magische sfeer. Hoewel we de gebeden niet begrepen, straalde de gezangen van al de monikken, begeleid met trommels, blaasinstrumenten en belletjes een zaligmakende rust uit. We kregen ook een glaasje chai, als het ware de communie. Naar het einde van de viering verlieten we in stilte de tempel. Of dat was toch bijna gelukt totdat Anne haar rugzak bleef hangen achter de grote doek die dienst deed als toegangsdeur en alles naar beneden trok. OEPS.

De volgende dag vertrokken we op onze avonturentocht. Het eerste deel van de beklimming gebeurde op mountainbikes. Ondanks de soms steile hellingen beviel de rit ons goed. We zwoegden een stuk omhoog om dan vervolgens net te snel bergaf te zoeven, al putten, plassen en auto's ontwijkend. Putten, gaten en brokstukken waren er trouwens meer dan genoeg. Goed om van de fietstocht een spannende rit te maken. De eerstvolgende die tegen mij klaagt over de toestand van de Belgische wegen verwijs ik met veel plezier naar de Indiase bergen. Het berglandschap werd afgewisseld door kleine dorpjes waar kinderen al lachend achter onze fietsen renden en enthousiast "tata tata tata" riepen. Deze dorpelingen leven voor een groot deel van de toeristen die langskomen dus we stopte vaak aan een winkel voor koekjes en aan verschillende eetzaakjes. Zo kregen we rond de middag lekkere momo's (dumplings bij de chinees) en een grote kop thee (want een maaltijd zonder thee, dat bestaat niet). Tegen half 3 stopten we na 31 km voor onze lunch in een zeer klein maar gezellig restaurant. We konden zien hoe het eten gemaakt werd in het open keukentje achter ons. Met het eenvoudigste materiaal kregen we een waar buffet voorgeschoteld uit noedels, momo's, paneer, een bonensoepje en veel thee. Na de lunch kregen enkele dit extra gewicht de berg niet meer opgezeuld en besloten Anne en twee andere om de toch te voet verder te zetten in plaats van op de fiets. Zo haalden ze de meet van 34 km voordat de chauffeur van de volgwagen hen verplichtte in te stappen wegens te traag. Leen ging ondertussen verder als een echte Belgische trots en werd gedongen op te geven omdat de gids (die nota bene deze tocht wekelijks doet) het beu werd. Zij haalde 40 km op de fiets, wat een prestatie! Vervolgens moesten we allemaal in de auto voor het steile deel van de berg. Een auto die al overvol was. We reden met een jeep van 5 zitplaatsen met een grote koffer waar door middel van twee bankjes nog 4 mensen konden zitten zonder bagage, een van de meestvoorkomende voertuigen op de Indiase weg. Nu zaten we echter met 7 vrijwilligers, Subash onze gids, de chauffeur en al onze bagage in diezelfde auto geperst. De gids van de fietsen ging gelukkig niet mee. Op de voorbank werd dit probleem opgelost met een kussentje op de versnellingspook, op de achterbank zaten we met de 4 en achterin 2 met alle rugzakken. Achteraf gezien hadden we al geluk dat niemand gevraagd werd op het dak te kruipen want dat is een veelgebruikte oplossing bij deze auto's. Boven aangekomen gingen we te voet verder tot aan de boerderij van de familie waar we de nacht zouden doorbrengen.

 Er wachtte ons een heerlijk avondbuffet aan Indiase specialiteiten, maar niet voor we de lokale drank hadden getest: een soort van bier die warm werd gedronken uit grote viking-achtige pullen. Deze smaakte, wel om eerlijk te zijn, nogal als de schachtenpap die we kennen van het studentenleven. De zelf-gebrouwen wijn beviel ons een stuk beter. De volle bierpullen hielden ons niet tegen om de avond goed in te zetten met muzikale klassiekers, gevolgd door de beste Indiase maaltijd die we tot dan hadden geproefd. De gerechten bleven maar komen. Wonder boven wonder hadden ze er rekening mee gehouden dat wij geen chili gewend zijn waardoor we effectief konden proeven wat we aten zonder het gevoel vuur te kunnen spuwen.

We besloten op tijd naar onze kamers te gaan zodat we 's morgens om 5 uur mogelijk een zonsopgang boven de mount everest konden bewonderen. We sliepen in chaletjes in de tuin. De kamers waren deze keer typisch Indiaas: de vertrouwde plank met een deken op als bed, een lavabo en een wc. Alles wat we nodig hadden en bovendien een zalig dik deken want in de bergen koelt het flink af 's nacht.

Zondag gingen we de hele weg terug te voet, berg af deze keer en dus een heel stuk sneller. We lunchten in een zaakje met goed pikant eten, geblust door lekker Indiaas bier dat Subash voor ons had besteld. Na het eten vertrokken we weer met de auto voor een 4 uur durende rit naar het station. Onderweg werden de boxen van de jeep goed getest met een reeks aan Engelse meebrullers. De treinrit was niet zo bijzonder. Dezelfde coupés van 80 bedden, opgedeeld per 8 door een onvolledige, houte wand. Om 5 uur zouden we volgens planning aankomen in Kolkata, dus wekkers werden gezet en de oogjes gingen voor een derde dag op rij vroeg dicht. Slaapwel!

Anne

Ik werd gewekt door de overige passagiers die met het nodige kabaal hun spullen inpakten. De lichten waren aan en de trein reed net een station binnen. Op mijn gsm zag ik dat het 4u58 was, voordat deze definitief uit viel. Het alarm was niet afgegaan doordat de batterij op 1% na volledig leeg was. In paniek schoot ik overeind om Leen te wekken en gelijktijdig alles in te pakken voordat de trein weer vertrok. Leen werd maar half wakker van mijn geduw, trok een oog open en vroeg naar de tijd. Toen ik zei dat het al 5 uur was en we net aangekomen waren keek ze me even vreemd aan. "Anne, dit is India, we zijn niet op tijd. Dit is kan niet ons station zijn." En inderdaad, een vriendelijke man wist te melden dat het eerstvolgende station het onze was. Wakker blijven tot aankomst was geen geweldig idee want de trein rolde uiteindelijk om kwart na 7 Kolkata binnen, meer dan twee uur later dan gepland.

Anne

Maandag ben ik na een korte nachtrust gaan spelen met de kinderen die momenteel in de indoor clinic verblijven. Leen regelde ondertussen al het papierwerk voor haar sponsorkindje dat ze de volgende dag voor het eerst zou ontmoeten. Het is zo een zonde dat we na vandaag nog maar 2 dagen over hebben in het IIMC. Ik had de enkele van hen al een hele tijd niet meer gezien. De voorbije dagen zaten wij in Darjeeling en de week ervoor waren de meeste naar huis voor de feesten. Vandaag was het weer gezellig druk in de kinderkamer. En dan bedoel ik ook echt zalig gezellig. Er waren twee nieuwe patiëntjes en ik heb er de hele dag lang gezeten. Enkele kinderen in de indoor hebben de vreselijkste brandwonden. Zo is Meli de rechterhelft van haar gezicht kwijt aan een dikke bruine korst en de littekens lopen door over haar borst en bovenarmen. Als ze nieuwe mensen leert kennen raakt ze indien mogelijk even hun gezicht aan en zegt vervolgens beautiful. Dan veegt ze over haar eigen gezicht dat steeds echter een sjaal verstopt zit en zie je soms haar pijn voordat ze weer haar vrolijke zelf wordt. Binnen speelt ze graag spelletjes met mij maar toen ik een keer vroeg of ze mee naar buiten wilde, gebaarde ze dat ze bang was om slaag te krijgen van iemand. Haar uiterlijk heeft haar zelfvertrouwen vernield. Ze is zeer onzeker over haar uiterlijk en zelfs bij medisch onderzoek probeert ze haar lichaam steeds bedekt te houden.

Julaisa haar gezicht is gespaard maar de rest van haar lichaam is volledig verbrand geweest. Zij is de meest enthousiaste van de meisjes en kent geen verlegenheid. Dit in tegenstelling tot Robindra, haar stem en lach leerde ik pas kennen na twee weken. Bij bezoek verstopte ze zich gewoonlijk in haar bed. Maar door te spelen met de anderen en steeds maar opnieuw haar uit te nodigen om mee te doen, is het me vandaag eindelijk gelukt om ook haar enthousiast te krijgen. Klein applausje voor mezelf. Eerst kwam ze er enkel bij staan maar op het eind van de dag hebben we zelfs twee spelletjes memory gespeeld samen. Ook bij haar zitten er littekens van brandwonden verstopt onder haar kleedje. Er is ook nog Roshmi, het babytje van 8 maanden, met haar nanny en Kasmira, die (gelukkig enkel) lijdt aan een gastroenteritisch. Het is ongelooflijk hoe sterk deze kinderen zijn dat ze nog zo vrolijk en levenslustig spelen ondanks alles wat ze meegemaakt hebben. Het is geen toeval dat er enkel meisjes in de indoor zitten. De precieze verhalen achter deze lachende gezichtjes zijn moeilijk te achterhalen. Ten eerste omdat ik bij hen niet naar slechte herinneringen wil vissen maar hen wil entertainen, ten tweede omdat hun Engels niet zo geweldig is. Onze communicatie verloopt met veel gebarentaal, misverstanden en lachbuien.

We hebben een paar spelletjes memory gespeeld en mens-erger-je niet. Ik werd totaal ingemaakt. Memory was voor ze het speelgoed van België kregen het enige spel dat ze hadden en hun fotografisch geheugen is fenomenaal. Vooral Julaisa spant de kroon. Ze nam steeds de kaarten per twee met de lege kant naar boven op en toonde dan pas aan ons dat het dezelfde waren, soms zelfs met 4 of 6 kaarten gelijk. Ik was zo met ze aan het spelen dat ik haast vergat waarvoor ze daar waren. Tot ik Julaisa een koekendoos zag openen met haar voeten. Een van haar handen is onbeweeglijk door de brandwonden, aan de linker kan ze nog twee vingers degelijk gebruiken. Toen ik (uit medelijden voor mijn slechte spel) even pauze kreeg, begon ik aan Meli's haar. Ik had haar vorige week al beloofd dat ik haar haar zou vlechten omdat ze de dreadlocks van de Engelse meisjes zo mooi vond. Bij het kammen was ik voorzichtig aan de zijkant van haar hoofd omdat ik haar oren niet wilde raken. Toen pas zag ik dat niet een maar allebei haar oren volledig weggebrand zijn. Haar lange haren en sjaal bedekken dit goed.

We hebben gespeeld, gedanst en ze hebben lessen in luchtgitaar gehad en ik heb even zittend gevolleybalt met Roshmi (met een beetje hulp van haar nanny).

Anne

Dinsdag brachten we weer apart door. Terwijl Leen naar haar sponsorkindje vertrok, bezocht ik voormiddag een outdoor clinic. Ook deze was niet gespaard door de moesson, dankzij de trapjes waren de lokalen binnen droog maar als je door de ramen naar buiten keek was er overal rondom enkel een meer te zien. Dit waren velden maar het water stond een halve meter hoog. Door de wind waren er zelfs kleine golfjes. Ik moest speciaal met mijn rug naar het raam werken omdat ik anders een beetje zeeziek werd. Een van de eerste patiënten die binnenkwam in de nursing unit was een man die werkt voor het IIMC. Hij had een klein opgestropt stuk verband rond zijn arm maar omdat ik hem herkende gaf ik er geen aandacht aan. Totdat een verpleegster het verband verwijderde en het uiteinde van een wiek zichtbaar werd. Ik zette net een stap naar voor om de wonde te bestuderen toen ze de wiek er in een keer uit trok en een straal pus letterlijk uit de wonde spoot. Een tweede verpleegster schoof met haar voet haast achteloos een vuilbak in hun richting. Alsof dit niks uitzonderlijks was. Er stond al een 2 of 3 cm etter in de vuilbak toen de straal begon te minderen en overging in druppels. Ik vond het weerzinwekkend en fascinerend tegelijk. Dit is India. Dit is wat het IIMC doet. De armen komen hier niet speciaal naar de dokter om een wrat weg te laten branden of voor een eksteroog. Ze komen omdat ze een dokter nodig hebben. Omdat ze geen vervoer naar een ziekenhuis of een (kinder)arts kunnen betalen. Dit is de reden dat het IIMC zo een geweldig werk levert, ook voor de kinderen. Zij krijgen hun vaccinaties, ondervoeding wordt opgespoord en behandeld met groeimelk en de vele, vele huidinfecties worden aangepakt. En dit is slecht een klein luik van het hele werk dat ik heb kunnen zien op maand dat we hier waren.

Indiërs zijn over het algemeen heel gastvrije en vriendelijke mensen. Het feit dat we blank zijn helpt hier nog wat bij. In Kolkata weten de mensen dat Europeanen hier vaak zijn voor vrijwilligerswerk. Op weg naar de indoor 's morgens hadden we geen zin om nogmaals onze voeten nat te maken dus vroeg Erik aan een fietser of we misschien op zijn aanhangwagen mochten springen. Geen probleem dus zo gezegd, zo gedaan. De man stapte vervolgens zelf van zijn fiets en begon, de fiets vooruit duwend, door het water te wandelen. Wij vormden in combinatie met de zware zak die hij al vervoerde te veel balast om te trekken op de fiets. In plaats van dit te zeggen en ons niet mee te nemen, kreeg hij liever natte schoenen. Wij zijn natuurlijk meteen eraf gesprongen. Het voelde wat verkeerd dat vreemdelingen in India haast vereerd worden terwijl ze bij ons eerder scheef bekeken worden.

Rond de middag hoorde ik dat Barnali mij zocht. Dit voelde een beetje als bij de schooldirecteur geroepen worden en ik was voor een paar seconden bang dat er iets verkeerd was gegaan met het overschrijven van het speelgoedgeld, maar dan zou de Leen ook geroepen hebben en niet mij alleen. Binnengekomen was ze nog in gesprek met andere vrijwilligers maar ze excuseerde zich en richtte zich tot mij. Onderweg naar de speelgoedwinkel had ik vermeld dat ik graag een specifiek godenbeeldje zou kopen als souveniertje en aan haar gevraagd waar ik dat het best kon vinden. Zij kon me toen geen antwoord geven maar was die morgen speciaal voor mij naar een lokale ambachtsman geweest en had een handgesneden beeldje voor mij gehaald. Zomaar. Omdat ze dacht dat ik dat wel mooi zou vinden. Als er niet zoveel mensen in haar kantoor waren heweest was ik spontaan in tranen uitgebarsten. De eenvoud waarmee ze mij dit gaf, ik was maar een van de 25 vrijwilligers van deze maand en toch had ze de moeite genomen om dit beeldje voor mij te zoeken. Terugbetalen was geen optie, het was zomaar een cadeau "this is how we do things in India". De leuze van het IIMC is zo gepast bij Barnali en dr. Sujit.

"WE MAY NOT DO GREAT THINGS BUT WE DO SMALL THINGS WITH GREAT LOVE"

Woensdag tot zaterdag vertrokken we samen met 3 zweden en een duits meisje naar Dhaki. DIt is de grootste outdoor clinic onder het IIMC. Het complex is even groot als het hoofdbureau in Kolkata met een eigen indoor, een outdoor, een schooltje, microcreditbank en een woman peace counsil. Na een dag in de outdoor kregen we een rondleiding door alle projecten en de stad. Dhaki is zo anders dan Kolkata. Het is ook snikheet en vuil maar het is een dorpje eerder dan de grote stad die Kolkata is. Dit betekent gelukkig geen getoeter maar ook nog veel minder aandacht voor afvalverwerking. Letterlijk overal lag vuilnis op straat. In een straat met enkele apothekers vonden we een berg aan gebruikte, glazen medicijnflesjes en een hoop vuile naalden, klaar om vertrapt te worden door een van de vele kinderen die met blote voeten op straat spelen. Hier waren de kinderen zelfs nog net iets enthousiaster over die vreemde, exotische blanken en we moesten heel wat handjes schudden en tata roepen tijdens onze tocht door de straten van Dhaki.

Door een cycloon alarm brachten we het grootste deel van de week binnen door met kaartspelen en veel rusten. Onze super-sympathieke gastheer verzorgde ons met thee aan bed, veel zoetigheden en leerde ons enkele typische Indiase ontbijt- en eetgewoonten kennen. Dankzij deze cycloon (die nooit land heeft geraakt) lag het werk weer even stil in India en konden we niet volgens planning de schooltjes gaan bezoeken om vervolgens de nacht door te brengen op het eiland. Vrijdagmiddag zijn we dan alsnog snel langs de schooltjes gereden. Ondanks het feit dat de kinderen vrij waren, zaten de klassen toch goed halfvol. De meesters en juffen hadden immers verteld dat er enkele Europeanen op bezoek kwamen. Veel ouders stuurden hun kinderen door cycloonweer om toch maar de blanken te plezieren. Het was ook wel geen gewoon schooltje maar een van de sponsorschooltjes van het IIMC. Een groot deel van de kinderen werd gesponsord door zweden en dus volgde er nog een mini-fotoshoot met hen en onze vrijwilligers. Vrijdagavond waren we uitgenodigd voor een trouwfeest van een oud-medewerker van het IIMC. We wikkelde ons in onze sari's en vertrokken. Bleek dat de cycloon boven zee toch nog niet helemaal was uitgeraasd en door regen en wind, voeren wij in ons bootje naar het eiland. Na een half uur rennen door de modder kwamen we lichtelijk minder feestelijk aan aan de feesttent. Deze trouw kon in niks vergeleken worden met de Belgische festiviteiten. Het ging om een "kleiner" feest met slechts 300 genodigden. Na het groeten van de bruid, die in een aparte kamer zat tot de trouw zelf, schoven we aan aan tafel. De borden werden steeds maar bijgevuld met nieuwe smaken om te testen en alles werd op zijn Indiaas met de vingers naar binnen geschept. Jammer genoeg vertrok de laatste boot terug naar Dhaki al om half 10 waardoor we na het eten en voor de ceremonie moesten vertrekken. De regen was gelukkig gestopt en al zingend kwamen we terug aan in onze guesthouse. 

Zaterdag was er nog een outdoor clinic in Dhaki, die wij ook op ons namen en vervolgens vertrokken we weer in de jeep naar Kolkata, over de Indiase stukken weg rond putten. Na nog wat geregel voor de fietsen was de dag snel voorbij en maandag konden we deze gaan ophalen en aan de sponsorkindjes uitdelen. Er volgde nog een warm afscheid van het IIMC en toen vertrokken we voor een laatste maal naar de guesthouse om onze koffers te pakken en ons klaar te maken voor het vertrek uit Kolkata.

Voor foto's verwijzen we jullie graag naar het album op onze facebookpagina. Er valt niet te kiezen en dus laten we jullie liever van het geheel genieten. 

Veel liefs, dikke kussen en knuffels en tot snel!

A01

07-08-2015 om 07:54 geschreven door AnneLeen  

29-07-2015 om 07:37 geschreven door AnneLeen  

 Aloha en piepekoek aan iedereen!

 Zaterdag hebben we weer zo goed als de hele dag niks gedaan door de regenval. Alle activiteiten werden afgelast. We hebben een paar keer geprobeerd om wat water van de koer af te krijgen, wat totaal nutteloos was, want het water stroomde langs alle kanten van de straat terug de koer op. Met een verfijnde techniek (= goed geluk) hebben we wel een deel van het vuil en de modder weg geveegd gekregen. Voor we vertrokken aan de indoor hadden we nog een korte meeting met dokter Sujit. Hij vond het interessant om ons uitgebreid te wijzen op de gevaren van de moesson. Van het infectiegevaar door verdronken straathonden en –katten, tot het feit dat de drainage was overgelopen in de clinic en het water dus vermengd was met WC-water. En o ja, opgelet want er zitten ook giftige slangen in het water en die zouden wel eens kunnen bijten. Zo dat was mijn verhaal kinders en nu wens ik jullie een fijne trip door het nog steeds bijna kniehoge water!!

Op de weg terug naar de guesthouse hadden we een zéér leuke tuk tuk. We waren nog niet fatsoenlijk geïnstalleerd of de chauffeur zette opeens zijn radio op. Tot onze verbazing had hij een volledig muziek installatie ingebouwd in de achterkant! Dat was best wel ruig. Op de beats van barbie-girl, michael jackson en de macarena zijn we tot aan de metro gezoefd. HEEEEEEE… MACARENA!

Sunday is naar regel funday op het IIMC. Daarom stonden we op zondag extra vroeg op na een korte nacht om de wonderen van Kolkata te verkennen. Als eerste stond het Victoria Memorial op het programma, een tempel met het Indisch museum midden in een gigantisch wandelpark. Bij het ontwaken viel meteen het gebrek aan regen op, een welkome afwisseling na 3 dagen moesson (die eigenlijk geen moesson was aangezien deze normaal niet voor augustus valt). De lucht was wolkloos en het beloofde een zonnige dag te worden. En dat was het, bovendien bloedheet. Met de metro raakten we in het park rond Victoria memorial. Dit was zeer mooi aangelegd maar het was wat moeilijk hiervan te genieten door de hitte en het feit dat we van bij het binnenkomen behandeld werden als een kermisattractie. Iedere 20 stappen kwam er wel iemand naar ons toe om te vragen of ze een foto mochten trekken met ons, blanken/blondjes zijn hier een echte rariteit. Al kwam Guillermo, een Spanjaard met een duidelijk Zuiders uiterlijk nog voor de meeste lenzen terecht. Leen ergerde zich vooral aan het feit dat enkele Indiërs niet eens kwamen vragen voor een foto maar ongegeneerd hun gsm richtten en er duchtig op los klikten. Ons bezoek was dus niet heel lang. Bovendien hadden we besloten om het museum over te slaan, deels omdat dit volgens anderen toch niet veel voorstelde, deels omwille van het prijzenbord aan de ingang waar volgens de inkom 20 ruppees bedroeg maar buitenlanders 200 ruppees moesten betalen. De volgende stop was de St. Pauls Cathedral, de kerk zelf was jammer genoeg gesloten waardoor we enkel de buitenkant konden bewonderen. Het was inmiddels 1 uur gepasseerd en na metroritjes door half Kolkata stonden we voor een gesloten tempel en een gesloten stadscentrum waar we iets hadden willen eten. (Regen of hitte, elk excuus lijkt hier goed om niet te moeten werken ;) ) Toeval wil dat we in een andere groep vrijwilligers van het IIMC liepen die ons enthousiast een pizzeria verderop konden aanbevelen met airco, een echte wc en ja hoor: gratis wifi om even contact te leggen met het thuisfront en de facebook-berichtjes te beantwoorden. We bleven nog zeer lang nagenieten van de luxe en pas toen we al een  halfuur als laatste bezoekers aanwezig waren in het restaurant besloten we om geusthousewaarts te keren om ons klaar te maken voor een traditionele avond met de familie van dokter Sujit

Om 18u kwam een Indiase vrouw naar de guesthouse om ons te helpen aankleden met de sari’s. Dat was inderdaad wel nodig, want blijkbaar heb je een serieuze cursus nodig om dat correct te vouwen allemaal. Met een krakkemikkige typische Indische bus zijn we naar een restaurantje (gelukkig MET airco) gebracht en daar kon onze ‘Social evening’ beginnen. Een etentje met alle vrijwilligers, om een goede groep te vormen. Sujit haalde zijn alombekende speech talent boven (hij praat véééél te graag, het kan soms UREN duren). “Ebrybody (everybody in sujit-engels) look pretty.” De avond werd opgefleurd door Sujit’s dochter van 16 die een paar liedjes bijzonder mooi zong voor ons. Ook de Italianen hadden een italiaans liedje voorbereid en uiteindelijk heeft Anne een ongeoefend duet gedaan met de dochter van sujit. Heel tof dus allemaal. Tegen half 12 was het tijd om terug te keren. Iedereen in de taxi’s, behalve de Belgen en 1 ziek meisje, wij zijn VIP’s en mochten met Sujit zelf mee in de auto. Hij woont niet ver van de guesthouse. Of dit echt een privilege is, weet ik eigenlijk nog niet. Sujit is een bijzonder grappig persoon, en zijn hilarisch gedrag helpt daar ook wel bij. Rode lichten negeert hij doodweg en van het typische indische getoeter kent hij ook alles. Na het rode licht genegeerd te hebben, gaat hij dan uit zijn raampje hangen en schreeuwt “I’m a doctor! I have a patient! I can do this!”

Nou… Zo gaat het dus in India :D Haha

Maandag is Anne uiteindelijk toch maar in de guesthouse gebleven. Ze was nog steeds niet beter en kon wat rust gebruiken. Leen ging opnieuw naar de outdoor kliniek waar ze vorige week ook was. Tijdens het bloeddruk meten werd ze al meteen getrakteerd op de indiase gastvrijheid. Een van de patiënten probeerde namelijk doodleuk met zijn hand tussen haar benen te kriebelen terwijl ze bezig was. Ver is hij echter niet geraakt. En met de paar woorden bengali die we ondertussen kennen, heeft ze hem weggestuurd. Het was ontzettend druk in de kliniek omdat veel mensen vorige donderdag niet zijn gekomen door de hevige regenval. In het tweede uur heeft ze bij een vrouwelijk dokter gezeten. Zij had veel zwangere vrouwen die bij haar kwamen. Nadat de dokter het 1x had voorgedaan, mocht ze daarna zelf de buik voelen en bepalen hoe ver de zwangerschap was, waar het hoofdje zat en als kers op de taart, mocht de hartslag van de baby zoeken. Haar eerste eigen sonografie dus. Geweldig!

Consultaties hier zijn trouwens ook helemaal anders. Er is een lokaal met een bureautje waar de dokter zit en een bankje waarop de 2 volgende patiënten zitten. Ze doen dus eigenlijk altijd hun consultatie met een vreemde erbij, want ze schuiven gewoon door. De onderzoekstafel staat in een hoekje met 2 oude groene gordijnen rond. Terwijl de ene vrouw zich daar klaarlegt, doet de dokter ondertussen lustig voort met consultaties van de volgende patiënten. Niet te vergelijken met belgië dus.

Namiddag waren we in de indoor. Er was weer weinig te doen. De womens council was weeral afgelast, nog steeds omwille van de regen. Hier aan de indoor is echter al het water eindelijk weggetrokken en is alles weer droog-toegankelijk. In de late namiddag was er een uitdeel sessie van kleren aan sponsorkinderen, waarbij bij elk kind afgeroepen werd door welk land hij/zij gesponsord werd. Als er dan een vrijwilliger uit dat land was, werd die ook naar voor geroepen.

Dinsdag hebben we gespeeld met de sponsor kinderen. 2 van de Deense meisjes hebben een film gemaakt voor het project ‘3 voor 1’. Dat is het project waarbij je, om de kosten te drukken, met 3 personen samen 1 kind kan sponsoren om naar school te komen. De sponsor kinderen hebben elk een tekening gemaakt. Voor de camera kwamen ze dan hun tekening tonen en vertelden ze wie ze waren en door welk land ze gesponsord zijn. Verder hebben we wat rondgehangen op de indoor omdat de womens peace council alweer was afgelast. Er waren maar 4 kindjes in de daycare dus dat was ook “gene vette”.

Uiteindelijk zijn we dan maar naar het gehandicapten- en weeshuis gegaan. Daar staat het blijkbaar nog steeds een deel blank. Het gebouw ligt nogal afgelegen en is enkel toegankelijk via een smal klinkerpadje. Bovendien is deze heel wijk gebouwd op een moeras. Ter hoogte van het weeshuis is dat moeras nog voor een deel intact. Bijgevolg staat het toegangspad nog blank. Met de enkels weer in het water geraakten we er wel. Voor de duidelijkheid: dit betekent dat de kinderen dus al die tijd opgesloten zitten in hun gebouw + bijhorende koer. Nogal deprimerend. Ik heb bij gebrek aan degelijk speelgoed dan maar mijn allerste best gedaan om enkele van de kinderen OXO te leren. En jawel, na enkele debiele pogingen, kregen ze het uiteindelijk onder de knie. Niet veel later werd ik uitgesloten uit mijn eigen spelletje! Missie geslaagd. Ook de laatste ballon die we hadden gevonden in de clinic en de lessen in hoelahoepen en touwspringen werden goed gesmaakt.

’S  Avonds hadden we bengaalse kookles in de keuken van de indoor. Met keuken bedoelen we: een stel gasvuren in een achterste lokaal + bijhorende afdak.  We maakten onder andere Indiaas brood uit bloem, olie en water. Afhankelijk van de bakwijze worden hier verschillende gerechten van gemaakt. Er werd nu gekozen om het deeg uit te rollen en te frituren. Dit gebeurt op een open vuur in een grote wokpan gevuld met olie. Geen wonder dat brandwonden hier zo frequent voorkomen.

Woensdag zouden we met Sujit’s dochter Subarna naar de cinema gaan. Om 15u zijn we met de taxi vertrokken naar ‘south city shopping mall’, het 4 verdieping hoge, ultramoderne, volledige air-cooled winkelcentrum in Kolkata stad. Daar aankomen voelde zo ontzettend onnatuurlijk aan. Het was een typisch westers shoppingcenter, met winkels zoals vero moda, G-star, adidas en puma. Mooi opgeklede vrouwen en vele groepjes van rijkere tieners waren er vrolijk aan het shoppen, met de bijhorende verveelde mannen die er achter aan slenterden. Nog nooit heeft zo’n bekend tafereel zo raar aangevoeld. Nu weten we waarmee we kunnen vergelijken. En de realiteit kwam enkele uren later al meteen terug ons mijn gezicht gegooid, toen we het winkelcentrum terug verlieten. Op slechts 150m van de uitgang van het winkelcentrum zaten we terug in de vuile sloppen waar mensen hun was aan het doen waren boven een gesprongen waterleiding en de straatriool. 30€ voor een vero moda t-shirt lijkt opeens zo waanzinnig veel om te betalen en waanzinnig weinig om betaald te krijgen. Het zijn enkele gelukkigen van de hogere middenklasse die hun dagje daar kunnen spenderen. Het zijn enkele tientallen vrolijke pubers, tegenover de honderden en honderden en HONDERDEN kinderen die we elke dag op en langs de straat zien. Tegenover de opgesloten kinderen in het weeshuis, de kinderen met rotte tanden, de baby’s van 6 maanden oud in de outdoor kliniek die amper 4,5kg wegen,…

Op donderdag was er opnieuw de outdoor in Tegharia. Namiddag hebben we eerst in de indoor geholpen om het volledige meubilair van het sari-shopje van de indoor terug te plaatsen, op 3 bouw-brikken hoogte weliswaar. Om de komende monsoon toch te slim af te zijn. Daarna moest nog een deel opgeruimd worden. Sinds de overstroming is de shop nog niet open geweest, alles ligt nog steeds overhoop en nu wordt alles op hoogte gezet om met de komende regen, nog een 3 tal maanden, niet opnieuw dit aan de hand te hebben.

LEEN:

Daarna zijn we opnieuw naar het gehandicapten centrum gegaan. Het straatje staat nog steeds blank. We zijn niet lang daar geweest deze keer. En om eerlijk te zijn, ben ik maar met 2 kinderen bezig geweest. Er zitten namelijk 2 rolstoel patiënten in het centrum. De enige jongen in het centrum is een flinke kerel van rond de 12 of 13 jaar, zeker. Hij lag bij mijn aankomst op zijn buik op zo’n typisch houten bed met dun matrasje op, in het donker. Het is heel erg confronterend. Met alle moeite kon hij me zeggen: LOOK LOOK en met zijn hoofd wijzen naar één van de muren. Na enkel tellen kreeg ik door dat er voor elk van de 2 rolstoel patiënten een poster hangt, met instructies voor omgang met hen. Blijkbaar kan Suan, zo heet hij dus, heel goed tekenen met een pen in zijn mond, houdt hij ervan om spelletjes te spelen en kan hij met voldoende ondersteuning (2 stevige volwassenen) zelf naar zijn rolstoel stappen. Niet veel later kwam er een man aan om hem weg te brengen naar ergens, ik weet niet waar. Daar kwam zijn moment van glorie, want hij stapte met onze steun tot aan zijn rolstoel, er waren zelfs 3 trapjes naar beneden voor nodig. Veel beter dan plat op het bed liggen, dat was duidelijk.

Ik kan zeggen hoe triestig het is dat deze kinderen daar zo zitten en liggen, in een totaal onaangepaste omgeving, maar dat is een open deur intrappen. Ik denk in hun geval dat het al een wonder is dat ze daar in zulke goede condities zijn, want de 2 andere opties zijn de straat of de dood. Dat is feitelijk hoe het is. Een van de kindjes in het centrum mist een been omdat haar moeder haar uit een trein heeft gegooid. En elk van hen zal een soortgelijk verhaal hebben. Ze zitten er allemaal omdat ze verbannen of achtergelaten zijn. Gedumpt omdat er iets met hun scheelt, omdat ze één meisje teveel waren of omdat de ouders andere dingen als prioriteit hadden of.. weet ik veel. Elke reden is blijkbaar goed genoeg. Gelukkig dat ze nu een dak boven hun hoofd hebben, gewassen zijn en onderwijs krijgen en elke dag eten hebben. Hier besef je hoeveel goed werk het project verricht en hoe ze over de jaren gegroeid zijn.

De dingen zijn in tweevoud als je hier goed rondkijkt. Je kan er ook gewoon niet over nadenken, maar als je er toch over nadenkt, dan is het een mes dat continu aan 2 kanten snijdt. Ze zitten in, naar westerse normen, erbarmelijke toestanden, maar tegelijk is dit wellicht de best mogelijk toestand waarin deze kinderen terecht hadden kunnen komen, want je wilt niet fantaseren hoe hun toekomst eruit gezien zou hebben zonder het weeshuis. Dus eigenlijk moet je blij voor ze zijn. Het IIMC is een geschenk in deze buurt en ze maken wel degelijk een enorm verschil voor heel veel mensen.

Vrijdag stonden we ingepland in een van de outdoors, samen met 6 andere vrijwilligers.

Eenmaal aangekomen in de indoor bleek het hele boeltje weer met Indiase Gründlichkeit ipv Duitse Gründlichkeit geregeld te zijn. Er was immers maar plaats voor 2 vrijwilligers in de jeep en niet 7. Uiteindelijk was het Leen en Eric, een zweedse vrijwilliger die konden gaan. De rit naar de outdoor was zacht gezegd, niet-zacht te noemen. Minstens een 20-tal keren met haar hoofd tegen het plafond, geperst in de kofferbak (met zitjes) van de jeep. Het wordt al stilaan een vertrouwd plekje. De gaten in het wegdek en de ruwe rijstijl van zowat elke chauffeur hier, deden de rest. De outdoor was niet bijzonder groot, een 5-tal kamers op gelijkvloers en boven waren ook nog wat lokaaltjes. Er zaten al een 20-tal patiënten te wachten toen we aankwamen. In het verplegerslokaaltje werden snel de injectie naalden, bloeddrukmeters en wat ontsmettingsmiddel uit de kast getoverd en we waren klaar voor onze routine.

LEEN:

Een 25, misschien 30-tal patiënten heb ik achter elkaar een injectie mogen geven; een goeie leerschool. Er waren veel ouderen bij. Er was één vrouw die zo mager was dat haar bekken en heupen volledig uitgekerfd in haar lichaam stonden, best moeilijk om daar een goeie injectie plaats te vinden! Anderen kwamen aan met 2 houten stokken, meer gelijkend op takken, die dienden als wandelstokken. Ik heb kranige patiënten van vooraan in de 80 gezien, maar ook een man van 65 die eruit zag alsof hij 85 was. Wederom redelijk schrijnende toestanden. Daarna was het alweer tijd om op te ruimen. Na een dik half uur werken waren we door de patiënten heen.

Toen we in de jeep stapten stond één van de oudere vrouwen nog op straat te wachten met haar wandelstok. Ze smeekte en probeerde om mee te mogen met de jeep. Ik weet niet of ze echt capabel was om nog tot haar huis te geraken, ze zag er enorm kreupel en afgeleefd uit. Maar helaas moesten we hard zijn en de deur voor haar neus dichtslaan. Hier zijn gewoon tevéél mensen om te helpen.

We hebben op vrijdag ook nog met Sujit gepraat over wat we willen doen met ons ingezamelde geld. De eerste groep die hier was in April heeft besloten om fietsjes te kopen, zodat de sponsorkinderen tot aan de schooltjes geraken. Wij hebben gezamenlijk beslist dat we het grootste deel van ons geld ook aan fietsen willen besteden, maar anderzijds willen we graag een klein deel van ons geld spenderen aan speelgoed. Zowel de kinderen van het gehandicapten centrum, de peuters van de daycare, als de kinderen die in de indoor op de ziekenboeg verblijven, hebben amper speelgoed. We vonden dit beiden te belangrijk om gewoon te negeren. Bijgevolg gaan we deze week met Sujit kijken voor speelgoed, voornamelijk motorisch actief speelgoed. De meeste kinderen kunnen immers voornamelijk alleen maar TV kijken of boeken lezen, omdat dat de enige dingen zijn die ze hebben. Een paar ballen, kleine trapfietsen, steps of tennisraketjes, misschien een pingpong tafel, zou een wereld van verschil maken. Deze beslissing voelt heel erg goed.

De volgende blog komt na het weekend online, hopelijk kunnen we dan ergens een wat stabielere wi-fi verbinding vinden!

24-07-2015 om 18:53 geschreven door AnneLeen  

Deze morgen waren we weer als eerste in de indoor, veel te vroeg zoals gewoonlijk. De reden daarvoor is dat, enerzijds, de Indiërs gewoon altijd te laat komen. En anderzijds, dat de andere vrijwilligers elke dag moeten reizen van en naar de guesthouse. Dus daar zaten we dan maar weer, thee te drinken, wat rond te kijken.

Tegen 11u zijn we dan eindelijk begonnen aan iets van activiteit. We zijn naar de daycare geweest, waar de kinderen opgevangen worden van de vrijwilligers en mede<erkers van het project. De kinderen zijn tussen de 2 en 4 jaar oud zowat. Er waren vandaag best veel kinderen, een stuk of tien. Soms zijn het er maar 4 of 5. Het is nogal triestig om te zien dat de kinderen in een lokaal zitten waar de gordijnen toe zijn en er niet veel voorziening is, terwijl er een stuk of 5 vrouwen samenzitten niks te doen. Ondertussen zitten de kinderen op een tapijt op de grond een beetje op zichzelf te spelen. Wij hadden papier en vetkrijtjes mee zodat ze konden spelen. Na enige aarzelingen kwamen ze helemaal los. Tekenen, vliegertjes vouwen en vooral de papieren hoedjes waren een succes. Niet altijd even naar de zin van de Indiase vrouwen, die volgens mij gewoon liever hebben dat de kinderen stil zitten en vooral niet teveel activiteit vertonen. Sommige van de kinderen zagen er ook niet zo goed uit. Eentje had snottebellen hangen, maar niemand is geïnteresseerd om daar  iets aan te doen, ik weet zelfs niet of ze zakdoeken hebben, maar zelfs met toiletpapier ofzo denk ik niet dat vrouwen zich er druk om zouden maken. Een ander kindje had 4 zwarte voortanden. Zijn hele gebit was om zeep. Tegen 13u vertrokken we en dat vonden de kinderen natuurlijk heel jammer.

S’ middags hadden we onze eerste Bengaalse les, de andere Europeanen hadden er al 4 gehad en deze laatste was voor hen een herhaling. Voor ons was de les een krampachtige poging om zoveel mogelijk van de woordjes die de vrouw opsomde op te schrijven in een schriftje. Het was niet de meest efficiëntie les die we hebben gehad.

Om 17.30u zijn we dan naar het wees- en gehandicapten centrum gegaan, wat slechts enkele minuten van de indoor ligt. Hier zitten een 20-tal gehandicapte kinderen of weeskinderen. Bijna allemaal meisjes. Zij worden dikwijls gedumpt uit hun familie omwille van hun handicap, omdat zij toch niet kunnen trouwen en de familie zou dan een veel te grote bruidsschat moeten betalen en dergelijke. Redelijk triestig eigenlijk. De omstandigheden in het centrum zijn ronduit erbarmelijk. De kinderen slapen in een kamer met enkel 5 bedden, ze hebben zelfs geen dekens of kussens om op de bedden te leggen. Een van de kindjes vertelde me dat ze enkel een schrijfschriftje, een boek, wat pennen en haar kleren heeft, verder niks. Dit geldt voor de meeste kinderen. Verder was er een keuken/eetzaal die minder uitgerust is dan meeste keukens bij ons op kamp van de jeugdvereniging. Er was ook een leeskamer met redelijk veel boeken en 1 tv. En dat is eigenlijk alles. Er was nergens speelgoed dat wij niet hadden meegebracht. De speelkamer was te herkennen aan een enkel plastiek tennisracketje dat in België kleine kinderen wel eens gebruiken in een zwembad, het tweede racketje vonden we iets later in de gang bij de voordeur. Een balletje was nergens te vinden en deze rackets bleven als enige speelgoed ongebruikt in het vuil liggen. Dit terwijl de bewoners tussen de 6 en 14 jaar leken te zijn. De kinderen waren dan ook dolblij toen we aankwamen met ballonnen en springtouwen. Ze vertelden dat ze veel bezig zijn met zingen, dat was dan ook wat ze bezig waren toen wij aankwamen. Hun voorliefde voor zang en dans is niet verwonderlijk aangezien ze daar geen materiaal voor nodig hebben en dit dus een goedkope oplossing is om de dag door te komen. Na de show gingen ze compleet uit de bol met de springtouwen en ballonnen. De ballonnen waren tot groot verdriet van de kinderen al snel stuk op de scherpe stenen buiten waar de kinderen op blote voeten op speelde wegens plaatsgebrek in het huis. Gelukkig herinnerde we ons een doktershandschoen die achtergebleven was in een hoekje van de tas, deze was een stuk weerstandiger tegen de scherpe ondergrond.

’S Avonds zijn we verhuisd naar de guesthouse, waar we warm onthaald werden.

De guesthouse is een soort appartementsblok, helemaal niet zoals je thuis een appartementsblok voorstelt. Op het gelijkvloers is een kookgedeelte, een gemeenschappelijk deel met een grote tafel en wat (plastieken tuin-)stoelen (zoals overal in India, zo erg zelfs dat ze hier spreken over ‘kwaliteitsvolle’ , als ze het hebben over tuinstoelen… Ze houden teveel van plastiek hier.). Dan zijn er 4 verdiepen met telkens een badkamer-ding met douche, wc en lavabo, 2 of 3 kamers zowat, en een gemeenschappelijk deeltje daartussen met een tafel en stoel. Op elke kamer zijn 2 of 3 bedden.

Donderdag zijn we naar de outdoor vertrokken met de metro en tuktuk, zoals we elke dag ook naar de indoor zouden reizen. In de outdoor stonden al tientallen mensen te wachten toen we er om half 11 drijfnat aankwamen (jawel, moesson regen 24u per dag!). Snel onze stethoscoop, alcoholgel en handschoenen gepakt, 5 minuten rondleiding en hopla, we vlogen er in.

Deze outdoor kliniek ligt op slechts enkele honderden meters van de indoor en is de grootste van ze allemaal. Op donderdag komen hier honderden mensen. Er zit een tandarts die aan de lopende band tanden trekt, er wordt bloed genomen voor parasieten onderzoek, suikermeting, zwangerschap…. De stalen worden opgestuurd naar een labo elders, microscopie voor parasieten voeren ze zelf uit. Er worden injecties allerhande geplaatst, er is een radiologie gedeelte, een gedeelte voor het wegen en meten van kinderen en bijhorend nutritie gedeelte waar de moeders met ondervoede kinderen melkpoeder en voedingspakketten kunnen krijgen. Verder is er een lokaaltje voor de oogarts met apparatuur die zelfs in België niet misplaatst zou zijn, dit is op de X-ray machine na zonder twijfel de duurste kamer in de hele outdoor. Hier worden zelfs brillen verkocht. Er is ook een wondzorg gedeelte waar mensen komen met huidinfecties. Huidinfecties zijn hier schering en inslag. Om precies te zijn, denk ik niet dat ik al een patiënt heb gezien zonder…

Namiddag hebben we de les voor morgen voorbereid. Dan moeten we aan de womens peace council een les geven over bloeddruk meten, wegen en temperatuur nemen, net zoals de vrouwen van dinsdag deden. We hebben een prachtige poster getekend over bloeddruk meten.

Om 15u hebben we de doktersronde in de indoor gevolgd. Daar moesten we gewoon bij elke patiënt een snel algemeen onderzoek doen. Er liggen verschillende patiënten die wachten op een plastische ingreep, zoals enkele meisjes met brandwonden, een peuter met een aangeboren vergroeid vingertje,… Ook was er net een nieuw jongetje van zo’n 8 jaar binnen gekomen met wondes aan de voeten en handen. Voor de verandering… een schimmelinfectie tot en met. Hij kon zelfs amper op zijn voeten lopen van de pijn. Alles was verschilferd en al tot open wondes gesprongen. Deze jongen zijn voeten hebben we verzorgd, daarna zijn we de andere patiënten gaan zien.

Tegen 17u was het nog steeds niet gestopt met regenen. In tegendeel, het viel met bakken uit de lucht. En het staat met bakken op de grond. De binnenkoer is een peuterzwembad, de straten een ware rivier. We moesten nog snel enkele brikken verplaatsten van Sujit omdat het lokaal met schriftjes voor de school aan het onderlopen was. Daar stonden we dan op straat, tot aan onze knieën in het water. En dan bedoel ik letterlijk: TOT AAN ONZE KNIEËN.

Wat vrijdag betreft, is ‘BLUB’ het best beschrijvende woord.

De hele nacht heeft het non-stop geregend en geonweerd. Toen we vertrokken aan de guesthouse viel alles wel mee, maar een keer aangekomen in de buurt van de indoor, kregen we andere taferelen voorgeschoteld.

De tuktuk heeft ons achtergelaten in de buurt van de korts-bijzijnde outdoor kliniek, omdat alle straten overspoeld waren. We moesten dus te voet verder, al wadend door het vieze, vuile, walgelijke regen- en afvalwater. Voor ettelijke honderden meters stonden we tot aan onze enkels/knieën in het water. Sandalen doorweekt, broek opgekruld. Yummie.

Ook de indoor stond blank.

Na het grondig spoelen en desinfecteren van onze benen en handen (1 van 1000x vandaag) zij we begonnen aan de patiënten ronde in de indoor. De les over bloeddruk meten en dergelijke werd afgelast omdat toch niemand van de vrouwen tot aan de locatie kon geraken. We hebben daarna geholpen om spullen op het droge te krijgen. Pas toen werd de impact duidelijk. De hele shop, waar we onze sari kochten, stond blank. Wat nog droog was werd aan de kant gelegd, wat nat was is verloren. Enorm veel lakens, stofjes, bloesjes, sari’s, maar ook rekeningen-boeken en schoolmateriaal is verzopen in het water. De weinige elektrische toestellen hebben ze gisteren nog op brikken gezet gekregen, dus die was veilig. Maar tientallen, pak maar honderden pakken met papier, perforators, schoolschriftjes,.. alles is kapot. Een van de vrouwen vertelde dat zij nog op school zat, de laatste keer dat ze zich herinnert dat het water zo hoog stond. Het moet dus ongeveer een 15-tal jaren geleden zijn dat het project zodanig overstroomd was.

Alle activiteiten werden afgelast omdat niemand in het dorp zich kan verplaatsen en toch maar bezig is om zijn eigen hachje te redden. Tegen 15u hebben we dan Sujit maar gebeld om te vragen wat we moesten doen. Hij vertelde ons dat de overheid een nationale regendag heeft afgekondigd. We konden naar huis, geen werk vandaag. Terug wadend door de straten.

Op de weg terug naar de tuktuk/metro, enkele honderden meters van het IIMC, wilde er een auto passeren langs ons. Het water stond 40cm hoog, dus voorzichtig zetten we wat stappen opzij en….  NEEEEEEEEEEE. Daar ging Leen.. met 1 been in een rioleringsgeul gestapt. In minder als een seconde stond ze een half meter lager. Tot aan haar middel in dat smerige vatsige pikzwarte water. 1 been in de geul, het andere er nog langs. De gsm en metrokaart en wat geld nog in haar zak. Gelukkig is haar rugzak goed waterbestendig en niet echt in het water gekomen, dus die spullen waren safe.

Maar toch. BAH. Bah bah bah bah bah bah BAH.

Iedereen snelde toe, de gsm bleef wonderbaarlijk genoeg gewoon flink werken. Na een snelle check, had ze gelukkig nergens een open wondje opgelopen (hello infecties!!!).

Dus we konden verder. Nu mocht Leen dus het komende uur in drijfnatte, walgelijke rioolkleren met de tuk tuk en metro naar huis. Hier en daar kreeg ze bijgevolg wel een rare blik, vooral in het meer stedelijke deel aan de metro, waar helemaal niet eens echt water stond.

Aangekomen in de guesthouse is ze onmiddellijk met kleren en alles aan onder de douche gekropen. Wassen met zeep, schrobben met zeep, wassen met desinfectans.. kleren in een emmer om te weken, schoenen spoelen en vol krantenpapier. Sjonge jonge. Walgelijk.

Eindelijk opgefrist hebben we van de vrije dag (die eigenlijk al bijna om was, want het was al bijna 17u ondertussen), gebruik gemaakt om naar de shop van Akkash te gaan. Dat is in het centrum van de stad, waar er meerdere winkels zijn. Akkash is eigenlijk een paradijs voor kooplustige vrouwtjes.

Hij verkoopt souvenirtjes, juweeltjes, kledij, sjaals, tassen, postkaarten,….

Wist je dat?

• -       het onmogelijk is om aan de hand van intonatie af te leiden wat Indiërs willen zeggen? Het lijkt voor ons Belgische oor namelijk steeds of ze aan het ruziemaken zijn.
• -       Indiërs zich na een botsing graag even boos maken op de andere chauffeur maar na deze scheldpartij ieder hun eigen weg vervolgen zonder bekommering om schadevergoedingen? Een bluts meer of minder maakt immers toch geen verschil.
• -       De winkel van Akkash de grootte heeft van de Six bij ons maar dat we er langer kunnen shoppen dan in de Primark?
• -       Wij niet wisten dat bij hevige regen thuisblijven van hun werk terwijl wij, gekke Europeanen ons een weg door het water banen?
• -       Anne (dankzij het smerige water) als eerste Belg slachtoffer werd van de travelers disease?

11-07-2015 om 10:37 geschreven door AnneLeen  

Na een reis van meer dan 24 uur met 3 vliegtuigen en een helse autorit zijn we aangekomen in het IIMC. Al op het eerste vliegtuig werden we in de Indische stemming gebracht door stewardessen met kleurrijke pakjes en korte hoofddoekjes. Op iedere vlucht kregen we een maaltijd en tot onze o-zo-grote-verrassing bestonden avondeten, lunch en ontbijt uit rijst met kip en curry. Enkel bij het ontbijt besloten we de kip in te ruilen voor vers fruit na verschillende waarschuwingen om nooit, never, maar dan ook echt nooit iets van eten te bestellen waar er spicy in de naam staat.  Anne had nog nooit zo ver gevlogen en was dan ook helemaal verrast door de luxe van de vliegtuigen met films, Amerikaanse series, moderne hitlijsten en verschillende spelletjes. Iemand is plots veel minder geïnteresseerd  in het reizen met reisbussen… Na een tussenstop in Dubai en New Delhi waren we door de nacht heen gevlogen en ondanks dat we uren gezeten hadden zagen we iedere stoel als een kans om wat slaap in te halen. Op de luchthaven van Kolkata werden we opgewacht door een man met de gemakkelijkste job van heel India, namelijk 2 blonde en blanke meisjes vinden in een gebouw waar enkel Indiërs rondlopen. Op ons laatste vliegtuig waren wij al de enige bleekscheten.  We stapten uit de airco-gekoelde inkomhal en werden overvallen door de vochtige hitte die meteen in uw kleren kruipt en zorgt dat deze op een paar tellen helemaal nat zijn.

De autorit naar het IIMC was op zijn zachtst gezegd te omschrijven als uniek en avontuurlijk, te meer aangezien Indiërs er een speciaal verkeersreglement op na houden. Rijstroken, fietspaden en voetpaden bestaan niet en iedereen loopt en rijdt en toetert om zich een weg te banen door de menigte. Onderweg naar het IIMC maakte we een eerste keer kennis met India. India is kleurrijk, beweeglijk en vol geluiden.

Wist-je-datjes:

Wist je dat

• -       de meest behendige chauffeurs in India wonen?
• -       5 cm langs beide kanten meer dan voldoende is om andere auto’s in te halen?
• -       het niks uitmaakt of dit langs links of langs rechts gebeurd?
• -       ook de andere verkeersregels niet zo bekend zijn bij de lokale bevolking?
• -       Verkeerslichten optioneel zijn?
• -       We desondanks geen doodsangsten uitstonden omdat de teller zelden boven de 40 km/uur raakte
• -       Alle Indiërs rijden met hun duim op de toeter?
• -       Deze dan ook zeer multifunctioneel is?
• -       Een druk op de toeter betekent: “Aan de kant dan haal ik u in!”, “Dat had je maar gedacht!”, “Sneller lopen voetgangers!”, alsook “He kijk naar mij, ik heb een auto!”?

Wat we willen zeggen: we zijn uiteindelijk toch wel aangekomen. Het IIMC is nog wel een mooi gebouw. Echt zoals in de films. Ik kan niet meer zeggen als: je moet het zien om het te snappen.

We werden verwelkomd door Bernali en zij toonde ons onze kamer. De eerste 2 nachten zullen we slapen in de indoor kliniek zelf, omdat de guesthouse nog vol zit. We zijn met 24 vrijwilligers hier! Lekker veel! Spanjaarden, Italianen, een Deense en nog een paar andere nationaliteiten waar we nog niet achter zijn. Onze kamer is een kamer van 2,5 bij 5 ongeveer, met 2 bedden in  (lees: 4 poten en een houten plank, met daarop een dun dekentje als matras) en het gewoonlijke traliewerk als raam.

We zijn meteen ingesprongen in de meeting van maandagavond met de vrijwilligers, bij dr Sujit. Iedereen mocht zijn zegje doen over de voorbije week, dus dat duurde lekker lang. Daarna gingen de vrijwilligers terug naar de guesthouse en kregen wij nog een maaltijd voor we ons eindelijk konden douchen en gaan slapen.

De vrouwen in de keuken zijn nog wat moeilijk te begrijpen, maar na wat gebarentaal over het feit dat we niet wisten hoe de maaltijden geregeld/betaald worden, kwam er een: YOU SHUT UP AND START EATING RICE! PAY IS TOMORROW.
Ai-hai sir! En dus aten we rijst J

Wel lekker hoor.. met een soort van frietjes bij en saus. En ze schepten gretig bij op…

Nog wat wist-je-datjes over ons verblijfsplaats:

• -       Wist je dat we huisdiertjes hebben? Leuke hagedisjes en hagedissen fleuren zowat elke kamer hier op. Daarnaast is er nog een assortiment spinnen, muggen en andere insecten.
• -       Ramen hier compleet nutteloos zijn. Traliewerk en houten schotjes voldoen.

Dag 1:

Vandaag hebben we de andere vrijwilligers gewoon een beetje gevolgd, omdat we nog niet echt een planning hadden. In de voormiddag zijn we in de indoor gaan helpen om de parameters te nemen van enkele patiënten die hier liggen. Met het weinige materiaal dat er ter beschikking was en met behulp van de nodige gebarentaal is ons dat gelukt. Vlak na de middag zijn we in het lokale winkeltje van het IIMC een sari gaan uitkiezen. Deze sari’s worden gemaakt door de vrouwen in het naai-atelier en de opbrengst gaat dus ook naar het project.

Wat een keuze!! Het was moeilijk kiezen tussen de grote hoeveelheid fleurige en kleurige stofjes. Uiteindelijk heeft Anne een rood-groene sari en Leen een paarse met goud. Foto’s hiervan zullen later ongetwijfeld verschijnen, want zondag moeten we immers in sari gaan eten bij dr. Sujit en zijn familie.

Om 15u is Anne vertrokken naar een voetbalwedstrijd tussen de kinderen van de school (die getraind worden door mensen van Real Madrid) en de vrijwilligers. Op dat moment viel de regen met bakken uit de lucht en het veld leek dus eerder op een zwembad.  Zoals verwacht hebben de kinderen gewonnen.

Leen ging in tussentijd mee naar de outdoor in Chukberia om een women-empowerment activiteit bij te wonen. Eerst kregen ze uitleg over de werking van de microkredietbank. De women empowerment bestaat uit vele groepen van telkens 11 vrouwen. Deze groep (groep 4 – Mother theresa), komt elke week 2 uren samen. Tijdens die uren bespreken ze de kranten en magazines van de stad. De belangrijkste artikels worden uitgeknipt en in een boek geplakt. Enkele keren per maand gaan zij naar de afgelegen dorpen en dan vertellen zij aan de lokale vrouwen over deze artikels. Zo blijven de vrouwen mee met wat er leeft in de maatschappij en in hun stad. Bovendien hebben ze 2 medisch-verantwoordelijke vrouwen. Zij krijgen 6 maanden lang opleiding (lees: oefenen op de bijeenkomsten) om te leren hoe ze bloeddruk moeten meten en temperatuur en dergelijke. Als er bij hun bezoek aan de dorpen enig medisch probleem opduikt, dan kunnen zij als eerste aanspreekpunt dienen.

‘s avonds zijn we voor de eerste keer buiten de indoor gaan eten, bij de welbekende Sugar Spice. De lekkere egg-rolls waren een welgekomen afwisseling van de rijst, rijst en rijst.

Vanavond is onze laatste nacht in deze kamer, morgen kunnen we verhuizen naar de guesthouse bij de andere vrijwilligers.

 Zo.. dat was het voor nu.

1. Onze eerste kamer
2. Panorama van het indoor centrum (tevens uitzicht vanuit onze kamer)
3. groepsfoto van groep mother theresa op de women empowerment
4. oefenen met de bloeddrukmeter bij groep mother theresa
5. kinderen die hier in de indoor dansles krijgen

08-07-2015 om 09:51 geschreven door AnneLeen  

Hier een eerste bericht van A01 (of voor de goede verstaander: Anne Leen).

INDIA01 is onze blog waarop jullie het verhaal kunnen volgen van onze eerste trip naar India.

Voorlopig spreken wij nog vanuit België, maar dat zal niet lang meer duren.

Na een heel academiejaar voorbereiding is het binnen 4 weken eindelijk zo ver: wij stappen op het vliegtuig richting India!

Onze koffers zijn al voor een groot deel gepakt en staan lonkend langs ons bed te wachten (zie foto's).

De vaccinaties zijn geprikt, de paspoorten klaar, de visums aangevraagd,...

Voor nu wachten ons nog 3 weken vol super leuke examenstress en bachelor-beproevingen, maar daarna ligt het avontuur op ons te wachten.

Na enkele dagen afscheid nemen van familie en vriendjes & vriendinnetjes, vertrekken we op 5 juli vanuit Dusseldörf naar het zwoele, hete en natte India (dank u, moesson-seizoen).

We gaan daar stage lopen in het IIMC (Institute for Indian Mother and Child - http://www.iimcmissioncal.org).

We zullen het werk verderzetten van onze collega-klasgenoten die in april en mei reeds daar waren (http://studentsforkolkata.blogspot.in).

Dit zal onder andere betekenen dat we inspringen in de indoor en outdoor medische centra, maar ook lessen geven aan kinderen en vrouwen en zo hopen bij te dragen aan een betere toekomst voor deze kwetsbare groepen.

Wij staan alvast te popelen om te vertrekken!

Hopelijk komen we met evenveel goede ervaring thuis als onze voorgangers.

Liefs

A01

08-06-2015 om 16:56 geschreven door AnneLeen