Ik wist niet dat leegte zoveel ruimte kon innemen.
Verpletter mij, maak mij gelijk met de vloer. Tot ik lager dan uw knieën kom, en dan zeggen zal; "wel, misschien ben jij alleen diegene die ziet wat ik niet ben, misschien kan jij als enige mijn defensies doorkijken, als enige zien waar, wanneer en hoe ik langzaam afsterf. Alleen jij kan zien hoe mijn liefde voor mensen verdwijnt, als een zon die onder zou gaan en nooit meer terugkomen zal.
Niemand anders doorgrondt mij meer als jij, en ik voel me nog steeds hopeloos verloren. Een recht pad zie ik om te bewandelen, maar zo kom ik er niet; dan zal ik mij nog even reddeloos voelen als de dag ervoor. Zoals vandaag dus, en gisteren, en nog verder dan de hanen kraaien kunnen.
Langzaamaan sterven mensen, en ik ben begonnen met de ontbinding.
Een hoofd vol verwarring, zeer getroubleerd en mijn gedachten worden niet meer geordend. Ik hoopte op stilte -waarvan, mij dunkt, die nooit komen zal- . Als oncompleet een gezicht zou hebben, ik ben er zeker van dat het op hetmijne zou gelijken. Ik hoor vele geluiden in mijn hoofd, terwijl er niemand zich rondom mij bevindt. Het voelt verkeerd, alsof ik niet kan aanraken zonder te breken. Wat zijn de mensen rondom mij zo breekbaar geworden, inclusief mijzelf. Ik durf mijzelf niet meer te bekijken, uit angst te zien wat er komen zal. Het voelt zo dood, zo levensloos, maar toch zo "mijzelf". Wat is het moeilijk om tientallen gezichten langs mij heen te zien lopen, wetend dat de koude blijft. Ik wil niet de enige zijn die overblijft wanneer harten zinken lager dan de grond die wij belopen.. Ik wil niet de enige zijn die dingen ziet kapotgaan, terwijl ik er niet bij kan. Opmerkend, dat ik er niets aan kan veranderen.
Omdat ik op een gehele dag niets anders wil tellen dan de contouren van jouw gezicht. Naast jou sta ik, en ik voel me trots. Geen ander valt te vergelijken met wat jij met me doet.Alles terplekke. Alle gevoelens doorkruisen mijn gedachten wanneer ik bij jou ben. En rust in mijn hoofd evolueert tot storm wanneer jij niet aanwezig bent. Van wat er doorheen mijn hoofd gaat, blijf alleen jij als enige over. Mocht ze me vergeten, en het niet langer toestaan het licht in haar ogen te weerspiegelen zoals de zon - die schijnt in het water. - Dan zal ik verdwijnen als sneeuw vervuild met voetstappen -bruin en vieselijk.-
De scherpe rand waar je vroeger jezelf aan sneed, dat noemde ik mijn felheid. Mijn licht waardoor je werd verblind. Vijlen werd er gedaan, en nu niets meer, vervaagd. Slechts stompe kantjes en knipperlichten.
Hierbij open ik mijn aanhalingstekens, zet jou ertussenin, en sluit ik ze weer. Een mooi plaatsje om te zijn, op een plaats waar geen punt kan tussen komen, enkel erna. Komma's wel natuurlijk; maar geen komma kan jou mooi in tweeën delen op de manier dat ik het wil. Hoofdletters zijn hierbij gevraagd, maar daarom niet noodzakelijk. Maar het betekent altijd iets meer als een naam met een hoofdletter wordt gespeld. Geloof mij, het geeft hier niets als ik jou in klein schrijf. Ik schrijf je toch maar lekker, met mijn natte handen die nooit iets kunnen vasthouden, maar willen vastgehouden worden. Het uitroepteken zal voorgesteld worden door mijzelf, en ik zal verwijzen of uitroepen naar jou tussen de aanhalingstekens. En dit omdat ik gevoelens niet gewoon kan uitdrukken, maar jou heb ik lief. Uw mooie naam alleen, maar daarom niet jij. Doch niet op de manier waarop mensen houden van concepten, maar eigenlijk niet verder kijken dan hun neus lang is. "Vertrouwen" is makkelijk gezegd, maar het zou handig zijn iéts meer te weten dan wat het woord zelf inhoudt. Ik hou van je, en bij deze meer dan een cliché concept.
Terwijl de regendruppels tegen het raam slaan, ze banen een weg tussen de andere, vormen samen één geheel, druppelen zo het raam weer af. Terwijl de grijze wolken de blauwe lucht bezetten, ze samenkoeken om ons van een storm te voorzien, terwijl de bomen, lange slierten bladen heen en weer sleuren, de takken om zich heen slaan, hopend een gewonde te zoeken.. Wanneer iemand nergens staat, overal gebeurt er iets. Terwijl iemand kwijnend van verdriet op z'n knieën neerzakt, loopt er iemand verliefd rond, hand in hand, huppelend, kussend, strelend. Terwijl iemand thuis naar de televisie kijkt, zit er iemand op een fuif, wordt er iemand ineen geslagen.. Terwijl iemand koffie drinkt, drinkt iemand anders op aarde alcohol. Terwijl iemand in een afkickcentrum wordt gestoken, ligt er iemand anders dood te gaan van een overdosis. Ik ben naïef, maar ik zie de verschillen. Ik ben jaloers, maar je hebt nog nooit zoveel vrijheid van iemand gekregen dan van mij. Ik ben eenvoudig, maar je hebt je nog nooit zo verdiept in iemand zoals ik. Ik ben anders, maar je hebt nog nooit iemand gezien die je maar een stuk ziet zoals ik. Ik ben lelijk, maar je hebt nog nooit zoiets moois gezien als in mij te vinden is. Ik ben Shaar, maar eigenlijk ben ik momenteel iemand anders..
Misschien zijn alle regendruppels kleine zieltjes die de wereld niet willen verlaten omdat ze nog een boodschap willen brengen aan de mensen die ze hebben achtergelaten aan de rand van de afgrond. Misschien zijn de regendruppels de gevoelens van mensen om aan te tonen hoeveel hun hart nu eigenlijk weent om personen die de hulptekens niet kunnen bemerken in diens ogen. Misschien is het geluid van dit de kalmte die ik in een persoon nog moet vinden, maar waar ik gewoon niet tot toegelaten word omdat mijn hart nog tot iemand anders behoort. Zeker is de regen de innerlijke rust die mijn hart niet vindt doordat ik teveel peins op dingen waar ik niet zou moeten over piekeren. Zeker dat de regen mijn gedachten weerspiegelt en doet vallen op de grond, die jullie in stukjes stilletjes doodtrappelen zonder er enig besef bij te hebben. Omdat het toch maar regendruppels zijn.
Donder kan ik niet beschrijven, omdat het nu al een tijdje dondert in mijn eigen hart. Misschien dondert het omdat mijn hart het niet kan uitroepen zonder geluiden, of laat merken zonder gebaren. Zo is mijn hart, en ook zo is de donder die samengaat met bliksem. Want nooit zullen zij samen komen. Ook niet in mijn hart. Laat mij maar dwalen over de afgrond die de regendruppels besprankelen en met allerlei vormen bevochtigen waardoor ik ooit zal uitsleren en vallen. En jij zult te laat komen om het op te merken.
Het regent dan ook niet overal tegelijk, nietwaar?
Laat mij vrij van emotionele boeien waarmee onze levens beïnvloed worden. En als het even niet geeft zou ik ook graag mijn ziel terugvragen, die bij jou nog ergens aan het ronddwalen is. Als God dit alles zou "scheppen" , dan heeft hij zeker iets tegen mij. En dan kan ik ook meteen zeggen ; als dit uw wil is God, dan ben jij de laatste waarvan ik houd
Laat mij vrij van mentale boeien die mijn gehele hoofd vastketenen met gedachten die ik waanzin vind. Ontwar mij, plooi mijn hoofd, trek die rare gedachten uit de knoop, knip mijn versleten waangedachten door en bind mijn eindjes van liefde terug aan elkaar vast.
Laat mij vrij van gedachten die mijn hoofd verzieken, en kleine onnuttige dingen waarvan ik helemaal zot word. Is er iemand die mij mijn ziel terug geven kan? Ik vrees dat ik ze onderweg verloren ben, en ik weet waar ik ze gelaten heb. Maar ik kan moeilijk iemands hart eruit scheuren om demijne terug te vragen. Ik laat niet zo graag gaten achter bij iemand waarin ik heb geleefd.
Laat mij vrij en houd mij vast. Laat mij vrij, ik wil niet vallen in die diepe ravijn die ons van elkander scheidt. Hou mij vast, zonder jou kan ik niet zijn waarin ik me moet voordoen. Och, krankzinnig gek word ik daar van.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Shaar.
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 17/11/1992 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Aangenaam. Dit is dus blijkbaar dé blogpagina voor mensen die mijn schrijfwerk appreciëren.
kunst, met een kleine k.
