Af en toe loopt hier in huis een mannetje van bijna 3 rond. Toen ik aan zijn papa vroeg of hij nog niet naar school moest keek hij me maar raar aan. '3 is toch veel te jong. Als hij 5 is begint hij net als al de anderen met school.' Blijkbaar beginnen ze hier op hun 5 met een jaartje Kindy. Een soort laatste jaar kleuterklas waar ze de kinderen al de basis van het lezen en het schrijven bijbrengen. Als je écht wil kan je je kind ook op Pré-Kindy doen. Dat is dan vanaf 4 jaar. 'Maar er zijn er niet veel die dat doen.Omdat het zo zielig is om zo'n jonge kinderen al naar school te laten gaan.' Ik doe het verhaal van 2.5 jarigen die op hun eerste schooldag tranen met tuiten huilen en krijg 4 verbaasde blikken. 'Op 2.5?' Als ik hun uitleg dat zij net hetzelfde doen maar dan met de dagopvang moeten ze me gelijk geven dat het goedkoper is om naar school te gaan dan naar een creche. De kinderen hier dragen allemaal een uniform. En hoeveel verschillende er zijn! Een sportieve outfit in blauw met groen en geel, een klassieke rok of broek met een hemd in het grijs, een blauwe jurk, een sportieve outift in het bordeau, een blauw rokje,... Er zijn zovele verschillende combinaties. De klassieke zijn bijna altijd met das en een hoed, meestal van stro en de sportieve zien eruit als een voetbaloutfit en daarbij hoort meestal een pet, met of zonder speciale nekbescherming Het is wel mooi om vooral de kleintjes zo te zien rondlopen.
Een schooljaar loopt hier anders dan in België. De zomervakantie loopt hier van begin november tot de eerste maandag na 1 januari. Ik weet niet of dat zo in alle staten of voor alle steden zo is maar hier is het zo. En er zijn ook geen vakanties als de Kerstvakantie of paasvakantie want school en religie gaan hier niet samen, toch niet in de staatscholen. Er zijn gewoon breaks in het midden van het trimester. 'Faithschools' zoals bij ons het katholieke onderwijs zijn hier echt nog voor de gelovigen. Ze verwachten dat je als leerling en als gezin naar de kerk gaat waaraan de school verbonden is, of dat nu anglicaanse, katholieke of protestantse scholen zijn. En je moet het kunnen bewijzen.
Middelbare scholen hier hebben een uurrooster dat zelf te bepalen is door de leerling. Hoe werkt dat? Wel elk opleidingsvak krijgt een 'gewicht' en elk schooljaar moet een min. gewicht hebben. Er zijn wel een aantal verplichte vakken. Geschiedenis is verplicht, wiskunde, engels en een vreemde taal. Bij die vreemde talen heeft Frans het zwaarste 'gewicht'. Als je beslist geen Frans te nemen kan het zijn dat je in de plaats 2 andere talen moet nemen. Die talen kunnen zijn: Duits, Japans, Indonesisch, Hindi, Arabisch, Spaans, Italiaans. Het aanbod hangt wel af van school tot school. Maar de keuze is hier net iets uitgebreider dan waar ik naar school ging. Examens hebben ze hier niet elk trimester of semester maar enkel op het einde van het laatste jaar en van die resultaten hangt dan af of je naar de universiteit mag of niet. Ook zijn er hier heel veel privéscholen, die kosten enrom veel geld maar zijn volgens veel ouders beter dan staatsscholen of faith scholen. In die scholen zitten ook grote groepen buitenlandse studenten die door rijke ouders vanuit vooral India, Indonesië en China naar hier gestuurd worden om een goede opleiding te krijgen.
Universiteiten en TAFE-opleidingen (dat is ongeveer zoiets als onze hogescholen) die hebben het hier een heel stuk beter en makkelijker dan in België. Ze stoppen ermee op 1 november en beginnen terug begin MAART!!!. Van vakantie gesproken! Herexamens bestaan hier wel niet. Je kan gewoon het vak opnieuw doen in de volgende semester. Een vierjarige universiteitsopleiding bestaat uit 8 semesters van 13 weken. Ook de universiteiten hebben een enorm grote studentenpoel die vanuit het buitenland naar hier komt om te studeren. Vooral studenten uit India, China en Japan komen in grote getalen naar hier. De opleidingen zijn hier blijkbaar beter. Ik heb cijfers gehoord die gaan tot 1 op 3 buitenlandse studenten. Of die cijfers waar zijn kan ik moeilijk inschatten maar ik ken ook een meisje uit China die hier studeert en die een heel grote vriendengroep heeft van 'echte' chinezen. Inschrijvingsgeld van die studenten zijn voor de australische universiteiten meer dan broodnodig om te overleven. Dat werd duidelijk nadat in Melbourne een Indische student was aangevallen door racisten en de regering toen opriep om indische studenten niet meer naar Australie maar naar Engeland te sturen. De Australische regering kwam gelijk met de mededeling dat het een on-off event was en zeker niet representief wat de australische samenleving betrof.
Af en toe loopt hier in huis een mannetje van bijna 3 rond. Toen ik aan zijn papa vroeg of hij nog niet naar school moest keek hij me maar raar aan. '3 is toch veel te jong. Als hij 5 is begint hij net als al de anderen met school.' Blijkbaar beginnen ze hier op hun 5 met een jaartje Kindy. Een soort laatste jaar kleuterklas waar ze de kinderen al de basis van het lezen en het schrijven bijbrengen. Als je écht wil kan je je kind ook op Pré-Kindy doen. Dat is dan vanaf 4 jaar. 'Maar er zijn er niet veel die dat doen.Omdat het zo zielig is om zo'n jonge kinderen al naar school te laten gaan.' Ik doe het verhaal van 2.5 jarigen die op hun eerste schooldag tranen met tuiten huilen en krijg 4 verbaasde blikken. 'Op 2.5?' Als ik hun uitleg dat zij net hetzelfde doen maar dan met de dagopvang moeten ze me gelijk geven dat het goedkoper is om naar school te gaan dan naar een creche. De kinderen hier dragen allemaal een uniform. En hoeveel verschillende er zijn! Een sportieve outfit in blauw met groen en geel, een klassieke rok of broek met een hemd in het grijs, een blauwe jurk, een sportieve outift in het bordeau, een blauw rokje,... Er zijn zovele verschillende combinaties. De klassieke zijn bijna altijd met das en een hoed, meestal van stro en de sportieve zien eruit als een voetbaloutfit en daarbij hoort meestal een pet, met of zonder speciale nekbescherming Het is wel mooi om vooral de kleintjes zo te zien rondlopen.
Een schooljaar loopt hier anders dan in België. De zomervakantie loopt hier van begin november tot de eerste maandag na 1 januari. Ik weet niet of dat zo in alle staten of voor alle steden zo is maar hier is het zo. En er zijn ook geen vakanties als de Kerstvakantie of paasvakantie want school en religie gaan hier niet samen, toch niet in de staatscholen. Er zijn gewoon breaks in het midden van het trimester. 'Faithschools' zoals bij ons het katholieke onderwijs zijn hier echt nog voor de gelovigen. Ze verwachten dat je als leerling en als gezin naar de kerk gaat waaraan de school verbonden is, of dat nu anglicaanse, katholieke of protestantse scholen zijn. En je moet het kunnen bewijzen.
Middelbare scholen hier hebben een uurrooster dat zelf te bepalen is door de leerling. Hoe werkt dat? Wel elk opleidingsvak krijgt een 'gewicht' en elk schooljaar moet een min. gewicht hebben. Er zijn wel een aantal verplichte vakken. Geschiedenis is verplicht, wiskunde, engels en een vreemde taal. Bij die vreemde talen heeft Frans het zwaarste 'gewicht'. Als je beslist geen Frans te nemen kan het zijn dat je in de plaats 2 andere talen moet nemen. Die talen kunnen zijn: Duits, Japans, Indonesisch, Hindi, Arabisch, Spaans, Italiaans. Het aanbod hangt wel af van school tot school. Maar de keuze is hier net iets uitgebreider dan waar ik naar school ging. Examens hebben ze hier niet elk trimester of semester maar enkel op het einde van het laatste jaar en van die resultaten hangt dan af of je naar de universiteit mag of niet. Ook zijn er hier heel veel privéscholen, die kosten enrom veel geld maar zijn volgens veel ouders beter dan staatsscholen of faith scholen. In die scholen zitten ook grote groepen buitenlandse studenten die door rijke ouders vanuit vooral India, Indonesië en China naar hier gestuurd worden om een goede opleiding te krijgen.
Universiteiten en TAFE-opleidingen (dat is ongeveer zoiets als onze hogescholen) die hebben het hier een heel stuk beter en makkelijker dan in België. Ze stoppen ermee op 1 november en beginnen terug begin MAART!!!. Van vakantie gesproken! Herexamens bestaan hier wel niet. Je kan gewoon het vak opnieuw doen in de volgende semester. Een vierjarige universiteitsopleiding bestaat uit 8 semesters van 13 weken. Ook de universiteiten hebben een enorm grote studentenpoel die vanuit het buitenland naar hier komt om te studeren. Vooral studenten uit India, China en Japan komen in grote getalen naar hier. De opleidingen zijn hier blijkbaar beter. Ik heb cijfers gehoord die gaan tot 1 op 3 buitenlandse studenten. Of die cijfers waar zijn kan ik moeilijk inschatten maar ik ken ook een meisje uit China die hier studeert en die een heel grote vriendengroep heeft van 'echte' chinezen. Inschrijvingsgeld van die studenten zijn voor de australische universiteiten meer dan broodnodig om te overleven. Dat werd duidelijk nadat in Melbourne een Indische student was aangevallen door racisten en de regering toen opriep om indische studenten niet meer naar Australie maar naar Engeland te sturen. De Australische regering kwam gelijk met de mededeling dat het een on-off event was en zeker niet representief wat de australische samenleving betrof.
Tussen Tivoli (de voorstad waar ik verblijf en een voorstad van Brisbane) en Ipswich (een andere voorstad) rijdt welgeteld één bus per uur. één! En ze zijn stipt, té stipt. 25 na het uur is geen 25.30 na het uur. Je moet de chauffeur laten weten dat je zijn bus wil nemen, anders rijdt hij gewoon door! Ook al komt er aan die bushalte geen enkele andere bus voorbij. Ben je er dan opgeraakt moet je nog betalen, liefst gepast dan nog. Dan scheuren ze er als een gek vandoor want als ze iemand moeten oppikken verliezen ze tijd en die moeten ze onderweg terug goedmaken. (we mogen zeker niet te laat zijn aan de volgende halte!) En de bussen zijn dan nog gekoppeld aan de treinen. Is de bus te laat kan je naar de aansluiting met de trein fluiten. Er is dan ook maar één trein per uur naar Brisbane vanuit Ipswich. Een 'buske' zoals ze dat noemen bij ons thuis, een boemeltrein noemen ze dat ergens anders. Gemiddeld elke 2 minuten is er een halte. Een ritje naar de stad duurt een uur. Als je in België een uur op de trein zit, ben je van Londerzeel tot in Gent. Hier ben je in de stad. Ik heb trouwens dinsdag gemerkt dat de hele lijn die in Ipswich voorbij komt van de ene kant van Brisbane naar de andere kant van de stad gaat. Samen goed voor 3 en een half uur sporen van het ene eind van de stad naar het andere.
Dan maar fietsen of te voet gaan zou je dan denken. Geen slecht plan ware het niet dat voet- en fietspaden hier de rare gewoonte hebben gewoon te verdwijnen. Van de ene op de andere meter kan het gedaan zijn met wandelen. Fietsen zou nog gaan maar dan moet je op de rijbaan naast de auto's die hier niet zo tuk zijn op de 'zwakke weggebruiker'
Lange afstandsreizen worden hier gedaan met het vliegtuig. Een vlucht Brisbane - Perth duurt toch ong 3 uur. Je kan dat natuurlijk ook met de trein doen, maar wie gaat dat doen als je evenveel betaalt als voor een vliegtuigticket? Ohja dan is er natuurlijk ook nog 'greyhound'. Interstate busreizen. Spotgoedkoop en de oplossing voor wie graag op de bus zit. Maar denk eraan dat de reistijd tussen de 2 grote steden aan de Oostkust Brisbane en Sydney 14 uur bedraagt.
Als je in België een prepaid kaart koopt met een gsm, dan neem je de gsm, of krijg je die van de winkelbediende. Je koopt een nr. van weet ik veel wie, je betaalt en vertrekt. Simpel. En zo zou het moeten. Hier koop je net zo een gsm om toch een beetje bereikbaar te zijn. Als je dat ooit van plan moest zijn, trek dan genoeg tijd uit om je aankoop te doen. Geloof me het is nodig.
Het enige dat ik nodig heb is een telefoon waarmee ik in Australië goedkoop bereikbaar ben en naar het buitenland, naar België dus, kan bellen en smsjes sturen. En daar begint het. De jongeman achter de balie weet niet of het met het pakket, dat bij de door mij gekozen telefoon bevat, toegelaten is om naar het buitenland te bellen. Hij begint aan de ronde van 'gevestigde waarden' in de winkel ( een supermarkt) om iemand te vinden die toch maar zou kunnen zeggen of dat mogelijk is. 10 minuten later verschijnt hij weer met de mededeling dat het niet mogelijk is. In plaats van dan de modelletjes mee te brengen die daartoe wel in staat zijn, moet hij met mijn volgende keuze weer naar degene die hem al geholpen heeft. Die man komt dan maar mee en deelt mij mee dat dit telefoonpakket wel internationale verbindingen toestaat. Oef. Zover zijn we al geraakt. Ik haal mijn portefuille boven, met de bedoeling te betalen. Maar dat was buiten de Australische regels gerekend. In plaats van af te rekenen vraagt de man mij om hem mijn rijbewijs te laten zien. Een beetje verbaasd geef ik mijn Belgisch rijbewijs. Hij bekijkt het en geeft het terug. Ik moet een ander bewijs van identiteit geven. Hij noemt een aantal dingen op die ik niet heb, zoals een australische rijbewijs, een medicare kaart ( is nog onderweg ). Ik geef hem mijn identiteitskaart. Telt ook niet. Plots denk ik eraan dat mijn reispaspoort nog in mijn handtas zit. Derde keer, goede keer? Ja! Eindelijk. Hij schrijft zorgvuldig mijn paspoortnr. naam over en geeft het terug. Eindelijk, denk ik opgelucht, daar zijn we van af. Niet dus. Nu heb ik uw adres en telefoonnr. nog nodig. Gelukkig kende ik het adres al uit mijn hoofd, maar hoe ze er aan denken om een telefoonnr. te vragen als je een telefoonpakket gaat kopen inclusief nr. weet ik niet. Ik vraag hem waarom dit allemaal nodig is en hij antwoordt alsof het de normaalste zaak van de wereld is: het is voor de veiligheid. Vier papieren met gegevens, God mag weten welke dat allemaal waren, later mag ik dan toch betalen. Eens betaalt krijg ik de mededeling dat ik mijn telefoon online moet registeren bij de telefoonmaatschappij! Opnieuw moet ik alles invullen, tot mijn paspoortnr. toe. Zo gezegd zo gedaan. Het is laat op de avond en probeer thuis te bellen. Werkt niet. Als ik het boekje bekijk zie ik dat voor vragen naar het call centre moet gebeld worden tijdens de kantooruren. Dat is iets voor zondag. (Hier werken ze blijkbaar wel op zondag)
Zondag bel ik 's morgens vroeg (had nog een beetje last van jetlag) naar het callcentre. Blijkt dat een computerstem te zijn die antwoorden herkent en je zo naar de 'juiste' diens doorstuurt. Nuja juist! na 5 keer 10 min. vechten tegen de machine zonder ook maar één echte menselijke stem te horen geef ik het op. Via het internet kom ik erachter dat je de telefoon moet registreren om internationaal te kunnen bellen.
Kan ik alles wat ik zaterdag gedaan heb om nationaal te bellen weer helemaal opnieuw doen, nu op de internationale sectie van de website. Zo gezegd, zo ingevuld. Maar dat ding werkt nog altijd niet. Weer probeer ik bij Vodafone een mens aan de lijn te krijgen. Daar slaag ik maandag in en daar zegt men mij leuk dat het een week kan duren voordat alle registratiegegevens verwerkt zijn en de telefoon werkt. Gelukkig duurt het zo lang niet en werkt mijn toestel dinsdag al! slechts 4dagen nadat ik het gekocht heb!
Donderdag morgen 30 september, het is zover. Ik vertrek, zij het met een klein hartje naar de andere kant van de wereld. Iemand vertelde me ooit: je weet niet wie of wat je allemaal hebt tot je het moet achterlaten. En dat blijkt nu te kloppen. Maar ik ga ervoor. Vertrek vanop Zaventem, een mini-luchthaven in vergelijking met degene die ik nog zou tegenkomen. Ik check in en dan gaat ook mijn bagage op weg. Ik loop naar de paspoortcontrole en loop met knikkende knieën verder naar de veiligheidscontrole waar iedereen druk bezig is met laptops uit de rugzakken te halen en schoen uit te doen. Ik vraag de man aan de andere kant van de machine of het verplicht is schoenen uit te doen. Ik mag mijn 'basketsloefkes' aanhouden. Zie je dat ze toch nog ergens goed voor zijn. Ik leg een voorraadje chocolade aan en wacht aan de gate tot we mogen instappen wat netjes op tijd gebeurt. Met twee kranten onder de arm, (de man in de zetel naast mij bekijkt mij maar raar, maar 1 krant is niet genoeg voor mijn lange reis) stap ik in het vliegtuig. Eens gezeten open ik de krant en het eerste artikel dat ik onder mijn neus krijg gaat over de overwerkte en onderbetaalde luchtverkeersleiders van Belgocontrol. Dat is niet direct geruststellend als je op het punt staat met een vliegtuig te vertrekken dat deels hun verantwoordelijkheid is.(toegegeven ze hebben een punt: 3 dagen vrijaf in 1 maand is nogal weinig vind ik). Maar alles verloopt goed en we komen zelfs een kwartier te vroeg in Frankfurt aan.
Daar loopt het een eerste keer mis. Op de maxi- luchthaven vertrekken zoveel vluchten dat ik de mijne niet lijk te vinden. Na een half uur rondgelopen te hebben als een kip zonder kop en voor de derde keer passerend voorbij dezelfde agenten geef ik het op en stap ik af op een man in een net pak die volgens zijn badge op de luchthaven werkt. Zijn Engels blijkt zo goed als mijn Russisch, zo goed als onbestaand. Met handen en voeten legt hij me uit waar ik moet zijn en lijkt net als ikzelf opgelucht dat ik door de juiste controlepost verdwijn. Aan de gate kan je het toestel van Singapore Airlines al zien staan. Het is een mastodont. Ook hier gaat alles goed en kunnen we op tijd aan boord. We slagen er wel in een uur te laat te vertrekken dankzij een zekere Mr. Lech. Die was ingecheckt maar was niet komen opdagen bij het boarden en dus moesten de bagage afhandelaars in het ruim naar de bagage van Mr. Lech op zoek zodat deze opnieuw kan worden uitgeladen. Blijkbaar lag die ergens onderaan en helemaal achteraan, aan de duur van de zoektocht af te meten. Zonder verdere problemen vertrekken we voor bijna 13 uur. Ik zit naast een ouder koppel waarvan de dame, nadat ze erachter kwam dat ik Duits verstond, geen seconde meer zwijgt.
Het vliegtuig is geweldig, behalve de kleine beenruimte dan, elke stoel heeft zijn eigen TV-tje in de hoofdsteun van de stoel voor hem. Daarop kan je de vliegroute volgen en kan je zien hoe ver en hoe lang je nog moet vliegen en hoeveel km er al opzitten, hoe laat het op verschillende plaatsen is en hoe snel je gaat. Het geeft zelfs weer hoe 'warm' het buiten is, hoe hoog je vliegt en hoe snel je gaat.
We halen de nacht in ergens boven de Kaukausus. Op twee minuten is het buiten pikdonker. Hier hebben we ook de eerste keer last van turbulentie. Niets erg. Boordpersoneel deelt geschenkjes uit. Een soort toiletzak met daarin een wegwerp tandenborstel met tandpasta en een PAAR SOKKEN. Het nut van het ene is mij onmiddellijk duidelijk,dat van het andere weet ik nog steeds niet. Ergens ten noorden van Iran gaan de lichten uit en is het tijd om te gaan slapen. Dat lukt niet en dus vul ik de uren met het TV-tje voor mij ook dat on demand en gratis tv-series en films weergeeft en waar je spelletjes kan op spelen. Hoeveel uur ik Supermario gespeeld heb weet ik niet maar het zijn er veel.
Boven Afghanistan wordt het 1 oktober en krijgen we met nog meer en deze keer zware turbulentie te maken. Zelfs het boordpersoneel moet zich in de stoelen vastmaken. Verder gebeurd er niets tot de ochtend ons bijhaalt 2 minuten voor de landing in Singapore. Alsof er ergens een schakelaar word omgedraaid schijnt de zon. Dan gebeurt er iets dat die lange vlucht meer dan de moeite maakt. In het donker zie ik lichtjes maar waar die vandaan komen kan ik niet zeggen, nu met de zon aan de hemel en de laatste beetjes mist die verdwijnen wordt het ineens duidelijk. Die lichtjes komen van schepen, geen kleintjes maar gigantische containerschepen en tankers, allemaal op weg naar ergens. Eerst zie ik er 5 dan zie ik er 10 en nog wat later zie ik er wel 100. Het is een magisch zicht. We landen op Changi International Airport om iets voor 7 's morgens bij een temperatuur van 27°.
Ik ben blij dat ik van het vliegtuig ben en wandel rustig naar de transithal. De luchthaven is enorm, zo mogelijk nog groter dan die van Frankfurt. Er is een terminal-train om je van de ene kant van de luchthaven naar de andere kant te brengen. Godzijdank hoef ik nergens naar toe te gaan. In de transit hall is gratis internet en een enorm winkelcentrum, er zijn ergere plaatsen om 3 uur te moeten wachten. Maar ik word moe, na het boarden van de vlucht naar Sydney kraak ik en val ik in slaap. Lang duurt dit spijtig genoeg niet en hou ik mij weer bezig met supermario te spelen. (dit is ook een vlucht van Singapore airlines). Tot we ineens over land vliegen. Nu pas wordt mij duidelijk hoe groot Australië is. We vliegen 4.5 uur over een godverlaten oranje-bruin landschap, zonder wegen, bomen,mensen. Zonder iets. Een paar uurtje voor de landing zie ik buiten opeens iets wat ik herken. Ayers Rock. Met errond een weg en bussen. De homo toeristicus heeft hier wel al zijn intrede gedaan maar daarna is er weer het niets.
Een half uurtje voor de landing in Sydney haalt de nacht ons weer bij. Ik heb er geen idee van hoe lang ik al onderweg ben, hoe laat het is of hoe lang ik nog moet reizen. De landing loopt perfect en dan volgt het moment waar ik al zo lang bang voor ben. De Australische douane en immigratie. Wat een lachtertje. Immigratie kijkt eens naar mijn paspoort, zet er een stempel in en ik mag beschikken. Dan moet ik mijn koffer ophalen die hopelijk overal met mij meegereisd is. Het lijkt wel alsof het met opzet gedaan is maar als 1 van de laatste koffer duikt de mijne dan toch op. Met knikkende knieën en een chocolade voorraad om U tegen te zeggen begeef ik mij naar de douane. Ook daar gaat alles vlotjes. Bagage op een band leggen, laten scannen en weer meenemen. (tot zover de controles op Border Security).
Ik begeef me naar de balie van VirginBlue, een lagekostenmaatschappij waarmee ik de laatste vlucht ga vliegen, waar het juffrouwtje achter de balie mij met de glimlach zegt dat als ik in deze terminal wil inchecken ik 15 dollar moet betalen. Aangezien ik dit niet van plan ben zet ze mij op de bus naar de 'domestic terminal' van de luchthaven. 10 minuutjes later komen we aan op de juiste kant van de luchthaven.
Daar valt me pas op hoe moe ik ben. Bij de check-in zeg ik gemeend goedemorgen tegen de man aan de andere kant. Hij bekijkt mij maar raar en dan heb ik pas door dat ik verkeerd ben. Hij lacht als hij mijn paspoort bekijk en zegt dat hij er net zo uitzag toen hij vorig jaar terugkwam van Parijs.
Ik stap eindelijk op het laatste vliegtuig. Eentje gevuld met mensen die voor een weekend naar huis of naar de grootouders gaan. Dat Virgin Blue geen Singapore Airlines is valt me onmiddellijk op. Er zijn TV-tjes maar het is betaal TV. Daar doe ik niet aan mee en probeer tevergeefs te slapen.
Na een uurtje landen we en sta ik eindelijk waar ik al 30uur naar onderweg ben. Brisbane.
Iedereen die verwittigd moet worden, verwittig ik met de boodschap dat ik in 1stuk, zij het wel wat stijf ben aangekomen.
Na nog een uurtje in de auto,(de stad is enorm) kom ik eindelijk waar ik moet zijn. Nadat ik met iedereen kennis gemaakt heb ga ik slapen. Dat probeer ik tenminste want hoe moe ik ook ben, ik geraak niet in slaap!
Dat is waarschijnlijk dat ding dat ze jetlag noemen!!!
