De wekker gaat om 6u45... Het zelfde moment als op een gewone werkdag. Ik kan snel uit bed geraken en ga me als eerste klaarmaken op de badkamer. Ik heb geen zenuwen maar ik voel me wel opgewekt, want we gaan naar Brussel. Ik had eerder het gevoel van, joepie ik ga samen met Jo nog eens een leuke dag hebben. Gewoon onder ons twee naar Brussel, eens goed en lekker eten, winkelen... Maar uiteindelijk was het een heel andere dag indeling. Maar dit kon ik niet goed beseffen. Nadat ik mezelf had klaargemaakt heb ik mijn twee schatten moeten oproepen. Mijn zoontje lag al wakker in bed, maar was rustig op mij aan het wachten tot ik hem uit bed hielp. Mijn partner Jo, die heb ik nog uit zijn slaap moeten halen. Toen ook mijn zoontje gewassen en aangekleed was gingen we naar onder. Want om kwart na zeven was mijn mama al thuis. Zij ging zolang als we weg waren op mijn zoontje letten.  Ik geloof dat we thuis rond 7u45 vertrokken richting Brussel, Hallepoortlaan 27. Onderweg hebben we geen problemen gehad, geen file, we hebben aan één stuk kunnen rijden.. We hebben kunnen parkeren bij de deur van Kind en Gezin. En het was 9u55... Ideaal om onze afspraak van 10 uur te halen. 

Toen ik voor de deur stond, in Brussel centrum, de deur met van bovenop het logo van Kind en gezin, kreeg ik het toch heel even benauwd. Het was vandaag geen uitstapje voor plezier. Maar we stonden werkelijk voor een gebouw waar mijn adoptiedossier aanwezig zou zijn. Pas toen kreeg ik het besef dat dit over mij ging. En niet over iemand anders. Voorzichtig belden we aan en werden we ontvangen aan het onthaal. Door de recente terreurdreiging in ons land moesten ook wij onze pas tevoorschijnhalen. We moesten ons rijksregisternummer invullen op papieren van kind en gezin, en onze naam. Zo konden ze weten wie allemaal aanwezig was in hun gebouw. Nadien kregen we ook een badge, die we moesten gebruiken om voorbij de balie te geraken. Die werken met zo van die draaipoortjes. Maar op dat moment was mijn begeleidster nog niet aanwezig dus werden we vriendelijk verzocht in de kleurrijke zetels te gaan wachten. Ik had kriebels in mijn buik, kriebels die ik ook had vlak voor mijn mondelinge voorstelling van mijn eindwerk op school. Dit was ook al 5 jaar geleden. Maar dat buikgevoel herinnerde ik mij nog. Er kwamen enkele mensen binnen voor zich in te schrijven in de balie. Maar geen begeleidster... Tot enkele minuten er een vrolijke dame binnenkwam met mooi krullend haar. En die recht naar mij toe stapte en zei : " jij moet Ilanka zijn, ik ben Pia aangenaam, ik kom samen met jou je adoptie dossier inkijken" Ze gaf mij en Jo een handdruk en stelde zich rustig voor. Toen zij zich ook ging inschrijven zei ik nog tegen Jo. Hoe weet die dat ik Ilanka ben ? Maar toen viel weer mijn 'frank' dat ik er niet Belgisch uit zie . Niet veel later werd ons gesprek onderbroken door een andere dame. Dit was Leen ( de vrouw met wie ik communiceerde per mail). Ze zei ons dat we haar mochten volgen naar boven. Daar lag mijn adoptie dossier klaar. Het moment dat ik dit typ krijg ik weer buikpijn... Ik moet even pauzeren...