Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 09/08/1990 en ben nu dus 34 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muzikant in hart en nieren..
Belg met Chileense roots
Opzoeknaarmijnontstaan
08-11-2018
Wat moet ik vragen
Het bezoek aan pastoor Thieu is heel aangenaam geweest. Samen hebben ge-eten en zijn we nadien met ons allen gaan wandelen in Alden Biesen.
Een taak die hij me heeft opgelegd is dat ik tegen 10 november een hele vragen lijst naar hem moet doormailen. Een vragen lijst waarop ik al mijn vragen zal genoteerd hebben. Die eventueel aan mijn biologische moeder gesteld kunnen worden.
Ik kreeg van hem de taak om elke dag wat vragen op te schrijven, eventueel moest ik nachts wakker worden en denken " oh dat is nog een vraag" , dan zou ik hem direct moeten noteren..
Waarom of wat me tegenhoudt weet ik niet.. Maar morgen moet hij de lijst hebben. En ik heb nu nog geen enkele vraag op mail gezet. Ben ik nu zo stom ?
Of wat houdt me tegen.. Geen idee. Maar mijn vriend stuurde me net nog een berichtje, dat ik echt moet beginnen aan de vragenlijst.
Het is een enorme tijd geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. En dat is eigenlijk omdat ik geen zin had in het hele Chile gebeuren. Ik heb wel enkele mensen leren kennen die eventueel me kunnen helpen tijdens de zoektocht. Maar toch verloopt dat niet 100% goed. Want één iemand kon me helpen, maar het probleem was dat zij de zomer in Europa doorbracht. En dus héél die tijd niet in Chile aanwezig was. Maar die persoon zal normaal gezien eind deze maand november terug naar Chile reizen. Dus wanneer zij terug in Chile is kan ze me helpen.
Maar ! Er is nog een andere doorbraak. De pastoor waarover ik in mijn eerste blog spreek. Hij gaat me ook helpen. Ik ben hem nu al enorm dankbaar. Hij heeft dus even geleden een vliegticket geboekt richting Chile. En hij stapt 12 november 2018 op het vliegtuig richting het zuiden van Amerika. Waarom schrijf ik vandaag de blog? Ik heb vandaag om 12 uur met hem afgesproken in zijn woonplaats in zuid Limburg.
De afspraak is eergisteren met hem gemaakt. En ik heb dus enkel gisteren tijd gehad om een bundeltje klaar te maken voor meneer pastoor. Die hij kan meenemen naar Chile. In het bundeltje heb ik mijn gegevens van in Chile gezet. En al de informatie die ik tot nu toe al bezit over de biologische moeder.
Hij heeft ons uitgenodigd voor spaghetti te eten ... En tijdens en nadien gaan we het hebben over Chile. Wat zijn de verwachtingen van mijn kant, en wat zijn de plannen die hij heeft. Wat zijn de volgende stappen.......
Ik ben er tot eergisteren eigenlijk niet meer bezig mee geweest. Chile was weer even afgesloten... Maar nu beginnen de zenuwen toch weer op te komen....
Sinds het laatste bericht wat ik kreeg via de sociale werker is er niet veel meer gebeurd. (zie blog hieronder)...
Helaas verloopt de samenwerking niet zo goed als dat we verwacht en gedacht hadden. Blijkt dat de sociaal werker in chili zelf in een vervelende situatie zit. Hij heeft problemen op zijn werk en moet op zoek naar een andere werkgever.. Hij heeft ander werk gevonden. Maar helaas is dit niet in de zelfde omgeving als mijn biologische moeder leeft. En in samenspraak met Pia en Thieu zet ik de samenwerking met hem stop. Hij heeft mij de laatste maanden ook helemaal niet kunnen helpen. Ik heb hem verschillende keren per week, zelfs eens verschillende berichten op een dag gestuurd. Maar hij had nooit tijd om mij te antwoorden. Hij heeft nooit meer geantwoord. Tot dat ik hem gisteren een bericht stuurde dat ik hem heel dankbaar ben, maar dat ik opzoek ben naar iemand anders.
- En toen reageerde hij plots wel,...- Maarja dat maakt nu niet meer uit.
Tijd voor een ander en nieuw begin. Maar hoe herstart je de zoektocht als je geen contactpersoon meer hebt in Chili? Ik besef dat het nu wel even heel moeilijk is. En dat er tijdelijk geen concrete dingen meer kunnen uitgewisseld worden met Chili.
Op aanraden van Pia zal ik eens op zoek moeten gaan naar NGO's. Ngo's die zich gevestigd hebben in Chili. En met wat geluk komen we uit bij een ngo die in de regio werkt waar de biomoeder woont. Ik heb gisteren al heel veel e-mails verstuurd... Maar kreeg nog geen reactie.
Thieu zal ook enkele manieren proberen zoeken om in contact te komen met een bekwaam persoon. Iemand die we kunnen vertrouwen om deze 'zware' materie aan te kunnen. Wordt vervolgd....
Tijdens al die maanden dat ik hier niks heb getypt... Heb ik wel een leuke persoon leren kennen. Ik heb haar leren kennen via een persoon die ook in de 'adoptie-wereld' zit. Hij heeft me haar naam doorgegeven. Omdat zij in juist het zelfde verhaal zit als mij. Het is een meisje dat ook uit Chili geadopteerd is, en zij is ook opzoek naar haar biologische familie. Alleen 1 groot verschil. Zij heeft haar familie al gevonden en heeft contact met hen via Facebook en WhatsApp. Dus iemand waarvan ik veel kan leren ! Sinds een paar weken spreek ik haar bijna dagelijks. En kunnen we onze bevindingen delen. Ik ben haar nu al super dankbaar voor alles, want zij helpt mij met meezoeken.....
Dus hoever zit de zoektocht ? - Ik ken de naam van mijn biologische moeder. - Ik weet welke regio ze woont - Ik heb niemand meer die met haar in contact kan komen
En aan dat laatste puntje wordt dagelijks druk aan gewerkt. Er worden hier veel berichten gestuurd naar ngo's, en personen die in de sociale sector zitten...
We zullen zien wanneer de juiste persoon reageert! Hopelijk snel....
Een dag waarop geliefde elkaar extra duidelijk maken hoeveel ze voor elkaar betekenen. Mijn bedoeling was die dag heerlijk te koken voor Jo.Maar dit is er allemaal niet van gekomen. Ik was te emotioneel.
Het was woensdag die dag, en ik kreeg rond de middag een facebook bericht van Pia. Met de vraag of ik thuis was of aan het werk. Want ze had graag met me getelefoneerd. 's Middags was ik vrij dus ik heb haar direct gezegd dat we konden bellen als mijn zoontje sliep. Wij bellen altijd via facebook, dan kunnen we elkaar ook zien. Ze vertelde me dat ze een mail had ontvangen van Miguel waarin een verslagje staat over het gesprek wat Miguel heeft gehad met mijn biologische moeder. Pia geeft aan dat ze zoveel mogelijk heeft proberen te vertalen, maar dat haar kennis over spaans ook niet uitgebreid genoeg is om de brief volledig te kunnen begrijpen/vertalen naar onze taal. Dus ze geeft aan dat Thieu waarschijnlijk beter hier in is, en dat ik ook naar Thieu zijn verhaal moet luisteren. Wat ze me wel vertelt is dat er een foto bijgevoegd is. Een foto van mijn Biologische moeder. En ze stuurt me de foto direct door. - Het ging me eigenlijk allemaal heel snel op enkele minuten, dus ik moest me even sterk houden- Mijn eerste gedachte, toen ik het fotootje zag verschijnen in een facebookbericht, is " waarom stuurt ze een foto van mij door?"... En nadien viel mijn frank dat het mijn biologische moeder was. Dit vond ik eigenlijk wel grappig... Op de foto staat een dame, met typische klederdracht van ginder. Op de achtergrond staat een houten huis. Ook typisch van ginder. Het is raar om lichaamseigenschappen te herkennen in haar. Dit heb ik nooit gehad. Ik kon mijn uiterlijk nooit met iemand vergelijken. En nu op de foto kan ik dat wel. Heel vreemd wat dat met mij doet... Ook had Miguel enkele foto's toegevoegd van het landschap waar zij woont... Gewoonweg Prachtig!!!
Later die avond heb ik nog getelefoneerd met Thieu. Hij kon me de hele vertaling van de brief zeggen. En er stonden toch enkele zinnen in die me nog meer aan het nadenken hebben gezet. ...
" Meer diepgaand sprekend, vertelde zij dat haar leven moeilijk was, met pijnlijke momenten en met lijden veroorzaakt door haar eigen familie. Dit is de voornaamste reden dat ze heeft moeten beslissen om Ilanka in adoptie te geven. "
" Elsa geeft aan dat tengevolge van het moeilijke leven en de psychologische mishandeling die ze geleden heeft, ze een delicate gezondheid heeft, bepaalde dingen niet zo goed begrijpt en het daarom moeilijk is om met haar contact te krijgen"
Dit zijn allebei zinnen waar ik diep over begin na te denken, wat wil dit zeggen? Wat bedoelen ze hiermee? De details zal ik hoop ik nog wel ooit te weten komen. Maar hoe ga ik hier achter komen?
Vandaag, de dag dat ik deze zin typ, is het dinsdag 20 februari. En ik heb net nog een bericht gekregen van Pia. Dat zij en Miguel nog gechat hebben. En dat ze aan het denken zijn hoe dat de biologische moeder over mijn bestaan aan haar kinderen kan vertellen. Hun voorstel is dat ik een brief schrijf. Gericht aan mijn halfbroer en halfzus... Weer een volgende uitdaging. Want wat schrijf je in zo een brief...?
Na veel geduld.... En veel wachten... Veel hopen op nieuws ... Kreeg ik vandaag eindelijk nieuws uit Chili...
Vandaag, vrijdag 9 februari om 20u40... Heb ik een telefoongesprek gehad met meneer Tielens - De pastoor die me heeft geholpen bij de adoptie. En ook de meneer die mij helpt met de communicatie tussen Miguel( sociaal werker uit Chili). Voor het zoeken van de biologische moeder...
Het was een telefoontje wat niet gepland was. Want op het moment dat Thieu mij via facebook aanspreekt ben ik nog bezig met de avondzorgen van mijn kleine schatje. Thieu vraagt me heel kort : " Kan ik je bellen Ilanka ?" En meteen dat ik dit bericht lees overvalt mij een gevoel van angst en onzekerheid. Want ik wist dat dit wil zeggen dat er belangrijk nieuws te vernemen was. Mijn zoontje was ondertussen inslaap gevallen in mijn armen. En meteen na het lezen van dit bericht leg ik hem in zijn bedje. En ga ik zo snel mogelijk naar beneden. Naar mijn vriend, om te zeggen wat er gaande was. Ik zoek Thieu zijn telefoon nummer op, en ik bel hem direct op !
Gelijk als altijd is Thieu een man die me in zijn verhalen en manier van spreken kan boeien. En door zijn manier van spreken word ik al direct kalm. Hij begint zijn verhaal...
- Ilanka zegt hij, ben je vrij dit weekend, of moet je werken? Ik vertel hem dat ik dit weekend vrij ben en dus veel tijd heb om mij te amuseren. Meteen gaan Thieu verder. Hij zegt me dat Miguel donderdag bij de biomoeder thuis is geweest om mijn brief te overhandigen, en het gesprek aan te gaan. Miguel had verteld dat de biomoeder heel geëmotioneerd was over het nieuws dat ik opzoek ben naar haar. Ze is heel blij dat ze nu weet dat ik gezond en wel ben, dat ik gestudeerd heb, en dat ik fantastische ouders heb. - Beter nieuws kon ik niet krijgen -
Miguel vertelt ook dat ze open staat voor verdere communicatie. Maar ze heeft een klein probleem. Blijkt dat ze zelf nóg twee kinderen heeft, maar dat ze haar kinderen hier n.o.o.i.t. over verteld heeft! De biomoeder, Elsa, heeft daarom aan Miguel gevraagd of hij haar wou begeleiden. Zodat Elsa het aan haar kinderen kan vertellen dat er nog iemand op de aardbol leeft die een bloedband met hen heeft.
Meer informatie heb ik zelf niet. Maar Miguel ging morgen nog met haar communiceren. En de biomoeder wou graag een foto van haar opsturen naar mij. En als ik geluk heb dan zit er zondag een foto van de biomoeder in mijn mailbox....En ook nog meer info misschien..?
Vandaag heb ik reactie gehad van Leen. De mevrouw die bij kind en gezin werkt. Zij hadden voor mij naar de rechtbank van Tongeren een brief gestuurd. In deze brief stond mijn aanvraag voor inzage van het adoptiedossier wat in Tongeren ligt.
Geloof het of niet. Maar door schimmelproblemen is het onmogelijk om mijn dossier uit het archief te halen. Dus het dossier wordt als verloren beschouwd en deze dossiers worden ook nooit meer ingescand.
Op aanraden van mijn begeleidster Pia. Ben ik vandaag begonnen aan de eerste zinnen van de brief naar mijn biologische moeder. Ik had nooit gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn. Woorden schieten bijna te kort. En dan merk je weer dat die persoon eigenlijk een vreemde is waar je naar toe schrijft. Wat schrijf je ook in zo een brief? Moet ik nu vertellen wat ik in het leven doe? Of moet ik haar extra bedanken voor alles. Het lijkt wel of ik een biografie moet schrijven over mijn leven. Het voelt best ongemakkelijk aan. Maar na een lange 2 uur heb ik toch 405 woorden in mijn word document staan.
Het klinkt misschien of ik er een beetje mee aan het lachen ben. Maar eigenlijk voel ik me nog heel klein. En raakt het mij heel hard.
We zijn al weer de voorlaatste dag van november. En sinds dat ik de naam van mijn biologische moeder weet heb ik toch emotioneel het een en ander ervaren. De eerste dagen na mijn 'vondst' in Brussel voelde ik me niet gelukkig. Het lukte me niet om normaal te functioneren, en ik heb enkele dagen toch moeten rust krijgen om die info te kunnen verwerken. Ik kon er ook met niet veel over praten. Want telkens als ik er nog maar aan dacht begon ik te huilen. Ik was heel gelukkig dat ik juist deze week van het bezoek aan Brussel vrij had van mijn werk.
- Maar momenteel voel ik me weer als ' herboren' letterlijk en figuurlijk. En ik heb sindsdien echt de hoop, en de moed om verder te zoeken. -
En de zoektocht loopt verder... We ( Jo en ik) hebben op vrijdag 24 november bezoek gehad thuis. Bezoek van Thieu. Hij is een belgische man die in de jaren '90 gewoond heeft in Chili als pastoor(Los Lagos). Ook hij is diegene die mijn adoptieouders heeft ontvangen in Chili toen zij mij zijn komen 'halen'. Hij was diegene die met hen naar de rechtbank ging, naar de winkel, naar alle instanties.... Kortom hij heeft het hele adoptieverhaal van op korte afstand in Chili meegevolgd.
We hadden afgesproken om 14u30 bij ons thuis voor een kop koffie en taart. Mijn papa was ook even aanwezig, en was blij dat hij Thieu ook nog eens kon ontmoeten. Na de eerste kop koffie heeft mijn papa ons zoontje J. mee genomen naar zijn thuis. Zodat Jo en ik rustig onze vragen aan Thieu konden stellen, zonder dat onze peuter ons afleidt. Het gesprek verliep super vlot en voor een pastoor zijnde kwam Thieu gelijk altijd heel 'werelds' over. Het is altijd aangenaam om te luisteren naar iemand die zo kan vertellen over Chili. Volgens Thieu is het heel gemakkelijk om mijn biologische moeder te vinden. Want met de info die ik nu heb weet ik al heel veel. Hij zag het positief in. Op het einde van ons gesprek zei hij me dat hij ook eens achter zijn computer zal zitten om de verjaardag van mijn biologische moeder te vinden.
En sinds gisteren morgen weet ik de verjaardag van mijn moeder ook. Thieu heeft het mij via mail doorgestuurd. Weeral een belangrijk gegeven wat we nu weten. Mijn biologische moeder is momenteel 54 jaar oud. Had ik dit verwacht? Neen. Ik heb altijd gedacht dat ze een erg jonge moeder zou geweest zijn toen ze mij kreeg. En blijkbaar ben ik nu zo oud als zij op het moment dat ze bevallen is van mij....
Op dit moment ben ik nog aan het wachten op reactie van Leen. De mevrouw van kind en gezin. Zij heeft voor mij een brief gestuurd naar de rechtbank van Tongeren, om aanvraag te doen voor inzien van mijn adoptie dossier. Ook komt er nog een gesprek met Pia, de begeleidster van vzwsteunpuntadoptie. Om te zien wat de volgende stappen zullen zijn in dit verhaal.
Wordt vervolgd....
* op de foto zie je Jo en ik. Wij waren in juni naar Woodstock der blasmusik geweest, en op het moment wanneer de foto gemaakt is stonden we in de file*
Eenmaal richting boven kwamen we in een soort van kantoor, er waren verschillende mensen aan hun computer bezig. Maar Leen wees ons naar links. In die ruimte zag ik achteraan tegen de muur heel erg veel kasten staan met documenten in. Leen stuurde ons links in een ruimte, hier stond één heel grote tafel in met verschillende stoelen rond. Er stond ook een kleine frigo waar bovenop glazen stonden. Eenmaal geïnstalleerd vroeg ze aan ons of we wat wilden drinken. Ik koos voor een cola light en Jo koos voor water. Toen liep Leen de kamer uit voor mijn dossier te halen. Het dossier zat in een zwarte map waar mijn naam op stond. Jo zat rechts van mij, en Leen kwam met de map links van me zitten. Ze deed de map open en het eerste wat bovenop lag waren enkele foto's van mij toen ik een peuter was. De uitleg die ze erbij gaf was, dat mijn ouders enkele jaren 'bewijzen' hebben moeten sturen naar kind en gezin om te laten weten dat het goed met me ging. Kind en gezin moest deze bewijzen dan ook doorsturen naar de rechter in Chili. De papieren die ze me nadien toonden, waren allemaal verslagen van de huisbezoeken die er waren uitgevoerd bij mijn thuis. Er is dus enkele keren iemand van kind en gezin naar mijn thuis geweest om de situatie in te schatten. Uit deze verslagen kwam uit dat ik een gezond en gelukkig kind was. ( en dit ben ik ook gebleven). Leen overliep de pagina's uit het dossier, en de komende bladzijden knikte ik telkens -ja- deze papieren heb ik thuis ook liggen. En dan bladerde Leen weer verder.
Tot op een gegeven moment er een blad te voorschijn kwam wat ik mij niet kon herinneren dat ik dit thuis had liggen. Ik verschiet direct en dit moet zichtbaar geweest zijn voor Leen. Want ze vroeg me of ik dit blad al eens gezien had. - nee, dit heb ik nog nooit gezien, zei ik-. Leen ging verder met haar uitleg en vertelde - Ilanka, dit is een klein verslagje over de bevalling in het ziekenhuis van Chili' - Ik begin direct te wenen van ongeloof... Maar Leen leest het blad voor me af....
- .... bevestigt dat ....... bijstand verleende bij de bevalling van : Elsa.Olga.A.C . Leen kan ook de datum en uur van bevalling benoemen, en ze kan mijn geboortegewicht en lengte bij de geboorte benoemen. -
Na het zien van dit document ben ik in tranen uit gebarsten. Ik kon het niet meer houden. Er was wat gebroken in mij. 27 jaar lang heb ik het gedeelte adoptie in een apart vakje gestoken. En ikzelf heb niet de behoefte gehad om dit vakje te onderzoeken. Ik heb 27 jaar lang mijn eigen verzonnen verhaal geloofd, waarin ik geloof dat mijn biologische moeder niet te vinden is. Ik heb altijd gedacht als ik ze wou vinden dat dit onmogelijk was, net zoals een speld in een hooiberg vinden. Maar door dit papier, waar ineens haar volledige naam EN haar rijksregisternummer staat genoteerd, weet ik dat ze vindbaar is. Ook in die 27 jaar heb ik nooit willen weten over mijn biologische ouders, ook omdat ik in mijn verzonnen verhaal toch wist dat dit niet mogelijk was. Ik ben naar Brussel gereisd met het gedacht dat ze mij papieren zouden laten zien die ik al had. Ik had nooit verwacht op deze info. En ik heb me eigenlijk ook niet voorbereid op , wat als ik zulke info zou krijgen. Maar ik zat daar nu, op een stoel in een groot gebouw midden in Brussel. Een plaats omring met 2 vreemden en gelukkig mijn lieve vriend bij me. Wat nu. Ik kon op dat moment even niet meer nadenken, en ik zat in shock te huilen op die stoel. Natuurlijk ik als warhoofd had geen zakdoeken bij, maar Pia schoof me een pakje papieren zakdoekjes toe. Ik zag niet hoe mijn vriend reageerde, want ik zat even in een mezelf gekeerd al starend voor me uit te huilen. Nadien vertelde Jo me dat hijzelf ook erg moeite moest doen om zijn tranen te bedwingen.
- Gaat het? Heftig he- Hoor ik Pia nog vragen. En ik kom stilaan uit mijn 'shock'. Het gesprek wat nadien volgt kan ik niet normaal voeren want ik blijf wenen. Er wordt mij verteld dat dit heel normaal is. En dus laat ik me gewoon gaan.
De papieren die na dit blad volgen zijn nog zaken die ik al kende. Dus voor de rest is er niets nieuws uit dit adoptiedossier gekomen. Maar! vanaf 13 november '17 weet ik dus de echte naam van mijn biologische moeder. Ik weet niet of ik blij ben. Ik denk dat ik liever had gehad dat er niets uit dat dossier gekomen was want dan moest ik ook niet nadenken over wat er nu moet gebeuren. Ik vind het erg straf dat ik dit nu weet, ik kan het nog altijd niet begrijpen. En ik ben er nog altijd niet goed van.
De wekker gaat om 6u45... Het zelfde moment als op een gewone werkdag. Ik kan snel uit bed geraken en ga me als eerste klaarmaken op de badkamer. Ik heb geen zenuwen maar ik voel me wel opgewekt, want we gaan naar Brussel. Ik had eerder het gevoel van, joepie ik ga samen met Jo nog eens een leuke dag hebben. Gewoon onder ons twee naar Brussel, eens goed en lekker eten, winkelen... Maar uiteindelijk was het een heel andere dag indeling. Maar dit kon ik niet goed beseffen. Nadat ik mezelf had klaargemaakt heb ik mijn twee schatten moeten oproepen. Mijn zoontje lag al wakker in bed, maar was rustig op mij aan het wachten tot ik hem uit bed hielp. Mijn partner Jo, die heb ik nog uit zijn slaap moeten halen. Toen ook mijn zoontje gewassen en aangekleed was gingen we naar onder. Want om kwart na zeven was mijn mama al thuis. Zij ging zolang als we weg waren op mijn zoontje letten. Ik geloof dat we thuis rond 7u45 vertrokken richting Brussel, Hallepoortlaan 27. Onderweg hebben we geen problemen gehad, geen file, we hebben aan één stuk kunnen rijden.. We hebben kunnen parkeren bij de deur van Kind en Gezin. En het was 9u55... Ideaal om onze afspraak van 10 uur te halen.
Toen ik voor de deur stond, in Brussel centrum, de deur met van bovenop het logo van Kind en gezin, kreeg ik het toch heel even benauwd. Het was vandaag geen uitstapje voor plezier. Maar we stonden werkelijk voor een gebouw waar mijn adoptiedossier aanwezig zou zijn. Pas toen kreeg ik het besef dat dit over mij ging. En niet over iemand anders. Voorzichtig belden we aan en werden we ontvangen aan het onthaal. Door de recente terreurdreiging in ons land moesten ook wij onze pas tevoorschijnhalen. We moesten ons rijksregisternummer invullen op papieren van kind en gezin, en onze naam. Zo konden ze weten wie allemaal aanwezig was in hun gebouw. Nadien kregen we ook een badge, die we moesten gebruiken om voorbij de balie te geraken. Die werken met zo van die draaipoortjes. Maar op dat moment was mijn begeleidster nog niet aanwezig dus werden we vriendelijk verzocht in de kleurrijke zetels te gaan wachten. Ik had kriebels in mijn buik, kriebels die ik ook had vlak voor mijn mondelinge voorstelling van mijn eindwerk op school. Dit was ook al 5 jaar geleden. Maar dat buikgevoel herinnerde ik mij nog. Er kwamen enkele mensen binnen voor zich in te schrijven in de balie. Maar geen begeleidster... Tot enkele minuten er een vrolijke dame binnenkwam met mooi krullend haar. En die recht naar mij toe stapte en zei : " jij moet Ilanka zijn, ik ben Pia aangenaam, ik kom samen met jou je adoptie dossier inkijken" Ze gaf mij en Jo een handdruk en stelde zich rustig voor. Toen zij zich ook ging inschrijven zei ik nog tegen Jo. Hoe weet die dat ik Ilanka ben ? Maar toen viel weer mijn 'frank' dat ik er niet Belgisch uit zie . Niet veel later werd ons gesprek onderbroken door een andere dame. Dit was Leen ( de vrouw met wie ik communiceerde per mail). Ze zei ons dat we haar mochten volgen naar boven. Daar lag mijn adoptie dossier klaar. Het moment dat ik dit typ krijg ik weer buikpijn... Ik moet even pauzeren...
... En tijdens en nadien gaan we het hebben over Chile. Wat zijn de verwachtingen van mijn kant, en wat zijn de plannen die hij heeft. Wat zijn de volgende stappen....... 
. We hebben kunnen parkeren bij de deur van Kind en Gezin. En het was 9u55... Ideaal om onze afspraak van 10 uur te halen. 
. Niet veel later werd ons gesprek onderbroken door een andere dame. Dit was Leen ( de vrouw met wie ik communiceerde per mail). Ze zei ons dat we haar mochten volgen naar boven. Daar lag mijn adoptie dossier klaar. Het moment dat ik dit typ krijg ik weer buikpijn... Ik moet even pauzeren...
