Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 09/08/1990 en ben nu dus 34 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muzikant in hart en nieren..
Belg met Chileense roots
Opzoeknaarmijnontstaan
07-12-2017
Een brief
Op aanraden van mijn begeleidster Pia. Ben ik vandaag begonnen aan de eerste zinnen van de brief naar mijn biologische moeder. Ik had nooit gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn. Woorden schieten bijna te kort. En dan merk je weer dat die persoon eigenlijk een vreemde is waar je naar toe schrijft. Wat schrijf je ook in zo een brief? Moet ik nu vertellen wat ik in het leven doe? Of moet ik haar extra bedanken voor alles. Het lijkt wel of ik een biografie moet schrijven over mijn leven. Het voelt best ongemakkelijk aan. Maar na een lange 2 uur heb ik toch 405 woorden in mijn word document staan.
Het klinkt misschien of ik er een beetje mee aan het lachen ben. Maar eigenlijk voel ik me nog heel klein. En raakt het mij heel hard.
We zijn al weer de voorlaatste dag van november. En sinds dat ik de naam van mijn biologische moeder weet heb ik toch emotioneel het een en ander ervaren. De eerste dagen na mijn 'vondst' in Brussel voelde ik me niet gelukkig. Het lukte me niet om normaal te functioneren, en ik heb enkele dagen toch moeten rust krijgen om die info te kunnen verwerken. Ik kon er ook met niet veel over praten. Want telkens als ik er nog maar aan dacht begon ik te huilen. Ik was heel gelukkig dat ik juist deze week van het bezoek aan Brussel vrij had van mijn werk.
- Maar momenteel voel ik me weer als ' herboren' letterlijk en figuurlijk. En ik heb sindsdien echt de hoop, en de moed om verder te zoeken. -
En de zoektocht loopt verder... We ( Jo en ik) hebben op vrijdag 24 november bezoek gehad thuis. Bezoek van Thieu. Hij is een belgische man die in de jaren '90 gewoond heeft in Chili als pastoor(Los Lagos). Ook hij is diegene die mijn adoptieouders heeft ontvangen in Chili toen zij mij zijn komen 'halen'. Hij was diegene die met hen naar de rechtbank ging, naar de winkel, naar alle instanties.... Kortom hij heeft het hele adoptieverhaal van op korte afstand in Chili meegevolgd.
We hadden afgesproken om 14u30 bij ons thuis voor een kop koffie en taart. Mijn papa was ook even aanwezig, en was blij dat hij Thieu ook nog eens kon ontmoeten. Na de eerste kop koffie heeft mijn papa ons zoontje J. mee genomen naar zijn thuis. Zodat Jo en ik rustig onze vragen aan Thieu konden stellen, zonder dat onze peuter ons afleidt. Het gesprek verliep super vlot en voor een pastoor zijnde kwam Thieu gelijk altijd heel 'werelds' over. Het is altijd aangenaam om te luisteren naar iemand die zo kan vertellen over Chili. Volgens Thieu is het heel gemakkelijk om mijn biologische moeder te vinden. Want met de info die ik nu heb weet ik al heel veel. Hij zag het positief in. Op het einde van ons gesprek zei hij me dat hij ook eens achter zijn computer zal zitten om de verjaardag van mijn biologische moeder te vinden.
En sinds gisteren morgen weet ik de verjaardag van mijn moeder ook. Thieu heeft het mij via mail doorgestuurd. Weeral een belangrijk gegeven wat we nu weten. Mijn biologische moeder is momenteel 54 jaar oud. Had ik dit verwacht? Neen. Ik heb altijd gedacht dat ze een erg jonge moeder zou geweest zijn toen ze mij kreeg. En blijkbaar ben ik nu zo oud als zij op het moment dat ze bevallen is van mij....
Op dit moment ben ik nog aan het wachten op reactie van Leen. De mevrouw van kind en gezin. Zij heeft voor mij een brief gestuurd naar de rechtbank van Tongeren, om aanvraag te doen voor inzien van mijn adoptie dossier. Ook komt er nog een gesprek met Pia, de begeleidster van vzwsteunpuntadoptie. Om te zien wat de volgende stappen zullen zijn in dit verhaal.
Wordt vervolgd....
* op de foto zie je Jo en ik. Wij waren in juni naar Woodstock der blasmusik geweest, en op het moment wanneer de foto gemaakt is stonden we in de file*
Eenmaal richting boven kwamen we in een soort van kantoor, er waren verschillende mensen aan hun computer bezig. Maar Leen wees ons naar links. In die ruimte zag ik achteraan tegen de muur heel erg veel kasten staan met documenten in. Leen stuurde ons links in een ruimte, hier stond één heel grote tafel in met verschillende stoelen rond. Er stond ook een kleine frigo waar bovenop glazen stonden. Eenmaal geïnstalleerd vroeg ze aan ons of we wat wilden drinken. Ik koos voor een cola light en Jo koos voor water. Toen liep Leen de kamer uit voor mijn dossier te halen. Het dossier zat in een zwarte map waar mijn naam op stond. Jo zat rechts van mij, en Leen kwam met de map links van me zitten. Ze deed de map open en het eerste wat bovenop lag waren enkele foto's van mij toen ik een peuter was. De uitleg die ze erbij gaf was, dat mijn ouders enkele jaren 'bewijzen' hebben moeten sturen naar kind en gezin om te laten weten dat het goed met me ging. Kind en gezin moest deze bewijzen dan ook doorsturen naar de rechter in Chili. De papieren die ze me nadien toonden, waren allemaal verslagen van de huisbezoeken die er waren uitgevoerd bij mijn thuis. Er is dus enkele keren iemand van kind en gezin naar mijn thuis geweest om de situatie in te schatten. Uit deze verslagen kwam uit dat ik een gezond en gelukkig kind was. ( en dit ben ik ook gebleven). Leen overliep de pagina's uit het dossier, en de komende bladzijden knikte ik telkens -ja- deze papieren heb ik thuis ook liggen. En dan bladerde Leen weer verder.
Tot op een gegeven moment er een blad te voorschijn kwam wat ik mij niet kon herinneren dat ik dit thuis had liggen. Ik verschiet direct en dit moet zichtbaar geweest zijn voor Leen. Want ze vroeg me of ik dit blad al eens gezien had. - nee, dit heb ik nog nooit gezien, zei ik-. Leen ging verder met haar uitleg en vertelde - Ilanka, dit is een klein verslagje over de bevalling in het ziekenhuis van Chili' - Ik begin direct te wenen van ongeloof... Maar Leen leest het blad voor me af....
- .... bevestigt dat ....... bijstand verleende bij de bevalling van : Elsa.Olga.A.C . Leen kan ook de datum en uur van bevalling benoemen, en ze kan mijn geboortegewicht en lengte bij de geboorte benoemen. -
Na het zien van dit document ben ik in tranen uit gebarsten. Ik kon het niet meer houden. Er was wat gebroken in mij. 27 jaar lang heb ik het gedeelte adoptie in een apart vakje gestoken. En ikzelf heb niet de behoefte gehad om dit vakje te onderzoeken. Ik heb 27 jaar lang mijn eigen verzonnen verhaal geloofd, waarin ik geloof dat mijn biologische moeder niet te vinden is. Ik heb altijd gedacht als ik ze wou vinden dat dit onmogelijk was, net zoals een speld in een hooiberg vinden. Maar door dit papier, waar ineens haar volledige naam EN haar rijksregisternummer staat genoteerd, weet ik dat ze vindbaar is. Ook in die 27 jaar heb ik nooit willen weten over mijn biologische ouders, ook omdat ik in mijn verzonnen verhaal toch wist dat dit niet mogelijk was. Ik ben naar Brussel gereisd met het gedacht dat ze mij papieren zouden laten zien die ik al had. Ik had nooit verwacht op deze info. En ik heb me eigenlijk ook niet voorbereid op , wat als ik zulke info zou krijgen. Maar ik zat daar nu, op een stoel in een groot gebouw midden in Brussel. Een plaats omring met 2 vreemden en gelukkig mijn lieve vriend bij me. Wat nu. Ik kon op dat moment even niet meer nadenken, en ik zat in shock te huilen op die stoel. Natuurlijk ik als warhoofd had geen zakdoeken bij, maar Pia schoof me een pakje papieren zakdoekjes toe. Ik zag niet hoe mijn vriend reageerde, want ik zat even in een mezelf gekeerd al starend voor me uit te huilen. Nadien vertelde Jo me dat hijzelf ook erg moeite moest doen om zijn tranen te bedwingen.
- Gaat het? Heftig he- Hoor ik Pia nog vragen. En ik kom stilaan uit mijn 'shock'. Het gesprek wat nadien volgt kan ik niet normaal voeren want ik blijf wenen. Er wordt mij verteld dat dit heel normaal is. En dus laat ik me gewoon gaan.
De papieren die na dit blad volgen zijn nog zaken die ik al kende. Dus voor de rest is er niets nieuws uit dit adoptiedossier gekomen. Maar! vanaf 13 november '17 weet ik dus de echte naam van mijn biologische moeder. Ik weet niet of ik blij ben. Ik denk dat ik liever had gehad dat er niets uit dat dossier gekomen was want dan moest ik ook niet nadenken over wat er nu moet gebeuren. Ik vind het erg straf dat ik dit nu weet, ik kan het nog altijd niet begrijpen. En ik ben er nog altijd niet goed van.
De wekker gaat om 6u45... Het zelfde moment als op een gewone werkdag. Ik kan snel uit bed geraken en ga me als eerste klaarmaken op de badkamer. Ik heb geen zenuwen maar ik voel me wel opgewekt, want we gaan naar Brussel. Ik had eerder het gevoel van, joepie ik ga samen met Jo nog eens een leuke dag hebben. Gewoon onder ons twee naar Brussel, eens goed en lekker eten, winkelen... Maar uiteindelijk was het een heel andere dag indeling. Maar dit kon ik niet goed beseffen. Nadat ik mezelf had klaargemaakt heb ik mijn twee schatten moeten oproepen. Mijn zoontje lag al wakker in bed, maar was rustig op mij aan het wachten tot ik hem uit bed hielp. Mijn partner Jo, die heb ik nog uit zijn slaap moeten halen. Toen ook mijn zoontje gewassen en aangekleed was gingen we naar onder. Want om kwart na zeven was mijn mama al thuis. Zij ging zolang als we weg waren op mijn zoontje letten. Ik geloof dat we thuis rond 7u45 vertrokken richting Brussel, Hallepoortlaan 27. Onderweg hebben we geen problemen gehad, geen file, we hebben aan één stuk kunnen rijden.. We hebben kunnen parkeren bij de deur van Kind en Gezin. En het was 9u55... Ideaal om onze afspraak van 10 uur te halen.
Toen ik voor de deur stond, in Brussel centrum, de deur met van bovenop het logo van Kind en gezin, kreeg ik het toch heel even benauwd. Het was vandaag geen uitstapje voor plezier. Maar we stonden werkelijk voor een gebouw waar mijn adoptiedossier aanwezig zou zijn. Pas toen kreeg ik het besef dat dit over mij ging. En niet over iemand anders. Voorzichtig belden we aan en werden we ontvangen aan het onthaal. Door de recente terreurdreiging in ons land moesten ook wij onze pas tevoorschijnhalen. We moesten ons rijksregisternummer invullen op papieren van kind en gezin, en onze naam. Zo konden ze weten wie allemaal aanwezig was in hun gebouw. Nadien kregen we ook een badge, die we moesten gebruiken om voorbij de balie te geraken. Die werken met zo van die draaipoortjes. Maar op dat moment was mijn begeleidster nog niet aanwezig dus werden we vriendelijk verzocht in de kleurrijke zetels te gaan wachten. Ik had kriebels in mijn buik, kriebels die ik ook had vlak voor mijn mondelinge voorstelling van mijn eindwerk op school. Dit was ook al 5 jaar geleden. Maar dat buikgevoel herinnerde ik mij nog. Er kwamen enkele mensen binnen voor zich in te schrijven in de balie. Maar geen begeleidster... Tot enkele minuten er een vrolijke dame binnenkwam met mooi krullend haar. En die recht naar mij toe stapte en zei : " jij moet Ilanka zijn, ik ben Pia aangenaam, ik kom samen met jou je adoptie dossier inkijken" Ze gaf mij en Jo een handdruk en stelde zich rustig voor. Toen zij zich ook ging inschrijven zei ik nog tegen Jo. Hoe weet die dat ik Ilanka ben ? Maar toen viel weer mijn 'frank' dat ik er niet Belgisch uit zie . Niet veel later werd ons gesprek onderbroken door een andere dame. Dit was Leen ( de vrouw met wie ik communiceerde per mail). Ze zei ons dat we haar mochten volgen naar boven. Daar lag mijn adoptie dossier klaar. Het moment dat ik dit typ krijg ik weer buikpijn... Ik moet even pauzeren...
Zondag...12 november... Het is voor ons gezin een drukke zondag. Voormiddag heb ikzelf moeten werken. En namiddag werden we verwacht op de babyborrel van het zoontje van Jo zijn collega. Genoeg te doen dus. En ook eigenlijk geen tijd om na te denken over wat er de dag erna ons te wachten staat. Namelijk... Ik heb maandag 13 november een aller eerste afspraak in Brussel. Ik heb dan een afspraak dat ik in mijn adoptie dossier mag inkijken. Als ik eerlijk moet zijn lijkt het alsof ik iemand anders zijn dossier ga kijken. Want uiteindelijk heb ik mezelf niet altijd geadopteerd gevoeld. De zondag is om gevlogen. En ik was blij dat ik kon gaan slapen 's avonds. Ik heb tot nu toe eigenlijk geen zenuwen.
Nadat ik besloten had om de zoektocht te starten, opzoek naar mijn roots, opzoek naar mijn biologische achtergrond. Ben ik dus beginnen surfen op het internet welke stappen ik kan ondernemen. Ik ben toen uitgekomen bij een site, vzw steunpunt adoptie. Daar heb ik toen rechtstreeks een mail naar toe gedaan. Ik had me voorgesteld en verteld dat ik opzoek ben naar mijn roots, en dat ik niet weet hoe ik daar aan moet beginnen. Zij vertelde me dat ik een mail moest sturen naar het Vlaams Centrurm Adoptie ( VAC) om inzagerecht aan te vragen voor mijn adoptie dossier. Het VAC is eigenlijk "afdeling adoptie" in het gebouw van Kind en Gezin.
Dankzij deze info kon ik al weer enkele stappen vooruit zetten. De mevrouw van vzw steunpunt adoptie stelde me ook de vraag of ik graag begeleid wil worden tijdens deze zoektocht. En dat wou ik graag. Nadat ik antwoord gekregen had van het VAC hebben we samen een datum gezocht wanneer we met ons allen konden afspreken in het gebouw van Kind en Gezin in Brussel...
Sinds mijn adoptie in 1990 ben ik altijd een gelukkig mens geweest. Ik ben opgegroeid bij fantastische ouders. Beide hebben ze mij altijd het gevoel kunnen geven alsof ik hun "echte" dochter ben. Met echte bedoel ik, alsof ik hun eigen bloed was. Ik heb ook nooit iets gemist op dat vlak. Ook mijn familie hier heeft me van dag 1 gerespecteerd. Nooit heeft iemand me minder graag gezien omdat ik een "aangenomen" kind ben uit een ver land hier vandaan. Op dat vlak heb ik het 'getroffen', want ik heb ooit wel eens verhalen gelezen over adoptiekinderen die terecht komen in gezinnen waar ze niet de opvoeding krijgen die ze verdienen en dus zo niet de kans krijgen om zich te ontplooien tot een verstandige jongvolwassenen. Dit vind ik triest, erg triest.
Mijn verhaal start in Chili. Ik zou geboren zijn in een ziekenhuis in Valdivia, ik woog 2,100 kilogram en meette 44cm. Als ik dit vergelijk met het geboortegewicht van mijn eigen zoontje, dan moet ik echt een erg klein kindje geweest zijn. Blijkt dat ik ook te vroeg geboren was heb ik ergens gelezen.
Vlak na de geboorte moet ik gebracht zijn naar een weeshuis in Chili, waar er verschillende vrouwen voor mij hebben gezorgd.
2 maanden na mijn geboorte zijn mijn adoptie ouders naar Chili gereisd, waar ze mij voor het eerst zouden gaan ontmoeten. Zij hadden wel al enkele foto's van mij in hun bezit, ze hadden deze opgestuurd gekregen vanuit Chili. Na het inorde maken van alle officiële documenten kon ik dan met mijn adoptie ouders mee naar "Belgica". Het was ook mijn eerste vliegtuigvlucht. En tot op de dag van vandaag heb ik hierna nog maar 1 x in een vliegtuig gezeten.
Tijdens mijn leven heb ik al van jongs af aan vragen gekregen van buitenstaanders. Klasgenoten, familieleden, vrienden en mede-muzikanten, ( ik ben erg actief in de muziekwereld.), later ook collega's,... Ze vroegen altijd van die standaard vragen die elk geadopteerd kind zich nu wel voor de geest kan halen. Zo zei er mij ooit een mevrouw of ik mijn mama niet mistte in Chili, en dat ik toch maar een zielig mens ben omdat ik niet weet wie mijn mama is..... Natuurlijk weet ik wie mijn mama is denk ik dan.... Zulke opmerkingen hebben mij n.o.o.i.t. geraakt of mij geëmotioneerd. Maar sinds de geboorte van mijn eigen zoon (2015) ben ik hier toch gevoeliger door en zal ik me sneller geraakt voelen bij zulke opmerkingen. Wat ik vervelend vind aan geadopteerd zijn is...Doordat ikzelf geen band heb met mijn geboorteland, me eigenlijk altijd 100% Belg gevoeld heb. Maar ik er tijdens mijn leven er toch altijd aan werd herinnert dat dit niet zo is. En dat komt natuurlijk door mijn uiterlijk... Als je mij nu in Antwerpen op de Meir zou zien lopen, zie ik er niet uit als een rasechte belg. Maar ben ik nog altijd " die vreemde". Wat ook niet leuk is dat je als collega ooit wordt voorgesteld bij anderen als , op zijn dialect gezegd, ' das een vreemde '.... Vroeger raakte mij dit niet... Nu doet dit soms pijn... En dit is natuurlijk, meestal, niet slecht bedoelt. Maar woorden doen soms meer kwaad dan men denkt.
Er is één vraag die mij tijdens mijn 27 lentes het meest werd gesteld. En dat is de vraag, ga je ooit terug naar Chili. En ga je dan opzoek naar je biologische ouders. Die vraag heb ik altijd geantwoord met : " ik zou het niet weten eigenlijk, ik wil wel eens op vakantie gaan want het schijnt een mooi land te zijn. Maar opzoek gaan .... dat weet ik niet of ik dat wil"
Ik kan dat gevoel niet beschrijven wat ik heb als ze mij dat vragen. Het lijkt wel de-realisatie. Het lijkt wel of die vraag over iemand anders gaat in plaats van over mij. Alsof ik nog een ander leven leidt, een andere persoon ben die ik nog niet weet wie.... Omdat ik merk dat ik het laatste jaar hier wat meer moeite mee heb had ik besloten om eens online te gaan zoeken achter informatie over adoptie. Of het normaal is dat ik me zo 'apart' voel. Ik kwam dan ook uit bij een tekst die me erg geraakt heeft, deze werd geschreven door een andere geadopteerde.
- Als ik eerlijk ben is het voor mij ook een afgesloten hoofdstuk. Maar toch, soms steekt het een beetje. Een heel klein beetje maar. De wetenschap dat ik ouder word en waarschijnlijk sterf zonder mijn biologische ouders gekend te hebben. Dat we mogelijk tegelijkertijd leefden en elkaar nooit zullen ontmoeten. Dan wil ik geen officiële zoektocht met hereniging maar gewoon veilig van een afstandje kunnen toekijken. Kijken op wie ik lijk. -
Op dit moment was dit het antwoord over hoe ik me voel, wanneer me de vraag gesteld werd over : " ga je ooit nog opzoek naar je biologische ouders". Tranen rolden over mijn wangen. Want deze woorden waren precies door mijzelf geschreven.
.... Wat me vooral heeft overtuigd om de zoekactie naar mijn biologische ouders te starten is een zin uit dat geschreven tekstje -> Dat we mogelijk tegelijkertijd leefden....."
De gedachte dat er misschien wel een vrouw in Chili is. Een vrouw die opnieuw een gezin heeft opgestart maar ook vragen heeft bij dat ene puzzelstukje wat uit haar leven is verdwenen... En als ik er nu niet achter zoek doe ik het nooit. Want als ik zelf 50 ben of ouder dan moet ik hier natuurlijk niet meer aan beginnen vind ik. Want de kans op vinden van informatie wordt dan alleen maar kleiner.
Het wil ook niet zeggen dat ik opzoek ben naar mijn biologische 'mama en papa' omdat ik hen mis ofzo. --Neen-- .
Mijn mama en papa zijn hier. Wat voor hun voelt dat ik hun 'echte' dochter ben. Zo voelt het ook voor mij dat zij mijn 'echte 'ouders zijn. Zij zijn ook de 'echte' oma en opa van mijn zoontje. Niets zal mijn relatie met hun kunnen stuk maken. Want wat ik met hen heb is gewoon echt...
. We hebben kunnen parkeren bij de deur van Kind en Gezin. En het was 9u55... Ideaal om onze afspraak van 10 uur te halen. 
. Niet veel later werd ons gesprek onderbroken door een andere dame. Dit was Leen ( de vrouw met wie ik communiceerde per mail). Ze zei ons dat we haar mochten volgen naar boven. Daar lag mijn adoptie dossier klaar. Het moment dat ik dit typ krijg ik weer buikpijn... Ik moet even pauzeren...
