Sinds mijn adoptie in 1990 ben ik altijd een gelukkig mens geweest. Ik ben opgegroeid bij fantastische ouders. Beide hebben ze mij altijd het gevoel kunnen geven alsof ik hun "echte" dochter ben. Met echte bedoel ik, alsof ik hun eigen bloed was. Ik heb ook nooit iets gemist op dat vlak. Ook mijn familie hier heeft me van dag 1 gerespecteerd. Nooit heeft iemand me minder graag gezien omdat ik een "aangenomen" kind ben uit een ver land hier vandaan. Op dat vlak heb ik het 'getroffen', want ik heb ooit wel eens verhalen gelezen over adoptiekinderen die terecht komen in gezinnen waar ze niet de opvoeding krijgen die ze verdienen en dus zo niet de kans krijgen om zich te ontplooien tot een verstandige jongvolwassenen. Dit vind ik triest, erg triest. 

Mijn verhaal start in Chili. Ik zou geboren zijn in een ziekenhuis in Valdivia, ik woog 2,100 kilogram en meette 44cm. Als ik dit vergelijk met het geboortegewicht van mijn eigen zoontje, dan moet ik echt een erg klein kindje geweest zijn. Blijkt dat ik ook te vroeg geboren was heb ik ergens gelezen. 

Vlak na de geboorte moet ik gebracht zijn naar een weeshuis in Chili, waar er verschillende vrouwen voor mij hebben gezorgd. 

2 maanden na mijn geboorte zijn mijn adoptie ouders naar Chili gereisd, waar ze mij voor het eerst zouden gaan ontmoeten. Zij hadden wel al enkele foto's van mij in hun bezit, ze hadden deze opgestuurd gekregen vanuit Chili. Na het inorde maken van alle officiële documenten kon ik dan met mijn adoptie ouders mee naar "Belgica". Het was ook mijn eerste vliegtuigvlucht. En tot op de dag van vandaag heb ik hierna nog maar 1 x in een vliegtuig gezeten.

Tijdens mijn leven heb ik al van jongs af aan vragen gekregen van buitenstaanders. Klasgenoten, familieleden, vrienden en mede-muzikanten, ( ik ben erg actief in de muziekwereld.), later ook collega's,...  Ze vroegen altijd van die standaard vragen die elk geadopteerd kind zich nu wel voor de geest kan halen. Zo zei er mij ooit een mevrouw of ik mijn mama niet mistte in Chili, en dat ik toch maar een zielig mens ben omdat ik niet weet wie mijn mama is..... Natuurlijk weet ik wie mijn mama is denk ik dan.... Zulke opmerkingen hebben mij n.o.o.i.t. geraakt of mij geëmotioneerd. Maar sinds de geboorte van mijn eigen zoon (2015) ben ik hier toch gevoeliger door en zal ik me sneller geraakt voelen bij zulke opmerkingen. Wat ik vervelend vind aan geadopteerd zijn is...Doordat ikzelf geen band heb met mijn geboorteland, me eigenlijk altijd 100% Belg gevoeld heb. Maar ik er tijdens mijn leven er toch altijd aan werd herinnert dat dit niet zo is. En dat komt natuurlijk door mijn uiterlijk... Als je mij nu in Antwerpen op de Meir zou zien lopen, zie ik er niet uit als een rasechte belg. Maar ben ik nog altijd  " die vreemde". Wat ook niet leuk is dat je als collega ooit wordt voorgesteld bij anderen als , op zijn dialect gezegd, ' das een vreemde '.... Vroeger raakte mij dit niet... Nu doet dit soms pijn...  En dit is natuurlijk, meestal, niet slecht bedoelt. Maar woorden doen soms meer kwaad dan men denkt.

Er is één vraag die mij tijdens mijn 27 lentes het meest werd gesteld. En dat is de vraag, ga je ooit terug naar Chili. En ga je dan opzoek naar je biologische ouders. Die vraag heb ik altijd geantwoord met : " ik zou het niet weten eigenlijk, ik wil wel eens op vakantie gaan want het schijnt een mooi land te zijn. Maar opzoek gaan .... dat weet ik niet of ik dat wil"

Ik kan dat gevoel niet beschrijven wat ik heb als ze mij dat vragen. Het lijkt wel de-realisatie. Het lijkt wel of die vraag over iemand anders gaat in plaats van over mij. Alsof ik nog een ander leven leidt, een andere persoon ben die ik nog niet weet wie.... Omdat ik merk dat ik het laatste jaar hier wat meer moeite mee heb had ik besloten om eens online te gaan zoeken achter informatie over adoptie. Of het normaal is dat ik me zo 'apart' voel. Ik kwam dan ook uit bij een tekst die me erg geraakt heeft, deze werd geschreven door een andere geadopteerde. 

- Als ik eerlijk ben is het voor mij ook een afgesloten hoofdstuk. Maar toch, soms steekt het een beetje. Een heel klein beetje maar. De wetenschap dat ik ouder word en waarschijnlijk sterf zonder mijn biologische ouders gekend te hebben. Dat we mogelijk tegelijkertijd leefden en elkaar nooit zullen ontmoeten. Dan wil ik geen officiële zoektocht met hereniging maar gewoon veilig van een afstandje kunnen toekijken. Kijken op wie ik lijk. -

Op dit moment was dit het antwoord over hoe ik me voel, wanneer me de vraag gesteld werd over : " ga je ooit nog opzoek naar je biologische ouders". Tranen rolden over mijn wangen. Want deze woorden waren precies door mijzelf geschreven. 

  .... Wat me vooral heeft overtuigd om de zoekactie naar mijn biologische ouders te starten is een zin uit dat geschreven tekstje ->  Dat we mogelijk tegelijkertijd leefden....."

De gedachte dat er misschien wel een vrouw in Chili is. Een vrouw die opnieuw een gezin heeft opgestart maar ook vragen heeft bij dat ene puzzelstukje wat uit haar leven is verdwenen... En als ik er nu niet achter zoek doe ik het nooit. Want als ik zelf 50 ben of ouder dan moet ik hier natuurlijk niet meer aan beginnen vind ik. Want de kans op vinden van informatie wordt dan alleen maar kleiner.

Het wil ook niet zeggen dat ik opzoek ben naar mijn biologische 'mama en papa' omdat ik hen mis ofzo. --Neen-- .

Mijn mama en papa zijn hier. Wat voor hun voelt dat ik hun 'echte' dochter ben. Zo voelt het ook voor mij dat zij mijn 'echte 'ouders zijn. Zij zijn ook de 'echte' oma en opa van mijn zoontje. Niets zal mijn relatie met hun kunnen stuk maken. Want wat ik met hen heb is gewoon echt...