|
Eenmaal richting boven kwamen we in een soort van kantoor, er waren verschillende mensen aan hun computer bezig. Maar Leen wees ons naar links. In die ruimte zag ik achteraan tegen de muur heel erg veel kasten staan met documenten in. Leen stuurde ons links in een ruimte, hier stond één heel grote tafel in met verschillende stoelen rond. Er stond ook een kleine frigo waar bovenop glazen stonden. Eenmaal geïnstalleerd vroeg ze aan ons of we wat wilden drinken. Ik koos voor een cola light en Jo koos voor water. Toen liep Leen de kamer uit voor mijn dossier te halen. Het dossier zat in een zwarte map waar mijn naam op stond. Jo zat rechts van mij, en Leen kwam met de map links van me zitten. Ze deed de map open en het eerste wat bovenop lag waren enkele foto's van mij toen ik een peuter was. De uitleg die ze erbij gaf was, dat mijn ouders enkele jaren 'bewijzen' hebben moeten sturen naar kind en gezin om te laten weten dat het goed met me ging. Kind en gezin moest deze bewijzen dan ook doorsturen naar de rechter in Chili. De papieren die ze me nadien toonden, waren allemaal verslagen van de huisbezoeken die er waren uitgevoerd bij mijn thuis. Er is dus enkele keren iemand van kind en gezin naar mijn thuis geweest om de situatie in te schatten. Uit deze verslagen kwam uit dat ik een gezond en gelukkig kind was. ( en dit ben ik ook gebleven). Leen overliep de pagina's uit het dossier, en de komende bladzijden knikte ik telkens -ja- deze papieren heb ik thuis ook liggen. En dan bladerde Leen weer verder.
Tot op een gegeven moment er een blad te voorschijn kwam wat ik mij niet kon herinneren dat ik dit thuis had liggen. Ik verschiet direct en dit moet zichtbaar geweest zijn voor Leen. Want ze vroeg me of ik dit blad al eens gezien had. - nee, dit heb ik nog nooit gezien, zei ik-. Leen ging verder met haar uitleg en vertelde - Ilanka, dit is een klein verslagje over de bevalling in het ziekenhuis van Chili' - Ik begin direct te wenen van ongeloof... Maar Leen leest het blad voor me af....
- .... bevestigt dat ....... bijstand verleende bij de bevalling van : Elsa.Olga.A.C . Leen kan ook de datum en uur van bevalling benoemen, en ze kan mijn geboortegewicht en lengte bij de geboorte benoemen. -
Na het zien van dit document ben ik in tranen uit gebarsten. Ik kon het niet meer houden. Er was wat gebroken in mij. 27 jaar lang heb ik het gedeelte adoptie in een apart vakje gestoken. En ikzelf heb niet de behoefte gehad om dit vakje te onderzoeken. Ik heb 27 jaar lang mijn eigen verzonnen verhaal geloofd, waarin ik geloof dat mijn biologische moeder niet te vinden is. Ik heb altijd gedacht als ik ze wou vinden dat dit onmogelijk was, net zoals een speld in een hooiberg vinden. Maar door dit papier, waar ineens haar volledige naam EN haar rijksregisternummer staat genoteerd, weet ik dat ze vindbaar is. Ook in die 27 jaar heb ik nooit willen weten over mijn biologische ouders, ook omdat ik in mijn verzonnen verhaal toch wist dat dit niet mogelijk was. Ik ben naar Brussel gereisd met het gedacht dat ze mij papieren zouden laten zien die ik al had. Ik had nooit verwacht op deze info. En ik heb me eigenlijk ook niet voorbereid op , wat als ik zulke info zou krijgen. Maar ik zat daar nu, op een stoel in een groot gebouw midden in Brussel. Een plaats omring met 2 vreemden en gelukkig mijn lieve vriend bij me. Wat nu. Ik kon op dat moment even niet meer nadenken, en ik zat in shock te huilen op die stoel. Natuurlijk ik als warhoofd had geen zakdoeken bij, maar Pia schoof me een pakje papieren zakdoekjes toe. Ik zag niet hoe mijn vriend reageerde, want ik zat even in een mezelf gekeerd al starend voor me uit te huilen. Nadien vertelde Jo me dat hijzelf ook erg moeite moest doen om zijn tranen te bedwingen.
- Gaat het? Heftig he- Hoor ik Pia nog vragen. En ik kom stilaan uit mijn 'shock'. Het gesprek wat nadien volgt kan ik niet normaal voeren want ik blijf wenen. Er wordt mij verteld dat dit heel normaal is. En dus laat ik me gewoon gaan.
De papieren die na dit blad volgen zijn nog zaken die ik al kende. Dus voor de rest is er niets nieuws uit dit adoptiedossier gekomen. Maar! vanaf 13 november '17 weet ik dus de echte naam van mijn biologische moeder. Ik weet niet of ik blij ben. Ik denk dat ik liever had gehad dat er niets uit dat dossier gekomen was want dan moest ik ook niet nadenken over wat er nu moet gebeuren. Ik vind het erg straf dat ik dit nu weet, ik kan het nog altijd niet begrijpen. En ik ben er nog altijd niet goed van.
|
