|
Ik voel me opnieuw in de steek gelaten. Met mijn 'verstand' weet ik dat ik niet door mijn hulpverlener in de steek gelaten werd. Maar het gevoel wil niet mee. Het is vaak ondraaglijk. Telkens die pijn opsteekt duw ik alles in mijn hoofd weg. Alsof ik me in een gruwelijke nachtmerrie bevind. De al aanwezige beperkingen, de problemen, ziekte, depressie, toen de virusellende begon was er nog steun. Al was dat enkele maanden telefonisch, amper 3 maanden verder had ik onverwacht en zonder voorgaan geen therapie meer. De zin verdween en de pijn van vroeger is plots weer opgedoken.
Iedere dag is het vechten tegen een monster dat je naar beneden sleurt. Gedachten op stop, gevoelens ook. Het loopt mis.
De ene moment kan er nog een opflakkering zijn van hoop of van uitkijken naar, het volgende ogenblik lijkt dit iets vreselijks te zijn waar ik liever van wegblijf.
Vertrouwen in zoveel verloren. Ook in mezelf.
Het liefst kwam ik niet meer uit mijn bed, stopte ik met eten en met drinken en wenste ik dat ik voor eeuwig kon slapen.
Maar ik mag niet toegeven aan dat gevoel, me voor ogen houden dat ik hier nog moet blijven voor die waarvan ik nog warmte kan voelen.
Het doet me verschrikkelijk veel pijn en verdriet dat ik door de anderen bij het afval gegooid werd. Het is alsof ik daar door de jaren heen nooit van hersteld ben en nu er zieker door voel dan ooit. De hulp die 4 maanden geleden wegviel, is er teveel aan.
|
Schrijven om (in leven)... te blijven.
